Chuck Collins en Bob Lord samenvatten de radicale belastingtransformatie in de VS van de afgelopen 65 jaar, vooral sinds 1980.
Muurschildering door Megan Wilson op Clarion Alley in San Francisco, 2014. (Victor Frigas, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
By Chuck Collins en Bob heer
Inequality.org
AMerica is niet gestopt met het belasten van zijn rijkste burgers.
Maar dat is waar we naartoe gaan.
Volgens een nieuw IPS-briefingdocumentbetalen de rijkste 01 procent van de Amerikanen, ongeveer 33,000 gelukkige zielen vandaag de dag, nu slechts een zesde van wat ze vroeger aan belasting betaalden, gemeten als een percentage van hun totale rijkdom.
De top 01 procent in Amerika is een fenomenaal rijke groep. Zelfs tijdens Amerika's meest egalitaire periodes bezat het gemiddelde lid van de top 01 procent meer dan 200 keer de rijkdom van de gemiddelde Amerikaan. Tegenwoordig is de rijkdom van de gemiddelde top 01 procent bijna duizend keer zo groot als die van de gemiddelde Amerikaan, en nadert deze bijna een miljard dollar.
Daarom maakt het voor de bovenste 01 procent niet uit wat voor soort belasting ze betalen, of het nu gaat om inkomen, verkoop, onroerend goed of iets anders. Belastingen hebben geen invloed op hun uitgavenbeslissingen of op alledaagse zaken als hoeveel uur ze werken, wanneer ze met pensioen gaan en of hun partner moet werken. Voor een groep waarvan de armste leden meer dan 100 miljoen dollar waard zijn, is de enige impact die een belasting heeft de impact op hun rijkdom – en belastingbetalingen verlagen de snelheid waarmee hun rijkdom groeit.
De radicale belastingtransformatie in Amerika heeft de afgelopen 65 jaar plaatsgevonden. Het proces kwam langzaam op gang tussen 1953 en 1980. Het duurde 26 jaar voordat de belastingbetalingen van de bovenste 01 procent met een derde daalden ten opzichte van hun piek in 1953. Maar vanaf 1980 volgden de belastingverlagingen voor de rijkste Amerikanen een duidelijk patroon: toen de Republikeinen aan de macht waren, werden de belastingverlagingen voor degenen aan de top verlaagd; Toen de Democraten aan de macht waren, hebben ze een paar kleine belastingverhogingen doorgevoerd, maar meestal hebben ze de status quo gehandhaafd.
Het resultaat is een systematische verschuiving in het Amerikaanse belastingbeleid, waarbij de belastingen op rijkdom onverbiddelijk lager zijn geworden en de belastingen op werk onverbiddelijk hoger. Zoals de economen Emmanuel Saez en Gabriel Zucman hebben gerapporteerd, is het land overgegaan van een progressief belastingstelsel naar een systeem waarin het totale belastingtarief, als percentage van het inkomen, het laagst is voor de allerrijksten onder ons. Dat is al erg genoeg. Als we de beleidsverandering bekijken door de lens van belastingheffing op rijkdom, zoals het IPS-briefingdocument doet, is het veel lelijker.
In feite zijn de belastingen voor de ultrarijken bijna afgeschaft. De leden van de bovenste 0.1 procent betalen slechts een zesde van wat ze een halve eeuw geleden aan belastingen betaalden. Wat vroeger tweemaandelijks werd betaald, wordt nu elke twaalf maanden betaald.
En er zijn geen tekenen dat dit traject verandert.
Dit artikel is van Inequality.org.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteurs en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Veilig doneren met PayPal
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Desgevraagd denk ik dat de meeste Amerikanen het erover eens zullen zijn dat een samenleving met een kleinere ongelijkheid tussen de rijkste en de armste een betere samenleving zou zijn. Dat betekent niet dat degenen die welvaart voor de rest van ons creëren, niet beloond moeten worden. Maar er is wel enige evenredigheid voor nodig, bijvoorbeeld een verhouding van twintig tegen één tussen de president van het bedrijf en de conciërge. De manier waarop dergelijke ideeën worden gepareerd, is te horen dat dit eenvoudigweg afgunst is, en wat de president hem ook maar meer macht kan geven. De rest van ons is vrij om hetzelfde te doen. We hebben op honderd manieren geleerd om niet met onze ogen te knipperen als een atleet honderd keer zoveel verdient als een monteur. In feite zeggen we tegen onszelf dat hij of zij 100 keer de monteur waard is. De monteur denkt hoogstwaarschijnlijk dat dit de manier van de wereld is.
Misschien is het onrealistisch om anders te verwachten, een samenleving met normen van grotere eerlijkheid en gelijkheid. Misschien wel de eenvoudigste manier om dergelijke ongelijkheid aan te pakken is via het belastingstelsel. Misschien niet de beste manier, maar wel de meest werkbare
Hoe ver zijn we gekomen in onze opvattingen over gelijkheid en eerlijkheid sinds de jaren vijftig, toen we een gezonde samenleving hadden en miljonairs hun eerlijke deel betaalden, zoals eerlijk destijds door onze samenleving werd gedefinieerd.
