Een Manchester United voor een gelijkwaardigere metropool

Sam Pizzigati zegt dat het Britse stedelijke centrum zojuist heeft geleverd wat egalitaristen wereldwijd hard nodig hebben in het licht van deze pandemie. 

By Sam Pizzagati 
Inequality.org

HHeeft de afgelopen twaalf maanden, een jaar vol pandemische stress en raciale afrekening, alles fundamenteel veranderd? Of keren we al terug naar het leven als diep ongelijk normaal?

Alle vroege indicatoren wijzen op een terugkeer – en erger. Onze rijksten hebben niet alleen het afgelopen jaar overleefd. Ze hebben het absoluut goed gedaan. In de loop van het eerste jaar van de pandemie is een nieuwe analyse van het Institute for Policy Studies uitgevoerd gegevensis de gecombineerde rijkdom van de 2,365 miljardairs ter wereld met maar liefst 4 biljoen dollar gestegen, een stijging van 54 procent. Deze explosie van rijkdom op onze mondiale economische top vond plaats op hetzelfde moment dat de wereldeconomie met 3.5 procent kromp en talloze miljoenen mensen in ellende achterliet.

Kortom, de pessimisten onder ons hebben genoeg redenen om te vrezen voor onze collectieve toekomst.

En de rest van ons? Nu hebben we Manchester.

Dit Britse stedelijke centrum heeft zojuist opgeleverd wat egalitaristen wereldwijd hard nodig hebben: een zorgvuldig doordacht strategisch spelplan voor het opbouwen van grotere gelijkheid vanaf lokaal niveau, zelfs ondanks het gesleep – of regelrechte vijandigheid – van de nationale politieke machten. .

Het nieuwe strategische gameplan van Manchester komt uit een speciale commissie Het hoogste bestuursorgaan van dat grootstedelijke gebied heeft afgelopen oktober opgericht ‘om de aangerichte schade en de blootgelegde ongelijkheden in kaart te brengen’ van het afgelopen jaar en aan te bevelen wat Manchester kan doen om die ongelijkheden te overstijgen.

Vanaf het begin hebben de leiders van dat bestuursorgaan – de Greater Manchester Combined Authority – duidelijk gemaakt dat ze er geen belang bij hadden om alleen maar de moties af te handelen. Als voorzitter van hun nieuwe Independent Inequalities Commission kozen ze voor een van de beste experts ter wereld op het gebied van de sociale en gezondheidseffecten van slecht verdeelde inkomens en rijkdommen, de epidemioloog Kate Pickett, en vulden het panel vervolgens met activisten en analisten die zich inzetten voor de strijd tegen de “interactieve en kruisende ongelijkheden en onrechtvaardigheden” die ons collectieve welzijn ondermijnen.

Ook de commissarissen hadden er geen belang bij de moties door te nemen. Ze zagen een “once in a lifetime kans om een ​​eerlijker samenleving op te bouwen die geschikt is voor de toekomst” en brachten de volgende zes maanden een diepgaande dialoog door met belanghebbenden in de hele regio en anti-ongelijkheidsonderzoekers en planners uit het hele Verenigd Koninkrijk. Ze luisterden en leerden en nu terug gebracht een strategische aanpak naar een grotere gelijkheid die een mijlpaalwaarde zou kunnen hebben voor gemeenschappen over de hele wereld.

Dat deze inspanning zich in Manchester had moeten ontvouwen, mag geen verrassing zijn. De regio is sinds de begindagen van de Industriële Revolutie de motor van radicale sociale en economische bewegingen in het Verenigd Koninkrijk. In 1819 schokte de slachting van vreedzame demonstranten in Manchester – het ‘Peterloo Massacre’ – Groot-Brittannië op weg naar uitbreiding van het stemrecht. In 1844 bracht een lokale gemeenschap in Manchester de wereldwijde coöperatieve beweging tot stand. En activisten uit Manchester speelden een belangrijke rol in de campagne om de slavernij in het Britse rijk af te schaffen.

