As`ad AbuKhalil ontleedt de valse Amerikaanse blijk van humanitaire zorg voor mensen in Syrië – Arabisch of Koerdisch.
By As'ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws
TDe reactie was unaniem: de zogenaamde idealistische diplomaten onder voormalig president Barack Obama en de neoconservatieven onder voormalig president George W. Bush allen reageerden met grote schrik op het nieuws dat president Donald Trump Amerikaanse troepen terugtrok uit Noord-Syrië en dat hij groen licht had gegeven aan de Turkse president Recep Erdogan om zijn militaire operatie tegen de Koerden te lanceren.
De denktank en het media-establishment in DC hebben kritiek op Trump, wat hij ook doet. De enige uitzondering was wanneer Trump bombardeerde Syrië. Dan de media en denktanks prees hem omdat hij president was en voor het sturen van een boodschap naar vijanden van de VS (Waarom moeten Amerikaanse berichten altijd gewelddadig zijn?) Wanneer Trump zich hard opstelt in het buitenlands beleid, wordt hij geprezen. Maar hij krijgt vaak kritiek omdat hij niet sterk genoeg is. Als hij blijk geeft van zachtheid in het buitenlands beleid, wordt hij fel bekritiseerd omdat hij de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen schaadt.
De reactie van de media is deels een weerspiegeling van de conventionele wijsheid van de oorlogslobby in DC en deels de stem van de inlichtingengemeenschap. The New York Times en De Washington Post zijn naar voren gekomen als gewillig en onkritisch verkooppunten voor inlichtingendiensten. De Amerikaanse media publiceren kritiek van niet bij naam genoemde militaire en inlichtingenfunctionarissen, terwijl ze hen behandelen alsof zij – en niet een gekozen Amerikaanse president – het buitenlands beleid zouden moeten bepalen.
Wat Trump niet besefte
Toen Trump de media en de inlichtingendiensten begon te bekritiseren, realiseerde hij zich, vanwege zijn politieke onervarenheid in Washington, niet dat zij machtiger kunnen zijn dan een Amerikaanse president bij het bepalen van de agenda voor de wereldmedia. Niettemin behoudt Trump zijn steun onder zijn kernaanhangers, waar zijn populariteit binnen zijn eigen partij ook geldt is hoger dan onder president Ronald Reagan.
>>Alsjeblieft Doneren naar Consortiumnieuws' Herfstfondsactie<
Trump ontdekt dat het veel gemakkelijker is om Amerikaanse oorlogen van buitenaf te bekritiseren dan te proberen deze vanuit het Oval Office te beëindigen. De crisis in Noord-Syrië begon niet van de ene op de andere dag, ook al merkten de media dat net op. De Amerikaanse media zijn nu de stem van de oorlogslobby en zij willen dat de VS in bijna alle Arabische landen een militaire macht behouden. En zodra een Amerikaanse bezetting begint, willen de media niet dat deze eindigt. In plaats daarvan versterkt het argumenten over de noodzaak om “bondgenoten te beschermen” (meestal gewapende huurlingen) of “vitale Amerikaanse belangen te behouden” of “de vrede te bewaren” (hoewel de Amerikaanse militaire aanwezigheid altijd meer bloedvergieten veroorzaakt en de spanningen verergert), of standvastig te zijn tegen Amerikaanse vijanden (en natuurlijk de vijanden van Israël).
De Amerikaanse media en het establishment van het buitenlands beleid van DC sloegen alarm toen Trump – tijdens zijn campagne en later als president- suggereerden dat hij troepen uit Syrië wilde terugtrekken, net zoals ze alarm sloegen over het plan van Trump om troepen terug te trekken uit Afghanistan. Maar Trump heeft dat wel gedaan bewezen steviger tegen het Amerikaanse militaire inlichtingenapparaat dan Obama, wie zou dat doen buigen onder de minste druk van het leger.
De VS hebben niet alleen een bezettingsmacht in Syrië behouden (in het noorden en het zuiden, naast een jarenlange ‘bezettingsaanwezigheid’ in Jordanië), maar hebben ook milities in Syrië gecreëerd (net zoals ze in Irak milities creëerden tijdens de Tweede Wereldoorlog). de bezettingsjaren). En de Koerdische militie (de YPG, of Volksbeschermingseenheid) is een linkse groep die zich in Syrië bij de VS heeft aangesloten en een aparte zone voor de Koerden heeft afgebakend.
