Zal Biden eindelijk troepen uit Afghanistan naar huis brengen?

Ervan uitgaande dat the De president wil deze al ruim negentien jaar durende ramp daadwerkelijk achter zich laten, zegt Danny Sjursen dat twee belangrijke problemen hem in de weg staan. 

By Danny Sjursen
AntiWar.com

Joe Biden heeft in zijn ruim 47 jaar op het nationale toneel niet zoveel beste uren gehad. Om eerlijk te zijn, hij heeft zijn momenten gehad – zoals een krachtig, aards en gepassioneerd 1986 toespraak hij leverde een toespraak voor de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen, waarin hij zich verzette tegen de verontschuldigingen van de regering-Reagan voor het “weerzinwekkende, weerzinwekkende” Afrikaner apartheidsregime in Zuid-Afrika.

Natuurlijk, hij heeft later – tijdens de campagne van 2020 – herhaaldelijk iets bizars verkondigd Leugen dat hij ooit werd gearresteerd toen hij Nelson Mandela in de gevangenis wilde bezoeken. Biden sport ook niet zo schoon record over rassenverhoudingen in zijn eigen land – busvervoer, misdaadwet, massale opsluiting, iemand?

Niettemin was het een verdomd goede pitch die Joe maakte toen hij de (onlangs overleden) en vervolgens minister van Buitenlandse Zaken George Schultz op die dag in juli 1986. Bovendien binnen een maand van die uitwisseling begon het Congres te debatteren over de Alomvattende Anti-Apartheidswet – die sancties oplegt aan Zuid-Afrika – die uiteindelijk door beide Huizen werd aangenomen, met een zeldzame terzijdestelling van Reagans veto.

Minder fantasierijk, maar nu veel relevanter, was Biden’s standpunt achter de schermen – maar blijkbaar gepassioneerd – oppositie, als vice-president, aan de vroege golf van Obama in Afghanistan. In een controversieel gesprek in 2010 met ambassadeur Richard Holbrooke (opgenomen in diens dagboek) – de speciale gezant van president Barack Obama voor Afghanistan en Pakistan – riep Biden blijkbaar: “Ik stuur mijn jongen daar niet terug om zijn leven te riskeren voor de rechten van vrouwen! Het werkt gewoon niet, daar zijn ze niet voor.”

In dit geval had Biden – die zich over Irak verbijsterend had vergist – in wezen gelijk, ook al komt zijn vage pragmatisme sommigen als grof of ongevoelig over.

De anekdote doet er trouwens toe, want de hele build-a-nation, vermijd een Afghaans terreurparadijs en bescherm-de-vrouwen, schtick is op grote schaal terug in Biden’s Washington. En het is diezelfde oude Joe – zij het tien jaar later – die die vermoeide argumenten eerder heeft afgewezen, die nu op de eerste plaats zit.

Hij is “de beslisser”, zoals George W. Bush graag zei – en degenen die erom geven wachten met ingehouden adem tot Joe ons laat weten: zullen de troepen blijven of zullen ze gaan?

Bidens afwijkende mening over de Afghaanse oorlog ontbeerde altijd consistentie en verfijning, en was nooit de spil van de Weg naar Damascus – en dat is jammer – die vorig jaar werd geponeerd. Washington Post opschrift: “De oorlog in Afghanistan heeft het vertrouwen van Joe Biden in de Amerikaanse militaire macht vernietigd.”

Zou dat zo zijn. Niettemin kwam het eerdere scepticisme van Biden op een moment dat counterinsurgency ‘surge’-slangolieverkopers – zoals generaals ‘King’ David Petraeus en Stan-the-Man McCrystal – enorm geloofwaardig leken, en deals sloten met een charisma dat zich uitstrekte over de sociopathie. Dat is geen kleinigheid – en bijna genoeg om zelfs de zelfbenoemde cynicus te laten hopen.

Alleen het Washington van 2021 is anders en – hoe uit die omdat hij iets had gezegd – een giftiger post-Trump-stad dan tien jaar geleden, en Biden heeft nu de achterkamer verlaten voor de betoverde troon.

Hij zal onder enorme druk staan ​​van de gevestigde vleugels van het duopolie om alles wat Trump te bieden heeft ongedaan te maken, zijn eigen – agressiever dan hij – interventionistische nationale veiligheidsadviseurs, en de gebruikelijke militair-industriële complexe meesters van het universum, om de Afghaanse koers een beetje te blijven volgen. langer.

