PATRICK LAWRENCE: De moordenaars en Iran

Elke gedachte dat Biden en zijn volk op witte paarden de stad in zouden rijden om het nucleaire akkoord te redden, is strikt naïef.  

By Patrick Laurens
Speciaal voor consortiumnieuws

I Ik was zondag aan de telefoon met een vriend in Teheran en vertelde hem over een kerstkaart die ik op de deur van de bijkeuken had geplakt van een boerderij waar ik jaren geleden woonde. 'Vrolijk kerstfeest, en het spijt me...', stond er op de voorkant. En vanbinnen: “Het spijt me dat mijn land jouw land heeft gebombardeerd.”

Soroosh, en we blijven bij de voornamen, lachte zoals ik wist dat hij zou doen. ‘De grap strekt zich nu uit tot moorden,’ zei hij op een toon die tegelijk goedgehumeurd en treurig was. De grap is bitter en strekt zich al lang uit tot moorden, zoals iedereen met een goed boek over de naoorlogse geschiedenis weet.

Was ik als Amerikaan Soroosh en 82 miljoen andere Iraniërs een verontschuldiging schuldig? Deed de Verenigde Staten vermoorden Dr. Mohsen Fakhrizadeh, de meest getalenteerde nucleaire wetenschapper van Iran, afgelopen vrijdag?

Mijn antwoorden, in volgorde: Ja, en het was mijn voorrecht om de gelegenheid te hebben er een aan te bieden. En ja: de Apartheid Israël heeft het natte werk gedaan, zoals ze zeggen, maar dit is geen tijd om er woorden aan vuil te maken. De Verenigde Staten zijn verantwoordelijk voor de moord op een hooggeplaatste figuur in de wetenschappelijke gemeenschap van de Islamitische Republiek. Ik doe deze bewering met het volste vertrouwen in de waarheid ervan.

Onze reguliere pers heeft ons getrakteerd op dagen van ernstig nadenken over de directe rol van Israël in de moord op Fakhrizadeh. Er bestaat nu een algemene consensus over dit punt, ook binnen onze vriendelijke ‘inlichtingengemeenschap’. Maar de genereuze porties van de postulatie – ‘het had alle kenmerken van een nauwkeurig getimede operatie van de Mossad’ The New York Times vertelde ons zondag – is weinig meer dan ijdele afleiding die (1) ons wegwijs maakt in de realiteit van Israëls moedwillige wreedheid en (2) doet vermoeden dat de VS er niets mee te maken hadden.

De sterartiest in deze lijn is niemand minder dan John Brennan, de voormalige CIA-directeur, hoofdarchitect van de Russiagate psy op, en – ik zeg dit met zekerheid – een van de brutaalste leugenaars van mijn leven. ‘Dit was een criminele daad en zeer roekeloos’ Brennan tweette tijdens het week-end. “Het riskeert dodelijke vergelding en een nieuwe ronde van regionale conflicten. Iraanse leiders zouden er verstandig aan doen te wachten op de terugkeer van verantwoordelijk Amerikaans leiderschap op het wereldtoneel en weerstand te bieden aan de drang om te reageren op vermeende daders.”

Dit was een criminele daad en zeer roekeloos. Het riskeert dodelijke vergelding en een nieuwe ronde van regionale conflicten.
Iraanse leiders zouden er verstandig aan doen te wachten op de terugkeer van verantwoordelijk Amerikaans leiderschap op het wereldtoneel en weerstand te bieden aan de drang om te reageren op vermeende daders. https://t.co/0uZhyBTM3S

— John O. Brennan (@JohnBrennan) 27 november 2020

Wat zegt de oude geest hier? Goed genoeg dat Brennan de Israëliërs vingert zonder ze bij naam te noemen. Maar alles komt goed met “de terugkeer van verantwoordelijk Amerikaans leiderschap?” Het lijkt mij alsof Brennan het Trump-regime impliciet beschuldigt van medeplichtigheid, terwijl hij de mythe van de Amerikaanse onschuld voor het komende Biden-regime in stand houdt.

De grotere context

Laten we glashelder zijn. Dit gaat niet over wie afgelopen vrijdag op een boulevard buiten Teheran de trekker overhaalde. Voerde de VS in 1961 het bevel over het vuurpeloton van Patrice Lumumba in de jungle van Katangan? Heeft het Salvador Allende in Santiago in 1973 tot zelfmoord gedreven (als het zelfmoord was)? Nee en nee. Was zij verantwoordelijk voor deze sterfgevallen? Ja en ja.