Koerdische YPG-strijders. (Koerdische strijd via Flickr)
Koerdisch historisch lijden
Er bestaat geen twijfel over dat de Koerden in het Midden-Oosten historisch gezien hebben geleden onder de mishandeling en onderdrukking door Arabieren, Turken en Iraniërs.
Turkije heeft onder de pro-Amerikaanse militaire dictatuur van Kenan Evren de Koerden gekweld en de dood van duizenden veroorzaakt. De Amerikaanse media negeerden deze slachting grotendeels toen Turkije op uitstekende voet stond met de VS en Israël.
De Koerden hadden ook te lijden onder de meedogenloze campagnes van de Irakese Saddam Hoessein, die culmineerden in het gebruik van chemische wapens in 1987. In Syrië negeerde het repressieve regime van Hafidh Al-Asad en zijn zoon Bashshar de legitieme eisen van de Koerden om culturele en administratieve rechten. .
Maar de Koerden hebben ook geleden onder de handen van hun eigen tribale (zoals in Irak) of politieke (zoals in Syrië) leiderschap. Deze leiders hebben de Koerdische rechten geschonden door toe te staan dat het lot van de Koerden werd gekoppeld aan de berekeningen van het buitenlands beleid van externe machten (de VS of Israël of Saddam, enz.). En de VS hebben de Koerden door de jaren heen herhaaldelijk verraden en zelfs een oogje dichtknijpen toen de Iraakse Saddam Hoessein chemische wapens tegen hen gebruikte.
Still uit video van het staatsbezoek van de voormalige Turkse president Kenan Evren, rechts, aan president Ronald Reagan in het Witte Huis. (Reagan-bibliotheek/Wikimedia Commons)
Vijandige afstemmingen
Onder de Arabieren is de sympathie voor de Koerden echter afgenomen, omdat de Koerdische politieke leiders zich hebben aangesloten bij de vijanden van de Arabieren.de VS en Israël op verschillende punten). Wanneer een etnische minderheid zich aansluit bij de grote vijand van de meerderheid (Israël, dat tenminste sinds de jaren zeventig een bondgenoot is van de Barzani-clan in Irak), mag ze niet verwachten dat de sympathie voor haar zaak onder haar medeburgers zal groeien. Wanneer de onderdrukte etnische minderheid een buitenlands beleid voert dat in strijd is met de publieke stemming van de meerderheidsbevolking, zal zij op wrevel en woede stuiten. (Het is jammer dat we nog steeds over meerderheden en minderheden praten, maar dat geeft aan – in het Westen en het Oosten – dat gelijkheid van burgerschap niet is bereikt).
De Koerden verdienen erkenning van hun religieuze, culturele en zelfs politieke rechten, maar de kwestie van de onafhankelijkheid krijgt geen steun van de niet-Koerden die in en rond de gebieden wonen waar Koerden wonen. Het is gemakkelijk voor westerse landen om genereuze aanbiedingen van territoriale onafhankelijkheid aan de Koerden te doen als de gronden niet in westerse handen zijn. En de VS en andere westerse landen in de 21steeuw gaan niet vriendelijk om met de eisen voor onafhankelijkheid in hun eigen land (of het nu Spanje of Frankrijk is). Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog voerde generaal William T. Sherman opzettelijk een brutale campagne van vernietiging en brand in Georgië en elders in het zuiden om de droom van onafhankelijkheid in de toekomst moeilijk te maken.
Sommige linksen in de West steun de YPG simpelweg omdat het een linkse partij is. Maar het linksisme van de YPG zou er tegen moeten zijn, en niet vóór. Waarom en hoe sluit een linkse partij zich aan bij een regering met een lange staat van dienst op het gebied van fervent anticommunisme, in de VS en over de hele wereld? Wat is het linkse argument om zich aan te sluiten bij het Amerikaanse imperialisme? Als de rechtvaardiging een beroep doet op zelfbehoud, heeft dit duidelijk niet gewerkt: niet in Irak toen de oorlog plaatsvond Barazani's sloot zich in de jaren zeventig aan bij de VS, maar werd verraden; en niet vandaag in Syrië, waar de VS de Koerden in de steek laat en de Turkse regering toestaat hen aan te vallen. [Tot dinsdag een deal tussen Rusland en Turkije].
