ASSANGE UITLEVERING: Craig Murray: Jouw man in de openbare galerij: Assange-hoorzitting – Dag drie

De voormalige Britse diplomaat Craig Murray was op de openbare tribune in Old Bailey voor de hoorzitting van Julian Assange en hier is zijn verslag van de gebeurtenissen van woensdag.

By Craig Murray
CraigMurray.org.uk

TDe grote vraag na de hoorzitting van woensdag was of aanklager James Lewis QC zou doorgaan met het aanklagen van getuigen als een gestoorde berserker (spoiler – dat zou hij doen), en nog belangrijker, waarom?

De raadslieden van Queen die regeringen vertegenwoordigen, proberen gewoonlijk kalme controle uit te stralen en behandelen verdedigingsargumenten bijna onder hun aandacht, zeker als geen denkbare bedreiging voor het majestueuze denken van de staat. Lewis leek in plaats daarvan op een uitgehongerde terriër die door een stalen hek van een eersteklas worst werd weggehouden en waarvan de vervaardiging en het uiterlijk zijn begrip ver te boven gingen.

Misschien heeft hij kiespijn.

Professor Paul Rogers 

De eerste getuige van de verdediging vanochtend was professor Paul Rogers, emeritus hoogleraar vredesstudies aan de Universiteit van Bradford. Hij heeft negen boeken geschreven over de War on Terror en is vijftien jaar lang verantwoordelijk geweest voor contracten van het ministerie van Defensie over de opleiding van strijdkrachten in het recht en de ethiek van conflicten. Rogers verscheen via videolink vanuit Bradford.

Rogers is vol getuigenverklaring is hier.

Edward Fitzgerald QC vroeg Rogers of de standpunten van Julian Assange politiek zijn (dit gaat naar artikel 4 in het VK/VS-uitleveringsverdrag tegen politieke uitlevering).

Rogers antwoordde dat “Assange heel duidelijk een persoon is met sterke politieke meningen.”

Fitzgerald vroeg Rogers vervolgens om uitleg te geven over de betekenis van de onthullingen van Chelsea Manning over Afghanistan.

Rogers antwoordde dat er in 2001 in de Verenigde Staten een zeer sterke betrokkenheid was geweest bij het voeren van oorlog in Afghanistan en Irak. Gemakkelijke aanvankelijke militaire overwinningen leidden tot het gevoel dat de natie ‘weer op het goede spoor was gekomen’. De eerste State of the Union-toespraak van voormalig president George W. Bush had de sfeer van een overwinningsbijeenkomst.

Maar WikiLeaks' Onthullingen in de uitgelekte oorlogslogboeken versterkten het standpunt van sommige analisten dat dit geen waarheidsgetrouw beeld was, dat de oorlog in Afghanistan vanaf het begin verkeerd was verlopen. Het was in tegenspraak met de regeringslijn dat Afghanistan een succes was. Zo ook de Wikileaks In 2011 gepubliceerd bewijsmateriaal had heel sterk bevestigd dat de oorlog in Irak ernstig mis was gegaan, terwijl het Amerikaanse officiële verhaal er één van succes was geweest.

Wikileaks had bijvoorbeeld met de oorlogslogboeken bewezen dat er minimaal 15,000 meer burgerdoden vielen dan was gerekend door de Iraq Body Count. Deze Wikileaks Het blootleggen van de mislukkingen van deze oorlogen had voor een groot deel bijgedragen aan een veel grotere terughoudendheid van de westerse mogendheden om in een vroeg stadium oorlog te voeren.

Fitzgerald zei dat paragraaf 8 van het rapport van Rogers suggereert dat Assange gemotiveerd was door zijn politieke opvattingen en verwees naar zijn toespraak voor de Verenigde Naties. Was het zijn bedoeling om de politieke acties van de VS te beïnvloeden?

Rogers antwoordde ja. Assange had verklaard dat hij niet tegen de VS was en dat er goede mensen in de VS waren die er verschillende opvattingen op nahielden. Hij hoopte duidelijk het Amerikaanse beleid te kunnen beïnvloeden. Rogers verwees ook naar de verklaring van Mairead Maguire bij het nomineren van Julian voor de Nobelprijs voor de Vrede:

Julian Assange en zijn collega's bij Wikileaks hebben bij talloze gelegenheden laten zien dat zij een van de laatste uitlaatkleppen zijn van echte democratie en hun werk voor onze vrijheid en meningsuiting. Hun werk voor echte vrede, door de acties van onze regeringen in binnen- en buitenland openbaar te maken, heeft ons op de hoogte gebracht van hun wreedheden die in naam van de zogenaamde democratie over de hele wereld worden begaan.

Rogers verklaarde dat Assange een duidelijke en samenhangende politieke filosofie had. Hij had het met name uiteengezet in de campagne van de Wikileaks-partij voor een Senaatszetel in Australië. Het was gebaseerd op mensenrechten en een geloof in transparantie en verantwoordingsplicht van organisaties. Het was in wezen libertair van aard. Het omvatte niet alleen transparantie van de overheid, maar ook transparantie van bedrijven, vakbonden en NGO's. Het kwam neer op een zeer duidelijke politieke filosofie. Assange nam een ​​duidelijk politiek standpunt in dat niet strookte met de conventionele partijpolitiek, maar dat coherente overtuigingen omvatte die de afgelopen jaren steeds meer steun hadden gekregen.

Fitzgerald vroeg hoe dit verband hield met de regering-Trump.

Rogers zei dat Trump een bedreiging vormde Wikileaks omdat hij uit een positie komt van tamelijk extreme vijandigheid tegenover transparantie en verantwoordingsplicht in zijn regering.

