Mobiele telefoonvideo’s van burgerwachtgeweld en dodelijke politie-ontmoetingen moeten worden bekeken als lynchenfoto’s – met plechtige terughoudendheid en zorgvuldige verspreiding, schrijft Allissa Richardson.
(Sean Rayford/Getty Images)
By Allissa V.Richardson
University of Southern California
As Ahmaud Arbery viel op de grond, het geluid van het geweerschot dat hem het leven kostte, galmde luid door zijn wijk in Georgia.
Ik heb de video van zijn moord teruggespoeld. Elke keer dat ik ernaar keek, werd ik als eerste aangetrokken door de schijnbaar zorgeloze pas van de jonge zwarte jogger, die werd tegengehouden door twee blanke mannen in een witte pick-up.
Toen keek ik naar Gregory McMichael, 64, en zijn zoon Trevor, 34, die Arbery confronteerden in hun buitenwijk.
Ik wist dat de McMichaels de autoriteiten vertelden dat ze Arbery ervan verdachten een nabijgelegen huis in de buurt te beroven. Ze voerden een burgerarrest uit, zeiden ze.
De video laat zien hoe Arbery door de straat jogt en de McMichaels zijn pad blokkeren met hun voertuig. Eerst een handgemeen. Dan geweerschoten van dichtbij van het wapen van Travis McMichael.
Mijn ogen reisden naar de torenhoge bomen op het scherm, wat misschien wel het laatste was dat Arbery zag. Hoeveel van diezelfde bomen, vroeg ik me af, waren getuige geweest van soortgelijke lynchpartijen? En hoeveel van die lynchpartijen waren er gefotografeerd om de stervenden een genadeslag van vernedering te geven?
Een reeks moderne lynchpartijen
Het kan schokkend zijn om dat woord te zien – lynching – gebruikt om de moord op Arbery op 23 februari 2020 te beschrijven. Maar veel zwarte mensen hebben mij verteld dat zijn dood – kort na elkaar gevolgd door Breona Taylor's en nu George floyd's moorden waarbij agenten betrokken zijn – grijpt terug op een lange traditie van het vermoorden van zwarte mensen zonder repercussies.
Misschien zelfs meer traumatiserend is het gemak waarmee sommige van deze sterfgevallen online kunnen worden bekeken. In mijn nieuwe boek “Getuige zijn terwijl je zwart bent: Afro-Amerikanen, smartphones en de nieuwe protestjournalistiek”, Ik roep de Amerikanen op om te stoppen met het bekijken van beelden van zwarte mensen die zo terloops sterven.
In plaats daarvan moeten mobiele telefoonvideo’s van burgerwachtgeweld en dodelijke politie-ontmoetingen worden bekeken als lynchenfoto’s – met plechtige terughoudendheid en zorgvuldige verspreiding. Om deze verschuiving in de kijkcontext te begrijpen, denk ik dat het nuttig is om te onderzoeken hoe mensen zich in de eerste plaats zo op hun gemak voelden bij het kijken naar de sterfmomenten van zwarte mensen.
Doordringende beelden van de dood van zwarte mensen
Elk belangrijk tijdperk van binnenlandse terreur tegen Afro-Amerikanen – slavernij, lynchen en politiegeweld – heeft een bijbehorende iconische foto.
Het meest bekende beeld van slavernij is de 1863 foto van ‘Whipped Peter’, wiens rug een ingewikkelde dwarsdoorsnede van littekens draagt.
Beroemde afbeeldingen van lynchpartijen zijn onder meer de foto uit 1930 van de bende die Thomas Shipp en Abram Smith vermoordde in Marion, Indiana. Onderaan het beeld verschijnt een blanke man met wilde ogen, die omhoog wijst naar de opgehangen lichamen van de zwarte mannen. Het beeld inspireerde Abel Meeropol tot het schrijven van het gedicht “Strange Fruit”, dat later werd omgezet in een nummer dat blueszangeres Billie Holiday over de hele wereld zong.
Vijfentwintig jaar later verschijnen de foto's uit 1955 van Emmett Till's Het verminkte lichaam werd de culturele toetssteen van een nieuwe generatie. De 14-jarige zwarte jongen werd door blanke mannen geslagen, neergeschoten en in een plaatselijke rivier gegooid nadat een blanke vrouw hem ervan beschuldigde naar haar te fluiten. Ze gaf later toe dat ze had gelogen.
Gedurende de twintigste eeuw en tot op de dag van vandaag is het politiegeweld tegen zwarte mensen ook door de media vereeuwigd. Amerikanen hebben regeringsfunctionarissen gadegeslagen open brandslangen op jonge burgerrechtendemonstranten, ontketen Duitse herders en hanteren Billy clubs tegen vreedzame demonstranten, en de zwarte mannen, vrouwen en kinderen van vandaag neerschieten en taseren – eerst op het avondnieuws op televisie, en uiteindelijk op mobiele telefoons die de beelden online zouden kunnen verspreiden.
Toen ik de interviews voor mijn boek afnam, vertelden veel zwarte mensen me dat ze deze historische rol van geweld tegen hun voorouders in hun hoofd dragen. Daarom is het voor hen te pijnlijk om naar moderne versies van deze haatmisdaden te kijken.
Toch zijn er andere groepen zwarte mensen die geloven dat de video's een doel dienen: om de massa voor te lichten over rassenverhoudingen in de VS. Ik geloof dat deze tragische video's beide doelen kunnen dienen, maar het zal inspanning vergen.
(New York Times, 23 november 1922/American Social History Project)
Het 'Schaduwarchief' nieuw leven inblazen
Aan het begin van de 1900e eeuw, toen het nieuws over een lynchen vers was, verspreidden enkele van de eerste burgerrechtenorganisaties van het land alle beschikbare beelden van de lynchen op grote schaal om het bewustzijn van de gruweldaden te vergroten. Dit deden ze door de beelden te publiceren in zwarte tijdschriften en kranten.
Nadat dat beeld de maximale verspreiding had bereikt, werd het doorgaans uit het zicht van het publiek verwijderd en in een ‘schaduw archief”, binnen een redactiekamer, bibliotheek of museum. Het verminderen van de circulatie van het beeld was bedoeld om de blik van het publiek somberder en respectvoller te maken.
De Nationale Vereniging voor de Bevordering van Gekleurde Mensen, in de volksmond bekend als de NAACP, maakte vaak gebruik van deze techniek. In 1916 publiceerde de groep bijvoorbeeld een gruwelijke foto van Jesse Washington, een 17-jarige jongen die werd opgehangen en verbrand in Waco, Texas, in hun vlaggenschipmagazine: “De crisis. '
Het lidmaatschap van de burgerrechtenorganisatie schoot daardoor omhoog. Zwarten en blanken wilden weten hoe ze konden helpen. De NAACP gebruikte het geld om aan te dringen op anti-lynchwetgeving. Het kocht een reeks dure paginagrote advertenties in The New York Times lobbyen bij vooraanstaande politici.
Hoewel de NAACP vandaag de dag standhoudt, zijn noch op de website, noch op de Instagram-pagina informele beelden te zien van lynchende slachtoffers. Zelfs toen de organisatie een verklaring over de moord op Arbery, zag het ervan af de huiveringwekkende video opnieuw in zijn bericht te plaatsen. Die terughoudendheid getuigt van een mate van respect die niet alle nieuwsmedia en gebruikers van sociale media hebben gebruikt.
Een merkwaardige dubbele standaard
Critici van het schaduwarchief zouden kunnen beweren dat zodra een foto op internet terechtkomt, het erg moeilijk is om zich uit toekomstige nieuwsberichten terug te trekken.
Dit is echter eenvoudigweg niet waar.
Beelden van de dood van blanke mensen wel voortdurend uit de berichtgeving verwijderd.
Het is bijvoorbeeld moeilijk om online beelden te vinden van de vele massale schietpartijen waarbij tientallen blanke slachtoffers zijn getroffen. Degenen die zijn vermoord tijdens de schietpartij op de Sandy Hook Elementary School in 2012, of op het muziekfestival in Las Vegas in 2017, worden het vaakst herdacht in in plaats daarvan vertederende portretten.
Naar mijn mening zou met dezelfde overweging moeten worden rekening gehouden bij mobiele telefoonvideo’s van zwarte mensen die worden vermoord. Net zoals eerdere generaties activisten deze beelden kortstondig gebruikten – en alleen in de context van inspanningen voor sociale rechtvaardigheid – zou ook de huidige beeldspraak snel uit het zicht moeten verdwijnen.
De verdachten van de moord op Arbery zijn gearresteerd. De politieagenten uit Minneapolis die betrokken waren bij de dood van Floyd zijn ontslagen en onderzocht. De video's van hun dood hebben tot doel publieke verontwaardiging te wekken.
Voor mij is het niet langer nuttig om de tragische beelden op tv uit te zenden, in automatisch afgespeelde video's op websites en op sociale media doel van sociale rechtvaardigheid, en is nu eenvoudigweg uitbuiting.
Het vergelijken van de fatale beelden van Ahmaud Arbery en George Floyd met lynchende foto's nodigt ons uit om er bedachtzamer mee om te gaan. Wij kunnen deze beelden respecteren. Wij kunnen er zorgvuldig mee omgaan. In de stille, laatste frames kunnen we hun laatste momenten met hen delen, als we dat willen. We laten ze niet alleen sterven. We laten ze niet verdwijnen in de stilte van wetende bomen.
Allissa V.Richardson, is universitair docent journalistiek aan de University of Southern California, Annenberg School for Communication and Journalism
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd vanaf The Conversation onder een Creative Commons-licentie. Lees de originele artikel.
De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.
Alstublieft Bijdragen naar Consortiumnieuws' 25-jarig jubileum Lentefondsactie
Veilig doneren met 
PayPal hier.
Of veilig per creditcard of cheque door op de rode knop te klikken:
Ik kan het slechts gedeeltelijk eens zijn met de stelling van de auteur. Mijn overtuiging is dat het burgerpubliek opzettelijk ongevoelig is gemaakt door duizenden doodslagen en moorden die zo grof worden weergegeven in Hollywood-films. Films en NIEUWS-media hebben het publiek geterroriseerd (gehersenspoeld) in een moeras van culturele desintegratie en sociaal verval…
Hoewel er nu in sommige gebieden rellen plaatsvinden, zal er op de lange termijn weinig politieke impact zijn. Personen die getuige zijn van groepsverkrachtingen of mishandeling door de politie zouden meer impact hebben door hun mobiele telefoons neer te leggen en de hoofdpersoon fysiek tegen te houden op alle mogelijke manieren… In plaats daarvan sluiten ze zich aan bij de onhandige en lelijke cast – acteurs in een theater van het absurde…
Ik ben een 70-jarige blanke vrouw en ik verafschuw het geweld dat wordt gevoerd tegen gekleurde mensen in dit land en in de wereld. Wanneer werden blanke huiden ten onrechte superieur verklaard en wie verkondigde deze onzin? Wanneer heeft de kleur van uw huid u beter of slechter gemaakt dan iemand met een andere huidskleur? Wie je bent, wordt niet bepaald door je kleur, maar door je woorden en daden. EN, wat geeft jou het recht om te denken dat je beter bent dan een ander levend wezen? Ik heb zeventig jaar in dit land gewoond en ik schaam me. Ik schaam me voor onze regering, ons leger, onze politie, onze media, ons schoolsysteem, ons gezondheidszorgsysteem, de manier waarop we onze ouderen behandelen, de manier waarop we de armen behandelen, de manier waarop we kinderen behandelen, de manier waarop we omgaan met dieren, de manier waarop we andere landen behandelen en de manier waarop we onze planeet vernietigen. Wij zijn bewapende, egoïstische, bekrompen misdadigers en we verdienen het om een zware knie tegen onze nek te krijgen...
Hoeveel zwarte mannen zijn gestorven en zullen waarschijnlijk sterven als gevolg van de gehate, onverdraagzaamheid en onwetendheid van onze samenleving door toedoen van de mannen in het blauw? Het is al genoeg: veroordeel deze moorden, stuur ze naar de gevangenis en gooi de sleutel weg. Beschamend!
Ik weet niet waarom de politie een beschuldiging van een winkeleigenaar zou onderzoeken dat iemand, in dit geval Floyd, probeerde een vals biljet van 20 dollar door te geven en op de een of andere manier van verschillende politieagenten verlangde dat ze op de plaats delict zouden verschijnen. Klinkt visachtig voor mij. Ze zouden hem uit een auto hebben getrokken, omdat ze beweerden dat hij enige weerstand bood, en vervolgens hebben ze hem geboeid. Waarom stapten ze dan niet in de politieauto? Eén zit acht minuten of langer op zijn nek, en Floyd vertelt hem dat hij niet kan ademen, en de anderen zeggen niets. Het klinkt mij in de oren als moord met voorbedachten rade, en ze klinken allemaal medeplichtig aan zijn dood. Zoals die lynchscènes.
Ik weet niet of ik het eens kan zijn met de stelling van de auteur. Natuurlijk zijn er die kinderachtige weinigen die deze foto's met dierenverrukking zullen bekijken. Bovendien maakt het achterlaten van deze foto's, video's, enz. in het publieke domein ons ongevoelig voor de horrordaden die hebben plaatsgevonden. Ze moeten echter voorop blijven lopen om de massa te herinneren aan de wreedheden die elke dag plaatsvinden, niet alleen in Amerika, maar over de hele wereld.
Ik keek en herbekeek een video van een volwassen (Syrische?) man die een 14-jarige jongen onthoofde. Een jongen van 14 jaar! Ik deed dit om het gezicht van de barbaar te onthouden die een 14-jarige jongen kon onthoofden, in de hoop dat ik op een dag, op de een of andere manier, dit dier zou tegenkomen.
Eén van ons zou sterven.