COVID-19: Hazard Pay en waarom Amazon en anderen er een einde aan maken

Hoewel het risico voor werknemers hetzelfde blijft, is de situatie nu heel anders vanuit het perspectief van werkgevers, schrijft Nicole Hallett.

Whole Foods zegt dat het vanaf 1 juni zal stoppen met het betalen van risicolonen voor werknemers. (AP/Gerry Broome)

By Nicole Halett
University of Chicago

AToen de shutdown-orders twee maanden geleden van kracht werden, begonnen verschillende Amerikaanse bedrijven risicovergoedingen aan te bieden aan essentiële werknemers, zoals werknemers in de detailhandel, supermarkten en gezondheidszorg.

Sommige van die bedrijven, zoals Amazon, Ritus hulp en Kroger, maken een einde aan hun risico- of loonbeleid. Toch blijft het risico voor deze werknemers hetzelfde, en de pandemie blijft woeden, met tienduizenden nieuwe gevallen van coronavirus in de VS en meer dan 1,000 sterfgevallen per dag.

Als arbeidsrechtdeskundige ben ik studies hoe werkgevers reageren op economische prikkels en hoe arbeidswetten ervoor kunnen zorgen dat werknemers betaald krijgen behoorlijk loon.

Als het risico voor essentiële werknemers niet is afgenomen, waarom daalt hun loon dan?

Wat is Hazard Pay?

Hazard pay is een loonsupplement dat wordt betaald aan werknemers die gevaarlijk werk doen.

Vóór de pandemie werd er vaak een risicovergoeding betaald aan werknemers die gevaarlijke materialen behandeld of wie er heeft gewerkt oorlogsgebieden. Sommige werknemers ontvangen voortdurend een gevarentoeslag omdat hun werk routinematig gevaarlijk is; andere werknemers ontvangen het alleen wanneer ze bepaalde opdrachten uitvoeren of bepaalde taken uitvoeren.

Maar de coronacrisis heeft ervoor gezorgd dat veel banen – zoals banen in supermarkten en winkels – voor het eerst als gevaarlijk worden beschouwd.

Hoewel er een aantal eisen gelden met betrekking tot overheidspersoneel die per staat verschillen, is dat in de particuliere sector wel het geval niet wettelijk verplicht – ook al is het zo af en toe vastgelegd in vakbondscontracten.

De hoogte van de loonpremie verschilt per functie en branche. De meest voorkomende loonsverhoging die werknemers tijdens de pandemie ontvingen, was een extraatje $ 2 een uur.

Waarom bieden bedrijven het aan?

Om te begrijpen waarom sommige bedrijven de gevarenpremie afschaffen voordat de crisis voorbij is, moeten we onderzoeken waarom ze deze überhaupt hebben toegekend.

Wanneer risicovergoeding niet verplicht is gesteld door de wet of een vakbondscontract, doet een werkgever die ervoor kiest om een ​​premie aan werknemers te betalen dit om één reden: om werknemers te verleiden een baan aan te nemen en te behouden. Een werknemer die voor de keuze staat tussen twee banen, de ene gevaarlijk en de andere niet, zal rationeel de minder gevaarlijke baan kiezen. Gevaar loon stimuleert werknemers om in plaats daarvan de gevaarlijke baan op zich te nemen.

Toen de uitbraak in maart verergerde, bedrijven maakten zich zorgen dat hun werknemers zouden weigeren te gaan werken vanwege het risico om ziek te worden. Dat, samen met arbeidersprotesten en negatieve berichtgeving in de pers, heeft een aantal grote detailhandelaren en supermarktketens ertoe aangezet een beleid inzake risicobetalingen in te voeren. Dat blijkt uit een onderzoek dat in april werd gepubliceerd 26 procent van werkgevers die van werknemers eisten dat ze tijdens de pandemie ter plaatse werkten, waren van plan een risicovergoeding aan te bieden.

Wat veranderde?

Hoewel het risico voor werknemers hetzelfde blijft, is de situatie nu heel anders vanuit het perspectief van werkgevers.

Bijna 40 miljoen mensen zijn dat werkloos. Dat levert bedrijven een grote voorraad werknemers op waaruit ze kunnen putten als hun huidige werknemers niet willen komen werken. En de huidige werknemers die de werkloosheidscijfers zien, kunnen veel zijn meer aarzelend om een ​​baan op te zeggen, wetende dat er waarschijnlijk geen nieuwe om de hoek zal zijn.

Bovendien bestaat er een risico om besmet te raken met het coronavirus wellicht niet substantieel gedaald in een groot deel van het land is het Amerikaanse perspectief op dat risico hetzelfde. De VS lijden onder een soort “risico op vermoeidheid”, waarin voorheen onaanvaardbare niveaus van gevaar acceptabeler zijn geworden naarmate Amerikanen eraan gewend zijn geraakt. Bedrijven kunnen rationeel denken dat werknemers niet langer een loonpremie nodig hebben om verleid te worden om te gaan werken.

Wanneer bedrijven beslissen hoeveel ze hun werknemers moeten betalen, betalen ze werknemers zelden, althans op statistisch niveau, wat ze ‘verdienen’. In plaats daarvan betalen ze de werknemers wat de markt van hen verlangt. Dat is de reden waarom de VS bijna een eeuw geleden die van het land implementeerden eerste minimumloon.

En dat is waarschijnlijk de reden, als de samenleving essentiële werknemers gelooft verdienen meer dan alleen het gerammel van potten en pannen Uiteindelijk zullen de wetgevers, vanwege de risico's die ze nemen, tijdens de crisis de risicovergoeding voor bepaalde soorten banen in wetgeving moeten invoeren als ze ervoor willen zorgen dat de werknemers die hun leven riskeren om ons boodschappen te brengen en onze treinen schoon te maken, een beetje dichterbij betaald krijgen voor wat ze werkelijk verdienen.

Nicole Halett is universitair hoofddocent rechten, Universiteit van Chicago.

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder een Creative Commons-licentie. Lees de originele artikel.

Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws' 25-jarig jubileum Lentefondsactie