Lawrence Davidson zegt dat de tekortkomingen van de 28e president de Joden ertoe moeten brengen hun beleid jegens de Palestijnen te heroverwegen.
Woodrow Wilson aanvaardt de nominatie voor de Democratische Partij, 1916. (Wikimedia Commons)
By Laurens Davidson
TothePointAnalysis.com
WOedrow Wilson (1856-1924) werd geboren in Staunton, Virginia, uit christelijke fundamentalistische ouders – zijn vader was een presbyteriaanse predikant – die de Confederatie steunden tijdens de burgeroorlog. Wilson groeide dus op en kreeg onderwijs in het gesegregeerde Amerikaanse Zuiden. Deze opvoeding doordrenkte hem met zowel een letterlijke interpretatie van de Bijbel als een levenslange racistische kijk die hij met zich meebracht naar elke positie en elk ambt dat hij ooit bekleedde. Terwijl hij bijvoorbeeld president was van de Princeton University (1902-1908), weigerde hij de universiteit toe te laten Afro-Amerikanen toe te laten.
Officieel presidentieel portret van Woodrow Wilson, 1913, door Frank Graham Cootes. (Wikimedia Commons)
Ondanks zijn racistische oriëntatie noemde Princeton vervolgens Wilson een school voor openbaar beleid en internationale zaken, subcolleges en gebouwen. Tegenwoordig heeft Princeton, in de nasleep van de opstanden tegen niet alleen het politiegeweld jegens Afro-Amerikanen en andere minderheden, maar ook tegen de racistische erfenis van Amerika, Wilsons naam verwijderd van deze instellingen en gebouwen.
Wilson werd de 28e president van de Verenigde Staten (1913-1921). Hij leidde de Verenigde Staten de Eerste Wereldoorlog in, speelde een belangrijke rol bij de oprichting van de Volkenbond, benoemde het eerste Joodse lid van het Hooggerechtshof en faciliteerde met zijn steun de uiteindelijke oprichting van een ‘Joods nationaal tehuis’ in Palestina. voor de Balfour-verklaring (1917).
Destijds hij merkte op, “Om te denken dat ik, zoon van de pastorie [het huis van de minister], zou moeten kunnen helpen het Heilige Land voor zijn mensen te herstellen.” Deze beslissing maakte hem vervolgens evenzeer tot een held voor de zionisten, en voor de Amerikaanse zionisten in het bijzonder, als voor de Afro-Amerikanen.
Het zionistische dilemma
Gezien de huidige reactie op het historische racisme van het land, staat het begrip van de Amerikaanse joden over Wilsons nalatenschap ter discussie. De uitdaging voor de zionisten is om Wilsons heroïsche imago te redden zonder zijn racistische reputatie volledig te negeren. Een poging daartoe kwam in een essay, gepubliceerd op 2 juli, in de Amerikaans-Joodse krant De Naar voren. Het essay heeft de titel “Woodrow Wilson was een held voor de Joden. Wat moeten we doen met zijn racisme?” en is geschreven door Jonathan D. Sarna, hoogleraar Amerikaans-Joodse geschiedenis aan de Brandeis Universiteit.
Demonstranten versierden het standbeeld van Robert E. Lee met guerrillalichtprojectieboodschappen, 7 december 2017. (Richmond DSA, Flickr)
Sarna wijst op beide facetten van Wilsons carrière. Aan de ene kant ‘beschouwden de joden van zijn tijd Wilson als een held en een redder, een man van principes en ethische oprechtheid.’ Aan de andere kant leren Afro-Amerikanen “een totaal ander verhaal” waarin “Wilson … de segregatie resoluut verdedigde en zwarten karakteriseerde als een ‘onwetend en inferieur ras.'”
Sarna probeert deze cirkel rond te maken door zich terug te trekken in een ronduit banale apologie: ‘Veel gebrekkige helden hebben grote daden verricht en de instellingen en naties die zij leidden ten goede veranderd. … Ze herinneren ons eraan dat goede mensen hele slechte dingen kunnen doen – en omgekeerd.” Dit is een slechte troost voor Afro-Amerikanen. Het blijkt ook een wankele basis te zijn voor de joodse bewondering voor Wilson. Dit komt omdat het vermeende goede dat Woodrow Wilson voor de Joden heeft gedaan – zijn steun voor de Balfour-verklaring – gebaseerd was op dezelfde racistische basis die zijn gedrag jegens Afro-Amerikanen vorm gaf.
