Onthulling van de Pentagon Papers in het Congres – 8: Waarom Gravel het deed

In het achtste en laatste deel van deze serie wordt gekeken naar de betekenis van Mike Gravel die de Pentagon Papers leest in het Congres.

Dit is deel 8 van Consortiumnieuws' meerdelige serie over de 50e verjaardag van het verkrijgen van de Pentagon Papers door wijlen senator Mike Gravel van Daniel Ellsberg en de gevolgen waarmee Gravel werd geconfronteerd voor het onthullen van de uiterst geheime documenten in het Congres, slechts enkele uren voordat het Hooggerechtshof op 30 juni 1971 over de zaak besliste , vandaag een halve eeuw geleden.

In Deel een, bracht Gravel de papieren naar Capitol Hill om ze openbaar te maken door ze voor te lezen in het Congressional Record. In Deel twee, Gravel krijgt de papieren van Ellsberg via een tussenpersoon. Part Three vertelt het verhaal van Gravel's emotionele lezing van de Papers. In Deel vier, opent het besluit van het Hooggerechtshof om de eerdere terughoudendheid van de regering op te heffen nieuw juridisch gevaar. In Deel vijfGravel maakt de riskante stap om de Pentagon Papers buiten het Congres bij Beacon Press in Boston te laten publiceren. In Deel zes Gravel legt zijn zaak tegen Nixon voor aan het Amerikaanse Hooggerechtshof, waar Nixon ook Gravel heeft aangeklaagd. In deel zeven, doet het Hooggerechtshof uitspraak in de zaak Gravel tegen de Verenigde Staten.

De hier gepubliceerde fragmenten komen uit het boek Een politieke Odyssee door senator Mike Gravel en Joe Lauria (Seven Stories Press). Het is het verhaal van Gravel zoals verteld aan en geschreven door Lauria.

Deel acht: Waarom Gravel het deed  

By Mike Gravel en Jo Lauria

TDe betekenis van mijn zaak bij het Hooggerechtshof voor vandaag kan niet groter zijn. In april 2007 legde senator Dick Durbin uit Illinois, de Democratic Whip, een buitengewone verklaring af in de Senaat. Het houdt direct verband met mijn zaak, al weet Durbin dat waarschijnlijk niet. Het is de moeite waard om uitgebreid te citeren:

“Een paar honderd meter hier vandaan, in een afgesloten ruimte, zorgvuldig bewaakt, kwam de Inlichtingencommissie dagelijks bijeen voor uiterst geheime briefings over de informatie die we ontvingen en de informatie die we in de Inlichtingencommissie hadden was niet dezelfde informatie. aan het Amerikaanse volk wordt gegeven.

Ik kon het niet geloven. Leden van deze regering voerden een actief en verhit debat over de vraag of aluminium buizen werkelijk betekenden dat de Irakezen kernwapens ontwikkelden. Sommigen binnen de regering zeiden natuurlijk van niet: het is niet hetzelfde soort aluminium buis, terwijl leden van de regering het Amerikaanse volk vertelden bang te zijn voor paddestoelvormige wolken.

Ik was er boos over. Eerlijk gezegd kon ik er niet veel aan doen. Omdat je ziet dat we in de inlichtingencommissie tot geheimhouding hebben gezworen. We kunnen niet de deur uitlopen en zeggen: 'De verklaring die gisteren door het Witte Huis is afgelegd, is in directe tegenspraak met geheime informatie die aan dit Congres wordt gegeven.' Dat kunnen wij niet doen. Die uitspraken konden wij niet doen.”

Durbin heeft het volkomen mis. Als zijn staf mijn zaak maar had onderzocht, had hij inderdaad die deur uit kunnen lopen naar de Senaatsvloer en zijn mening kunnen uiten over de leugens die de regering over Irak aan het verzinnen was. Als hij en andere senatoren dat hadden gedaan, was een catastrofe misschien afgewend. In plaats daarvan, zoals Durbin zei: ‘In mijn frustratie zat ik hier op de vloer van de Senaat’, waar hij had kunnen spreken, ‘en luisterde naar dit verhitte debat over de invasie van Irak, in de veronderstelling dat het Amerikaanse volk wordt misleid. niet de waarheid wordt verteld. En daarom heb ik samen met 22 van mijn collega's nee gestemd. Ik had destijds niet het gevoel dat het Amerikaanse volk de echte feiten kende.”

Als Durbin zich maar zijn rechten had gerealiseerd en had durven handelen.

Waarom deed ik het? 

Mensen vragen mij vandaag de dag nog steeds waarom ik het risico heb genomen de Pentagon Papers openbaar te maken. Ik vertel ze dat ik een onrechtvaardige oorlog haat en dat ik er alles aan zou doen om die te stoppen. Ik haat geheimhouding binnen de overheid, die 80 procent van de tijd onnodig is. De Grondwet maakt één keer melding van geheimhouding en verwijst naar het Congres, niet naar de uitvoerende macht: “Elk Huis zal een dagboek bijhouden van zijn werkzaamheden en dit van tijd tot tijd publiceren, met uitzondering van de delen die in hun oordeel geheimhouding vereisen.” (Artikel 1, Afdeling 5)

Voor het grootste deel classificeren overheidsfunctionarissen informatie als ‘geheim’ omdat ze het verprutst hebben en hun kont moeten bedekken. Het was vooral gewetenloos als de fouten zouden leiden tot miljoenen doden, de chemische ontbladering van regenwouden en de vernietiging van miljarden dollars aan eigendommen van iemand anders. Het heeft zelden iets te maken met de veiligheid van het land. De term ‘nationale veiligheid’ waar vooral sinds het Nixon-tijdperk zoveel over wordt gediscussieerd, is een canard. Het hangt er echt vanaf over wiens veiligheid we het hebben. Meestal gaat het om baanzekerheid voor overheidsfunctionarissen en politici.

Door de papieren vrij te geven, maakte ik later die dag de uitspraak van het Hooggerechtshof ter discussie The New York Times geval. Ik nam ook het risico om Dan Ellsberg te steunen, een opgejaagde man.

Wat ik op de korte termijn deed, heeft er volgens mij toe bijgedragen dat het land zich tegen de oorlog in Vietnam keerde. Maar wat is er op de lange termijn veranderd? Geheimhouding en militarisme heersen nog steeds. We zijn altijd een oorlogvoerende natie geweest. We vergieten bloed om onszelf te bevrijden van een geheimzinnige en autoritaire monarchie. De Unie werd door oorlog bij elkaar gehouden en ons grondgebied en onze belangen hebben zich achter onze oprukkende legers uitgebreid. Onze fabelachtig rijke bedrijven hebben mondiale hulpbronnen, goedkope arbeidskrachten en consumentenmarkten nodig. Olie smeert hun systeem en onze strijdkrachten beschermen het.

Het door de uitvoerende macht geleide militarisme is gegroeid sinds de Federalistische factie van Alexander Hamilton in de regering-Adams in 20,000 op ongrondwettelijke wijze een staand leger van 1799 man oprichtte. Dit gebeurde vanwege de bezwaren van sommige wetgevers die de tien jaar oude grondwet citeerden waarin stond dat alleen het Congres, en niet de uitvoerende macht, , had het recht een leger op de been te brengen.

Het Amerikaanse militarisme groeide met de daaropvolgende oorlogen en werd na de Tweede Wereldoorlog volledig geïnstitutionaliseerd, een terechte overwinning die naar mijn mening echter de kiem van de Amerikaanse afstamming in zich droeg. Zestig jaar geleden stond een onbeschadigd en plotseling welvarend Amerika op een kruispunt en hield toezicht op een verwoeste wereld. De machtige wapenindustrie die tijdens de Tweede Wereldoorlog opkwam en ons uit de depressie trok, zou haar lucratieve positie na de oorlog niet opgeven. Het stimuleerde een Koude Oorlog, terwijl ik geloof dat diplomatie de betere koers zou zijn geweest.

Het verlies van Amerika voor het ellendige volk van Vietnam, inclusief de inheemse bevolking die speren en schilden hanteerde rond Khe Sanh, waar we met een nucleaire aanval dreigden, was waarschijnlijk de belangrijkste les die onze leiders ooit hadden kunnen leren.

Ze dachten er een tijdje over na. Militaire avonturen werden opgeschort. De oorlogshitsers waren in het defensief. Amerika onderging vervolgens een periode van zeven jaar van nationaal zelfonderzoek terwijl ik in de Senaat zat, van 1973 tot 1980. Wie waren wij als volk? Wat hebben we de wereld werkelijk aangedaan met onze enorme rijkdom en macht?

In dit korte tijdsbestek hadden we commissies van het Congres die moorden en misbruiken van de CIA in het verleden onderzochten. Kunnen we ons dat vandaag de dag nog voorstellen? Als dat niet het geval is, komt dat omdat de heroplevende militaristen het “Vietnam-syndroom” voorbij verklaarden, toen Ronald Reagan tijdens een restauratie aan de macht kwam. Hij verdrievoudigde de schuldenlast, waardoor het militaire establishment werd opgepompt tot een niveau dat sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer is gezien. George HW Bush viel vervolgens Panama binnen en bombardeerde Irak. Ze waren weer aan het werk.

Twaalf jaar later bracht de regering van George W. Bush enkele van dezelfde motieven en misleidingen waarover ik op die eenzame en angstaanjagende nacht in juni 1971 hardop las, nieuw leven in. Bush heeft de Verenigde Staten verwikkeld in een militaire ramp ter grootte van Vietnam, waarvan de gevolgen ontvouwen zich nog steeds. De lessen van Vietnam werden begraven bij de duizenden soldaten die hun leven in Irak hebben gegeven door te vechten om redenen die heel anders waren dan wat hun werd verteld.

Zoals brigadegeneraal Smedly Butler over de Eerste Wereldoorlog zei:

“Er werden prachtige idealen geschilderd voor onze jongens die werden uitgezonden om te sterven. Dit was de 'oorlog om oorlogen te beëindigen'. Dit was de 'oorlog om de wereld veilig te maken voor de democratie.' Niemand vertelde hen dat dollars en centen de echte redenen waren. Terwijl ze wegmarcheerden, zei niemand tegen hen dat hun heengaan en sterven enorme oorlogswinsten zouden betekenen. Niemand vertelde deze Amerikaanse soldaten dat ze zouden kunnen worden neergeschoten door kogels die door hun eigen broeders hier waren gemaakt. Niemand vertelde hen dat de schepen waarmee ze de oversteek zouden maken, getorpedeerd zouden kunnen worden door onderzeeërs die gebouwd waren met Amerikaanse patenten. Ze kregen alleen te horen dat het een ‘glorieus avontuur’ zou worden.”

© Mike Gravel en Joe Lauria

Wijlen Mike Gravel diende twee termijnen in de Amerikaanse Senaat en vertegenwoordigde Alaska van 1969 tot 1981. In zijn tweede jaar in de Senaat publiceerde Gravel publiekelijk de Pentagon Papers op een moment dat de krantenpublicatie was stopgezet. Gravel was een felle tegenstander van het Amerikaanse militarisme en stelde zich in 2008 en 2020 kandidaat voor de nominatie voor het presidentschap van de Democratische Partij.

Joe Lauria is hoofdredacteur van Consortium Nieuws en voormalig VN-correspondent voor Thij Wall Street Journal, Boston Globe, en tal van andere kranten. Hij was onderzoeksjournalist voor de Sunday Times uit Londen en begon zijn professionele carrière als stringer voor The New York Times.  Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd] en gevolgd op Twitter @unjoe