Toen een ICE-officier mij tegenhield nadat ik uit het vliegtuig stapte, wist ik dat de intimidatie op het punt stond te beginnen. Maar ik was er klaar voor.
(Teagasc, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)
By John Kiriakou
Speciaal voor consortiumnieuws
I bekennen dat u een hekel aan de politie heeft; elke politie op elk niveau. Ik heb evenzeer een hekel aan lokale politieagenten, staatstroepen, federale wetshandhavers van een groot aantal instanties als gevangenisbewakers. Ik heb altijd gezegd: “Geef een man een insigne en een pistool en je hebt een monster gecreëerd.” Ik geloof ook dat mijn mening over wetshandhaving in de Verenigde Staten in de minderheid is.
De meeste Amerikanen houden van en vertrouwen op de politie. We worden op sociale media bestookt met aansporingen om “Back the Blue!” Wij zeggen samen met het leger “bedankt voor uw diensten” bij sportevenementen. Ik ben een soort ‘progressieve constitutionalist’. Ik geloof in vrijheid, gelijkheid en individuele rechten. Ik ga niet achter blauw staan.
Ik had het genoegen deze week terug te vliegen naar de Verenigde Staten na een buitenlandse reis. De luchtvaartmaatschappij zorgde voor sociale afstand tussen de passagiers, dus ik had een hele rij helemaal voor mezelf. Het was een van de gemakkelijkste vluchten die ik in de recente geschiedenis heb gehad. Ik arriveerde na 10 uur in de lucht op John F. Kennedy International Airport en was blij om thuis te zijn. Ik heb een app op mijn telefoon genaamd “Mobile Pass” waarmee ik mijn paspoort, vluchtinformatie en foto in het Immigration and Customs Enforcement-systeem kan zetten, zodat ik eenvoudig door de immigratie kan gaan en door kan gaan naar de bagageclaim. Het bespaart veel tijd.
'Kom met mij mee, meneer'
Binnen de veiligheidscontrole van Terminal 8 op de internationale luchthaven JFK in New York. (Martin St-Amant, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)
Ik stapte uit het vliegtuig op JFK nadat ik de Mobile Pass al had ingevuld en ging rechtstreeks naar de zeer korte rij voor Mobile Pass-houders. De ICE-officier was erg aardig, maar nadat hij mijn paspoort had gescand, zei hij: 'Kom alstublieft met mij mee, meneer. We laten je met een van mijn collega's praten.' Ik ben niet dom. Ik weet wat dat betekent. Het betekent ‘laat de intimidatie beginnen’. Maar ik was er klaar voor.
Ik werd op de secundaire inspectie geplaatst, waar ik ongeveer 25 minuten zat. Uiteindelijk riep een ICE-agent genaamd Officer Oh mijn naam. Hij werd bijgestaan door officieren Hippolyte en Castellano. Blijkbaar zijn er drie gewapende mensen nodig om met mij om te gaan.
“Ben je ooit gearresteerd voor een misdrijf?” Het verbaasde mij niet dat dat de eerste vraag was. De afgelopen acht jaar heb ik consequent gezegd dat ik mijn veroordeling voor het fluiten van het martelprogramma van de CIA als een ereteken draag. Ik zei het op CNN, MSNBC, Fox News en NBC's Today Show. Het is geen geheim.
Mijn antwoord was: 'Je weet dat ik dat ben geweest. Anders zou je mij niet zo’n stomme vraag stellen, die letterlijk niets met mijn reis van vandaag te maken heeft.” De ICE-agenten keken elkaar aan. “Wat was de aard van uw misdaad?” O reageerde. Ik denk dat hij mijn eigen reactie ook niet had verwacht.
'Ik ga jullie precies hetzelfde vertellen als wat ik tegen jullie vrienden op Dulles Airport zeg als ze mij lastigvallen. Ik word vertegenwoordigd door een raadsman. Ik praat niet met agenten. Je hebt het recht niet om mij vast te houden. Ik ben een journalist en ik ga over dit incident schrijven met uw echte naam. En je hebt geen wettelijk recht om mij ervan te weerhouden mijn eigen land binnen te komen.’
'Vrij om te gaan'
Opnieuw keken ze elkaar aan. Ten slotte zei Oh: "Je bent vrij om te gaan."
Je hebt verdomd gelijk, dat heb ik.
Ik heb mijn advocaat gebeld zodra ik uit de bagageband kwam. Hij vertelde me dat ik het juiste had gedaan en dat hij geen andere antwoorden zou hebben gegeven dan de antwoorden die ik gaf. Het viel me echter op dat de meeste Amerikanen geen idee hebben wat hun rechten zijn.
Uw partner voor American Civil Liberties Union heeft een geweldig artikel op zijn website waarin mensen worden verteld wat ze moeten doen als ze op luchthavens in heel Amerika worden geconfronteerd met de tinhoornautoriteit. Het komt erop neer dat als u een Amerikaans staatsburger of een permanente inwoner (groene kaarthouder) bent, u geen vragen hoeft te beantwoorden.
ICE kan u vertragen, maar ze kunnen u niet beletten uw eigen land binnen te komen. Vertel ze dat. Herhaal het als een mantra als het moet. En onthoud mijn persoonlijke mantra. Het werkt:
“Ik word vertegenwoordigd door een raadsman. Ik praat niet met agenten. Je hebt niet het recht om mij vast te houden.”
Agenten zijn hard als ze zich achter elkaar, achter hun wapens, achter hun badges of achter gekwalificeerde immuniteit kunnen verschuilen. Maar ze staan machteloos als ze worden geconfronteerd met de kracht van de grondwet. Ken je rechten.
John Kiriakou is een voormalige terrorismebestrijdingsofficier van de CIA en voormalig senior onderzoeker bij de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen. John werd de zesde klokkenluider die door de regering-Obama werd aangeklaagd op grond van de Spionage Act – een wet die bedoeld was om spionnen te straffen. Hij zat 23 maanden in de gevangenis als gevolg van zijn pogingen om zich te verzetten tegen het martelprogramma van de regering-Bush.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar Consortium Nieuws
bij zijn 25-jarig jubileum
Veilig doneren met 
PayPal hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Halverwege de jaren zeventig werd ik vastgehouden bij SeaTac, naar verluidt omdat ik explosieven in mijn handbagage had. Nadat ik door twee vrouwelijke werknemers naar een achterkamer was gebracht voor een intieme patrouille, werd het hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst gebeld. Ik vroeg het hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst dat was gebeld of hij werkelijk geloofde dat een 70-jarige vrouw met twee heupprothesen en één knieprothese explosieven naar het vliegveld vervoert. Hij keek op mij neer met volledige koude autoriteit en antwoordde: als je hierover wilt praten, kunnen we je hier de hele dag houden. Geschokt! Toen een andere medewerker in slow motion de volledige inhoud van mijn handbagage in slow motion had verwijderd en teruggeplaatst, en deze dichtritste, vroeg ik: Heeft u explosieven gevonden? Nee, het is schoon, zei ze. Die ervaring maakte mij bewust van de realiteit van het politiewerk. Een leer over hoe het fascisme controleert door middel van angst. Meneer Kiriakou, u heeft mijn diepe bewondering en dankbaarheid.
Het probleem is dat ICE u vóór uw vlucht naar de VS kan vertragen en onbekende problemen met uw reservering kan veroorzaken. In Amsterdam werd ik aan de kant gezet omdat ik mijn vluchten in Istanbul had omgeboekt en mijn reservering een paar dagen had vervroegd. Ze wilden weten waarom. Ik vertelde hen over de medische diagnose van mijn vrouw, waarover zij mij vertelde toen ik als toerist in Iran was. (Ik heb nooit gezegd dat ik in Iran ben.)
