Annexatie: Israël controleert al meer dan de helft van de Westelijke Jordaanoever

Annexatie zou alleen maar een situatie formaliseren waarin bijna tweederde van het Palestijnse grondgebied door Israël wordt gecontroleerd en de kolonisten als Israëlische burgers leven, schrijft Jonathan Cook.

By JonathanKook
Jonathan-Cook.net

A Op het grootste deel van de bezette Westelijke Jordaanoever bestaat ter plaatse al een staat van feitelijke annexatie.

Bijna tweederde van het Palestijnse grondgebied, inclusief het grootste deel van het meest vruchtbare en hulpbronnenrijke land, staat onder volledige Israëlische controle. Ongeveer 400,000 Joodse kolonisten die daar wonen, genieten de volledige rechten en privileges van Israëlische burgers.

Tijdens het laatste parlement zijn door rechtse leden van de Knesset ten minste zestig wetsvoorstellen opgesteld om Israël van een staat van de facto naar de jure annexatie te brengen. databank door Yesh Din, een Israëlische mensenrechtenorganisatie.

Yesh Din wijst erop dat juist het feit dat sommige van deze wetsvoorstellen als wetten zijn aangenomen een vorm van annexatie vormt: “De Israëlische Knesset beschouwt zichzelf [nu] als de wetgevende autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en als de soeverein daar.”

Paradoxaal genoeg stuitte de Israëlische premier Benjamin Netanyahu op veel van deze wetsvoorstellen, ook al waren ze opgesteld vanuit zijn eigen regeringscoalitie.

Netanyahu betoogde dat het verkeerd zou zijn om vooruit te lopen op het vredesplan van de Amerikaanse president Donald Trump, wat impliceert dat annexatie hoog op de agenda staat.

Uitgelekte details suggereren dat Washington zich nu voorbereidt om groen licht te geven voor de formele annexatie van ten minste een deel van dat gebied als onderdeel van het sluiten van deals, hoewel de politieke problemen van Netanyahu en zijn besluit om in september opnieuw verkiezingen uit te schrijven zouden kunnen betekenen dat details een keer in de ijskast worden gezet. opnieuw.

Het Golan-precedent

Drie recente ontwikkelingen hebben ook het idee van Israëls annexatie van delen van of de gehele Westelijke Jordaanoever op de agenda gebracht.

In maart erkende Trump die van Israël soevereiniteit over de Golan Heights, tijdens de oorlog van 1967 op Syrië veroverd en in 1981 door Israël geannexeerd, in strijd met het internationaal recht. Het Amerikaanse besluit suggereerde een precedent waardoor het op soortgelijke wijze een initiatief van Israël om de Westelijke Jordaanoever te annexeren zou kunnen goedkeuren.

In april, in de aanloop naar de Israëlische verkiezingen, zei Netanyahu dat hij het volgende parlement daarvoor zou gebruiken "soevereiniteit uitbreiden" naar alle illegale Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, waarbij een uitdrukking wordt gebruikt die door Israëlische politici de voorkeur geniet boven ‘annexatie’.

Ongeveer 400,000 kolonisten wonen op de Westelijke Jordaanoever in 150 officiële nederzettingen en nog eens 120 ‘ongeautoriseerde’ buitenposten die sinds de jaren negentig heimelijk worden gesponsord door de Israëlische staat. Deze nederzettingen hebben jurisdictie ruim 42 procent van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever.

Begin juni zei de Amerikaanse ambassadeur in Israël, David Friedman, een fervent voorstander van de nederzettingen en een van de architecten van Trumps zogenaamde ‘deal van de eeuw’, vertelde de New York Times dat hij geloofde dat Israël “aan de kant van God stond” en zei: “Onder bepaalde omstandigheden denk ik dat Israël het recht heeft om een ​​deel, maar onwaarschijnlijk alles, van de Westelijke Jordaanoever te behouden.”

Steun in Israël groeit

De steun in Israël voor annexatie groeit, waarbij 42 procent één van de verschillende varianten steunt recente enquete, tegenover 34 procent die achter een tweestatenoplossing stond. Slechts 28 procent van de Israëliërs heeft de annexatie expliciet afgewezen.

Achter de schermen zijn er in Israël discussies over de formele annexatie van de Palestijnse gebieden wijdverbreid sinds het in 1967 de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza bezette.

Opeenvolgende Israëlische regeringen hebben echter bezwaar gemaakt, uit bezorgdheid over het feit dat er sterke internationale bezwaren zouden zijn (de meeste VN-lidstaten zouden tegen de annexatie zijn van gebied dat in het internationaal recht als illegaal bezet wordt erkend) en dat Israël onder druk zou staan ​​om de Palestijnen in geannexeerde gebieden staatsburgerschap, inclusief stemrecht, dat de Joodse meerderheid zou ondermijnen.