Het begon voordat Biden zelfs maar werd verkozen, en het heeft onlangs een koortsachtig hoogtepunt bereikt. Bovendien waren de eerste signalen van de regering niet bepaald geruststellend – zoals Biden’s eigen maart 2020 stuk in Buitenlandse Zaken die alleen maar betoogde dat Amerika de “overgrote meerderheid” van zijn troepen uit Afghanistan terugtrekt.

Dit alles doet denken aan een donkerdere kijk – over een gevangenis die niet veel verschilt van die van de Washington-oorlogspolitieke geest – van ‘Red’ [Morgan Freeman] in The Shawshank Redemption: "Hoop? Laat me je iets vertellen, mijn vriend. Hoop is een gevaarlijk iets. Hoop kan een mens gek maken.”

Dezelfde oude argumenten

1 mei is de sleuteldatum voor Biden. Dat is de huidige deadline voor de volledige terugtrekking van alle Amerikaanse troepen, volgens de nu veel verguisde transactie het Trump-team onderhandelde met de Taliban.

Biden zal echter moeten – en zal dat waarschijnlijk ook doen – beslissen of hij deze tijdlijn weken, zo niet maanden vóór de deadline van mei zal aanhouden, gezien de noodzakelijke logistieke doorlooptijden die nodig zijn om 2,500 troepen, en vermoedelijk een aantal belangrijke uitrusting, uit het leger te verwijderen. geheel door land omgeven land. Het probleem is dat bijna niemand in het establishment van het buitenlands beleid de Trump-deal ooit leuk vond, en nu cirkelen de haviken rond – in de hoop de officiële bepalingen van de overeenkomst aan te vallen om de zaak te laten mislukken.

In ruil voor een Amerikaans militair vertrek stemden de Taliban ermee in om te voorkomen dat Al Qaeda en andere internationale terroristische groeperingen in Afghanistan zouden opereren. Verder, wat Het New Yorkers Steve Coll onlangs genaamd “De omstandigheden waarvan sommigen hadden gehoopt [daar is dat H-woord weer!] zouden inmiddels in het land kunnen heersen – sterk verminderd geweld, vooruitgang bij het vestigen van een nieuwe politieke orde” – zijn zeker niet uitgekomen.

Grappig: ik herinner me duidelijk dat ik met een zekere op mijn hoofd werd geslagen cliche tijdens mijn tijd als planner en commandant – binnen de clichéfabriek die het Amerikaanse leger is – ‘Hoop is geen methode!’

Met andere woorden: waarom moet zijn de Taliban gestopt met het aanvallen van de veiligheidstroepen van de regering in Kaboel? Ze hadden de VS in 2014 tot stilstand gebracht en hebben sindsdien elk jaar militair terrein gewonnen. Dat hadden ze al gedaan gewonnen de oorlog, voor alle strategische doeleinden, voordat president Donald Trump zelfs maar begon te onderhandelen.

Iedereen in onze hersenschimhoofdstad Emerald City lijkt te vergeten dat Trump ongeveer de enige beschikbare deal heeft gesloten – een slechte. Nou, verliezers met zwakke handen doen dat meestal! Pas nu hebben alle haviken in Washington er last van: ze proberen de geschiedenis te herschrijven en te doen alsof er betere wegen zijn (of zijn).

Er zijn op zijn minst twee belangrijke problemen die Biden in de weg staan, ervan uitgaande dat hij dat wel doet deed wil eigenlijk deze 19+ jaar durende ramp achterwege laten.

Verwacht in de eerste plaats dat het Pentagon en de civiele Washington-vleugel van de ‘defense watcher’-expert-analisten het bestaan ​​of de omvang van de huidige banden tussen Al Qaeda en de Taliban zullen verdoezelen of overdrijven – misschien zelfs verzinnen, gezien de eerdere staat van dienst.

In feite zijn de [wensvolle] denktankers – zowel civiel als militair – al een minuut lang bezig met dit alarmisme. Toch biedt zulke angstzaaiende vermomd als objectieve analyse zelden bevredigend bewijs, plaatst het bewijsmateriaal dat ze hebben in de juiste context, of geeft het enig gevoel voor proporties – dat wil zeggen, zelfs als ze gelijk hebben over het verband tussen de Taliban en Al-Qaeda: wat is het verband? daadwerkelijk, vergelijkende, bedreiging voor het Amerikaanse thuisland door Afghanistan te verlaten?