Ik weet nog dat ze vroegen toen ik hoorde over de diagnose en waarom ik niet meteen terugkwam. Ik vertelde hen dat mijn vrouw aanvankelijk het gevoel had dat mijn terugkeer niet dringend was, wat waar was, hoewel het ook zo was dat het ingewikkeld zou zijn geweest om de etappe Shiraz-Istanbul om te boeken.
Ze waren in ieder geval tevreden met mijn antwoorden en lieten me mijn vlucht halen.
Ik vermoed dat ze al die tijd wisten dat ik in Iran was geweest, wat volkomen legaal was. En ze spraken alleen over mijn omboeking in Istanbul.
Maar het had nog veel erger kunnen zijn als ze ervoor hadden gekozen zich onaangenaam over Iran te uiten.
Is uw advies om niet met ICE te praten van toepassing als ICE sollicitatiegesprekken in het buitenland voert? Hoe zou ik een advocaat krijgen? En als ze mij hadden vertraagd, had ik de retour dan kosteloos kunnen omboeken? Waarschijnlijk niet, wat betekent dat ICE mensen kan bestraffen en aanzienlijke financiële schade kan veroorzaken, simpelweg door u iets te lang vast te houden om uw lijnvlucht te halen.
Een paar maanden geleden had ik een gesprek met een plaatselijke politiechef van de stad, die me vertelde over zijn eigen persoonlijke verhaal over de FBI. Uit zijn eigen mond vertelde hij me dat je nooit met de FBI of een andere wetshandhavingsfunctionaris moet praten als ze je benaderen, omdat dat niet nodig is.
Ik vond zijn verklaring veel op zijn gedrag lijken: zeer verfrissend, zeer zeldzaam en bemoedigend.
De man is absoluut tegen het gevangen zetten van niet-gewelddadige overtreders, iets waar hier in de buurt nog nooit van is gehoord.
“Ik geloof in vrijheid, gelijkheid en individuele rechten. Ik ga niet achter het blauw staan.” Het is een principeverklaring die beschermt tegen diezelfde Amerikaanse ziekte, het Stockholm-syndroom, die juist het instituut van onderdrukking ondersteunt. Niemand heeft behoefte aan intimidatie door andere mannen met wapens, of ze nu aanspraak maken op wettelijke autoriteit of niet – legaal betekent niet dat het goed is. De luide claim van de VS om “Vrijheid en Gerechtigheid voor iedereen” te steunen is vaak hol, gezien de zwaarbewapende politie, de aanbidding van het leger en andere autoritaire tendensen. Bedankt, John Kiriakou.
Tx, Jan,
Jouw afkeer van de politie verschilt niet veel van de mijne. Je blijft een inspiratie!
De heer Kiriakou is een inspiratie voor zichzelf. Aan zijn aanhangers tegen de politie: maak je klaar om na de verkiezingsdag een Republikeinse president, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat te omarmen. Je had dit najaar eigenlijk een behoorlijke kans om te winnen, totdat BLM en Antifat het geweld op straat brachten, nu zal de stemming over Law and Order de verkiezingen voor ons winnen.
Het lijkt erop dat je een chip op je schouder hebt. Een regering heeft het recht om degenen die onze grenzen overschrijden, zelfs burgers, te ondervragen, omdat sommige burgers criminelen zijn en bewezen hebben dat ze niet te vertrouwen zijn als ze tegen de belangen van de natie ingaan.
Je bent klaar voor het fascisme.
Geweldig om te lezen Johan. Er zijn video's op You Tube waarin de politie wordt geïnformeerd over de Grondwet, vooral het Eerste Amendement. Iedereen die twijfelt aan de onwetendheid van politie en veiligheidstroepen in dit land zou er een paar moeten bekijken, alleen maar om zichzelf gerust te stellen dat er geen goede politie is, want als die er wel was, zouden er ook geen slechte agenten zijn.
De bovenstaande opmerking van Philip Reed is een goed voorbeeld van iemand die gehersenspoeld is door te denken dat ‘beschermen en dienen’ echt iets betekent. De dunne blauwe lijn is een bendeteken en de verschijning ervan op de vlag is de klassieke definitie van ontwijding.
