IHet is tijd dat de wereld Israël zijn straffeloosheid ontzegt, schrijft Vijay Prashad.
By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek
IHet is onmogelijk om kalm te blijven over het lot van het Palestijnse volk. Sinds 1948 is hen hun land en hun bestaansrecht ontzegd. De ene resolutie van de Verenigde Naties na de andere heeft gezegd dat hun ballingschap moet eindigen, dat ze de kans moeten krijgen een waardig leven op te bouwen. Tussen VN-resolutie 194 (1948) en 242 (1967) bevindt zich een reeks resoluties waarin wordt opgeroepen tot het recht van de Palestijnen op een thuisland en op het recht van de Palestijnen om naar hun thuisland terug te keren.
Tijdens de Israëlische invasie van de Westelijke Jordaanoever in 1967 zei minister van Defensie Moshe Dayan tegen luitenant-generaal Yitzhak Rabin dat het doel van de oorlog was om alle Palestijnen uit het hele gebied ten westen van de Jordaan te verwijderen. Toen Israël dat land van Jordaanse controle in beslag nam, besloot de Israëlische premier Levy Eshkol zei dat het nieuwe gebied een “bruidsschat” was, maar dat deze “bruidschat” gepaard ging met een “bruid” – namelijk het Palestijnse volk. ‘Het probleem is dat de bruidsschat wordt gevolgd door een bruid,’ zei hij, ‘die we niet willen.’ Het Israëlische plan is altijd geweest om geheel Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever te annexeren, waarbij ofwel de Palestijnen die daar wonen worden gedood, ofwel worden verdreven naar Jordanië en Syrië.
Vera Tamari (Palestina), “Sterrennacht op de heuvels van Jericho”, 2017.
Dit is precies wat de Israëlische regering dreigt te doen: de annexatie van de Westelijke Jordaanoever. De Oslo-akkoorden van 1994 inbegrepen de basis voor een “tweestatenoplossing” waarin het Palestijnse volk de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza in een toekomstige Palestijnse staat zou controleren. Maar Israël zou een dergelijke realiteit nooit toestaan. Het opleggen van gevangenisachtige omstandigheden aan Gaza en het punctueel bombarderen van dat overbelaste en verarmde gebied hebben de bevolking beroofd achtergelaten.
De openlijke annexatie van Oost-Jeruzalem door middel van landroof heeft de status quo van die stad veranderd. Het door de Israëlische staat gesteunde beleid dat bijna een half miljoen Israëlische kolonisten stuurde om Palestijns land op de Westelijke Jordaanoever te bezetten – vaak met de beste waterbronnen – heeft de mogelijkheid van een soevereine Palestijnse staat uitgewist.
Jarenlang hebben Israëlische kolonisten het Palestijnse land veroverd, met de volledige steun van de Israëlische staat. Nu heeft Israël gedreigd (en op 1 juli uitgesteld) om deze nederzettingen – die de Verenigde Naties illegaal hebben genoemd – op Israëlisch grondgebied op te nemen.
Sinds VN-resolutie 237 (1967) doen de Verenigde Naties dat ook gele kaart Israël mag de Vierde Conventie van Genève (1949) niet schenden, die tot doel had civiele bescherming te garanderen in oorlogsgebieden, in de gebieden die Israël in de oorlog van 1967 van het Palestijnse volk had veroverd. VN-resolutie 2334 uit 2016 zei dat de Israëlische nederzettingen een ‘flagrante schending’ van het internationaal recht waren en ‘geen juridische geldigheid’ hadden.
Het huidige annexatieplan van Israël getuigt van minachting voor het internationaal recht en voor de democratische aspiraties van het Palestijnse volk.
Nabil Anani (Palestina), “Demonstratie #2”, 2016.
Wat zou annexatie van de Westelijke Jordaanoever betekenen? Het zou betekenen dat Israël het land heeft ingenomen dat het formeel had afgestaan aan een toekomstige Palestijnse staat en dat Israël bereid is de Palestijnse inwoners van dit land op te nemen als niet-staatsburgers van Israël.
De landroof zou in strijd zijn met het internationaal recht; de tweederangsstatus van de Palestijnen bevestigt de status van Israël als apartheidsstaat. In 2017 publiceerde de Economische en Sociale Commissie voor West-Azië van de VN een verslag genaamd “Israëlische praktijken ten aanzien van het Palestijnse volk en de kwestie van de apartheid.” Uit het rapport bleek dat alle Palestijnen – ongeacht waar ze wonen – worden beïnvloed door het apartheidsbeleid van de Israëlische staat.
Palestijnen die het Israëlische staatsburgerschap hebben (Ezrahut) hebben geen recht op nationaliteit (le'um), wat betekent dat ze alleen toegang hebben tot inferieure sociale diensten, dat ze te maken krijgen met beperkende bestemmingswetten en dat ze niet in staat zijn vrijelijk land te kopen.
Palestijnen in Oost-Jeruzalem worden gereduceerd tot de status van permanente inwoners die voortdurend moeten bewijzen dat ze in de stad wonen. De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever leven “op manieren die consistent zijn met de apartheid”, schrijven de auteurs van het VN-rapport. En degenen die zijn verbannen naar vluchtelingenkampen in Libanon, Syrië en Jordanië zijn permanent hun rechten op hun thuisland ontzegd.
Alle Palestijnen – of zij nu in Haifa (Israël) of in Ain al-Hilweh (Libanon) wonen – lijden onder de gevolgen van de Israëlische apartheid. Deze verontwaardiging wordt doorspekt met wetten die de Palestijnen vernederen, die allemaal bedoeld zijn om het leven zo ellendig te maken dat ze gedwongen worden te emigreren.
Khaled Hourani (Palestina), ‘Verdenking’, 2019.
De annexatie van de Westelijke Jordaanoever zal het apartheidsbeleid van Israël alleen maar verdiepen. De zionistische staat zal de Palestijnen geen volledige burgerrechten toestaan. Het is niet de bedoeling om het Palestijnse volk met volledig burgerschap in Israël op te nemen, noch om zelfs maar een versleten Palestina af te staan. Dit is onbeschaamd kolonialisme van het oude type.
Binnen dit soort koloniale agressie hoort de sloop van Palestijnse wijken in Oost-Jeruzalem (zoals Wadi Yasul) en de vernietiging van olijfgaarden (zoals in Het dorp Burin). In de paar maanden van 2020 heeft de Israëlische staat dat wel gedaan gearresteerd 210 Palestijnse kinderen en 250 studenten, evenals 13 Palestijnse journalisten. Deze stappen worden gerapporteerd door mensenrechtengroeperingen en veroordeeld door Palestijnse maatschappelijke organisaties, maar worden verder genegeerd. Dit is het verlies van waardigheid.
Dit alles is illegaal: de sloop, de nederzettingen, de apartheidsmuur die de Westelijke Jordaanoever omringt. VN-resoluties, uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, veroordelingen van het maatschappelijk middenveld: het lijkt allemaal geen enkele impact te hebben.
Sinds 1948 heeft Israël straffeloos gehandeld toen het probeerde Palestina en de Palestijnen te vernietigen, de ‘bruidschat’ te stelen en zich van de ‘bruid’ te ontdoen. Niet ver van de muur die Israël rond de Westelijke Jordaanoever heeft gebouwd om de Palestijnen te vernederen, liggen de sporen van muren die Israël heeft neergehaald om huizen in stof te veranderen.
Die muren, die ooit daken ondersteunden, waren schuilplaatsen voor mensen die uit hun as zijn geslingerd, schuin lopend, altijd bang voor de kogel van de kolonist of de handboeien van de soldaat.
De muren van de gevangenis zijn gemaakt van steen. De muren van de nederzettingen zijn gemaakt van steen. Maar de muren van de huizen van een Palestijn zijn gemaakt van die vreemde combinatie van angst en verzet.
Er bestaat angst dat de kanonnen van de kolonisator er doorheen zullen schieten, maar er is weerstand die erkent dat de muren van het huis niet de echte muren zijn. De echte muren zijn de muren van standvastigheid en doorzettingsvermogen.
‘Palestina’, geïnspireerd op de originele poster van Ronaldo Cordova (OSPAAAL, Cuba), ‘Solidariteit met Palestina’, 1968.
Ellendige staten worden uitgehold door hun ongevoeligheid en door hun onrechtvaardigheid. Bij gebrek aan morele overtuiging is het voor de Israëlische staat onmogelijk zijn standpunt te verdedigen, behalve door de arrogantie van wapens. Wanneer een bulldozer voor een huis komt, is het de bulldozer die zal zegevieren, maar het is het huis dat levend blijft in de harten en dromen van de mensen. Bulldozers veroorzaken angst, maar geen menselijkheid.
Een humane samenleving kan niet door angst worden opgebouwd. Het moet opgebouwd worden door het enthousiasme van de liefde. Ellendige staten – zoals Israël – kunnen geen utopie van liefde bouwen op land dat getekend is door brutale diefstal. Zelfs nadat de olijfbomen zijn ontworteld, ruiken hun bosjes nog steeds naar olijven.
Yalalan Band (Palestina), “Dingi Dingi”, 2016
Na het Israëlische bombardement op Gaza in 2014 schreef de Iraakse dichter Sinan Antoon ‘Nawoorden’. Het gedicht stelt een kind voor dat met zijn grootvader loopt (situ).
Gaan we terug naar Jaffa, situ?
Dat kunnen we niet
Waarom?
We zijn dood
Zo zijn wij in de hemel, situ?
We zijn in Palestina, habibi
en Palestina is de hemel
en hel.
Wat gaan we nu doen?
We zullen wachten
Wacht voor wat?
Voor de anderen
....
terugbrengen
Er is geen tijd om te wachten. Het is tijd dat de wereld Israël zijn straffeloosheid ontzegt, die wordt geboden door de krachtige steun van de Verenigde Staten van Amerika.
Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van Linkse Woordboeken.
Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws' 25-jarig jubileum Lentefondsactie
Veilig doneren met 
PayPal hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Een kop in Ha'aretz luidde ooit: "Als de kolonisten zich ontdoen van de Palestijnen, wie zal dan hun kont afvegen?"
De auteur zegt het begrijpelijke.
“Het is niet de bedoeling om het Palestijnse volk met volledig burgerschap in Israël op te nemen, noch om zelfs maar een versleten Palestina af te staan. Dit is onbeschaamd kolonialisme van het oude type.
Uit een interview met voormalig Shin Bet-directeur Carmi Gillon dat gisteren verscheen in Haaretz.
.Vraag van journalist:
Is annexatie en het verlenen van staatsburgerschap aan de Palestijnen in de huidige situatie niet een meer haalbare oplossing?
Het antwoord van Gillon:
“Mogelijk, maar dan rijzen er natuurlijk demografische vragen. Het is het niet waard voor Israël. Waarom moeten we van de Joden een minderheid maken in een staat met al zijn burgers? Er zijn mensen die dat steunen, maar zij vormen een minderheid van een minderheid. Ik denk dat de absolute meerderheid een Joods-democratische staat wil.”
Mijn vraag: hoe ga je dit tegenhouden? Wat is het. Dezelfde wettelijke rechten voor iedereen.
De pandemie maakt de pandemie alleen maar waarschijnlijker nu Joodse Israëli’s zich bewust worden van de vele Palestijnse artsen, verpleegsters, apothekers en andere gezondheidswerkers die werken om de levens van Joodse Israëli’s te redden.
Jonge Israëliërs hebben wel eens tegen mij gezegd: “Jullie hebben jullie inheemse bevolking uitgeroeid en zijn voorspoedig geworden. Waarom kunnen we dat niet?” Natuurlijk is onze mythologie van Cowboys en Indianen een belangrijke reden waarom Amerikanen Israël steunen. Ook veel Europeanen blijven hopen dat de Palestijnen zullen verdwijnen.
Het is mij al jaren duidelijk dat de Amerikaanse steun aan Israël een grove vergissing is geweest. Het is dankzij de Amerikaanse belastingbetalers dat Isreal deze gruweldaad heeft kunnen vervolgen. Het land werd van hen gestolen en er is nu een plan opgesteld om van de Palestijnen te stelen, met steun van de VS. Voor een groot deel is dit het resultaat geweest van lobby's van of voor Isreal die onze gekozen functionarissen masseerden (omkopen) om steun te bieden. Nu is dat zowel militair als financieel. Geen van beide verdienen ze.
De gekozen functionarissen die de Israëlische inspanningen om de Westelijke Jordaanoever te koloniseren hebben gesteund, moeten worden vervangen.
Er is een internationaal strafhof in Den Haag en dat zou de betrokkenen moeten kunnen achtervolgen en vervolgen. De landen die op hun handen blijven zitten en dit toestaan, zijn ook criminelen.
De andere belangrijke reden dat de VS Israël steunen is omdat tientallen miljoen religieus-rechtse kiezers een Joodse staat willen om Jezus snel terug te brengen. John Haggee en de christelijke zionisten hebben een enorme invloed in de Amerikaanse politiek. Ze willen dat de ‘Filistijnen’ sterven of verdwijnen.
‘Het probleem is dat de bruidsschat wordt gevolgd door een bruid,’ zei hij, ‘die we niet willen.’
Hoe volkomen dwaas en zelfvernietigend is die houding die de Palestijnen zo vreselijk pijn doet, en juist de mensen die deze dwaasheid begaan.
‘A Lesson from Aloes’, het toneelstuk van Athold Fugard over de Zuid-Afrikaanse apartheid, probeert de les te leren dat het meedogenloze fascistische aparte regime niet alleen de slachtoffers pijn heeft gedaan, maar ook de daders – die zichzelf de vriendschappen en culturele rijkdom hebben ontzegd die hun land voor iedereen gelijkelijk openstelden. zou geven.
Sommige Israëli's hebben de afgelopen jaren gedacht dat twee afzonderlijke maar gelijke staten slechts een luchtkasteel zijn en dat de enige gerechtigheid voor iedereen zou plaatsvinden door gelijke beschermde rechten te geven aan iedereen, inclusief de Palestijnen.
Toen ik jaren geleden hoorde dat Israël olijfbomen aan het ontwortelen was, hoefde ik niet meer te proberen het te begrijpen.
De mensheid faalt wanneer oppervlakkige verschillen mensen verblinden voor de menselijkheid van anderen die er misschien anders uitzien of anders praten of anders koken of anders dansen of andere liedjes zingen, omdat elke Israëliër of Palestijn waarschijnlijk een vriend onder de ‘ander’ zal vinden die meer denkt zoals zij. doen dan hun eigen familieleden... het is gewoon de ironie van het leven en de waarheid.
En ze beroven zichzelf van deze vriendschappen als een corrupte regering dit om zeer egoïstische, corrupte redenen verbiedt.
Zo jammer. Zo dom. Zo fout, zo hartverscheurend.