Het ondervragen van de Amerikaanse krijgsheren

By Willem Astor
TomDispatch

WDoe niet aan de Amerikaanse oorlogen ooit eindigen?

Ik weet het, ik weet het: president Joe Biden heeft aangekondigd dat onze gevechtstroepen tegen 9/11 van dit jaar uit Afghanistan zullen worden teruggetrokken, ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van het kolossale falen van George W. Bush en Dick Cheney om Amerika te verdedigen.

Natuurlijk heeft die andere 9/11 in 2001 ons allemaal geschokt. Ik gaf geschiedenis aan de Amerikaanse luchtmachtacademie en ik herinner me nog steeds de stille discussies over de vraag of het aantal doden van die dag groter zou zijn dan dat van de Slag om Antietam, de bloedigste dag van de burgeroorlog. (Hoe erg het ook was, gelukkig het deed het niet.)

Gekaapte commerciële vliegtuigen, omgezet in geleide raketten, zouden een diepgaande impact hebben op onze collectieve psyche. Iemand moest betalen en onder de eerste slachtoffers waren Afghanen in het openingssalvo van de misplaatste Global War on Terror, die wij in het leger al snel de GWOT begonnen te noemen.

Ik wist toen nog niet dat een dergelijke oorlog vijftien jaar nadat ik in 15 met pensioen ging bij de luchtmacht, nog steeds zou voortduren. 80 artikelen nadat ik mijn eerste voor schreef TomDispatch in 2007 pleitte voor een einde aan het militarisme en voor altijd oorlogen zoals degene die nog onderweg is Afghanistan.

Door de jaren heen ben ik erachter gekomen dat oorlog in mijn land altijd een uitweg lijkt te vinden, zelfs als het slecht afloopt – heel slecht zelfs, zoals in Vietnam en, in deze jaren, in Afghanistan en Irak, inderdaad in een groot deel van het Grotere Midden-Oosten en aanzienlijke delen van Afrika.

Het is geen toeval dat deze rampzalige conflicten niet daadwerkelijk in onze naam zijn gevoerd. Het Congres houdt zich niet langer bezig met formele oorlogsverklaringen. De laatste kwam in 1941 na Pearl Harbor. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verenigden Amerikanen zich om te vechten voor zoiets als de nationale veiligheid en een rechtvaardige zaak. Tegenwoordig is er echter gewoon een voortdurende oorlog in Amerikaanse stijl. Congres houdingen, maar doet niets beslissends om het te stoppen. In computertaal is eindeloze oorlog een kenmerk van onze nationale programmering, geen bug.

Twee pro-oorlogspartijen, Republikeinen en Democraten, hebben de afgelopen decennia samengewerkt om ervoor te zorgen dat dergelijke oorlogen voortduren… en blijven voortduren. Toch zijn ze niet de voornaamste reden waarom de Amerikaanse oorlogen zo moeilijk te beëindigen zijn. Ik zal een aantal van die redenen voor u opsommen.

In de eerste plaats zijn dergelijke oorlogen buitengewoon winstgevend, vooral voor de economie wapen makers en aanverwante militaire aannemers.

Ten tweede zijn dergelijke oorlogen de bestaansreden van het Pentagon. Laten we niet vergeten dat het huidige, slecht genoemde ministerie van Defensie ooit veel nauwkeuriger en eerlijker de Ministerie van Oorlog.

Ten derde, als winst en macht Oorlogen bieden niet genoeg stimulans doel en betekenis zelfs als ze autoritaire structuren in de samenleving versterken eroderen democratische. Tel het allemaal samen en oorlog is wat Amerika nu wel, ook al zijn de redenen misschien onverdedigbaar en de resultaten zo vaak verschrikkelijk.

Steun onze troepen! (Wie zijn ze ook alweer?)

De laatste echt Amerikaanse oorlog was de Tweede Wereldoorlog. En toen deze in 1945 eindigde, eisten de burger-soldaten binnen het Amerikaanse leger een snelle demobilisatie – en die kregen ze. Maar toen kwam het IJzeren Gordijn, de Koude Oorlog, de Koreaanse Oorlog, de angst voor een nucleair Armageddon (dat bijna werkelijkheid werd tijdens de Cubaanse rakettencrisis in 1962), en tenslotte, natuurlijk, Vietnam. Die oorlogen werden over het algemeen niet gesteund – en toch niet met enige hartstocht – door het Amerikaanse volk, vandaar het ontbreken van congresverklaringen. In plaats daarvan dienden ze vooral de belangen van de nationale veiligheidsstaat, of, zo je wilt, de militair-industrieel-congres complex.

Alstublieft Klantenservice Onze Lentefondsactie!

Dat is precies de reden waarom president Dwight D. Eisenhower zijn ernstige waarschuwing over dat complex in zijn afscheidsrede in 1961. Geen vredesrede, Ike had als president meer dan zijn aandeel aan militaire staatsgrepen en interventies in het buitenland overzien, zo erg zelfs dat hij de fouten inzag van het systeem dat hij zowel handhaafde als probeerde te beteugelen .

Dat was ook de reden waarom president John F. Kennedy opriep tot een meer bescheiden en vreedzame aanpak aan de Koude Oorlog in 1963, ook al slaagde hij er zelf niet in de opmars naar een grootschalige oorlog in Zuidoost-Azië een halt toe te roepen. Dit is precies de reden waarom Martin Luther King jr., waarlijk een profeet die voorstander was van de felle urgentie van vrede, waarschuwde de Amerikanen over het kwaad van oorlog en militarisme (evenals racisme en materialisme) in 1967. In de context van de enorme verwoestingen die Amerika destijds aanrichtte tegen de volkeren van Zuidoost-Azië, hekelde hij niet voor niets dit land als het land van de wereld. grootste verspreider van geweld.

Gezamenlijk kozen de Amerikanen ervoor om dergelijke waarschuwingen te negeren, terwijl onze aandacht in plaats daarvan werd gericht op het uiten van patriottische platitudes ter ondersteuning van ‘onze’ troepen. Maar als je er even over nadenkt, besef je dat die troepen niet echt van ons zijn. Als dat zo was, zouden we niet zoveel bumperstickers nodig hebben die ons eraan herinneren om ze te steunen.

Nu de militaire dienstplicht de afgelopen halve eeuw niet meer bestaat, hebben de meeste Amerikanen met hun voeten gestemd door zich niet vrijwillig aan te melden als 'laarzen op de grond' bij de verschillende buitenlandse escapades van het Pentagon. Intussen hebben de Amerikaanse opperbevelhebbers inspirerende oproepen gedaan voor hun versie van de nationale dienst, zoals toen president George W. Bush in de nasleep van 9 september er bij de Amerikanen op aandrong te gaan winkelen en bezoek DisneyWorld. Uiteindelijk zijn Amerikanen, die niet bekend zijn met gevechtslaarzen, over het algemeen apathisch, omdat ze het gevoel hebben dat ‘onze’ oorlogen noch een specifieke betekenis, noch enig essentieel doel in hun leven hebben.

Als voormalig luchtmachtofficier moet ik, ook al ben ik nu met pensioen, toegeven dat het te lang duurde voordat ik besefte dat de oorlogen in dit land opmerkelijk weinig met mij te maken hadden – en ook niet met jou – omdat we er simpelweg niets over te zeggen hebben. Dat betekent niet dat onze leiders ze niet in onze naam proberen te bevechten. Maar zelfs als ze dat doen, ontslaan ze ons tegelijkertijd van elke noodzaak om te dienen of op te offeren. Er wordt ons feitelijk verteld dat we “onze” troepen moeten aanmoedigen, maar anders kijk weg en laat de oorlog over aan de professionals (zelfs als, zo blijkt, die professionals totaal niet in staat lijken om er ook maar één te winnen).

Kent u dat gele ‘plaats delict’-tape dat de politie gebruikt om nieuwsgierige omstanders op afstand te houden? Onze regering maakt hoofdzakelijk gebruik van ‘oorlogsscène’-tape om de nieuwsgierigen onder ons ervan te weerhouden te doorgronden wat het leger in een groot deel van de wereld doet. Die ‘tape’ impliceert meestal het gebruik van classificatie, waarbij alles wat voor ons van belang kan zijn ‘geheim’ of ‘topgeheim’ wordt genoemd en niet geschikt is voor onze ogen om te zien. Deze cultus van geheimhouding maakt onwetendheid mogelijk en versterkt de onverschilligheid.