Heeft Susan Rice, dichter bij onze tijd, optredend als de nationale veiligheidsadviseur van Barack Obama, zeven jaar geleden de door het volk gekozen Mohammad Morsi ter dood veroordeeld? Nee. Heeft zij tijdens een ondubbelzinnig vernietigend telefoongesprek toestemming geven de staatsgreep in Egypte in 2013 die daartoe leidde? Ja, alweer.

In al dergelijke gevallen en zeker in dit laatste geval is het slechts een kwestie van de gebeurtenissen in hun grotere context zien – wat we voor onszelf moeten doen, aangezien onze regering en onze pers er volledig aan toegewijd zijn om zoiets zo volledig mogelijk te voorkomen. . En in deze bredere context is het nauwelijks moeilijk om de schuld van Washington in de zoveelste moord te onderkennen.

Volgens het beschikbare bewijsmateriaal vermoordt Israël al tien jaar of langer routinematig Iraanse wetenschappers. In een terecht verontwaardigd kolom dit weekend gepubliceerd in Haaretz, Gideon Levy telt er ongeveer een dozijn. Dit weerspiegelt wat we nuttig kunnen noemen als Israëls moordcultus. “Naast druppelirrigatie en kerstomaatjes,” schrijft Levy doordringend, “zijn er weinig gebieden waarop Israël meer trots is dan wat het ‘gerichte moorden’ noemt, wat in feite moorddaden van de staat zijn.”

Cultuur van geweld

Deze cultuur van geweld tegen anderen – Levy telt sinds 70 zeventig moorden op Palestijnen – is een lang, vreselijk verhaal. Voor mijn geld zou de meest duivelse geest geen perverser gedenkteken voor de 2000 miljoen kunnen toveren. Heeft deze cultuur wortel geschoten zonder de Amerikaanse dispensatie? Gezien de (verschrikkelijke) aard van de relatie tussen de VS en Israël is het eenvoudigweg onmogelijk om dit voor te stellen.

Sinds de oorlog van 1967 voert Washington één lang telefoongesprek in de stijl van Susan Rice, waarin impliciet of expliciet de wetteloosheid van de apartheid van Israël wordt goedgekeurd. De Israëliërs zijn onze Chileense militaire officieren in het Midden-Oosten. Bibi Netanyahu is het structurele equivalent van Mobutu Sese Seko, een corrupte punk met een tijdelijke overdaad aan macht. 

Er wordt terecht veel aandacht besteed aan de buitensporige invloed van Israël in de Amerikaanse politiek, op Capitol Hill en elders. Maar als het om een ​​deal gaat, is Israël een trouwe en zeer belangrijke voorpost van het rijk, en dit mag niet vergeten worden. Het krijgt vanwege zijn excessen dezelfde goedkeuring als elke met bloed doordrenkte dictatuur. Vandaar de raketsystemen, de gevechtsschepen, de F-16's en F-35's, en al de rest.

Ja, vanuit Amerikaans perspectief overschrijdt Israël soms zijn grenzen, vooral tijdens de lange jaren van Netanyahu's premierschap. Maar zoals alle oplettende mensen al lang hebben begrepen, zal wat Israël ook doet uiteindelijk worden afgedaan als een kleine overtreding in het grotere geheel en geaccepteerd worden door de beleidskliekjes in Washington. Joe “Je hoeft geen Jood te zijn om zionist te zijnBiden is geen onbekende in deze materie.

Overzicht van de zaak

De schets van de Fakhrizadeh-zaak is voor ons beschikbaar en is niet zo moeilijk te lezen. Van wat we over de dingen weten, lijkt dit een geval van expliciete goedkeuring, zo niet aanmoediging, van het Trump-regime. Maar Brennans gedachte dat Biden en zijn volk op witte paarden de stad in zullen rijden, is strikt voor naïef.  

Mike Pompeo, die elk uur van de dag heeft geprobeerd een openlijk conflict met Iran uit te lokken, terwijl hij niet hetzelfde doet met China, bracht op 19 november een laatste bezoek aan Netanyahu, acht dagen voordat Fakhrizadeh werd vermoord. De Israëlische premier daarna beschreven de ontmoeting met onze ronde minister van Buitenlandse Zaken als ‘intiem en productief’.  

