Hoe je een natie in 10 jaar kunt vernietigen

Danny Sjursen biedt een Amerikaanse casestudy in Burkina Faso over hoe dat moet vernietigen een land in tien jaar.

By Danny Sjursen
AntiWar.com

If de Amerikaanse regering was proberen Burkina Faso te vernietigen had het nauwelijks beter kunnen doen. Dit toch al verarmde, geheel door land omgeven West-Afrikaanse land is eenvoudigweg symptomatisch voor de Frans-Amerikaanse Sahel-brede situatie. oefening in absurditeit.

Het gaat als volgt: in de jaren na de aanslagen van 9/11 daar geen Er is sprake van een islamitische militante dreiging in deze regio. Niettemin heeft de regering van George W. Bush, vanwege haar hallucinerende angst, raciale mental mapping en neoconservatieve, neo-imperiale reflexen, niet alleen een echte jihadistische opstand bedacht en veroorzaakt, maar ook een intercommunale implosie in de hele Sahel.

En omdat Burkina Faso lang was beschouwd een van de meest stabiele landen in West-Afrika – en het conflict is momenteel het hevigst van allemaal – deze gemartelde natie levert een leerzame case study op over incompetentie en onfatsoenlijkheid.

Het hele concept van het Africa Command (AFRICOM) van het Pentagon was bizarder dan de meeste mensen zich waarschijnlijk herinneren. Bij het ontstaan ​​in 2007 was het Amerikaanse leger meer dan een beetje vastgelopen – vertrouw me – er niet in slaagde zich een weg te banen uit een Iraakse papieren zak die de Bushies over hun eigen hoofd hadden getrokken. Bovendien waren de Taliban-jongens terug in Afghanistan en klaar om de opvolger van Obama van de oude GW in een nieuwe golf van moeras te werpen.

Afrika, en vooral West-Afrika, had daarentegen feitelijk geen noemenswaardige islamistische militanten. Burkina Faso had eigenlijk het minste van allemaal. Eind 2013 verscheen een rapport van het ministerie van Buitenlandse Zaken bekend uit die

“Er zijn geen geregistreerde terroristische incidenten geweest in Burkina Faso, dat geen bron is voor rekruteringsinspanningen van gewelddadige extremistische organisaties of de thuisbasis is van radicale religieuze extremisten.”

Maar alsof het Pentagon nog niet genoeg onnodige en hopeloze oorlogen verloor, opende het een nieuw proconsulair kiesrecht voor het continent. Kijk, volgens de raciale kolonialistische cerebrale cartografie van Bush uit de 19e eeuw wilde hij dat het Amerikaanse militaire zwaard van na 9 september “klaar was om in een oogwenk in elke donkere hoek van de wereld toe te slaan.” AFRICOM was toen opgeladen met het contra-intuïtieve handvest om oorlog op sommige plaatsen te voorkomen

“waar nog geen gewelddadig conflict is ontstaan, waar crises moeten worden voorkomen.” 

Blijkbaar hebben deze mensen nog nooit gehoord van de fase ‘geweld veroorzaakt geweld’, wat vreemd is voor zulke trotse evangelische christenen, aangezien de oorsprong van het aforisme teruggaat tot Mattheüs 26:52. 'want iedereen die het zwaard trekt, zal door het zwaard sterven.'

Tientallen jaren later is de hele Afrikaanse Sahel een vrij vuurzone van jihadistisch, door de staat geleid en gemeenschappelijk bloedbad.

Hier is de CliffsNotes-versie van hoe en waarom dat zich afspeelde in de huidige Burkinabe-kandidaat voor de bloedigste wreedheid in de Sahel – waarbij de enorme hoeveelheid Frans-Amerikaanse versneller wordt benadrukt die de brand werkelijk heeft doen oplaaien.

De belangrijkste wedstrijd vond plaats in 2009, toen Burkina Faso zich aansloot bij het Trans Sahara Counterterrorism Partnership (TSCTP) – een gezamenlijk staats-Pentagon, maar militair gekleurd, slush-fonds voor het trainen, adviseren en uitrusten van lokale regionale veiligheidstroepen om verwaarloosbare, als niet onbestaande, terreur. 

Het kernprobleem was van filosofische aard – dat Amerika een formule voor terrorismebestrijding oplegde en deze door de politieke elites van Burkina bereidwillig toepaste, die niet inging op de fundamentele hoorn des overvloeds van het aanwakkeren van conflicten, maar deze zelfs aanwakkerde.

Door tientallen miljoenen aan Yankee-dollars te overhandigen aan Burkinese politici met bewezen neigingen tot corruptie, plus wapens en training aan staatsveiligheidstroepen met een historisch talent, voornamelijk voor staatsgrepen en civiele onderdrukking, heeft Washington er vrijwel voor gezorgd dat de reactie van de regering op de (aanvankelijk niet-bestaande) dreiging zou zowel overgemilitariseerd als een overdreven reactie zijn.

Het is alsof Washington de Burkinese heersende elites een hamer heeft overhandigd en hen heeft opgedragen op hun hoede te zijn voor jihadistische spijkers, en dat als ze er een paar zouden vinden, we meer hamers zouden sturen. Is het werkelijk een verrassing dat ze prompt de toch al gehate en vaak gemarginaliseerde moslims in hun midden te lijf gingen?

Terugslag met volledig spectrum

Dat veroorzaakte vervolgens een contraproductieve terugslag over het hele spectrum van de nauwelijks begrepen – althans door Amerikaanse beleidsmakers – ‘perfecte storm’ van volatiliteit en wrok, die de illusie van Burkina Faso als een land schraagde en logenstrafte. poster-kind van “stabiliteit” in de Sahel.

