Zonder militaire interventie heeft de EU manieren om de regio te helpen stabiliseren, schrijft Attilio Moro.
By Attilio Moro
in Brussel
Speciaal voor consortiumnieuws
DTijdens de recente crisis in Koerdistan is de Europese Unie opvallend afwezig geweest – hoewel zij een belangrijke rol zou kunnen spelen bij het stabiliseren van de regio en het beëindigen van het geweld.
Turkije en Syrië zijn buurlanden van verschillende EU-landen, wat betekent dat elk regionaal conflict een nieuwe golf vluchtelingen teweegbrengt en bijdraagt aan de chronische instabiliteit langs de Middellandse Zee (zoals in Libanon, Egypte, Tunesië en Libië) die landen in heel Europa treft.
Helaas, zoals vaak gebeurt, kijkt Europa alleen maar toe. Dit was twintig jaar geleden het geval op de Balkan, toen de EU uiteindelijk de VS moest vragen Slobodan Milosevic omver te werpen. Op dit moment lijkt het erop dat het aan Rusland – dat onder sancties van de EU en de VS staat – is om te proberen de stabiliteit te herstellen.
Waarom? Ten eerste heeft de EU geen leger om haar besluiten af te dwingen, in het onwaarschijnlijke geval dat zij dat wel doet. Ten tweede is Frankrijk het enige land met een leger dat kan interveniëren. Maar over het algemeen reageren nationale legers alleen op nationale belangen. Tot nu toe zijn pogingen om een Europees leger op te bouwen dus mislukt.
>>Alsjeblieft Doneren naar Consortiumnieuws' Herfstfondsactie<
De afgelopen maanden heeft de Duitse bondskanselier Angela Merkel begrepen dat de EU voor haar defensie niet langer op de VS of de NAVO kan vertrouwen – omdat president Donald Trump deze laatste duur en irrelevant vindt. Ook heeft de EU een autonome stem nodig in de wereldaangelegenheden. Zo lanceerde ze het European Intervention Initiative (IEI), een project tussen dertien Europese landen waarvan de commandanten tweemaal per jaar in Parijs bijeenkomen om een troepencontingent te creëren voor snelle interventie, als dat nodig mocht zijn. Volgens deskundigen zal het echter tien jaar duren om er een te bouwen die binnen een maand of langer kan ingrijpen vanaf het moment dat er een besluit wordt genomen.
Syrische stad Ras al-Ayn op 11 oktober 2019 na Turkse luchtaanvallen. (A. Lourie, Wikimedia Commons)
De EU heeft zachte bevoegdheden
Maar militaire interventie is niet de beste koers voor een buitenlands beleid van de EU. De EU beschikt over andere middelen, waaronder zogenaamde zachte machten – waaronder diplomatie en economische hulp. Wat het eerste betreft, is er veel gezag verloren gegaan sinds Merkel, gesteund door de Europese leiders, een deal sloot met Turkije, waarbij hij president Recep Erdogan 6 miljard euro per jaar gaf om Syrische vluchtelingen weg te houden van de EU-grenzen, ongeacht de omstandigheden van hun detentie. Deze deal heeft de EU aan de genade van Erdogan overgeleverd: wanneer hij maar wil, kan hij de deuren openen en Europa overspoelen met 3 miljoen vluchtelingen.
Dan is er de cynische concurrentie in Libië tussen de Italiaanse oliemaatschappij Eni en het Franse Total, die gezamenlijke acties belemmert en elke vrede in het land onmogelijk maakt. De eerste steunt Fayez al-Sarraj, De Libische premier die de regering van nationaal akkoord vertegenwoordigt die in 2015 werd geïnstalleerd als onderdeel van een door de VN geleid politiek akkoord. De tweede steunt zijn vijand, Khalifa Haftar, een Libische generaal die milities steunt die profiteren van het smokkelen van mensen naar de Europese kusten.
De enige macht die overblijft is dus geld. De EU heeft het altijd gebruikt om haar doelstellingen op het gebied van het buitenlands beleid te verwezenlijken – van migratie tot stabilisatie op de Balkan of in het Middellandse Zeegebied. Maar zij besteedt het geld vaak op een bureaucratische en ineffectieve manier. De EU geeft Turkije bijvoorbeeld nog steeds ruim 2 miljard euro per jaar om Ankara te helpen de hervormingen door te voeren die nodig zijn om tot de EU toe te treden. Dit proces begon twintig jaar geleden toen Turkije formeel vroeg om lid te worden van de EU en Brussel het verzoek aanvaardde, fondsen toekende en een gezamenlijk team oprichtte om eraan te werken. Nadat Erdogan aan de macht kwam, werd het steeds duidelijker dat Turkije de komende twee tot drie decennia niet tot de EU zou kunnen toetreden. De miljarden stromen echter nog steeds. Gezien zulke bedragen zouden de Europeanen deze op zijn minst kunnen opschorten en Erdogan onder druk kunnen zetten om het proces stop te zetten.
Een andere koers zou kunnen zijn om invoerrechten te heffen op een deel van de Turkse export naar de EU, waardoor de speciale behandeling die het land tot nu toe heeft genoten wordt beperkt. Maar niemand durft een dergelijk voorstel te doen, omdat Duitsland miljoenen Turkse migranten herbergt die beslist ontevreden zouden zijn: in het recente verleden hebben Turkse immigranten in Duitsland grote straatdemonstraties gehouden om Erdogan te steunen. Sommige demonstranten waren Duitse staatsburgers.
Bovendien hangt de houding van de EU-landen ten opzichte van Turkije af van de omvang van hun export (naar Turkije), nog een reden waarom een uniform beleid moeilijk te verwezenlijken is.
Als de EU op de lange termijn wil overleven als politieke entiteit – en niet alleen als gemeenschappelijke markt – moet zij met één stem spreken, ook al vergt dit enige offers. Deze kunnen bestaan uit het terugdringen van de nationale export of het inperken van nationale bedrijfsbelangen die het buitenlands beleid van het EU-land beïnvloeden – ongeacht het effect dat dit beleid kan hebben op meer algemene Europese belangen. Als de EU leert haar bevoegdheden effectief te gebruiken, kan zij helpen het weerbarstige maar belangrijke zuidelijke Middellandse-Zeegebied en het Midden-Oosten te stabiliseren en wereldwijd een positieve kracht te zijn.
Attilio Moro is een ervaren Italiaanse journalist die correspondent was voor het dagblad Il Giorno uit New York en eerder werkte voor zowel radio (Italia Radio) als tv. Hij heeft veel gereisd, waarbij hij verslag heeft gedaan van de eerste oorlog in Irak, de eerste verkiezingen in Cambodja en Zuid-Afrika, en heeft verslag uitgebracht vanuit Pakistan, Libanon, Jordanië en verschillende Latijns-Amerikaanse landen, waaronder Cuba, Ecuador en Argentinië. Momenteel is hij correspondent voor Europese zaken, gevestigd in Brussel.
Als u dit originele artikel op prijs stelt, overweeg dan alstublieft een gift doen aan Consortium News, zodat we u meer van dit soort verhalen kunnen vertellen.
Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen worden verwijderd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen verzoeken wij u geen links in uw opmerkingen in te voegen.
>>Alsjeblieft Doneren naar Consortiumnieuws' Herfstfondsactie<
Attilio,'un c'hai capito na' sega. Het Europa is een unieke eenheid geworden voor de bank die zo de Europese bevolking, speciale Italiaanse, spagnolo, Griekse en portoghese… in de cambio di cosa? diccelo!
Hoewel Lira een saluut voor de economie heeft gekregen, is het een groot aantal mensen dat niet met elkaar kan praten, maar de scoprirebbers zijn waarlijk als het gaat om celate.
Het is een goed idee om een paar te zien dat al die jaren heeft bijgedragen aan een autonome en onafhankelijke economie, die geen rijke toekomst (toekomstig) zal hebben, wat niet meer zal leiden tot de toekomst van de toekomst tol
Er is nog een andere optie.
Voer een wapenembargo in voor de hele regio.
Sta erop dat Amerikaanse troepen de regio verlaten. Syrië, Turkije, Irak, alles.
“Twintig jaar geleden op de Balkan, toen de EU uiteindelijk de VS moest vragen Slobodan Milosevic omver te werpen. ”
Dat pakte zo goed uit, nietwaar, en pas jaren later werd Milosovic stilletjes en postuum vrijgesproken. Servië heeft het niet zo goed gedaan.
Wanneer hebben sancties precies ooit gewerkt?
