Twee artikelen van Jonathan Cook: Reactie t0 footage van Britse soldaten die een poster van Jeremy Corbyn als schietoefening gebruikten; en een terugblik op de tijd dat een zittende premier een echt doelwit was van het Britse leger. 

By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net

IHet is tijd om te stoppen met het geloven van deze infantiele verhalen die het politieke en media-establishment voor ons hebben bedacht. Zoals die waarin ze ons vertellen dat ze veel geven om de staat van het Britse politieke leven, dat ze 's nachts wakker liggen en zich zorgen maken over de dreiging die het populisme vormt voor onze democratische instellingen.

Hoe overtuigen ze ons van de diepgang van hun bezorgdheid? Ze uiten hun afschuw over de moord op een parlementslid, Jo Cox, en hun verontwaardiging over de mishandeling van een ander parlementslid, Anna Soubry.

Maar het maakt hen niet zoveel uit of politici worden aangevallen, belasterd of bedreigd – tenminste niet als het het soort politici is dat hun macht bedreigt. Deze politieke en media-elites geven niet echt om aanvallen op de democratie, of om politiek geweld, of om de verrotting in de kern van staatsinstellingen. Hun verontwaardiging is selectief. Het is niet geworteld in principes, maar in eigenbelang.

Is dat te cynisch? Denk hierover na.

Labour-leider Jeremy Corbyn heeft niet alleen te maken gehad met beledigingen die van verre naar hem werden geschreeuwd, zoals Soubry. Hij werd onlangs fysiek mishandeld en op zijn hoofd geslagen door een man die een ei in zijn vuist hield. Maar in tegenstelling tot Soubry uitten onze media geen echte bezorgdheid. Sterker nog, ze konden hun grijns naar hem nauwelijks verbergen "eieren leggen", een aanval die ze voorstelden als weinig meer dan een grap. Ze lieten zelfs doorschemeren dat Corbyn het verdiende.

Getoond als Kremlin Stooge

De media waren er ook blij mee belasteren Corbyn als stroman van het Kremlin en voormalig Sovjet-spion. BBC News heeft de Labour-leider zelfs gefotoshopt om hem er ‘Russisch’ uit te laten zien – of ‘meer Russisch’, zoals de media het allemaal verwoordden. Degenen die protesteerden, kregen te horen dat ze er te veel in lazen. Ze moesten wat lichter worden en zichzelf niet zo serieus nemen.

De Conservatieve partij, waaronder voormalig minister van Defensie Michael Fallon, heeft dat regelmatig gedaan geportretteerd Corbyn als een bedreiging voor de nationale veiligheid, vooral vanwege zorgen over het Trident-nucleaire raketsysteem. Veel hooggeplaatste leden van Corbyns eigen partij hebben dergelijke uitlatingen herhaald – allemaal uiteraard versterkt door de media.

Degenen die suggereerden dat de regering en de media zich moesten bezighouden met Corbyns gegronde twijfels over de veiligheid van kernwapens, of over de economie en praktische aspecten van het Trident-programma, werden – net als Corbyn – bespot als ‘pacifisten’ en ‘verraders’.

Toen werd Corbyn het doelwit van een nieuwe aanhoudende demoniseringscampagne. Er werd beweerd dat deze levenslange, zeer publieke antiracismeactivist – die decennialang sterke banden had gesmeed met delen van de Brits-Joodse gemeenschap, ondanks dat hij een standvastige criticus van Israël was – in het slechtste geval een geheime antisemiet was en, in het ergste geval, beste, door hulp te bieden aan antisemieten toen zij de Labour-partij onder de voet liepen.

Was er enige feitelijke basis of bewijs voor deze beweringen? Nee. Maar het Britse publiek werd door rechtse joden zoals de Raad van Afgevaardigden en door ‘linkse’ joodse aanhangers van Israël zoals Jonathan Freedland ervan verzekerd dat bewijs niet nodig was, dat zij een zesde zintuig voor deze dingen hadden.

De aanhangers van Corbyn kregen te horen dat ze de enorm opruiende en bewijsvrije aanklachten van Corbyn en het bredere Labour-lidmaatschap voor een zogenaamd ‘institutioneel antisemitisme’ niet in twijfel moesten trekken – en, met een bevredigende circulaire logica, dat dit op zichzelf een bewijs was van antisemitisme.

Te giftig om arbeid te leiden

De bewapening van antisemitisme door middel van politieke verdraaiing door de politieke vijanden van Corbyn, waaronder de Blairistische fractie van de parlementaire Labour-partij, was en is een gevaarlijke aanval op het openbare leven, een aanval die overduidelijk de Britse politieke cultuur heeft gedegradeerd.

De laster was bedoeld om de wensen van de leden terzijde te schuiven en Corbyn te giftig te maken om Labour te leiden.

Het heeft ook de beschuldiging van antisemitisme gepolitiseerd, waardoor deze voor een deel van de bevolking is verzwakt en op onverantwoorde wijze de angst bij andere delen is aangewakkerd. Het heeft de aandacht afgeleid van de zeer reële dreiging van een opkomend tij van rechts racisme, zowel islamofobie als het soort antisemitisme dat betrekking heeft op joden, en niet op Israël.

