Craig Murray hekelt de Britse vervolging van Richard Barnard wegens zijn oproep zijn rol van het land bij de vervaardiging van instrumenten voor de dood en verminking van Palestijnen.
Hightechpark Matam in Haifa, Israël, waar militaire fabrikant Elbit Systems een van de gebouwen op de voorgrond heeft staan. (Zvi Roger, gemeente Haifa, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)
By Craig Murray
CraigMurray.org.uk
OOmdat je al een paar decennia actief bent in de politiek, raak je gewend aan de steunstuipen van het volk voor Palestina om de paar jaar, wanneer de militaire actie van Israël tegen Gaza bijzonder intens wordt. Dan volgt een staakt-het-vuren, de media gaan verder en Israël hervat de dagelijkse routine van uitzettingen op laag niveau, vernietiging van boomoogsten, gevangennemingen en moorden die leiden tot het geleidelijk uitsterven van de gebieden waarvan de westerse machten beweerden dat ze die voor een Palestijnse staat bedoelden.
Voor de media is de 50 Palestijnse kinderen die in een week zijn vermoord een verhaal. Het regelmatig doden van vijftig mensen per jaar is dat niet; en iedereen die denkt dat dit zo is, moet als antisemiet worden bestempeld en uit het politieke leven worden verjaagd.
Als jonge man waren de twee grote onrechtvaardigheden waar we campagne voor voerden Zuid-Afrika en Palestina. Ik had nooit gedroomd dat dit laatste misbruik mij mogelijk zou overleven. Deze twee kwesties vonden zo veel weerklank omdat ze allebei overblijfselen waren van de Europese koloniale arrogantie, gebaseerd op racisme en een gevoel van culturele superioriteit.
Tegenwoordig kan ik mezelf niet eens in een mentaliteit brengen die zegt dat het voor het algemeen belang van Groot-Brittannië oké is om de hele bevolking van de Chagos-eilanden te deporteren om plaats te maken voor een militaire basis. Maar dat was niet alleen de mening van regeringen, maar ook van Labour-regeringen tijdens mijn eigen leven.
Ik zou graag willen denken dat de onmiskenbare openheid van het Israëlische apartheidsregime een fundamentele verschuiving heeft teweeggebracht in het denken over Palestina, maar ik denk niet dat er feitelijk veel is veranderd. De media en de politieke klasse blijven in deze kwestie gekocht en betaald.
De algemene Britse bevolking zal wellicht weer in slaap vallen tot de volgende grote bombardementen, maar één man die dit niet zal vergeten is Richard Barnard van Palestine Action. Het is ongelooflijk dat Barnard door de politie en de Crown Prosecution Service is aangeklaagd wegens chantage omdat hij een hongerstaking voorstelde totdat de Israëlische Elbit-wapenfabrieken in Groot-Brittannië gesloten zijn.
Dat is geen vergissing; hij wordt in werkelijkheid beschuldigd van chantage vanwege een voorgestelde hongerstaking. Ik heb geprobeerd hiervoor een precedent te vinden en hoewel ik voorbeelden kan vinden van het argument dat hongerstaking emotionele afpersing is, kan ik zeker nergens ter wereld een voorbeeld vinden van daadwerkelijke vervolging. Het Internationale Comité van het Rode Kruis heeft overwogen het ethische argument met betrekking tot gevangenen:
“Hongerstakers worden vaak bekritiseerd omdat ze hun fysieke welzijn gebruiken als protestinstrument, met als (discutabel) argument dat dit een vorm van chantage is. Het is echter ongepast om te beweren dat hongerstakers in dezelfde categorie moeten worden geplaatst als personen die zelfmoord willen plegen. Dit is een simplistische benadering van de kwestie die het ten onrechte reduceert tot puur medische termen: namelijk dat, aangezien elke arts iemand te hulp zou komen die een zelfmoordpoging doet, hongerstakers “bijgestaan” (dat wil zeggen dwangvoeding) moeten krijgen om te voorkomen voorkomen dat ze ‘zichzelf doden’.
Dit is zeker een misvatting. Iemand die een zelfmoordpoging doet, vraagt om hulp, zoals in de meeste gevallen, of hij wil echt een einde aan zijn leven maken. (De ‘zwart-witzaak’ die hier vaak wordt aangehaald, is die van een generaal, schuldig bevonden aan verraad, die er de voorkeur aan geeft zijn hersens eruit te schieten in plaats van voor een schandelijke krijgsraad te verschijnen. Hoewel sommige artsen zelfs zouden pleiten voor een geval van Bij acute en ernstige depressies kan worden beweerd dat niet alle zelfmoorden noodzakelijkerwijs ‘gemedicaliseerd’ moeten worden.)
Het duidelijke geval van een politiek gemotiveerde hongerstaker is anders. De spits wil niet dood: integendeel, hij wil ‘beter leven’, door iets voor zichzelf, zijn groep of zijn land te verwerven. Indien nodig is hij bereid zijn leven op te offeren voor zijn zaak, maar het doel is zeker geen zelfmoord. (Soldaten die een zwaar verdedigde vijandelijke positie aanvallen lopen ook het risico te sterven. Zijn zij ook suïcidaal?) Maar al te vaak worden hongerstakers die vasten tot of voorbij de grenzen van onomkeerbare fysiologische gevolgen als suïcidaal bestempeld. Dit geeft uiteraard elke gevangenis of gerechtelijke autoriteit het perfecte excuus om artsen te bevelen met geweld in te grijpen.”
