Chris Hedges: Het imperium is nog niet klaar met Julian Assange

Zoals duidelijk blijkt uit de memoires van een van zijn advocaten, Michael Ratner, heiligden de doeleinden altijd de middelen voor degenen die de Wikileaks' Wereldwijde vervolging van uitgevers.

By Chris Hedges
ScheerPost.com

Skort daarna Wikileaks uitgebracht de “oorlogslogboeken van Irak” in oktober 2010, waarin talloze Amerikaanse oorlogsmisdaden werden gedocumenteerd – waaronder videobeelden van het neerschieten van twee Reuters-journalisten en tien andere ongewapende burgers in de video ‘Collateral Murder’, de routinematige marteling van Iraakse gevangenen, het verdoezelen van duizenden burgerdoden en het doden van bijna 700 burgers die te dicht bij de Amerikaanse controleposten waren gekomen – de torenhoge burgerrechtenadvocaten Michael Ratner en Len Weinglass, die Daniel Ellsberg hadden verdedigd in de Pentagon Papers Volgens de zaak ontmoette hij Julian Assange in een studio-appartement in het centrum van Londen Ratners onlangs uitgebrachte memoires De balk verplaatsen.

Assange was net teruggekeerd uit Zweden naar Londen, waar hij had geprobeerd een juridisch kader te creëren om te beschermen WikiLeaks' servers in Zweden. Kort na zijn aankomst in Stockholm werden zijn persoonlijke bankkaarten geblokkeerd. Hij had geen toegang tot fondsen en was afhankelijk van supporters. Twee van deze aanhangers waren vrouwen met wie hij seks met wederzijds goedvinden had. Terwijl hij zich voorbereidde om te vertrekken, maakten de Zweedse media bekend dat hij werd gezocht wegens ondervraging over beschuldigingen van verkrachting.

De vrouwen, die Assange nooit van verkrachting hebben beschuldigd, wilden dat hij een SOA-test zou doen. Ze hadden de politie benaderd om hem te dwingen hieraan te voldoen. ‘Ik wilde geen aanklacht indienen tegen Julian Assange’, sms’te een van hen op 20 augustus terwijl ze nog op het politiebureau was, maar ‘de politie wilde hem graag in handen krijgen.’ Ze zei dat ze zich ‘opgeleid voelde door de politie’.

Alstublieft Bijdragen naar Consortium
Nieuws' Winterfondsactie

Binnen 24 uur nam de hoofdaanklager van Stockholm het vooronderzoek over. Ze liet de beschuldiging van verkrachting vallen en zei: "Ik geloof niet dat er enige reden is om te vermoeden dat hij verkrachting heeft gepleegd." Assange, hoewel niet beschuldigd van een misdrijf, annuleerde zijn vertrek en bleef nog vijf weken in Zweden om mee te werken aan het onderzoek. 

Een speciale aanklager, Marianne Ny, werd aangesteld om beschuldigingen van seksueel wangedrag te onderzoeken. Assange kreeg toestemming om het land te verlaten. Hij vloog naar Berlijn. Toen Assange in Berlijn aankwam, waren drie gecodeerde laptops met documenten over Amerikaanse oorlogsmisdaden uit zijn bagage verdwenen.

“Wij beschouwen de Zweedse beschuldigingen als afleiding”, zei Ratner volgens zijn memoires tegen Assange. 'We hebben de politierapporten gelezen en denken dat de autoriteiten geen zaak hebben. We zijn hier omdat je volgens ons in de VS veel meer gevaar loopt. Len [Weinglass] kan uitleggen waarom.”

Boekomslagillustratie voor Ratners memoires. Bestellen, klik hier.

Assange, zo herinnerde Ratner zich, bleef stil.

“WikiLeaks en jij persoonlijk worden geconfronteerd met een strijd die zowel juridisch als politiek is”, zei Weinglass tegen Assange. “Zoals we uit de Pentagon Papers-zaak hebben geleerd, houdt de Amerikaanse regering er niet van dat de waarheid aan het licht komt. En hij houdt er niet van om vernederd te worden. Het maakt niet uit of het Nixon of Bush of Obama, Republikein of Democraat in het Witte Huis is. De Amerikaanse regering zal proberen te voorkomen dat u haar lelijke geheimen openbaar maakt. En als ze jou en het Eerste Amendement en de rechten van uitgevers samen met jou moeten vernietigen, zijn ze bereid dat te doen. Wij denken dat ze daarna zullen komen Wikileaksen jij, Julian, als uitgever.’

