De Schotse onafhankelijkheid is in zicht

Craig Murray zegt dat als je gelooft dat Schotland alleen naar onafhankelijkheid moet gaan via een door Westminster goedgekeurd proces, je niet echt in Schotse onafhankelijkheid gelooft. 

By Craig Murray
CraigMurray.org.uk

Thier zal nooit meer een route naar Schotse onafhankelijkheid zijn die door Westminster als legaal wordt beschouwd. Het referendum van 2014 zal nooit meer plaatsvinden. Groot-Brittannië zal nooit bereidwillig een derde van zijn land, het grootste deel van zijn visserij, het grootste deel van zijn minerale hulpbronnen, zijn best verhandelbare rundvlees, zachtfruit en whisky, het grootste deel van zijn hernieuwbare energiepotentieel, een essentieel onderdeel van zijn leger, inclusief zijn primaire energie, opgeven. nucleaire basis, de beste universiteiten op een aantal sleutelgebieden, waaronder de levenswetenschappen, en de paraatheid van intellectueel en professioneel talent. Premier Boris Johnson is voor een keer eerlijk als hij zegt dat het bijeenhouden van de Unie zijn topprioriteit is. Het is de topprioriteit van het hele Britse establishment.

Voormalig premier David Cameron stemde alleen in met het referendum van 2014 omdat hij dacht dat de uitslag het Schotse nationalisme zou vernederen en doden. De steun voor onafhankelijkheid bedroeg in de peilingen op het moment dat hij ermee instemde 28 procent. 

Westminster onderging de grootste en verschrikkelijkste schok toen de steun voor onafhankelijkheid tijdens de campagne groeide tot 45 procent, terwijl veel mensen voor het eerst in hun leven de echte argumenten hoorden. De Whitehall-paniek van de laatste week van de referendumcampagne van 2014 is niet iets dat het Britse establishment ooit zal herhalen.

Er wordt door sommigen een charmant naïef argument aangevoerd dat, als de steun voor onafhankelijkheid in de opiniepeilingen tot 60 procent kan worden uitgebreid, Johnson en Westminster een referendum zullen moeten ‘toestaan’. Dit is het tegenovergestelde van de waarheid. Als de steun voor de onafhankelijkheid 60 procent bedraagt, is het allerlaatste dat de Tories zullen doen het eens worden over een referendum dat ze zullen verliezen. Hun weerstand zal enorm verhard worden. Vergeet niet dat de Tories in Schotland nul Tory-parlementsleden kunnen hebben en in Westminster nog steeds een meerderheid van 73 hebben. Er is geen politieke schade voor Johnson als hij impopular is in Schotland. In Engeland is zijn anti-Schotse houding erg populair bij een kernsteunbasis van knokkelende, slecht opgeleide racisten. 

De “intellectuele rechtvaardiging” voor dit standpunt werd gevolgd door minister van Buitenlandse Zaken Dominic Raab op tv: ongeacht de wensen van de meerderheid in Schotland heeft Groot-Brittannië de plicht om de Schotse onafhankelijkheid te stoppen, om te voorkomen dat anarchistische secessionistische krachten in heel Europa worden losgelaten; hij noemde Italië, Frankrijk en Spanje. 

Westminster zal nooit instemmen met een nieuw referendum, en hoe meer het erop lijkt dat we het zullen winnen, des te minder zullen ze ermee instemmen. 

Er bestaat ook geen route naar een “legaal” referendum via de rechtbank. Als een rechtbank oordeelt dat een consultatief referendum legaal is onder de huidige Scotland Act (wat het ook zou kunnen zijn), dan zullen de Tories eenvoudigweg nieuwe wetgeving in Westminster aannemen om het illegaal te maken. In Westminster hebben ze dit al gedaan om besluiten van het Schotse parlement ongedaan te maken, en het Britse Hooggerechtshof heeft al duidelijk gemaakt dat de soevereiniteit van het Westminster-parlement niet kan worden betwist. 

Schotland kan onafhankelijk worden, maar onafhankelijk worden zal zonder twijfel illegaal zijn in termen van de Britse wetgeving – dat wil zeggen de wet van Westminster. Er zal geen route naar onafhankelijkheid zijn die met Westminster is overeengekomen.

Westminster heeft geen recht

Als u in de Schotse onafhankelijkheid gelooft, gelooft u dat de Schotse natie een ‘volk’ is in de zin van het VN-Handvest, en dus een onvervreemdbaar recht op zelfbeschikking heeft. Dat betekent dat Westminster niet het recht heeft, door wetgeving of op welke andere manier dan ook, om het Schotse volk te beletten zijn zelfbeschikking uit te oefenen.

Het spijt me, maar dit is het feit: als u gelooft dat Schotland alleen naar onafhankelijkheid zou moeten gaan via een door Westminster goedgekeurd proces, dan gelooft u helemaal niet echt in Schotse onafhankelijkheid.

Dat brengt ons bij Nicola Sturgeon, leider van de Scottish National Party en eerste minister van Schotland. Haar veelbesproken toespraak over de weg vooruit na de Brexit was schandelijk door expliciet te stellen dat elk referendum moet worden gehouden met instemming van Westminster, en dat elk referendum dat wordt gehouden zonder toestemming van Westminster ‘illegaal’ zou kunnen zijn. Ze gebruikte de woorden ‘illegaal’ en ‘wilde kat’ om het idee te bagatelliseren dat Schotland handelde zonder toestemming van Westminster.

Zelfs de meest loyale aan Sturgeon van alle grote onafhankelijkheidsbloggers, zoals James Kelly en Paul Kavanagh, kon Sturgeon op dit punt niet steunen. 

Wat Sturgeon zei komt neer op een expliciete erkenning van de Britse soevereiniteit over het Schotse volk als zowel legitiem als onveranderlijk. Ze aanvaardt dat de Act of Union het recht op zelfbeschikking definitief heeft vervreemd. Sturgeon zou naar het verhaal moeten luisteren Toom Tabard over welk respect Engelse heersers tonen voor Schotse leiders die hun gezag aanvaarden. Haar toespraak versterkte mijn mening dat zij zich werkelijk veel te comfortabel voelt in haar rol van koloniaal gouverneur.

En toch…

Constitutionele conventie

Toen Sturgeon begon te praten over het uitroepen van een constitutionele conventie, spotte ik eerst, omdat ik dacht dat ze alleen maar mijn voorspelling in vervulling bracht dat haar “plan” zou zijn om nog een praatgroep te beginnen. Maar toen was ik verbaasd toen ze het potentiële lidmaatschap schetste – de gekozen vertegenwoordigers van Schotland die bij elkaar zaten, bestaande uit MSP’s, parlementsleden, (voormalige) leden van het Europees Parlement en raadsleiders.

ik heb uitgelegd de afgelopen twee jaar uitvoerig mijn voorstel voor een route naar onafhankelijkheid die zou leiden tot erkenning door de internationale gemeenschap. Donald Tusk, de voormalige voorzitter van de Europese Raad, heeft vandaag alles bevestigd wat ik heb gezegd over de enorme sympathie die er in de EU zal zijn voor het verwelkomen van Schotland, nu Groot-Brittannië de status van derde land heeft gekregen. (Ik kende Donald Tusk redelijk goed toen ik in de jaren negentig eerste secretaris was van de Britse ambassade in Warschau en hij was een afwezige politicus van dezelfde leeftijd als ik. Ik zou graag willen denken dat ik effect heb gehad!)

Maar de kern van wat ik voorstelde is dit, zoals ik het uitdrukte in december 2018:

“Het Schotse parlement zou dan een Nationale Vergadering moeten bijeenroepen van alle nationaal gekozen Schotse vertegenwoordigers – MSP’s, parlementsleden en leden van het Europees Parlement. Die Nationale Vergadering moet de onafhankelijkheid uitroepen, een beroep doen op andere landen voor erkenning, overeenkomsten sluiten met het Britse achterdeel en een bevestigende volksraadpleging organiseren. Dat is legaal, democratisch en consistent met de normale internationale praktijk.” 

Of zoals ik het nog eens formuleerde twee weken geleden:

“We moeten alle Schotse parlementsleden, parlementsleden en MSP’s bijeenbrengen in een Nationale Vergadering en de onafhankelijkheid uitroepen op de 700e verjaardag van de Verklaring van Arbroath, waarmee we de historische continuïteit van de Schotse staat benadrukken. Omdat de opvattingen en wetten van Londen nu niet meer relevant zijn, moeten we als onafhankelijke staat ons referendum ter bevestiging van de onafhankelijkheid organiseren, dat in september 2020 zal plaatsvinden.”

Lees alstublieft de gelinkte artikelen als u dat nog niet heeft gedaan. Ze leggen uit hoe Schotland op legitieme wijze een onafhankelijke natie kan worden, zonder rekening te houden met de Britse nationale wetgeving.

Tot de toespraak van Sturgeon had ik nog nooit iemand anders dan ikzelf het voorstel zien naar voren brengen dat de weg vooruit loopt via een vergadering van alle parlementsleden, MSP's en leden van het Europees Parlement, waardoor de drievoudige legitimiteit van democratische verkiezingen ontstaat. Sturgeon heeft dit verbeterd door raadsleiders toe te voegen. 

Er is een enorm verschil tussen een vergadering – of conventie – van gekozen vertegenwoordigers, en een benoemde van de groten en goeden. Deze door Sturgeon voorgestelde nieuwe vergadering verschilt in dat opzicht inderdaad heel erg van de gelijknamige conventie die hielp bij het formuleren van de decentralisatie. 

Nu denk ik geen moment dat Sturgeon deze conventie heeft bijeengeroepen om de onafhankelijkheid uit te roepen. Maar een vergadering van Schotse parlementsleden, MSP's, leden van het Europees Parlement en raadsleiders zal numeriek een duidelijke onafhankelijkheidsmeerderheid hebben en intellectueel een enorme onafhankelijkheidsmeerderheid. Het zal een buitengewoon sterke claim hebben een goed representatieve vergadering te zijn waarvan de leden elk een democratisch mandaat hebben. De Franse Revolutie werd natuurlijk op soortgelijke wijze bespoedigd door constitutionele innovatie, waarbij een Nationale Vergadering werd bijeengeroepen waarin de verschillende standen waren verenigd, en die vergadering werd meegesleept door de ijver om proto-revolutionaire maatregelen te nemen die veel verder gingen dan de oorspronkelijke standpunten van een van haar leden. 

De dynamiek van een nieuw constitutioneel orgaan waarvan de leden het gevoel hebben dat zij over legitimiteit beschikken, mag niet worden onderschat. Het bijeenroepen van dit orgaan zal een echte constitutionele innovatie zijn. We moeten ervoor zorgen dat ze net als de Franse Nationale Vergadering duidelijk een enorme menigte buiten hun ramen kunnen horen, die radicale en snelle veranderingen eisen.

Craig Murray is auteur, presentator en mensenrechtenactivist. Hij was van augustus 2002 tot oktober 2004 de Britse ambassadeur in Oezbekistan en van 2007 tot 2010 rector van de Universiteit van Dundee.

Dit artikel is van CraigMurray.org.uk.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Alstublieft Doneren naar Consortiumnieuws.

Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen worden verwijderd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen verzoeken wij u geen links in uw opmerkingen in te voegen.