Hartelijk dank, mijnheer Kiriakou. Voel je niet zo alleen (noch mijn overleden echtgenoot vond ze leuk, noch mijn broer, terug in Groot-Brittannië, vindt ze leuk)!
En mijn sentiment komt voort uit mijn eigen persoonlijke ervaring als vrouwelijk ‘slachtoffer’ (haat dat woord, daarom de aanhalingstekens). Bij de drie verschillende keren dat ik de politie (Filth) belde of zij namens mij werden gebeld, had ik net zo goed de moeite niet kunnen nemen. De eerste oproep was in Engeland, halverwege de jaren zeventig. Zij, de mannelijke agenten, ontkenden mijn herinneringen aan wat er was gebeurd en zeiden dat ik loog. De andere twee vonden plaats in Denver, CO in 1970... de eerste bracht op zichzelf geen pauze met zich mee, maar voelde zeker als een close call (ik had geen idee van de buurt) en de politie kostte c. 1982 minuten om te reageren op mijn oproep vanuit een hokje buiten het flatgebouw (het feit dat ze wapens bij zich hadden, maakte me doodsbang, omdat ik nog nooit eerder in de buurt van een pistool was geweest). De laatste ‘ontmoeting’ met de politie was gebaseerd op een vrij ernstige aanval waarvan ik werd gered (althans van de mogelijke gevolgen) door een kerel en zijn nog geen tienerzoon, die tegen de man schreeuwden die mij aanviel (van achteren) en me meesleurde. in een erfdienstbaarheid of steegje. De dader rende de heuvel af, de man en het kind renden de heuvel op en ik wankelde naar beneden... een vrouw leidde me naar een poedelsalon en bracht de jongeman daarheen om de politie te bellen... De volgende dag kwam een rechercheur me naar de politiewinkel brengen liet me fotograferen – net als een crimineel – vanwege de verwonding aan mijn rechterooglid/blauw oog (denk niet dat het kippeneibult werd opgenomen). Vervolgens bleef ik urenlang boeken met foto's van verdachten zien, ondanks dat ik ze herhaaldelijk had verteld dat ik het gezicht van de man niet had gezien, alleen de achterkant van hem toen hij wegrende... De rechercheur. nam me mee naar huis, parkeerde en begon me toen te passeren... In godsnaam... Dus ik vertelde hem dat ik Engels was. (Mijn standaardreactie op domheid destijds.)
Ik zou de politie/de Filth/de Busies (zoals in Busybodies) voor geen millimeter vertrouwen. En dat is volledig gebaseerd op wat niet die monsterlijke ervaringen zijn. Ja, genegeerd, uitgelachen (in wezen), schouders opgehaald, behandeld alsof hij liegt…. Maar er gaat niets boven de ervaringen van zovelen
De politie werd ‘geschapen’ (afhankelijk van welke eeuw en wat hun naam destijds was, maar in wezen bestaat er al eeuwenlang een vorm van gewelddadig controlemechanisme) om ervoor te zorgen dat ‘eigendom’, zoals gedefinieerd door de heersende elites, in hun bezit bleef. (elite)handen, bij voorkeur alleen hun handen.
Goed advies Johan.
YouTube heeft een lezing op de rechtenfaculteit die grotendeels hetzelfde materiaal behandelt
informatieve en onderhoudende mode. “Praat nooit met de politie.”
zie: youtu.be/d-7o9xYp7eE
Ik heb dat filmpje gezien. Het is uitstekend en ik ben blij dat je het deelt.
John Kiriakou is een echte universele held.
Stel je voor dat je de waarheid zou uitspreken, maar dan tot zwijgen zou worden gebracht door opsluiting.
Beide partijen zijn de spoeling die afgeleide Amerikanen moeten drinken.
De verkiezingen van 2020 zijn ondraaglijk om naar te kijken, laat staan om te horen.
Trump is Caligula voor Bidens Nero.
Het rijk van oorlog en corporatisme nadert zijn voorspelde einde.
Alle corrupte rijken imploderen uiteindelijk.
De geschiedenis heeft de neiging zich, net als de rijzende zon, te herhalen.
De democratie sterft in duisternis (luister je mee, Washington Post?), waardoor het licht dat klokkenluiders op deze achterlijke wereld werpen des te waardevoller wordt. Er is meer moed dan ooit nodig in onze de facto Veiligheidsstaat om te bereiken wat de heer Kiriakou – en Snowden, Assange, enzovoort. – heeft en niet voor altijd achter de tralies wegrot. Hoewel voor mij net zo verontrustend als de ontmanteling van onze democratie na jaren van bedrijfs- en oligarchische besmetting in Washington, de gekmakende passiviteit en onnieuwsgierigheid van de meeste Amerikanen is ten aanzien van de talloze onrechtvaardigheden en verschrikkingen die ons belastinggeld mogelijk maakt – waartoe ook ons eigen toezicht- en politiestaatapparaat behoort.
waarom denk je dat je in de minderheid bent?
meerdere opstanden geven een andere indruk.
Mooi. Bedankt Johannes. Zoals ik al eerder heb geschreven, begon uw ware, meest betekenisvolle fase van uw professionele leven toen u het juiste deed met betrekking tot de illegale en immorele marteling van mensen door onze regering, en van daaruit krachtig en standvastig opkwam voor de idealen die tot uiting kwamen in onze oprichtingsnationaliteit. documenten. Het is een eer en een voorrecht om keer op keer te mogen getuigen van uw integriteit. Proost, meneer!
Geweldig klein artikel, meneer Kiriakou, en leuk om te lezen. Jij deed wat ik ook zou doen. Iedereen die reist zou dit moeten zien. Ik sprak een keer terug met een beveiligingsman op een luchthaven en was verrast toen ik gejuich en geklap hoorde van de mensen binnen gehoorsafstand.
Een fantastische (en zeer noodzakelijke) aankondiging van de publieke dienst, John.
Heel erg gewaardeerd.
Deze uitspraak van Kiriakou is wonderbaarlijk expliciet, waar en welsprekend. Grote dank aan hem voor zijn moraal, zijn moed en zijn journalistieke bijdragen!!!
Ik ben een fervent bewonderaar van de heer Kiriakou. We zouden allemaal trouwe voorstanders moeten zijn van die mensen die de waarheid durven te vertellen. Als dat zo was, zouden we niet de verschrikkelijke systemen hebben die we overal in de wereld hebben.
TKS
Het is een schande dat de onrechtvaardige levenservaring van Johns hem tot zo'n verbitterd individu heeft gemaakt, die nu alle leden van de wetshandhaving afschildert met een zeer brede en oneerlijke penseelstreek van minachting en duidelijke haat. Het is bijna voelbaar.
Ik denk dat als hij echt zou afzwakken wat ik alleen maar jeugdige retoriek kan noemen en slechts een minuut de tijd zou nemen om zijn standpunt rationeel te heroverwegen, hij op zijn minst iets van de geloofwaardigheid zou kunnen herwinnen die hij in mijn ogen duidelijk verloren heeft.
Ik ken zijn verhaal al jaren en verwees vaak naar zijn naam als ik met anderen debatteerde over de surveillancestaat en de deep state en alles wat dat met zich meebrengt. Met nadruk op het onrecht dat John heeft ondergaan.
Toen las ik deze onrechtvaardige tirade over alle wetshandhaving.
Haal diep adem John en denk goed na over je standpunt.
Ik zeg dit als politieagent met tweeëndertig jaar ervaring, voornamelijk op straat. Niet in de administratie, maar aan het uiteinde van de stok. Als iemand verbitterd zou moeten zijn over het leven, zou ik het moeten zijn. Maar je kunt je rationele geest niet laten vervormen door die negatieve levenservaringen.
Het zijn niet alleen politieagenten. ‘Macht corrumpeert…’ In veel rechtsgebieden heeft elke agent ook te maken met een giftige politiecultuur. In NYC wordt dit de ‘Blauwe Muur’ genoemd. En als een individuele officier de moed heeft om de waarheid te vertellen over de rotte appels of zelfs over de rotheid in het systeem, zoals ticketquota, neemt hij zijn leven in handen. Serpico en Schoonmacher waren de zeldzame agenten die die moed hadden en de een werd vermoord en de ander werd naar een psychiatrische inrichting gebracht. De eerste overleefde en de tweede werd vrijgelaten, maar er werd een bericht gestuurd.
We hebben allemaal kritiek nodig, maar politieagenten, die de hoogste prioriteit hebben bij het beschermen van de rijken en machtigen, worden er door hen tegen beschermd en zijn steeds defensiever geworden naarmate de dingen die van hen worden gevraagd steeds erger worden. De behandeling van de armen is niet gelijk. In Brooklyn was er een wetshandhavingsterm voor arme mensen, ‘skell’, wat betekende dat ze slecht behandeld konden worden. Meestal waren zulke mensen zwart.
Meneer Reed
Het lijkt erop dat u de essentie van het artikel hebt gemist, en dat is, zoals John Kiriakou de lezer informeert, dat de politie niet te vertrouwen is, aangezien zij alles zullen zeggen en doen om een verdachte [en vooral een zwarte persoon] op te sluiten. , achter de tralies. Misschien wil je jezelf over deze kwestie informeren door hier objectief naar te kijken door Our Enemies in Blue: Police and Power in America van Kristian Williams en The End of Policing van Alex Vitale te lezen. Als u dit zou doen, zou u ontdekken waarom de heer Kiriakou gelijk heeft als hij zo wantrouwend tegenover de politiestaat staat, aangezien de politie een lange geschiedenis heeft van beschermend samenwerken met degenen die aan de macht zijn, terwijl zij de laars van hun hiel op de nek houden. van de arbeidersklasse en de armen.
Rationele geest, hè? De jouwe of de zijne? Ik veronderstel dat rationaliteit uit de lucht komt vallen en los staat van de menselijke conditie/ervaringen, in jouw ‘rationele wereld’! We kunnen niet doorgaan met het aanvaarden van het gecreëerde privilege, vaak gesacraliseerd en gemythologiseerd onder de vlag van rationaliteit.
Je hebt gelijk, het is een schande. Ik bewonder Kyriakou omdat hij zich uitsprak toen hij onthulde wat er aan de hand was. Maar als hij helemaal aan het begin van zijn column zegt dat hij een hekel heeft aan de politie, ‘op welk niveau dan ook’, en hij het idee toeschrijft dat elke man ‘met een insigne en een pistool’ een ‘monster’ is, blijkt dat een irrationeel vooroordeel en, gezien Kyriakou's vroegere baan, een totaal gebrek aan zelfbewustzijn.
Je zou gemakkelijk kunnen zeggen dat als je een man een veiligheidsmachtiging geeft en hem in de schaduw laat werken, als onderdeel van de CIA of een andere ‘inlichtingendienst’, hij een monster zal worden. Zijn er tenslotte niet veel CIA-agenten die zich schuldig hebben gemaakt aan bedrog, chantage, manipulatie van verkiezingen, 'verbeterde' ondervragingen of martelingen, en buitengerechtelijke executies (dat wil zeggen moordaanslagen of moord)? Moeten we aannemen dat iedereen die voor de CIA werkt of ooit heeft gewerkt een soort monster is, een soort psychopaat of sociopaat of een immorele gedegenereerde? Wat moeten we met dat brede penseel concluderen over John Kyriakou?
Ik ben echt heel erg teleurgesteld in hem.
Bedankt, John, en het ga je goed!
Bedankt voor je artikel. ‘Politieagenten’ zijn de verdedigers van de status quo, of erger nog, ook al zijn ze niet persoonlijk weerzinwekkend. Een feitelijk repressieve kracht.
De heer Kiriakou is een inspiratiebron.
Ja!