Vandaag beginnen we met een serie van de Best of Consortium Nieuws over onze eerste 25 jaar die zullen lopen gedurende ons jubileumjaar.
Dit is een facsimile van hoe de artikel verscheen on Consortium Nieuws.
Noot van de redactie: In een ander tijdperk van de Amerikaanse geschiedenis – zeg maar een paar decennia geleden – zou het ondenkbaar zijn geweest dat een grote Amerikaanse journalist zich zou gedragen alsof het opsporen van overheidsgeheimen en het delen ervan met het publiek een slechte zaak was.
Maar Steve Kroft van CBS' '60 Minutes' kwam tussenbeide zijn interview met WikiLeaks-oprichter Julian Assange alsof Kroft nog nooit van het Eerste Amendement had gehoord, terwijl hij de kant van de Amerikaanse regering koos om zoveel geheimen voor het Amerikaanse volk te verbergen als ze maar wil.
Op een gegeven moment suggereerde Kroft dat Assange geen wettelijke bescherming verdiende omdat hij “buiten de regels had gespeeld; je hebt buiten de regels van de Verenigde Staten gespeeld. … Er zijn in de Verenigde Staten speciale regels voor het vrijgeven van geheime informatie.”
Er was de Australische Assange voor nodig om Kroft eraan te herinneren dat “er geen speciale reeks regels bestaat voor uitgevers om geheime informatie openbaar te maken. Er is het Eerste Amendement. Het heeft betrekking op de [WikiLeaks] zaak.” Maar Kroft bleef de onwetende en benadrukte dat ‘als ze je ermee laten wegkomen, ze je aanmoedigen…’
Assange onderbrak hem: ‘En dan? Ze zullen persvrijheid moeten hebben.” Maar Kroft maakte zich nog steeds zorgen over het precedent van Amerikaanse overheidsgeheimen die aan het publiek zouden worden onthuld als er geen ernstig voorbeeld zou worden gegeven aan Assange en WikiLeaks.
“Dat het een aanmoediging is voor jou,” zei Kroft, “of voor een andere organisatie … om informatie te publiceren die veel gevaarlijker is dan deze informatie.”
Assange antwoordde: “Als we het hebben over het creëren van bedreigingen voor kleine uitgevers om hen te stoppen met publiceren, zijn de VS de weg kwijt. Het heeft zijn oprichtingstradities afgeschaft. Het heeft het Eerste Amendement in de prullenbak gegooid. Omdat uitgevers de vrijheid moeten hebben om te publiceren.”
Onder de kijkers van “60 Minutes” die verbaasd waren over deze woordenwisseling – en over hoe ver het eens zo agressieve nieuwsprogramma en de Amerikaanse journalistiek in het algemeen zijn gezonken – bevond zich David Swanson, die in dit gastessay commentaar geeft op Krofts bizarre vertoning:
De reden dat mensen in Tunesië, Egypte en andere delen van de wereld tot op zekere hoogte zijn beïnvloed door het werk van WikiLeaks is dat ze hebben gelezen of gehoord over het materiaal dat WikiLeaks heeft helpen openbaar te maken.
Het CBS-programma “60 Minuten” heeft zojuist gepubliceerd filmpje van een interview met Julian Assange van WikiLeaks – waarbij de video uiteraard gericht was op Assange zelf, met vrijwel geen inhoudelijke inhoud gerelateerd aan de massale misdaden en misbruiken die over de hele wereld in het nieuws zijn gekomen.
De waarde van de “60 Minutes”-video ligt niet in het potentieel om iemand over WikiLeaks te informeren. We kunnen tenslotte het nut niet beoordelen van het informeren van Amerikanen over de illegale spionage, bombardementen, oorlogvoering of het faciliteren van staatsgrepen door hun land totdat de Amerikanen er daadwerkelijk van op de hoogte zijn, wat zal vereisen dat we eindelijk de BS-rapportage over Assange’s plannen laten vallen. kindertijd en kapsels.
De waarde van de “60 Minutes”-video ligt in zijn potentieel om ons te informeren over CBS en de bedrijfsmedia in de Verenigde Staten, waarvan het een typisch of zelfs bovengemiddeld voorbeeld is. “60 Minutes” Steve Kroft maakte een interview van zes uur met Assange, waarvan “60 Minutes” werd teruggebracht tot fragmenten voor tv-kijken. Er zijn wellicht enkele fatsoenlijke vragen gesteld. Als dat zo is, hebben ze het niet gehaald.
Kroft probeert in het interview wanhopig Assange te onderscheiden van respectabele journalisten. Op een gegeven moment legt hij Assange uit dat de meeste verslaggevers informatie interpreteren, terwijl WikiLeaks ruwe gegevens naar buiten brengt die anderen kunnen interpreteren.
Dit geldt uiteraard niet voor WikiLeaks, dat vaak context en uitleg, transcripties en tijdlijnen heeft geboden. Wat het niet heeft gedaan, is ideologische verdraaiingen en pluisjes stapelen op de informatie die het heeft geprobeerd over te brengen.
Een voorbeeld van wat er mis is met de praktijk van de meeste Amerikaanse verslaggevers is Krofts videopresentatie van dit interview. Kroft laat wel een stukje van de beroemde ‘Collateral Murder’-beelden zien, maar ‘interpreteert’ deze door de criminele schietpartij op het busje weg te laten, een duidelijke misdaad gepleegd door Amerikaanse troepen in Irak.
Onmiddellijk nadat hij Assange ervan heeft beschuldigd niet echt een verslaggever te zijn, vraagt Kroft aan Assange waarom hij de autoriteit wantrouwt. Assange begint te antwoorden, en voordat er drie woorden zijn uitgesproken, springt Kroft naar een voice-over die zich richt op Assange's kindertijd.
Wie weet of Assange heeft geprobeerd de vraag te beantwoorden die Kroft had moeten stellen: “Waar zie je de grootste en kleinste kloof tussen feitelijk overheidsgedrag en publieke pretenties?”
Kroft had dit segment al geïntroduceerd door de overtuiging dat regeringen geheimhouding gebruiken om de waarheid te onderdrukken een ‘samenzweerderige visie’ te noemen, dus vermoedelijk dacht Kroft dat hij het antwoord al wist: dergelijke gaten bestaan niet.
Kroft omschrijft Assange als paranoïde en legt onzinnig uit: “Er zijn redenen voor zijn paranoia.”
Kroft citeert de publicatie door WikiLeaks van informatie die de regeringen in Kenia en Tunesië, een neonazigroep en de scientologen mogelijk mishaagde. Als Kroft eindelijk naar de Verenigde Staten komt, lijkt dat niet zo waarschijnlijk een bron van gevaar voor Assange als de doodseskaders van de gevreesde scientologen.
Assange wijst op het aantal Amerikaanse overheidsfunctionarissen en mediafiguren die hem een terrorist hebben genoemd of hebben voorgesteld hem te vermoorden. Kroft benadrukt dat niet veel mensen het idee serieus nemen dat Assange een terrorist is.
En toch beweert Kroft later dat Amerikanen geloven dat Bradley Manning, een beschuldigde lekkende informatie aan WikiLeaks, “een verrader” is. Kroft haalt geen opiniepeilingen aan om beide beweringen te onderbouwen. We moeten gewoon zijn wijsheid als een echte journalist erkennen.
Zoekend naar een manier om Assange ergens van te beschuldigen (net zoals het Amerikaanse ministerie van Justitie openlijk bezig is met het bedenken van een misdaad waarvoor ze hem kunnen vervolgen), grijpt Kroft naar die oude stand-by, de lachwekkend onnauwkeurige suggestie van hypocrisie.
Kroft vertelt Assange dat hij geheimhouding verafschuwt en toch een geheimzinnige organisatie leidt. Assange antwoordt terecht dat hij om goede redenen bronnen geheim houdt (iets waar Amerikaanse journalisten zich ooit in konden herkennen) en dat hij er helemaal niet tegen is dat regeringen geheimen bewaren, maar dat ze misdaden verdoezelen en de verantwoordelijkheid blokkeren.
Nou, nou, nou, zegt Kroft, je bent gewoon raar, sekte-achtig en paranoïde – dat is tenminste wat ik hoorde.
Kroft schrijft zijn flauwekul en BS altijd toe aan anderen, wat het ‘objectief’ maakt, hoewel het er niet in slaagt het waardevol te maken. Als de beschuldiging van 'je bent raar' niet stand lijkt te houden, zegt Kroft tegen Assange dat hij geen journalist kan zijn omdat hij een activist is.
Als Assange antwoordt dat ‘activist’ een vies woord is geworden in de Verenigde Staten, is Kroft het daarmee eens. Maar Assange wijst erop dat WikiLeaks een bepaald soort activisme beoefent; het pleit niet voor beleid, het informeert mensen zodat ze voor of tegen dingen kunnen pleiten.
Dit vreemde soort activisme zou ook journalistiek genoemd kunnen worden, als 'journalistiek' niet de betekenis had gekregen van het bepleiten van een bedrijfsagenda en het vieren van overheidsgeheimen.
Zonder de kracht van de onderzoeksjournalistiek op te merken, wijst Kroft wel op de kracht van WikiLeaks – zonder zich kennelijk af te vragen waar die vandaan komt. Dit is een nieuwe, absurder dan ooit, kans om Assange van hypocrisie te beschuldigen. Als jij de machtigen in de gaten houdt, zegt Kroft, wie houdt jou dan in de gaten? Ah-hah, ik heb hem gevangen!
Assange antwoordt dat bronnen en donoren zouden opdrogen als WikiLeaks geen goed werk zou doen. Er is een veel beter antwoord dan dat. Voor zover ik weet gaf Assange het en werd het afgesneden.
Dat antwoord is dit: als WikiLeaks informatie vrijgeeft die mensen waardevol en informatief vinden, dan zal die informatie zijn weg vinden naar degenen die er ijverig naar zoeken op internet of die in landen wonen met fatsoenlijke communicatiesystemen. Als dat niet het geval is, wordt WikiLeaks genegeerd.
Maar zolang WikiLeaks de massa's mensen interesseert, zal elke fout van welke aard dan ook die door WikiLeaks wordt gemaakt, worden aangevallen door degenen die de controle hebben over regeringen en televisienetwerken.
Wanneer Kroft Assange anti-Amerikaans noemt, claimt Assange de afstamming van Jefferson en Madison. Jefferson wilde op zijn beste dagen zelfs dat het publiek volledig op de hoogte was van wat de regering deed, en geloofde dat alleen een geïnformeerd publiek volledige corruptie kon voorkomen.
We zijn er nu bijna – bij volledige corruptie. WikiLeaks is een uitzondering. Degenen die dit voorbeeld volgen, vormen een bedreiging voor het huidige systeem.
Kroft, een zogenaamde journalist, vertelt Assange dat er speciale regels moeten worden gevolgd bij het omgaan met geheime informatie. Assange corrigeert hem. Er zijn regels, zo benadrukt Assange, voor overheidsmedewerkers en leden van het leger, maar niet voor uitgevers. Uitgevers vallen onder het Eerste Amendement.
Assange heeft natuurlijk gelijk, maar zou Kroft dit niet al moeten weten? En zou hij zich niet diep moeten schamen dat hij dit interviewgedeelte heeft afgenomen?
Als ze je hiermee laten wegkomen. . . , zegt Kroft tegen Assange, die hem onderbreekt om zijn zin af te maken: “. . . ze zullen persvrijheid moeten hebben.” Precies.
Assange zegt tegen Kroft dat hij daarvoor de gevangenis wil riskeren. Kroft geeft ons geen reden om aan te nemen dat hij dergelijk gedrag niet veracht.
Zonder twijfel zouden de vroeg-christelijke heiligen, als ze vandaag de dag nog leefden, slim genoeg zijn om geen straf te riskeren en professioneel genoeg om advertenties voor de medicijnen van Pfizer in hun uitspraken te verwerken, zoals Kroft dat doet.
En toch gelooft Kroft vrijwel zeker dat hij, door Assange te vragen naar elk gek standpunt dat op Fox News is verzonnen, Assange een grote gunst heeft bewezen, advocaat van de duivel heeft gespeeld en Assange een platform heeft geboden van waaruit hij kan reageren op wat iedereen, wie dan ook, van hem denkt.
In een extra video op de ‘See BS’-website verklaart Kroft Assange tot journalist of op zijn minst tot uitgever.
Deze extra clip, geloof het of niet, is een interview met Kroft door een van zijn collega's die hem prijst voor zijn ‘intellectuele sparring’ met Assange, terwijl hij vertelt over het opwindende werk achter de schermen van het afnemen van een pluizig interview met Assange. een echte verslaggever.
Het is des te frustrerender om naar deze onzin te kijken nadat je dagenlang hebt gekeken naar live televisienieuwsverslaggeving uit Egypte op Al Jazeera English.
Het gebrek aan journalistiek in de Verenigde Staten is niet een gevolg van het medium televisie. Het is een gevolg van veel systemische zwakheden, maar ook van onze bereidheid om de schijn van journalistiek als iets echts te behandelen.
Degenen die ‘activist’ als een van de schoonste woorden beschouwen, kunnen hier betrokken raken bij het voorkomen dat de Verenigde Staten Assange gevangen zetten of vermoorden: http://warisacrime.org/node/56469 [Pagina niet meer gevonden.]
David Swanson is de auteur van ‘Oorlog is een leugen’ http://warisalie.org
Om commentaar te geven op Consortiumblog, klik op hier. (Om een blogopmerking te maken over dit of andere verhalen, kunt u uw normale e-mailadres en wachtwoord gebruiken. Negeer de vraag om een Google-account.) Om per e-mail commentaar op ons te geven, klikt u op hier. Om te doneren zodat we verhalen kunnen blijven rapporteren en publiceren zoals degene die je zojuist hebt gelezen, klik je op hier.