Ondersteunt de Balfour-verklaring
Wat is het verband tussen Wilsons racisme en zijn steun voor de Balfour-verklaring? De president was een Europese racistische supremacist, of wat vandaag de dag een ‘blanke supremacist’ zou worden genoemd. Zoals hij het zag, waren Afro-Amerikanen niet het enige ‘onwetende en inferieure ras’ dat er bestond. Alle niet-Europese volkeren, zoals die van het Ottomaanse Rijk, inclusief de Palestijnen, kwamen in aanmerking voor deze benaming.
Balfour-verklaring zoals gepubliceerd in The Times, 9 november 1917. (The Times of London, Wikimedia Commons)
Op 8 januari 1918, in de aanloop naar de deelname van Amerika aan de Eerste Wereldoorlog, kondigde Wilson zijn ‘Veertien Punten’ aan. Dit waren de oorlogsdoelstellingen van het land – ideeën waarrond het Amerikaanse volk zich moest scharen. Een belangrijk thema dat door deze ‘punten’ heen loopt, is de belofte van zelfbeschikking voor volkeren die toen onder het bewind stonden van de vijandelijke Centrale Mogendheden: Duitsland, Oostenrijk en het Ottomaanse Rijk. Specifiek verwijzend naar laatstgenoemde, punt nr. 12 luidt“Het Turkse deel van het huidige Ottomaanse Rijk moet verzekerd zijn van een veilige soevereiniteit, maar de andere nationaliteiten die nu onder Turkse heerschappij staan, moeten verzekerd zijn van een onbetwiste levenszekerheid en een absoluut ongehinderde kans op autonome ontwikkeling.”
Een dergelijke belofte omvatte uiteraard de Arabieren van de Ottomaanse provincie Groot-Syrië, waartoe ook Palestina en zijn inheemse bevolking behoorden. Deze belofte lijkt misschien in strijd te zijn met Wilsons racistische visie, maar men moet in gedachten houden dat punt nr. 12 bedoeld was als propagandastuk ter ondersteuning van de bredere bewering dat Amerika deelnam aan een oorlog om de wereld veilig te maken voor de democratie. Als middel om het enthousiasme van het Amerikaanse volk op te wekken, was het effectief. Het veranderde zichzelf echter in iets problematisch zodra Wilson in 1919 de Vredesconferentie van Parijs bijwoonde. De Amerikaanse bondgenoten Groot-Brittannië en Frankrijk wilden het grootste deel van de Ottomaanse landen, die zij als oorlogsbuit beschouwden, opnemen in hun eigen bestaande rijken, en maakte daarom bezwaar tegen punt nr. 12.
"Dhr. President, waarom maken we Amerika niet veilig voor de democratie?” Het onderschrift van deze politieke cartoon over de massamoord op zwarten door blanken in East St. Louis in 1917 verwijst naar Wilsons slogan: “De wereld moet veilig worden gemaakt voor de democratie.” (William Charles Morris, Avondpost van New York, Wikimedia Commons)
Vanwege zijn Europese supremacistische standpunt had Wilson eigenlijk geen grote bezwaren tegen deze expansie. De vraag was hoe hij aan de wensen van zijn bondgenoten kon voldoen, terwijl hij toch de ‘Veertien Punten’ leek te respecteren. Hij bereikte dit doel op een manier die ook in zijn racistische wereldbeeld paste. Hij en zijn bondgenoten richtten de Mandaatsysteem.
Echte zelfbeschikking zou nu voorbehouden zijn aan de Europese volkeren die voorheen tot het Duitse, Oostenrijkse en Russische rijk behoorden. Zo zouden onder meer Polen en Servië “de meest vrije kansen voor autonome ontwikkeling” krijgen.
Niet-Europese volkeren werden gezien als onvoorbereid op deze beloning. Ze zouden onder de voogdij van een ‘mandatorische macht’ worden geplaatst, wat in het geval van de meeste Arabische landen Groot-Brittannië of Frankrijk betekende. Dergelijke imperiale machten moesten op hun beurt deze inferieure volkeren instrueren in de kunst van zelfbestuur.
Het mag geen verrassing zijn dat Palestina als ‘mandaatgebied’ aan de Britten werd overgedragen. Inderdaad, de Balfour-verklaring werd opgenomen opgenomen in de preambule en het tweede artikel van het mandaatdocument voor Palestina.
Terug naar de suggestie van Sarna
Woodrow Wilson steunde de Balfour-verklaring omdat hij een christelijke fundamentalist was die geloofde dat God verlangde dat de Joden, van wie Wilson begreep dat ze door hun lange verblijf in het Westen beschaafd waren geworden, ‘terug zouden keren naar hun oude thuis’. De instrumenten voor die terugkeer waren de Balfour-verklaring en het Britse mandaat. Voor Wilson waren de Palestijnen niet eens relevant voor de kwestie.
Raad van Vier op de vredesconferentie van Parijs tijdens de Eerste Wereldoorlog, 27 mei 1919: van links naar rechts de Britse premier David Lloyd George, de Italiaanse premier Vittorio Orlando; De Franse premier Georges Clemenceau, de Amerikaanse president Woodrow Wilson. (Edward N. Jackson, US Signal Corps, Wikimedia Commons)
Wat leren we, gezien deze geschiedenis, als we, zoals Sarna suggereert, “dieper ingaan op de tekortkomingen van [onze held]”?
– Nu wordt erkend dat Wilsons grootste fout zijn racistische wereldbeeld was en het gedrag dat daaruit voortvloeide.
– Dit racisme was de basis van zijn mishandeling van Afro-Amerikanen.
– Het blijkt dat diezelfde racistische visie deel uitmaakte van de basis voor zijn steun aan de Balfour Declaration – precies de daad die Wilson tot een held maakt voor zowel vroegere als huidige zionisten.
Nu komen we bij het tweede deel van Sarna's suggestie, dat een onderzoek naar de tekortkomingen van de held “ons uitnodigt om harder na te denken over onze eigen tekortkomingen.” Wat zijn de daaruit voortvloeiende implicaties van een dergelijk zelfonderzoek voor de hedendaagse zionisten?
– Wat voor soort tekortkoming in onszelf zou een onderzoek van Woodrow Wilson de zionistische joden moeten laten overwegen?
– Feit is dat de hedendaagse Israëlisch-joodse en zionistische houding tegenover de Palestijnen in veel opzichten die van Woodrow Wilson tegenover Afro-Amerikanen nabootst.
– Als we het racisme van Wilson als een tekortkoming willen beschouwen waar ook joden van kunnen leren, moet de consequentie een heroverweging zijn van de inherent racistische zionistische houding en beleid jegens de Palestijnen.
Ik weet niet of Jonathan Sarna werkelijk de bedoeling had om tot een serieuze beoordeling van de tekortkomingen van Israël en het zionisme te komen door de tekortkomingen van hun kampioen, Woodrow Wilson, opnieuw te onderzoeken. Een dergelijke beoordeling zou echter zeker een gedeeld racisme aan het licht brengen. Wilson is nooit opgehouden een racist te zijn, en in ieder geval sinds 1917 volgen de zionisten zijn ‘heroïsche’ model. Op hoeveel van hen kan worden gerekend dat zij de suggestie van Sarna zullen overnemen en op een eerlijke manier in deze gedeelde historische spiegel zullen kijken?
Lawrence Davidson is emeritus hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Sinds 2010 publiceert hij zijn analyses van onderwerpen in het binnenlands en buitenlands beleid van de VS, internationaal en humanitair recht en Israëlisch/zionistische praktijken en beleid.
Dit artikel komt van zijn site, TothePointAnalysis.com.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar Consortium
Nieuws op zijn 25th Anniversary
Veilig doneren met 
PayPal hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Terug naar de suggestie van Sarna
Woodrow Wilson steunde de Joden omdat hij een christelijke fundamentalist was die geloofde dat God verlangde dat de Joden, van wie Wilson begreep dat ze door hun lange verblijf in het Westen zo beschaafd waren geworden, zouden terugkeren naar hun oude thuis.”
“Dus in de overtuiging dat hij het werk van God deed, stak hij zijn neus in iets waar het niet thuishoorde.” Het had de volgende regel kunnen zijn. Wat dan gevolgd had kunnen worden door: “Dus hier zijn we, na honderd jaar, nog steeds te maken met de puinhoop die hij heeft helpen creëren.”
Volgens de grondwet wordt de Kerk verondersteld gescheiden te zijn van de staat, en honderd jaar na Wilson hebben we nog steeds politici, hoe gestoord ze ook mogen zijn, die God het vuur aan de schenen leggen.
Ik denk dat als je het gevoel hebt dat God alle touwtjes in handen heeft, je op zondag in de kerk moet zijn, maar je kandidaat stellen voor een gekozen ambt misschien iets is dat je moet vermijden, vooral als je denkt dat je ambt gebruikt moet worden om Zijn onderwijs te bevorderen of zich te bemoeien met Zijn werk. Zoals ik al zei, geeft de grondwet geen groen licht om Gods werk op te nemen in iemands officiële plichten terwijl hij in functie is.
Wat denken deze mensen in godsnaam, dat Jezus en God racistisch zouden kunnen zijn? Absoluut verbijsterend.
Is dit de reden waarom JJ Angelton zijn hoofd omdraaide en wegkeek toen de USAEC er op de een of andere manier in slaagde de sterk verrijkte U-235 te leveren aan de NUMEC van Zalmon Shapiro, die op zijn beurt een groot deel ervan aan de Israëli's overdroeg. Er zijn slechte dingen gebeurd, hele slechte dingen!
Ik ben er zeker van dat de reden waarom dit voor wie dan ook oké leek, omdat God het zo wilde. Als Israël geen thermonucleaire wapens zou hebben, zouden de VS er misschien niet zo bang voor zijn.
Persoonlijk heb ik genoeg van deze pompeuze, zelfingenomen dwazen om twee levens mee te gaan; zij en mensen als Hitler zijn de echte zielenbrekers. De huidige POTUS maakt het officieel: mensen die denken als de Mango Mussolini mogen zich nooit kandidaat stellen voor het hoogste ambt in het land.
Als we er nu eens achter zouden kunnen komen hoe we de DOJ kunnen verslaan van mensen als de ontmaskerde CIA-agent Billy P. Barr.
Het essay van Jonathan Sarna bevat de historisch revisionistische beschuldiging dat de Amerikaanse zwarte leider WEB Du Bois “de joden beschimpt”.
Dergelijke ‘antisemitische’ lasterpraatjes gericht tegen Du Bois benadrukken ternauwernood enkele verwerpelijke verwijzingen naar joden in The Souls of Black Folk (1903).
In feite was Du Bois lange tijd een enthousiaste voorstander van Joodse zelfbeschikking, wiens standpunten in talloze Joodse publicaties waren opgenomen, waaronder de voorganger van The Forward, The Jewish Daily Forward.
In “WEB Du Bois en Joden: een leven lang oppositief antisemitisme” (Journal of African American History, 2002) merkt Benjamin Sevitch op dat Du Bois' verwijzingen naar Joden van 1903 tot aan zijn dood in 1963 “ondubbelzinnig positief” waren. In 1936 beschreef Du Bois de Duitse jodenvervolging als “een aanval op de beschaving, alleen vergelijkbaar met verschrikkingen als de Spaanse inquisitie en de Afrikaanse slavenhandel.”
In “WeB Du Bois herlezen: de mondiale dimensies van de Amerikaanse burgerrechtenstrijd” (Journal of Global History, 2012). Eve Darian-Smith merkt op dat de nazi-holocaust “de gedachte van Du Bois bevestigde dat dezelfde krachten die de onderdrukking van Afrikaanse volkeren in de koloniale marges creëerden, ook onderdrukking en genocide konden veroorzaken in de centra van westerse imperiale staten, met name de Verenigde Staten. ”
De oproep van Du Bois om zwarten gelijk te behandelen ontwikkelde zich tot een genuanceerder begrip van racisme als een mondiaal onderling verbonden systeem van onderdrukking. Zijn actieve steun aan het beginsel van universele mensenrechten werd echter tegengesproken door zijn onkritische steun aan het koloniale project van de joodse kolonisten in Palestina. Hij en vele andere Amerikaanse zwarte leiders steunden krachtig de oprichting van een Joodse staat in 1948, maar deze steun werd steeds onhoudbaarder naarmate de racistische realiteit van de onderdrukking van het Palestijnse volk door de Israëlische regering breder bekend werd.
Sarna's laster tegen Du Bois is onvergeeflijk.
De afschaffing van de naam Woodrow Wilson op de School of Public Policy op de campus van Princeton komt op een passend moment, vooral met de recente NYTimes-publicatie van Dimitry Shumsky's opiniestuk over het nieuwe voor een post-natiestaat in Israël. Hij sluit zich aan bij Ali Abunimah en stelt dat een binationale staat in Israël/Palestina de enige weg vooruit is. Hij publiceerde een boek over dit onderwerp, net als Abunimah. Ons wereldverhaal zorgt ervoor dat dit de enige oplossing is. Het zou ook voor Israël de test van Einstein doorstaan, namelijk dat het zijn buren goed behandelt.
Het lijkt nooit bij mensen op te komen dat steun voor de oprichting van Israël gemakkelijk kan worden geïnterpreteerd als steun om Joodse mensen verdomme uit ‘ons land’ te krijgen. Ik zou aannemen dat de blanke suprematie van Wilson de Joden als niet-blanken zag, zoals ze nu door blanke supremacisten zijn, en dacht dat “ons land” zonder hen zuiverder zou zijn. Dan kun je dit antisemitisme maskeren in een mantel van diepe bezorgdheid over een ‘Joods thuisland’. Als je denkt dat mijn hypothese krankzinnig is, waarom hebben de VS dan geen asiel aangeboden aan alle Joden die het fascistische Europa ontvluchtten? Ik zou willen dat de kerel die het artikel voor The Forward schreef een paar minuten zou besteden aan het nadenken over de werkelijke houding van Woodrow Wilson ten opzichte van Joodse mensen.
FDR was niet pro-Jood. Hij weigerde Joden toe te laten van het Duitse schip MS St. Louis. Het FDR-excuus was dat het moeilijkheden zou veroorzaken. Na een maand in de haven van Havana keerde het terug naar Europa. België, Frankrijk en Engeland zouden de passagiers meenemen. Daar
Je maakt een sterk punt.
Niet veel Amerikanen beseffen hoe antisemitisch het Amerika van Wilsons tijd was.
Ivy League-scholen hadden strikte quota. Dat feit maakte deel uit van de impuls voor de oprichting van de Brandeis Universiteit eind jaren veertig.
Privéclubs en veel organisaties van allerlei aard hadden verboden of quota.
En niet alleen bood Amerika geen toevluchtsoord aan Joden die vóór de Tweede Wereldoorlog Europa ontvluchtten, het weigerde ook bootladingen van hen.
Hitlers vroege tactiek voor “het Joodse probleem” was het sturen van Joden naar het buitenland.
Toen landen als de Verenigde Staten bootladingen ervan naar huis stuurden, bevestigde dat volgens hem alleen maar zijn opvatting dat niemand ze wilde hebben.
Het is niet bekend of hij werkelijk een gemeen spelletje speelde en benadrukte dat niet alleen hij de Joden haatte.
Maar de Amerikaanse reactie is bekend.
Je zou je kunnen afvragen: waren er geen eisen van de kant van de grote Joodse organisaties aan de regering om Joden die Europa ontvluchtten asiel te bieden in de VS? Het was niet zo dat Joodse organisaties ooit verlegen waren geweest om eisen te stellen aan de regering, en tenslotte hadden ze tijdens een grote bijeenkomst in Madison Square Garden in maart 1933 de wereld opgeroepen Duitsland te boycotten, ondanks smeekbeden van de kant. van de Duits-Joodse leiders doen dit niet om redenen die pijnlijk duidelijk waren. Alleen de Amerikaans-Joodse Com. en B'nai B'rith volgden hun voorbeeld en verzetten zich ertegen. De volgende dag kopten kranten over de hele wereld: “Joden verklaren Duitsland de oorlog!” De ergste angsten van de Duitse joden, van wie slechts een minderheid zionisten was, waren werkelijkheid geworden.
Dus waarom zwegen de grote Joodse organisaties minder dan tien jaar later toen de Europese Joden probeerden te ontsnappen? Voor de zionisten in Israël, zoals uitgedrukt door David Ben-Gurion, zou de droom van het zionisme dood zijn als de Joden ergens anders heen mochten gaan dan Palestina. Daarom saboteerden de zionisten de internationale vluchtelingeninspanningen die door andere landen werden geleverd. In de VS waren er Joden die vreesden voor een toename van het antisemitisme als Joden uit de Poolse getto’s zich in de VS mochten vestigen, als weerspiegeling van een interne vorm van antisemitisme die duidelijk werd toen de Israëlische Asjkenazische Joden Joden uit het Midden-Oosten en Afrika binnenbrachten. ter vervanging van de Palestijnen die zij etnisch hadden gezuiverd als bron van goedkope arbeidskrachten.
Precies, Susan Siens, het zionisme is antisemitisch. Hieruit wordt afgeleid dat joden niet in staat zijn in een multicultuur te leven en daarom op zichzelf moeten worden afgezet.
“Wilson is nooit opgehouden een racist te zijn, en in ieder geval sinds 1917 volgen de zionisten zijn ‘heroïsche’ model. Op hoeveel van hen kan men rekenen dat zij de suggestie van Sarna zullen overnemen en op een eerlijke manier in deze gedeelde historische spiegel zullen kijken?”
Interessant artikel en goede suggestie. Maar het antwoord op deze vraag is: geen, nada, nul. Soms kan een racistische houding worden overwonnen door een verandering van hart – maar de resultaten van het zionisme gaan veel verder dan ‘attitude’, culminerend in een barbaarse en systematische onderdrukking die wordt gekenmerkt door regelmatige en aanhoudende wreedheden tegen medemensen. Ze zullen die spiegel niet voorhouden – het vermogen tot eerlijke reflectie (althans en zeker binnen de gelederen van de “beleidsmakers”) is te ver heen.
“Op 8 januari 1918, in de aanloop naar de deelname van Amerika aan de Eerste Wereldoorlog, kondigde Wilson zijn “Veertien Punten” aan.
Uhh nee. De Verenigde Staten hadden op 6 april 1917 al de oorlog verklaard aan Duitsland. Zelfs de Amerikaanse oorlogsverklaring aan het Oostenrijks-Hongaarse rijk werd op 17 december 1917 afgelegd. De VS waren goed betrokken bij die bloedige puinhoop van een oorlog voor Duitsland. acht maanden vóór Wilsons aankondiging.
Wilson was de slechtste Amerikaanse president vanwege zijn misleiding jegens het publiek over deelname aan de Eerste Wereldoorlog. De toetreding van Amerika verlengde de oorlog met nog eens twee jaar, waarbij nog eens miljoenen mensen om het leven kwamen, en leidde tot de revolutie in Rusland en de Tweede Wereldoorlog.
Bekijk “The Genocide Called World War I” zie: youtube.com/watch?v=psXYMiBM1JE
Het congres verklaarde Duitsland op 06 april 1917 de oorlog, montag2.
U$-troepen arriveerden echter pas in de zomer van 1918 in Europa.
Er zijn vele maanden verstreken tussen de oorlogsverklaring en de daadwerkelijke inzet van troepen, waarvan er minstens veertien zijn geweest, wat zeer waarschijnlijk (een uitdrukking die nu voor altijd is gebonden aan de bewijsvrije beweringen van Russiagate) de suggestie van de auteur verklaart dat de oorlogsinspanningen nog steeds in opkomst waren. begin 1918.
Uitstekend artikel geschreven met duidelijke fundamentele, onmiskenbare 'ondersteunde feiten' die je kunt vinden door dit onderwerp nog verder nauwkeurig te onderzoeken met de enorme hoeveelheid onderzoek die beschikbaar is op internet, echter opzettelijk en opzettelijk genegeerd op het hoogste niveau.
Men hoopt zeker dat het huidige ‘rechtvaardige protest tegen het racisme van de zionistische joden’ de mensenrechten van de Palestijnen verder zal bevorderen.
Je snapt het! Wie kan de Amerikaanse steun aan racisme in zijn steun aan Israël ontkennen, ongeacht wat Israël de Palestijnen aandoet?