Chris Hedges: Amerikaanse Bloedlanden

De woedende, gepolariseerde delen van de bevolking consolideren zich snel terwijl het politieke centrum uiteenvalt.

By Chris Hedges
ScheerPost.com

TDe tondel die binnenkort wijdverspreide gewelddadige branden in de Verenigde Staten zou kunnen doen ontbranden, ligt onheilspellend om ons heen opgestapeld.

Miljoenen rechteloze blanke Amerikanen, die geen uitweg zien uit hun economische en sociale ellende, worstelend met een emotionele leegte, koken van woede tegen een corrupte heersende klasse en een failliete liberale elite die de leiding heeft over politieke stagnatie en groteske, toenemende sociale ongelijkheid.

Miljoenen meer vervreemde jonge mannen en vrouwen, eveneens buitengesloten van de economie en zonder realistisch vooruitzicht op vooruitgang of integratie, gegrepen door dezelfde emotionele leegte, hebben hun woede aangewend in naam van het afbreken van de bestuursstructuren en het antifascisme.

De woedende, gepolariseerde delen van de bevolking consolideren zich snel terwijl het politieke centrum uiteenvalt. Ze staan ​​klaar om de Verenigde Staten uiteen te drijven, overspoeld met wapens van militaire kwaliteit, niet in staat om het hoofd te bieden aan de crisis van de Covid-19-pandemie en de economische gevolgen ervan, vervloekt door gemilitariseerde politiediensten die functioneren als interne bezettingslegers en de facto bondgenoten. van de neofascisten.

De vonk die dergelijke tondel gewoonlijk in vuur en vlam zet, is martelaarschap. Aaron ‘Jay’ Danielson, een aanhanger van de rechtse groep Patriot Prayer, droeg een geladen Glock-pistool in een holster en had berenspray en een uitzetbare metalen knuppel toen hij op 29 augustus werd doodgeschoten, naar verluidt door Michael Forest Reinoehl , een aanhanger van antifa, in de straten van Portland. Je hoort een vrouw in de menigte na de schietpartij schreeuwen: “Ik ben niet verdrietig dat er vanavond een verdomde fascist is omgekomen.” Donderdag werd Reinoehl, naar verluidt gewapend met een pistool, neergeschoten en gedood door federale agenten in de staat Washington.

Dit is Jay Bishop.

Hij was een goede Amerikaan die van zijn land hield en de Blauwe steunde.

Hij werd in Portland vermoord door ANTIFA.

Jay, we zullen je nooit vergeten.

Rust in vrede mijn vriend.??? pic.twitter.com/AbOoGVw90B

— Amy Kremer (@AmyKremer) 30 Augustus 2020

Zodra mensen worden opgeofferd voor de zaak, is er weinig voor nodig voor demagogen van radicaal-links en radicaal-rechts om vol te houden dat zelfbehoud geweld noodzakelijk maakt en een voorwaarde is voor de overwinning.

Geweld is een verdovend middel. Het vult de emotionele leegte. Het verleent de machtelozen een gevoel van goddelijke almacht. Het wekt gevoelens van kameraadschap op en het behoren tot de vervreemden. Het geeft sociale outcasts, verlamd door vernedering en afwijzing, een gevoel van betekenis en een hoger doel. Het vernietigt de wanhoop die ooit hun leven bepaalde en vervangt deze door gevoelens van extatisch eigenbelang en zelfbewondering, een staat van buiten zichzelf staan. De wereld wordt plotseling een manicheïstisch strijdtoneel tussen hen en ons, de krachten van het duister en de krachten van het licht. 

Toen ik schreef Oorlog is een kracht die ons betekenis geeft, een reflectie op de oorlogscultuur na twintig jaar als correspondent in Midden-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en de Balkan, meende ik het. Ik heb dit duistere elixir aan het werk gezien in andere desintegrerende samenlevingen. Ik ken maar al te goed de haast die geweld teweegbrengt, de overweldigende lusten die een menigte of gewapende eenheid in beslag nemen wanneer deze zelfs menselijke wezens vernietigt, en de onstuimige aantrekkingskracht van het opschorten van alle persoonlijke moraliteit en individuele verantwoordelijkheid voor de wilde bedwelming van geweld. Het is de afwezigheid van empathie, misschien wel de beste definitie van kwaad.   

De woorden links en rechts zijn, zodra geweld de primaire vorm van communicatie wordt, betekenisloos. Dit zijn doodsculten. Ze vereren en aanbidden de dood. De martelaren rechtvaardigen de moord op de vijand, inclusief de verafschuwde stemmen die oproepen tot begrip, verzoening en geweldloosheid. Iets anders suggereren dan de totale vernietiging van de vijand – en de vijand omvat iedereen die de zaak niet volledig en kritiekloos steunt – is afvalligheid. Het zijn de doden die regeren. Hun stemmen roepen vanuit het graf en eisen wraak en nieuwe helden en martelaren om hun plaats in te nemen. Er zijn voortdurende en herhaalde herdenkingsdaden voor de gevallenen.

Deze dodencultus is een integraal onderdeel van gevechtseenheden in het leger. Degenen die deelnemen aan het Ranger Assessment and Selection Program, een cursus van acht weken in Fort Benning, Georgia, om Army Ranger te worden, moeten een ‘Ranger in de lucht’ selecteren die tijdens de actie is omgekomen.

Rekruten, die gewaarschuwd zijn om niet te kiezen Pat Tillman, moeten de details kennen van het persoonlijke leven van de dode Ranger vóór zijn indiensttreding en zijn militaire carrière. Zij moeten deze informatie altijd op een stuk papier bij zich dragen. Het is een inspecteerbaar item. Idealisten, die proberen zichzelf uit de diepten van de sociale onbekendheid te verheffen en als helden te worden gevierd, worden, of het nu gaat om Army Rangers of leden van gewelddadige milities, gewillige slachtoffers. Maar naarmate het aantal sterfgevallen toeneemt, verdwijnen deze martelaren, ooit zo belangrijk en kostbaar, in anonieme, naamloze stapels lijken.

De nazi-partij vond in 1930 haar belangrijkste martelaar in de 19-jarige bruinhemd Horst Wessel, die leiding gaf aan een tak van de nazi-paramilitairen die communisten aanvielen, vooral degenen die deel uitmaakten van de rivaliserende communistische militie, de Red Front-Fighters' League (RFB). . Wessel werd doodgeschoten door Albrecht ‘Ali’ Höhler, een communistische militant en kleine crimineel – later vermoord door de nazi’s – nadat zijn communistische hospita bij de partij een klacht had ingediend over Wessel. Wessel werd onmiddellijk een ‘martelaar voor het Derde Rijk’. Het Horst Wessel-lied werd het officiële volkslied van de nazi-partij. Fascistisch en communistisch geweld, waarbij aan beide kanten doden vielen, explodeerde begin jaren dertig in de straten van Weimar, Duitsland. De chaos, grotendeels veroorzaakt door de fascisten, putte uiteindelijk het Duitse publiek uit en maakte het vatbaar voor de rechtse en fascistische beloften om de openbare orde op te leggen.

Martelaarschap speelde ook een centrale rol bij het uitbreken van de oorlog in voormalig Joegoslavië. Op 1 maart 1992 werd een huwelijksstoet van Bosnische Serviërs in Sarajevo aangevallen door ramiz Delalic, een beroepscrimineel en een moslim bekend onder zijn bijnaam Celo. De vader van de bruidegom, Nikola Gardovic, werd vermoord. Een Servisch-Orthodoxe priester raakte gewond. Het neerschieten van Gardovic werd, net als dat van Wessel, door Servische nationalisten gebruikt om een ​​bloedwoede aan te wakkeren. Het zag Serviërs gewapende barricades en wegversperringen door de hele stad oprichten, wat niet lang daarna leidde tot een oorlog waarin het grootste deel van Bosnië werd verwoest, 2.2 miljoen mensen uit hun huizen werden verdreven en minstens 100,000 mensen omkwamen.

Ik heb in Gaza veel begrafenissen gezien van Palestijnse martelaren. Het waren weinig meer dan rekruteringsceremonies voor militanten en zelfmoordterroristen. Aan het hoofd van de begrafenisstoet zou een vrachtwagen staan ​​met een generator achterin en enorme luidsprekers in de cabine. De sprekers lieten verzen uit de Koran horen, samen met slogans die helden opriepen om voor Palestina te vechten en te sterven en een ‘shaheed’ of martelaar te worden. Jonge jongens renden naast of achter de vrachtwagen.

De begrafenisstoeten baanden zich langzaam een ​​weg door de stoffige, smalle straatjes van de vluchtelingenkampen, langs de betonnen krotten, de muren versierd met afbeeldingen van de nieuwste martelaar of muurschilderingen die aanslagen uit het verleden afbeeldden, zoals een bus met de Israëlische Davidster op. het wordt verteerd in een vurige explosie. 'Wees niet barmhartig tegen degenen die binnen zijn', stond er in het Arabische schrift onder de foto van de bus. "Blaas het op! Raak het!"

“Het is de eerste dood die iedereen besmet met het gevoel bedreigd te worden”, schreef Elias Canetti, een Bulgaarse vluchteling uit de nazi-vervolging. in Menigten en kracht:

“Het is onmogelijk om de rol van de eerste dode man in het aanwakkeren van oorlogen te overschatten. Heersers die oorlog willen ontketenen, weten heel goed dat ze een eerste slachtoffer moeten bemachtigen of verzinnen. Het hoeft niet iemand van bijzonder belang te zijn, en het kan zelfs iemand zijn die geheel onbekend is. Niets doet ertoe behalve zijn dood; en men moet geloven dat de vijand hiervoor verantwoordelijk is. Iedere mogelijke doodsoorzaak wordt onderdrukt, behalve één: zijn lidmaatschap van de groep waartoe men behoort.”

De knipperende rode lichten zijn overal om ons heen. Joe Biden en de Democratische Partij zullen weinig doen om de sociale banden te herstellen of de sociale ongelijkheid en het ontnemen van rechten aan te pakken van tientallen miljoenen Amerikanen, die nu worden geconfronteerd met uitzettingen en faillissementen, wat de sociale ineenstorting aanwakkert. Donald Trump en de Republikeinse Partij wakkeren, samen met media als FOX News, in een poging de macht te behouden de vlammen van geweld aan en zien in de aansporing van extreemrechtse bendes een route naar een meedogenloze politiestaat.

In gewapende conflicten doen feiten en waarheid er niet langer toe. Leugens worden, als ze worden gebruikt om de zaak te bevorderen, rechtvaardig. Als de waarheid de zaak schaadt, is dat godslastering. Als jouw partij een gruweldaad begaat, wordt deze gerechtvaardigd door een gruweldaad, reëel of verzonnen, uitgevoerd door de vijand. Het doel heiligt altijd de middelen. Het morele universum wordt verbannen en vervangen door een op eigenbelang gerichte pseudo-moraliteit.

‘In het begin lijkt en voelt oorlog op liefde’, schreef ik Oorlog is een kracht die ons betekenis geeft.

“Maar in tegenstelling tot liefde geeft het niets anders dan een steeds diepere afhankelijkheid, zoals alle verdovende middelen, op de weg naar zelfvernietiging. Het bevestigt niet, maar stelt steeds hogere eisen aan ons. Het vernietigt de buitenwereld totdat het moeilijk wordt om buiten de greep van de oorlog te leven. Er is een steeds hogere dosis nodig om enige sensatie te bereiken. Ten slotte neemt men oorlog in zich op, maar blijft dan verdoofd. De buitenwereld wordt, zoals Freud schreef, 'griezelig'. Het vertrouwde wordt vreemd onbekend; velen die in de oorlog zijn geweest, ontdekken dit wanneer ze naar huis terugkeren. De wereld die we ooit begrepen en waar we naar verlangden terug te keren, staat voor ons als vreemd, vreemd en buiten ons bereik.”         

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was The New York Times, waar hij diende als hoofd van het Midden-Oosten en bureauchef van de Balkan voor de krant. Hij werkte eerder in het buitenland voor Het Dallas Morning News, De Christian Science Monitor en NPR. Hij is de presentator van de voor een Emmy Award genomineerde RT America-show ‘On Contact’. 

Deze kolom is afkomstig van Scheerpost, waarvoor Chris Hedges schrijft een gewone column twee keer per maand. Klik hier om je aan te melden voor e-mailwaarschuwingen.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws'
25-jarig jubileum herfstfondsactie