Tegenwoordig geldt Manchester als een belangrijk stedelijk gebied, met 2.8 miljoen inwoners en een grotere economie dan landen als Kroatië en Litouwen. Maar in Manchester, net als in de grote stedelijke gebieden elders, hebben jaren van plutocratische bezuinigingen op nationaal niveau de economische vitaliteit uitgehold, hebben de gemiddelde huishoudens steeds meer op drift geraakt en zijn de verschillen langs raciale, gender- en geografische grenzen groter geworden.

De schaduwen van deze bezuinigingen en vooringenomenheid, zo stelt de Manchester Inequalities Commission vroeg in haar onlangs uitgebrachte eindrapport, hoeven “de mooie belofte van een eerlijkere toekomst niet te verduisteren.” De regio Manchester kan een plek worden waar iedereen samenwerkt in de richting van ‘een overeengekomen reeks doelstellingen op het gebied van welzijn en gelijkheid’, een regio waar grote instellingen hun invloed en financiële macht gebruiken ‘om rijkdom naar de lokale economie te sturen, inclusiviteit te bevorderen en sociale waarde.”

En hoe kan die visie worden gerealiseerd, in Manchester en in stedelijke regio's ver daarbuiten? Het rapport van de Inequalities Commission, The Next Level: Good Lives for All in Greater Manchester, legt uit de stappen die lokale gemeenschappen kunnen zetten om samenlevingen te helpen creëren die ‘rijkdom, macht en kansen verschuiven naar degenen die maar al te vaak een echte stem in hun eigen toekomst ontzegd worden’.

De zeventien kernaanbevelingen van de Inequalities Commission bestrijken elk facet van het hedendaagse leven, van het uitbreiden van onderwijs en digitale connectiviteit tot het overwinnen van raciale ongelijkheid op het gebied van huisvesting en politie. Veel van de meest verleidelijke voorstellen van het panel geven direct weer hoe Manchester een ‘economische reset’ kan bewerkstelligen en op grote schaal rijkdom kan gaan creëren – en delen.

De Inequalities Commission dringt bijvoorbeeld aan op de oprichting van ‘Community Wealth Hubs’, samenwerkende entiteiten die zouden werken aan het ‘ondersteunen en laten groeien’ van coöperaties en allerlei soorten gemeenschapsondernemingen. Coöperaties vertegenwoordigen momenteel slechts 0.5 procent van het bbp van de regio Manchester, en lokale groepen die deze willen opstarten worden geconfronteerd met grote uitdagingen op allerlei terreinen, van het aantrekken van kapitaal tot het verkrijgen van juridisch advies.

Community Wealth Hubs zouden deze uitdagingen kunnen aanpakken. Ze zouden zowel financieringsstromen als ‘alomvattend advies’ kunnen bieden aan beginnende bedrijven in de ‘sociale economie’. Ze zouden technische ondersteuning kunnen bieden voor het omzetten van bestaande bedrijven in werknemerseigendom, waarbij deze hulp gericht zou zijn op bedrijven in transitie waarbij de eigenaren met pensioen gaan en bedrijven die ‘het risico lopen te worden overgenomen door gierkapitaal’.

De Wealth Hubs zouden ook ‘platformcoöperaties’ kunnen ontwikkelen, koepelorganisaties in sectoren als de kinderopvang die verzamelingen van kleine dienstverleners kunnen helpen succesvol te concurreren op bredere markten. Er zouden meer mogelijkheden voor het delen van rijkdom kunnen voortkomen uit de ondersteuning van de Wealth Hub, die gemeenschapsgroepen in staat stelt leegstaande winkels en gebouwen over te nemen en opnieuw te gebruiken.

Hoe zou Greater Manchester ambitieuze stappen als deze kunnen financieren? De reguliere financiële sector, zo merkt het rapport van de Inequalities Commission wrang op, is nooit ‘goed ontworpen’ om iets te doen in de richting van een ‘economische reset’. Op de lange termijn, zo concludeert de Commissie, zal de financiering van elke nieuwe “sociale economie” moeten komen van nieuwe sociaal gedreven financiële instellingen. Een openbare Greater Manchester Mutual Bank zou daar een voorbeeld van kunnen zijn. Een opgeschaalde kredietverenigingensector zou ook kunnen helpen.

Op de korte termijn zou Greater Manchester kapitaal kunnen aantrekken voor een nieuwe sociale economie door te profiteren van een onverwacht gevolg van de lockdown-beperkingen uit het pandemische tijdperk. Welvarende huishoudens in de regio Manchester hebben, zo merkt de Inequalities Commission op, maar liefst 10 miljard dollar meer aan spaargeld opzij gezet dan ze in normalere tijden zouden hebben gedaan. Deze miljarden zouden een “belangrijke onaangeboorde hulpbron” kunnen worden voor het stimuleren van het herstel van Manchester en het opbouwen van gemeenschapswelvaart. Een nieuw Greater Manchester Community Wealth Investment Platform, zo suggereert de Inequalities Commission, zou ‘kunnen fungeren als een online portaal of ‘winkelfront’ dat lokale individuen en sociale investeerders verbindt met mogelijkheden om hun geld te investeren in het welzijn van de gemeenschap.’

Elke serieuze stap naar een meer gelijkwaardige samenleving zal uiteraard ook echte vooruitgang vereisen in de richting van zowel leefbare lonen als leefbare arbeidsuren. De Inequalities Commission gelooft dat Manchester deze beide doelen tegen 2030 zou kunnen bereiken, deels via actie van de lokale overheid die “voorwaarden stelt aan de toegang tot publieke goederen, diensten en contracten.”

Met andere woorden, publieke belastinggelden mogen op geen enkele manier bedrijven ondersteunen “die rijkdom uit de stadsregio halen of slechte werkgelegenheidspraktijken mogelijk maken.” De ‘ankerinstellingen’ van Greater Manchester zouden deze winningsbedrijven ook niet moeten ondersteunen.

Onder ‘ankerinstellingen’ vallen grote instellingen zoals universiteiten en ziekenhuizen die ‘verankerd’ zijn in hun gemeenschap en aanzienlijke hoeveelheden goederen en diensten kopen. Verschillende van deze ankerinstellingen in Greater Manchester zijn al begonnen samen te werken op het gebied van inkoop- en opdrachtverleningsstrategieën die lokale ondernemingen bevoordelen die werknemers empoweren en dollars recyclen in de lokale economie. Een veel groter ankernetwerk zou een ‘belangrijke stap’ kunnen betekenen in de richting van een robuuste ‘sociale economie’.

De Greater Manchester Independent Inequalities Commission claimt geen eigendomsrechten op deze ideeën voor het opbouwen van een nieuwe ‘sociale economie’ – of op een van de vele andere egalitaire voorstellen die de aanbevelingen van de Commissie benadrukken.

“Alles wat we beschrijven gebeurt al, ergens binnen de stadsregio, op een van de plaatsen of een van de instellingen, of in een andere stad of plaats waar we naar inspiratie hebben gezocht”, merkt de Inequalities Commission op. “Niets wat we in deze visie voor de stadsregio beschrijven is onpraktisch of onhaalbaar.”

Maar het werkelijke resultaat zal de politieke wil vergen om de ongelijkheid vanuit elke mogelijke hoek aan te pakken, waarbij “het hele systeem samenwerkt”, van de regeringsautoriteiten in het gebied en de rest van de publieke sector tot bedrijven en vakbonden, gemeenschapsgroepen en lokale bewoners. . Al deze belanghebbenden moeten van de strijd tegen de ongelijkheid een constante prioriteit maken.

De Greater Manchester Combined Authority heeft de aanbevelingen van de Inequalities Commission al formeel verwelkomd, en de volgende stappen zullen zich beginnen te ontvouwen na de lokale verkiezingen van dit jaar. Waarnemers verwachten dat de waarschijnlijke winnaars van die verkiezingen de aanbevelingen kort daarna in hun regeringsplannen zullen ‘bakken’.

Als dat gebeurt, kan onze ongelijke wereld binnenkort een metropool hebben met een model dat de moeite waard is om na te volgen. En als dat gebeurt, hebben we misschien binnenkort een veel gelijkwaardiger wereld.

Sam Pizzigati is mede-redacteur van Inequality.org. Zijn nieuwste boeken omvatten De zaak voor een maximumloon en De rijken winnen niet altijd: de vergeten triomf over plutocratie die de Amerikaanse middenklasse creëerde, 1900-1970. Volg hem op @Too_Much_Online.

Dit artikel is van Inequality.org.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.