Hoge regeringsministers zoals Moshe Dayan en Yigal Allon behoorden tot de eerste voorstanders van de annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever. Ze stelden kaarten op voor een permanent nederzettingsprogramma dat Israël in staat zou stellen delen van de Westelijke Jordaanoever vast te houden, vooral het meest vruchtbare land en de watervoerende lagen.

Eind jaren zeventig en tachtig heeft een ambtenaar van het ministerie van Justitie, Plia Albeck, gedeclareerd grote delen van het ‘staatsland’ van de Westelijke Jordaanoever, waardoor de regering het land als effectief onderdeel van Israël kan behandelen en nederzettingen kan bouwen.

Snelheidsovertredingen en politiebureaus

Israël heeft zijn wetten toegepast op de kolonistenbevolking en tientallen Israëlische politiebureaus op de Westelijke Jordaanoever opereren alsof het gebied is geannexeerd. Ze geven snelheidsovertredingen uit en leggen andere overtredingen op aan Palestijnen. Het ultieme beroep van de Palestijnen op juridische kwesties is het Israëlische Hooggerechtshof.

In 2011 besloot die rechtbank dat Israël dat wel mocht exploiteren meer dan een dozijn steengroeven, een van de belangrijkste hulpbronnen van de Palestijnen, omdat de bezetting “langdurig” was geworden – een uitspraak die de Westelijke Jordaanoever behandelde alsof deze de facto was geannexeerd.

Sinds de Olso-akkoorden hebben de Israëlische leiders de neiging gehad om op een bepaald moment in de verre toekomst lippendienst te bewijzen aan de Palestijnse staat. Maar in de praktijk hebben ze de snelle uitbreiding van de nederzettingen aangemoedigd. Dit beleid wordt ook wel ‘sluipende annexatie’ genoemd.

Israëlisch rechts heeft een aantal varianten naar voren gebracht, variërend van de annexatie van alle Palestijnse gebieden, inclusief Gaza, tot annexatie beperkt tot bepaalde gebieden van de Westelijke Jordaanoever.

Hoe Oslo Israël controle gaf

Het belangrijkste raamwerk voor het Israëlische debat over annexatie is het Oslo-proces, waarbij de bezette Westelijke Jordaanoever tijdelijk werd opgedeeld in de gebieden A, B en C als opmaat, zo werd aangenomen, voor de uiteindelijke overdracht van de soevereiniteit aan de Palestijnse Autoriteit.

Area C, 62 procent van de Westelijke Jordaanoever, staat onder volledige Israëlische controle en hier bevinden zich de nederzettingen. Het is ook de plek waar de meeste water-, landbouw- en minerale hulpbronnen te vinden zijn.

Gebied B, 20 procent, staat onder Israëlische veiligheidscontrole en Palestijnse civiele controle. En gebied A – voornamelijk Palestijnse bebouwde gebieden op 18 procent van de Westelijke Jordaanoever – staat nominaal onder volledige Palestijnse controle.

De optie waar de meeste leden van Netanyahu’s Likud-partij de voorkeur aan geven, omvat de annexatie van gebieden die bevolkt zijn door kolonisten, oftewel ongeveer 40 procent van de Westelijke Jordaanoever die zich grotendeels in Area C bevindt.

Deze optie zou de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever buiten de geannexeerde gebieden houden en het gemakkelijker maken om te voorkomen dat hen enige verblijfs- of burgerschapsrechten worden verleend. De Palestijnse Autoriteit zou “beperkte autonomie” krijgen – een soort verheerlijkte gemeentelijke rol – over de resterende fragmenten van de Westelijke Jordaanoever.

Aan de rechterkant van de Likud variëren de meningen van de annexatie van heel Area C tot de annexatie van de hele Westelijke Jordaanoever en Gaza, en de oprichting van Palestijnse “Bantustans” naar het voorbeeld van het racistische apartheidssysteem van Zuid-Afrika. Sommigen stellen een ‘salami’-methode voor, waarbij Israël geleidelijk een groter deel van de Westelijke Jordaanoever afsnijdt.

Israëlisch centrumlinks vreest dat de formele annexatie niet alleen in strijd is met het internationaal recht, maar ook het imago van Israël in het buitenland zal schaden door vergelijkingen met Zuid-Afrika uit het apartheidstijdperk aan te moedigen. Bij gebrek aan een Palestijnse staat zou binnenkort een minderheid van Joden over een meerderheid van de Palestijnen kunnen regeren.

Centrumlinks maakt zich ook zorgen over de kosten van de annexatie. Commanders voor de Israëlische Veiligheid, een groep gepensioneerde veiligheidsfunctionarissen, beweren dat annexatie zal leiden tot de onvermijdelijke ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit.

Als gevolg hiervan geloven zij dat Israël dat wel zou doen jaarlijkse kosten met zich meebrengen van tussen de 2.3 miljard en 14.5 miljard dollar, afhankelijk van de omvang van het geannexeerde gebied op de Westelijke Jordaanoever. Er zou ook een verlies van 2.5 miljard dollar aan buitenlandse investeringen zijn. Palestijnse opstanden kunnen de Israëlische economie maar liefst 21 miljard dollar kosten.