Aangezien ik binnenkort waarschijnlijk de eerste persoon in Groot-Brittannië zal worden – en voor zover ik weet, de eerste persoon ter wereld – die gevangen wordt gezet wegens veronderstelde “puzzel-identificatie” van getuigen, geef ik toe dat ik een geelzuchtige kijk heb op het nieuwe misbruik van de wet tegen andersdenkenden.
Omdat ik dag na dag na dag getuige ben geweest van misbruik van proces in de uitleveringshoorzitting van Julian Assange, heb ik elk vertrouwen in het rechtssysteem volledig verloren, waar het in botsing komt met de wensen van de regering. Maar de vervolging van Richard Barnard vanwege zijn kritiek op de rol van Groot-Brittannië bij de productie van instrumenten voor de dood en verminking van Palestijnen brengt de zaken naar een geheel nieuw niveau. De wet wordt door de macht verdraaid om alle afwijkende meningen crimineel te maken.
Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 de Britse ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.
Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
De afbeelding op de startpagina is van Richard Barnard van Palestine Action in een Real Media-videostill.
Hoewel het Britse rechtssysteem altijd door de rijken en machtigen kon worden gemanipuleerd, bood het ooit een simulacrum van eerlijkheid, maar dat lijkt niet langer zo te zijn. De duidelijke corruptie van het rechtssysteem en de schijnbare politisering van de beoefenaars ervan, zoals blijkt uit zowel Assange’s als uw eigen zaak, die zich nu uitstrekt tot de Barnard-kwestie, is symptomatisch voor de illiberalisering die plaatsvindt in zogenaamde democratieën. De regering in mijn eigen land, Australië, is vastbesloten alle vormen van afwijkende meningen te criminaliseren, inclusief het vinden van manieren om liefdadigheidsinstellingen ervan te weerhouden hun daden te bekritiseren. Bij gebrek aan een 'Palestina' om te plunderen en te vervolgen, keren ze zich zelfs tegen de mildste andersdenkenden om Harry te achtervolgen, steeds vaker in geheime processen. In het geval van Engeland zou de demonisering van Jeremy Corbyn, en in ons geval de bereidheid van de Labour-oppositie om zoveel van de draconische wetten die in de wet worden aangenomen, te steunen erop wijzen dat zelfs een regeringswisseling weinig effect zou hebben. Deprimerend.
Is Barnard Kafka's vreemdeling?
Re: CraigMurray.org.uk.
Het allerbelangrijkste, goede heer, wees veilig en hopelijk zal de absurde, onrechtvaardige straf waaraan u bent onderworpen, worden erkend en ingetrokken voor wat het is: een moedwillige gerechtelijke dwaling.
De beschuldiging van Richard Barnard van chantage door de Crown Prosecution Service wegens het dreigen met een hongerstaking, in zijn poging om collusie tussen overheid en bedrijfsleven te voorkomen bij het helpen plegen van moorddadig internationaal geweld, lijkt het meest recente voorbeeld te zijn van de laatste overblijfselen van opzettelijke systemische discriminatie. corruptie.
Zoals gewoonlijk,
Thom Williams
Per definitie: – “iemand die zich sterk identificeert met zijn eigen natie en krachtig de belangen ervan steunt, vooral met uitsluiting of ten koste van de belangen van andere naties”, is iedere Amerikaanse president een nationalist geweest, met uitzondering van het meest recente flagrante voorbeeld van een extreem narcistische plutocraat, die zich geen cent bekommerde om de integratie-integriteit of het welzijn van de algemene bevolking.
Het is dus absurd dat een pratend hoofd van de BBC de vermoedelijke opkomst van Naftali Bennett als premier van Israël beschrijft als nationalistisch, alsof hij de eerste nationalistische premier van Israël zal zijn die zijn belangen krachtig ondersteunt. Of een van de leiders van Israël op de lange termijn de belangen van het land heeft gesteund, staat nu open voor discussie.
Bennett is een ultrarechtse supremacist en bovendien een ‘selfmade’ miljonair. Net als de voormalige Amerikaanse president is hij een racistische separatist – van de eerste orde – die net zo verdeeldheid zaait als de Amerikaanse extremistische ultranationalistische rabbijn/politicus Meir Kahane, die in 1968 de militante American Jewish Defense League (JDL) oprichtte voordat hij naar Israël verhuisde. 1971, waar hij één termijn in de Knesset (het parlement) diende voordat zijn partij werd verboden. Bij een volgend bezoek aan New York in 1990 werd hij vermoord door een genaturaliseerde Amerikaan van Egyptische afkomst.
Dat was toen – veertig jaar geleden, dit is nu, waar de visie van de Kahana-kolonisten sinds 1967 gestaag werkelijkheid wordt. Sindsdien, gedurende deze jaren, zijn er zeker dingen veranderd in Palestina/Israël, en niet voor de beter. De ‘leef door het zwaard’-mentaliteit van de Israëli’s is in het hele land dieper verankerd geraakt.
De geschiedenis wordt, in tegenstelling tot de potentiële verheffing van de natuurwetenschappen – maar één voorbeeld daarvan – niet gemaakt op de schouders van de reuzen die er eerder waren, maar op de ruggen van de onschuldigen van vandaag, zoals altijd, die weigeren zich te laten intimideren!