Het was nooit gemakkelijk, maar een deel van de code van de journalistieke praktijk was om in de dagelijkse politieke berichtgeving niet de ene politieke partij boven de andere te bevoordelen.
De redactie van vroeger. (Snappygoat gratis afbeelding)
Alstublieft Ondersteuning Onze
Lentefondsactie!
OEen van de meest opwindende dingen van de politieke journalistiek was vroeger het plaatsnemen in de arena, het verslag uitbrengen van de gebeurtenissen en het uitleggen van de gevolgen aan het publiek. Het was nooit gemakkelijk, maar het was de uitdaging van een verslaggever om zijn vooroordelen opzij te zetten en een rol als buitenstaander op zich te nemen.
Onpartijdigheid is niet hetzelfde als objectiviteit, waarbij ook afstand nodig is tot het object waarover gerapporteerd wordt, om het van alle kanten te willen inspecteren. Natuurlijk was het nooit mogelijk om volledig objectief te zijn, omdat een verslaggever altijd een standpunt heeft.
Onpartijdigheid is anders. Het betekent dat u in een geschil niet partijdig bent tegenover de partijen, maar dat u de belangen van beide partijen uitlegt. Als de ene kant duidelijk ongelijk had en de andere kant gelijk – meestal is er veel grijs – zouden de feiten van het verhaal dat bevestigen, zonder dat we dat rechtstreeks hoeven te zeggen.
Zelfs de pretentie van onpartijdigheid in de media is tegenwoordig vrijwel verdwenen. Je zou kunnen zeggen dat Fox News in 1996 het einde ervan inluidde. In plaats van televisieverslaggeving duwde het de agenda van de Republikeinse Partij. Toen Fox CNN en MSNBC in de kijkcijfers vermoordde, gingen de laatste twee geleidelijk aan richting het pushen van de agenda van de Democratische Partij.
Het onpartijdig rapporteren van de inherente conflicten en het drama van de politiek is dus grotendeels verloren gegaan ten gunste van het openlijk kiezen van partij.
[De berichtgeving over het buitenlands beleid en het Amerikaanse avonturisme was bijna altijd partijdig tegenover de VS]
Ook de enorme hoeveelheid nieuws in een krant en op televisie is opgeofferd. Denk hier eens over na: in de jaren vijftig Het New Yorkse dagelijkse nieuws, een tabloid, had een bureau van vijf personen op het hoofdkwartier van de Verenigde Naties – twee blokken verderop in 42nd Street van het toenmalige Nieuws hoofdkwartier. De krant zou verslag doen van commissievergaderingen van de Algemene Vergadering! Bijna geen enkele grote krant heeft tegenwoordig nog een correspondent bij de VN.
Op televisie stond CNN in de beginjaren boordevol nieuws en onderzoeksartikelen, totdat Fox News het verpestte. CNN en MSNBC hadden stand kunnen houden en zich blijven inzetten voor nieuws – en lagere kijkcijfers kunnen accepteren.
At Consortium Nieuws wij werken al meer dan een kwart eeuw om u het soort nieuws te blijven geven dat verloren gaat. Wij zijn niet partijdig tegenover een van de grote Amerikaanse partijen. Wij zijn critici van gelijke kansen.
Help ons alstublieft de missie voort te zetten die Bob Parry in 1995 begon en doneer vandaag nog een Spring Fund Drive-donatie.
Steun alstublieft onze
Lentefondsactie!
Veilig doneren met PayPal
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
En eerlijke en betrouwbare journalistiek ging de weg van de Dodo-vogel. Dat is vooruitgang…
Als je de Amerikaanse media bestudeert, en dat begon al tijdens de koloniale periode, merk je op dat deze nooit objectief of toegewijd aan de waarheid zijn geweest, maar dat geen enkele media waar dan ook onbetrouwbaarder en openlijker politiek is geweest dan nu. De nazi's en de stalinisten evenaarden dit zeker in hun gebrek aan subtiliteit, maar overtroffen het niet. Misschien zal een dergelijk gebrek aan subtiliteit de ondergang ervan betekenen en zullen er media ontstaan die zich daadwerkelijk aan onpartijdige journalistiek wijden voordat het te laat is. Maar ik zou mijn adem niet inhouden.
De Britse media waren vijftig jaar geleden zeker niet onpartijdig. In hun berichtgeving over Noord-Ierland werden de Britse staat en het Britse leger vrijwel steevast voorgesteld als mensen die gelijk hadden, terwijl de Ierse nationalisten en de Provisional IRA werden voorgesteld als ongelijk, zo niet ronduit irrationeel, toegewijd aan geweld omwille van het geweld, met weinig als er enige poging wordt ondernomen om de belangen die van hun kant op het spel staan, uit te leggen.
Dit artikel doet verslag van politieke partijen en niet van binnenlandse of internationale conflicten.