Iedereen houdt van een Chelsea Manning nodig heeft of John Kiriakou Wie probeert die band door te knippen en zo gewone burgers een van onze oorlogsmisdaden in al hun lelijkheid te laten onderzoeken, wordt gestraft. Jij, John Q. Public, mag niets weten van oorlogsmisdaden in Irak. Jij, Jane Q. Public, mag niets weten van martelprogramma's van de CIA. En als je het niet weet, en zelfs als je het wel weet (al is het maar een beetje), dan heb je niet de mogelijkheid om de krijgsheren van dit land op een rigoureuze manier te ondervragen. Je hebt niet het vermogen om krachtig weerstand te bieden aan oorlogen en dat weet je ook, dus hoogstwaarschijnlijk zul je niet handelend optreden – zoals zovelen ooit deden in het Vietnam-tijdperk – om ze te stoppen.

Voor een zelfbenoemde democratie die dergelijke conflicten zou moeten afzweren, is oorlog in plaats daarvan alomtegenwoordig en alomtegenwoordig (als je mij een woord voor onze vreemde situatie laat verzinnen) en vreemd genoeg een huursoldaat geworden in deze verdeelde staten van ons. Een lijn lenen van The GodfatherOorlog is niet persoonlijk in Amerika, dat is het wel strikt zakelijk.

Kortom, dit land heeft zijn eigen machtige krijgsheren, ook al hebben ze geen persoonlijke namen, maar alleen collectieve namen – zoals Boeing, Lockheed Martin en Raytheon. In die oorlogen van ‘onze’ ligt onmiskenbaar bewijs daarvoor Bedrijven zijn inderdaad burgers, zoals het Hooggerechtshof in 2010 bij rechterlijke goedkeuring verklaarde in de griezelig genaamde ‘Citizens United’-zaak. Als gevolg hiervan zijn de Amerikaanse krijgsheren uit het bedrijfsleven nu een nieuw soort ultramachtige burgers. Beschouw ze als verwrongen versies van Marvel-superhelden samen winstgevend uit onophoudelijke conflicten.

Zei ik dat Amerika geen burger-soldaten meer heeft? Natuurlijk heeft Amerika ze. In plaats van ouderwetse helden zoals Alvin York (uit de Eerste Wereldoorlog) of Audie Murphy (uit de Tweede Wereldoorlog), hebben we nu ‘helden’ als Citizen Raytheon en Citizen Boeing. Onthoud, als Mitt Romney herinnerde ons eraan, “Bedrijven zijn mensen, mijn vriend.”

Jouw kijk op oorlog doet er niet toe – of toch wel?

Als ik aan oorlog denk, op z’n Amerikaans, komen er bepaalde zinnen uit de katholieke catechismus in mijn hoofd: is nu en zal altijd zijn, een wereld zonder einde, Amen. Pas dat toe op de mondiale conflicten in Amerika en je hebt de grimmige realiteit van dit moment van eeuwige oorlog vastgelegd, ook al probeert Joe Biden nu Amerikaanse gevechtstroepen uit een van deze conflicten te halen (en anderen zijn dat ook). vurig kijken voor manieren om ertegen te blijven vechten).

Erger nog, achter de schermen dreigt die ‘wereld zonder einde’ steevast een wereld met een einde te worden, terwijl het Pentagon doorgaat met het bouwen van nog meer kernwapens – de uitdrukking van dit moment is ‘het moderniseren van het nucleaire arsenaal’ – terwijl het een antagonistische doelstelling nastreeft nieuwe koude oorlog with China en Rusland.

Op deze manier naar de katholieke doxologie verwijzen kan voor sommigen misschien ketters lijken, maar als je er op een andere manier over nadenkt, is het maar al te toepasselijk, aangezien oorlog in zekere zin een wijd gedeeld sekte, zo niet een religie, in Amerika. Te veel mensen geloven erin en aanbidden het zelfs. Tekenen hiervan zijn onder meer de transformatie van iedereen die een militair uniform draagt tot een automatische held. Mensen offeren hun kinderen op aan die sekte. En zelfs als jij of je kinderen ervoor kiezen om niet te dienen (zoals zoveel Amerikanen doen), of als je tot die zeldzame burgers behoort die luidkeels protesteren tegen onze oorlogen, voeden je belastinggelden niettemin een oorlogsmachine die altijd maar doordraait. gesmeerd door onze eindeloze contante bijdragen.

Terwijl op onze munten nog steeds staat: 'In God We Trust', is de god die de leiders van onze natie beweren te vertrouwen beslist een strijder, en niet de vredevorst. Onder de gegeven omstandigheden en tegen de achtergrond van een voortdurende oorlog hoeft het niemand te verbazen dat dit land steeds meer onder druk komt te staan geteisterd door conflicten en verscheurd door gewelddadige impulsen.

Het door de geschiedenis geïnformeerde gezond verstand vertelt ons dat oorlog terreur, wreedheid en moord is. Meer dan een paar van Amerika's zonen en dochters zijn inderdaad door oorlog veranderd in moordenaars overzee – en dat is voordat “onze” troepen thuiskomen, achtervolgd door dodelijke ervaringen en hun fysieke en morele wonden. Maar ondanks hun pijn, ondanks die wonden, dendert de Amerikaanse oorlogsmachine door en zaait de drakentanden van toekomstige conflicten door middel van uitgestrekte gebieden. wapenverkoop in het buitenland en verdere militaire inzet, zoals zo vaak het geval is gerechtvaardigde, bizar genoeg, als hulp bij het voorkomen van oorlog.

Natuurlijk willen we ons land graag zien als een stralende stad op een heuvel, maar voor anderen moeten we meer lijken op een citadel boordevol wapens, een kolos van oorlog. En helaas zouden te veel van onze mede-Amerikanen in die citadel liever militair sterk en verkeerd zijn dan vreedzaam zachtmoedig en rechtvaardig.

Die grimmige realiteit werd voor mij samengevat door een nonchalante opmerking van die zelfbenoemde oorlogsheer, de toenmalige vice-president Dick Cheney. Begin 2008, toen de invasie en bezetting van Irak door zijn regering waren ingestort en het aantal slachtoffers toenam, werd hij eraan herinnerd dat de publieke opinie in dit land zich tegen die oorlog had gekeerd en dat de mensen wilden dat er een einde aan zou komen. "Dus?" Cheney antwoordde.

Wat maakt het uit als de mensen tegen oorlog zijn? Trouwens, wie maakt zich druk over goed en kwaad? Waar het om gaat is wat de nationale veiligheidsstaat wil en wat hij wil is oorlog tot het einde der tijden.

Wat moet er gedaan worden? Ik zie twee mogelijke routes voor dit land. Eén daarvan is het zoeken naar manieren om een ​​einde te maken aan al onze oorlogen en de enorme mondiale militaire aanwezigheid die daarmee gepaard gaat. In dit proces zouden we beginnen onze imperiale oorlogsmachine te ontmantelen en zo het militair-industriële complex en zijn krijgsheren te hinderen. De andere is het pad dat dit land volgt (ondanks Bidens neiging om de Afghaanse oorlog te beëindigen). Als dit wordt gevolgd, zal het de kleine Caesars onder ons blijven laten woeden totdat deze imperiale macht uiteindelijk bezwijkt onder het gewicht van haar militaire excessen en mislukkingen. Eén pad zou leiden tot een mogelijk herstel van de democratie en de empowerment van burgers zoals die van Amerika oprichters bedoeld; de andere zal ongetwijfeld eindigen in de chaos van een ineenstorting in slow motion in een wereld die wordt bedreigd door nucleaire vernietiging.

Er is geen lot dan wat we maken, zei Sarah Connor in de Terminator films. Wat zal het zijn, Amerika? Hebben we de collectieve moed om een ​​beter lot voor onszelf te creëren door de stekker uit de oorlogsmachine te trekken?

William Astore, een gepensioneerde luitenant-kolonel (USAF) en hoogleraar geschiedenis, is een TomDispatch regelmatig en een senior fellow bij het Eisenhower Media Network (EMN), een organisatie van kritische ervaren militaire en nationale veiligheidsprofessionals. Zijn persoonlijke blog is “Verkwikkende uitzichten. '

Dit artikel is van TomVerzending.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Steun alstublieft onze
Lentefondsactie!