Het kapitalistische systeem produceert van nature duivelse armoedeniveaus; de toekomst lijkt niet mogelijk binnen het systeem, schrijft Vijay Prashad.
Mallu Swarajayam en andere leden van een gewapende ploeg tijdens de gewapende strijd in Telangana, 1946-1951. (Sunil Janah)
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
WToen het nieuws over de revolutie in het rijk van de tsaar in 1917-1918 het door de Britten gedomineerde India binnendrong, was de ontvangst universeel: als zij de tsaar konden omverwerpen, dan kunnen wij de Britse Raj omverwerpen.
Maar de temperatuur was verder gestegen dan alleen de verwijdering van de Britten; de barometrische druk was toegenomen in de richting van een sociale revolutie. Een liberale krant in Bombay schreef: ‘Feit is dat het bolsjewisme niet de uitvinding van Lenin of wie dan ook is. Het is het onverbiddelijke product van het economische systeem dat miljoenen mensen verdoemt tot een leven van slecht beloond zwoegen, zodat een paar duizenden kunnen genieten van luxe.”
Dat economische systeem – het kapitalisme – had grote rijkdom gecreëerd, maar kon de toestand van de miljarden mensen die die rijkdom voortbrachten niet verbeteren.
Aangespoord door de Oktoberrevolutie van 1917 gingen Indiase arbeiders in staking na staking, waardoor uiteindelijk in 1920 het All India Trade Union Congress ontstond.
De energie die werd gegenereerd door de Oktoberrevolutie en de stakingsgolf creëerden de voorwaarden voor de oprichting van de Indiase communistische beweging honderd jaar geleden. Revolutionairen in ballingschap van Berlijn naar Tokio en revolutionairen in India keken naar Tasjkent (in de Sovjet-Unie), waar hun kameraden op 17 oktober 1920 de Communistische Partij van India vormden.
Onze dossier Nr. 32 (september 2020) is een eerbetoon aan ‘Honderd jaar communistische beweging in India’.
Het is niet eenvoudig – in dit korte format – om de offers en uitdagingen, de strijd en de vooruitgang van de miljoenen Indiase communisten in de afgelopen honderd jaar samen te vatten; dit dossier biedt een inleiding tot een gecompliceerde en veerkrachtige wereld van revolutionair activisme in een land dat onlangs – op één dag – meer gevallen van Covid-19 telde dan China tijdens de hele pandemie.
Het introduceren van de rol van communisten in het gesprek van onze tijd kan wenkbrauwen doen fronsen, omdat sommigen de relevantie van de traditie in twijfel trekken. Ondertussen blijven arbeiders, ondanks de pandemie, in fabrieken en velden, in callcenters en kantoorgebouwen in heel India de goederen en diensten produceren onder dezelfde onderdrukkende omstandigheden.
Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie
Het kapitalisme danst tussen een grote tegenstelling: tussen sociale productie en privé-eigendom. Kapitaal – namelijk geld dat ernaar verlangt om eindeloos meer geld te verdienen – organiseert alle productiekrachten in één effectief georganiseerd sociaal proces dat maximale winsten genereert voor de eigenaren en zo laag mogelijke lonen voor werknemers. Het opmerkelijke netwerk van sociale productie verbindt arbeiders in het ene deel van de wereld met het andere en brengt goederen van daar naar hier. Dit netwerk beloofde mensen met elkaar te verbinden en mensen te laten genieten van de vruchten van elkaars arbeid.
Leden van de Samyukta Maharasthra Samiti onder leiding van de communistische leider SS Mirajkar, die toen burgemeester van Bombay was, demonstreerden voor het Parliament House in New Delhi, 1958.
Het probleem is echter dat de immense productiviteit van het kapitalisme op het fundament van privé-eigendom berust. Kapitaal is rusteloos en moet altijd winst nastreven. Het is door de controle van het productieproces dat het kapitaal de arbeid uitbuit en de meerwaarde eruit haalt. Het particuliere kapitaal controleert het systeem van de sociale productie en eigent zich de geproduceerde sociale rijkdom toe, met weinig aandeel voor de feitelijke producenten.
De controle van het kapitaal over het productieproces verhindert de bloei van de creatieve kracht van de menselijke arbeid; de druk van de winst, de vrucht van het privé-eigendom, probeert steeds meer te putten uit de arbeiders wier eigen vindingrijkheid wordt onderdrukt door de eisen van routine, gehoorzaamheid en conformiteit die worden opgelegd door de sociale productieverhoudingen.
Armoede is geen ongelukkige uiting van dit systeem, maar het noodzakelijke product ervan. Om armoede uit te roeien – wat een gedeelde menselijke droom is – moeten we meer doen dan alleen welzijn en liefdadigheid zoeken. Liefdadigheid en welzijn kunnen de onmiddellijkheid van het lijden verlichten, maar ze kunnen niet meer doen dan dat.
Voor de vroege Indiase communisten was het niet genoeg om de Britten uit India te verwijderen en Indiase kapitalisten het land te laten regeren; hun filantropie zou onvoldoende zijn tegen de reproductie van generaties van armoede. De producerende klassen moesten georganiseerd worden om het systeem van privé-eigendom omver te werpen en een systeem te stichten dat gebaseerd was op socialistische principes. Dat is wat generaties Indiase communisten heeft gemotiveerd, wier verhaal in ons dossier staat, en dat is wat links in de hele wereld in onze tijd motiveert.
‘Hungry Bengal’, 1945, door Chittaprosad.
In juli 1921 formuleerde de Communistische Internationale regels en advies voor communisten over de hele wereld. De meeste van deze regels zijn eenvoudig. Maar één specifieke uitspraak springt in het oog: “Voor een communistische partij is er geen tijd waarin de partijorganisatie niet politiek actief kan zijn.”
Dit advies kwam zeventig jaar later van pas, toen de Sovjet-Unie instortte en de communistische wereldbeweging zwaar onder haar ondergang leed. De geschiedenis, zo werd gezegd, is voorbij: het kapitalisme heeft bewezen dat het nu eeuwig is en niet kan worden vervangen.
Sinds 1989 is het kapitalistische systeem van crisis naar crisis geslingerd, niet in staat de diepgewortelde tegenstellingen onder ogen te zien en niet in staat oplossingen te bieden voor endemische sociale problemen.
Het marxisme blijft een essentieel raamwerk voor de analyse van een systeem dat blijft functioneren volgens zijn eeuwenoude ritmes. Het kapitalisme is ongetwijfeld op veel verschillende manieren veranderd, en heeft bijvoorbeeld een grotere rol voor de financiële sector gekregen; maar het blijft beheerst door het systeem van sociale productie en particulier gewin, door de enorme macht van het kapitaal over het systeem van productie en accumulatie.
De barre arbeids- en levensomstandigheden, de strijd om de arbeidstijd en -intensiteit, de druk van werkloosheid en honger illustreren de centrale rol van klassenuitbuiting in onze sociale orde. Deze situatie roept links op om “politiek actief” te zijn, om de talloze strijd voor concrete eisen uit te breiden, te verdiepen en te verenigen in een grotere, sterkere beweging.
Naarmate elke strijd zich ontwikkelt, lokt het een reactie uit van de kapitalisten en de staat. En elke reactie – vaak geweld door de politie – heeft, in combinatie met politieke educatie, het potentieel om de politieke strijd te verduidelijken die door de arbeiders moet worden gevoerd, niet alleen voor deze of gene hervorming, maar voor de transformatie van een systeem dat voortdurend nieuwe hervormingen voortbrengt. armoede.
Het kapitalistische systeem produceert van nature duivelse armoedeniveaus; de toekomst lijkt binnen het systeem niet mogelijk.
Godavari Parulekar spreekt een All India Kisan Sabha-bijeenkomst toe in Thane, 1945. (Margaret Bourke-White)
Er moet een betere manier mogelijk zijn. Dat is de grote mogelijkheid van het socialisme, de grote hoop dat we verder kunnen gaan dan een systeem dat miljarden mensen in armoede brengt. Voor de film uit 1983 Mazdoor (Worker) schreef Hasan Kamal een lied dat de essentie van dit sentiment weergeeft:
Zoem mehnat-kash is duniya se jab apna hissa maangenge
Ek baagh nahin, ek khet nahin: hum saari duniya maangenge.
Wanneer wij arbeiders ons deel van de wereld opeisen.
Niet zomaar een boomgaard, niet zomaar een veld: we zullen de hele wereld eisen.
De uitleveringshoorzitting voor Julian Assange begon op 7 september in Londen. Assange wordt door de Verenigde Staten van Amerika gezocht wegens ‘computergerelateerde misdrijven’, maar de Amerikaanse regering wil hem eigenlijk omdat hij Amerikaanse oorlogsmisdaden in Irak en elders aan het licht heeft gebracht (zoals ik gedetailleerd onlangs). De vervolging van Assange heeft een huiveringwekkend effect gehad op klokkenluiders en op de onderzoeksjournalistiek. Het is het resultaat dat de machtigen wensen.
Het vertrouwen keert niet terug vanwege de moed van individuen. Het is wanneer mensen zoals de communisten van India met miljoenen de straat op gaan, dat ideeën over vrede van levensbelang worden. Daarom staan wij achter uitgevers en journalisten die – moed gegeven door de massabewegingen – de verschrikkelijke geheimen van de machtigen onthullen.
Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van Linkse Woordboeken.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie
Veilig doneren met
Klik op 'Terug naar PayPal' hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