“We hebben gehoord dat een half miljoen kinderen zijn gestorven. Ik bedoel, dat zijn meer kinderen dan er stierven in Hiroshima. En weet je, is de prijs het waard?” Madeleine Albright: “Ik denk dat dit een heel moeilijke keuze is, maar de prijs – wij denken dat de prijs het waard is.”
Bent u ook van mening dat de EU sancties tegen Italië moet opleggen om de burgers te motiveren de Cosa Nostra schoon te maken?
De Syrische operatie werd gesponsord door de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, de VS, de Saoedi’s, Israël, en ja, en Turkije. Moet de rest van de wereld dus beginnen met het sanctioneren van de belangrijkste spelers?
Ik heb een veel beter idee: waarom stoppen de VS niet met het steunen van Koerdistan en dwingen ze hen zich te verzoenen met Assad, zodat we niet weer een genocidale etnostaat hebben die het vuile werk van de VS en Israël in het Midden-Oosten opknapt.
Ben je serieus?
Dus de auteur denkt dat meer inmenging van buitenaf de beste weg vooruit is voor Syrië en de Koerden, nietwaar?
Hoeveel buitenlandse landen zijn er al bij betrokken: de VS, Turkije, Rusland, Iran, Qatar, Saoedi-Arabië, Duitsland, Frankrijk en soennitische militanten die vanuit locaties over de hele wereld zijn gearriveerd. En nu denkt u dat Syrië meer buitenlandse invloed nodig heeft om de oorlog te beëindigen?
Dit is interventionistische waanzin! Er zijn al een half miljoen mensen omgekomen en nog eens zeven miljoen zijn ontheemd. Kunnen we deze arme mensen niet gewoon met rust laten? Zien we niet dat ze beter af waren onder Assad? Waren de Syriërs en de Koerden niet beter af voordat hun hele land in puin lag en het grootste deel van hun bevolking naar alle windstreken werd verspreid?
Welke cynicus zou nog meer inmenging aanbevelen als de infrastructuur van het land al in puin ligt en de doden nog niet eens zijn begraven?
Nee, Syrië heeft NIET nodig dat de EU haar grote neus in haar zaken steekt. Zorg gewoon voor je eigen tuin en blijf verdorie weg!
Absoluut gelijk!
Het grootste probleem voor Europa is de golf vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten. Proberen de regio te stabiliseren met de beschikbare zachte krachten is geen bemoeizucht, maar een noodzakelijke stap om implosie te voorkomen
Deze week nog vernamen we dat bij één enkel Nederlands bombardement in 2015 in Irak zeventig burgers omkwamen. Niet de beste manier om het vluchtelingenvraagstuk op te lossen.
Gisteren heeft Macron immigratiequota voor Frankrijk aangekondigd… het is zo duidelijk dat er geen werkend EU-beleid in deze kwestie bestaat.
Het probleem is dat de EU zich door haar embargo al massaal in Syrië bemoeit, waardoor de Syrische olie-import wordt stopgezet, terwijl ze de Amerikaanse diefstal van Syrië's eigen olie steunt. De EU moet “haar neus erin steken” door de normale handel met Syrië te herstellen en bij te dragen aan de wederopbouw van het land dat zij heeft vernietigd door de jihadistische proxy-oorlog van de CIA tegen Syrië te steunen.
De titel en het artikel passen niet bij elkaar. Het grootste deel van het artikel gaat over Turkije, Erdogan en de relatie van de EU met beide. Waar ligt Koerdistan? De auteur lijkt het te weten, maar de landen in de regio zien de Koerden als levend in hun respectievelijke landen en de vermelding van Koerdistan is een waarschuwingssignaal. De Koerdische kwestie is een probleem voor deze landen en hopelijk zullen ze met elkaar praten over de beste manier om dit probleem aan te pakken. Als de EU haar invloed wil aanwenden, moet dat daarvoor gebeuren. Idem de Verenigde Staten.
Als de EU op de lange termijn wil overleven, moet zij zich niet concentreren op het buitenlands beleid, maar op het gebrek aan transparantie en democratie binnen haar eigen instellingen.
Waarom schrijven over de noodzaak van de EU om ‘Koerdistan’ te stabiliseren als duizenden protesteren in de straten van Barcelona, geen kandidaten kunnen vinden voor haar eigen commissie en de Brexit niet rond kunnen krijgen? Buitenlands beleid als dekmantel voor het eigen onvermogen van de EU….
Europa heeft het probleem een eeuw geleden gecreëerd door het Ottomaanse Rijk op te splitsen.