Trends wijzen erop dat veel landen vóór 2023 niet voldoende aantallen van hun bevolking zullen zien vaccineren, schrijft Vijay Prashad.
Raúl Martínez (Cuba), “Yo he visto” (“Ik heb gezien”).
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
IIn 1869, op 15-jarige leeftijd, publiceerden José Martí en zijn jonge vrienden in Cuba een tijdschrift genaamd La Patria Libre (Het vrije vaderland), dat een krachtig standpunt innam tegen het Spaanse imperialisme. In de eerste en enige uitgave van het tijdschrift stond Martí's gedicht 'Abdala'. Het gedicht gaat over een jonge man, Abdala, die tegen alle verwachtingen in gaat vechten om zijn geboorteland, dat Martí Nubië noemt, te bevrijden. “Er zijn geen lauweren of kronen nodig voor degenen die moed ademen”, schreef Martí. ‘Laten we de strijd aangaan… de oorlog in, dapperen.’ En in de opzwepende toespraak van Abdala komen deze lyrische woorden:
Laat de oorlogszuchtige moed van onze zielen maar komen
Dien jou, mijn vaderland, als een schild.
Martí werd gearresteerd en veroordeeld tot zes jaar dwangarbeid. Uiteindelijk stuurde de Spaanse imperiale regering de jonge Cubaan in 1871 in ballingschap. Hij bracht deze tijd – een groot deel ervan in New York – door met het schrijven van patriottische gedichten, het produceren van politieke essays en commentaren, en het organiseren van het verzet tegen het Spaanse imperialisme. Hij keerde in 1895 naar huis terug, maar werd kort daarna bij een schermutseling gedood; zijn erfenis werd versterkt in de oorlog tegen de Spanjaarden in 1898 en in de Cubaanse revolutie die in 1959 begon.
De regels van Martí over de ‘oorlogszuchtige moed’ die als ‘schild’ van het land dient, vormen de basis voor de naam van het nieuwe Cubaanse vaccin, Abdala. Dit vaccin, het vijfde dat in Cuba wordt geproduceerd, is ontwikkeld door het Centrum voor Genetische Technologie en Biotechnologie (CIGB) in Havanna.
Bij het bekendmaken van de resultaten van hun proeven, BioCubaFarma, de belangrijkste biotechnologie- en farmaceutische instelling van het land, bekend dat het een werkzaamheidspercentage had van 92.28 procent, bijna net zo hoog als de werkzaamheid tarief van de vaccins van Pfizer (95 procent) en Moderna (94.1 procent). Het vaccin wordt toegediend in drie doses, elk met een tussenpoos van twee weken.
De Cubaanse autoriteiten zijn van plan om tegen september driekwart van de bevolking te vaccineren. Er zijn al meer dan 2.23 miljoen vaccins beschikbaar toegediend van de 11 miljoen Cubanen op het eiland zijn 1.346 miljoen mensen gevaccineerd met ten minste één dosis, 770,390 met de tweede dosis en 148,738 met de derde dosis.
Juan Roberto Diago Durruthy (Cuba), “Tu lugar” (“Uw plaats”), 2006.
Cuba heeft al plannen gemaakt om zijn vaccins naar landen over de hele wereld te exporteren en heeft nu vijf kandidaat-vaccins geproduceerd, waaronder Soberana 02 en het naaldvrije intranasale vaccin Mambisa. Dat laatste, dat prima stand houdt belofte voor vaccintoediening in landen met weinig hulpbronnen, is vernoemd naar guerrillastrijders die in de Tienjarige Oorlog (1868-1878) vochten voor de onafhankelijkheid van Spanje.
Elk van deze vaccins is ontwikkeld onder dwangomstandigheden die zijn opgelegd door de illegale Amerikaanse blokkade. Sinds 1992 stemt de Algemene Vergadering van de VN jaarlijks tegen de Amerikaanse blokkade, behalve in 2020, toen er vanwege de pandemie niet werd gestemd.
Op 23 juni werden opnieuw 184 lidstaten lid van de Verenigde Naties gestemd om deze blokkade te beëindigen. In de context van de coronaviruspandemie heeft de Cubaanse minister van Buitenlandse Zaken, Bruno Rodríguez Parrilla, zei,,Net als het virus verstikt en doodt de blokkade. Het moet stoppen.”
Beademingsapparaten en spuiten
Een van de slachtoffers van de blokkade is het onvermogen van Cuba om beademingsapparaten te kopen om ernstig zieke patiënten te behandelen, aangezien de twee Zwitserse bedrijven (IMT Medical AG en Acutronic) die ze maakten, gekocht door een Amerikaans bedrijf (Vyaire Medical, Inc.) in april 2020. Cuba heeft nu als reactie daarop zijn eigen beademingsapparaat ontwikkeld.
Tegelijkertijd kampt Cuba met een tekort aan spuiten. Spuitfabrikanten zijn op de een of andere manier verwikkeld in de Amerikaanse farmaceutische industrie. Terumo (Japan) en Nipro (Japan) hebben vestigingen in de Verenigde Staten, terwijl B. Braun Melsungen AG (Duitsland) een partnerschap heeft met Concordance Healthcare Solutions (VS). Een Indiaas spuitenbedrijf, Hindustan Syringes & Medical Devices Ltd., is verbonden met Envigo (VS), waardoor het Indiase bedrijf onder toezicht van de Amerikaanse overheid komt te staan. In een daad van concrete solidariteit, a campagne is bezig om geld in te zamelen voor de aankoop van injectiespuiten voor Cuba.
Belkis Ayon (Cuba), “La consagración III” (“De Consecratie III”), 1991.