Rechtse economen zoals Amatzia Samkai van de Caucus voor Eretz Israel zeggen dat Israël dat ook zal doen economisch profiteren. Als Area C wordt geannexeerd, zal slechts een klein aantal Palestijnen recht hebben op Israëlische sociale uitkeringen, zegt hij. Dergelijke kosten, zo voegt hij eraan toe, kunnen ruimschoots worden gecompenseerd door een uitbreiding van de beroepsbevolking en een daling van de vastgoedprijzen nadat Israëli's land op de Westelijke Jordaanoever hebben vrijgemaakt voor woningbouw.

Knesset ‘Soeverein’ op de Westelijke Jordaanoever

Van de zestig wetsvoorstellen voor annexatiewetgeving die bij de Knesset zijn ingediend, zijn er acht in wet omgezet.

De belangrijkste wetten die zijn aangenomen zijn onder meer:

• het opheffen van een speciale raad die toezicht houdt op het hoger onderwijs in de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en het overdragen van zijn bevoegdheden aan de belangrijkste Israëlische Raad voor Hoger Onderwijs.
• het met terugwerkende kracht goedkeuren van de diefstal van particulier Palestijns land dat wordt gebruikt om nederzettingen te bouwen. Het vorige officiële standpunt was dat nederzettingen alleen mochten worden gebouwd op land dat Israël tot staatsgrond had verklaard omdat het geen eigendom was van de Palestijnen.
• het uitbreiden van de voordelen die in Israël beschikbaar zijn – van belastingvrijstellingen en quota voor de eierproductie tot investeringen in hernieuwbare energie – naar nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.
• het uniformeren van het strafregister dat door de politie in Israël en de Westelijke Jordaanoever wordt gebruikt.
• het overdragen van bevoegdheden om zaken waarbij de Westelijke Jordaanoever betrokken is, over te dragen aan lagere rechtbanken in Israël.
• het verbieden van bedrijven om te weigeren diensten te verlenen aan nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

Bovendien, zo merkt Yesh Din op, heeft Israël onlangs zijn diplomatieke standpunt en juridische argumenten met betrekking tot de Westelijke Jordaanoever verschoven naar de rechtbanken.

Het heeft de status van de Westelijke Jordaanoever als bezet land verworpen, het gezag van Israël bevestigd om daar te opereren en de verplichting om de rechten en eigendommen van de Palestijnse bevolking te beschermen uitgehold.

Een ander belangrijk stuk wetgeving waarvan bekend is dat Netanyahu voorstander is – vooral om persoonlijke redenen omdat het gebruikt zou kunnen worden om hem te beschermen tegen aanklachten wegens corruptie – is een Override Law.

De maatregel wordt op agressieve wijze gepromoot door kolonistengroepen, omdat het het Israëlische Hooggerechtshof de rechterlijke toetsingsbevoegdheden zou ontnemen wetgeving blokkeren annexatie van de Westelijke Jordaanoever.

Palestijnse steun?

Aan de Palestijnse kant heeft een klein aantal, voornamelijk leiders uit het bedrijfsleven, de annexatie van de Westelijke Jordaanoever gesteund. Ze zijn door de regering-Trump gecultiveerd als een potentieel alternatief leiderschap voor de Palestijnse Autoriteit. De meeste Palestijnen beschouwen hen als verraders of collaborateurs.

Hebron-zakenman Ashraf Jabari heeft dat bijvoorbeeld gedaan een partnerschap aangegaan met collega-kolonisten in de “Judea en Samaria Kamer van Koophandel”, waarbij de bijbelse naam van de kolonisten voor de Westelijke Jordaanoever werd gebruikt.

De kamer bevordert joint ventures zoals winkelcentra langs de hoofdwegen op de Westelijke Jordaanoever, toeristische initiatieven en infrastructuurprojecten.

Jabari en anderen hebben bewust geprobeerd de annexatie op Israëlische voorwaarden te verpakken als vergelijkbaar met de één-staat-agenda van een groeiend deel van de Palestijnse bevolking, vooral degenen die de boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging ondersteunen.

“We moeten dit gebied beschouwen als één entiteit, niet als twee entiteiten en twee realiteiten”, zegt hij vertelde journalisten onlangs.

Zeker, er zijn Palestijnen die de annexatie en de directe herbezetting door Israël van de Westelijke Jordaanoever, zonder tussenkomst van de PA, als een noodzakelijke voorwaarde beschouwen voor de Palestijnen die een burgerrechten- of anti-apartheidsstrijd willen lanceren om een ​​echte éénstaatoplossing te verwezenlijken.

Jonathan Cook is een freelance journalist gevestigd in Nazareth. Hij blogt hier. 

Dit artikel is van hem website.