Een SDF IAG Guardian gepantserde personeelscarrier in februari 2017, een van de vele die door de Verenigde Staten aan de SDF zijn geleverd. (Zana Omar, Wikimedia Commons)
Het idee dat er in Syrië een progressieve kracht bestaat, genaamd de Syrian Democratic Forces, is een Amerikaanse uitvinding die de media maar al te graag promootten om de zaak van de Amerikaanse militaire interventie in Syrië en de Arabische wereld te bevorderen. Maar een Amerikaanse generaal, Raymond Thomas, van het Aspen Institute vertelde het waarheid in 2017 toen hij toegaf dat hij de naam SDF op de YPG had geplakt om de Turkse angsten weg te nemen.
Het idee dat de VS leiding gaven aan een poging van Arabieren en Turken die zij aan zij vochten, was een propagandatruc. En de media hebben de rol van de YPG- en Amerikaanse troepen bij het verslaan van ISIS sterk overdreven (de meeste gevechten tegen ISIS werden in Syrië, Irak en Libanon uitgevoerd door vijanden van de VS en Israël – maar dat is niet iets dat de Amerikaanse media zullen toegeven ).
De VS waren in Syrië om redenen die niets met de Koerden te maken hebben, en de Amerikaanse media geven blijk van grote hypocrisie als ze opnieuw humanitaire zorg veinzen voor mensen in Syrië – Arabieren of Koerden. Amerikaanse media hebben gewaarschuwd voor ‘onbetrouwbare’ en meedogenloze Syrische rebellen die met Turkije vechten: maar dat zijn niemand minder dan het Vrije Syrische Leger dat zowel Amerikaanse politici als journalisten hadden gepromoot.
Trump wordt geconfronteerd met een opstand van zijn militaire inlichtingenapparaat en van het establishment van het buitenlands beleid over zijn poging om campagnebeloften na te komen om een einde te maken aan Amerikaanse oorlogen die door zijn voorgangers zijn begonnen. De Amerikaanse media blijken meer te verlangen naar oorlog en militaire interventie dan het militaire establishment zelf. Ze tonen grote bezorgdheid voor de benarde situatie van het imperium, juist omdat ze een feitelijke arm van het imperium zijn. Maar de media en het establishment van het buitenlands beleid hoeven zich niet al te veel zorgen te maken; Trump kondigde aan dat hij van plan was een Amerikaanse militaire macht in Syrië te behouden om een olieveld te beschermen. Als dat niet als humanisme geldt, wat dan wel?
As'ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van het “Historical Dictionary of Lebanon” (1998), “Bin Laden, Islam and America's New War on Terrorism (2002) en “The Battle for Saudi Arabia” (2004). Hij twittert als @assadabukhalil
Als u dit originele artikel op prijs stelt, overweeg dan alstublieft een gift doen aan Consortium News, zodat we u meer van dit soort verhalen kunnen vertellen.
Lees eerst die van Robert Parry voordat u commentaar geeft Reactiebeleid. Beschuldigingen die niet door feiten worden ondersteund, grove of misleidende feitelijke fouten en ad hominem-aanvallen, en beledigend of grof taalgebruik jegens andere commentatoren of onze schrijvers zullen worden verwijderd. Als uw reactie niet onmiddellijk verschijnt, wees dan geduldig, aangezien deze handmatig wordt beoordeeld. Om veiligheidsredenen verzoeken wij u geen links in uw opmerkingen in te voegen.
>>Alsjeblieft Doneren naar Consortiumnieuws' Herfstfondsactie<
“Sommige linksen in het Westen steunen de YPG simpelweg omdat het een linkse partij is. Maar het linksisme van de YPG zou er tegen moeten zijn, en niet vóór. Waarom en hoe sluit een linkse partij zich aan bij een regering met een lange staat van dienst op het gebied van fervent anticommunisme, in de VS en over de hele wereld? Wat is het linkse argument om zich aan te sluiten bij het Amerikaanse imperialisme?”
Briljant verwoord Dr. AbuKhalil!
Als linksist die over het algemeen sympathiek tegenover de PKK/YPG stond, was het nogal deprimerend om te zien hoe zij hun landgenoten wegkwijnden onder ISIL-heerschappij, terwijl ze een omweg namen om de olievelden van Syrië, gelegen in overwegend Arabische gebieden, te stelen. En alsof dat nog niet erg genoeg was, lieten ze hun volk in Afrin over aan de tedere barmhartigheid van de door Turkije gesteunde milities bestaande uit jihadistische misdadigers die tijdelijk waren ‘overgeplaatst’ van ISIL, Al Nusra en Ahrar Al-Sham!
De Syrische regering heeft gedurende de oorlog altijd gestreefd naar goede betrekkingen met de YPG en haar een prominente rol aangeboden in het nieuwe Syrië dat zal ontstaan na de nederlaag van het imperialistische plan voor regimeverandering. De belangrijkste zwakte van deze Koerdische ‘linkse’ bewegingen lijkt hun volledige desinteresse in samenwerking met andere linkse en seculiere krachten in de staten waarin zij opereren, en hun chauvinistische obsessie met een staat tegen elke prijs, ondanks de schade die dit aan de belangen kan toebrengen. van de werkende mensen in de bestaande staten van de regio. Een nieuw leven ingeblazen, seculier en socialistisch Syrië, vrij van imperialistische overheersing, is toch zeker een veiliger basis voor Koerdische zelfbeschikking dan een staatje omgeven door door jihadisten geteisterde chaos en afhankelijk van imperialistische vrijgevigheid?
De Syrische oorlog heeft het totale bankroet van grote delen van westelijk links aan het licht gebracht en dient als een gemakkelijke lakmoesproef om echte anti-imperialisten te onderscheiden van opportunisten die deugden signaleren.
De Koerden hebben een goed gedocumenteerde geschiedenis van het verhuren van zichzelf aan de hoogste bieder met als doel iedereen af te slachten wie hen door hun werkgevers wordt opgedragen. Nog vragen? …begin met de Armeniërs.
'De Koerden' zijn geen monoliet, zelfs niet binnen Syrië. Ze zijn net zo verdeeld in termen van politiek, leiderschap en lokale prioriteiten als de Arabieren van het Syrische verzet tegen Assad.
foto van reagan & evran: het lijkt erop dat Ronnie bij de rodeo is afgezet en niet op eigen kracht naar huis kon
Waarom is het verrassend dat de populariteit van Trump bij zijn basis zelfs die van zijn mede-hard-sell-huckster overtreft? Amerikanen hebben ons altijd met een rechtvaardige verontwaardiging liefgehad, in plaats van recht te doen aan de inheemse naties.
Dit artikel is waardevol voor mij, bedankt. Ik neem aan dat dit een reactie mag worden genoemd.
2 moves
diep, tenminste hoe ver deze verdorvenheid reikt;
zijn spectaculaire spervuur, botsing van titanen (je wilt) ding,
dan – wie komt er binnen onder jouw majestueuze rokken?
Bruinhemden en hoofddoeken dragen bemiddelde armen
om nog een vliegende adem te verspreiden.
Die harige grijns klauwt maniakaal naar aankoop
om je gladde schouders mee te liften,
terwijl je je schouders ophaalt op weg naar de verovering.
Wie loopt de klok?
Wie plant drie zetten diep?
Wie bewaakt de deur?
Tegen welke prijs schrijven schrijvers van vele mantels
advocaat-up van uw gruwelijke misdaden, jaren
vooraf aan –
wanneer komen ze uit
& Hoe?
Nogmaals bedankt professor AbuKhalil voor weer een overtuigend en weloverwogen stuk over de altijd bestaande gang van zaken in de ME.
Hoewel je enige sympathie kunt voelen – hoewel ik moet toegeven dat ik dat moeilijk kan doen – met de Koerden in de afgelopen decennia, zo niet eeuwen, beschouw ik ze ook als maar al te bereid om hun landgenoten te verraden, in welk land ze ook wonen. uitweiden. En dat allemaal om, blijkbaar, een eigen land te creëren (interessant genoeg – uit wat ik me meen te herinneren uit mijn recente lezing – omvat een deel van het grondgebied dat zij beweren in Irak en Syrië olie- en gasvelden; zouden ze zo graag willen dat deden deze landen dat niet?).
