Human Rights Watch Het aanmerken van de misdaden van Israël als Apartheid is een zeer grote zaak

By Phyllis Bennis
Common Dreams

HUman Rights Watch is de bekendste en misschien wel de meest invloedrijke onder de Washington-elites van alle mensenrechtenorganisaties in de Verenigde Staten. Dus wanneer HRW een nietsontziend juridisch en feitelijk document van meer dan 200 pagina's uitbrengt verslag Als we concluderen dat de Israëlische regeringsautoriteiten zich schuldig hebben gemaakt aan de misdaad van de apartheid, is dat een heel groot probleem.

De belangrijkste bevindingen zijn dat het Israëls 'intentie is om de overheersing van Joodse Israëli's over de Palestijnen in heel Israël en de bezette Palestijnse gebieden te handhaven. In de Bezette Palestijnse gebieden, inclusief Oost-Jeruzalem, is deze intentie gepaard gegaan met systematische onderdrukking van de Palestijnen en onmenselijke daden tegen hen. Wanneer deze drie elementen samen voorkomen, komen ze neer op de misdaad van apartheid.”

Het taalgebruik is wettisch en lijkt soms bedoeld om opzettelijk de daadwerkelijke beschuldigingen die HRW maakt te verwarren. Maar als we de onduidelijkheid wegnemen, is het volgende het volgende: Human Rights Watch erkent nu dat het beleid van Israël bedoeld is om de Joodse overheersing over de Palestijnen te handhaven in het hele grondgebied dat het controleert, van de rivier tot de zee. En Israël maakt zich schuldig aan de misdaad van de apartheid.

Alstublieft Ondersteuning Onze Lentefondsactie!

Human Rights Watch is bepaald niet de eerste instelling die de Israëlische onderdrukking van Palestijnse levens en rechten identificeert als een schending van het Internationale Verdrag tegen de Misdaad van de Apartheid. Het rapport is verre van het meest duidelijk en krachtig in zijn conclusies. (De internationaal gerespecteerde Israëlische mensenrechtenorganisatie B'tselem, die zich er jarenlang ook tegen had verzet om Israëlische schendingen “apartheid” te noemen, bracht in januari haar eigen rapport uit, ondubbelzinnig getiteld “Een regime van joodse suprematiefrom the River to the Sea: This Is Apartheid”, waarin de hele structuur van de Israëlische controle wordt geïdentificeerd als apartheid, en niet alleen in de bezette Palestijnse gebieden.) 

HRW's eigen voorbeelden en verhalen weerspiegelen duidelijk (en citeren zelfs vaak) het werk van Palestijnse, Zuid-Afrikaanse en andere geallieerde mensenrechtenactivisten en -organisaties in de afgelopen twintig jaar of langer. Er zijn boeken en artikelen geschreven, Palestijnse rechtenorganisaties zijn gemobiliseerd, VN-conferenties zijn bijeengeroepen, leden van het Amerikaanse Congres en invloedrijke Palestijnse en andere academici en religieuze leiders, van aartsbisschop Desmond Tutu tot de medevoorzitter van de Poor People's Campaign ds. William Barber II hebben zich allemaal uitgesproken om de Israëlische apartheid te veroordelen.

Dus waarom is dit laatste rapport van HRW zo belangrijk? Juist omdat de publicatie ervan de winst weerspiegelt (en verder stimuleert) die de mondiale beweging voor Palestijnse rechten heeft geboekt bij het transformeren van het publieke discours over het Palestijns-Israëlische conflict.

Doel van mainstreaming

De reden dat activisten, publieke wetenschappers en anderen zo hard hebben gewerkt om de erkenning op te bouwen dat Israëlische acties gelijk staan ​​aan apartheid, is het bereiken van het doel van het mainstreamen van dat begrip. Toen bisschop Desmond Tutu zei: “Israël heeft een apartheidsrealiteit gecreëerd binnen zijn grenzen en door zijn bezetting,” was het nog steeds te gemakkelijk voor Amerikaanse functionarissen, congresleden en mediamensen op machtige locaties om zijn verklaring te negeren.

