Stijgingen van de mondiale voedselprijzen hebben een toch al precaire situatie verergerd, schrijft William M. LeoGrande
Fietser en muurschildering in Cuba. (Enrique de la Osa, Creative Commons)
By William M. LeoGrande
Common Dreams
Woude president Joe Biden dithers over wanneer en of hij zich moet houden aan zijn campagnebelofte om de economische sancties van Donald Trump tegen Cuba terug te draaien, lijden de mensen op het eiland honger.
Cuba importeert 70 procent van zijn voedsel en zijn deviezeninkomsten zijn gekelderd als gevolg van de stopzetting van de geldovermakingen door Trump en de sluiting van de toeristenindustrie door Covid-19. Stijgingen op de wereldmarkt prijzen voor eten hebben een toch al precaire situatie verergerd, met ernstige tekorten en een dreigende humanitaire crisis tot gevolg.
Honger is een wapen in het arsenaal van Washington tegen Cuba sinds Dwight D. Eisenhower in het Witte Huis zat. In januari 1960 werd stelde Ike voor het eiland blokkeren, ruzie maken, “Als zij (het Cubaanse volk) honger hebben, zullen ze Castro eruit gooien.”
In april 1960 plaatsvervangend adjunct-staatssecretaris voor Inter-Amerikaanse Zaken Lester D. Mallory voorgesteld,
“Alle mogelijke middelen moeten onmiddellijk worden ingezet om het economische leven van Cuba te verzwakken… om honger, wanhoop en omverwerping van de regering te veroorzaken.”
President John F. Kennedy legde de meest uitgebreide economische wet op embargo die de Verenigde Staten ooit aan welk land dan ook hebben opgelegd, inclusief een verbod op de verkoop van voedsel en medicijnen. De kern van dat embargo is sindsdien van kracht gebleven.
Van 1975 tot 1992 kon Cuba goederen kopen van dochterondernemingen van Amerikaanse bedrijven in derde landen. Negentig procent van de 700 miljoen dollar aan goederen die Cuba jaarlijks kocht, waren voedsel en medicijnen.
President George HW Bush ondertekende, met de steun van presidentskandidaat Bill Clinton, de Cuban Democracy Act uit 1992, waardoor deze verkopen werden stopgezet op het moment dat de Cubaanse economie instortte als gevolg van het verlies van Sovjethulp. De Cubanen leden toen ook honger. “Voedseltekorten en distributieproblemen hebben ondervoeding en ziekte veroorzaakt”, zegt de Dat heeft de CIA gemeld in augustus 1993.
16 juni 2017: president Donald J. Trump ondertekent een bevel om opnieuw enkele sancties tegen Cuba op te leggen. (Witte Huis, Shealah Craighead)
De campagne van de regering-Trump van “maximale druk' was bedoeld om Cuba's bronnen van buitenlandse valuta-inkomsten te blokkeren door Amerikaanse reizen, geldovermakingen en Cuba's inkomsten uit de export van medische diensten te beperken. Het doel, zo zei minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo tegen de Europese diplomaten, was om het eiland te ‘uithongeren’ en het regime ten val te brengen. Tot dusver heeft Biden al deze sancties gehandhaafd.
Ook al verbieden de Verenigde Staten de verkoop van voedsel Tegen Cuba belemmert Washington, door de economische sancties te intensiveren, het vermogen van Cuba om genoeg geld te verdienen om overal voldoende voedselvoorraden te kunnen kopen. Bovendien, door de voedseltekorten te verergeren, waardoor de Cubanen daartoe gedwongen worden in de rij staan Midden in de pandemie belemmert het Amerikaanse beleid ook urenlang het vermogen van Cuba om de verspreiding van Covid onder controle te houden.
Schending van de mensenrechten
De internationale gemeenschap beschouwt het gebruik van voedsel als dwanginstrument als een schending van het internationaal humanitair recht. In 2018 stemde de VN-Veiligheidsraad unaniem voor goedkeuring Resolutie 2417, waarin de opzettelijke onthouding van voedsel “in conflictsituaties” wordt veroordeeld als een bedreiging voor de internationale vrede en veiligheid. Resolutie 2417 richt zich op gewapende conflicten, maar het onderliggende principe is niet minder van toepassing op conflicten waarin het ene land het vermogen heeft om voedselonzekerheid aan het andere op te leggen, zelfs zonder gebruik van gewapend geweld.
