De laster van de Holocaust, de BBC en het antisemitisme

Israël is bijzonder bedreven gebleken in het omkeren en bewapenen van een vorm van identiteitspolitiek, schrijft hij Jonathan Cook.

By JonathanKook
Jonathan-Cook.net

SBBC-nieuwsverslaggever Orla Guerin is in een steeds bekender wordend heet water terechtgekomen. Tijdens een reportage over de voorbereidingen voor de herdenking van de 75e verjaardag van de bevrijding van concentratiekamp Auschwitz maakte zij een korte verwijzing naar Israël en een nog kortere verwijzing naar de Palestijnen. Haar berichtgeving viel samen met het feit dat Israël vorige week wereldleiders ontving in Yad Vashem, het Holocaust-herdenkingscentrum in Jeruzalem.

Hier is wat Guerin zei over beelden van Yad Vashem:

'In de Namenzaal van Yad Vashem staan ​​afbeeldingen van de doden. Jonge [Israëlische] soldaten komen binnen om te delen in de bindende tragedie van het Joodse volk. De staat Israël is nu een regionale macht. Decennia lang heeft het Palestijnse gebieden bezet. Maar sommigen hier zullen hun natie altijd zien door het prisma van vervolging en overleving.”

Leiders van de Brits-Joodse gemeenschap en voormalige leidinggevenden van de BBC reageerden op haar ‘aanstootgevende’ opmerkingen en beschuldigden haar zelfs van antisemitisme. Guerin had, in tegenstelling tot al haar collega's in de westerse media, het aangedurfd te zinspelen op de verschrikkelijke prijs die het Palestijnse volk werd opgelegd door het besluit van het Westen om de zionistische beweging te helpen een Joodse staat te creëren kort na de Holocaust. De Palestijnen werden van hun thuisland beroofd als schijnbare compensatie – althans voor de Joden die staatsburgers van Israël werden – voor de genocidale misdaden in Europa.

Die van Guerin was een zeer zachtmoedige – saaie zelfs – verwijzing naar de hachelijke situatie waarin de Palestijnen zich bevonden nadat Europa, vanaf de Balfour-verklaring van 1917, een Joodse staat in hun thuisland had gesteund. Er werd geen melding gemaakt van het onbetwistbare lijden van de Palestijnen gedurende tientallen jaren, noch van Israëls gedocumenteerde oorlogsmisdaden tegen de Palestijnen. Het enige waar Guerin naar verwees was een onbetwistbare bezetting die daarop volgde, en je zou kunnen zeggen dat het een erfenis was van de schepping van Israël.

Holocaust bewapend

Zoals we zo meteen zullen zien, wordt het establishment van Israël vandaag de dag onveranderlijk en noodzakelijkerwijs gerechtvaardigd door antisemitisme en de ultieme, gruwelijke uiting ervan in de Holocaust. De twee zijn nu onlosmakelijk met elkaar verbonden. Guerins koppeling van deze twee gebeurtenissen is dus niet alleen legitiem, maar ook vereist voor elke goede analyse van de gevolgen van de Holocaust en van het Europese racisme.

In feite lijkt de woede onder Joodse groepen in Groot-Brittannië des te perverser gezien het feit dat de Israëlische media uitgebreid hebben gerapporteerd over de expliciete pogingen van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om de huidige herdenkingen van de Holocaust als wapen te gebruiken om de Palestijnen schade te berokkenen.

Hij hoopt de sympathie voor de Holocaust te kunnen aanwenden om hulp te krijgen van de westerse hoofdsteden bij het intimideren van het Internationaal Strafhof in Den Haag, zodat het ontkent dat het enige jurisdictie heeft over de Palestijnse gebieden die Israël bezet. Dat zou het hof ervan weerhouden het internationaal recht af te dwingen door oorlogsmisdaden van Israël tegen de Palestijnen te onderzoeken. (In feite hebben de aanklagers van het ICC, zich bewust van de diplomatieke belangen, tot nu toe geen enkele bereidheid getoond om die onderzoeken voort te zetten.)