Het leger dat een ‘onderzoek’ lanceert naar het gebruik van Corbyn als schietoefening door soldaten, wordt geleid door een generaal die aan de Times uitlegde dat hij en zijn collega’s ervoor zouden zorgen dat Corbyn nooit de nummer 10 zou bereiken. de top https://t.co/Fh3uYMOg5K

- Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) 3 april 2019

Dan was er de dienende Britse generaal die een podium kreeg van The Sunday Times – anoniem natuurlijk – aan kosten Corbyn zou een bedreiging vormen voor de Britse nationale veiligheid. De generaal waarschuwde dat het opperbevel van het leger Corbyn nooit in de buurt van nummer 10 zou toelaten. Ze zouden eerst een staatsgreep plegen.

Maar niemand in de bedrijfsmedia of het politieke establishment vond dat het interview veel aandacht waard was, of eiste een onderzoek om erachter te komen welke generaal had gedreigd de democratische wil van het volk omver te werpen. Het verhaal verdween snel in het geheugengat. Degenen die de aandacht erop wilden vestigen, kregen te horen dat ze verder moesten gaan, omdat er niets te zien was.

En nu, deze week, footage Er is naar voren gekomen dat Britse soldaten – die de wensen van hun commandanten blijkbaar serieuzer nemen dan de media – een poster van Corbyn gebruiken als schietoefening in Afghanistan.

'Veiligheidsreferenties' in twijfel trekken

Maken de media en politici dit werkelijk iets uit? Zijn ze bezorgd, laat staan ​​zo verontwaardigd als ze waren over het eerdere ongemak van Soubry over het verbale geweld waarmee ze te maken kreeg? Begrijpen zij de ernst van deze bedreiging voor het Britse politieke leven en voor de veiligheid van de leider van de oppositie?

De tekenen zijn nog steeds verre van geruststellend. Theresa May vond het niet de moeite waard om de vragen van de premier te gebruiken om de video te veroordelen, om een ​​ondubbelzinnige boodschap af te geven dat de politieke keuzes van Groot-Brittannië nooit door geweld zouden worden beslist. Niemand anders in de Kamer dacht er blijkbaar ook aan om de kwestie ter sprake te brengen.

Sky News heeft de beelden zelfs gebruikt vraag wederom de ‘veiligheidsreferenties’ van Corbyn, alsof de soldaten daardoor redenen zouden kunnen hebben om hem als een legitiem doelwit te behandelen.

De aanwijzingen waar dit alles toe leidt zijn niet moeilijk te doorgronden. De blanke nationalist die inreed op een menigte bij de Finsbury Park-moskee in Londen en een aanbidder doodde, toegegeven tijdens zijn proces dat het echte doelwit Corbyn was geweest. Een onverwachte wegversperring verijdelde zijn plannen.

Het feit is dat het niemand in de politieke klasse of de mediaklasse veel kan schelen of hun voortdurende bagatellisering van Corbyns politieke programma het Britse politieke leven degradeert, of hun laster zou kunnen leiden tot politiek geweld, of dat vier jaar van hun aansporing iemand zou kunnen aanmoedigen om meer middelen te gebruiken. dan een ei en een vuist tegen Corbyn.

Laten we dus ophouden met het toegeven aan de media en politici die de moord op Jo Cox en de intimidatie van Anna Soubry aanhalen als bewijs van hun democratische gevoeligheden en hun toewijding aan politieke principes.

De waarheid is dat het charlatans zijn. Ze zullen alles gebruiken – van de moord op een parlementslid tot verzinsel van antisemitisme en laster over verraad – om op te zetten tegen een democratische politicus die hun overheersing van het politieke systeem bedreigt.

Het is hun weigering om deel te nemen aan een politiek argument waarvan ze weten dat ze het zullen verliezen, en om een ​​democratisch proces te laten plaatsvinden waarvan ze vrezen dat het een verkeerd resultaat zal opleveren, dat het toneel schept voor grotere polarisatie en frustratie, en uiteindelijk voor geweld.

Legercomplotten tegen een Britse premier zijn niet nieuw

By Jonathan Cook
Jonathan-Cook.net
September 20, 2105

Er is enige discussie geweest over de betekenis van een waarschuwing die dit weekend via Rupert Murdoch is afgegeven Sunday Times door een Britse generaal dat het leger zou ‘muiten’ en ‘alle mogelijke middelen zou gebruiken, eerlijk of fout’ als de nieuwe Labour-leider Jeremy Corbyn ooit in de buurt van Downing Street 10 zou komen.

Dit is wat de generaal zegt:

Owen Jones heeft vroeg me af of dit neerkomt op een dreiging van een staatsgreep door het leger. Ik denk dat het inderdaad dwaas zou zijn om het als iets anders te lezen.

Niemand van ons hoeft ook verrast te zijn. We zijn hier eerder geweest. Eind jaren zestig en begin jaren zeventig spraken dienende Britse generaals, voormalige generaals, leden van de koninklijke familie en de Britse veiligheidsdiensten regelmatig in dergelijke termen met elkaar – en soms zelfs op prime-time televisie.