De internationale gemeenschap heeft ook duidelijk gemaakt wat zij van het Amerikaanse embargo vindt. Sinds 1992 heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties jaarlijks met overweldigende meerderheid gestemd voor een resolutie een beroep op de Verenigde Staten om het embargo op te heffen vanwege de ‘negatieve gevolgen… voor het Cubaanse volk’. In 2019 waren de stemmen 187 voor, drie tegen (de Verenigde Staten, Israël en Brazilië).
De regering-Biden moet de herziening van het Cuba-beleid nog afronden, maar ambtenaren zeggen desgevraagd altijd dat het zich zal concentreren op democratie, mensenrechten en “het Cubaanse volk sterker maken.” In zijn bevestiging hoorzittingBrian Nichols, Bidens kandidaat voor de functie van adjunct-minister van Buitenlandse Zaken voor Zaken op het Westelijk Halfrond, verklaarde: “We moeten onze inspanningen richten op wat het beste is voor het Cubaanse volk.”
Op de Cubaanse Onafhankelijkheidsdag zei minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken toegesproken rechtstreeks tegen het Cubaanse volk en verzekerde hen: “Wij erkennen de uitdagingen waarmee velen van u in uw dagelijks leven worden geconfronteerd”, en beloofde: “Wij zullen degenen steunen die de levens van gezinnen en werknemers verbeteren.”
Mooie gevoelens, maar hun oprechtheid wordt gelogenstraft door de sancties uit het Trump-tijdperk waar de regering-Biden niets aan heeft gedaan, sancties die het dagelijkse leven van Cubaanse gezinnen moeilijker maken. Genoeg te eten hebben is ook een fundamenteel mensenrecht, zoals president Franklin D. Roosevelt bevestigde toen hij ‘Vrijheid van gebrek’ opnam in zijn ‘Vier Vrijheden’. Artikel 25 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die de Verenigde Staten hebben ondertekend, omvat voldoende voedsel als recht.
Als Biden de mensenrechten in Cuba wil steunen en het Cubaanse volk wil versterken, kan hij beginnen met het verlichten van de voedselcrisis door het verbod op geldovermakingen van Trump te beëindigen en het recht van Amerikaanse inwoners om te reizen te herstellen. Via geldovermakingen komt het geld rechtstreeks in de zakken van Cubaanse gezinnen terecht.
Het herstel van het recht om te reizen zal de noodlijdende privésector van Cuba helpen zich te herstellen na de Covid-19-crisis. De resulterende instroom van buitenlandse valuta zal de overheid in staat stellen meer voedsel te importeren, vooral voor gemarginaliseerde bevolkingsgroepen – alleenstaande moeders, ouderen en armen – die geen directe toegang hebben tot harde valuta.
Er is geen excuus voor vertraging. Er is geen langdurige beleidsherziening nodig om te onderkennen dat er in Cuba sprake is van een voedselcrisis die deels te wijten is aan het beleid van de VS, en dat het helpen verlichten ervan een morele plicht is – een verlengstuk van de verantwoordelijkheid om te beschermen. Bovendien zijn dit acties Biden beloofde hij zou nemen tijdens de presidentiële campagne. Elke dag dat hij uitstelt is een dag waarop de Cubanen honger lijden.
William M. LeoGrande is hoogleraar regering aan de American University in Washington, DC, en co-auteur samen met Peter Kornbluh van Back Channel to Cuba: de verborgen geschiedenis van de onderhandelingen tussen Washington en Havana (Universiteit van Noord-Carolina Pers, 2015).
Dit artikel is van Gemeenschappelijke dromen.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Maar waarom moet Cuba bijna driekwart van zijn voedselvoorraad importeren? Is het niet een grotendeels landelijk land in een vruchtbaar subtropisch klimaat!
Ik heb mijn twijfels over de bewering dat Cuba driekwart van zijn voedsel importeert. Havana, het grootste stedelijke centrum, is qua groenten vrijwel zelfvoorzienend. Ik verwacht dat dit ook geldt voor andere stedelijke centra en plattelandsgebieden. Misschien houdt die bewering over het importeren van driekwart van het voedsel rekening met voedsel dat aan toeristen wordt gevoerd, wat in sommige perioden van het jaar een aanzienlijke hoeveelheid zou kunnen zijn.
Er komt één goede zaak voort uit het zien van deze gruwel: mensen zullen ook meer zien hoezeer Amerika wordt geleid door een paar mensen die zich inzetten om tegen elke prijs winst uit andere mensen te halen en niet willen dat een socialistische natie die voor haar volk heeft gezorgd, zal slagen. . Het houdt verband met hoe: ook al is het lidmaatschap van een vakbond lager dan ooit, het laten bestaan van zelfs maar één goede grote vakbond is een bedreiging, omdat de rest van ons kan zien hoe goed werknemers kunnen worden behandeld als er een vakbond is die voor hen vecht. bijvoorbeeld UAW. Het is niet anders dan in andere echt socialistische landen – waar werknemers goed worden behandeld en het land voortdurend onder economische (en militaire) aanvallen staat van de moordzuchtige 'profit boys' – die vervolgens beweren dat de wonden die ze hebben toegebracht in werkelijkheid door het socialisme zijn veroorzaakt.
We weten dat de politieke leiders en hun teams de afgelopen dertig jaar steeds incompetent zijn geworden, maar één ding is nog opvallender ineffectief, om maar te zeggen: domme sancties. Het was een idee. Oké, probeer het, maar proberen en proberen en proberen als het nooit werkt is op het randje van idioot.
Het nutteloos gebruiken tegen grote mogendheden als China of Rusland is amateurpolitiek, maar tegen kleine, zwakke landen als Cuba en Venezuela is zowel dom als inhumaan.
Het zorgt er alleen maar voor dat onze positie in de wereld nog iets verder daalt.
Natuurlijk, Joe, jij en alle Amerikaanse presidenten vóór je waren alleen maar geïnteresseerd in het verhogen van de levensstandaard van het Cubaanse volk, met name om hen te zegenen met ‘democratie’ en hun socialistische regering te zuiveren. Welnu, het Cubaanse volk heeft in 1959 een regering omvergeworpen die hen onderdrukte en uitbuitte. Ik denk dat deze werd bestuurd door een kliek van bandieten die samenwerkten met Washington en zijn belangen. Wie weet komt het Cubaanse volk weer in opstand en bewerkstelligt een nieuwe ‘regimeverandering’ van eigen bodem. Het enige is dat Joe, jij en de rest van Washington de geldigheid van een dergelijke zet niet zullen erkennen, tenzij de nieuwe cast van personages door jou wordt gekozen en ondersteund.
Volgens uw formule zal elk nieuw leiderschap geformuleerd en gekozen moeten worden op de manier waarop de Washington-imperialisten Juan Guaido tot president van Venezuela of Sviatlana-Tsikhanouskaya tot hoofd van Wit-Rusland hebben besloten, op Amerikaanse proclamatie.
Volgens mij is dit het verst verwijderde van de democratie dat je werkelijk wilt in Cuba en in een groot aantal andere landen waar jullie gangsters maar al te graag op uit zijn. Het is de volledige en onverminderde controle over deze vreemde landen waar uw hongerige, hebzuchtige lot naar streeft. Je houdt niemand voor de gek. Je geeft jezelf weg zodra je de bevolking begint uit te hongeren van voedsel, medicijnen en andere essentiële levensbehoeften in een vergeefse poging om hen te vervreemden van hun bestaande leiderschap, dat heel vaak democratisch door hen is gekozen.
Uw belachelijke persberichten geven alleen maar aan dat u dezelfde weerzinwekkende truc uithaalt in landen als Syrië, Venezuela en zelfs Iran. De mensen van die landen spraken, de stemmen werden geteld… waarschijnlijk nauwkeuriger dan in Washington, maar je zou ze liever laten verhongeren dan je plannen los te laten om die landen vanuit het DC-moeras te besturen.
Het onthouden van voedsel is een van de meest immorele daden die je kunt ondernemen. Welke bedreiging vormt Cuba eigenlijk voor de VS?
Mijn vraag is... wat doen de 187 van de 190 landen er in hemelsnaam aan, afgezien van hun VN-stemmen? Zijn ze zo geïntimideerd door het aantrekken van de woede van het Amerikaanse imperium dat ze de Cubanen niet kunnen helpen of kan het ze niet zoveel schelen?
Het antwoord op het eerste deel van uw tweede vraag is JA.
Maar gezien de macht van het rijk om elke entiteit die zich met Cuba bezighoudt te straffen,
de oplossing voor het probleem ligt voornamelijk in Washington – en Florida.
DIT IS EEN GEVAL VAN AMERIKAANS EXCEPTIONALISME IN ACTIE.
Uitzonderlijke wreedheid