Wat het Oprah-interview doet – en waarvoor het bedoeld is – is het kruispunt van klasse en ras op politiek schadelijke manieren laten ontsporen. wrHet is Jonathan Cook.
Buckinghampaleis, 2007. (Globe Trotteur, CC BY-ND 2.0)
By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net
OPrah Winfrey's interview met Meghan en Harry is een perfecte case study van hoe een belangrijk politiek debat over de corrumperende rol van de monarchie in het Britse leven opnieuw terzijde wordt geschoven, niet alleen door de eindeloze Royal-soap, maar ook door zogenaamd progressieve identiteitspolitiek.
Zoals zo vaak riskeert een focus op identiteit niet alleen ons vermogen tot kritisch denken af te zwakken, maar kan deze ook maar al te gemakkelijk worden bewapend: in dit geval, omdat de media de voornaamste afhaal uit het interview met Oprah illustreert dit door een impliciete verdediging van klassenprivileges te bieden.
Het racisme gericht tegen Markle – sorry, de hertogin van Sussex – en baby Archie is lelijk, dat spreekt vanzelf (maar misschien meer ter zake: Dan moet je worden verklaard om te voorkomen dat u wordt beschuldigd van het negeren of bagatelliseren van racisme).
De bezorgdheid die een hoge koninklijke familie tijdens de zwangerschap van Markle uitte over de waarschijnlijk donkerdere huidskleur van Archie onthult inderdaad hoe diepgeworteld racisme in het Britse establishment zit en hoeveel het doorsijpelt naar de rest van de Britse samenleving, niet in de laatste plaats via de media die eigendom zijn van miljardairs.
Prinselijk 'geboorterecht'
Maar belangrijker is hoe het racisme dat tegen Markle en Archie wordt getoond zich heeft uitgespeeld in de berichtgeving in de media over het interview en het daaruit voortvloeiende ‘nationale gesprek’ op sociale media – tegenwoordig de enige echte barometer die we hebben om dergelijke gesprekken te beoordelen.
Het probleem is dat de Sussexes via Oprah de betekenis van het racisme in het Huis van Windsor in kaart kunnen brengen: zowel in de dreiging dat, wanneer Charles de troon besteeg, kleinzoon Archie van zijn prinselijke ‘geboorterecht’ zal worden beroofd omdat hij van gemengd ras; en in het feit dat Harry en Meghan uit het Palace-leven zijn verjaagd naar ballingschap in beroemdheidsstijl in de VS
Laten we duidelijk zijn: alleen iemand die nog diep ondergedompeld is in een leven lang propaganda zou de ene of de andere kant aanmoedigen in deze koninklijke soapserie. Het is een eindeloos drama dat bedoeld is om het feit te verhullen dat het systeem zelf voor sommigen privileges en voor anderen uitbuiting garandeert https://t.co/TDq0yuAoym
- Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) 8 maart 2021
In dit proces is een belangrijk, democratisch gesprek opnieuw verdrongen over de vraag waarom Groot-Brittannië nog steeds deze dure overblijfselen van een middeleeuws systeem van onverklaarbare heerschappij, gebaseerd op een superieure (zo niet langer goddelijke) bloedlijn, handhaaft en vereert.
In plaats daarvan is het door Oprah geïnitieerde gesprek politiek veel warriger over de vraag of het juist is dat een ‘gewone’ gekleurde vrouw en haar zoon van gemengd ras worden belemmerd om volledig deel te nemen aan dit middeleeuwse systeem van privileges.
Beeldmake-over
Een echt politiek debat over privileges – een debat dat grotere gelijkheid eist en een einde maakt aan racistische veronderstellingen over bloedlijnen – is opnieuw verduisterd en gebagatelliseerd door een ruzie van het soort waar de bedrijfsmedia de voorkeur aan geven: of het grootste deel van de koninklijke familie te racistisch is? om te beseffen dat een gekleurde vrouw als Meghan hen zou kunnen helpen met een imago-make-over van de 21e eeuw.
Als gevolg hiervan krijgen we een valse binaire keuze te zien. Ofwel juichen we de koninklijke familie toe en vergoelijken we impliciet hun racisme; of we juichen Meghan toe en steunen impliciet haar strijd om de feodale lelijkheid van de Britse monarchie beter te verhullen.
Het zou mogelijk moeten zijn om te willen dat Archie een leven leidt dat gelijk is aan ‘blanke’ baby’s in Groot-Brittannië, zonder ook te willen dat hij een leven vol pracht en praal leidt, ontworpen om ervoor te zorgen dat andere baby’s – wit, zwart en bruin – opgroeien tot worden de privileges ontzegd die hij geniet op grond van koninklijke geboorte.
Dit is uw herinnering dat Versailles het dubbele aantal bezoekers krijgt vergeleken met Buckingham Palace.
De manier waarop het land echt een economische boost van de koninklijke familie kan krijgen, is daarom door al hun hoofden af te hakken.
— Craig Murray (@CraigMurrayOrg) 8 maart 2021
Verdeeldheid en enerverend
Wat het interview met Oprah doet – en waarvoor het bedoeld is – is het snijvlak van klasse en ras op politiek schadelijke wijze doen ontsporen.
Een betekenisvolle democratische strijd geeft prioriteit aan klasseneenheid als stormram tegen de macht van het establishment, die lang geleden leerde zichzelf te beschermen door ons te verdelen via onze concurrerende identiteiten. De klassenstrijd negeert ras niet; het omarmt deze identiteit en alle andere sociaal geconstrueerde identiteiten die door de macht worden gebruikt om onderdrukking te rationaliseren. De klasse neemt hen op in een collectieve strijd, versterkt door aantallen.
Strijd gebaseerd op identiteit is daarentegen inherent verdeeldheid zaaiend en politiek enerverend, zoals de zaak Markle duidelijk maakt. Haar uitdaging voor de koninklijke ‘traditie’ vervreemdt degenen die het meest geïnvesteerd zijn in ideeën over monarchie, ‘Britsheid’ of blanke identiteit. En dat terwijl het niet meer dan een sop biedt aan degenen die investeren in het doorbreken van glazen plafonds, zelfs van het soort dat het in de eerste plaats niet waard is om kapot te gaan.
Meghan's strijd om de eerste Britse prins van gemengd ras is politiek gezien niet progressiever dan de viering door de media twee jaar geleden van het nieuws dat voor de eerste keer vrouwen hadden de leiding van het militair-industriële complex – het complex dat dood en verderf zaait over mannen, vrouwen en kinderen uit de ‘Derde Wereld’.
"Vrouwen die het militair-industriële complex beheersen, zijn geen feminisme, het is giftige mannelijkheid. De vrucht van een ziek waarderingssysteem dat ons milieu vergiftigt en het risico loopt op nucleaire vernietiging", schrijft Caitlin Johnstone. ~ via @consortiumnieuwshttps://t.co/GPqItPJClh
– Caitlin Johnstone? (@caitoz) 7 januari 2019
Waar voor je geld
Hoe vreemd het ook is om je nu te herinneren – in een tijdperk van sociale media, waarin iedereen overal commentaar op kan geven en de poortwachters van de ‘mainstream’ media zogenaamd buitenspel zijn gezet – discussieerden gewone Britten veel vaker over de afschaffing van de monarchie in de jaren zeventig, toen ik nog een kind, dan tegenwoordig.
Het wegwerken van de koninklijke familie – zoals het wegwerken van kernwapens, een ander onderwerp waar niemand meer serieus over praat – was toen zo mainstream dat royalisten vaak in het defensief werden gedwongen. Terwijl de stemming onder een luidruchtig deel van de bevolking verslechterde, werden de verdedigers van de koningin gedwongen haastig over te schakelen van argumenten die geworteld waren in eerbied en traditie, naar meer utilitaire beweringen dat de Royals 'waar voor hun geld' boden, wat zogenaamd de handel en het toerisme zou stimuleren.
De verloving van prins Charles in 1981 met een mooie, ingetogen tiener-'Engelse roos', prinses Diana Spencer, leek voor velen, zelfs destijds, verdacht veel op een poging om een vermoeid, steeds minder populair merk nieuw leven in te blazen.
Het mediaspektakel van een sprookjesachtige romance en huwelijk, gevolgd door jaren van controverse, desillusie en verraad, culminerend in een scheiding en uiteindelijk de dood van Diana, leidde het Britse publiek de daaropvolgende zestien jaar zeer effectief af van de vraag welk doel een koninklijke familie diende. Het werd maar al te duidelijk welke rol ze speelden: ze hielden ons verdiept in een realistisch, beter dan tv-drama.
Kampioenen van identiteit
Diana's veronderstelde strijd om van adolescentie naar vrouwelijkheid te groeien, onder de invloed van media-inmenging en onder de restricties van 'The Firm', creëerde het prototype voor een nieuw soort apolitieke, Mills en Boon-stijl identiteitspolitiek.
Het volgen van Diana's escapades – van de seculiere heilige die landmijnen ruimde tot de ordinaire prinses die ongeoorloofde seks had met haar rij-instructeur, niet minder dan een legermajoor – was veel spannender dan de campagne om een einde te maken aan de monarchie en de regressieve landklasse die deze nog steeds vertegenwoordigt.
Diana's levensverhaal hielp de weg vrijmaken voor de heruitvinding van links in de jaren negentig – onder Tony Blair in Groot-Brittannië en Bill Clinton in de VS – als voorvechters van een nieuwe, door sociale kwesties geobsedeerde niet-politiek.
Beiden werden aan de macht gebracht nadat ze de nieuwe triomfantelijke elite uit het bedrijfsleven hadden gerustgesteld dat zij de volksenergie zouden benutten en wegleiden van de gevaarlijke strijd voor politieke verandering naar een veilige strijd voor oppervlakkige sociale verandering.
In Groot-Brittannië werd dat het duidelijkst bereikt bij Blair ijverige verkering van mediamagnaat Rupert Murdoch. Belangrijk is dat Blair Murdoch ervan overtuigde dat hij als premier niet alleen de economische erfenis van de Thatcher-jaren zou behouden, maar ook verder zou gaan op het pad van deregulering.
Murdoch – zelf geen fan van een Britse monarchie die altijd op hem had neergekeken als een vulgaire Australiër – begreep ook dat de onvermijdelijke soap-kwaliteit van uitzonderlijke individuen die strijden tegen de rigide Britse hiërarchie van privileges, aangespoord door Blairs New Labour, groot zou blijken te zijn. voor de verkoop van zijn kranten. Net zoals Oprah weet dat de enige tastbare consequentie van het Harry en Meghan-interview is dat dit zal gebeuren binnenharken nog veel meer miljoenen voor haar eigen media-imperium.
Het bij de man houden
In het nieuwe tijdperk van met identiteit verzadigde niet-politiek betekent de vraag naar gelijkheid het wegnemen van obstakels, zodat meer vrouwen, gekleurde mensen en de LGBT-gemeenschap kunnen deelnemen aan instellingen die macht en privileges vertegenwoordigen.
Deze gevechten gaan niet over het omverwerpen van deze privilegesystemen, zoals bij eerdere op identiteit gebaseerde strijd, zoals die van de Black Panthers, het geval was. Succes dient eenvoudigweg om identiteitsgerichte groepen tevreden te stellen door degenen met de meeste ‘verdiensten’ te helpen zich een weg te banen naar de domeinen van de gevestigde macht.
Deze prestaties begonnen met de meest zichtbare en minst belangrijke sectoren van de economie, zoals sport en beroemdheden, en leidden in de loop van de tijd tot een grotere toegang tot de beroepen.
De huidige opwinding onder sommigen ter linkerzijde over Meghans ‘Sticking It to the Man’ lijkt voort te komen uit de ontwrichtende dreiging die zij vormt voor het Huis van Windsor – niet voor zijn economische, sociale en politieke macht, maar voor zijn status als laatste greep. -uit tegen Blairs door identiteit gevoede ‘revolutie’.
De koningin beschikt over een ondoorzichtige, weinig besproken voorafgaande toestemmingsbevoegdheid over wetgeving die zij in het geheim heeft misbruikt om zichzelf tientallen jaren geleden een uniek recht te geven om de omvang van haar enorme particuliere rijkdom voor het publiek te verbergen.
De plocratie regeert nog steeds in Groot-Brittannië https://t.co/LZaDEU6PSd
- Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) 8 februari 2021
Verhalende twist
Diana's emancipatieverhaal heeft ons bijna twintig jaar lang afgeleid van de confrontatie met centrale vragen over de aard en rol van het Britse establishment bij het behouden en versluieren van de macht.
Nu breidt Meghan Markle het identiteitsverhaal uit in een nieuwe richting, een richting die opnieuw het verhaal omarmt van een jonge, ‘eigenzinnige’ vrouw die door de koninklijke familie wordt geminacht vanwege het afwijzen van traditie. Maar deze keer zit er een verleidelijke hedendaagse draai aan het verhaal: het verzet van de familie tegen diversiteit en de weigering om haar racistische verleden te erkennen.
In tegenstelling tot Diana, die alleen en schijnbaar kwetsbaar stond, bieden Meghan en Harry een relevanter, moderner beeld van een zelfverzekerd, professioneel jong stel dat samen staat en vecht voor wat eerlijk is, voor wat volgens hen het hunne zou moeten zijn.
Dit voelt belangrijk, gedurfd en krachtig. Maar het is precies het tegenovergestelde. Het is meer Mills en Boons, maar deze keer met diversiteit om aan de ene kant meer aantrekkingskracht en aan de andere kant meer vijandigheid te genereren.
Meghan's verhaal zal zijn magie blijven uitoefenen: ons in gelijke mate fascineren, woedend maken en kalmeren, terwijl we ons concentreren op wat privé, onkenbaar is en eindeloos kan worden betwist in plaats van op wat universeel, zichtbaar en onmogelijk te weerleggen is.
Ondertussen zullen de koninklijke familie, het bestendigen van privileges en de erosie van de democratie doorgaan als voorheen, in dezelfde lange en glorieuze Britse traditie.
Jonathan Cook is een voormalig Voogd journalist (1994-2001) en winnaar van de Martha Gellhorn Speciale Prijs voor Journalistiek. Hij is een freelance journalist gevestigd in Nazareth. Als je zijn artikelen op prijs stelt, overweeg dan alsjeblieft: uw financiële steun aanbieden.
Dit artikel komt van zijn blog Jonathan Cook.net.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Veilig doneren met PayPal
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Bedankt Jonathan. Het geeft Andrew ook wat broodnodige ademruimte vanwege zijn verwikkelingen met Epstein.
De bevolking kan in het tijdperk van Covid-19 tenminste nog ‘vermaak’ vinden. Slecht gebruik van tijd.
Een gedurfde stem van scherpe geestelijke gezondheid in de mist van bewapende wanen!