‘Waarom kom je achter mij aan?’ vroeg Julian.

‘Spionage’, vervolgde Weinglass, aldus de memoires. 'Ze gaan Bradley Manning aanklagen voor verraad op grond van de Spionage Act van 1917. We denken niet dat dit op hem van toepassing is, omdat hij een klokkenluider is en geen spion. En wij denken dat het voor jou ook niet geldt, omdat je uitgever bent. Maar ze gaan proberen Manning te dwingen jou als zijn medewerker te betrekken. Daarom is het cruciaal dat Wikileaks en je hebt persoonlijk een Amerikaanse strafrechtadvocaat om je te vertegenwoordigen.”

Ratner en Weinglass hebben mogelijke scenario's uiteengezet.   

‘De manier waarop het zou kunnen gebeuren,’ zei Ratner, ‘is dat het ministerie van Justitie een geheime grand jury zou kunnen bijeenroepen om mogelijke aanklachten tegen u te onderzoeken. Het zou waarschijnlijk in het noorden van Virginia zijn, waar iedereen in de jury een huidige of gepensioneerde CIA-medewerker zou zijn of voor een ander deel van het militair-industriële complex zou hebben gewerkt. Ze zouden vijandig staan ​​tegenover iedereen zoals jij die Amerikaanse overheidsgeheimen heeft gepubliceerd. De grand jury zou met een verzegelde aanklacht kunnen komen, een arrestatiebevel tegen je kunnen uitvaardigen en om uitlevering kunnen verzoeken.’

“Wat gebeurt er als ze mij uitleveren?” vroeg Julian.

“Ze vliegen je naar de plek waar de aanklacht is ingediend”, zei Weinglass tegen Assange. 'Dan stoppen ze je in een hel in een isoleercel, en word je behandeld als Bradley Manning. Ze hebben u onderworpen aan wat zij bijzondere administratieve maatregelen noemen, wat betekent dat u waarschijnlijk met niemand mag communiceren. Misschien kan uw advocaat naar binnen gaan en met u praten, maar de advocaat kan niets tegen de pers zeggen.

'En het is heel erg onwaarschijnlijk dat ze je op borgtocht vrijlaten,' voegde Ratner eraan toe.

“Is het gemakkelijker om uit te leveren vanuit Groot-Brittannië of vanuit Zweden?” vroeg Sarah Harrison, die bij de bijeenkomst was.

“Daar weten we het antwoord niet op,” antwoordde Ratner. “Mijn inschatting is dat je waarschijnlijk de meeste steun en het beste juridische team zou hebben in een groter land als Groot-Brittannië. In een kleiner land als Zweden kunnen de VS hun macht gebruiken om druk uit te oefenen op de regering, dus het zou gemakkelijker zijn om je uit te leveren. vanaf daar. Maar we moeten een advocaat raadplegen die gespecialiseerd is in uitlevering.”

De Britse advocaat van Assange stelde, ook tijdens de bijeenkomst, voor dat Assange naar Zweden zou terugkeren voor verder verhoor.

“Ik denk niet dat dat verstandig is,” zei Weinglass, “tenzij de Zweedse regering garandeert dat Julian niet aan een ander land zal worden uitgeleverd vanwege zijn uitgeverijwerk.”

“Het probleem is dat Zweden geen borgtocht kent”, legde Ratner uit. “Als ze je in Stockholm in de gevangenis stoppen en de VS druk uitoefenen op de regering om je uit te leveren, zou Zweden je misschien onmiddellijk naar de VS kunnen sturen en zou je nooit meer het levenslicht zien. Het is veel minder riskant om de Zweedse aanklager te vragen u in Londen te ondervragen.”

Onwrikbaar en meedogenloos

De vastberadenheid van de Amerikaanse regering om Assange uit te leveren en hem levenslang op te sluiten, ondanks het feit dat Assange geen Amerikaans staatsburger is en Wikileaks is geen in de VS gevestigde publicatie, zo begreep Ratner vanaf het begin, zal standvastig en meedogenloos zijn. 

Op de 132-pagina uitspraak (pdf) maandag in Londen uitgegeven door rechter Vanessa Baraitser van de Westminster Magistrates' Court, weigerde de rechtbank een uitleveringsverzoek alleen in te willigen vanwege de barbaarsheid van de omstandigheden waaronder Assange zou worden vastgehouden terwijl hij in de VS gevangen zat

“Geconfronteerd met de omstandigheden van vrijwel totale isolatie zonder de beschermende factoren die zijn risico in [Hare Majesteit’s Gevangenis] Belmarsh beperkten, ben ik ervan overtuigd dat de door de VS beschreven procedures de heer Assange er niet van zullen weerhouden een manier te vinden om zelfmoord te plegen,” zei Baraitser, “en om deze reden heb ik besloten dat uitlevering onderdrukkend zou zijn vanwege geestelijke schade en ik beveel zijn ontslag.”

Assange wordt beschuldigd van het overtreden van 17 punten van de Spionagewet, samen met een poging om een ​​overheidscomputer te hacken. Op elk van de zeventien aanklachten staat een mogelijke gevangenisstraf van tien jaar. Op de extra aanklacht dat Assange samenspande om een ​​overheidscomputer te hacken staat een maximumstraf van vijf jaar.

De rechter accepteerde op onheilspellende wijze alle beschuldigingen van Amerikaanse aanklagers tegen Assange – dat hij de Spionagewet had overtreden door geheime informatie vrij te geven en medeplichtig was aan het assisteren van zijn bron, Chelsea Manning, bij het hacken van een overheidscomputer. Het is een zeer, zeer gevaarlijke uitspraak voor de media. En als, in hoger beroep, en de VS hebben al gezegd in beroep te zullen gaan, het hogere gerechtshof er zeker van is dat Assange in humane omstandigheden zal worden vastgehouden, maakt dit de weg vrij voor zijn uitlevering.

De publicatie van geheime documenten is in de Verenigde Staten nog geen misdaad. Als Assange wordt uitgeleverd en veroordeeld, zal het één worden. De uitlevering van Assange zou het einde betekenen van journalistiek onderzoek naar de innerlijke werking van de macht. Het zou een angstaanjagende mondiale tirannie van het bedrijfsleven in stand houden, waarbij grenzen, nationaliteit en wetgeving niets betekenen. Zodra een dergelijk juridisch precedent is geschapen, zal elke publicatie die geheim materiaal publiceert, uit de kast komen The New York Timesnaar een alternatieve website verwijst, wordt vervolgd en het zwijgen opgelegd.

Assange heeft meer dan welke hedendaagse journalist of uitgever dan ook gedaan om de innerlijke werking van het imperium en de leugens en misdaden van de Amerikaanse heersende elite bloot te leggen. De diepe vijandigheid jegens Assange, die binnen de Democratische Partij net zo fel is als de Republikeinse Partij, en de lafheid van de media en waakhondgroepen zoals PEN om hem te verdedigen, betekenen dat het enige dat hij nog heeft moedige advocaten zijn, zoals Ratner, activisten, die protesteerde buiten de rechtbank, en die paar gewetensstemmen die bereid waren paria's te worden ter verdediging van hem.

(Ratners memoires, die een profiel zijn van de moed van de vele dissidenten, waaronder Assange, verdedigde hij dapper, zijn ook een profiel van de moed van een van de grootste burgerrechtenadvocaten van onze tijd. Er zijn weinig mensen die ik meer respecteer dan Michael Ratner. , die ik vergezelde om Assange te bezoeken toen hij vastzat in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. Zijn memoires gaan niet alleen over zijn levenslange strijd tegen raciaal onrecht, een toenemend totalitarisme van het bedrijfsleven en de misdaden van het imperium, maar zijn een uitstekend voorbeeld van wat het betekent betekent een moreel leven leiden.)

Assange verdiende de eeuwige vijandschap van het establishment van de Democratische Partij door 70,000 gehackte e-mails van het Democratische Nationale Comité en hoge Democratische functionarissen te publiceren.

De e-mails zijn gekopieerd van de accounts van John Podesta, de campagnevoorzitter van Hillary Clinton. In de e-mails van Podesta werd de schenking van miljoenen dollars aan de Clinton Foundation door Saoedi-Arabië en Qatar aan het licht gebracht identificeerde beide landen als belangrijke financiers van Islamitische Staat [ISIL/ISIS].

Ze onthulden de 657,000 dollar die Goldman Sachs aan Hillary Clinton betaalde om lezingen te houden, een bedrag dat zo groot is dat het alleen maar als omkoping kan worden beschouwd. Ze legden Clintons herhaalde leugenachtigheid bloot. Ze werd bijvoorbeeld betrapt in de e-mails waarin ze de financiële elites vertelde dat ze “open handel en open grenzen” wilde en geloofde dat de leidinggevenden van Wall Street het best gepositioneerd waren om de economie te beheren, een verklaring die in tegenspraak was met haar campagneverklaringen. Ze legden de inspanningen van de Clinton-campagne bloot om de Republikeinse voorverkiezingen te beïnvloeden en ervoor te zorgen dat Donald Trump de Republikeinse kandidaat werd. Ze legden Clintons voorkennis van kwesties bloot in een primair debat. Ze ontmaskerden Clinton als de belangrijkste architect van de oorlog in Libië, een oorlog waarvan ze geloofde dat die haar geloofsbrieven als presidentskandidaat zou oppoetsen.

De Democratische Partij, die Rusland routinematig de schuld geeft van zijn verkiezingsverlies tegen Trump, beschuldigt ervan dat de Podesta-e-mails zijn verkregen door Russische overheidshackers. Hillary Clinton heeft gebeld Wikileaks een Russisch front. James Comey, de voormalige FBI-directeur, gaf echter toe dat de e-mails waarschijnlijk waren afgeleverd Wikileaks door een tussenpersoon, en Assange heeft gezegd dat de e-mails niet door ‘statelijke actoren’ zijn verstrekt.

Journalisten kunnen beweren dat deze informatie, net als de oorlogslogboeken, verborgen had moeten blijven, maar ze kunnen zichzelf dan geen journalisten noemen.

Een paar weken na Ratners eerste ontmoeting met Assange, Wikileaks publiceerde 220 documenten van Kabelpoort, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft de kabels geclassificeerd waaraan Chelsea Manning had verstrekt Wikileaks. De telegrammen waren vanuit Amerikaanse diplomatieke missies, consulaten en ambassades over de hele wereld naar het ministerie van Buitenlandse Zaken gestuurd. De 251,287 kabels dateerden van december 1966 tot februari 2010. De publicatie domineerde het nieuws en vulde de pagina's van The New York Times, The Guardian, der Spiegel, Le Monde en El País.

“De omvang en het belang van de Cablegate onthullingen waren adembenemend”, schreef Ratner, die in 2016 stierf, in zijn memoires. “Ze trokken het gordijn open en onthulden hoe het Amerikaanse buitenlandse beleid achter de schermen functioneert en gebeurtenissen over de hele wereld manipuleert. Ze boden ook toegang tot de rauwe, openhartige en vaak gênante beoordelingen van buitenlandse leiders door Amerikaanse diplomaten. Enkele van de meest verbluffende onthullingen:

• In 2009 gaf minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton Amerikaanse diplomaten de opdracht VN-secretaris-generaal Ban Ki Moon en andere VN-vertegenwoordigers uit China, Frankrijk, Rusland en Groot-Brittannië te bespioneren. De informatie waar ze om vroeg, omvatte onder meer DNA, irisscans, vingerafdrukken en persoonlijke wachtwoorden. Amerikaanse en Britse diplomaten luisterden ook VN-secretaris-generaal Kofi Annan af in de weken vóór de door de VS geleide invasie van Irak in 2003.
• De VS hebben in het geheim raket-, bom- en drone-aanvallen gelanceerd op terroristische doelen in Jemen, waarbij burgers omkwamen. Maar om de VS te beschermen zei de Jemenitische president Ali Abdullah Saleh tegen generaal David Petraeus: “We zullen blijven zeggen dat de bommen van ons zijn, niet van jou.”
• De Saoedische koning Abdullah drong er herhaaldelijk bij de VS op aan om de nucleaire faciliteiten van Iran te bombarderen om “de kop van de slang af te snijden.” Andere leiders uit Israël, Jordanië en Bahrein drongen er ook bij de VS op aan Iran aan te vallen.
• Het Witte Huis en minister van Buitenlandse Zaken Clinton weigerden de militaire staatsgreep in Honduras van juni 2009 te veroordelen, waarbij de gekozen president Manuel Zelaya ten val werd gebracht, en negeerden een telegram van de Amerikaanse ambassade aldaar, waarin de staatsgreep als “illegaal en ongrondwettelijk” werd omschreven. In plaats van op te roepen tot het herstel van Zelaya steunden de VS verkiezingen die waren georkestreerd door de leider van de staatsgreep, Roberto Micheletti. Oppositieleiders en internationale waarnemers boycotten die verkiezingen.

• Werknemers van een Amerikaanse overheidscontractant in Afghanistan, DynCorp, huurden ‘dansende jongens’ – een eufemisme voor kinderprostituees – in om als seksslaven te worden gebruikt.
• In verschillende telegrammen wordt de Afghaanse president Hamid Karzai “een extreem zwakke man genoemd die niet naar de feiten luisterde, maar zich in plaats daarvan gemakkelijk liet beïnvloeden door iedereen die zelfs de meest bizarre verhalen of complotten tegen hem kwam melden.” De Argentijnse president Cristina Kirchner en haar echtgenoot Néstor Kirchner, de voormalige president, worden omschreven als ‘paranoïde’. President Nicolas Sarkozy van Frankrijk wordt omschreven als ‘dunhuidig’ en ‘autoritair’. De Italiaanse premier Silvio Berlusconi wordt ‘slapeloos, ijdel en ineffectief’ genoemd.
• Misschien wel het allerbelangrijkste: in de telegrammen stond dat de Tunesische president Zine El Abidine Ben Ali “het contact met het Tunesische volk had verloren” en beschreef hij “corruptie op hoog niveau, een sclerotisch regime en een diepe haat tegen . . . Ben Ali's vrouw en haar familie.' Deze onthullingen leidden uiteindelijk tot de omverwerping van het regime in Tunesië. De Tunesische protesten verspreidden zich als een lopend vuurtje naar andere landen in het Midden-Oosten, resulterend in de wijdverbreide opstanden van de Arabische Lente van 2011.

Minister van Buitenlandse Zaken Clinton zei na het vrijgeven van de telegrammen: “Onthullingen als deze tasten de structuur van het goed functioneren van een verantwoordelijke regering aan.” Procureur-generaal Eric Holder kondigde aan dat het ministerie van Justitie “een actief, lopend strafrechtelijk onderzoek voert naar Wikileaks.” Toen belde de Amerikaanse vertegenwoordiger Candice Miller (R-MI). Wikileaks “een terroristische organisatie.” Voormalig Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt Gingrich riep daartoe op Wikileaks worden gesloten en Assange wordt behandeld als “een vijandelijke strijder die betrokken is bij een informatieoorlog tegen de Verenigde Staten.”

'De waarheid doet pijn'

 “Voor degenen die het Amerikaanse imperium bestuurden, deed de waarheid pijn”, schrijft Ratner. “Voor de rest van ons was het bevrijdend. Met de release van de Collateral Murder-video in 2010 werd de Afghaanse oorlogslogboeken, de Irak-oorlogslogboekenen  Kabelpoort, Wikileaks ging veel verder dan de traditionele onderzoeksrapportage. Het bewees dat volledige transparantie in de nieuwe digitale wereld niet alleen mogelijk was, maar ook noodzakelijk om regeringen verantwoordelijk te houden voor hun daden.”

“Op 30 november 2010, twee dagen na de eerste release van Cablegate, vaardigde Zweden een Interpol ‘Red Alert Notice’ uit die normaal gesproken wordt gebruikt om te waarschuwen voor terroristen,” vervolgt Ratner. “Het vaardigde ook een Europees arrestatiebevel uit met het oog op de uitlevering van Assange aan Zweden. Omdat hij alleen werd gezocht voor ondervraging over de beschuldigingen van seksueel wangedrag, leek het uit de timing en de ernst van het bevel duidelijk dat de VS met succes druk hadden uitgeoefend op de Zweden.”