Toen Palestijnse en andere academici deze definitie routinematig begonnen te gebruiken om het Israëlische beleid te beschrijven, bracht dit het debat in beweging, maar niet genoeg. Toen steeds meer Afro-Amerikaanse en andere progressieve intellectuelen en VN-functionarissen de term begonnen te gebruiken, werd het steeds moeilijker om deze te negeren. En sinds congreslid Betty McCollum (DFL-MN) en ds. William Barber zich uitspraken om de Israëlische apartheid te identificeren en te veroordelen, is het nog moeilijker geworden.

Dus wanneer Human Rights Watch, veruit de mensenrechtenorganisatie met de meest directe toegang tot de macht in Washington, zegt dat Israël zich schuldig maakt aan de misdaad van apartheid, weerspiegelt die actie niet alleen de discoursverschuiving waarvoor zovelen hebben gevochten en die ze hebben gewonnen. al eerder is gebeurd, het duwt die verschuiving ook nog verder.

Het is juist omdat het woord apartheid zo geladen en zo krachtig is, dat HRW en anderen terughoudend zijn geweest om het woord te zeggen, om het voor de hand liggende te vertellen. En het is juist omdat de door Palestijnen geleide en bredere bewegingen voor Palestijnse rechten zoveel hebben bereikt in het veranderen van dat discours, dat een organisatie als HRW nu bereid is zich bij het groeiende koor aan te sluiten. Of ze het nu toegeven of niet, er kan weinig twijfel over bestaan ​​dat een groot deel van de beslissing van HRW om dit rapport nu uit te brengen gebaseerd was op de erkenning dat het niet langer politieke zelfmoord is om de Israëlische apartheid te noemen wat het is, maar dat we nu op het punt staan een omslagpunt waarbij het niet afroepen van de apartheid het risico inhoudt dat de geloofwaardigheid van een mensenrechtenorganisatie verloren gaat.

Dat is groot. Het rapport weerspiegelt de kracht van tientallen jaren werk ter verdediging van de Palestijnse rechten. Het is nooit gemakkelijk geweest, en het zal ook nu niet gemakkelijk zijn. Het verbaasde niemand dat Jen Psaki, perssecretaris van het Witte Huis, toen hem naar het rapport werd gevraagd, antwoordde dat dit ‘niet de mening van deze regering is’.

Maar het rapport zal het veel moeilijker maken voor de onwillige mainstream-democraten om de Palestijnse rechten te negeren, en veel gemakkelijker voor progressieve democraten, die op zoek zijn naar bewijs van een bredere steun voor die rechten, om een ​​standpunt in te nemen. Het zal het werk om het Amerikaanse beleid te veranderen aanzienlijk versterken: het winnen van steun voor de Palestijnse Children and Families Act in het Congres, het bevorderen van conditionering en uiteindelijk het beëindigen van de militaire hulp aan Israël, en het mobiliseren van BDS-campagnes tegen het soort bedrijven waar HRW oproept om te stoppen met het steunen van Israël. Israëlische apartheid. 

Ik herinner me discussies bijna twintig jaar geleden binnen de Amerikaanse Campagne voor Palestijnse Rechten, over het lanceren van een grote campagne om het apartheidskader te populariseren. We gingen er allemaal van uit dat de Israëlische apartheid de juiste omschrijving was. Het meningsverschil ging over de timing: zou het gebruik van de term dan een afleiding zijn, te veel tijd besteden aan het debatteren over de juistheid van het woord? Of zou het de urgentie vergroten van het beëindigen van de steun van Washington aan de Israëlische onderdrukking van het Palestijnse volk? Het discours is inderdaad veranderd, en nu erkent Human Rights Watch zelf de noodzaak om met de geschiedenis mee te gaan en apartheid publiekelijk te erkennen voor wat het is.

Apartheid en meer

Human Rights Watch erkent de “discriminerende intentie van de Israëlische autoriteiten om de systematische overheersing door Joodse Israëli’s over de Palestijnen” in de bezette Palestijnse gebieden en binnen Israël in stand te houden. Vervolgens beschuldigt het Israël vervolgens van de bijkomende misdaad van vervolging, “gebaseerd op de discriminerende bedoelingen achter de Israëlische behandeling van Palestijnen en de ernstige misbruiken die in de bezette Palestijnse gebieden worden gepleegd.” Net als de apartheid is vervolging een misdaad tegen de menselijkheid volgens het Statuut van Rome, het verdrag dat het Internationaal Strafhof in het leven heeft geroepen.

Het grootste deel van het rapport is gewijd aan een diepe duik in de breedte en diepte van Israëlische schendingen van Palestijnse rechten, verhalen over verscheurde Palestijnse levens, onteigening van gemeenschappen en verlies van land, huizen en rechten. Het omvat Israëlische wetten en verklaringen van topfunctionarissen die de bedoelingen van de staat bewijzen. HRW beschrijft Israëlische misdaden gepleegd zowel binnen de Israëlische grenzen van vóór 1967 als binnen de bezette Palestijnse gebieden, en stelt ondubbelzinnig dat de Israëlische regering “Joodse Israëli’s privileges verleent die aan Palestijnen worden ontzegd en Palestijnen van fundamentele rechten berooft omdat ze Palestijns zijn” – waarbij het voorwendsel van dergelijke misdaden wordt verworpen. ‘veiligheidsproblemen’ genoemd.

Het rapport bekritiseert vervolgens een lange lijst van schendingen van Palestijnse rechten met betrekking tot land, verblijf en meer, in de bezette gebieden, binnen Israël, en die Palestijnse vluchtelingen treffen. Het is bijzonder belangrijk dat het recht van vluchtelingen om naar hun thuisland terug te keren als onlosmakelijk onderdeel van Israëls misdaden tegen de menselijkheid wordt aangepakt. HRW heeft het Palestijnse recht op terugkeer bevestigd vaardigheden. Maar het is nieuw voor de 43-jarige organisatie om de samenhangende schendingen van alle drie delen van het met geweld gefragmenteerde Palestijnse volk te benadrukken: degenen die onder militaire bezetting leven, degenen die als tweede- of derderangsburgers in Israël leven, en de miljoenen vluchtelingen in kampen in de hele regio en verspreid over de hele wereld. 

De juridische conclusies van het rapport worden gevolgd door aanbevelingen voor acties – door Israël, de internationale gemeenschap, de Verenigde Naties, de Palestijnse autoriteiten en door de Verenigde Staten.

De aanbevelingen aan Israël zijn ingrijpend. Ze beginnen met “het ontmantelen van alle vormen van systematische onderdrukking en discriminatie die Joodse Israëli’s bevoorrechten ten koste van de Palestijnen en die anderszins systematisch de Palestijnse rechten schenden om de dominantie van Joodse Israëli’s te verzekeren, en een einde te maken aan de vervolging van Palestijnen, onder meer door een einde te maken aan de discriminerend beleid en praktijken op gebieden als burgerschaps- en nationaliteitsprocessen, bescherming van burgerrechten, bewegingsvrijheid, toewijzing van land en hulpbronnen, toegang tot water, elektriciteit en andere diensten, en het verlenen van bouwvergunningen.”

HRW dringt aan op de implementatie van specifieke rechten die lange tijd aan Palestijnse burgers van Israël zijn ontzegd (zoals het intrekken van de grondwet). Wet op de natiestaat van 2018 waarin staat dat alleen joden, en geen andere burgers, het recht op zelfbeschikking hebben in Israël). En het roept Israël op om “het recht te erkennen en te eren van de Palestijnen die in 1948 zijn gevlucht of uit hun huizen zijn verdreven, en van hun nakomelingen, om Israël binnen te komen en te verblijven in de gebieden waar zij of hun families ooit hebben gewoond.”