Deze extract uit een commentaar van de bekende Israëlische mensenrechtenactivist Hagai El-Ad, gepubliceerd in de liberale Israëlische krant Haaretz (Israëls versie van The New York Times), geeft een goed beeld van hoe ontoereikend Guerins eenzame verwijzing naar de Palestijnen was – en hoe haar collega’s door hun stilzwijgen feitelijk medeplichtig zijn aan het toestaan ​​dat Israël antisemitisme als wapen gebruikt en de Holocaust om de Palestijnen te onderdrukken:

“Hoe ontmenselijkend [van Netanyahu en de Israëlische regering], om aan te dringen op het ontkennen van de laatste toevlucht van een volk tot zelfs maar een onzeker, laattijdig stukje gerechtigheid [bij het ICC]. Hoe vernederend is het om dit te doen terwijl je op de schouders van overlevenden van de Holocaust staat en volhoudt dat dit op de een of andere manier in hun naam gebeurt. …

Het blijft in onze handen om te beslissen of de pijnlijke lessen uit het verleden op hun kop mogen worden gezet om de onderdrukking te bevorderen – of trouw blijven aan een visie van vrijheid en waardigheid, rechtvaardigheid en rechten voor iedereen.”

Geschiedenis in de schaduw

Door de rest van de westerse media niet te volgen door de Palestijnen volledig uit de post-holocaustgeschiedenis van Europa te weren, stond Guerin geïsoleerd en bloot. Geen van haar collega’s – zogenaamd onbevreesde, smerige journalisten – lijkt bereid haar te hulp te komen. Ze is tot zondebok gemaakt, tot slachtoffer – iemand die haar collega's in de toekomst zal herinneren aan wat ze mogen noemen, welke delen van de Europese geschiedenis ze mogen onderzoeken en welke delen voor altijd in de schaduw moeten blijven.

Guerins opmerking werd als “beledigend” bestempeld door haar voormalige baas, Danny Cohen, die voorheen directeur was van de BBC-televisie. Niemand kan het natuurlijk schelen dat de ervaring van de Palestijnen dat ze uit de recente Europese geschiedenis en haar erfenis in het Midden-Oosten zijn weggevaagd, zeer beledigend is. De Palestijnen zijn wat historicus Mark Curtis noemt "Onmensen. '

Wat hij en anderen bedoelden met “aanstootgevend” werd expliciet gemaakt door de Campaign Against Antisemitism (CAA), die betoogde dat de verklaring van Guerin antisemitisch was.

De CAA is een van de groepen die, met behulp van een soortgelijke verwrongen logica, de aanvallen op de Britse Labour-partij leidde vanwege claims van antisemitisme in haar gelederen onder leider Jeremy Corbyn. Het hielp om een ​​zeer problematische nieuwe definitie van antisemitisme op te dringen aan de partij die de zorgen over racisme gericht tegen Joden degradeert om prioriteit te geven aan een zogenaamd grotere misdaad: kritiek op Israël. De definitie van de International Holocaust Remembrance Alliance biedt elf voorbeelden van antisemitisme, waarvan er zeven betrekking hebben op Israël in plaats van op Joden.

Belachelijk genoeg beweerde de CAA dat Guerin een van deze voorbeelden had geschonden. Het zei dat haar rapport ‘vergelijkingen had gemaakt tussen het Israëlische beleid en de nazi’s’. Het was duidelijk dat ze zoiets niet had gedaan.

Het record wissen

Het maximale dat uit Guerins uiterst vage, al te voorzichtige opmerking kon worden afgeleid, waren twee dingen. Ten eerste rechtvaardigt Israël de noodzaak van een Joodse staat op basis van de dreiging voor de Joden die uitgaat van antisemitisme (zoals blijkt uit de Holocaust). En ten tweede dat de resulterende staat Israël een zeer hoge prijs heeft opgelegd aan de Palestijnen, die uit hun thuisland moesten worden verdreven om die staat haalbaar te maken. Op geen enkel moment maakte Guerin een vergelijking tussen het lijden van de Joden in de Holocaust en het lijden van de Palestijnen.

Ze zinspeelde eenvoudig en terecht op een reeks van samenhangende gebeurtenissen: het Europese racisme jegens joden culmineerde in de Holocaust; de Holocaust werd door de zionistische beweging gebruikt om de Europese sponsoring van een Joodse staat op de ruïnes van Palestina te rechtvaardigen; De Palestijnen en hun aanhangers voelen zich bedroefd dat de Holocaust een voorwendsel is geworden om hun benarde situatie te negeren en de kritiek op Israël te onderdrukken. Elk van deze links is onweerlegbaar waar. En tenzij de waarheid nu antisemitisch is – en er steeds meer bewijs is dat dit zo wordt gemaakt door Israël, zijn lobbyisten en westerse regeringen – was wat Guerin zei niet denkbaar antisemitisch.

Het lijkt misschien voor de hand liggend waarom Israël en zijn lobbyisten de kritiek, of zelfs een fundamenteel historisch begrip, van de context en de gevolgen van de oprichting van Israël het zwijgen willen opleggen. Maar waarom zijn westerse functionarissen blijkbaar zo graag bereid Israël te helpen bij dit project om historische gegevens uit te wissen?

Israël had nooit kunnen worden gesticht zonder de verdrijving van 750,000 Palestijnen uit hun thuisland en de vernietiging van honderden van hun dorpen om terugkeer te voorkomen. Dat is de reden waarom een ​​groeiend aantal historici de toorn van de Israëlische lobby riskeert om deze gebeurtenissen tot etnische zuivering te verklaren – met andere woorden: oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.

Westerse hypocrisie

Laten we opmerken dat de omstandigheden waarin Israël werd geschapen niet uitzonderlijk waren – althans vanuit het gezichtspunt van de recente westerse geschiedenis. In feite is Israël een voorbeeld van een typische kolonistenstaat. Met andere woorden, de oprichting ervan was afhankelijk van de vervanging van de inheemse bevolking door een groep kolonisten, net zoals gebeurde toen Europeanen koloniën stichtten in de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en elders.

De moeilijkheid voor Israël en zijn westerse bondgenoten is dat de misdaden van Israël in de moderne tijd worden gepleegd, in een tijd waarin het Westen beweert lessen te hebben getrokken uit zowel zijn koloniale verleden als de Tweede Wereldoorlog. In de naoorlogse periode beloofde het Westen zijn gedrag te veranderen, met een nieuwe toewijding aan het internationaal recht en de erkenning van de mensenrechten.

De beschamende ironie van de medeplichtigheid van het Westen aan de schepping van Israël is dat Israël alleen tot stand had kunnen komen door de onteigening en etnische zuivering van het Palestijnse volk. Deze gewelddadigheden vonden plaats in hetzelfde jaar waarin de westerse staten via de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens beloofden een andere, betere wereld te creëren.

Met andere woorden: Israël werd gelanceerd als een ouderwets westers koloniaal project op het moment dat de westerse machten beloofden te dekoloniseren, waardoor hun koloniën onafhankelijk zouden worden. Israël was een beschamend bewijs van de hypocrisie van het Westen door te beloven te breken met zijn koloniale verleden. Het was vanaf het begin een bewijs van kwade trouw. Het Westen gebruikte Israël om zijn kolonialisme uit te besteden, om de nieuwe beperkingen te omzeilen die het zichzelf beweerde te hebben opgelegd.

Een koloniale spin-off

De westerse mogendheden waren zo toegewijd aan het succes van Israël dat Frankrijk en Groot-Brittannië het land vanaf eind jaren vijftig hielpen bij de opbouw van een nucleair arsenaal – het enige in het Midden-Oosten – dat in strijd was met het Non-proliferatieverdrag. Het was voorspelbaar dat dit een toch al zeer onstabiele regio verder destabiliseerde, omdat andere staten, vooral Irak en Iran, overwogen om het speelveld gelijk te maken door hun eigen kernwapens te ontwikkelen.

Een ander teken van de betrokkenheid van het Westen bij deze koloniale spin-off was zijn vastberadenheid om in 1967 de ogen te sluiten voor Israëls hebzuchtige uitbreiding van zijn grenzen bij de verovering van de rest van het historische Palestina. Al meer dan een halve eeuw heeft Israël de vrije hand gekregen om zijn bezetting te verankeren en nederzettingen te bouwen die in strijd zijn met het internationaal recht. Al die decennia later is het Internationaal Strafhof nog steeds bezig – voor onbepaalde tijd, zo lijkt het – in plaats van Israël te vervolgen voor nederzettingen die onweerlegbaar een oorlogsmisdaad zijn. En ruim vijftig jaar later blijft Europa de nederzettingen subsidiëren door middel van handelsovereenkomsten en de weigering om zelfs maar producten uit de nederzettingen te etiketteren.

In plaats van deze schandalige schendingen van de internationale orde die het Westen heeft gesticht, te verantwoorden, hebben de bondgenoten van Israël geholpen deze echte geschiedenis te verdoezelen of te verdraaien. Israël heeft een hele industrie ontwikkeld, hasbara, om te voorkomen dat buitenstaanders begrijpen wat er sinds 1948 is gebeurd.

