De Commissie voor presidentiële debatten is een belangrijke oorzaak van de laagste gemeenschappelijke noemer politiek, schrijft
(Screenshot, 29 september 2020)
TDe organisatie die het meest verantwoordelijk was voor het debacle van het eerste presidentiële debat bood een impliciete verontschuldiging en een belofte aan.
“Het debat van gisteravond maakte duidelijk dat er extra structuur moet worden toegevoegd aan het format van de resterende debatten om een meer ordelijke discussie over de kwesties te garanderen. De CPD [Commissie voor Presidentiële Debatten] zal de veranderingen die zij zal aannemen zorgvuldig overwegen en zal deze maatregelen binnenkort aankondigen.”
De toekomst van de debatten van dit jaar zal evenzeer afhangen van het virus en de gezondheid van de president als van eventuele besluiten van de commissie. Niettemin levert een analyse van de rol van de commissie bij deze beschamende gebeurtenis waardevolle inzichten op in de oorsprong van onze huidige politieke staat.
Deskundigen die kritisch staan tegenover het debat hebben zich op de deelnemers geconcentreerd, terwijl ze weinig aandacht besteden aan de organisator van het debat. Ik durf te wedden dat de overgrote meerderheid van de kijkers denkt dat de Commissie voor Presidentiële Debatten een soort overheidsinstantie is, opgericht door het Congres. In plaats daarvan is het een non-profit 501c3-bedrijf dat wordt gesponsord door steun van bedrijven en stichtingen. In 2016 waren onder meer Anheuser Bush en AARP de belangrijkste bijdragen.
Alstublieft Bijdragen naar Consortium Nieuws
bij zijn 25-jarig jubileum
CPD drukt de wens uit om structuur op te leggen die een ordelijke discussie bevordert. Pas op voor Grieken die geschenken brengen. Het idee van ordelijkheid dat de commissie onderschrijft en propageert, is een belangrijke oorzaak van de politiek van de kleinste gemene deler die in het debat tentoon wordt gespreid.
Geschiedenis met derden
De commissie heeft de gewoonte het voor derden moeilijker, zo niet onmogelijk, te maken om aan de debatten deel te nemen. De meest flagrante hindernis is de eis dat potentiële debatdeelnemers in de nationale peilingen ten minste 15 procent van de stemmen moeten hebben behaald. Deze norm vormt een vrijwel onmogelijke eis voor een opkomende partij die niet alleen te maken krijgt met gevestigde partijen, maar ook met media die vaak nauw verbonden zijn met gevestigde partijen.
Deze eis speelde een cruciale rol in de Bush/Gore/Nader-wedstrijd van 2000, waar Ralph Nader niet onder de 15 procent kwam, maar peilingen ruim boven de 15 procent kreeg toen hem werd gevraagd naar de belangstelling om meer over zijn ideeën te weten te komen.
Wijlen Christopher Hitchens sprak in september 2000 tijdens een protest van derden buiten het hoofdkwartier van de Presidential Debates Commission. (Carolmooredc, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
In de loop der jaren zijn er talloze rechtszaken tegen de commissie aangespannen op het gebied van antitrust-, belasting- en federale verkiezingswetten. Die zijn over het algemeen afgewezen. Recentelijk oordeelde de DC District Court opnieuw in het voordeel van de CPD en oordeelde tegen de Libertarische en Groene partijen. “Er is geen wettelijke vereiste dat de commissie het voor onafhankelijke kandidaten gemakkelijker maakt om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap van de Verenigde Staten”, wordt de rechtbank geciteerd op Wikipedia.
Er bestaat weliswaar geen wettelijke vereiste, maar er zijn wel ethische kosten verbonden. Zoals de politieke wetenschap ons er eerst aan herinnert, zijn post-electorale systemen derde partijen benadelend. Voeg daar nog deze staatswetten aan toe en je hebt een recept voor uitsluiting. Dit komt niet neer op totale onderdrukking van kiezers, maar het is een ernstige tekortkoming in onze democratie.
In onze hedendaagse politiek strijden beide kandidaten om Medicare for All en de Green New Deal te vernietigen. De Democraat wijst racisme in ieder geval af en komt scherper over dan was voorspeld.
Leden van het tweepartijenstelsel klagen dat derde partijen spoilers zijn. De laatste tijd valt er echter weinig te bederven voor de derde partijen. Historisch gezien hadden populistische en socialistische bewegingen van derden, ondanks de barrières en regelrechte repressie waarmee zij te maken kregen, een productieve invloed op de New Deal.
Er bestaat geen perfect kiesstelsel, maar vooral in de huidige strijd moeten we oppassen voor ‘hervormingen’ die hun afkomst verbergen en burgers de kans ontnemen om deel te nemen aan hun wederopbouw.