Ten tweede lijkt het erop dat de Taliban zich nu sterk genoeg voelen, en misschien zelfs wel zijn controle of wedstrijd het halve land – om zulke bepalingen te bespotten. En dat hebben ze gedaan geen motief om te stoppen met het uitrollen van een Afghaanse Nationale Veiligheidsmacht die al lang aan de levensonderhoud ligt en niet zo snel vervangingen kan rekruteren als de Taliban uit hen – om nog maar te zwijgen van hun leger van AWOL ‘spooksoldaten’, die niet zozeer de gevechtslinies bemannen als wel de zakken vullen van de corrupte officieren die doorgaan met het innen van hun loonstrookjes.

Het probleem is dat de begrijpelijke neiging van de Taliban om te escaleren – en misschien zelfs met een paar Al Qaida-capo's te praten – de oorlogshaviken van Washington net de rechtvaardiging kan bieden die ze nodig hebben om Amerikaanse troepen voor een nog langere periode te vestigen. Ze zouden zelfs kunnen proberen te escaleren – waarbij sommigen oproepen tot 2,000 extra troepen om het aantal hopeloze kruisvaarders terug te brengen naar 4,500, waardoor de reducties van Trump in een laat stadium ongedaan worden gemaakt. Dat zou het moeten doen!

De meest recente en mainstream-ontvankelijke energie achter de ‘Blijf op koers, Joe’-menigte komt van de door het Congres aangestelde Afghanistan Study Group, een tweeledig panel waarvan de recente verslag betoogde in wezen “dat het terugtrekken van troepen op basis van een strikte tijdlijn, in plaats van hoe goed de Taliban zich houden aan de overeenkomst om het geweld te verminderen en de veiligheid te verbeteren, de stabiliteit van het land en een potentiële burgeroorlog in gevaar zou brengen zodra de internationale strijdkrachten zich zouden terugtrekken.”

Klinkt bekend? Ja, het is exact dezelfde lijn die deze exact dezelfde mensen al jaren verkondigen. Het polijst zelfs dezelfde oude modewoorden!

Vervolgens komt het overdreven alarmisme, dat je aanmoedigt bang te zijn, heel bang te zijn, omdat: “Een terugtrekking Amerika niet alleen kwetsbaarder zou maken voor terroristische dreigingen; het zou ook catastrofale gevolgen hebben in Afghanistan en de regio, die niet in het belang zouden zijn van een van de belangrijkste actoren, inclusief de Taliban.”

Vreemd genoeg lijken deze schriktactieken altijd – en zijn ze altijd geweest – doorspekt met veel onheilspellender jargon dan feitelijk empirisch bewijs van geloofwaardige bedreigingen voor het thuisland, of duidelijk gedefinieerde vitale belangen die de Verenigde Staten feitelijk hebben op het Afghaanse imperiale kerkhof. . Misschien is dat zo ontworpen.

Nergens bij Steve Coll bijvoorbeeld New Yorker In zijn stuk – dat een hardcore hedge-job was – maakte hij ook maar melding van een vitaal Amerikaans belang, of een realistisch ingeschatte bedreiging voor het thuisland. Hij spreekt, net als de auteurs van de Study Group – en de belangrijkste experts overal ter wereld – in plaats van over ‘de fortuinen van Kaboel’, de ‘werkende vrouwen’ van Afghanistan (die er weliswaar voor zijn) en de onheilspellende fortuinen van de ‘gemondialiseerde stedelingen’ van dat land en ‘democratie’. dromers.”

Iedereen zal merken dat er geen oproepen zijn tot invasie, bezetting en een maatschappelijke make-over namens diezelfde groepen – inclusief de bijna eigendomsstatus van vrouwen, soms onthoofd wegens “hekserij” en “tovenarij” – in het Saoedische Koninkrijk hebben we bijna een eeuw lang gesteund door wreedheid.

Dus gewoon wie in deze groepsstudie naar de bureaucratische banaliteit van het kwaad? Ik bedoel, aangezien ze door het Congres zijn opgedragen om ingrijpende aanbevelingen te doen voor de diepgaande beleidsbeslissing van de nieuwe president in Amerika's langste oorlog ooit – is dit waarschijnlijk een behoorlijk divers voorbeeld van het denken over het Amerikaanse buitenlands beleid, toch? Weer fout!

En ja hoor, de Afghanistan Study Group is een volle zaal van mislukte militaristen – een team van vertegenwoordiger Ro Khanna op aangrijpende wijze nagesynchroniseerde “De mensen die ons in deze puinhoop hebben gebracht.” Deze mensen zijn allemaal besmet door de banden met de oorlogsindustrie en hun vroegere beleidsstandpunten. In feite zijn ze zo openlijk agressief en overspoeld met bloedgeld van defensiebedrijven, dat het ronduit beschamend is – en een klap in het gezicht van een apathisch publiek. Houd rekening met de highlights:

• Voormalig senator Kelly A. Ayotte, medevoorzitter: een leidende stem in de agressieve vleugel van de Republikeinse Conferentie van de Senaat; was tegen Obama's nucleaire deal met Iran en de sluiting van Guantanamo Bay; en zit in de raad van bestuur van BAE Systems – een vooraanstaand defensiebedrijf.
• Generaal Joseph F. Dunford Jr. (gepensioneerd), medevoorzitter: voormalige viersterrengeneraal die ooit het bevel voerde over de Amerikaanse oorlog in Afghanistan, maar er niet in slaagde te winnen toen hij die hopeloosheid wist te doorbreken; Tegenwoordig zit hij in het bestuur van Lockheed Martin.
• Oh, en misschien herken je er nog een paar: Nisha Biswal (senior adviseur bij de [Madeleine] Albright Stonebridge Group); James Dobbins (RAND Corporation); Michèle Flournoy (WestExec-adviseurs en Centrum voor een Nieuwe Amerikaanse Veiligheid); Stephen Hadley (een van de belangrijkste architecten van George W. Bush' absurde – en mislukte – golf van Irak); Meghan O'Sullivan (Raytheon en WestExec-adviseurs); en gepensioneerde generaal Curtis “Mike” Scaparrotti (een andere voormalige commandant van de Afghaanse oorlog en nu van de Cohen Consulting Group)

Dit zijn de pyromanen – zij het vooral beleefde pyro’s – die sinds 9/11 bosbranden hebben aangestoken van West-Afrika tot Centraal-Azië, en nu angstvallig dansen op de zwartgeblakerde graven van de in brand gestoken regio. Denk dat deze congresleden misschien weer tot leven komen en mensen aannemen john wayne gacy om op te treden op de volgende verjaardagsfeestjes van hun kinderen?

Steve Coll had in principe één ding goed – in de slotzin van zijn column: “Nu zijn er, net als toen, geen goede of gemakkelijke opties – alleen minder slechte.”

Dat is waar, maar na twintig jaar van minder slechte strategieën die de Afghaanse naald nooit hebben laten hangen of betekenisvol hebben bewogen, is het misschien voor één keer tijd voor pleisters, schatje! Dat klopt, laat alle argumenten achterwege om te blijven en te falen – terwijl je alleen de fictie handhaaft dat je nog niet verliest – en ga naar huis. Breng de jongens en meisjes terug, en snel. Beschouw het als Seinfeld oplossing tot pijnbeheersing en het voor altijd beperken van oorlogsverliezen: één beweging, meteen weg!

Jammer dat we het niet in 2016, 2009 of 2003 hebben gedaan. Er zou op de grond niets betekenisvol zijn veranderd – op de lange termijn tenminste – als we dat hadden gedaan… en duizenden van de troepen die Amerikanen beweren te aanbidden, zouden vandaag de dag nog in leven kunnen zijn.

Danny Sjursen is een gepensioneerde Amerikaanse legerofficier en redacteur bij antiwar.com. Zijn werk is verschenen in de LA Times, The Nation, Huff Post, Thij Heuvel, tonen, Truthdig, Tom verzending, onder andere publicaties. Hij diende gevechtsreizen met verkenningseenheden in Irak en Afghanistan en doceerde later geschiedenis aan zijn alma mater, West Point. Hij is de auteur van een memoires en kritische analyse van de oorlog in Irak, Ghostriders of Bagdad: Soldiers, Civilians, and the Myth of the Surge. Zijn nieuwste boek is Patriottische dissidentie: Amerika in het tijdperk van eindeloze oorlog.  Volg hem op Twitter op @SceptischVet. Kijk eens naar zijn professional website voor contactgegevens, het plannen van toespraken en/of toegang tot het volledige corpus van zijn schrijven en media-optredens.

Dit artikel is van AntiWar.com.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.