65 jaar??? Het laat de kracht van geld zien...
“Effectief zijn de belastingen op de ultrarijken bijna afgeschaft. ”
Veel zeer rijke bedrijven en individuen betalen feitelijk helemaal geen belasting. Ze hebben daarom een enorm concurrentievoordeel ten opzichte van hun concurrenten, omdat belastingen geen deel uitmaken van hun bedrijfskosten. Dit is hoe Amazon zo groot is geworden.
De weigering om de rijken te belasten is een groot probleem. Het vernietigt de VS. De regeringen in Washington en alle hoofdsteden van de staten functioneren in werkelijkheid als agenten van deze onbelaste oligarchen – maar alle rekeningen worden betaald door de arbeidersklasse van mensen met een gemiddeld inkomen. Dit is de vruchtbare voedingsbodem voor revolutie. Dat is precies de reden waarom de Amerikaanse regeringen op alle niveaus tot de tanden gewapend zijn tegen hun eigen volk. Ze kunnen niet verwachten dat ze voor altijd van de massa zullen stelen. Op een dag zal er een terugslag zijn. De oligarchen weten dit en bereiden zich voor. De komende nieuwe wet tegen binnenlands terrorisme is slechts één stap in de strijd tegen de toekomstige opstand van de uitgebuite klasse.
En de dag zal komen dat de rijken hun schulden zullen moeten betalen… op een andere manier.
Terwijl tegelijkertijd de verdeling van inkomen en vermogen ongelijker is geworden dan ooit. De bovenste 01% heeft het grootste deel van het nationale inkomen opgebouwd sinds de crash van 08 en de introductie van TBTF-banken en onbeperkte QE.
De totale particuliere schuld is terug op recordniveau. Schulden van studieleningen, creditcardschulden, bedrijfsschulden. Omdat mensen gedwongen worden schulden aan te gaan vanwege onderwijskosten, gezondheidszorgkosten enz. gaat een groter deel van hun afnemende inkomen naar de schuldendienst.
De neoliberale/neoklassieke economische theorie (wat prof. Michael Hudson “Junk Economics” noemt) promoot meer privatisering, geen belastingen op de superrijken, een anti-arbeidsbeleid enz. – deze werken allemaal samen om ons een sterk gepolariseerde, ongelijke economie en maatschappij. Het wordt elk jaar erger, en nu heeft de pandemie het proces in een stroomversnelling gebracht. De daklozenpopulatie stijgt explosief.
We hebben onmiddellijk een belasting op financiële transacties op nationaal niveau nodig.
We moeten kapitaalwinsten belasten tegen hetzelfde tarief of hoger dan het inkomen uit arbeid.
We moeten opnieuw een sterk progressieve inkomstenbelasting invoeren, zoals bijvoorbeeld onder de regering-Eishenhower.
We hebben ook een onroerendgoedbelasting nodig voor grootgrondbezitters. (huurdersbelasting)
We moeten de onhoudbare (en grotendeels frauduleus veroorzaakte) schulden nu afschrijven. Biden zei gewoon nee tegen het afschrijven van zelfs maar een deel van de buitensporige, hoogrentende studieschulden. Hij doet het tegenovergestelde van wat er gedaan moet worden om zijn Wall Street-poppenspelers tevreden te stellen.
We moeten ook staats- en lokale openbare banken oprichten en de ‘Federal Reserve’ nationaliseren, zodat deze verantwoording kan afleggen aan het publiek, en niet aan een instrument van de financiële dictators van Wall St..
Dat zou een goed begin zijn…
Hoe zou het kunnen veranderen? De New York Times meldde vorig jaar dat Biden de miljardaireigenaren van de Democraten beloofde dat als hij verkozen zou worden, er voor hen niets zou veranderen. Geen enkele Democratische stemmer maakte zich er ook maar enigszins druk om. Het enige verschil tussen de grote partijen in de VS op het gebied van de miljardairbelasting is dat de Republikeinen handelen vanwege hun economische overtuigingen, terwijl de Democratische politici handelen omdat ze corrupt zijn. Hun kiezers geven om het signaleren van deugden, niet om prestaties.
Wie hebben de Democraten gekozen? Biden en Harris, allebei typische machinepolitici. Beiden zullen rijk met pensioen gaan, dat is hun enige motivatie en het maakt hen niet uit wie het weet. De Democraten controleren het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en het Presidentschap. Ze zullen een manier vinden om te zeggen dat ze machteloos zijn, omdat ze als machteloos willen worden gezien om wat dan ook te doen.
De gebruikelijke manier is om te doen alsof de filibuster van de Senaat meer is dan een vrijwillige procedure. Het zal worden behouden als slechts voldoende Democratische senatoren ervoor stemmen. Een grote meerderheid van de Democratische Senatoren zal tegen stemmen, maar dat is slechts theater. Ze steunen het allemaal, maar het heeft geen zin om het duidelijk te maken en elke Democratische kiezer zal voor de truc trappen. Elke mediamedewerker van een miljardair zal klagen over de weinige democraten die de kwade Republikeinse meerderheid steunen, maar ze zullen daar bij de volgende verkiezingen voor de Senaat niets over zeggen.
donthomson1@hotmail.com