Het Onze Wereld in Data-project berekent dat er op 29 juni wereldwijd iets meer dan 3 miljard doses zijn toegediend, wat neerkomt op minder dan 1 miljard mensen van de 7.7 miljard mensen in de wereld die zijn gevaccineerd. Iets meer dan 23 procent van de wereldbevolking heeft zijn eerste vaccinatie gehad. Maar uit de gegevens blijkt dat de vaccinatiecampagnes voorspelbaar ongelijkmatig zijn geweest. In lage-inkomenslanden heeft slechts 0.9 procent van de bevolking minstens één dosis van het vaccin gekregen. In april 2021 zei WHO-chef Tedros Adhanom Gheybreysus zei,
“Er blijft een schokkende onevenwichtigheid bestaan in de mondiale distributie van vaccins. Gemiddeld heeft in landen met hoge inkomens bijna 1 op de 4 mensen een vaccin gekregen. In lage-inkomenslanden is dat 1 op 500. Laat me dat herhalen: 1 op 4 versus 1 op 500.”
Tegen mei 2021 Ghebreyesus zei dat de wereld zich in een situatie van ‘vaccin-apartheid’ bevond,
In februari 2021, in een van onze nieuwsbrieven, Tricontinental: Institute of Social Research bekend dat we in een tijd van ‘drie apartheids’ leefden. Deze apartheid omvat die van voedsel, geld en medicijnen.
De kern van de medische apartheid wordt gevormd door vaccinnationalisme, het hamsteren van vaccins en, zoals Ghebreyesus het uitdrukte, vaccinapartheid. De zaken zijn behoorlijk ernstig. De COVAX-vaccinalliantie heeft ervoor gezorgd dat vaccins buiten haar bereik zijn geraakt, zowel vanwege bilaterale overeenkomsten tussen de rijkere landen en de vaccinfabrikanten als vanwege het gebrek aan financiële steun van de rijkere staten aan de armere. De trends laten zien dat veel landen vóór 2023 niet voldoende aantallen van hun bevolking zullen zien vaccineren, ‘als dat al gebeurt’. zegt de Economist Intelligence Unit.
Raul Corrales Fornos (Cuba), “La caballeria” (“De Cavalerie”), 1960.
Wat is de oorzaak van deze drie apartheidssituaties? De controle die een handvol bedrijven uitoefent over de wereldeconomie, gedreven door vijf soorten monopolies, zoals onze vriend, wijlen Samir Amin, uitgelegd:
- Het monopolie op wetenschap en technologie
- Het monopolie op financiële systemen
- Het monopolie op de toegang tot hulpbronnen
- Het monopolie op wapens
- Het monopolie op communicatie
We bekijken deze lijst en de relatie tussen elk van deze elementen nauwkeurig en analyseren deze om te zien of er iets is weggelaten. Amin betoogde dat het niet alleen het gebrek aan industrialisatie is dat de ondergeschiktheid van landen beïnvloedt; Wat de wereld in een situatie van grote ongelijkheid heeft gehouden, zo stelde hij, waren deze vijf monopolies. Veel landen in de wereld hebben de afgelopen vijftig jaar immers industrieën ontwikkeld, maar zijn nog steeds niet in staat de sociale agenda van hun bevolking te bevorderen.
Centraal in de discussie over vaccin-apartheid staan minstens twee van deze monopolies: het monopolie op financiën en het monopolie op wetenschap en technologie. Een gebrek aan financiële middelen trekt veel staten in de wereld naar het Internationale Monetaire Fonds (IMF), naar verschillende publieke investeerders (de Club van Parijs) of naar commercieel kapitaal (de Club van Londen). Deze financiers volgen het voorbeeld van het IMF, dat van landen heeft geëist dat ze bezuinigen op verschillende cruciale terreinen van het menselijk leven – onderwijs en gezondheidszorg bijvoorbeeld.
Door te bezuinigen op onderwijs wordt het potentieel van landen om voldoende aantallen wetenschappers te ontwikkelen uitgeput, evenals het wetenschappelijke temperament dat nodig is om essentiële technologieën zoals kandidaat-vaccins te creëren. Door te bezuinigen op de gezondheidszorgsystemen en regels voor intellectueel eigendom in te voeren die de overdracht van technologie blokkeren, zijn landen ontwapend en kunnen ze de pandemie niet op passende wijze het hoofd bieden.
Een gebrek aan financiële middelen heeft veel staten ertoe aangezet de mogelijkheid op te geven dat zij het welzijn van hun bevolking zouden kunnen bevorderen (per april 2020 hadden 64 landen besteden meer om hun schulden af te lossen dan om gezondheidszorg te betalen). Het is niet voldoende om de overdracht van technologie naar staten te eisen die zich midden in een pandemie bevinden, zodat zij het vaccin kunnen maken. Technologie is de wetenschap van gisteren; wetenschap is de technologie van morgen.
Het benutten van de sociale rijkdom van een bevolking, het onderwijzen van wetenschap en het vaststellen van een basisnorm voor wetenschappelijke geletterdheid zijn essentiële lessen van de pandemie. Dit zijn lessen die de Cubanen goed hebben geleerd. Dit is de reden waarom Cuba, tegen alle verwachtingen in, vijf verschillende vaccins heeft ontwikkeld. De vier andere vaccins van Abdala en Cuba dienen als schild tegen Covid-19. Deze vaccins komen voort uit de sociale productiviteit van het socialistische Cuba, dat zich niet heeft overgegeven aan de lelijkheid van de vijf monopolies.
Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en hoofdredacteur van Left Word Books.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.