ASSANGE EXTRADITIE: Kan een French Touch een neo-Orwelliaanse klucht doorboren?

Door asiel aan te bieden aan de vervolgde uitgever van Wikileakszou de Franse Macron zijn status op talloze Europese breedtegraden en in het hele Zuiden vergroten, schrijft Pepe Escobar.

By Pepe Escobar
in Parijs
Speciaal voor consortiumnieuws 

IHet is heel passend dat het – keizerlijk vooraf bepaalde – juridische lot van Julian Assange zich afspeelt in Groot-Brittannië, de thuisbasis van George Orwell. 

Zoals opgetekend door het pijnlijke, verschroeiende meldt van ambassadeur Craig Murray, is wat zich afspeelt in Woolwich Crown Court een sub-Orwelliaanse farce met Conradiaanse ondertoon: de horror...de horror..., geremixt voor de Raging Twenties. Het hart van onze morele duisternis ligt niet in Congo: het bevindt zich in een groezelige rechtszaal naast een gevangenis, voorgezeten door een nederige keizerlijke lakei.

In een van de boeken van Michel Onfray die vorig jaar werd gepubliceerd, "Theorie van het dictatuur" (Robert Laffont) – de belangrijkste dissidente, politiek incorrecte Franse filosoof vertrekt precies vanuit Orwell om de belangrijkste kenmerken van een nieuwe dictatuur te onderzoeken. Hij volgt zeven wegen van vernietiging: het vernietigen van de vrijheid, het verarmen van de taal, het afschaffen van de waarheid, het onderdrukken van de geschiedenis, het ontkennen van de natuur, het propageren van haat en het streven naar een imperium.

Om de vrijheid te vernietigen, benadrukt Onfray, moet de macht voortdurende bewaking garanderen; het persoonlijke leven ruïneren; eenzaamheid onderdrukken; maak de meningen uniform en veroordeel denkmisdaden. Dat klinkt als de routekaart voor de vervolging van Assange door de Amerikaanse regering. 

Andere manieren, zoals bij het verarmen van taal, zijn onder meer het oefenen van newspeak; gebruik maken van dubbele taal; woorden vernietigen; mondelinge taal; één enkele taal spreken; en het onderdrukken van de klassiekers. Dat klinkt als de modus operandi van de heersende klassen in de Hegemon. 

Om de waarheid af te schaffen moet de macht ideologie onderwijzen; instrumentaliseer de pers; nepnieuws verspreiden; en werkelijkheid produceren. Om haat te propageren moet macht, naast andere instrumenten, een vijand creëren; oorlogen aanwakkeren; en psychiatriseren kritisch denken.        

Het lijdt geen twijfel dat we al diep vastzitten in deze neo-Orwelliaanse dystopie. 

John “Paradise Lost” Milton had in 1642 niet profetischer kunnen zijn toen hij schreef: “Degenen die de ogen van de mensen pijn doen, geven hen de schuld dat ze blind zijn.” Hoe kunnen we geen directe parallel trekken met het leger van Le Petit Roi Emmanuel Macron, dat maand na maand moedwillig de protesterende Jaunes/Gele Hesjes in de straten van Frankrijk verblindt? 

Orwell was eerlijker dan Milton en zei dat praten over vrijheid zinloos is, tenzij het verwijst naar de vrijheid om mensen te vertellen wat ze niet willen horen. En hij plaatste het in context door een zin uit Milton te citeren: ‘Volgens de bekende regels van de oude vrijheid.’

Er mogen geen ‘bekende regels van de oude vrijheid’ doordringen in het hart van de duisternis van Woolwich Crown Court. 

Een spion ten dienste van het volk

Juan Branco is misschien wel de meest briljante jonge Franse intellectueel – erfgenaam van een mooie Sartre/Foucault/Deleuze-traditie. Het Franse establishment verafschuwt hem, vooral vanwege zijn bestseller “Schemer' waar hij het macronisme – gebrandmerkt als een misdadig regime – van binnenuit ontleedde, en de Franse president als wezen en instrument van een kleine oligarchie.

Hij is zojuist gepubliceerd "Assange: L'Antisouverain" (Les Editions du Cerf), een boeiende, erudiete studie die hij definieert als ‘een filosofieboek over de figuur van de anti-soeverein’. De Soeverein is uiteraard het staatsapparaat.

Hier (in het Frans) is een uitstekend interview met Branco over het boek. Er is niets dat ook maar in de verste verte vergelijkbaar is in de Anglosfeer, waar Assange in wezen is behandeld als een onaangename freak, die laster van voetgangers uitstraalt en subideologische tirades opstapelt, vermomd als feiten. 

Het boek is in wezen gestructureerd als een seminarie voor de hyperselectieve Ecole Normale Superieure, de augustusschool in het Quartier Latin hier die de Franse elites vormt, een bevoorrecht nest van machtsinstellingen en de reproductie van privileges. Branco neemt de lezer mee naar het hart van dit universum, alleen maar om hem of haar Assange te laten ontdekken vanuit het gezichtspunt van een van die studenten.

Branco had het voorrecht om te profiteren van de interactie tussen de Ecole Normale Superieure en Yale. Hij ontmoette Assange op de Ecuadoraanse ambassade in januari 2014, ‘in een staat van radicale opsluiting’, en volgde hem vervolgens als juridisch adviseur en vervolgens advocaat, ‘dag na dag’, totdat hij hem in september 2016 opnieuw ontmoette, ‘zich voorbereidend op niet minder dan het verloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen veranderen en de val bewerkstelligen van degene die had gezworen hem te verpletteren, ene Hillary Rodham Clinton.”

Branco is gefascineerd door de ‘wetenschappelijke journalistiek’ van Assange en zijn vermogen om ‘in te grijpen in de politieke ruimte zonder een bepaalde plaats in te nemen’. Assange wordt afgeschilderd als een eigentijds orakel, een maniak voor vrije toegang tot informatie, iemand die “nooit op zoek was naar een beloning, of toevoeging, of juridische bescherming”, wat een totaal andere modus operandi is dan welke media dan ook.   

Branco laat zien hoe Wikileaks “klokkenluiders in staat gesteld te handelen”, door een archief te laten groeien parallel aan de “productie van gegevens gerelateerd aan het mechanisme van hedendaagse machtsapparaten.” Binnen dit raamwerk “kan iedere burger onderzoeker worden.”

Het werk van Assange ging dus over het herverdelen van de macht. Het is alsof Assange een ‘spion ten dienste van het volk’ is geworden. En dat brengt Branco ertoe de verbinding te leggen met de Gilets Jaunes/Gele Hesjes. Wikileaks het vrijgeven van de "Macron lekt" legitimeerde in 2017 de strijd van de Gele Hesjes voor directe democratie.

Branco beschrijft Assange als “een vreemde figuur, een brug tussen de prehistorie van de digitale beschaving en de definitieve penetratie ervan als een primordiaal, structureel element van de politieke en sociale ruimte.”

Maar misschien wel zijn beste beoordeling is die van Assange als ‘een dissident van zijn eigen interne ruimte, vooral geïnteresseerd in de sfeer van culturele, economische en sociale overheersing waarin hij werd geboren, die van de Amerikaanse imperium, waarvan zijn geboorteland Australië een van de meest toegewijde bondgenoten is, en dat deze cyberruimte domineert waar hij zichzelf als politieke actor profileerde.”

In wat zou kunnen worden opgevat als de belangrijkste reden voor de grenzeloze dorst naar wraak van de Amerikaanse regering tegen Assange, betwistte hij het feit dat ‘Amerikaanse daden een natuurlijke regulerende functie hebben voor de rest van de wereld, een resultaat van hun overdominantie van de wereld. hedendaagse geopolitieke ruimte.”

Het zit allemaal in het algoritme

En dat brengt ons bij de kern van de zaak: algoritmen. Zoals Branco het samenvat, is de ‘openbaring van ruwe documenten gericht op het herinvesteren in de politieke ruimte van documenten die zijn weggegooid vanwege hun onderwerping aan een gezaghebbend woord waarvan de algoritmen zijn gemaskeerd.’

Onfray had al gewaarschuwd voor het ‘vernietigen van woorden’, ‘het verarmen van taal’ en het vasthouden aan nieuwsspraak – maar Branco tilt dit naar een nieuw niveau. Omdat “het machtswoord een woord is dat is geassimileerd met het algoritme, in de zin dat het profiteert van een vermoeden van waarheid, onthult het, om effectief te blijven, geen enkele van zijn troeven, en neemt het genoegen met het verkondigen van een realiteit die onmogelijk te betwisten is.”

Branco legt zorgvuldig uit dat “het algoritme geen sociale macht zou zijn geworden zonder de steun van een ethische vooronderstelling (de toewijding van de Homo Economicus), een postulatie in de richting van wetenschappelijkheid (en dus van universaliteit) en een technologische breuk (big data).”  

Branco herleidt het tot de formule: ‘Algoritmisering is de basis van soevereiniteit.’ En dat is precies wat Assange uitdaagde. En daarom is hij zo'n verdeeldheid zaaiende, eeuwig controversiële figuur, in tegenstelling tot Edward Snowden, die eigenlijk een doorsnee man is – met een uitstekend IQ – die eenvoudigweg een systeem wil hervormen.

Een kans op vrijheid, gelijkheid en broederschap?

Toen hij namens Assange werkte, coördineerde Branco in wezen een team van advocaten die reageerden op sterrechter Baltasar Garzon, die eerder deze week aanwezig was bij Woolwich Crown Court. Vorige week zei het juridische team van Assange dat ze asiel zouden aanvragen in Frankrijk. Branco kan onmogelijk deel uitmaken van het team vanwege “Crepuscule” – dat Macron van zijn ingewanden ontdoet.

Le Petit Roi van zijn kant krijgt nu wellicht de ultieme PR-mogelijkheid voor mondiaal bereik aangeboden. Het beëindigen van een gruwelijke neo-Orwelliaanse schertsvertoning, het aanbieden van asiel aan Assange en het tegelijkertijd belachelijk maken van Trump en Boris Johnson zou zijn status op talloze Europese breedtegraden en in het hele Zuiden vergroten.

Toch mogen er geen illusies bestaan. Op 3 juli 2015 schreef Assange, geadviseerd door zijn juridische team, een opiniestuk voor Le Monde vragen naar de mogelijkheid van asiel. Slechts een uur na de publicatie ontkende het Elyseepaleis – onder François Hollande – dit resoluut. Er waren geen lekken over de soort druk die door de Amerikaanse Deep State werd uitgeoefend.

Assange-advocaat Geoffrey Robertson maakt zich geen illusies: “Hij zal geen gratie krijgen van president Trump, hoewel [een toekomstige] president Sanders dat misschien wel zou doen. Ik denk dat dat het doel van het Pentagon is: hem voor de rest van zijn leven in de gevangenis stoppen.’

Een maatstaf voor de lafheid van al die gevestigde kranten die rijkelijk profiteerden van het werk van Assange Wikileaks is dit verachtelijk Le Monde hoofdartikel die halfslachtig pretendeert hem als journalist en uitgever te verdedigen.

Het heeft geen zin om van de Anglo-Amerikaanse bedrijfsmedia ook maar een greintje fatsoen te verwachten als ze toegeven dat journalisten niet als spionnen en gevaarlijke criminelen mogen worden behandeld. Criminalisering van kritisch denken – dat in staat is brute macht uit te lokken, te ontmaskeren en aan de kaak te stellen – is een belangrijk onderdeel van de nieuwe dictatuur die Onfray heeft onderzocht en die nu al van kracht is. Nu komt het op Onfray en Branco aan om niet verloren te gaan in de vertaling – en krachtig aan de Anglosfeer te demonstreren dat het hart van de duisternis niet de overhand mag krijgen.

Pepe Escobar, een ervaren Braziliaanse journalist, is de algemene correspondent voor Hong Kong Asia Times.  Zijn nieuwste boek is "2030. ' Volg hem Facebook.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Als u dit originele artikel op prijs stelt, overweeg dan alstublieft een gift doen aan Consortium News, zodat we u meer van dit soort verhalen kunnen vertellen.

Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen niet worden gepubliceerd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen raden wij u aan geen links in uw opmerkingen in te voegen. Deze mogen niet langer zijn dan 300 woorden.