VERKIEZING 2020: Wat Trump en Biden verkeerd hebben over Noord-Korea

Christine Ahn zegt dat de twee belangrijkste presidentskandidaten een valse dichotomie over Amerikaanse diplomatieke opties met Noord-Korea.

By Christine Ahn
Common Dreams 
ATijdens het presidentiële debat van vorige week kreeg het Amerikaanse volk twee zeer uiteenlopende standpunten voorgeschoteld over hoe het groeiende nucleaire arsenaal van Noord-Korea moet worden aangepakt: óf in gesprek gaan met zijn leider (en daardoor een ‘misdadiger ‘legitimeren’), óf meer sancties en druk uitoefenen. om Noord-Korea te ‘controleren’. 

Maar dit is een valse tweedeling. Het wel of niet ontmoeten van de Noord-Koreaanse leider is niet de mislukking van het Amerikaanse beleid geweest. En meer druk en sancties zullen Noord-Korea er niet van overtuigen zijn kernwapenarsenaal op te geven.

Om enige substantiële vooruitgang te boeken, moet de volgende regering een geheel nieuwe aanpak volgen om een ​​kernwapenvrij Koreaans schiereiland te bereiken. 

Het meest urgent is dat de volgende regering de Koreaanse oorlog officieel moet beëindigen met een vredesakkoord. In tegenstelling tot wat de meeste Amerikanen denken, is de zeventig jaar oude oorlog nooit officieel beëindigd en alleen gestopt door een broos staakt-het-vuren dat in 70 werd ondertekend. Dat betekent dat het risico van een escalatie (opzettelijk of per ongeluk) die een grootschalige – potentieel nucleaire – oorlog teweegbrengt, blijft bestaan, die ons allemaal in gevaar brengt. 

Zowel de regeringen van Trump als Obama waren afhankelijk van een combinatie van sancties, politiek isolement en de dreiging van militair geweld om Noord-Korea te dwingen zijn kernwapenprogramma op te geven.

Maar zowel “maximale druk” (Trump) als “strategisch geduld” (Obama) slaagden er niet in vooruitgang te boeken in de richting van dat doel. Een positieve stap was de 2018 Overeenkomst van Singapore waarin de Verenigde Staten en Noord-Korea overeenkwamen nieuwe betrekkingen aan te gaan in de richting van een vredesregime en een kernwapenvrij Koreaans schiereiland. Hoewel Noord-Korea zijn militaire capaciteit heeft verbeterd, heeft het sindsdien geen langeafstandsraketten of nieuwe kernwapens meer getest. 

Vastgelopen gesprekken

Maar sinds de top van Hanoi vorig jaar zijn de gesprekken tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten vastgelopen. Dat komt omdat de betrokkenheid bij Noord-Korea niet gepaard ging met een fundamentele verandering in het Amerikaanse beleid. De Verenigde Staten blijven verwachten dat druk Noord-Korea ervan zal overtuigen eenzijdig te ontwapenen zonder enige verlichting van de sancties of veiligheidsgaranties.

De status quo betekent meer kernwapens, meer mensenrechtenschendingen, meer gescheiden gezinnen, meer lijden onder sancties en het aanhoudende risico op een kernoorlog.

Wat het vooruitzicht van denuclearisatie feitelijk op tafel legde, was de mogelijkheid van vrede die begon met de diplomatie van de Olympische Spelen van 2018 tussen Noord-Korea en Zuid-Korea. Het manifesteerde zich in de Verklaring van Panmunjom, waarin president Moon Jae-in en voorzitter Kim Jong Un verklaarden “dat er geen oorlog meer zal zijn en dat er een nieuw tijdperk van vrede is aangebroken op het Koreaanse schiereiland.” De Verklaring roept op tot inter-Koreaanse economische en maatschappelijke projecten en tot vervanging van de wapenstilstandsovereenkomst door een vredesovereenkomst. Maar de Verenigde Staten hebben deze verzoeningsinspanningen belemmerd.

In plaats van de regio verder te militariseren en meer sancties en druk uit te oefenen, wat wel het geval is harming onschuldige Noord-Koreaanse burgers moet de volgende regering zich bezighouden met het harde werk van duurzame diplomatie, gebaseerd op specifieke, concrete volgende stappen. Diplomatie is geen “geschenk” voor Noord-Korea; dat is wat er moet gebeuren om vrede te bereiken. Praten met Noord-Korea mag niet anders worden bekeken dan wat Washington doet met welke autoritaire macht dan ook. Het negeren van Noord-Korea betekent alleen maar dat de aanpak van de groeiende nucleaire capaciteiten en de wapenproliferatie van Pyongyang een mislukking wordt. Verder een meerderheid van de Amerikanen ondersteuning de Verenigde Staten onderhandelen met tegenstanders als Noord-Korea om een ​​militaire confrontatie te voorkomen.  

Concreet zou de volgende regering het ‘alles of niets’-standpunt moeten vervangen door stapsgewijze, wederkerige, verifieerbare acties om denuclearisatie en vrede te bevorderen. Dat zou kunnen betekenen dat er vertrouwen moet worden opgebouwd door het openen van verbindingsbureaus, het versoepelen van de sancties, het faciliteren van herenigingen tussen Koreaans-Amerikaanse families en hun dierbaren in Noord-Korea, en het formaliseren van een moratorium op Noord-Koreaanse langeafstandsraketten en kernproeven en militaire oefeningen tussen de VS en Zuid-Korea. 

Maar het allerbelangrijkste is dat we de Koreaanse oorlog moeten beëindigen. Deze aanhoudende staat van oorlog is niet louter een technische kwestie; het is de grondoorzaak van het militarisme en de spanningen die moeten worden opgelost als er echte vooruitgang met Noord-Korea wil komen. 

Het goede nieuws is dat er steeds meer stemmen in het Congres zijn die het belang van vrede met Noord-Korea erkennen als een cruciale stap in de richting van denuclearisatie. Er zijn nu 50 congresleden die medesponsor zijn Huisresolutie 152, waarin wordt opgeroepen tot een einde aan de Koreaanse oorlog en een vredesakkoord. Opvallend is dat alle Democratische kanshebbers voor de volgende voorzitter van de commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden – vertegenwoordigers van het Huis van Afgevaardigden Brad Sherman, Joaquin Castro en Gregory Meeks – mede-indieners zijn van deze belangrijke resolutie.

De status quo betekent meer kernwapens, meer mensenrechtenschendingen, meer gescheiden gezinnen, meer lijden onder sancties en het aanhoudende risico op een kernoorlog. Het is in ieders belang om van koers te veranderen met een realistisch, concreet plan richting vrede en denuclearisering, maar dit is uiteindelijk in de handen van de volgende Amerikaanse president. Amerikanen moeten hem aansporen verstandig te kiezen.

Christine Ahn is een van de oprichters en bestuursleden van de Korea Policy Institute en Nationale campagne om de Koreaanse oorlog te beëindigen.  Ahn is tevens de uitvoerend directeur van Cross Dames DMZ, een beweging van vrouwen die zich wereldwijd inzetten om een ​​einde te maken aan de Koreaanse oorlog, gezinnen te herenigen en het leiderschap van vrouwen in het vredesopbouwproces te verzekeren.

Dit artikel is van Common Dreams 

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws