Chris Hedges: De kosten van verzet

Je kunt de effectiviteit van verzet meten aan de woede van de reactie van de heersende elites.

By Chris Hedges
ScheerPost.com

Ttwee van de rebellen die ik het meest bewonder, Julian Assange Wikileaks uitgever, en Roger Hallam, de mede-oprichter van Extinction Rebellion, zit in de gevangenis in Groot-Brittannië. Dat hoeft geen verrassing te zijn. Je kunt de effectiviteit van weerstand meten aan de hand van de woede van de reactie.

Julian legde moedig de leugens, het bedrog, de oorlogsmisdaden en de corruptie van de heersende imperiale elites aan de kaak. Roger heeft geholpen bij het organiseren van de grootste daden van massale burgerlijke ongehoorzaamheid in de Britse geschiedenis, waarbij delen van Londen wekenlang zijn afgesloten, in een poging de macht te ontnemen aan een heersende klasse die niets heeft gedaan en niets zal doen om de klimaatcrisis en onze klimaatverandering een halt toe te roepen. dodenmars naar massale uitsterving.

Wanneer de regerende elites werkelijk worden bedreigd, veranderen ze de rechtsstaat in een farce. Een afwijkende mening wordt verraad. Ze gebruiken de controlemechanismen van de staat – inlichtingendiensten, politie, rechtbanken, zwarte propaganda en een meegaande pers die als hun echokamer fungeert, samen met de gevangenissen, niet alleen om rebellen te marginaliseren en te isoleren, maar ook om ze psychologisch en fysiek te vernietigen. .

De lijst van rebellen die door de heersende elites tot zwijgen zijn gebracht of gedood, loopt in een directe lijn van Socrates naar de Haïtiaanse verzetsleider Toussaint L'Ouverture, die de enige succesvolle slavenopstand in de menselijke geschiedenis leidde en stierf in een ijskoude Franse gevangeniscel van ondervoeding en uitputting. tot de gevangenneming van de socialist Eugene V. Debs, wiens gezondheid ook in een federale gevangenis werd aangetast.

Rebellenleiders uit de jaren zestig, inclusief Mumia Abu Jamal, Sundiata Acoli, Kojo Bomani Sababu, Mutulu Shakur en Leonard Peltier, blijven tientallen jaren later in Amerikaanse gevangenissen. Moslimactivisten, inclusief degenen die de liefdadigheidsinstelling leidden Stichting Heilig Land en Syed Fahad Hashmi, werden gearresteerd, vaak op verzoek van Israël, na de hysterie na 9 september, en kregen smakeloze showprocessen. Ook zij blijven gevangen.

Verzet, echt verzet, vergt een heel, heel hoge prijs. Degenen die aan de macht zijn, laten zelfs het voorwendsel van gerechtigheid varen als ze met een existentiële bedreiging worden geconfronteerd. De meeste rebellen, zoals Ernesto ‘Che’ Guevara, en de tienduizenden rebellen die de VS in de hele Amerikaanse geschiedenis hebben ontvoerd, verdwenen en op brute wijze gemarteld en vermoord, eindigen als martelaren.

Als een rebel eenmaal is opgesloten, gebruikt de staat zijn absolute controle en een scala aan duistere kunsten om ze te breken.

Julian, wiens uitleveringshoorzitting in Londen aan de gang is, en die zeven jaar als politiek gevangene heeft vastgezeten in de Ecuadoraanse ambassade in Londen, wordt om 5 uur uit zijn cel in de streng beveiligde Belmarsh-gevangenis gehaald. Hij wordt geboeid, in cellen gestopt, uitgekleed en geröntgend. Hij wordt anderhalf uur heen en terug naar de rechtbank vervoerd in een politiebusje dat lijkt op een hondenkooi op wielen. Hij wordt tijdens de procedure vastgehouden in een glazen kist aan de achterkant van de rechtszaal, waarbij hij vaak niet in staat is zijn advocaten te raadplegen. Hij heeft moeite met het horen van de procedure. Regelmatig wordt hem de toegang tot de documenten in zijn zaak ontzegd en wordt hij in de rechtbank openlijk beschimpt door de rechter.

Het maakt niet uit dat Julian, die wordt vervolgd op grond van de Spionage Act van 1917, geen Amerikaans staatsburger is. Dat maakt niet uit Wikileaks, dat hij heeft opgericht en publiceert, is geen in de VS gevestigde publicatie.

De onheilspellende boodschap die de Amerikaanse regering uitzendt is duidelijk: wie of waar je ook bent, als je de innerlijke werking van het imperium blootlegt, word je opgejaagd, ontvoerd en naar de VS gebracht om als spion te worden berecht en voor het leven gevangengezet. Het imperium wil onverklaarbaar, onaantastbaar en niet-onderzocht zijn.

De VS creëerden in de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme parallelle wettelijke en strafrechtelijke codes om dissidenten en rebellen de gevangenis in te jagen.

Deze rebellen worden langdurig in eenzame opsluiting vastgehouden, wat diepe psychologische problemen veroorzaakt. Ze worden vervolgd op grond van speciale administratieve maatregelen, bekend als SAM's, om de communicatie met andere gevangenen, advocaten, familie, de media en mensen buiten de gevangenis te voorkomen of ernstig te beperken. De toegang tot het nieuws en ander leesmateriaal wordt hen ontzegd. Zij mogen niet deelnemen aan educatieve en religieuze activiteiten in de gevangenis. Ze zijn onderworpen aan 24 uur per dag elektronisch toezicht en 23 uur per dag afsluiting. Ze moeten douchen en op camera naar de badkamer gaan. Ze mogen één brief per week schrijven aan één lid van hun gezin, maar mogen niet meer dan drie stukjes papier gebruiken. Ze hebben vaak geen toegang tot frisse lucht en moeten zich een uur lang ontspannen in een kooi die lijkt op een gigantisch hamsterwiel.

'Communicatiebeheer' 

De VS hebben een gescheiden faciliteit opgezet, de Communication Management Unit, in de federale gevangenis in Terre Haute, Indiana. Bijna alle naar Terre Haute overgebrachte gevangenen zijn moslims. Een tweede faciliteit is opgezet in Marion, Illinois, waar de gevangenen wederom voornamelijk moslim zijn, maar ook een aantal dierenrechten- en milieuactivisten. Hun straffen worden willekeurig verlengd door “terrorismeverbeteringen” onder de Patriot Act.

Amnesty International heeft de Marion-gevangenis ‘inhumaan’ genoemd. Alle telefoontjes en post – ook al is communicatie doorgaans verboden voor gevangenisfunctionarissen – worden gemonitord in deze twee communicatiebeheereenheden. De communicatie tussen gevangenen mag alleen in het Engels plaatsvinden. De ‘terroristen’ van het hoogste niveau zijn ondergebracht in de Penitentiary Administrative Maximum Facility, bekend als Supermax, in Florence, Colorado, waar gevangenen vrijwel geen menselijke interactie, lichaamsbeweging of mentale stimulatie hebben. Bij kouder weer zijn het Guantánamo-achtige omstandigheden.

Assange in nood 

Julian is al erg kwetsbaar. Zijn psychologische en fysieke problemen omvatten dramatisch gewichtsverlies, ernstige ademhalingsproblemen, gewrichtsproblemen, tandbederf, chronische angst, intense, voortdurende stress die resulteert in een onvermogen om te ontspannen of te concentreren, en episoden van mentale verwarring.

Deze symptomen duiden erop, zoals Nils Melzer, de speciale VN-rapporteur voor marteling, die Julian in de gevangenis ontmoette en onderzocht, heeft verklaard dat hij lijdt onder langdurige psychologische martelingen.

Als Julian wordt uitgeleverd aan de VS vanwege zeventien aanklachten op grond van de Spionage Act, die elk tien jaar met zich mee kunnen brengen, wat waarschijnlijk lijkt, zal hij psychologisch en fysiek mishandeld blijven worden om hem te breken.

Hij zal worden berecht in de burleske vorm van een kangoeroe-rechtbank met ‘geheim’ bewijsmateriaal, bekend bij zwarte en moslimradicalen, maar ook bij rebellen als Jeremy Hammond. Hij wordt veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf wegens het hacken van computers en het openbaar maken van de e-mails van een particulier beveiligingsbedrijf dat namens de overheid werkt, waaronder het Department of Homeland Security, en bedrijven zoals Dow Chemical.