De pogingen om Assange uit te leveren werden geïntensiveerd. Hij werd tien dagen vastgehouden in eenzame opsluiting in de Wandsworth Prison voordat hij werd vrijgelaten op borgtocht van 10 pond. Hij bracht 340,000 dagen onder huisarrest door, werd gedwongen een elektronische enkelband te dragen en zich twee keer per dag te melden bij de politie. Visa, Mastercard, Bank of America en Western Union weigerden donaties aan te verwerken Wikileaks.

“Het werd voor iedereen vrijwel onmogelijk om aan te doneren Wikileaks, en het inkomen kelderde onmiddellijk met 95 procent”, schrijft Ratner. “Maar geen enkele financiële instelling kon wijzen op enige illegale activiteit Wikileaks, en niemand had er beperkingen aan opgelegd WikiLeaks' reguliere co-uitgevers. De financiële blokkade gold alleen voor Wikileaks. '

Ratner bracht al snel meerdere dagen per maand door in Engeland om te overleggen met Assange en zijn juridische team. Ratner woonde ook het proces bij in Fort Meade in Maryland tegen Chelsea Manning (toen nog Bradley Manning), ervan overtuigd dat dit duidelijk zou maken hoe de Amerikaanse regering achter Assange aan wilde gaan.

“Aanklagers in de Bradley Manning-zaak hebben internetchatlogs onthuld tussen Manning en een niet bij naam genoemde persoon op WikiLeaks, van wie ze zeiden dat hij samenspande met Manning door de beschuldigde verrader te helpen een omgekeerd wachtwoord te bedenken”, schrijft hij. “Zonder ondersteunend bewijs beweerden de aanklagers dat de naamloze persoon Assange was. Zowel Manning als Assange ontkenden dit. Niettemin was het duidelijk dat wat Len [Weinglass] en ik hadden voorspeld, gebeurde. De zaak tegen Bradley Manning was ook een zaak tegen WikiLeaks en Julian Assange. Die twee waren onlosmakelijk met elkaar verbonden.”

Manning werd beschuldigd van 22 schendingen van de Uniform Code of Military Justice en de Spionage Act, waaronder het helpen van de vijand – waarop mogelijk de doodstraf staat – het ten onrechte veroorzaken van inlichtingen op internet, en diefstal van publieke eigendommen.

"Ik kon de ironie van dit alles niet overwinnen", schrijft Ratner. “De klokkenluider stond terecht die documenten lekte die het aantal burgerslachtoffers in Irak aantoonden, de Collateral Murder-video, de moord op Reuters-journalisten en de dood van kinderen. Voor mij waren de mensen die de beklaagden zouden moeten zijn degenen die de oorlogen in Afghanistan en Irak begonnen, George W. Bush en Dick Cheney, de functionarissen die martelingen uitvoerden, de mensen die juist de misdaden begingen die Bradley Manning en WikiLeaks aan het licht brachten. En degenen die in de gaten moesten worden gehouden waren de geesten van de dode Reuters-journalisten en de geesten van de kinderen en anderen die in Irak en Afghanistan zijn omgekomen.’

“Een week na de voorgeleiding van Manning publiceerde WikiLeaks een interne e-mail gedateerd 26 januari 2011 van het particuliere inlichtingenbedrijf Strategic Forecasting (Stratfor)”, vervolgt Ratner. “Het maakt deel uit van een schat van vijf miljoen e-mails die de hackergroep Anonymous van de servers van Stratfor heeft verkregen en is geschreven door Fred Burton, vice-president van Stratfor, een voormalige terrorismebestrijdingsexpert van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Er stond duidelijk in: ‘We hebben een verzegelde aanklacht tegen Assange. Bescherm alstublieft.' Een andere e-mail van Burton was levendiger: 'Assange gaat een aardige bruid worden in de gevangenis. Schroef de terrorist. Hij zal voor altijd kattenvoer eten.”

“Uit de e-mails bleek hoe ver de Amerikaanse regering zou gaan om haar vuile geheimen te beschermen, en hoe zij haar eigen geheimhouding als wapen zou gebruiken”, schrijft Ratner. “Op de een of andere manier had Stratfor, die een schaduw-CIA wordt genoemd, informatie over deze verzegelde aanklacht die noch WikiLeaks, Assange, noch zijn advocaten hadden.”