Sterker nog: toen ze geloofden dat hun privileges ernstig bedreigd werden, zoals tijdens de verschillende regeringen van Harold Wilson in die periode, smeedden ze actief plannen voor een “regimeverandering” of een militaire machtsovername.

In wat een op eigenbelang gerichte vicieuze spiraal werd, werden de angsten van het establishment verder aangewakkerd door de stroom zwarte propaganda die door MI5, de Britse versie van de FBI, aan de Britse media werd gevoed. Het schilderde de regering van Wilson en de vakbondsbeweging af als overspoeld met communisten die Groot-Brittannië probeerden ten val te brengen. Je kunt je voorstellen dat een regering van Corbyn door de Britse media geen betere behandeling zal krijgen dan die van Wilson.

Net als Corbyn vandaag werd Wilson in de jaren zestig en zeventig gezien als een grote bedreiging voor de diepgewortelde privileges van de Britse elites.

Er is een schat aan bewijs voor dit alles, hoewel het misschien niet verrassend is dat veel bronnen, waaronder Wikipedia, deze verslagen terloops afdoen als ‘samenzweringstheorieën’ – de ultieme manier om de controle te beëindigen.

Maar het bewijsmateriaal was zo overtuigend dat zelfs de BBC, die in de beste tijden nauwelijks een risicovolle omroeporganisatie was, in 2006 zijn lendenen omgordde om een ​​documentaire te maken met de titel ‘The Plot Against Harold Wilson’. Zoals de negentig minuten durende film duidelijk maakt door veel van de direct betrokkenen te interviewen, waren er niet één complot, maar vele tegen Wilson. Je kunt het hier bekijken.

Het leek de BBC negen jaar geleden waarschijnlijk allemaal een oude, enigszins vreemde geschiedenis. Nu klinkt het weer angstaanjagend relevant.

Hier is een fascinerende zin van een plotter, Sir Generaal Walter Walker, ongeveer 1 uur en 2 minuten later. Begin jaren zeventig zegt hij op film:

Als u plannen maakt om dit huidige systeem te vernietigen, wat bent u dan aan het doen? Je pleegt een vorm van verraad. Ik heb een eed van trouw afgelegd aan mijn koningin en ik ben niet bereid te zien dat die eed wordt verstoord.

Voor mij in ieder geval plaatst dit het belachelijke huidige debat over de weigering van Corbyn om het volkslied te zingen in een nog sinister licht. Ik vraag me ook af hoe de strijdkrachten de recente opmerking van premier David Cameron lezen dat Corbyn een “bedreiging voor de nationale veiligheid” vormt.

Lord Mountbatten, de neef van de koningin, mentor van prins Charles en destijds chef van de defensiestaf, werd een boegbeeld voor deze groep (45.30 uur) en benaderde zelfs de koningin-moeder om haar zegen te vragen voor een militaire machtsovername. Walker zegt dat Mountbatten tegen hem zei: “Als je hulp van mij wilt, laat je het me dan weten?”

David Stirling, de oprichter van de meest elitaire militaire eenheid van Groot-Brittannië, de SAS, bevestigde tegenover journalisten ook dat een staatsgreep tegen Wilson serieus wordt overwogen (1.03). Hij overwoog vakbondsleiders af te stoten om zo veel woede onder de arbeiders op te wekken dat het leger gedwongen zou worden om in actie te komen om de orde te herstellen.

Al snel overwogen het leger, leden van de koninklijke familie en de inlichtingendiensten allemaal hoe ze een militaire staatsgreep zouden kunnen lanceren om een ​​communistische machtsovername (die in de lugubere verbeelding van MI5 was gecreëerd) te stoppen. Brian Crozier, een voormalige inlichtingenofficier die een staatsgreep steunde, zegt dat er onder het leger een “wijdverbreide houding” vóór was (1.05)

Het culmineerde in een machtsvertoon van de strijdkrachten, die de luchthaven Heathrow (1.06) kortstondig overnamen zonder waarschuwing of coördinatie met de regering van Wilson. Marcia Williams, de secretaris van Wilson, noemde het een 'generale repetitie'. Wilson nam kort daarna onverwacht ontslag, blijkbaar omdat de druk hem begon te raken.

Zoals de BBC concludeert:

De acties van Lord Mountbatten en hoge militaire en inlichtingenofficieren ondermijnden de democratie en brachten dit land op de rand van een staatsgreep. Toch is niemand ter verantwoording geroepen en is er geen behoorlijk onderzoek gedaan.

Zo'n onderzoek had op zijn minst als een klein afschrikmiddel kunnen dienen voor degenen, zoals de generaal die hem benaderde The Sunday Times, die opnieuw denken aan een staatsgreep.

Jonathan Cook is een freelance journalist gevestigd in Nazareth. Hij blogt op https://www.jonathan-cook.net/blog/.

Maak uw belastingaftrekbaar schenking vandaag naar onze Spring Fund Drive!