Het roept het Internationaal Strafhof op om personen die betrokken zijn bij de misdaden van apartheid en vervolging in Israël en de bezette Palestijnse gebieden te onderzoeken en te vervolgen. En aan de Verenigde Naties om “systematische discriminatie en repressie op basis van groepsidentiteit in de Bezette Palestijnse gebieden en Israël te onderzoeken”, en om een ​​mondiale gezant te benoemen om “voor hun einde te pleiten en stappen te identificeren die staten en gerechtelijke instellingen zouden moeten nemen om deze te vervolgen” misdaden van de apartheid.

HRW roept alle regeringen op om sancties op te leggen, “inclusief reisverboden en bevriezing van tegoeden” tegen degenen die verantwoordelijk zijn voor Israëls misdaden tegen de menselijkheid, en om wapenverkoop en militaire hulp afhankelijk te stellen van Israël dat stappen onderneemt om een ​​einde te maken aan zijn misdaden. Het roept ook individuele regeringen op om aanklachten in te dienen tegen Israëlische functionarissen op basis van universele jurisdictie. 

En in een actie die de mondiale BDS-beweging zal versterken, dringt het er bij bedrijven op aan om “bedrijfsactiviteiten te staken die direct bijdragen” aan Israëlische misdaden. In een duidelijke verwijzing naar bedrijven zoals het in de VS gevestigde Caterpillar, dat lange tijd het doelwit was van boycots omdat zijn D-9 bulldozers routinematig door het Israëlische leger voor precies dit doel worden gebruikt, specificeert het “apparatuur die wordt gebruikt bij de onwettige sloop van Palestijnse huizen” als de voorbeeld van activiteiten die rechtstreeks bijdragen aan apartheid en vervolging.

In misschien wel het belangrijkste onderdeel zet HRW een lange lijst uiteen van acties die de Amerikaanse regering zou moeten ondernemen. Naast het uitbrengen van verklaringen van bezorgdheid en grotere transparantie, roept het het Witte Huis en het Congres op om militaire hulp afhankelijk te stellen van de Israëlische autoriteiten die “concrete en verifieerbare stappen ondernemen om een ​​einde te maken aan hun misdaden van apartheid en vervolging.” Ze roepen ook op om op Israël de bestaande Amerikaanse wetten toe te passen die de militaire hulp aan mensenrechtenschenders beperken – wetten waarvan het Congres en de presidenten Israël al lang hebben vrijgesteld.

Human Rights Watch noemde hun rapport “Een drempel overschreden: Israëlische autoriteiten en de misdaden van apartheid en vervolging.” De titel kan hebben verwezen naar hun bevinding dat het beleid van Israël niet langer het gevaar loopt apartheid te “verworden” omdat die drempel is overschreden, en dat de bezetting van Israël in 1967 niet langer als tijdelijk kan worden beschouwd. Maar de andere drempel die ze hebben overschreden, is de erkenning dat de geschiedenis vooruit is gegaan. De tijd is gekomen, het discours is getransformeerd en hun eigen geloofwaardigheid hangt nu af van deze nieuwe erkenning van wat velen – inclusief het eigen personeel van HRW – al jaren weten. Human Rights Watch zelf is nu over de drempel heen, en het is de beweging voor Palestijnse rechten die die oversteek niet alleen mogelijk maar ook noodzakelijk heeft gemaakt.

Phyllis Bennis is een fellow van het Instituut voor Beleidsstudies. Haar meest recente boek is de 7e bijgewerkte editie van “Het Palestijns-Israëlische conflict begrijpen: een inleiding”(2018). Haar andere boeken zijn onder meer: ​​“Het beëindigen van de oorlog in Irak: een inleiding” (2008), “De crisis tussen de VS en Iran begrijpen: een inleiding"(2008) en"Uitdagend imperium: hoe mensen, regeringen en de VN de Amerikaanse macht trotseren”(2005). Volg haar op Twitter: @PhyllisBennis

Dit artikel is van  Gemeenschappelijke dromen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Steun alstublieft onze
Lentefondsactie!