Jeremy Hammond werd veroordeeld tot maximaal tien jaar gevangenisstraf wegens de hack en het lek van Stratfor. Hij blijft gevangen.

Britse uitspraak over uitlevering aan Zweden 

Op 14 juni 2012 heeft het Britse Hooggerechtshof een vonnis uitgesproken waarin het uitleveringsbevel aan Zweden werd bevestigd. Assange, in het nauw gedreven, kreeg politiek asiel in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, waar hij zeven jaar zou blijven totdat de Britse politie in april 2019 een inval deed in de ambassade, het soevereine grondgebied van Ecuador, en hem in eenzame opsluiting plaatste in de beruchte zwaarbeveiligde HM-gevangenis. Belmarsh.

De arrestatie ontkracht alle pretenties van de rechtsstaat en de rechten van een vrije pers. De onwettigheden, omarmd door de Ecuadoraanse, Britse en Amerikaanse regeringen, bij de inbeslagname van Assange waren onheilspellend. Ze voorspelden een wereld waarin de interne werkingen, misbruiken, corruptie, leugens en misdaden – vooral oorlogsmisdaden – gepleegd door bedrijfsstaten en de mondiale heersende elite voor het publiek verborgen zullen blijven. Ze voorspelden een wereld waarin degenen met de moed en integriteit om machtsmisbruik aan de kaak te stellen, zullen worden opgejaagd, gemarteld, onderworpen aan schijnprocessen en levenslange gevangenisstraffen in eenzame opsluiting zullen krijgen. Ze voorspelden een Orwelliaanse dystopie waarin nieuws wordt vervangen door propaganda, trivia en entertainment.

Onder welke wet beëindigde de Ecuadoriaanse president Lenin Moreno op grillige wijze het asielrecht van Julian Assange als politiek vluchteling? Op grond van welke wet gaf Moreno de Britse politie toestemming om de Ecuadoriaanse ambassade – diplomatiek gesanctioneerd soeverein grondgebied – binnen te gaan om een ​​genaturaliseerde burger van Ecuador te arresteren? Op grond van welke wet heeft premier Theresa May de Britse politie opdracht gegeven om Assange, die nog nooit een misdaad heeft begaan, te arresteren? Op grond van welke wet eiste president Donald Trump de uitlevering van Assange, die geen Amerikaans staatsburger is en wiens nieuwsorganisatie niet in de Verenigde Staten is gevestigd?

“Als journalist en uitgever van WikiLeaks had Julian Assange alle recht op asiel”, schrijft Ratner. “De wet is duidelijk. De uitoefening van de politieke vrijheid van meningsuiting – inclusief het onthullen van overheidsmisdaden, wangedrag of corruptie – wordt internationaal beschermd en is een reden voor asiel. De Amerikaanse regering heeft dit recht erkend en asiel verleend aan verschillende journalisten en klokkenluiders, met name uit China.”

“Mijn mening is dat massasurveillance niet echt over het voorkomen van terrorisme gaat, maar veel meer over sociale controle”, schrijft Ratner. “Het gaat over het stoppen van een opstand zoals die we hier in de VS in de jaren '60 en '70 hadden. Het schokt mij dat Amerikanen dit passief toestaan ​​en dat alle drie de takken van de regering er niets aan hebben gedaan. Ondanks massale surveillance is mijn boodschap voor de mensen dezelfde als die Mother Jones een eeuw geleden uitsprak: organiseren, organiseren, organiseren. Ja, de toezichtstaat zal proberen je bang te maken. Ze zullen kijken en luisteren. Je weet niet eens of je beste vriend een informant is. Neem alle mogelijke veiligheidsmaatregelen. Maar wees niet geïntimideerd. Of je het nu de geschiedenis of de revolutie noemt, uiteindelijk kan de toezichtstaat mensen er niet van weerhouden om in de richting van het soort verandering te gaan dat hun leven beter zal maken.”

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning News, De Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de voor een Emmy Award genomineerde RT America-show ‘On Contact’. 

Deze column is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column twee keer per maand. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Bijdragen naar Consortium
Nieuws' Winterfondsactie