OPSTAND: Goliath is niet onoverwinnelijk

Revoluties zijn moeilijk, schrijft Vijay Prashad. Zij moeten honderden jaren van ongelijkheid wegnemen, culturele verwachtingen uithollen en de materiële fundamenten leggen voor een nieuwe samenleving. 

Comando Creativo, De geschiedenis houdt ons in de gaten, Bellas Artes, Caracas, 2011.

By Vijay Prashad
Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek

TDe straten in de VS staan ​​opnieuw in brand vanwege de moord op George Floyd, een ongewapende zwarte man, door een blanke politieagent en zijn handlangers in Minneapolis. Malcolm X zei ooit: “Dat is geen chip op mijn schouder. Dat is jouw voet op mijn nek.'

Een week voordat George Floyd dat was vermoord, João Pedro Mattos Pinto (14 jaar) werd door de politie in Rio de Janeiro vermoord terwijl hij in de tuin van zijn huis aan het spelen was; een paar dagen na zijn moord vermoordden de Israëlische bezettingstroepen Iyad el-Hallak (32 jaar), die werkte en naar een school voor speciaal onderwijs in het oude Jeruzalem ging. De voet in de nek van George Floyd, João Pedro en Iyad el-Hallak is dezelfde voet die het Venezolaanse volk verstikt, dat elke dag lijdt onder de door de VS gedreven hybride oorlog.

Luis Cario, Nu ademen we, 2020.

Vorig jaar, toen ik in Caracas was, heb ik wandelde met Mariela Machado in haar wooncomplex bekend als Kaikachi in de buurt van La Vega. Nadat Hugo Chávez in 1999 tot president werd benoemd, zag een groep arbeiders uit de arbeidersklasse een leeg stuk land en bezette het. Mariela en anderen gingen naar de regering en zeiden: ‘We hebben deze stad gebouwd. Wij kunnen onze eigen huizen bouwen. Het enige wat we willen zijn machines en materialen.” De overheid steunde hen en ze bouwden een charmant complex met meerdere verdiepingen dat 92 gezinnen huisvest.

Aan de overkant staat een appartementencomplex uit de middenklasse. Soms, vertelde Mariela me, gooien de mensen uit dat gebouw afval in Kaikachi. ‘Ze willen dat we worden uitgezet’, zegt ze. Als de Bolivariaanse regeringen vallen, zo benadrukt ze, zal een regering van de oligarchie de kant van die bewoners kiezen, de families – voornamelijk Afro-Venezolanen – die de woningbouw hebben gebouwd, uitzetten en het aan een landheer overdragen. Dit, zegt ze, is de aard van haar strijd, een klassenstrijd om de kostbare verworvenheden van de armen tegen de oligarchie te verdedigen.

Marisol, hoofd Cultuur, 1975.

Overal waar je komt tussen de Venezolaanse arbeidersklasse en de armen in de steden, word je begroet met een uitbundige identiteit: Chavista. Dit woord wordt gebruikt door vrouwen en mannen die loyaal zijn aan Chávez, zeker, maar ook aan de Bolivariaanse Revolutie die door zijn verkiezing werd ingeluid. Revoluties zijn moeilijk; ze moeten honderden jaren van ongelijkheid wegnemen; ze moeten de culturele verwachtingen uithollen en de materiële fundamenten leggen voor een nieuwe samenleving. Revoluties, Lenin schreef, zijn “een lange, moeilijke en koppige klassenstrijd, die, na de omverwerping van de kapitalistische heerschappij, na de vernietiging van de burgerlijke staat…niet verdwijnt…maar alleen van vorm verandert en in veel opzichten heviger wordt’. Opgetrokken schouders moeten worden gestrekt en aan ambities die verder gaan dan de meest fundamentele behoeften moet worden voldaan. Dat was de agenda die Chávez op tafel legde. Aanvankelijk voorzagen de olie-inkomsten in de middelen voor deze dromen – zowel binnen Venezuela als daarbuiten Globaal Zuiden – maar dan de olieprijzen ingestort in 2015, wat van invloed was op het vermogen van de Venezolaanse staat om revolutionaire veranderingen te verdiepen. Maar het revolutionaire proces verzwakte niet.

Vanaf 1999 deden de belangrijkste olie- en mijnbouwbedrijven hun best om het revolutionaire proces in Venezuela te delegitimeren. Ze deden dit niet alleen om toegang te krijgen tot de hulpbronnen van Venezuela, maar ook om ervoor te zorgen dat het Venezolaanse voorbeeld van hulpbronnensocialisme andere landen niet zou inspireren. In 2007 bijvoorbeeld Peter Munk, het hoofd van Canada Barrick goud, schreef een opruiende brief aan de Financial Times met de titel 'Stop Chavez'-demagogie voordat het te laat is.' Munk vergeleek Chávez met Hitler en Pol Pot en zei dat zulke ‘autocratische demagogen’ niet zouden mogen functioneren. Wat Munk – en leidinggevenden van mijnbouwbedrijven zoals hij – dwars zat, is dat Chávez een ‘stapsgewijze transformatie van Venezuela’ doorvoerde. Wat was de aard van deze stapsgewijze transformatie? Chávez en de Bolivariaanse Revolutie namen middelen weg van mensen als Barrick Gold en gebruikten hun rijkdom om niet alleen het Venezolaanse volk ten goede te komen, maar ook de mensen van Latijns-Amerika en elders. Dit hulpbronnensocialisme moest vernietigd worden.

Comando Creativo, “Dit is ons thuisland” (Tenemos patria). Macuro, Sucre. 2014.

In 2002 probeerden de Verenigde Staten – met geld van de National Endowment for Democracy en USAID – een staatsgreep te plegen tegen Chávez. Deze staatsgreep mislukte definitief, maar kon de trucjes niet stoppen. In 2004 produceerde de Amerikaanse ambassadeur William Brownfield een vijfpuntenplan van de ambassade: ‘de focus van de strategie’, zei hij. schreef“is 1) het versterken van democratische [namelijk oligarchische] instellingen; 2) het doordringen van de politieke basis van Chavez; 3) het verdelen van het Chavisme; 4) het beschermen van vitale Amerikaanse bedrijven, en 5) het isoleren van Chavez op internationaal vlak.”

Dit zijn de elementen van de hybride oorlog tegen Venezuela, een oorlog waarvan de tactieken variëren van sancties tot het smoren van de economie tot het verspreiden van desinformatie en het isoleren van het revolutionaire proces. De regering van de Verenigde Staten en haar bondgenoten (waaronder Canada en een aantal regeringen in Latijns-Amerika) hebben elke poging ondernomen om niet alleen president Chávez en president Nicolás Maduro omver te werpen, maar ook de Bolivariaanse revolutie in haar geheel. Als de VS en hun bondgenoten zo’n oorlog zouden winnen, bestaat er geen twijfel over dat ze het Kaikachi-woningcomplex, waar Mariela Machado een lokale leider is, zouden wegvagen.

Toen ik Mariela in 2019 ontmoette, probeerden de VS Juan Guaidó – tot dan toe een onbeduidende politicus in Venezuela – als president te installeren. Het waren mensen als Mariela die dagelijks de straat op gingen om zich te verzetten tegen de poging tot staatsgreep en de hybride oorlog die door Washington, DC, door de transnationale bedrijven en door de oude oligarchie van Venezuela werd bewerkstelligd. Chavista's als Mariela begrepen die van Chávez heel goed opmerkingen uit 2005: “Goliath is niet onoverwinnelijk. Dat maakt het gevaarlijker, want naarmate het zich bewust begint te worden van zijn zwakheden, begint het zijn toevlucht te nemen tot bruut geweld. De aanval op Venezuela, waarbij gebruik wordt gemaakt van bruut geweld, is een teken van zwakte, ideologische zwakte.” Wat Chávez vervolgens zei weerspiegelt wat Franz Fanon schreef in “A Dying Colonialism” (1959): “Waar we werkelijk getuige van zijn is de langzame maar zekere lijdensweg van de kolonistenmentaliteit” en de “radicale mutatie” die het revolutionaire proces teweegbrengt in de werkende wereld. klas. Chavismo is de naam van revolutionaire energie, van de radicale mutatie van de persoonlijkheid van de Venezolaan die niet langer bereid is te buigen voor de oligarchie of voor Washington DC, maar waardig in de strijd staat en niet bereid is een leven van onderwerping te accepteren.

Tijdens de periode van de mondiale pandemie zou een gevoelige wereld zich hebben verenigd om de verstikking van plaatsen als Venezuela en Iran te veroordelen, die te maken krijgen met een hybride oorlog vanuit Washington DC die hun vermogen om het virus te bestrijden heeft verminderd. Maar in plaats van de hybride oorlog te beëindigen of zelfs op te schorten, hebben de Amerikaanse regering – en haar Canadese, Europese en Latijns-Amerikaanse bondgenoten – hun aanval op Venezuela opgevoerd. Deze aanval varieert van het voorkomen dat Venezuela gebruik maakt van het Covid-19-fonds van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) tot het – zonder bewijs – beschuldigen van belangrijke Venezolaanse leiders van drugshandel tot pogingen het land binnen te vallen.

Tricontinental: Institute for Social Research werkte nauw samen met Ana Maldonado van Frente Francisco de Miranda (Venezuela), Paola Estrada van de International Peoples Assembly en Zoe PC van Peoples Dispatch om CoronaShock-studie nr. 2 op te stellen: “CoronaShock en de hybride oorlog tegen Venezuela” (juni 2020). De tekst behandelt de hybride oorlog tegen Venezuela in 2020 en laat zien hoe de Verenigde Staten – ondanks smeekbeden van de Verenigde Naties – volhardden in hun sanctiebeleid en militaire aanvallen, en deze zelfs opvoerden. Wij dringen er bij u op aan dit boekje te lezen, het met uw vrienden en kameraden te bespreken en het op grote schaal te verspreiden.

Woorden als ‘democratie’ en ‘mensenrechten’ zijn door de hybride oorlog van hun betekenis ontdaan. De Verenigde Staten beschuldigen Venezuela van ‘mensenrechtenschendingen’ terwijl het land een sanctiebeleid voert dat neerkomt op een misdaad tegen de menselijkheid; de VS kiest – uit het niets – een man die zij tot president van Venezuela zalft in naam van de 'democratie', zonder zich zorgen te maken over de democratische processen binnen Venezuela.

Jaren voordat Chávez zijn verkiezing won, de Venezolaanse dichter Miyó Vestrini schreef over deze taalmanipulatie:

Ik vraag me af of de mensenrechten werkelijk bestaan
zijn een ideologie.
Fernando, de enige alcoholische barman die nog niet met pensioen is,
spreekt in rijm:
de nacht is donker
en ik heb mijn hart niet.
Zoals ik het begrijp, is hij een van de weinigen die nog over is
denkt dat mensenrechten moreel zijn.

Zeker, in Washington DC behandelen ze ‘mensenrechten’ als een oorlogsinstrument.

Ondertussen hebben vijf Iraanse olietankers een feitelijk Amerikaans embargo op de Venezolaanse handel overtreden om benzine het land binnen te brengen. De eerste tanker, Fortuin, ingevoerd op 24 mei en de vijfde, Anjer, kwam op 1 juni de haven binnen. Vorig jaar werd een Iraans schip, Grace 1, werd gekaapt in Gibraltar, maar deze keer konden de Verenigde Staten geen incident uitlokken. Het helpt dat China en Rusland Venezuela ondersteunen met middelen om te helpen in de strijd tegen Covid-19, en het helpt dat China duidelijk heeft gemaakt dat het geen regimeverandering in Caracas zal toestaan. Dit is echter niet genoeg als schild; niets in onze tijd lijkt Washington ervan te weerhouden een oorlog te voeren.

Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van Linkse Woordboeken.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws' 25-jarig jubileum Lentefondsactie