John Buell heeft een doctoraat in de politieke wetenschappen, gaf tien jaar les aan het College of the Atlantic en was associate editor van The Progressive voor 10 jaar. Hij woont in Southwest Harbor, Maine, en schrijft over arbeids- en milieukwesties. Zijn meest recente boek, uitgegeven door Palgrave in augustus 2011, is Politiek, religie en cultuur in een angstig tijdperk. Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd]
Dit artikel is van Geïnformeerde reactie
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar
Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie
Veilig doneren met
Klik op 'Terug naar PayPal' hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Dit land – met meer dan 300 miljoen burgers – heeft niet alleen dringend behoefte aan nog een derde partij, maar heeft er ook meerdere nodig, waardoor de diversiteit van het politieke perspectief van een groot electoraat beter wordt weerspiegeld. In plaats daarvan hebben we alleen maar een Janus-partij: een partij met twee gezichten van de plutocratische staat wiens enige echte belang het waarborgen van de handhaving van de economische, politieke, militaristische, bedrijfskapitalistische status quo is. Geen van beide gezichten van deze Janus-partij vertegenwoordigt ons, de gewone leden van de arbeidersklasse van dit land, ongeacht onze huidskleur.
Interessant – dat deze diversiteit, van politieke positie, geloof en gezichtspunt, onder de Blauwe Gezichten evenmin als korte metten wordt gemaakt als onder de Rode… Nou ja, natuurlijk.
We zouden ook moeten kiezen voor een stemming met gerangschikte keuze om een einde te maken aan de ‘mindere kwade’ stemming waartoe zovelen zich gedwongen voelen. Ik heb talloze vrienden die libertarisch of groen zijn in hun opvattingen (de gemeenschappelijke factor is het uitschakelen van de oorlogsmachine), maar vinden dat ze moeten stemmen tegen wat zij zien als het ‘grotere kwaad’. Het maakt niet uit voor de onschuldige mensen die sterven in onze eindeloze drone-aanvallen als het bevel van een ‘kleiner kwaad’ kwam. Stemmen met gerangschikte keuze zou hen in staat stellen VOOR een kandidaat te stemmen en hun waargenomen ‘mindere kwaad’ als tweede keuze te kiezen. Samen met het toestaan van extra partijen in de debatten, denk ik dat dit uiteindelijk de Janus-partij zou opblazen.
Trump had moeten instemmen met Rogan tegen de Groene en Libertarische kandidaten, evenals tegen de Grondwet-, Socialistische en Alliantie-kandidaten.
Hij zou tegen elk van hen verschillende debatten kunnen houden (Trump versus Con en Libertarian, Trump versus Socialist en Groen, enz.) met of zonder Biden.
Goed gezegd. Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat de meerderheid van de Amerikaanse burgers niet geïnteresseerd is in echte oplossingen voor onze diverse sociale, economische en politieke problemen; zij willen en eisen electoraal vaker alleen maar BS... discractionele leugens, vooral als dit enig werk met zich zou meebrengen. hun deel.
Ik kan zelfs de NORMALE debatten niet verdragen – het zijn doorgaans niets meer dan monologen van soundbites, virtueel geschreven door campagneadviseurs, met fantasiebeloften en ‘wat-als’-scenario’s, gepresenteerd door rechtse ‘moderators’. ' die zelf op zoek zijn naar media-aandacht. Nu zijn ze verzonken in slecht theater, met zogenaamde 'reality'-shows zoals de 'Housewives-of..'-serie. Debatten hebben misschien al een plaats gehad in de politiek vóór de komst van de moderne media (dat wil zeggen: terug in het Lincoln/Douglas-tijdperk), maar nu zijn ze een anachronisme, omdat er talloze betrouwbare bronnen binnen handbereik zijn waar kiezers de positie van een kandidaat kunnen achterhalen. stemgedrag en politieke geschiedenis, de meest betrouwbare voorspellers van hoe die kandidaat in zijn ambt zou functioneren. Een van de minst betrouwbare voorspellers is campagneretoriek, inclusief debatverklaringen.
De Verenigde Staten zijn geen democratie, en zelfs geen republiek. We zijn geen democratie en als een partij slechts 30% van de stemmen maar 60% van de zetels kan krijgen, heb je ook geen republiek. Het is grappig. Iedereen vernielt Rusland, maar bij de laatste presidentsverkiezingen hadden ze acht kandidaten. Op één na (Poetin) waren ze allemaal betrokken bij de debatten die ze voerden. De heer Poetin had zijn interview van een uur met Megan Kelly, die haar incompetentie als interviewer aantoonde. Maar Amerikaanse kijkers kregen slechts twintig minuten van het interview, die zeer goed waren gemonteerd. Het Russische publiek kreeg het hele uur, onbewerkt. We zouden een zo open systeem moeten hebben.