Het is daarom belangrijk voor Israël en zijn westerse bondgenoten om rechtvaardigingen voor Israëls schepping te bevorderen die een beroep doen op emotie, en niet op rede, als een manier om waarnemers ervan te weerhouden al te serieus in het verleden te duiken. In feite zijn er slechts drie mogelijke rechtvaardigingen/verklaringen voor de transformatie van wat ooit Palestina was in Israël, een staat gecreëerd door en voor Europese Joden op de ruïnes van Palestina. Twee van deze grondgedachten spelen buitengewoon slecht in het moderne Westen.

Dan blijft alleen de derde rechtvaardiging over, zoals Guerin in haar rapport heeft aangegeven, en een die goed weerklinkt in een tijd die doordrenkt is van identiteitspolitiek.

Een Bijbelse belofte

De eerste rechtvaardiging luidt dat de zionistische beweging het recht had Palestina te ontdoen van de overweldigende meerderheid van zijn Palestijnse inwoners, omdat God de Joden duizenden jaren geleden het land Palestina had beloofd. Dit argument vertelt de Palestijnen: Uw familie heeft misschien eeuwen of zelfs millennia in Nazareth, Nablus, Bethlehem, Beersaba, Jeruzalem, Jaffa, Hebron, Haifa gewoond, maar dat telt niet omdat God tegen Abraham zei dat het land aan de Joden toebehoorde.

Laten we de blijvende kracht van dit argument niet onderschatten. Het was wat de 19e-eeuwse, apocalyptische beweging van het christelijk zionisme inspireerde – een verlangen naar het “herstel” van de Joden in het Beloofde Land om een ​​eindtijd tot stand te brengen waarin alleen ware christenen gered zouden worden.

Later kreeg het christelijk zionisme een nieuwe bestemming en werd het overgenomen door kleine aantallen invloedrijke joden zoals Theodor Herzl, die zich realiseerden dat ze de steun van de christelijke zionistische elites nodig hadden als ze ooit een joodse staat wilden opbouwen. Ze vonden eindelijk een sponsor in het koloniale Groot-Brittannië. Gedeeltelijk was het de honger naar Bijbelse profetie die het Britse kabinet leidde bij het goedkeuren van de Balfour-verklaring.

Tegenwoordig is veel onderwijs in Israël afhankelijk van onuitgesproken, niet onderzochte beweringen in de Bijbel dat Joden een superieur recht op het land hebben dan Palestijnen. Niettemin weten Israëlische functionarissen dat Bijbelse argumenten tegenwoordig in een groot deel van het Westen weinig invloed hebben. Buiten Israël werken dergelijke claims alleen goed bij evangelicals, vooral in de VS, en zijn daarom selectief ingezet, vooral gericht op de basis van de Amerikaanse president Donald Trump. Voor de rest van ons wordt de Bijbelse grondgedachte stilletjes opzij gezet.

De last van de blanke man

De tweede rechtvaardiging, waar in de beginjaren van het zionistische project veelvuldig gebruik van werd gemaakt, was een volwaardige koloniale rechtvaardiging, die nauw verbonden was met ideeën over een superieure joods-christelijke beschaving.

Het kolonialisme ging ervan uit dat blanke westerlingen een biologisch gescheiden ras waren dat de verantwoordelijkheid op zich moest nemen voor het temmen en beschaven van de woeste aard van inferieure volkeren over de hele planeet. Deze inferieure wezens werden behandeld als kinderen – gezien als impulsief, achterlijk en zelfs zelfdestructief. Ze hadden een rolmodel nodig in de vorm van de blanke man wiens taak het was hen te disciplineren, te heropvoeden en orde op te leggen. De blanke man werd gecompenseerd voor de zware last die hij moest dragen door zichzelf het recht te gunnen de hulpbronnen van het wilde volk te plunderen. Hoe dan ook, zo werd aangenomen, waren deze barbaren niet in staat hun zaken te regelen of hun eigen middelen op een goede manier te gebruiken.

Als dit allemaal onwaarschijnlijk racistisch klinkt, bedenk dan dat Trump op dit moment een variatie op hetzelfde idee voorstelt: Mexicanen moeten betalen voor de muur die hen uit een blank Amerika houdt, ook al blijven Amerikaanse bedrijven goedkope Mexicaanse arbeidskrachten uitbuiten; en ondankbare Irakezen zijn dat wel bedreigd omdat ze moeten betalen voor de soldaten die hun land zijn binnengevallen en voor de Amerikaanse militaire bases die toezicht houden op hun bezetting.

Liberalen zijn niet minder afkerig van koloniale ideeën. De last van de blanke man ligt ten grondslag aan het ‘humanitaire interventieproject’ en de daarmee samenhangende, eindeloze ‘oorlog tegen het terrorisme’. Het is gemakkelijk geweest om andere staten en hun volkeren negatief af te schilderen, terwijl ze blijven wankelen door eeuwenlange koloniale inmenging – de diefstal van hulpbronnen, het opleggen van kunstmatige grenzen die interne stammenconflicten aanwakkeren, en westerse steun voor lokale dictators en sterke mannen.

Ontwikkelingslanden hebben ook moeite gehad om te floreren in een wereld die gedomineerd wordt door westerse koloniale instellingen, of het nu de NAVO, de Wereldbank, het IMF of de VN-Veiligheidsraad is. Gedoemd tot mislukken door juist de regels die zijn opgetuigd om ervoor te zorgen dat alleen de westerse machten kunnen floreren, zien de ontwikkelingslanden dat hun disfunctionele of autoritaire politiek zich tegen hen keert en wordt gebruikt om de voortdurende invasie, plundering en controle van hun hulpbronnen door het Westen te rechtvaardigen.

'Dood aan de Arabieren'

Wat het zionisme ook beweert, Israël was geen tegengif voor deze ideologie van de ‘blanke last’. Het was een verlengstuk ervan. Een groot deel van Europa was misschien diep racistisch tegenover de Joden, maar de Europese Joden werden doorgaans gezien als hoger in de raciale hiërarchie dan zwarte, bruine of gele mensen. Doorgaans werden joden door antisemieten veracht of gevreesd, niet omdat ze als achterlijk of primitief werden gezien, maar omdat ze werden voorgesteld als te slim, of als manipulatief, geheimzinnig en onbetrouwbaar.

De zionistische beweging probeerde dit racisme uit te buiten. De oprichters, blanke Europese joden, maakten indruk op potentiële sponsors van hun vermogen om namens de Europese machten het Midden-Oosten te helpen koloniseren. Nadat de Balfour-verklaring was uitgevaardigd, gaf de Britse regering het Koloniale Bureau de leiding over het vormgeven van een Joods ‘thuis’ in Palestina.

Een indicatie van de mate waarin Europese ideeën over raciale categorieën het denken van de vroege zionistische beweging vervuilden, kan worden afgemeten aan de behandeling van de Mizrahim – joden uit aangrenzende Arabische staten die arriveerden in de nasleep van de oprichting van Israël.

De Asjkenazische (Europese) joden die Israël stichtten hadden geen interesse in deze joden tot de vernietiging van grote delen van het Europese jodendom in de nazi-vernietigingskampen. Toen waren de Mizrahim nodig om de Joodse demografische cijfers tegen de Palestijnen te versterken. Stichter David Ben Gurion was dat minachtend van de Mizrahim, en noemde ze ‘menselijk stof’. Er waren krachtig debatten binnen het Israëlische leger over de vraag of de zogenaamd inferieure, achterlijke Arabische Joden ooit hun woeste aard voldoende getemd zouden kunnen krijgen om nuttig als soldaten te kunnen dienen.

Israël lanceerde een agressieve campagne om de kinderen van deze Joden te de-Arabiseren – zo succesvol dat vandaag de dag, ook al vormen de Mizrahim de helft van de Joodse bevolking van Israël, minder dan 1 procent van de Israëlische Joden dat kan. dit artikel lezen een boek in het Arabisch. Hun heropvoeding is zo compleet geweest dat Mizrahi-aanhangers van de voetbalclub Beitar Jerusalem de leiding hebben gezangen van “Dood aan de Arabieren” ter plaatse, blijkbaar niet wetende dat hun grootouders Arabisch waren in elke zin van het woord.

Virus van haat?

Opnieuw begrijpen Israël en zijn westerse bondgenoten dat maar weinig waarnemers openlijk koloniale rechtvaardigingen voor de oprichting van Israël zullen aanvaarden, afgezien van de vage, oorlog tegen het terrorisme. Dergelijke argumenten druisen in tegen de tijdgeest. Tegenwoordig geven de westerse elites er de voorkeur aan lippendienst te bewijzen aan identiteitspolitiek, intersectionaliteit en inheemse rechten – tenminste als ze gebruikt kunnen worden om witte privileges te dekken en de klassensolidariteit te ontwrichten.

Israël is bijzonder bedreven gebleken in het omkeren en bewapenen van deze vorm van identiteitspolitiek. Nu Israël beroofd is van traditionele Bijbelse en koloniale grondgedachten, heeft het nog maar één smakelijk argument om zijn misdaden tegen de Palestijnen te rechtvaardigen. Er wordt aangenomen dat een Joodse staat nodig is als inenting tegen een mondiale plaag van antisemitisme. Israël, zo beweert het land, is een essentieel toevluchtsoord om Joden te beschermen tegen onvermijdelijke toekomstige Holocausts.

De Palestijnen zijn niet slechts de bijkomende schade van het Europese project om een ​​Joods ‘thuis’ te creëren. Ze worden ook gepresenteerd als een nieuw soort antisemiet – hun woede wordt zogenaamd gedreven door irrationele, onverklaarbare haat – waartegen Joden beschermd moeten worden. In Israël zijn de rollen van onderdrukker en slachtoffer omgedraaid.

Israël wil de beschuldiging van antisemitisme maar al te graag uitbreiden naar elke westerse criticus die de Palestijnse zaak verdedigt. In feite is het veel verder gegaan. Zij stelt dat, al dan niet bewust, alle niet-joden dat doen haven het virus van het antisemitisme. Andere Holocausts zijn alleen afgewend omdat het nucleair bewapende Israël zich gedraagt ​​als “een gekke hond, te gevaarlijk om lastig te vallen”, zoals Israëls beroemdste militaire stafchef, Moshe Dayan, ooit verklaarde. Israël is ontworpen als een garnizoensstaat voor zijn Joden, en een ondoordringbaar toevluchtsoord in tijden van moeilijkheden voor alle Joden die dwaas zijn – Israëlische leiders impliceren – hebben niet begrepen dat zij buiten Israël met een nieuwe Holocaust te maken krijgen.

Blank Europees racisme

Dit is de zelfrationaliserende aantrekkingskracht van het antisemitisme op Israël. Maar het is ook het perfecte wapen gebleken voor de westerse elites die de argumenten van hun tegenstanders willen besmeuren, zoals Corbyn, de vertrekkende Labour-leider, tot zijn spijt ondervond. Net zoals de zionistische beweging en haar Joodse staatsproject ooit het favoriete voertuig waren voor het verspreiden van de Britse koloniale invloed in het Midden-Oosten, is Israël vandaag de dag het favoriete voertuig voor het betwisten van de motieven van degenen die het westerse imperialisme bekritiseren of pleiten voor politieke alternatieven voor het kapitalisme. als socialisme.

Weinigen buiten Israël begrijpen de implicaties van de ondeugende, zelfzuchtige antisemitistische grondgedachte die lang geleden door Israël is bedacht en nu door westerse functionarissen wordt omarmd. Het gaat ervan uit dat antisemitisme een virus is dat aanwezig is bij alle niet-joden, ook al sluimert het vaak. Niet-joden moeten waakzaam blijven om te voorkomen dat dit hun denken nieuw leven inblaast en infecteert.

Dit vormde de kern van de claims tegen de Britse Labour-partij. ‘Extreem-linkse mensen’ zoals Corbyn en zijn aanhangers, zo luidt het argument, waren zo zeker van hun antiracisme-referenties dat ze hun waakzaamheid lieten varen. Grotendeels vrij van angst voor immigranten en niet-blanke bevolkingsgroepen, vermengden zij zich met Britse moslims en Arabieren wier houding en ideeën gemakkelijk werden doorgegeven. De Arabische en islamitische wrok jegens Israël – opnieuw gepresenteerd als onverklaarbaar – zou een vruchtbare bodem hebben opgeleverd voor de groei van het antisemitisme aan de linkerkant en in Corbyns Labour-partij.

De fout van Guerin was om in haar rapport, ook al was het maar kort en vaag, te wijzen op een diepere, nog ongemakkelijker recente geschiedenis van het Europese blanke racisme, die niet alleen de Holocaust heeft aangewakkerd, maar ook de onteigening van de Palestijnen uit hun thuisland heeft gesponsord om ruimte te maken voor een Joodse staat.

De rode draad van dat verhaal is niet antisemitisme. Het is blank Europees racisme. En het feit dat Israël en zijn aanhangers zich hebben aangemeld als cheerleaders voor dat soort racisme, maakt het land niet minder blank en niet minder racistisch.

Jonathan Cook is een freelance journalist gevestigd in Nazareth.

Dit artikel komt van zijn blog Jonathan Cook.net. 

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

 Alstublieft Doneren naar Consortiumnieuws.

Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen niet worden gepubliceerd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen raden wij u aan geen links in uw opmerkingen in te voegen. Deze mogen niet langer zijn dan 300 woorden.