Net als het buitenlands beleid van Biden is Abbas eveneens failliet, schrijft Ramzy Baroud.
Palestijnse solidariteitsdemonstratie in Tunis, Tunesië, 15 mei. (Brahim Guedich, CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
THet politieke discours van Mahmoud Abbas, het hoofd van de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever, lijkt op dat van een ineffectieve koning die veel te lang in zijn paleis geïsoleerd heeft gezeten.
De koning spreekt over voorspoed en vrede, en telt onvermoeibaar zijn ontelbare prestaties, terwijl zijn volk buiten van de honger omkomt en zinloos om zijn aandacht smeekt.
Maar Abbas is geen gewone koning. Hij is alleen bij naam een ‘president’, een aangewezen ‘leider’ simpelweg omdat Israël en het door de VS geleide internationale politieke systeem erop staan hem als zodanig te erkennen. Niet alleen had de man een politiek mandaat verlopen in 2009 was het zelfs vóór die datum vrij beperkt. Op geen enkel moment in zijn carrière vertegenwoordigde Abbas ooit het hele Palestijnse volk. Nu, op 85-jarige leeftijd, is de kans groot dat Abbas deze rol nooit zal vervullen.
Lang voordat Abbas in 2005 de favoriete Palestijnse 'kandidaat' van de VS en Israël was om over de bezette en onderdrukte Palestijnen te regeren, ontwikkelden zich in Palestina twee afzonderlijke politieke discoursen en daarmee ook twee uniek gescheiden culturen.
Er was de “Oslo cultuur”, die in stand werd gehouden door loze clichés, platitudes over vrede en onderhandelingen en, belangrijker nog, miljarden dollars, die gegoten in uit donorlanden. De fondsen waren nooit echt gericht op het bereiken van de felbegeerde rechtvaardige vrede of de Palestijnse onafhankelijkheid, maar op het in stand houden van een sombere status quo, waarin de militaire bezetting van Israël wordt genormaliseerd door “veiligheidscoördinatietussen het Israëlische leger en de autoriteit van Abbas.
De Palestijnse president Mahmoud Abbas. (Kremlin.ru)
Deze cultuur, die door de meeste Palestijnen als verraderlijk en corrupt werd gezien, werd in het Westen gevierd als ‘gematigd’, vooral in vergelijking met de andere Palestijnse cultuur, die ‘radicaal’ of erger nog ‘terrorist’ werd genoemd. De andere cultuur, die al bijna drie decennia wordt gemeden, heeft dankzij de recente volksopstand in Palestina en het hevige verzet in Gaza eindelijk de overhand.
Het vertoon van kracht tentoongesteld door het Palestijnse Verzet in de belegerde Gazastrook, dat op 10 mei begint – vooral in de context van een volksopstand die eindelijk de Palestijnse jeugd heeft verenigd, niet alleen in de bezette gebieden maar ook in heel historisch Palestina – inspireert een nieuwe taal. Deze taal wordt niet alleen gebruikt door een handvol ‘radicale’ intellectuelen, maar ook door veel politieke en academische figuren die al lang verbonden zijn met de Palestijnse Autoriteit.
[Verwant: DE BOZE ARABISCHE: De Palestijnse zaak na de oorlog tegen Gaza]
In een interview met de Britse krant The Independent kort na het einde van de Israëlische oorlog tegen Gaza zei voormalig PA-minister en ervaren politicus Hanan Ashrawi spaak van de veranderingen die gaande zijn op sociaal-politiek niveau in Palestina.
“Hamas is geëvolueerd en krijgt steun onder jongeren, zelfs onder christenen”, zei Ashrawi, eraan toevoegend dat “Hamas het volste recht heeft om vertegenwoordigd te worden in een pluralistisch systeem.” Dit gaat echter niet alleen over Hamas. Het gaat over het Palestijnse verzet als geheel, of het nu vertegenwoordigd is in islamitische, nationalistische of socialistische trends.
Abbas had ooit naar het Palestijnse verzet in Gaza verwezen als “frivool.” Tegenwoordig zouden niet veel Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, of zelfs in Ramallah, het eens zijn met zijn oordeel.
Bovenstaande bewering werd duidelijk op 25 mei, toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken gehaast aan Israël en de Bezette Gebieden in een wanhopige poging om een oude taal nieuw leven in te blazen, een taal die de Palestijnen nu openlijk uitdagen.
President Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit, midden, begroetend personeel van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, rechts achterin; Ramallah, de Westelijke Jordaanoever, 25 mei. (Ministerie van Buitenlandse Zaken, Ron Przysucha)
In het luxueuze kantoor van Abbas sprak Blinken over geld, onderhandelingen en, ten onrechte, ‘vrijheid van meningsuiting’. Abbas bedankte de Amerikaanse diplomaat, eiste vreemd genoeg een terugkeer naar de ‘status quo’ in Jeruzalem, deed afstand van ‘geweld en terrorisme’ en riep op tot ‘vreedzaam volksverzet’.
Obstakels en angsten overwinnen
Toch werden in de straten van Ramallah, op een paar honderd meter afstand van het spektakel van Blinken-Abbas, duizenden Palestijnen vechten met de PA-politie terwijl ze scandeerden “Amerika is de kop van de slang”, “Veiligheidscoördinatie is beschamend” en “De Oslo-akkoorden zijn verdwenen.”
De demonstranten bestonden uit moslims en christenen, mannen en vrouwen, jong en oud, en vertegenwoordigden alle Palestijnse facties, inclusief de dominante partij van de PA, Abbas' eigen partij, Fatah. De demonstranten waren uiteraard accuraat in hun gezangen, maar wat werkelijk veelbetekenend is, is dat de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever eindelijk veel obstakels en angsten, de verstikkende verdeeldheid tussen de facties en de brutaliteit van Abbas’ veiligheidsmannen eindelijk overwinnen en openlijk de strijd aangaan – in feite , klaar om te ontmantelen – de hele Oslo-cultuur.
Blinkens bezoek aan Palestina werd niet ingegeven door bezorgdheid over het lot van de bezette en belegerde Palestijnen, en zeker niet over het gebrek aan vrijheid van meningsuiting. Als dat inderdaad het geval zou zijn, zouden de VS eenvoudigweg een einde kunnen maken aan de voorwaarde de 3.8 miljard dollar aan militaire hulp aan Israël.
Maar Blinken had als topvertegenwoordiger van het buitenlands beleid van de regering-Biden niets nieuws te bieden in de vorm van nieuwe ideeën, strategieën, plannen, laat staan taalgebruik. Het enige wat hij had waren beloften van meer geld aan Abbas, alsof Amerikaanse hulp dat is waar de Palestijnen voor vechten en sterven.
Net als het buitenlands beleid van Biden is Abbas eveneens failliet. Hij rommelde terwijl hij sprak en benadrukte herhaaldelijk zijn dankbaarheid voor hernieuwde Amerikaanse fondsen, geld dat hem, zijn familie en een zeer corrupte klasse van Palestijnen onverdiend rijk maakte.
De nieuwste Israëliër bloedbad in Gaza – het doden van honderden en het verwonden van duizenden, de moedwillige vernietiging en het systematische geweld op de Westelijke Jordaanoever en elders – zijn keerpuntmomenten in de geschiedenis van Palestina, niet vanwege de tragedie die Israël opnieuw heeft georkestreerd, maar vanwege de veerkracht van het Palestijnse volk in hun collectieve reactie op deze tragedie. De gevolgen van dit besef zullen het politieke paradigma in Palestina waarschijnlijk de komende jaren veranderen.
Vaak hebben velen terecht betoogd dat de Oslo-akkoorden als politieke doctrine allang dood waren. Maar de Oslo-cultuur, die van uniek maar misleidend taalgebruik, verdeeldheid tussen facties, classisme en volslagen politieke chaos, die vele jaren heeft voortgeduurd, is waarschijnlijk ook op zijn einde aan het verdwijnen.
Noch Washington, Tel Aviv, noch de PA van Mahmoud Abbas kunnen het verleden en de ellendige cultuur die Oslo aan het Palestijnse volk heeft opgelegd, nieuw leven inblazen. Alleen Palestijnen kunnen deze transitie leiden naar een betere toekomst, die van nationale eenheid, politieke duidelijkheid en uiteindelijk vrijheid.
Ramzy Baroud is journalist en redacteur van de Palestina Chronicle. Hij is de auteur van vijf boeken, waaronder Deze kettingen zullen worden verbroken: Palestijnse verhalen over strijd en verzet in Israëlische gevangenissen (2019) Mijn vader was een vrijheidsstrijder: het onvertelde verhaal van Gaza (2010) en De tweede Palestijnse Intifada: een kroniek van de strijd van een volk (2006). Dr. Baroud is een niet-ingezeten senior research fellow bij het Centrum voor Islam en Mondiale Zaken (CIGA), Istanbul Zaim Universiteit (IZU). Zijn website is www.ramzybaroud.net
Dit artikel is van Gemeenschappelijke dromen.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Goed artikel – maar verwijzen naar Abbas als een “ineffectieve koning” verheerlijkt zijn miserabele status – hij is een collaborateur belast met het bewerkstelligen van de nederlaag, dienstbaarheid en vernedering van zijn volk – als je wilt, de oudste van een “Palästinenser-Rat”.
Maar misschien is de analogie treffend: de door de Britten en bondgenoten geïnstalleerde kinglets in landen als Jordanië, Saoedi-Arabië – en het voormalige Egypte, Irak en Iran – dienden een soortgelijke, maar minder verwerpelijke functie.
Ook goed dat mensen eindelijk de gemene grap van het ‘vredesproces van Oslo’ doorzien.
Eén staat, allemaal daarbinnen beschermd door een Bill of Rights die gelijkheid garandeert. Dat vereist een nieuwe mentaliteit van de Palestijnen, die zij alleen kunnen winnen door zich aan te sluiten bij de Joden die denken dat vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid voor iedereen gelden die daar woont. Er is een heldere visie nodig van wat er moet gebeuren, en geduld en doorzettingsvermogen. Zullen de Joden zich bij een dergelijke onderneming aansluiten bij de Palestijnen? Ik vermoed dat er duizenden over de hele wereld zijn die dat wel zullen doen. Het zal geen gemakkelijke taak zijn om militante, boze Arabieren ervan te overtuigen dat terugvechten met wapens een strategie is die geen enkele overwinning oplevert. Maar ze moeten worden overwonnen, anders kunnen ze niet van munitie voorzien voor militante zionisten.
De VS zijn in de greep van het ‘rule by money’ en de wereld lijdt eronder. Bedankt voor dit artikel. Het hoogtepunt op Abbas was verhelderend.