Roger wordt vastgehouden Pentonville-gevangenis in Londen, gebouwd in 1842 en in verval. Hij wordt beschuldigd van het schenden van de borgtochtvoorwaarden vanwege een actie waarbij activisten verf op de muren van de vier grote politieke partijen gooiden, en van samenzwering om criminele schade te veroorzaken. Een lid van de Groene Partij lekte naar de Britse politie een opgenomen Zoom-gesprek dat Roger had met drie andere leden van Burning Pink, een antipolitieke partij die was georganiseerd om burgervergaderingen op te richten ter vervanging van heersende bestuursorganen, terwijl ze komende acties bespraken.

De huizen van de vier activisten op de Zoom-bijeenkomst – Roger Hallam, Blyth Brentnall, Diana Warner, Ferhat Ulusu en de anglicaanse priester Steven Nunn – werden op 25 augustus overvallen. Hun elektronische apparaten werden door de politie in beslag genomen en ze werden gearresteerd.

Roger wordt gehuisvest in een vuile, door ongedierte geteisterde cel en krijgt geen toegang tot boeken en bezoekers. Als veganist wordt hij gedwongen te leven op een dieet van koude ontbijtgranen en brood. Op veel dagen wordt er in de gevangenis geen warm eten geserveerd. Gewelddadige woordenwisselingen binnen de gevangenis zijn aan de orde van de dag. In de overvolle cellen ontbreekt het vaak aan verlichting en warmte. Hij heeft geen schone kleren en kan de kleren die hij draagt ​​al weken niet wassen. Hij stopt lakens en papier in de kieren van de deur om muizen en kakkerlakken tegen te houden. Het toilet in zijn cel heeft geen zitting, zit onder de uitwerpselen en spoelt niet goed door. Hij gaat dagenlang zonder toegang naar buiten. Zijn leesbril is kapot. Hij wacht op een verzoek om tape om ze te repareren. De Covid-19-pandemie woedt in de gevangenis. Twee personeelsleden zijn overleden aan het virus. Roger zou tot februari onder deze omstandigheden gevangen kunnen zitten als hem op borgtocht wordt geweigerd tijdens een hoorzitting die voor dinsdag gepland staat.

De arrestatie van Roger kwam toen Extinction Rebellion bezig was met het plannen van de blokkade van de drukpersen van News Corps Printworks, die de kranten drukt. The Times, Zon op zondag, Sunday Times, De Daily Mail en The London Evening Standard. De blokkade vond plaats op 4 september om te protesteren tegen het onvermogen van de nieuwsmedia om accuraat te rapporteren over de klimaat- en ecologische noodsituatie. De blokkade vertraagde de distributie van de papieren met enkele uren.

‘De dagen van opstaan ​​tegen tirannie zijn al lang voorbij’ Roger schrijft vanuit de gevangenis. “De strijd op leven en dood tegen Hitler en het fascisme wordt verwezen naar de geschiedenisboeken. De hedendaagse liberale klassen geloven maar in één ding: het behouden van hun privileges. Hun enige prioriteit is macht. Regel nummer één is: behoud onze carrières en onze instellingen ten koste van alles. De historische regel nummer één bij het bestrijden van het kwaad is de bereidheid om je carrière te verliezen en de sluiting van je instelling te riskeren.

Het vooruitzicht op dood en vernietiging gaat verloren in een postmodernistische waas. Leiderschap is verworden tot het zitten achter een bureau en het volgen van PR-protocollen (ook wel bekend als liegen). De eerste die naar de gevangenis ging, in Martin Luther King-stijl, stierf vanaf het front met het overlijden van de generatie uit de Tweede Wereldoorlog.” 

‘Het spel is afgelopen,’ vervolgde Roger.

“De oude alliantie met de liberale klassen is dood. Er ontstaan ​​nieuwe vormen van revolutionair initiatief en leiderschap. Leden van de nieuwe politieke partij Burning Pink hebben verf gegooid naar de deuren van de NGO's en politieke partijen die oproepen tot een open dialoog en publiek debat. Het antwoord was, zoals het hoort, een dodelijke en oorverdovende stilte. We zitten nu in de gevangenis waar ik dit artikel schrijf nadat een lid van de Groene Partij een Zoom-oproep had opgenomen en deze aan de politie had doorgegeven. De eerste vijf dagen zijn we niet buiten geweest om te sporten. We hebben geen waterkoker, geen kussens, geen bezoek. Maar het kan ons niets schelen. Wij doen iets aan het Kwaad.”

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning News, De Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de voor een Emmy Award genomineerde RT America-show ‘On Contact’. 

Deze column is van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column twee keer per maand. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie