Commentaar, Mensenrechten, Immigratie, India, Arbeid, Politiek, Rechtervleugel

'Wij zijn degenen die de dageraad zullen doen ontwaken'

Aandelen

In plaats van te zeggen dat de verdediging van eigendommen het doel van de staat is, wordt er gezegd dat het doel van de staat het handhaven van de orde is, wat een associatie wordt van democratische praktijken met hooliganisme en criminaliteit, zegt Vijay Prashad.

 By Vijay Prashad
Tricontinentaal: Instituut
voor Sociaal OnderzoekMMiljoenen mensen staan ​​op straat, van India tot Chili. Democratie is zowel hun belofte als wat hen heeft verraden. Ze streven naar de democratische geest, maar vinden dat democratische instellingen – verzadigd door geld en macht – ontoereikend zijn. Ze gaan de straat op voor meer democratie, diepere democratie, een ander soort democratie.
 
Het is opvallend dat in elke regio van India gewone mensen, die niet aangesloten zijn bij politieke partijen naast Indiaas Links, de straat op zijn gegaan om de terugtrekking van een fascistisch regime te eisen. wet Dat zou moslims tot niet-burgers maken. Dit immens golf stijgt zelfs als de regering demonstraties illegaal probeert te verklaren, en zelfs als de regering het internet afsluit. Tot nu toe zijn twintig mensen door de politie gedood. Niets van dit alles hield de mensen tegen, die luidkeels verklaarden dat ze de verstikking van extreemrechts niet zouden accepteren. Dit blijft een onverwachte en overweldigende opstand van de bevolking.

“Democratie is zowel hun belofte als wat hen heeft verraden. Ze streven naar de democratische geest, maar vinden dat democratische instellingen – verzadigd door geld en macht – ontoereikend zijn. Ze gaan de straat op voor meer democratie, diepere democratie, een ander soort democratie.”
De democratie is geketend door kapitalistische macht. Als soevereiniteit alleen maar om aantallen zou gaan, dan zouden de arbeiders en de boeren, de armen in de steden en de jeugd vertegenwoordigd worden door mensen die hun belangen op de eerste plaats stellen en die meer van de vruchten van hun arbeid zouden kunnen afdwingen. Democratie belooft dat mensen hun lot in eigen hand kunnen nemen. Het kapitalisme daarentegen is zo gestructureerd dat de kapitalisten – de eigenaren van onroerend goed – macht kunnen hebben over de economie en de samenleving. Vanuit het standpunt van het kapitalisme kunnen de volledige implicaties van de democratie niet worden toegestaan. Als de democratie haar zin krijgt, zouden de middelen om rijkdom te produceren gedemocratiseerd worden; dit zou een schande zijn tegen het eigendom, en daarom wordt de democratie beperkt.
 
Systemen van liberale democratie groeien rond de staat, maar dat mogen deze systemen niet worden te democratisch. Ze moeten onder controle worden gehouden door het repressieve apparaat van de staat, dat beweert de democratie aan banden te leggen in naam van ‘wet en orde’ of veiligheid. Veiligheid of ‘wet en orde’ worden de barrières voor volledige democratie. In plaats van te zeggen dat de verdediging van eigendom het doel van de staat is, wordt er gezegd dat het doel van de staat het handhaven van de orde is, wat een associatie van de breedste democratische praktijken met hooliganisme en criminaliteit betekent. Het eisen van een einde aan de particuliere toe-eigening van sociale rijkdom – wat op zichzelf diefstal is – wordt diefstal genoemd; het zijn de socialisten, en niet de kapitalisten, die worden gedefinieerd als criminelen, niet tegen het eigendom, maar tegen de democratie.
Shonali Bose, New Delhi, 19 december 2019.
Door deze goochelarij, door de financiering van particuliere media en andere instellingen, kan de burgerij op overtuigende wijze aantonen dat it is de verdediger van de democratie; en daarom komt het erop aan de democratie te definiëren als slechts verkiezingen en de vrije pers – die beide als gewoon een handelswaar kunnen worden gekocht – en niet als de democratisering van de samenleving en de economie. Zowel de sociale als de economische verhoudingen worden buiten de dynamiek van de democratie gelaten. Vakbonden – het instrument voor de democratisering van de economische betrekkingen – worden openlijk in diskrediet gebracht en hun rechten worden ingeperkt; sociale en politieke bewegingen worden onderdrukt en NGO's ontstaan, waarbij de NGO's hun agenda vaak beperken tot kleine hervormingen in plaats van de eigendomsverhoudingen ter discussie te stellen.
Als gevolg van de muur tussen verkiezingen en economie, tussen het reduceren van politiek tot verkiezingen en het voorkomen van de democratisering van de economie, doemt een gevoel van nutteloosheid op. Dit wordt geïllustreerd door de crisis van het representatieve raamwerk van de liberale democratie. Een lagere opkomst bij de verkiezingen is één symptoom, maar andere zijn onder meer het cynische gebruik van geld en de media om de aandacht af te leiden van elke substantiële discussie over vast problemen in fantasie problemen, van het vinden van gemeenschappelijke problemen tot sociale dilemma's tot het verzinnen van valse problemen over de samenleving. Het gebruik van sociale kwesties die verdeeldheid zaaien, maakt een afleiding mogelijk van de kwesties van honger en hopeloosheid. Dit is wat de marxistische filosoof Ernst Bloch de 'zwendel van vervulling' noemde. Het voordeel van de sociale productie, zo schreef Bloch, 'wordt geplukt door de grote kapitalistische bovenlaag, die gotische dromen gebruikt tegen de proletarische realiteit'. De entertainmentindustrie erodeert de proletarische cultuur met het zuur van ambities die onder het kapitalistische systeem niet kunnen worden vervuld. Maar deze ambities zijn voldoende om elk arbeidersproject terzijde te schuiven.
 
Het is in het belang van de bourgeoisie om elk arbeiders- en boerenproject te vernietigen. Dit kan gedaan worden door het gebruik van geweld, de wet en door de zwendel van vervulling, namelijk het creëren van aspiraties binnen het kapitalisme die het politieke platform voor een postkapitalistische samenleving vernietigen. Partijen van de arbeidersklasse en de boerenbevolking worden bespot omdat ze er niet in zijn geslaagd een utopie te creëren binnen de grenzen van het kapitalisme; ze worden bespot vanwege hun projecten waarvan wordt gezegd dat ze onrealistisch zijn. De zwendel van de vervulling, de gotische dromen, worden als realistisch gezien, terwijl de noodzaak van het socialisme als onrealistisch wordt afgeschilderd.
Max Beckmann, Hölle der Vögel, 1937-38.
De burgerlijke orde heeft echter een probleem. Democratie heeft massale steun nodig. Waarom zou de massa partijen steunen die een agenda hebben die niet voldoet aan de onmiddellijke behoeften van de arbeidersklasse en de boeren? Het is hier dat cultuur en ideologie een belangrijke rol spelen. ‘Oplichting van vervulling’ is een andere manier van denken over hegemonie – de boog van hoe het sociale bewustzijn van de arbeidersklasse en de boeren niet alleen wordt gevormd door hun eigen ervaringen, die hen in staat stellen de zwendel te herkennen, maar ook door de heersende klasse ideologie die hun bewustzijn binnendringt via de media, via onderwijsinstellingen en via religieuze formaties.
 
De zwendel wordt vergroot wanneer de basisstructuren van de sociale zekerheid – die door het volk op de agenda van regeringen zijn geplaatst – in stukken worden gehakt. Om de hardheid van de sociale ongelijkheid te verzachten die voortvloeit uit de particuliere toe-eigening van sociale rijkdom door de bourgeoisie, wordt de staat door het volk gedwongen om sociale welzijnsprogramma’s te creëren – volksgezondheid en openbare scholen, evenals gerichte programma’s voor de behoeftigen en de werkenden. arm. Als deze niet beschikbaar zijn, zullen mensen – in grotere aantallen – op straat sterven, wat de zwendel van vervulling in twijfel zou trekken. Maar als gevolg van de langdurige winstgevendheidscrisis zijn deze regelingen de afgelopen decennia bezuinigd. Het resultaat van deze crisis van de liberale democratie als gevolg van het neoliberale bezuinigingsbeleid is grote economische onzekerheid en groeiende woede tegen het systeem. Een crisis van de winstgevendheid wordt een crisis van de politieke legitimiteit.
Reginald Marsh, Broodlijn – Niemand heeft honger geleden1932.
Democratie is een spel van getallen. Oligarchieën worden door de oprichting van democratische systemen gedwongen het feit te respecteren dat de massa moet deelnemen aan het politieke leven. De massa’s moeten politiek zijn, maar – vanuit het standpunt van de bourgeoisie – mogen zij niet de politieke dynamiek beheersen; ze moeten tegelijkertijd politiek en gedepolitiseerd zijn. Ze moeten voldoende geagiteerd worden, maar niet zo erg dat ze het membraan ter discussie stellen dat de economie en de samenleving tegen de democratie beschermt. Zodra dat membraan wordt doorbroken, eindigt de kwetsbaarheid van de kapitalistische legitimiteit. Democratie kan niet worden toegelaten tot de arena van de economie en de samenleving; het moet op het politieke niveau blijven, waar het beperkt moet blijven tot electorale processen.
 
Bezuinigingsregimes schaden de levens van de massa. Ze kunnen niet worden misleid door te geloven dat ze niet lijden onder bezuinigingen en werkloosheid. Soberheid spoelt de mist van waanvoorstellingen weg; de zwendel van vervulling is niet meer zo dwingend als vóór de bezuinigingen op de basisbehoeften. De bourgeoisie geeft er de voorkeur aan dat de mensen worden geconsolideerd in ‘massa’s’ en niet in ‘klassen’, in onduidelijke groepen met een verscheidenheid aan tegenstrijdige belangen die kunnen worden gevormd volgens het raamwerk dat door de bourgeoisie wordt geproduceerd in plaats van volgens hun eigen klassenposities en belangen. Terwijl neoliberalen hun politieke project uitgeput zien omdat hun eigen dromen van vervulling rond termen als 'ondernemerschap' nachtmerries van werkloosheid en faillissement worden, komt extreemrechts naar voren als de kampioen van het moment. 

“Een crisis van de winstgevendheid wordt een crisis van de politieke legitimiteit.”
 

Extreem-rechts is niet geïnteresseerd in de complexiteit van dit moment. Het behandelt wel de belangrijkste sociale problemen – werkloosheid en onzekerheid – maar het kijkt niet naar de context van deze problemen en kijkt niet goed naar de feitelijke tegenstellingen die moeten worden aangegaan zodat de mensen deze kunnen overwinnen. De werkelijke tegenstelling is die tussen sociale arbeid en particuliere accumulatie; de werkloosheidscrisis kan niet worden opgelost tenzij deze tegenstrijdigheid wordt opgelost ten behoeve van de sociale arbeid. Omdat dat onuitsprekelijk is voor de bourgeoisie, probeert zij niet langer de tegenstelling op te lossen, maar neemt zij genoegen met een ‘bait and switch’-strategie – het is acceptabel om bijvoorbeeld over werkloosheid te praten, maar het is niet nodig om het particuliere kapitaal daarvan de schuld te geven; geef in plaats daarvan de schuld aan migranten of andere zondebokken.
 
Om dit 'aas en omschakeling' te bewerkstelligen moet extreemrechts ingaan tegen een andere gedachtegang in het klassieke liberalisme: de bescherming van minderheden. Democratische grondwetten zijn zich allemaal bewust van de ‘tirannie van de meerderheid’ en hebben barrières opgeworpen voor het majoritarisme door middel van wetten en regels die de rechten en culturen van minderheden beschermen. Deze wetten en regels zijn essentieel geweest voor de verbreding van de democratie in de samenleving. Maar die van extreem-rechts democratie is niet gebaseerd op deze beschermingen, maar op de vernietiging ervan. Het probeert de meerderheid tegen de minderheid op te zetten om de massa aan haar kant te krijgen, maar niet om de klassen binnen hen toe te staan ​​hun eigen politiek te ontwikkelen. Extreem-rechts heeft geen trouw aan de tradities en regels van de liberale democratie. Het zal de instellingen gebruiken zolang ze nuttig zijn, en de cultuur van het liberalisme vergiftigen, die ernstige beperkingen had, maar die op zijn minst ruimte bood voor politieke strijd. Die ruimte wordt nu kleiner omdat een zeer gewelddadige verdediging van extreemrechts steeds meer gelegitimeerd wordt.
V. Arun Kumar (People's Dispatch), Rapid Action Force, Delhi, 19 december 2019.
Minderheden worden ontnomen in naam van de democratie; geweld wordt losgelaten in naam van de gevoelens van de meerderheid. Burgerschap wordt beperkt tot de definities van de meerderheid; mensen wordt verteld de cultuur van de meerderheid te accepteren. Dit is wat de BJP-regering in India heeft gedaan met de Citizenship (Amendment) Act van 2019. Het is wat de mensen afwijzen.
 
Door de zwendel van het majoritarisme kan extreem-rechts de indruk wekken dat het democratisch is wanneer het opereert om het membraan tussen de politiek (louter in electorale zin) en de samenleving, evenals de economie, te beschermen. De bescherming van dit membraan is essentieel; de afschaffing van elke potentiële uitbreiding van de democratie in de samenleving en de economie is verboden. De fictie van de democratie wordt gehandhaafd terwijl de belofte van de democratie terzijde wordt geschoven.
 
Het is deze belofte die de mensen in India, Chili, Ecuador, Haïti en elders de straat op lokt.

Vijay Prashad, een Indiase historicus, journalist en commentator, is de uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van Linkse Woordboeken.

Dit artikel is van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek.

De geuite meningen zijn uitsluitend die van de auteur en kunnen al dan niet die van Consortium Nieuws.

Maak alstublieft uw eindejaar  Schenking Heden

Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen niet worden gepubliceerd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen raden wij u aan geen links in uw opmerkingen in te voegen. Deze mogen niet langer zijn dan 300 woorden.

7 reacties voor “'Wij zijn degenen die de dageraad zullen doen ontwaken'"

  1. Daal Roos
    December 28, 2019 op 11: 19

    Ik hoor in dit artikel de stem van de heer Pollock, die mij van alle illusies ontdoet. Hij was mijn leraar sociale studies in de 10e klas, en het was de meest diepgaande en levensveranderende les die ik ooit heb gevolgd.

    Het tiende leerjaar is een goed moment om dit soort dingen te leren; men is nog steeds veerkrachtig genoeg om te herstellen in plaats van verbitterd te raken, om te handelen in plaats van stil en alleen te lijden.

    Er zijn vijftig jaar verstreken sinds dat klaslokaal en nu ben ik bang dat ik verbitterd raak. Vijftig jaar actie ondernomen, successen tenietgedaan, mislukkingen vergroot.

    Ik hoop dat de commentaren op dit artikel een zekere mate van hoop in mijn geest zullen herstellen.

  2. michael
    December 27, 2019 op 10: 47

    Neoliberalisme is het systeem waarin kapitaal zich vrij over alle grenzen heen kan bewegen, terwijl arbeid zich niet kan vermengen en een gemeenschappelijk niveau kan bereiken. Adam Smith definieerde kapitaal gedeeltelijk als de arbeid die het waard was. Als je goedkope arbeidsmarkten hebt waar geld kan bewegen, onmiddellijk enorme waarde verkrijgt op de goedkope arbeidsmarkt, en vervolgens terugkeert in de vorm van waardevolle goederen en enorme winsten ten opzichte van dezelfde goederen die op een eerlijke arbeidsmarkt worden geproduceerd, is het systeem kapot. De eenvoudige oplossing is om de goederen niet terug te laten keren; er kan nog steeds winst worden gemaakt als het product waardevol is voor de goedkope arbeidsmarkt die het produceert. Belastingen, in plaats van tarieven, op de goederen of de winsten daarvan is een andere eenvoudige oplossing. In de VS hebben zowel de Republikeinen als de Democraten dit kapotte neoliberale systeem uitgebuit namens politieke donoren, ten koste van de eerlijke arbeidsmarkt en onvermijdelijk van de economie.
    Ik heb Prashads gebrabbel twee keer gelezen. Het probleem heeft niets te maken met ‘rechts’, wat een niet-specifieke reactie is op de gedwongen bezuinigingen van het neoliberalisme. Het probleem is de uitgebuite maas in de wet die gedicht moet worden, ongeacht welke ideologische groep deze dicht.

  3. AnneR
    December 27, 2019 op 07: 08

    Dank u, mijnheer Prashad, voor deze samenvatting van onze zogenaamde “democratische” realiteit.

    Het is duidelijk dat wat u over India hebt geschreven net zo gemakkelijk van toepassing zou kunnen zijn op de feiten van de ‘democratie’ als die bestaan ​​in, en hebben bestaan ​​in de hele geschiedenis van, de VS (en Groot-Brittannië en vrijwel zeker in de hele wereld, waar de nationale claim ook is dat het is een “democratie”).

    Wat de VS betreft – de zogenaamde FF’s hebben via de geschreven woorden van Madison overduidelijk gemaakt dat de ‘verbijsterde kudde’, dat wil zeggen wij, de vox populi, de arbeidersklasse, de armen, absoluut *geen* enig voordeel zouden hebben. *echte* zeg maar, elke ware macht, in hoe de Amerikaanse samenleving gestructureerd, geregeerd en bestuurd zou worden. Per slot van rekening, zo peinsde Madison, zouden de kluiten in staat zijn om een ​​totale democratische macht uit te oefenen, waardoor, gezien hun grotere aantal in vergelijking met de burgerlijke elites, de eigendommen van die elites in gevaar zouden komen en zouden worden weggenomen van hun ‘rechtmatige’ eigenaren. Gelijker verdeeld onder de gehele bevolking; Het kapitalisme zou beschadigd raken als het niet vernietigd zou worden. En *dat* mag niet gebeuren.

    Bouw dus een nep-democratie op, een democratie die de schijn wekt van een ware uitdrukking van het ‘volksbestuur’ door middel van vertegenwoordiging (waardoor een potentiële opstand tegen juist die heersende elites wordt voorkomen), maar die in werkelijkheid de voortzetting van de heerschappij verzekert van de financieel, eigendomsbezittende, politieke elites.

    En het heeft, ondanks verschillende potentiële breukpunten, opmerkelijk goed gewerkt. Elke twee en vier jaar is er een electoraal circus en die vertegenwoordigers (inclusief de Prez) gaan naar DC en doen vanaf dat moment wat de plutocraten, de lobbygroepen (die op de een of andere manier alleen degenen met een obscene financiële macht vertegenwoordigen) eisen. . Zorg er als extra waarborg voor dat veel van degenen die de vox populi ‘vertegenwoordigen’ zelf tot de top 10% van de rijken behoren; en (zoals nu) een aantal van hen komt uit de wereld van het MIC en de inlichtingendiensten.

    Zorg er ook voor dat, afgezien van een handvol kwesties, zoals de ‘diversiteit’ (die door de ‘Democraten’ met veel succes wordt gebruikt als instrument om te verdelen en te heersen), de ‘twee’ partijen in feite één zijn. alle* kwesties die de werkende klasse en de armen werkelijk raken: sociale zekerheid, huisvesting, medische zorg, loonniveaus, werkgelegenheid.

    Bezuinigingen namens de plutocraten, de echte kapitalistisch-imperialistische heersers. Houd de verbijsterde kudde verbijsterd via sociale media, Hollywood, uitputting, wanhoop, dakloosheid of de nachtmerrie daarvan, schuldenlast en de zogenaamde democratische circussen en zorg ervoor dat ze waarschijnlijk toch niet zullen of kunnen stemmen.

  4. Kuldip Singh
    December 27, 2019 op 04: 33

    De elites kunnen de trend niet zien. We gaan van het tijdperk van onwaarheid naar het tijdperk van gerechtigheid.
    Deze miljoenen die op straat protesteren, zijn de 'zachtmoedigen die de aarde zullen beërven'. '

  5. Vivek Jaïn
    December 27, 2019 op 03: 59

    Als iemand die is opgegroeid in een Jain-huishouden hier in de VS, steun ik de protesten tegen de CAA. We moeten ons allemaal verenigen tegen de ‘sterke mannen’ Trump en Modi, wier anti-arbeiders-, anti-inheemse en anti-arbeidersklasse-beleid in strijd is met vrijheid, democratie en gerechtigheid. Bedankt, Vijay. Solidariteit!

  6. Babylon
    December 26, 2019 op 22: 22

    Er is een probleem met Westers links, wat het probleem of de omstandigheden ook zijn, het antwoord is een soort democratie die nooit zal bestaan. Probleem van oorlog, hongersnood en democratie zullen het oplossen, nog maar één verkiezing, hoop en verandering keer op keer zonder resultaat.

    Een paar dingen over de grote Franse Revolutie hebben we niet op school geleerd. De revolutionairen werden gefinancierd door dezelfde bankiers die het koningshuis financierden. De bankiers en de elites profiteerden de hele tijd van beide kanten en kenden nooit een verliezend jaar. Bovendien hadden de grote revolutionairen duidelijk geen zorgen over de burgers van hun imperiale bezittingen, noch over het idee van een imperium. De grote Franse Republiek was vanaf dag één een meedogenloos imperium dat mensen in heel Afrika afslachtte. Het Franse Democratische Imperium en de mensen waren er dol op en stemden keer op keer voor het imperium.

    De westerse liberale democratie heeft de afgelopen 100 jaar meer dan 75 miljoen onschuldige mensen afgeslacht en het volk stemde er elke twee jaar keer op keer voor en volgend jaar zullen de democraten opnieuw stemmen voor slachting en imperium. Dat is het record van alle Europese, Scandinavische en Noord-Amerikaanse ‘democratie’-imperiums, allemaal vóór en na de ‘revoluties’.

    Democratie is de springplank naar de slachting.

  7. Herman
    December 26, 2019 op 18: 33

    Ik ben opgegroeid met het idee dat mensen als Madison en Hamilton en de rest behoorlijk slimme mensen waren. Het creëren van een grondwet die gewijzigd kon worden en een Bill of Rights leken een zeer gezond bestuurskader. En in de loop van de tijd is de grondwet ten goede gewijzigd en je moet je afvragen of de problemen waarmee we worden geconfronteerd met machtige belangen die het proces kapen ooit anders zijn geweest. Wat misschien anders is, is het aanscherpen van de vaardigheden van die machtige belangen om het idee van een democratische republiek te kapen en het veroveren van de middelen waarmee we onze informatie verkrijgen. Ja, Hearst zou een oorlog kunnen veroorzaken, maar ik denk dat wat we overal om ons heen voelen veel bedreigender is. George Orwell zag het gebeuren, maar de manier waarop het gebeurde is slinkser en minder voor de hand liggend.

    Maar al met al denk ik dat het verstandig is om terug te gaan naar wat de oprichters in gedachten hadden en een manier te vinden waarop het kan opereren in het nationale belang en in de belangen van ieder van ons. Misschien is een nationaal gesprek over de Tien Geboden en de Zaligsprekingen een begin, ik weet het niet. Een massa mensen van goede wil die samenwerken zou wonderen kunnen doen.

Reacties zijn gesloten.