Craig Murray zegt dat atavisme en racisme de gemakkelijkste weg naar politiek succes zijn, ondanks de aantoonbaar catastrofale gevolgen.
Demonstrant in Londen ter gelegenheid van de derde verjaardag van de door Groot-Brittannië gesteunde Saoedische terreurbomaanslagcampagne in Jemen, maart 2018. (Alisdare Hickson, Flickr, CC BY-SA 2.0, Wikimedia Commons)
By Craig Murray
CraigMurray.org.UK
WOf militarisme zo’n trefzekere winnaar is voor populisten, is een interessante vraag, waarop het antwoord waarschijnlijk een onaangename weerspiegeling van de menselijke natuur is. Atavisme en racisme zijn de gemakkelijkste weg naar politiek succes, ondanks de aantoonbaar catastrofale gevolgen.
Dat een economisch dominante macht haar middelen onder invloed van het militarisme kan verdelen en vervolgens het daaruit voortvloeiende vermogen tot extreem geweld op minder rijke of georganiseerde staten kan projecteren, is voor populistische politici de aloude manier om tegemoet te komen aan de atavistische drang die zij hebben aangewakkerd. terwijl de catastrofale gevolgen thuis tot een minimum worden beperkt.
De Britse militaire macht is niet bedoeld voor “defensie” en is dat ook nooit geweest sinds de vorming van Groot-Brittannië. Het is bedoeld voor de projectie van militaire macht in het buitenland. De vernietiging van Irak, Afghanistan, Libië, Syrië en Jemen zijn allemaal, in verschillende mate, het resultaat van de toepassing van Brits militair geweld op zwakkere staten.
vervang het hele Britse curriculum door deze TikTok pic.twitter.com/z9xgKwUm5B
— Róisín Lanigan (@rosielanners) 29 juni 2020
[Springt naar links: “Landen Groot-Brittannië zijn niet binnengevallen.”]
Deze landen waren niet in staat een significant militair antwoord te bieden; de grootste kosten voor de vernietiging ervan voor Groot-Brittannië zijn de kosten van munitie, bevoorrading en loon. De kosten van gewonde of verminkte Britse militairen zijn verschrikkelijk geweest voor de betrokken personen, maar het maakt de politici niets uit; onze slachtoffers worden inderdaad onverbiddelijk ten dienste gesteld van het aanwakkeren van nog meer chauvinisme en militarisme. Het aantal Britse doden en verminkten is natuurlijk maar een klein aantal vergeleken met het aantal doden en verminkten dat Groot-Brittannië heeft toegebracht.
Argumenten voor meer invasie en moord
Er zijn uiteraard nog andere kosten. Bijna al het terrorisme in Groot-Brittannië is een terugslag van terrorisme geweest door deze vernietiging in het buitenland. Er zijn ook vluchtelingenstromen ontstaan die het politieke evenwicht in heel Europa hebben verstoord. Maar opmerkelijk genoeg zijn neoconservatieve politici in staat deze gevolgen om te zetten in argumenten voor ons om in het buitenland nog vaker binnen te vallen en te moorden.
Boris Johnson na het winnen van de verkiezingen voor premier. (YouTube)
De aankondiging van premier Boris Johnson van een extra £ 16 miljard van de defensie-uitgaven zal razend populair zijn bij zijn electorale basis, die wel van een beetje chauvinisme houdt. Het zal razend populair zijn bij zijn parlementsleden, omdat niets de zakken van politici en hun naaste zakenpartners zo betrouwbaar kan bestrijken als de ‘defensie’-uitgaven – behalve de Covid-uitgaven, maar die gigantische kans om de staatskas te plunderen zal snel opraken.. In een land dat het zich niet kan veroorloven schoolkinderen te voeden, een land dat asielzoekers uithongert en kinderen in het kanaal laat verdrinken in plaats van ze op te nemen, is 16 miljard pond extra om andere landen op te blazen geen probleem.
Het is vier keer zoveel als de hoeveelheid nieuw geld die de regering gisteren heeft toegezegd om de feitelijke existentiële dreiging van de klimaatverandering aan te pakken. Om in plaats daarvan te besteden aan het aanpakken van een zogenaamde existentiële dreiging. Het idee dat Rusland of China Groot-Brittannië willen binnenvallen is volslagen onzin. Geen van beide heeft plannen daartoe en heeft ook nooit plannen daartoe gehad.
Keir Starmer bij de verkiezingen voor het leiderschap van de Britse Labour Party in Bristol, 1 februari 2020. (Rwendland,CC BY-SA 4.0, Wikimedia Commons)
Groot-Brittannië is al 150 jaar niet meer in oorlog met Rusland of China. We doen echter ons best om conflicten uit te lokken, waarbij miljarden extra worden ingezet voor openlijk offensieve cybercapaciteiten gericht op Rusland en China. Je hoeft ook geen aanhanger van Isaac Asimov te zijn om te begrijpen dat het storten van miljarden ponden aan belastinggeld in het specifieke doel van het ontwerpen van kunstmatige intelligentie om mensen te doden niet noodzakelijkerwijs een goed langetermijndoel is. Het voordeel van deze bestedingsgebieden voor de Tories is uiteraard dat de uitkomsten vaag zijn en dat de mogelijkheden voor superwinsten en corruptie simpelweg enorm zijn.
Zoals ik al zei, is militarisme een zeer succesvol onderdeel van het populistische merk. Je hebt daarom een enorme geldverspilling aan offensieve militaire capaciteit geprezen door Labour onder Keir Starmer, de rechtse Muppet die de lachende Britse oppositie leidt. U heeft, niet toevallig, ook een verdedigingspaper dat dinsdag is gepubliceerd van de Schotse Nationale Partij die de Tories van rechts probeert te omzeilen in extreme sinofobie en russofobie en voorstelt om de operaties vanaf Schotse bases na de onafhankelijkheid door zowel Amerikaanse als Engelse strijdkrachten voort te zetten.
Met de verdrijving van links uit Labour en de verbazingwekkende rechtse galop van de SNP, is er momenteel geen realistische route om het militarisme te bestrijden beschikbaar in het zogenaamde democratische kiesstelsel van Groot-Brittannië – of Schotland.
Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 Brits ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee. Zijn berichtgeving is volledig afhankelijk van de steun van lezers. Abonnementen om deze blog gaande te houden zijn dankbaar ontvangen.
Dit artikel is van CraigMurray.org.UK.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen aan de Winter Fund Drive van Consortium News
Veilig doneren met
Klik op 'Terug naar PayPal' hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Alle ‘populisten’ zijn geen militaristen. Als je dit impliceert, betekent dit dat je de deugden van goed populisme niet kent of erom geeft, de drang om de macht en de besluitvorming bij het volk te brengen.
Een zachte vorm van rechtvaardig populisme is te zien op ‘Rising’ met Krystal Ball en Saager Enjeti.
Craig schetst een zeer deprimerend beeld van de hoop op het beteugelen van de waanzin waaraan de Britse heersende klasse zich overgeeft. Het meest deprimerend van allemaal is de volledige overname van de Labour Party. Blair was al erg genoeg, maar nu lijkt hij in vergelijking daarmee eigenlijk normaal.
Ik kan gewoon niet geloven dat er binnen het Britse publiek geen vloedgolf is die zich tegen dit zelfmoordbeleid kan verzetten.
Ik betwist Craigs opvatting dat “populisten” de drijvende krachten zijn achter dit militaristische avonturisme. Neocons en neoliberalisme zouden nauwkeuriger zijn. Populisten in de VS, in het bijzonder degenen die het eens zijn met het beleid van Trump, zijn duidelijk tegen een ‘eindeloze oorlog’. Ze zijn het erover eens dat ze voor een sterk leger zijn, maar rechtvaardigen dat standpunt als vrede door kracht.
Fort Amerika, als dat zo is.
Ten slotte is het voeren van een beleid van agressieve confrontatie jegens Rusland of China voor Groot-Brittannië suïcidale waanzin, aangezien het hele eiland in één klap letterlijk uit het water kan worden geblazen. Welkom in het nucleaire tijdperk waarin diplomatieke betrokkenheid nog nooit zo noodzakelijk is geweest. Meneer Lavrov wacht geduldig. Zijn er tegenwoordig mensen in Groot-Brittannië of de VS van zijn kaliber? Het is een echt probleem.
Ja, zoals de man zei. 'Oorlog is een racket.' Hoe komt het dat oorlog, militarisme en imperialisme zo populair zijn, tenminste onder de babbelende klassen? Een paar decennia geleden was dit niet het geval. Maar nu lijkt de neoconservatieve oorlogsagenda als sexy en chic te worden beschouwd. Deze leunstoelkrijgers, zowel lezers als consumenten, nemen dit verachtelijke afval gemakkelijk in zich op. De arbeidersklasse, werklozen en betreurenswaardige mensen zijn echter iets minder gecharmeerd; gedood worden op een ver buitenlands veld lijkt geen aantrekkelijk idee. De liberale/neo-conservatieve oorlogszuchters van de R2P-variant (ook wel massamoord vanuit de lucht genoemd) lijken geboeid door een dergelijk vooruitzicht.
Natuurlijk spreekt dit boekdelen over de moraal en de geletterdheid van het Westen. In een periode van maatschappelijk verval kan dat niet anders.