Na 9 september hebben politici, experts en het Pentagon de neiging gehad om elk buitenlands conflict in te kaderen – en in te passen – binnen hun handige model van staatsdemocratie versus islamistisch terrorisme. En ondanks bergen feitelijk academisch en wetenschappelijk onderzoek van deskundigen die het tegendeel bewijzen, hebben Amerikaanse beleidsmakers op de een of andere manier besloten dat de beste manier om terreur te bestrijden het gebruik van staatsterreur is – terwijl in feite keer op keer is bewezen dat geweld gewoonlijk olie op het vuur gooit. .

Overweeg er een paar stats – een soort veiligheidsrapportkaart. Sinds 2009 heeft Washington meer dan 69 miljoen dollar uitgegeven aan de veiligheidstroepen van Burkina Faso, en in feite werd meer Burkinees personeel (13,000+) opgeleid door Amerikaanse soldaten en aannemers dan in enige andere Sahel-staat. Dus wat kregen de Amerikaanse belastingbetalers voor hun geld? Wat was de opbrengst voor die flinke investering, vraagt ​​u? Blijkt minder dan nada – tenzij je een boot vol Burkinese lichamen meetelt, waarvan de meeste onschuldigen.

Het aantal gerapporteerde aanvallen, dodelijke slachtoffers en ontheemden is allemaal bereikt recordhoogtes vorig jaar – en alleen al tussen 2018 en 2019 – zijn de sterfgevallen als gevolg van conflicten meer dan verzevenvoudigd.

Bovendien heeft de elf jaar durende Amerikaanse training – inclusief lessen in ‘mensenrechten’ – de Burkinese veiligheidstroepen iets goeds opgeleverd, aangezien zij en de door de overheid gesteunde (en onlangs bewapende) etnische milities zelf de helft van de burgers hebben gedood die We zijn omgekomen sinds het conflict uitbrak. Bovendien gebeurde dit ook met de militaire officier die kortstondig de macht greep tijdens een staatsgreep in 11 bijwonen twee door de VS gesponsorde trainingsseminars op het gebied van terrorismebestrijding. Nou, dat is vrij standaard – aangezien niet minder dan acht in Amerika opgeleide Afrikaanse militaire officieren een staatsgreepartiest zijn geworden sinds AFRICOM de (fiasco) zaken opende.

Nog gekker is dat de Burkinese militaire en politieke elites feitelijk opscheppen over al deze buitengerechtelijke moorden. Simon Compaoré, de voorzitter van de regerende Volksbeweging voor Vooruitgang en voormalig minister van Binnenlandse Zaken, vertelde een interviewer dat:

“We schreeuwen dit niet van de daken, maar het is wat we doen. Als de jihadisten vijf tot tien soldaten doden, zal het moreel in het leger zeer laag zijn. We moeten ervoor zorgen dat hun moreel niet wordt vernietigd. Als we ontdekken dat er spionnen zijn, moeten we ze meteen neutraliseren.”

Dat roept de vraag op: wat heeft het voor zin om de Leahy-wetten – die de financiering en assistentie van buitenlandse veiligheidstroepen verbieden die op geloofwaardige wijze worden beschuldigd van grove schendingen van de mensenrechten – in de boeken staan, als de statuten worden genegeerd zodra ze lastig zijn? 

Ondanks de kritieke bestuurs- en corruptiekwesties in Burkina Faso en de geloofwaardige berichten over bloedige mensenrechtenschendingen door de veiligheidstroepen, blijft Washington zelfs nu nog miljoenen dollars aan veiligheidshulp sturen naar de hoofdstad van het land, Ouagadougou. Praten over een klassiek geval van “goed geld naar slecht geld gooien!”

Hier is de harde waarheid die ik met geen mogelijkheid kan toveren uit een Amerikaans appartement met airconditioning: als het conflict ongeval Als het cijfer op peil blijft, zullen er tegen Kerstmis nog zo'n 600 Burkinese burgers worden afgeslacht. Natuurlijk heeft de Amerikaanse regering We the People niet precies gevraagd voordat ze het conflict hielp creëren en vervolgens katalyseren, en weinig Amerikanen weten of geven erom waar Burkina Faso op de verdomde kaart valt. Maar in het ethische hof van medeplichtigheid aan criminelen vormen onwetendheid en apathie geen verdediging voor het helpen en aanzetten tot massamoord. 

Deze onfatsoenlijkheid wordt in onze naam gedaan – er kleeft Burkinees bloed aan onze handen.

Danny Sjursen is een gepensioneerde Amerikaanse legerofficier en directeur van de Eisenhower Media Netwerk (EMN), een senior fellow bij de Centrum voor internationaal beleid (CIP), redacteur bij Antiwar.com. Hij is mede-presentator van de podcast “Fort op een heuvel.” Zijn werk is verschenen in De New York Times, LA Times, The Nation, De heuvel, tonen, De Amerikaanse conservatieven en Mother Jones, onder andere publicaties. Hij diende gevechtsreizen in Irak en Afghanistan en doceerde geschiedenis aan West Point. Hij is de auteur van drie boeken, Ghostriders of Bagdad: Soldiers, Civilians, and the Myth of the Surge, Patriottische dissidentie: Amerika in het tijdperk van eindeloze oorlog en, meest recent, Een ware geschiedenis van de Verenigde Staten. Volg hem op Twitter @SceptischVet.

Dit artikel is van AntiWar.com.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.