Fitzgerald suggereerde dat de nieuwe regering-Trump blijk had gegeven van deze vijandigheid jegens Assange en de wens om te vervolgen.

Rogers antwoordde dat de vijandigheid inderdaad was gebleken uit een reeks verklaringen onder de hooggeplaatste leden van de Trump-regering. De aanleiding hiervoor was Trumps karakterisering van negatieve informatie als ‘nepnieuws’.

Fitzgerald vroeg zich af of de motivatie voor de huidige vervolging crimineel of politiek was? Rogers antwoordde “het laatste.”

Dit maakte deel uit van het atypische gedrag van de regering-Trump; het vervolgt op basis van politieke motivatie. Zij zien openheid als een bijzondere bedreiging voor deze regering. Dit had ook te maken met Trumps obsessieve afkeer van zijn voorganger. Zijn regering zou Assange vervolgen, juist omdat voormalig president Barack Obama Assange niet heeft vervolgd. Ook de nieuwe regering-Trump was extreem geïrriteerd door de omzetting van de straf van Chelsea Manning, een besluit dat zij niet konden herroepen. Daarom zou de vervolging van Assange plaatsvervangende wraak kunnen zijn.

Verschillende hoge regeringsleden hadden gepleit voor extreem lange gevangenisstraffen voor Assange en sommigen hadden zelfs de doodstraf ter sprake gebracht, hoewel Rogers zich realiseerde dat dit technisch onmogelijk was door dit proces.

Fitzgerald vroeg zich af of de politieke opvattingen van Assange van het type waren dat beschermd werd door de Vluchtelingenconventie.

Rogers antwoordde ja. Vervolging vanwege politieke opvattingen is een goede reden om de vluchtelingenstatus aan te vragen. De acties van Assange worden gemotiveerd door zijn politieke standpunt.

Tenslotte vroeg Fitzgerald vervolgens of Rogers politieke betekenis zag in het feit dat Assange onder Obama niet werd vervolgd.

Rogers antwoordde ja, dat deed hij. Deze zaak wordt duidelijk beïnvloed door fundamentele politieke motivatie die van Trump zelf uitgaat.

Kruisverhoor 

James Lewis QC stond vervolgens op om een ​​kruisverhoor te doen voor de vervolging. Zijn eerste vraag was: “Wat is een politieke mening?”

Rogers antwoordde dat een politieke mening een bepaald standpunt inneemt over het politieke proces en dat openlijk doet. Het heeft betrekking op het bestuur van gemeenschappen, van naties tot kleinere eenheden.

Lewis suggereerde dat Assange's standpunten ook het bestuur van bedrijven, NGO's en vakbonden omvatten. Ze kunnen daarom niet als ‘politieke opinie’ worden beschouwd.

Rogers antwoordde dat het terrein van de politiek de afgelopen vijftig jaar nu veel meer omvat dan alleen het strikte regeringsproces. Assange bespreekt in het bijzonder de relaties tussen de overheid en bedrijven en de invloed van laatstgenoemde op de overheid en de samenleving als onderdeel van een breder heersend establishment.

Lewis vroeg zich vervolgens af: “is simpelweg journalist zijn een persoon die politieke meningen uitdrukt?”

Rogers antwoordde niet noodzakelijkerwijs; Er waren verschillende soorten journalisten.

Lewis vroeg toen: “Dus alleen al het feit dat je een journalist of uitgever bent, betekent niet noodzakelijk dat je een politieke mening hebt, toch?”

Rogers antwoordde “niet noodzakelijkerwijs, maar meestal.” Lewis suggereerde vervolgens dat de uiting van een redactionele mening een politieke visie in een journalist vormde.

Rogers antwoordde dat dit één manier was, maar er waren andere. De selectie van het te publiceren materiaal zou een politieke visie kunnen uiten.

Lewis rammelde vervolgens een reeks vragen af. Is transparantie een politieke mening? Is Assange van mening dat regeringen nooit geheimen mogen hebben? Moet die transparantie het mogelijk maken om individuen in gevaar te brengen? Er waren er meer.

Rogers antwoordde dat deze vragen geen binaire antwoorden mogelijk maakten.

Lewis nam Rogers vervolgens mee naar de toespraak van Assange voor de Stop the War Coalition, waar hij verklaarde dat de invasie van Polen aan het begin van de Tweede Wereldoorlog het resultaat was van zorgvuldig verzonnen leugens. Was Rogers het eens met die opvatting? Welke politieke mening vertegenwoordigde deze visie?

Rogers antwoordde dat het een sterke politieke mening vertegenwoordigde en een specifieke kijk op de oorsprong van oorlog.

Lewis citeerde vervolgens een andere vermeende opmerking van Assange, ‘journalisten zijn oorlogsmisdadigers’, en vroeg welke politieke mening dat vertegenwoordigde.

Rogers antwoordde dat het een vermoeden van bepaalde journalistieke praktijken vertegenwoordigde.

Rogers zei dat hij nooit had gezegd dat hij de standpunten van Assange steunde of zich ermee identificeerde. Met sommigen was hij het absoluut niet eens. Maar er bestond geen twijfel over dat het coherente politieke opvattingen waren.

Lewis las vervolgens een lang citaat van Assange voor waarin stond dat sterk anti-transparante regeringen altijd zullen resulteren in meer lekken, gevolgd door meer beperkingen, en dit zou een cyclus in gang zetten.

Lewis vroeg Rogers welke politieke visie dit zou vertegenwoordigen.

Rogers antwoordde dat het een interessante analyse was van de werking van zeer autocratische systemen. Hun bezorgdheid over geheimhouding leidt tot meer lekken, waardoor hun veiligheid afneemt. Hij wist niet zeker of het expliciet was, maar hij geloofde dat Assange dit zou kunnen poneren als een nieuwe ontwikkeling die mogelijk wordt gemaakt door internet. Assange's stelling was dat autocratische regimes de zaden van hun eigen vernietiging herbergen. Het was geen traditioneel standpunt van politicologen, maar het was het overwegen waard.

Lewis veranderde nu van koers. Hij verklaarde dat Rogers verscheen als een “zogenaamde getuige-deskundige” onder een voortdurende verplichting om onpartijdig te zijn. Hij had de plicht om al het ondersteunende bewijsmateriaal in overweging te nemen. De Amerikaanse assistent-advocaat Gordon Kromberg had een beëdigde verklaring ingediend waarin hij expliciet ontkende dat er enige politieke motivatie voor de vervolging bestond, en verklaarde dat deze op bewijsmateriaal was gebaseerd. Waarom vermeldde Rogers de verklaring van Kromberg niet in zijn rapport? Een onpartijdige getuige-deskundige zou de verklaring van Kromberg in overweging nemen.

Rogers antwoordde dat hij sprak vanuit zijn expertise als politicoloog, en niet vanuit zijn jurist. Hij accepteerde dat Kromberg zijn verklaring had afgelegd, maar vond een bredere visie belangrijker.

Lewis verklaarde dat Krombergs eerste beëdigde verklaring stelde dat "op basis van het beschikbare bewijsmateriaal en de toepasselijke wetgeving een grand jury de aanklacht had goedgekeurd." Waarom had Rogers de grand jury niet genoemd?

Rogers zei dat hij een bredere kijk had gekregen op de vraag waarom er nu een beslissing was om tot vervolging over te gaan en niet in 2011, en waarom de verklaring van Kromberg nu werd afgelegd, na een periode van acht jaar. Dit was abnormaal.

Lewis vroeg toen: “Ik wil overwegen waarom u niet het tegenovergestelde standpunt innam. Heb je het bewijs gezien?”

Op dat moment grijnsde hij inderdaad heel vreemd, opkijkend naar de rechter, achterover leunend met één arm wijd over de rugleuning van zijn stoel, in een soort eigenaardig alfamannelijk gebaar. Ik geloof dat de videolink van Rogers hem slechts een breed zicht gaf op de hele rechtszaal, dus hoeveel hij kon zien van de lichaamstaal van zijn vragensteller weet ik niet zeker.

Rogers zei dat hij het bewijsmateriaal had gezien.

Lewis draaide zich triomfantelijk om: ‘Je kunt het bewijsmateriaal niet hebben gezien. Het bewijsmateriaal is alleen door de grand jury gezien en niet vrijgegeven. Je kunt het bewijs niet gezien hebben.”

Rogers verontschuldigde zich en zei dat hij had begrepen dat Lewis de verklaring van Kromberg als bewijs bedoelde. Rogers zei verder dat hij minder dan 24 uur geleden een bewijsbundel van 350 pagina's had ontvangen. Het was oneerlijk om van hem te verwachten dat hij van elk document een precies beeld had.

Lewis keerde vervolgens terug naar een verklaring van Gordon Kromberg waarin stond dat aanklagers een code hebben die hen verbiedt politiek gemotiveerde beslissingen te nemen.

Rogers antwoordde dat dit in theorie misschien juist was, maar in de praktijk niet waar was, vooral in de VS, waar een veel hoger percentage van de hoge functionarissen bij het ministerie van Justitie politieke benoemingen waren die bij elke regering veranderden.

Lewis vroeg Rogers of hij beweerde dat de aanklagers de door Kromberg geschetste code niet volgden.

Rogers antwoordde dat je rekening moest houden met de motivatie van degenen boven de aanklagers die hun beslissingen beïnvloedden. “Wat u mij geeft is een eerlijke weergave van hoe federale aanklagers hun werk zouden moeten doen. Maar ze werken zoals degenen hierboven hen opdragen.”

Lewis herhaalde dat de code politieke motivatie voor vervolging uitsluit. Beweerde Rogers dat Gordon Kromberg te kwader trouw handelde?

Rogers antwoordde nee, maar hij handelde onder politieke leiding. De timing van deze aanklacht na acht jaar was doorslaggevend.

Lewis vroeg of dat ertoe deed als er een misdrijf was gepleegd. Hij verwees naar historische vervolgingen van soldaten die meer dan twintig jaar geleden misdaden zouden hebben gepleegd in Noord-Ierland. Was het politieke motivatie die nu tot nieuwe vervolgingen leidde?

Rogers zei dat dit meer over kwade trouw ging.

Lewis vroeg of Rogers begreep waarvoor Assange werd vervolgd. Werd hij vervolgd wegens publicatie? de video ‘Collateral Murder’?

Rogers antwoordde nee, de beschuldigingen waren specifieker en hadden vooral betrekking op de Spionagewet.

Lewis verklaarde dat de meeste aanklachten betrekking hadden op medeplichtigheid aan diefstal en hacking.

Rogers antwoordde dat er duidelijk een bredere politieke vraag was over waarom er überhaupt daden werden gepleegd. Lewis verklaarde dat met betrekking tot de publicatie de beschuldigingen alleen betrekking hadden op de niet-geredigeerde namen van bronnen.

Rogers zei dat hij begreep dat dit was wat de aanklager zei, maar dat de verdediging het daar niet mee eens was. Maar de vraag bleef: waarom wordt dit nu gebracht? En je kunt daar alleen maar naar kijken vanuit het perspectief van de ontwikkelingen in de Amerikaanse politiek van de afgelopen twintig jaar.

Lewis vroeg Rogers om te bevestigen dat hij niet zei dat de Amerikaanse aanklagers te kwader trouw handelden. Rogers antwoordde dat hij op dat niveau niet zou hopen.

Lewis vroeg of Rogers' standpunt was dat er op een hoger niveau een politieke beslissing was genomen om te vervolgen.

Rogers zei ja. Dit waren complexe zaken. Het werd sinds ongeveer 1997 beheerst door de politieke ontwikkelingen in de VS. Hij wilde daarover spreken…

Lewis onderbrak hem en zei dat hij liever naar bewijsmateriaal keek. Hij citeerde A Washington Post artikel uit 2013 waarin stond dat er geen formeel besluit was genomen om Assange niet te vervolgen door de regering-Obama (dit was hetzelfde artikel dat Lewis gisteren aan professor Mark Feldstein had geciteerd, waarover hij door Edward Fitzgerald was opgeroepen voor selectief citeren).

Rogers antwoordde ja, maar dat moet in een bredere context worden bekeken.

Lewis weigerde opnieuw Rogers zijn bewijsmateriaal te laten ontwikkelen, en gaf de citaten van het juridische team van Assange, opnieuw zoals gisteren aan Feldstein gegeven, met als gevolg dat ze in 2016 niet op de hoogte waren gesteld van het intrekken van de aanklacht.

Rogers antwoordde dat dit precies was wat je ervan zou verwachten Wikileaks in die tijd. Ze wisten het niet en moesten voorzichtig zijn.

Lewis: Accepteert u dat er een voortdurend onderzoek heeft plaatsgevonden van de regeringen van Obama naar Trump?
Rogers: Ja, maar we weten niet op welk intensiteitsniveau.
Lewis: Accepteert u dat Obama geen besluit heeft genomen om niet te vervolgen?
Rogers: Er was geen besluit tot vervolging. Het gebeurde niet.
Lewis: Hoe konden ze vervolgen terwijl Assange in de [Ecuadoriaanse] ambassade was?
Rogers: Dat sluit een vervolging en het instellen van een aanklacht niet uit. Dat zou een manier kunnen zijn om druk uit te oefenen op Ecuador.
Lewis: De advocaat van Assange zei dat de regering-Obama geen beslissing heeft genomen om niet te vervolgen.
Rogers: Ik heb aanvaard dat er geen beslissing was om niet te vervolgen. Maar er volgde geen vervolging en er werd over nagedacht.

Lewis: Rechter Mehta zei dat er naast Manning nog een onderzoek loopt naar anderen. En Wikileaks tweette Assange's bereidheid om naar de VS te komen om aangeklaagd te worden als Manning clementie zou krijgen.
Rogers: Uiteraard konden Assange en zijn advocaat niet zeker zijn van de situatie. Maar het moet duidelijk zijn dat het naar de VS brengen van Julian Assange voor een groot proces tegen iemand die door veel Trump-aanhangers en potentiële Trump-aanhangers als staatsvijand werd gezien, van cruciaal politiek voordeel voor de heer Trump zou kunnen zijn.

Lewis antwoordde nu dat Rogers geen echte getuige-deskundige was en “een bevooroordeelde mening had gegeven ten gunste van Julian Assange.”

Heronderzoek

Edward Fitzgerald QC onderzocht Rogers vervolgens opnieuw voor de verdediging. Hij zei dat Lewis iets sinisters leek te zien in de verklaring van Assange dat de invasie van Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog met leugens was begonnen. Naar welke leugens dacht Rogers dat Assange verwees?

Rogers antwoordde op de leugens van het naziregime.

Fitzgerald vroeg of dit een eerlijk punt was.

Rogers antwoordde ja.

Fitzgerald las de context van de verklaring van Assange, waarin ook werd verwezen naar leugens die de oorlog in Irak begonnen.

Rogers was het ermee eens dat leugens die tot oorlog leiden een consistent politiek thema van Assange waren.

Fitzgerald nodigde Rogers vervolgens kort uit om de gevolgen van de verandering van de Amerikaanse regering samen te vatten. Rogers stelde dat onder Trump het verhaal van hogere politici overging Wikileaks is veranderd.

De regering-Bush had de oorlog in Irak als essentieel beschouwd, met de steun van de meeste Amerikanen. Die visie was geleidelijk veranderd totdat Obama feitelijk had gewonnen met een ticket voor “terugtrekking uit Irak”. Op dezelfde manier werd gedacht dat de oorlog in Afghanistan te winnen was, maar geleidelijk veranderde het politieke establishment van gedachten. Deze verschuiving in visie was deels te wijten aan WikiLeaks. In 2015/6 had de Amerikaanse politiek de oorlogen achter zich gelaten en was er geen politiek belang bij vervolging WikiLeaks.

Toen kwam Trump binnen met een geheel nieuwe houding tegenover de hele Vierde Stand en tegenover de openheid en verantwoordelijkheid van de uitvoerende macht. Dat heeft tot deze vervolging geleid.

Fitzgerald stuurde Rogers naar een Washington Post dit artikel die verklaarde::

Het voorheen niet bekendgemaakte meningsverschil binnen het ministerie van Justitie onderstreept het beladen karakter van de jarenlange inspanningen van de regering om Assange tegen te gaan, een uitgever uit het internettijdperk die herhaaldelijk zijn vijandigheid heeft uitgesproken tegenover het Amerikaanse buitenlandse beleid en militaire operaties. De Assange-zaak illustreert ook hoe de regering-Trump bereid is verder te gaan dan haar voorgangers in de jacht op lekkende mensen – en degenen die officiële geheimen publiceren.

Rogers was het ermee eens dat dit zijn standpunt ondersteunde.

Fitzgerald vroeg vervolgens naar de vergelijking van Lewis met de vervolging van Britse soldaten wegens historische misdaden in Noord-Ierland.

Rogers was het ermee eens dat hun vervolging op geen enkele manier verband hield met hun politieke opvattingen, zodat de zaken niet vergelijkbaar waren. Rogers' laatste punt was dat vier maanden nadat William Barr aantrad als procureur-generaal van de VS, de aanklachten werden verhoogd van één naar achttien. Dit was een vrij duidelijke indicatie dat er politieke druk werd uitgeoefend op het rechtssysteem.

Trevor Timm 

Getuige van de middag was Trevor Timm, mede-oprichter van de Freedom of the Press Association in San Francisco, wederom via videolink.

Je kunt hem volledig zien bewijsverklaring hier. De Freedom of the Press Association onderwijst en ondersteunt onderzoeksjournalistiek en probeert schendingen van de mediavrijheid in de VS te documenteren en tegen te gaan.

Timm getuigde dat er in de VS een rijke geschiedenis bestaat van beroemde verslaggevers die verslag uitbrengen over defensie- en buitenlandse zaken, op basis van geheime documenten. In 1971 besloot het Hooggerechtshof dat de regering niet kon censureren The New York Times van de publicatie van de Pentagon Papers. Er zijn in de loop van de geschiedenis verschillende gevallen geweest waarin de regering het gebruik van de Spionagewet had onderzocht om journalisten te vervolgen, maar er is nooit sprake geweest van vervolging vanwege de grondwettelijke rechten van het Eerste Amendement.

Ter verdediging legde Mark Summers QC Timm voor dat dit de zaak van de aanklager was: Chelsea Manning had een misdaad begaan door te klokkenluiden. Dus elke daad die Chelsea Manning hielp of om materiaal vroeg, was ook een misdaad.

Timm antwoordde dat dit niet de wet was. Het was de standaardpraktijk voor journalisten om bronnen om geheim materiaal te vragen. De implicaties van deze vervolging zouden elke journalist die geheime inlichtingen ontvangt, criminaliseren. Vrijwel elke krant in de Verenigde Staten had deze beslissing tot vervolging op deze gronden bekritiseerd, ook de kranten die zich daartegen hadden verzet WikiLeaks' algemene activiteiten.

Dit was de enige poging om de Spionagewet te gebruiken tegen een persoon die niet in dienst was bij de overheid, afgezien van de AIPAC-zaak, die was ingestort om die reden. Veel grote journalisten zouden door dit soort vervolging zijn opgepakt, waaronder Bob Woodward en Carl Bernstein teelt van Diepe keel.

Summers vroeg naar de karakterisering door de aanklager van het verstrekken van een dropbox door Wikileaks tegen een klokkenluider als een criminele samenzwering.

Timm antwoordde dat de aanklacht het bezit van een beveiligde brievenbus als een strafbaar feit beschouwt. Maar The Guardian, The Washington Post, The New York Times en meer dan 80 andere nieuwsorganisaties hebben beveiligde dropboxen. Het Internationale Comité van Onderzoeksjournalisten heeft een dropbox met een specifieke ‘lek naar ons’-pagina waarin om geheime documenten wordt gevraagd. De eigen stichting van Timms had in 2014 een beveiligde dropbox ontwikkeld waar ze les in gaven, en die door meerdere nieuwsorganisaties in de VS was overgenomen.

Summers vroeg of nieuwsorganisaties reclame maakten voor dropboxen.

Timm antwoordde ja. TIk heb New York Times links naar de beveiligde dropbox in zijn berichten op sociale media. Sommigen plaatsten zelfs betaalde advertenties voor klokkenluiders.

Summers vroeg naar de ‘lijst van meest gezochte personen’, die de aanklager omschreef als een strafrechtelijke uitnodiging.

Timm antwoordde dat meerdere respectabele nieuwsorganisaties actief klokkenluiders zochten. De ‘meest gezochte’ lijst was een Wiki-document geweest dat via crowdsourced was verzameld. Het was niet een Wikileaks document. Zijn eigen stichting had hieraan bijgedragen, samen met vele andere mediaorganisaties.

Summers vroeg of dit een criminele activiteit was.

Timm antwoordde ontkennend.

Summers vroeg Timm om zijn gedachten uiteen te zetten over het rapport van de Senaatsinlichtingencommissie over foltering uit 2014.

Timm zei dat dit cruciale en vernietigende rapport over de betrokkenheid van de CIA bij martelingen grotendeels was geredigeerd en gebaseerd was op duizenden geheime documenten die niet voor het publiek beschikbaar waren gesteld. Vrijwel de hele media waren daarom betrokken geweest bij het verkrijgen van het geheime materiaal dat meer van het verhaal onthulde. Veel van dit materiaal werd als Top Secret geclassificeerd – hoger dan het Manning-materiaal. Veel kranten riepen klokkenluiders op om met documenten naar voren te komen en hij had daar zelf een oproep in gepubliceerd The Guardian.

Summers vroeg of Timm ooit was gesuggereerd dat dit crimineel gedrag was.

Timm antwoordde nee, de universele overtuiging was dat het Eerste Amendement de vrijheid van meningsuiting beschermde. De huidige aanklacht is ongrondwettelijk.

Kruisverhoor 

James Lewis QC ondervroeg vervolgens een kruisverhoor voor de vervolging. Hij zei dat dit een deskundigenoordeel was, maar wist Timm wat dat betekende in de Britse wetgeving?

Timm zei dat hij de plicht had om zijn kwalificatie uit te leggen en de waarheid te vertellen.

Lewis antwoordde dat hij ook objectief en onbevooroordeeld moest zijn en geen belangenconflict mocht hebben. Maar de Free Press Foundation had bijgedragen aan het defensiefonds van Assange. Lewis vroeg hoeveel?

Timm antwoordde $ 100,000.

Lewis vroeg of er voorwaarden waren waaronder de Stichting hun geld terug zou krijgen.

Timm antwoordde nee, niet voor zover hij wist.

Lewis vroeg of Timm zich persoonlijk bedreigd zou voelen als deze zaak voor vervolging zou komen.

Timm antwoordde dat dit een bedreiging zou vormen voor vele duizenden journalisten. De Spionagewet was zo breed opgesteld dat deze zelfs een bedreiging zou vormen voor kopers en lezers van kranten die gelekte informatie bevatten.

Lewis zei dat Timm had getuigd dat hij had geschreven waarin hij pleitte voor het lekken van CIA-materiaal. Was hij bang dat hij zelf vervolgd zou worden?

Timm antwoordde nee, hij had niet gevraagd om materiaal naar hemzelf te lekken. Maar deze vervolging vormde een reële bedreiging voor duizenden journalisten die door zijn organisatie werden vertegenwoordigd.

Lewis zei dat het standpunt van de aanklager is dat Assange geen journalist is.

Timm antwoordde dat hij journalist is. Journalist zijn betekent niet dat je voor de reguliere media werkt. Er was een lange juridische geschiedenis die teruggaat tot de pamfletschrijvers ten tijde van de onafhankelijkheid.

Dit kruisverhoor verliep niet zo goed, en Lewis pakte opnieuw de beëdigde verklaring van Gordon Kromberg als een troostdeken. Kromberg had gezworen dat het ministerie van Justitie de bescherming van journalisten serieus neemt en dat Julian Assange geen journalist is. Kromberg had verder gezworen dat Julian Assange alleen werd vervolgd wegens samenzwering om illegaal materiaal te verkrijgen, en voor het publiceren van niet-geredigeerde namen van informanten die het risico van de dood liepen. De regering doet er alles aan om te benadrukken dat zij de journalistiek niet vervolgt.

Timm antwoordde dat hij zijn mening baseerde op wat in de aanklacht stond, en niet op het persbericht van het ministerie van Justitie waaruit Lewis had voorgelezen.  Drie van deze aanklachten hebben betrekking op publicatie. De overige tenlasteleggingen hebben betrekking op het bezit van materiaal.

Lewis zei dat Timm de beschuldiging van hacking miste die centraal stond in punt 1 en verschillende andere punten. Lewis citeerde een artikel uit de Law Review van de New York Law School, die zei dat het voor een journalist illegaal is om materiaal te verkrijgen uit het wrak van een neergestort vliegtuig, uit een illegale telefoontap of uit diefstal, zelfs als het doel publicatie was. Zou het niet illegaal zijn om met een bron samen te zweren om hacking te plegen?

Timm antwoordde dat in dit geval de beschuldiging leek te zijn dat het hacken bedoeld was om de identiteit van de bron te beschermen, en niet om documenten te stelen. Bronnenbescherming was een verplichting.

Lewis vroeg Timm vervolgens of hij het feitelijke bewijs had gezien dat de aanklacht ondersteunt.

Timm antwoordde slechts een deel ervan, met name het Java-script van de berichten tussen Assange en Manning.

Lewis zei dat Timm niet al het bewijsmateriaal had kunnen zien, omdat het niet was gepubliceerd.

Timm antwoordde dat hij niet had gezegd dat hij alles had gezien. Hij had de vermeende Assange/Manning-berichten gezien die waren gepubliceerd.

Lewis zei dat Assange niet-geredigeerd materiaal had gepubliceerd dat levens in gevaar bracht. Dat was de specifieke aanklacht.

Timm antwoordde dat, ervan uitgaande dat de bewering waar was, de vervolging nog steeds ongrondwettelijk was. Er was een verschil tussen verantwoordelijk en onverantwoordelijk, en legaal en illegaal. Een daad kan onverantwoord zijn, zelfs afkeurenswaardig, en nog steeds niet illegaal.

Er was nooit sprake geweest van vervolging wegens publicatie van de namen van informanten, zelfs niet als zij in gevaar zouden zijn gebracht. Het volgen van de officiële lijn over schade aan informanten juist als gevolg van WikiLeaks' publicatie van de telegrammen, senator Joe Liebermann en introduceerde de Shield Bill in het Congres. Het faalde specifiek op grond van het Eerste Amendement. De aflevering vertelt ons twee dingen; ten eerste dat het Congres van mening was dat de publicatie van de namen van informanten niet illegaal was en ten tweede dat zij het ook niet illegaal wilden maken.

Lewis citeerde A Voogd redactioneel commentaar veroordeelde de publicatie van namen, en verklaarde dat The Washington Post, The New York Times, El Pais en der Spiegel en vele anderen hadden het ook veroordeeld.

Timm antwoordde dat dit het nog steeds niet illegaal maakte. De Amerikaanse regering zou niet moeten beslissen of een redactioneel besluit correct is of niet. Timm vond het ook de moeite waard om terloops op te merken dat al die media wier meningen Lewis zo hoog in het vaandel had staan, de huidige poging tot vervolging hadden veroordeeld.

Lewis vroeg waarom we de mening van Timm zouden moeten verkiezen boven die van de rechtbanken.

Timm antwoordde dat zijn mening in overeenstemming was met de rechtbanken. Talloze beslissingen door de eeuwen heen bevestigden het Eerste Amendement. Het was de aanklacht die niet in overeenstemming was met de rechtbanken. Het Hooggerechtshof had uitdrukkelijk verklaard dat er geen sprake was van een evenwicht tussen schade-argumenten in zaken over het Eerste Amendement.

Lewis vroeg Timm welke kwalificatie hij had om commentaar te geven op juridische zaken.

Timm antwoordde dat hij was afgestudeerd aan de rechtenstudie en was toegelaten tot de balie van New York, maar in plaats van te oefenen had hij gewerkt aan academische analyses van gevallen van mediavrijheid. De Stichting sloot zich vaak aan bij rechtszaken ter ondersteuning van de mediavrijheid, op amicusbasis.

Lewis zei (op een toon van ongeloof) dat Timm had verklaard dat deze vervolging deel uitmaakte van ‘Trumps oorlog tegen de journalistiek’.

Timm kwam handig tussenbeide. Ja, legde hij uit, we houden Trumps oorlog tegen de journalistiek in de gaten. Hij heeft meer dan 2,200 tweets verzonden waarin hij journalisten aanviel. Hij heeft journalisten ‘vijanden van het volk’ genoemd. Er is veel materiaal beschikbaar hierover.

Lewis vroeg waarom Timm niet had opgemerkt dat de Amerikaanse assistent Attprney Gordon Kromberg specifiek had ontkend dat er een oorlog tegen journalisten gaande was?

Timm zei dat hij deze argumenten in zijn bewijsmateriaal had behandeld, maar zonder specifiek naar Kromberg te verwijzen.

Lewis verklaarde dat Timm ook niet was ingegaan op de bewering van Kromberg dat Assange niet simpelweg wordt beschuldigd van de ontvangst van geheim materiaal.

Timm antwoordde dat dit komt omdat de bewering van Kromberg onjuist is. Assange wordt inderdaad beschuldigd van misdrijven die passieve ontvangst omvatten. Als je bijvoorbeeld 7 telt en kijkt naar de wetgeving die hiervoor in rekening wordt gebracht, wordt passieve ontvangst en bezit juist strafbaar gesteld.

Lewis vroeg waarom Timm Krombergs verwijzing naar de beslissing van de grote jury had weggelaten?

Timm antwoordde dat het heel weinig betekende; 99.9 procent van de grote jury's stemt ermee in om vervolging in te stellen. Uit een academisch onderzoek onder 152,000 grote jury's zijn slechts elf jury's gebleken die het verzoek van een federale aanklager tot vervolging hadden afgewezen.

Lewis vroeg Timm waarom hij niet had vermeld dat Kromberg beweerde dat een federale aanklager geen rekening mag houden met politieke overwegingen.

Timm antwoordde dat dit niet de werkelijkheid weerspiegelde. Vervolging was een van de vele pijlers in de oorlog van president Donald Trump tegen de journalistiek.

Lewis vroeg of Timm zei dat Kromberg en zijn collega's te kwader trouw handelden.

Timm antwoordde nee, maar er zat wel een verhaal in The Washington Post dat hogere federale aanklagers zich tegen de vervolging hadden verzet omdat deze in strijd was met het Eerste Amendement en dus ongrondwettelijk was.

Heronderzoek  

Mark Summers deed vervolgens opnieuw examen voor de verdediging. Hij zei dat Kromberg twee redenen aanvoert waarom Assange geen journalist is. De eerste is dat hij samenzweerde met Manning om vertrouwelijk materiaal te verkrijgen.

Timm antwoordde dat dit cultiveren van een bron routinematige journalistieke activiteit was. De aanklacht wordt uitgesloten door het Eerste Amendement. Het Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat zelfs als een journalist weet dat materiaal is gestolen (maar niet door hem), hij nog steeds mag publiceren met recht op bescherming door het Eerste Amendement.

Summers vroeg Timm naar Lewis' vergelijking van Assange's contact met Manning met diefstal uit een vliegtuigwrak of illegale telefoontap.

Timm zei dat deze vermeende overtreding die lat niet bereikte. De regering beweert niet dat Assange zelf Manning heeft geholpen bij het stelen van het materiaal. Er wordt beweerd dat hij hulp heeft geboden bij het kraken van een code waarmee Manning zijn identiteit beter kon beschermen.

Lewis onderbrak hem hier met een lang citaat uit de beëdigde verklaringen van Kromberg, waarin hij stelde dat de regering nu beweerde dat Assange Manning hielp een wachtwoord te hacken om het verkrijgen van geheime informatie te vergemakkelijken.

Timm zei opnieuw dat de verklaring van Kromberg niet leek overeen te komen met de daadwerkelijke aanklacht. De bewering daar is dat het hacken van wachtwoorden “het wellicht moeilijker heeft gemaakt om Manning te identificeren”. Het gaat om bronbescherming, niet om diefstal. Bronbescherming is een normale journalistieke activiteit.

Summers verklaarde dat Krombergs tweede rechtvaardiging voor zijn bewering dat Assange geen journalist is, was dat hij de namen van bronnen publiceerde.

Timm antwoordde dat hij begreep dat deze feiten werden betwist, maar in ieder geval had het Hooggerechtshof duidelijk gemaakt dat een dergelijke publicatie nog steeds bescherming van het Eerste Amendement genoot. Een controversiële redactionele keuze heeft er niet voor gezorgd dat u ‘geen journalist’ bent.

Summers vroeg Timm of hij de karakterisering van Kromberg accepteerde dat Assange alleen werd vervolgd wegens vermeend hacken en voor het publiceren van namen.

Timm zei van niet. Tellingen 16, 17 en 18 waren voor publicatie. Alle andere tellingen hadden betrekking op bezit. Punt 7 betrof bijvoorbeeld ‘het willens en wetens onrechtmatig ontvangen en verkrijgen’. Dat beschreef de passieve ontvangst van geheime informatie en zou veel legitieme journalistieke activiteiten criminaliseren. Grote delen van de berichtgeving op het gebied van defensie, nationale veiligheid en buitenlandse zaken zouden strafbaar worden gesteld.

Opmerking

De verdediging heeft de afgelopen twee dagen geprobeerd aannemelijk te maken dat dit een politiek gemotiveerde vervolging is en daarom niet in aanmerking komt onder de voorwaarden van het Brits-Amerikaanse uitleveringsverdrag van 2007 (relevant uittreksel hierboven afgebeeld).

In de openingspleidooi in februari had de aanklager ronduit kluchtig betoogd dat artikel 4 van het verdrag niet van toepassing is omdat het onverenigbaar is met de Britse wetgeving. ESTO argument dat de activiteit van Assange niet politiek is, aangezien dat woord in de wet alleen maar steun voor een bepaalde partij kan betekenen. Vandaar dat Lewis vandaag op dat punt met Rogers spartelde, waarin Lewis ver buiten zijn niveau was.

De voornaamste tactiek van Lewis was onbeschoftheid en agressie om getuigen van streek te maken. Hij twijfelt aan hun eerlijkheid, eerlijkheid, onafhankelijkheid en kwalificaties. Vandaag kwam zijn pesttactiek in strijd met twee klassevollere artiesten dan hij. Dat is geen kritiek op Feldstein gisteren, wiens stille waardigheid en bezorgdheid op een andere manier effectief waren in het ontmaskeren van Lewis als een lomp.

De resterende tactiek van Lewis is om herhaaldelijk terug te vallen op de verklaringen van Gordon Kromberg, de Amerikaanse assistent-advocaat, en zijn verklaringen dat de aanklager niet politiek gemotiveerd is, en op Krombergs karakterisering van de omvang van de beschuldigingen, die iedereen behalve Lewis en Kromberg inconsistent vindt. met de vervangende aanklacht zelf.

Het is begrijpelijk dat Getuigen zich terugtrekken van de uitdaging van Lewis om Kromberg een leugenaar te noemen, of zelfs zijn goede trouw in twijfel te trekken. Het plan van Lewis is heel duidelijk om aan het eind te verklaren dat iedere getuige de goede trouw van Kromberg aanvaardt en daarom is dit een eerlijke vervolging en heeft de verdediging geen zaak.

Misschien kan ik helpen. Ik aanvaard de goede trouw van Kromberg niet. Ik aarzel niet om Kromberg een leugenaar te noemen.

Als het beste wat uw meest ondersteunende collega over u kan zeggen is dat islamofoben in de onmiddellijke nasleep van een terreuraanslag tijdelijke populariteit genieten, dan is er sprake van een reëel probleem. Er is een reëel probleem met Gordon Kromberg, en Lewis zou er heel goed spijt van kunnen krijgen dat hij het gewicht van de geloofwaardigheid van zijn hele zaak op zo'n sterke pin heeft laten rusten.

Kromberg heeft een geschiedenis van islamofobe opmerkingen, ook over moslimvrouwen. Als De Wall Street Journal gerapporteerd op 15 september 2008:

“Kromberg heeft de laatste tijd veel kritiek gekregen vanwege zijn opmerkingen en tactieken bij de vervolging van terrorisme”… zei Andrew McCarthy, een voormalige federale aanklager voor terrorisme. 'Zolang er niets aan de hand is, willen ze zeggen dat je islamofoob bent. Op het moment dat er iets goed gaat, als de volgende 9 september plaatsvindt, zal God iedereen helpen die zegt dat hij niet zo agressief was als Gordon.”

Voor Britse lezers is Kromberg Katie Hopkins met een juridische opdracht. Roep dat beeld op, elke keer dat Lewis op Gordon Kromberg vertrouwt.

Sterker nog: alle getuigen-deskundigen hebben tot nu toe gezegd dat de kostbare memoranda van Kromberg, waarin de reikwijdte van de aanklacht wordt uitgelegd, onnauwkeurig zijn. Het is in strijd met de feitelijke praktijk in de VS (de advocaat Clive Stafford Smith maakte dit punt) of met de feitelijke statuten waarnaar het verwijst (de advocaten Trevor Timm en natuurlijk Mark Summer QC voor de verdediging maken beide dit punt).

Cruciaal is dat Kromberg een bewezen geschiedenis heeft van precies dit soort verdraaiingen buiten de wet. Ook van The Wall Street Journal:

Federaal rechter Leonie M. Brinkema haalde uit naar de aanklager [Kromberg] en noemde zijn opmerking beledigend. Eerder had ze Kromberg bestraft voor het wijzigen van een standaard immuniteitsbevel dat verder ging dan de taal die door het Congres was uiteengezet, en vroeg ze zich af of de grondwettelijke rechten van Arian waren geschonden.

“Ik schrijf u in geen enkel opzicht kwade motieven of iets clandestiens toe, maar ik denk dat het echt beangstigend en niet verstandig is als een aanklager een bevel aan het Hof geeft dat de expliciete taal van de statuten niet volgt, vooral dit specifieke geval. statuut”, zei Brinkema tijdens de hoorzitting in de rechtszaal van Alexandrië.

De volgende keer dat Lewis een getuige vraagt ​​of hij de goede trouw van Kromberg in twijfel trekt, wil hij misschien ‘ja’ antwoorden. Het zal zeker niet de eerste keer zijn. Zoals Trevor Timm vandaag getuigde, hadden hoge aanklagers van het ministerie van Justitie zich tegen deze vervolging gekant als ongrondwettelijk en weigerden zij erbij betrokken te zijn. Trump bleef achter met deze in diskrediet gebrachte rechtse sleazeball. Nu zijn we hier in de Old Bailey, met een spartelende Lewis die zich vastklampt aan deze idioot Kromberg voor intellectuele steun.

Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 de Britse ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee.

Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie