Chris Hedges: Israël, de grote leugen

Israël oefent “het recht om zichzelf te verdedigen” niet uit in de bezette Palestijnse gebieden. Het land pleegt massamoorden, daarbij geholpen en gesteund door de VS

By Chris Hedges
ScheerPost.com

Nvroeg alle woorden en zinsneden die door de Democraten, Republikeinen en de pratende hoofden in de media zijn gebruikt om de onrust in Israël te beschrijven en de zwaarste Israëlische aanval op de Palestijnen sinds de aanvallen op Gaza in 2014, die 51 dagen duurden en meer dan 2,200 Palestijnen doodden , waaronder 551 kinderen, zijn een leugen. 

Israël, door zijn militaire machine in te zetten tegen een bezette bevolking die niet over gemechaniseerde eenheden, luchtmacht, marine, raketten, zware artillerie en commando-en-controle beschikt, om nog maar te zwijgen van de toezegging van de VS om een ​​defensiehulppakket van 38 miljard dollar ter beschikking te stellen voor Israël oefent de komende tien jaar niet ‘het recht uit om zichzelf te verdedigen’. Er wordt massamoord gepleegd. Het is een oorlogsmisdaad. 

Israël heeft duidelijk gemaakt dat het bereid is om net zo moedwillig te vernietigen en te doden als in 2014. De Israëlische minister van Defensie Benny Gantz, die stafchef was tijdens de moorddadige aanval op Gaza in 2014, heeft gezworen dat als Hamas “het geweld niet stopt, de staking van 2021 harder en pijnlijker zal zijn dan die van 2014.” De huidige aanvallen waren al gericht op verschillende woonflats, waaronder gebouwen waarin meer dan een dozijn lokale en internationale persbureaus waren gehuisvest, overheidsgebouwen, wegen, openbare voorzieningen, landbouwgronden, twee scholen en een moskee.

Ik heb zeven jaar als correspondent in het Midden-Oosten doorgebracht, waarvan vier jaar The New York Times Hoofd van het Midden-Oostenbureau. Ik ben een Arabische spreker. Ik heb wekenlang in Gaza gewoond, 's werelds grootste openluchtgevangenis, waar ruim twee miljoen Palestijnen op de rand van de hongerdood leven, worstelen om schoon water te vinden en voortdurende Israëlische terreur ondergaan. Ik ben in Gaza geweest toen het werd bestookt met Israëlische artillerie en luchtaanvallen. Ik heb moeders en vaders gezien, jammerend van verdriet, terwijl ze de bebloede lichamen van hun zonen en dochters wiegen. Ik ken de misdaden van de bezetting – de voedseltekorten veroorzaakt door de Israëlische blokkade, de verstikkende overbevolking, het vervuilde water, het gebrek aan gezondheidszorg, de bijna constante elektriciteitsuitval als gevolg van de Israëlische aanvallen op energiecentrales, de verlammende armoede, de endemische werkloosheid, de angst en de wanhoop. Ik ben getuige geweest van het bloedbad. 

Ik heb ook vanuit Gaza geluisterd naar de leugens die uit Jeruzalem en Washington kwamen. Israëls willekeurige gebruik van moderne, industriële wapens om duizenden onschuldigen te doden, nog eens duizenden te verwonden en tienduizenden gezinnen dakloos te maken is geen oorlog: het is door de staat gesponsorde terreur. En hoewel ik tegen het willekeurige afvuren van raketten door Palestijnen op Israël ben, net zoals ik tegen zelfmoordaanslagen ben, omdat ik ze ook als oorlogsmisdaden beschouw, ben ik me terdege bewust van een enorme kloof tussen het industriële geweld dat Israël tegen onschuldige Palestijnen beoefent en het minimale geweld dat Israël beoefent tegen onschuldige Palestijnen. gewelddaden die kunnen worden gepleegd door groepen als Hamas.

De valse gelijkwaardigheid tussen Israëlisch en Palestijns geweld werd weerspiegeld tijdens de oorlog die ik in Bosnië beschreef. Degenen onder ons in de belegerde stad Sarajevo werden dagelijks bestookt met honderden zware granaten en raketten van de omringende Serviërs. We waren het doelwit van sluipschuttersvuur. De stad leed elke dag enkele tientallen doden en gewonden. De regeringstroepen in de stad schoten terug met lichte mortieren en handvuurwapens. Aanhangers van de Serviërs grepen alle slachtoffers veroorzaakt door de Bosnische regeringstroepen aan om hetzelfde vuile spel te spelen, hoewel ruim 90 procent van de moorden in Bosnië de schuld van de Serviërs was, zoals ook geldt voor Israël.  

Alstublieft Klantenservice Onze Lentefondsactie!

De tweede en misschien wel belangrijkste parallel is dat de Serviërs, net als de Israëliërs, de belangrijkste overtreders van het internationaal recht waren. Israël schendt meer dan dertig resoluties van de VN-Veiligheidsraad. Het is in strijd met artikel 30 van de Vierde Conventie van Genève, dat de collectieve bestraffing van een burgerbevolking als oorlogsmisdaad definieert. Het is in strijd met artikel 33 van de Vierde Conventie van Genève voor het vestigen van meer dan een half miljoen Joodse Israëliërs in bezet Palestijns land en voor de etnische zuivering van minstens 49 Palestijnen toen de Israëlische staat werd gesticht en nog eens 750,000 na Gaza, Oost-Jeruzalem en de Palestijnse gebieden. De Westelijke Jordaanoever werd na de oorlog van 300,000 bezet.

De annexatie van Oost-Jeruzalem en de Syrische Golanhoogten is in strijd met het internationaal recht, evenals de bouw van een veiligheidsbarrière op de Westelijke Jordaanoever die Palestijns land annexeert bij Israël. Het is in strijd met Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN, waarin wordt gesteld dat Palestijnse “vluchtelingen die naar hun huizen willen terugkeren en in vrede met hun buren willen leven, de toestemming moeten krijgen om dit zo snel mogelijk te doen.” 

Dit is de waarheid. Elk ander uitgangspunt voor de discussie over wat er tussen Israël en de Palestijnen gebeurt, is een leugen.

Een apartheidsstaat 

Israëls ooit levendige vredesbeweging en politiek links, die de Israëlische bezetting veroordeelden en protesteerden toen ik in Jeruzalem woonde, zijn stervende. De rechtse Netanyahu-regering heeft, ondanks haar retoriek over de strijd tegen terrorisme, een alliantie opgebouwd met het repressieve regime in Saoedi-Arabië, dat Iran ook als een vijand beschouwt. Saoedi-Arabië, een land dat 15 van de 19 kapers produceerde tijdens de aanslagen van 11 september, staat bekend als de meest productieve sponsor van internationale Islamistisch terrorisme, die naar verluidt het salafistische jihadisme, de basis van Al-Qaeda, en groepen zoals de Afghanistan Taliban, Lashkar-e-Taiba (Laat) en de Al-Nusra-front.  

Saoedi-Arabië en Israël werkten nauw samen om de militaire staatsgreep van 2013 in Egypte, onder leiding van generaal Adbul Fattah el Sisi, te steunen. Sisi wierp een democratisch gekozen regering omver. Hij heeft tienduizenden regeringscritici, waaronder journalisten en mensenrechtenverdedigers, gevangengezet op grond van politiek gemotiveerde aanklachten. Het Sisi-regime werkt samen met Israël door de gemeenschappelijke grens met Gaza gesloten te houden voor Palestijnen en hen op te sluiten in de Gazastrook, een van de dichtstbevolkte plekken op aarde. Het cynisme en de hypocrisie van Israël, vooral wanneer het zich hult in de mantel van het beschermen van de democratie en het bestrijden van terrorisme, is van epische proporties. 

Degenen die niet Joods zijn in Israël zijn tweederangsburgers of leven onder brute militaire bezetting. Israël is niet het exclusieve thuisland van het Joodse volk, en is dat ook nooit geweest. Vanaf de 7^th Eeuw tot 1948, toen Joodse koloniale kolonisten geweld en etnische zuiveringen gebruikten om de staat Israël te creëren, was Palestina overwegend moslim. Het was nooit leeg land. De Joden in Palestina vormden traditioneel een kleine minderheid. De Verenigde Staten zijn geen eerlijke vredesbemiddelaar, maar hebben de misdaden van Israël tegen het Palestijnse volk gefinancierd, mogelijk gemaakt en verdedigd. Israël verdedigt de rechtsstaat niet. Israël is geen democratie. Het is een apartheidsstaat. 

Dat de leugen van Israël nog steeds wordt omarmd door de heersende elites – er is geen daglicht tussen de verklaringen ter verdediging van Israëlische oorlogsmisdaden door Nancy Pelosi en Ted Cruz – en wordt gebruikt als basis voor elke discussie over Israël, is een bewijs van de corrumperende macht van geld, in dit geval die van de Israëlische lobby, en het faillissement van een politiek systeem van gelegaliseerde omkoping dat zijn autonomie en zijn principes heeft overgegeven aan zijn belangrijkste donoren. Het is ook een verbluffend voorbeeld van hoe koloniale kolonistenprojecten, en dat is waar in de Verenigde Staten, altijd culturele genocide uitvoeren, zodat ze in een opgeschorte staat van mythe en historisch geheugenverlies kunnen leven om zichzelf te legitimeren. 

De Israël-lobby heeft schaamteloos haar enorme politieke macht gebruikt om te eisen dat Amerikanen de facto een eed van loyaliteit aan Israël afleggen. De passage door 35 staatswetgevers van Door de Israëlische lobby gesteunde wetgeving van hun werknemers en opdrachtnemers eisen dat zij, onder dreiging van ontslag, een pro-Israëlische eed ondertekenen en beloven de Boycot, desinvestering en sancties beweging is een aanfluiting van ons grondwettelijke recht op vrije meningsuiting. Israël heeft bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken gelobbyd om antisemitisme te herdefiniëren op basis van een driepuntentest die bekend staat als de Drie D’s: het doen van uitspraken die Israël ‘demoniseren’; verklaringen die “dubbele standaarden” hanteren voor Israël; uitspraken die de staat Israël ‘delegitimeren’. Deze definitie van antisemitisme wordt door de Israël-lobby onder druk gezet in de staatswetgevers en op universiteitscampussen.

De Israëlische lobby bespioneert in de Verenigde Staten, vaak op aanwijzing van het Israëlische Ministerie van Strategische Zaken, degenen die opkomen voor de rechten van de Palestijnen. Het voert publieke lastercampagnes en zet verdedigers van de Palestijnse rechten op een zwarte lijst, waaronder de joodse historicus Norman Finkelstein; voormalig speciaal VN-rapporteur voor de bezette gebieden, Richard Falk, eveneens Joods; en universiteitsstudenten, van wie velen Joods zijn, in organisaties als Students for Justice in Palestine.  

De Israëlische lobby heeft honderden miljoenen dollars uitgegeven om de Amerikaanse verkiezingen te manipuleren, veel meer dan wat dan ook zou zijn uitgevoerd door Rusland, China of welk ander land dan ook. De hardhandige inmenging van Israël in het Amerikaanse politieke systeem, waarbij agenten en donoren honderdduizenden dollars aan campagnebijdragen bundelen in elk Amerikaans congresdistrict om kandidaten te financieren die aan de eisen voldoen, is gedocumenteerd in de vierdelige serie van Al-Jazeera: De lobby." Israël wist te blokkeren “The Lobby” wordt niet uitgezonden.

In de film is er een illegale kopie van beschikbaar op de website Elektronische Intifadaworden de leiders van de Israëlische lobby herhaaldelijk vastgelegd op de verborgen camera van een verslaggever, terwijl ze uitleggen hoe zij, gesteund door de inlichtingendiensten binnen Israël, Amerikaanse critici aanvallen en het zwijgen opleggen en enorme gelddonaties gebruiken om politici te kopen. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft de overeenkomst veiliggesteld ongrondwettelijke uitnodiging door de toenmalige voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, John Boehner, die het Congres in 2015 toesprak om het Iraanse nucleaire akkoord van president Barack Obama aan de kaak te stellen.

Netanyahu's openlijke verzet tegen Obama en zijn bondgenootschap met de Republikeinse Partij weerhield Obama er in 2014 echter niet van om een ​​tienjarig militair hulppakket van 10 miljard dollar aan Israël goed te keuren, een treurig commentaar op hoezeer de Amerikaanse politiek gevangen zit in de Israëlische belangen. 

Verschuiving naar extreemrechts

De investering door Israël en zijn achterban is de moeite waard, vooral als je bedenkt dat de VS de afgelopen twintig jaar ook meer dan 6 biljoen dollar hebben uitgegeven aan het voeren van nutteloze oorlogen waar Israël en zijn lobby in het Midden-Oosten op aandrongen. Deze oorlogen vormen het grootste strategische debacle in de Amerikaanse geschiedenis. Ze versnellen het verval van het Amerikaanse imperium, laten het land failliet gaan in een tijd van economische stagnatie en toenemende armoede, en keren grote delen van de wereld tegen ons. Ze dienen de belangen van Israël, niet de onze.   

Hoe langer het leugenachtige Israëlische verhaal wordt omarmd, des te mondiger worden de racisten, dwepers, complottheoretici en extreemrechtse haatgroepen binnen en buiten Israël. Deze gestage verschuiving naar extreemrechts in Israël heeft een alliantie bevorderd tussen Israël en christelijk rechts, van wie velen antisemieten zijn. Hoe meer Israël en de Israëlische lobby de beschuldiging van antisemitisme uiten tegen degenen die opkomen voor de Palestijnse rechten, zoals ze deden tegen de leider van de Britse Labour Party Jeremy Corbyn, hoe meer ze de echte antisemieten aanmoedigen. 

Racisme, inclusief antisemitisme, is gevaarlijk. Het is niet alleen slecht voor de Joden. Het is slecht voor iedereen. Het versterkt de duistere krachten van etnische en religieuze haat in de extremen. De racistische regering van Netanyahu heeft allianties gesloten met extreemrechtse leiders in Hongarije, India en Brazilië, en was nauw verbonden met Donald Trump. Racisten en etnische chauvinisten voeden zich, zoals ik heb gezien tijdens de oorlogen in voormalig Joegoslavië, met elkaar. Ze verdelen samenlevingen in gepolariseerde, antagonistische kampen die alleen de taal van geweld spreken. De radicale jihadisten hebben Israël nodig om hun geweld te rechtvaardigen, net zoals Israël de radicale jihadisten nodig heeft om zijn geweld te rechtvaardigen. Deze extremisten zijn een ideologische tweeling.  

Deze polarisatie bevordert een angstige, gemilitariseerde samenleving. Het geeft de heersende elites in Israël, net als in de Verenigde Staten, de mogelijkheid om burgerlijke vrijheden te ontmantelen in naam van de nationale veiligheid. Israël voert trainingsprogramma’s uit voor de gemilitariseerde politie, onder meer uit de Verenigde Staten. Het is een wereldspeler in de drone-industrie die miljarden waard is en concurreert met China en de Verenigde Staten.

Volgens de Israëlische krant houdt het toezicht op honderden startups op het gebied van cybertoezicht die spionage-innovaties hebben Haaretz, zijn in het buitenland gebruikt “om mensenrechtenactivisten op te sporen en vast te houden, leden van de LGBT-gemeenschap te vervolgen, burgers die kritiek hebben op hun regeringen het zwijgen op te leggen en zelfs gevallen van godslastering tegen de islam te verzinnen in moslimlanden die geen formele betrekkingen met Israël onderhouden.” 

Israël is, net als de Verenigde Staten, vergiftigd door de psychose van een permanente oorlog. Een miljoen Israëli's, waarvan velen tot de meest verlichte en goed opgeleide mensen behoren, hebben het land verlaten. De meest moedige mensenrechtenactivisten, intellectuelen en journalisten – Israëlisch en Palestijns – ondergaan voortdurend overheidstoezicht, willekeurige arrestaties en wrede door de overheid geleide lastercampagnes. Bendes en burgerwachten, waaronder misdadigers van rechtse jeugdgroepen als Im Tirtzu, vallen dissidenten, Palestijnen, Israëlische Arabieren en Afrikaanse immigranten fysiek aan in de sloppenwijken van Tel Aviv. Deze Joodse extremisten hebben Palestijnen in de wijk Sheikh Jarrah aangevallen en hun uitzetting geëist.

Ze worden gesteund door een reeks anti-Arabische groeperingen, waaronder de Otzma Yehudit-partij, de ideologische afstammeling van de verboden Kach-partij, de Lehava-beweging, die oproept tot de verdrijving van alle Palestijnen in Israël en de bezette gebieden naar omliggende Arabische staten, en La Familia, extreemrechtse voetbalhooligans. Lehava betekent in het Hebreeuws ‘vlam’ en is de afkorting voor ‘Preventie van assimilatie in het Heilige Land’. Bendes van deze Joodse fanatici paraderen door Palestijnse wijken, ook in het bezette Oost-Jeruzalem, beschermd door de Israëlische politie, en roepen naar de Palestijnen die daar wonen: ‘Dood aan de Arabieren’, wat ook een populair gezang is bij Israëlische voetbalwedstrijden.

Israël heeft een reeks discriminerende wetten tegen niet-Joden doorgevoerd die een weerspiegeling zijn van de racistische Neurenberg-wetten die de Joden in Nazi-Duitsland hun rechten ontzegden. De Communities Acceptance Law staat bijvoorbeeld toe dat “kleine, uitsluitend Joodse steden, verspreid over de Israëlische regio Galilea, aanvragers van een verblijfsvergunning formeel afwijzen op grond van “geschiktheid voor de fundamentele zienswijze van de gemeenschap.” Het Israëlische onderwijssysteem, dat begint op de basisschool, gebruikt de Holocaust om Joden af ​​te schilderen als eeuwige slachtoffers. Dit slachtofferschap is een indoctrinatiemachine die wordt gebruikt om racisme, islamofobie, religieus chauvinisme en de vergoddelijking van het Israëlische leger te rechtvaardigen. 

Er zijn veel parallellen tussen de misvormingen die Israël in zijn greep houden en de misvormingen die de Verenigde Staten in hun greep houden. De twee landen bewegen zich met grote snelheid richting een 21e-eeuws fascisme, gehuld in religieuze taal, dat de overblijfselen van onze burgerlijke vrijheden zal intrekken en onze bloedeloze democratieën zal uitroeien. Het falen van de Verenigde Staten om op te komen voor de rechtsstaat, om te eisen dat de Palestijnen, machteloos en zonder vrienden, zelfs in de Arabische wereld, fundamentele mensenrechten worden toegekend, weerspiegelt het in de steek laten van de kwetsbaren in onze eigen samenleving. 

Wij gaan, vrees ik, de weg in die Israël opgaat. Het zal verwoestend zijn voor de Palestijnen. Het zal verwoestend voor ons zijn. En alle weerstand zal, zoals de Palestijnen ons moedig laten zien, alleen van de straat komen.   

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning News, De Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de voor een Emmy Award genomineerde RT America-show ‘On Contact’. 

Deze column is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column twee keer per maand. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.