Maar Syrië – nog meer dan misschien het huidige Iran en Irak – heeft veel verschillende etnische en religieuze groepen binnen zijn grenzen: slechts enkele daarvan omvatten druzen, joden, christenen, jezidi’s, sjiieten (alaouiten) en soennieten. Als de Koerden hun eigen staatje zouden hebben – waarom dan niet elk van deze groepen (ook verspreid over de regio)?
Bovendien zijn er in India veel etnische groepen, waarvan sommige groter in aantal zijn dan de Koerden (een van de redenen, zo heb ik gelezen, om hun behoefte aan hun “eigen” staatje te rechtvaardigen. Waar zijn de roep om een eigen staat? (Niet alsof sommige van deze etnische/religieuze groepen niet te maken hebben gehad met geweld en discriminatie.) Hoe zit het met de Roma? Hoe zit het met de inheemse Amerikanen, de inheemse Australiërs en de inheemse volkeren in heel Latijns-Amerika? En dan zijn er nog de Palestijnen wier land is gestolen en al meer dan zeventig jaar nog steeds van hen wordt gestolen. Waar zijn de krokodillentranen in de MSM voor de Palestijnen – een veel meer belegerd, gewond, onderdrukt en achtergesteld volk dan de Koerden?
Het is duidelijk dat de Koerden zichzelf niet zien als Syriërs, Irakezen, Iraniërs (de Turken – nou ja, ze beschouwen “Turken” alleen als Turken en de Koerden daar, terwijl de grootste etnische minderheid die in Turkije achterblijft, niet de enigen zijn die geweld hebben ondergaan De brutaliteit en discriminatie van de Turkse regering (onder andere Armeniërs, Grieken, Alevieten [sjiieten op de Alaouitische manier] stonden ook aan het scherpe einde van het dominante Turkse repressieve bewind. Verraad wekt haat en walging op. Ongetwijfeld niet-Koerdische Irakezen, Syriërs voelen niet veel vriendschap jegens hun Koerdische landgenoten, gezien de bereidheid van laatstgenoemden om de kant van de illegale invasie en bombardementen door de Yanks te kiezen.
In een van de links van de auteur wordt opgemerkt: “Trump kondigde aan dat hij van plan was een Amerikaanse militaire macht in Syrië te houden om een olieveld te beschermen.” De opbrengsten van dat olieveld gaan naar de Koerden.
De kwesties rondom het besluit van Trump ten aanzien van de Koerden worden in Washington besproken alsof de Syrische regering en het Syrische volk niet bestaan. We geven de inkomsten uit het olieveld aan de Koerden door ze te stelen van de Syrische regering en haar bevolking. De meest logische conclusie is dat we de inkomsten aan de Koerden geven, juist om de reden dat zij Syrië daarvan beroven.
De tactiek van ons spelplan kan veranderen, maar de strategie blijft hetzelfde.
Voordat ik naar het buitenland verhuisde, woonde ik in Pensacola Beach, Florida. Ik zou een biertje drinken in een kleine strandbar, waar ik een heer ontmoette die als adviseur op de ambassadebeveiliging werkte. Hij was als marinier toegewezen aan de beveiliging van ambassades voordat hij vertrok en zijn eigen bedrijf oprichtte. We hadden in de loop van de tijd veel gesprekken omdat ik veel reisde en hij interesse toonde. Hij vertelde me dat de Amerikaanse ambassades niet in de eerste plaats bedoeld waren als vertegenwoordiger van de VS in het gastland, maar als basis voor het bevorderen van de Amerikaanse politieke belangen, bedrijfsbelangen en veiligheidsbelangen (dat wil zeggen de CIA). Dit kan ongetwijfeld ook van andere landen worden gezegd, maar wat hij me daarna vertelde, verraste me totaal. Hij stelde voor dat als ik ooit in een land zou zijn tijdens een grote staatsgreep of sociale onrust, ik nooit naar de Amerikaanse ambassade zou gaan voor hulp, omdat deze hoogstwaarschijnlijk direct betrokken waren bij een huidige staatsgreep of onrust. Hij voegde eraan toe dat als het bijstaan van een burger het lopende beleid in gevaar brengt, het beleid vóór het bijstaan van Amerikaanse burgers komt. Dat verklaart min of meer het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten en elders.