Dat was een donderdag. Al Jazeera hierop volgend gerapporteerd dat Netanyahu de daaropvolgende zondag in het geheim naar Saoedi-Arabië vloog voor een ontmoeting met de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman en Pompeo. “Een lid van het kabinet van Netanyahu en de Likud-partij bevestigde maandag de berichten dat de Israëlische leider een bijeenkomst in Saoedi-Arabië had gehouden en noemde dit een ‘geweldige prestatie’.” Al Jazz gerapporteerd.

Dat brengt drie boordevol anomie-vijanden van Iran in dezelfde kamer, waarvan twee voor de tweede keer in vier dagen. Het is mogelijk dat het moordcomplot, een complot met duidelijke geopolitieke gevolgen, nooit ter sprake is gekomen. We weten dit niet, net zoals we niet weten of dat deel van de maan dat niet uit rotsen bestaat, inderdaad uit kaas bestaat. Wat we weten is dat Fakhrizadeh vijf dagen na de Saoedische bijeenkomst dood was.

Mijn lezing: Pompeo gaat zijn laatste innings in voordat hij zijn kluisje in Foggy Bottom opruimt. Omdat hij er niet in was geslaagd zijn bijbelse oorlog met Iran te beginnen, kon hij het beste een puinhoop achterlaten voor het ‘verantwoordelijke Amerikaanse leiderschap’ dat op het punt stond de macht over te nemen in Washington. Noch Bibi, noch MbS, die nu spelen met het idee om de betrekkingen te normaliseren, hebben enige overreding nodig als het gaat om het maken van rotzooi met Iran.

Wij lezen nu dat de moord op Fakhrizadeh mogelijk de plannen van de nieuwgekozen president Biden op fatale wijze heeft gesaboteerd om de VS te herstellen naar het akkoord uit 2015 over de nucleaire programma's van Iran, dat president Donald Trump een jaar na zijn ambtstermijn heeft verlaten. Hoe werkt dat?  Als Biden en zijn nieuwe adviseurs – Antony Blinken bij State, Jake Sullivan als nationaal veiligheidsadviseur – de diplomatie met Teheran serieus nemen, is het nu het moment om daar voluit voor te gaan, vind je niet? Heren, bestijg die witte paarden.

In hetzelfde stuk waarin het vreemde argument wordt gepresenteerd over de schade die zojuist is toegebracht aan de diplomatieke aspiraties van Biden, wordt Sullivan geciteerd als zeggende dat de VS zullen terugkeren naar het akkoord “als Iran terugkeert naar naleving van de verplichtingen die het heeft geschonden, en bereid is om ga verder met de onderhandelingen te goeder trouw over deze vervolgovereenkomsten.”

De ‘vervolgovereenkomsten’ lijken die te zijn waar Trump en Pompeo op hebben aangedrongen – geen raketverdedigingssystemen, geen pogingen om de buurlanden te beveiligen, de laatste worden ten onrechte gekarakteriseerd als ‘terreurdaden’. Laat ik dit duidelijk maken: wij zijn hier om de fouten van het Trump-regime te corrigeren, en wij stellen voor dit te doen door ze te omarmen? 

Deze mensen zijn gewoon niet serieus.

Mijn voorlopige conclusie: Biden, Blinken en Sullivan zien geen weg om zich opnieuw aan de overeenkomst van 2015 te houden, omdat Biden onvergeeflijk dicht bij Israël staat en Israël zich hiertegen in de duidelijkste bewoordingen verzet. Voorlopig lijkt het erop dat ze dekking zullen zoeken voor de moord op Fakhrizadeh terwijl ze via de zijdeur naar Iran sluipen: Golly, we wilden met Teheran praten, maar de gebeurtenissen hebben ons verijdeld.

Zullen we dit noteren als mislukking van het buitenlands beleid nr. 1 voor ons “verantwoordelijke Amerikaanse leiderschap?” We zullen het moeten volgen naarmate de cijfers stijgen.

Patrick Lawrence, jarenlang correspondent in het buitenland, voornamelijk voor de Internationale Herald Tribune, is columnist, essayist, auteur en docent. Zijn meest recente boek is Tijd niet langer: Amerikanen na de Amerikaanse eeuw. Volg hem op Twitter @defloutist. Zijn website is Patrick Lawrence. Steun zijn werk via zijn Patreon-site. 

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws