ROBERT PARRY: Nu de VS zich opnieuw bemoeien met Latijns-Amerika, een terugblik op hoe Washington genocide in Guatemala promootte

Terwijl de VS een nieuwe regering in Venezuela uitroepen, kijken we terug op hoe de regering-Reagan mensenrechtenschendingen in Guatemala promootte, waaronder de genocide op Indiase dorpen, zoals wijlen Robert Parry op 21 februari 2013 meldde.

By Robert Parry
Speciaal voor consortiumnieuws

SAl snel na zijn aantreden in 1981 stemde het nationale veiligheidsteam van president Ronald Reagan ermee in militaire hulp te verlenen aan het meedogenloze rechtse regime in Guatemala om het doel na te streven van het uitroeien van niet alleen ‘marxistische guerrilla’s’, maar ook hun ‘civiele steunmechanismen’, aldus een rapport. nieuw openbaar gemaakt document uit het Nationaal Archief.

In de daaropvolgende jaren hielp de militaire hulp van de regering-Reagan het Guatemalteekse leger precies dat te doen, door zich bezig te houden met de slachting van zo'n 100,000 mensen, inclusief wat een waarheidscommissie als genocide tegen de Maya-indianen in de noordelijke hooglanden beschouwde.

Onlangs ontdekte documenten in de Reagan Presidential Library in Simi Valley, Californië, onthullen ook dat Reagans Witte Huis contact opnam met Israël in een plan om congresbeperkingen op militaire uitrusting voor het Guatemalteekse leger te omzeilen.

In 1983 rapporteerde nationaal veiligheidsadviseur Oliver North (die later een centrale figuur werd in het Iran-Contra-schandaal) in een memo dat Reagan's plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur Robert McFarlane (een andere belangrijke Iran-Contra-figuur) Israël benaderde over de vraag hoe 10 UH-1H-helikopters aan Guatemala moesten worden geleverd om het leger grotere mobiliteit te geven in de counterinsurgency-oorlog.

Volgens deze documenten die ik vond in de Reagan-bibliotheek en andere documenten die eind jaren negentig werden vrijgegeven, is het ook duidelijk dat Reagan en zijn regering goed op de hoogte waren van de slachting die gaande was in Guatemala en elders in Midden-Amerika.

De ontspannen houding tegenover de brutaliteit van het Guatemalteekse regime kreeg vorm in het voorjaar van 1981 toen Reagan's ministerie van Buitenlandse Zaken "onze Midden-Amerikaanse ambassades liet weten dat het manieren heeft bestudeerd om een ​​nauwere, coöperatieve relatie met Guatemala te herstellen", aldus een Witte Huis. "Controlelijst situatiekamer" gedateerd 8 april 1981.

Het document voegde eraan toe: “De staat is van mening dat er een aantal veranderingen hebben plaatsgevonden die de Guatemalteekse leiders ontvankelijker zouden kunnen maken voor een nieuw Amerikaans initiatief: de Guatemalteken beschouwen de nieuwe regering als sympathieker voor hun problemen [en] ze zijn minder verdacht van de rol van de VS daarin. El Salvador”, waar de regering-Reagan de steun uitbreidde voor een ander rechts regime dat berucht was vanwege het afslachten van zijn politieke tegenstanders, waaronder katholieke geestelijken.

“De staat is tot de conclusie gekomen dat elke poging om de dialoog te herstellen een eerste, voorwaardevrije demonstratie van onze goede wil zou vereisen. Dit kan echter geen militaire verkopen omvatten, die ernstige kritiek van het Amerikaanse publiek en het Congres zouden uitlokken. De staat zal een reeks vertrouwenwekkende maatregelen ondernemen, zonder voorafgaande voorwaarden, die potentiële conflicten met de bestaande wetgeving tot een minimum beperken”, die vervolgens militaire hulp aan Guatemala verbood vanwege zijn lange staat van dienst op het gebied van mensenrechtenmisdaden.

De “checklist” voegde eraan toe dat het ministerie van Buitenlandse Zaken “ook heeft besloten dat de regering de Guatemalteekse regering op het hoogste niveau moet betrekken bij een dialoog over onze bilaterale betrekkingen en de initiatieven die we samen kunnen nemen om deze te verbeteren. Minister [van Buitenlandse Zaken Alexander] Haig heeft de [gepensioneerde] generaal Vernon Walters aangewezen als zijn persoonlijke afgezant om dit proces samen met president [Fernando Romeo] Lucas [Garcia] op gang te brengen.

“Als Lucas bereid is de verzekering te geven dat hij stappen zal ondernemen om de betrokkenheid van de regering bij het willekeurig vermoorden van politieke tegenstanders een halt toe te roepen en een klimaat te bevorderen dat bevorderlijk is voor een levensvatbaar verkiezingsproces, zullen de VS bereid zijn om onmiddellijk een aantal militaire verkopen goed te keuren.”

Maar het operatieve woord in die paragraaf was ‘willekeurig’. De regering-Reagan had er geen probleem mee burgers te doden als zij werden beschouwd als aanhangers van de guerrilla's die tegen de heersende oligarchen en generaals van het land hadden gevochten sinds de jaren vijftig, toen de CIA de omverwerping van de hervormingsgezinde president van Guatemala, Jacobo Arbenz, organiseerde.

Het sparen van de ‘niet-gepolitiseerde’

Het onderscheid werd vastgelegd in "Talking Points" voor Walters om een ​​persoonlijke ontmoeting met generaal Lucas en zijn senior adviseurs uit te voeren. Zoals in april 1981 in het Witte Huis werd uitgegeven, luidden de ‘Talking Points’:

“De president en secretaris Haig hebben mij aangewezen als [hun] persoonlijke afgezant om de bilaterale betrekkingen dringend te bespreken.

“Zowel de president als de secretaris erkennen dat uw land verwikkeld is in een oorlog met marxistische guerrillastrijders. Wij maken ons grote zorgen over de extern gesteunde marxistische ondermijning in Guatemala en andere landen in de regio. Zoals u weet hebben we al stappen ondernomen om Honduras en El Salvador te helpen deze agressie te weerstaan.

'De secretaris heeft mij hierheen gestuurd kijken of we een manier kunnen bedenken om materiële hulp aan uw regering te bieden. We hebben de negatieve publieke verklaringen van Amerikaanse functionarissen over de situatie in Guatemala tot een minimum beperkt. We hebben ervoor gezorgd dat het ministerie van Handel stappen onderneemt die de verkoop van militaire vrachtwagens en jeeps ter waarde van $3 miljoen aan het Guatemalteekse leger mogelijk maken.

“Met uw instemming stellen wij voor om u en eventuele functionarissen die u zou kunnen aanwijzen een inlichtingenbriefing te geven over regionale ontwikkelingen vanuit ons perspectief. Het is echter onze wens om substantieel verder te gaan dan de stappen die ik zojuist heb geschetst. Wij willen onze traditionele militaire bevoorradings- en trainingsrelatie zo snel mogelijk herstellen.

“Zoals we ons beiden bewust zijn, is dit nog niet haalbaar geweest vanwege onze interne politieke en juridische beperkingen met betrekking tot het gebruik door sommige elementen van uw veiligheidstroepen van het opzettelijk en willekeurig doden van personen die niet betrokken zijn bij de guerrillastrijders of hun civiele ondersteuningsmechanismen. . Ik heb het hier niet over de betreurenswaardige maar onvermijdelijke dood van onschuldigen door fouten in gevechtssituaties, maar over wat ons een berekend gebruik van terreur lijkt om niet-gepolitiseerde mensen of potentiële tegenstanders te immobiliseren.

“Als u mij de verzekering zou kunnen geven dat u stappen zult ondernemen om de officiële betrokkenheid bij het doden van personen die niet betrokken zijn bij de guerrillastrijders of hun civiele ondersteuningsmechanisme een halt toe te roepen, zouden we in een veel sterkere positie verkeren om met succes samen met het Congres een besluit te verdedigen om beginnen onze militaire bevoorradingsrelatie met uw regering te hervatten.”

Met andere woorden: hoewel de ‘gesprekspunten’ waren opgevat als een oproep om de ‘willekeurige’ slachting van ‘niet-gepolitiseerde mensen’ te verminderen, kwamen ze neer op een aanvaarding van tactieken van de verschroeide aarde tegen mensen die betrokken waren bij de guerrillastrijders en ‘hun civiele steun’. mechanisme." De manier waarop zich in Guatemala en in het nabijgelegen El Salvador afspeelde, was de massamoord op boeren in regio's die als sympathiek tegenover linkse opstandelingen werden beschouwd.

Kabels over moorden

Zoals weerspiegeld in de ‘Talking Points’ en zoals bevestigd door andere Amerikaanse overheidsdocumenten uit die periode, was de regering-Reagan zich er terdege van bewust dat het Guatemalteekse leger zich bezighield met massamoorden op Guatemalteekse burgers.

Volgens een ‘geheim’ telegram, eveneens uit april 1981, en vrijgegeven in de jaren negentig, bevestigde de CIA de bloedbaden door de Guatemalteekse regering, terwijl Reagan stappen ondernam om het verbod op militaire hulp te versoepelen. Op 1990 april 17 beschreef een CIA-telegram een ​​bloedbad door het leger in Cocob, nabij Nebaj op het Indiase grondgebied van Ixil, omdat men dacht dat de bevolking de linkse guerrillastrijders steunde.

Een CIA-bron meldde dat “de sociale bevolking de guerrillastrijders volledig leek te steunen” en dat “de soldaten gedwongen werden te schieten op alles wat bewoog.” Het CIA-telegram voegde eraan toe dat “de Guatemalteekse autoriteiten toegaf dat ‘veel burgers’ werden gedood in Cocob, van wie velen ongetwijfeld niet-strijders waren.” [Veel van de Guatemalteekse documenten die in de jaren negentig zijn vrijgegeven, zijn te vinden op de Nationaal veiligheidsarchief's Website.]

In mei 1981 stuurde Reagan, ondanks deze aanhoudende wreedheden, Walters op pad om de Guatemalteekse leiders te vertellen dat de nieuwe Amerikaanse regering de mensenrechtenembargo's op militair materieel wilde opheffen die de voormalige president Jimmy Carter en het Congres hadden opgelegd.

In wezen gaf Walters groen licht aan Guatemala om de praktijk van het afslachten van guerrillastrijders en hun civiele aanhangers voort te zetten, een counterinsurgency-strategie die tijdens enkele van de donkerste dagen van de oorlog in Vietnam werd toegepast bij beruchte incidenten als het bloedbad in My Lai.

De ‘Talking Points’ brachten de regering-Reagan ook op één lijn met de fel anticommunistische regimes elders in Latijns-Amerika, waar rechtse ‘doodseskaders’ ongestraft opereerden en niet alleen gewapende guerrilla’s liquideerden, maar ook burgers die sympathiseerden met linkse guerrillastrijders. oorzaken zoals het eisen van grotere economische gelijkheid en sociale rechtvaardigheid.

In de jaren zeventig verenigden Argentinië, Chili, Brazilië en andere Zuid-Amerikaanse landen zich zelfs in een grensoverschrijdend moordprogramma dat jacht maakte op linkse en andere politieke tegenstanders over de hele wereld, ook binnen de Verenigde Staten.

De golf van moordaanslagen, genaamd ‘Operatie Condor’, bereikte Washington DC op 21 september 1976, toen Chileense inlichtingendiensten een autobom tot ontploffing brachten waarbij de voormalige Chileense minister van Buitenlandse Zaken Orlando Letelier en de Amerikaanse collega Ronni Moffitt omkwamen terwijl ze over Massachusetts Avenue reden door een verkeersader. gebied dat bekend staat als Embassy Row.

De oorspronkelijke coverstory voor het moordcomplot was een ontmoeting bij de CIA met Vernon Walters, die toen plaatsvervangend CIA-directeur was onder CIA-directeur George HW Bush. Walters had ook als Amerikaans militair Attaché in Brazilië gediend ten tijde van een rechtse militaire staatsgreep in 1964.

Reagan wendde zich in 1981 opnieuw tot Walters om als ambassadeur van de president in het algemeen te dienen. Een van zijn belangrijkste taken was het coördineren met rechtse regeringen in heel Latijns-Amerika in hun escalerende oorlogen tegen linkse opstanden.

Rechtse slagerij

Ondanks zijn ontzagwekkende stijl vond Reagan vrijwel elke anticommunistische actie gerechtvaardigd, hoe wreed ook. Sinds zijn acht jaar in het Witte Huis zijn er geen historische aanwijzingen dat hij moreel verontrust was door het bloedbad en zelfs de genocide die plaatsvonden in Midden-Amerika, terwijl hij honderden miljoenen dollars aan militaire hulp verscheepte naar de betrokken strijdkrachten.

Het dodental was onthutsend: naar schatting 70,000 of meer politieke moorden in El Salvador, mogelijk 20,000 doden tijdens de Contra-oorlog in Nicaragua, ongeveer 200 politieke ‘verdwijningen’ in Honduras en ongeveer 100,000 mensen geëlimineerd tijdens een heropleving van politiek geweld in Guatemala. Het enige consistente element in deze slachtingen was de overkoepelende rationalisatie van de Koude Oorlog, die voor een groot deel voortkwam uit het Witte Huis van Ronald Reagan.

Ondanks hun veelvuldige beweringen van het tegendeel, is het bewijsmateriaal nu overweldigend dat Reagan en zijn adviseurs op basis van hun eigen interne documenten een duidelijk inzicht hadden in de buitengewone wreedheden die in Guatemala en elders plaatsvinden. Terwijl ze zich voorbereidden om militair materieel naar Guatemala te verschepen, wisten functionarissen van het Witte Huis dat het Guatemalteekse leger betrokken was bij massamoorden op de Maya's en andere vermeende vijanden.

Volgens een telegram van het ministerie van Buitenlandse Zaken lieten de Guatemalteekse leiders op 5 oktober 1981, toen ze Walters opnieuw ontmoetten, geen twijfel bestaan ​​over hun plannen. In de kabel stond dat generaal Lucas “duidelijk heeft gemaakt dat zijn regering zal doorgaan zoals voorheen, dat de repressie zal voortduren. Hij herhaalde zijn overtuiging dat de repressie werkt en dat de guerrilladreiging met succes zal worden bestreden.”

Mensenrechtenorganisaties zagen hetzelfde beeld. De Inter-Amerikaanse Mensenrechtencommissie bracht op 15 oktober 1981 een rapport uit, waarin de Guatemalteekse regering de schuld kreeg van ‘duizenden illegale executies’. [Washington Post, 16 oktober 1981]

Maar de regering-Reagan was vastbesloten het lelijke tafereel te vergoelijken. In een witboek van het ministerie van Buitenlandse Zaken, uitgegeven in december 1981, werd het geweld toegeschreven aan linkse “extremistische groeperingen” en hun “terroristische methoden”, aangespoord en gesteund door Cuba's Fidel Castro.

Wat de documenten uit de Reagan-bibliotheek nu duidelijk maken, is dat de regering niet eenvoudigweg ineffectief worstelde om deze bloedbaden in bedwang te houden, zoals het Amerikaanse perskorps doorgaans berichtte, maar dat zij volledig achter de slachting stond van mensen die deel uitmaakten van de “civiele steun” van de guerrillastrijders. mechanismen.”

Nog meer massamoorden

Amerikaanse inlichtingendiensten bleven bewijzen verzamelen van deze door de overheid gesponsorde bloedbaden. In een CIA-rapport uit februari 1982 werd een legeraanval door de zogenaamde Ixil-driehoek in de centrale provincie El Quiche beschreven.

“De bevelvoerende officieren van de betrokken eenheden hebben de opdracht gekregen om alle steden en dorpen die samenwerken met het Guerrilla Leger van de Armen [de EGP] te vernietigen en alle bronnen van verzet te elimineren”, aldus het rapport. “Sinds de operatie begon, zijn verschillende dorpen platgebrand en is een groot aantal guerrilla’s en collaborateurs gedood.”

Het CIA-rapport legde de modus operandi van het leger uit: “Wanneer een legerpatrouille weerstand ondervindt en vuur neemt vanuit een stad of dorp, wordt aangenomen dat de hele stad vijandig is en wordt deze vervolgens vernietigd.” Toen het leger een leeg dorp tegenkwam, werd “aangenomen dat het de EGP steunde, en het werd vernietigd. Er zijn honderden, mogelijk duizenden vluchtelingen in de heuvels zonder huizen om naar terug te keren.

“Het opperbevel van het leger is zeer tevreden met de eerste resultaten van de sweep-operatie en gelooft dat het succesvol zal zijn in het vernietigen van het belangrijkste EGP-steungebied en in staat zal zijn de EGP uit de Ixil-driehoek te verdrijven. De goed gedocumenteerde overtuiging van het leger dat de gehele Indiase bevolking van Ixil pro-EGP is, heeft een situatie gecreëerd waarin van het leger kan worden verwacht dat het geen genade geeft aan zowel strijders als niet-strijders.”

Op 2 februari 1982 schreef Richard Childress, een andere medewerker van Reagan op het gebied van de nationale veiligheid, een “geheime” memo aan zijn collega’s die deze realiteit ter plaatse samenvatten:

“Naarmate we vooruitgang boeken in onze aanpak van Latijns-Amerika, moeten we bewust de unieke problemen van Guatemala aanpakken. Het land beschikt over enkele van de slechtste prestaties op het gebied van de mensenrechten in de regio en vormt voor ons een beleidsdilemma. De erbarmelijke staat van dienst op het gebied van de mensenrechten maakt het, in zijn huidige vorm, de steun van de USG [Amerikaanse regering] onwaardig.

“De huidige leiding wordt al minstens vijftien jaar geteisterd door een voortdurende opstand en is volledig toegewijd aan een meedogenloos en onverzettelijk onderdrukkingsprogramma. Er is nauwelijks een soldaat te vinden die geen ‘guerrilla’ heeft gedood.”

De opkomst van Rios Montt

Reagan bleef zich echter inzetten voor het leveren van militair materieel aan het wrede regime van Guatemala. De regering verwelkomde dus de omverwerping van generaal Efrain Rios Montt in maart 1982 van de grondig met bloed besmeurde generaal Lucas.

Rios Montt, een uitgesproken fundamentalistisch christen, maakte indruk op Official Washington, waar de regering-Reagan onmiddellijk haar propagandamachinerie opvoerde om de 'wedergeboren'-status van de nieuwe dictator te hype als bewijs van zijn diepe respect voor het menselijk leven. Reagan noemde hem ‘een man met een grote persoonlijke integriteit’.

In juli 1982 was Rios Montt echter een nieuwe campagne tegen de verschroeide aarde begonnen, die hij zijn ‘geweren en bonen’-beleid noemde. De slogan betekende dat de gepacificeerde Indiërs ‘bonen’ zouden krijgen, terwijl alle anderen konden verwachten het doelwit te worden van ‘geweren’ van het leger. In oktober gaf Rios Montt in het geheim carte blanche aan de gevreesde inlichtingeneenheid ‘Archivos’ om de ‘doodseskader’-operaties uit te breiden. De 'Archivos', gevestigd in het presidentiële paleis, waren het brein achter veel van de meest beruchte moorden in Guatemala.

De Amerikaanse ambassade hoorde al snel meer verhalen over het leger dat Indiase bloedbaden aanrichtte. Op 21 oktober 1982 beschreef een telegram hoe drie ambassadefunctionarissen enkele van deze rapporten probeerden te controleren, maar in slecht weer terechtkwamen en de inspectie annuleerden. Toch gaf de kabel de best mogelijke draai aan de situatie. Hoewel ze de rapporten over de bloedbaden niet konden bekijken, kwamen de functionarissen van de ambassade “tot de conclusie dat het leger volledig eerlijk is en ons toestaat vermeende locaties van bloedbaden te controleren en te spreken met wie we maar willen.”

De volgende dag lanceerde de ambassade haar analyse (waarvan de regering-Reagan wist dat die door de feiten werd tegengesproken) dat de Guatemalteekse regering het slachtoffer was van een door de communisten geïnspireerde ‘desinformatiecampagne’. De analyse, gedateerd 22 oktober 1982, concludeerde “dat er in de VS een gezamenlijke desinformatiecampagne wordt gevoerd tegen de Guatemalteekse regering door groepen die de communistische opstand in Guatemala steunen.”

Het onoprechte rapport van de regering-Reagan beweerde dat “gewetensvolle mensenrechten- en kerkelijke organisaties”, waaronder Amnesty International, door de communisten waren gedupeerd en “misschien niet ten volle beseffen dat ze worden benut. Het doel van de campagne is eenvoudig: het Guatemalteekse leger de wapens en uitrusting ontzeggen die de VS nodig hebben om de guerrillastrijders te verslaan.

“Als degenen die dergelijke desinformatie bevorderen het Congres ervan kunnen overtuigen, via de gebruikelijke opiniemakers, de media, de kerk en mensenrechtengroeperingen, dat de huidige GOG [regering van Guatemala] zich schuldig maakt aan grove mensenrechtenschendingen, weten ze dat het Congres zal weigeren Guatemala krijgt de militaire hulp die het nodig heeft. Degenen die de communistische opstand steunen, wedden op een toepassing, of beter gezegd een verkeerde toepassing, van het mensenrechtenbeleid om zo de GOG te schaden en zichzelf te helpen.”

Het begroeten van de dictator

Reagan sloot zich persoonlijk aan bij deze PR-campagne om mensenrechtenonderzoekers en anderen die accuraat berichtten over mensenrechtenmisdaden waarvan de regering maar al te goed wist dat ze waar waren, in diskrediet te brengen. Op 4 december 1982, na een ontmoeting met Rios Montt, prees Reagan de generaal als “volledig toegewijd aan de democratie” en voegde eraan toe dat de regering van Rios Montt “een rotzooi kreeg” op het gebied van de mensenrechten. Reagan negeerde de toenemende berichten dat honderden Mayadorpen werden uitgeroeid.

Op 6 januari 1983 kreeg Rios Montt te horen dat de Verenigde Staten de militaire verkopen aan Guatemala zouden hervatten. De dictator sprak zijn dank uit, aldus een kabel van de Amerikaanse ambassade, “waarin hij zei dat hij ervan overtuigd was dat de USG Guatemala nooit in de steek had gelaten. Hij merkte op dat de guerrillastrijders in het land en hun propagandamachine in het buitenland nu gezamenlijke aanvallen op beide regeringen zouden lanceren.”

Op 7 januari 1983 hief Reagan formeel het verbod op militaire hulp aan Guatemala op en gaf toestemming voor de verkoop van $ 6 miljoen aan militaire hardware. De goedkeuring had betrekking op reserveonderdelen voor UH-1H-helikopters en A-37-vliegtuigen die worden gebruikt bij counterinsurgency-operaties. Radio's, batterijen en batterijopladers zaten ook in het pakket.

Ondertussen ging de Amerikaanse regering door met het verdoezelen van het bloedvergieten in Guatemala. Woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, John Hughes, zei dat het politieke geweld in de Guatemalteekse steden “dramatisch is afgenomen” en dat de omstandigheden op het platteland ook zijn verbeterd.

In februari 1983 maakte een geheim CIA-telegram echter melding van een toename van “vermoedelijk rechts geweld” met ontvoeringen van studenten en docenten. Lichamen van slachtoffers verschenen in sloten en geulen. CIA-bronnen herleidden deze politieke moorden tot het bevel van Rios Montt aan de “Archivos” in oktober om “vermoedelijke guerrilla’s naar eigen inzicht te arresteren, vast te houden, te ondervragen en te vernietigen.”

Ondanks deze griezelige feiten ter plaatse werd in het jaarlijkse mensenrechtenonderzoek van het ministerie van Buitenlandse Zaken de zogenaamd verbeterde mensenrechtensituatie in Guatemala geprezen. “Het algehele gedrag van de strijdkrachten was tegen het einde van het jaar verbeterd” 1982, aldus het rapport.

Een ander beeld, dat veel dichter bij de geheime informatie van de Amerikaanse regering lag, kwam van onafhankelijke mensenrechtenonderzoekers. Op 17 maart 1983 veroordeelde Americas Watch het Guatemalteekse leger wegens wreedheden op het gebied van de mensenrechten tegen de Indiase bevolking.

De New Yorkse advocaat Stephen L. Kass zei dat deze bevindingen het bewijs bevatten dat de regering “vrijwel willekeurige moorden pleegde op mannen, vrouwen en kinderen van elke boerderij die door het leger werd beschouwd als mogelijk ondersteunend aan guerrilla-opstandelingen.”

Vrouwen op het platteland die verdacht werden van guerrilla-sympathieën werden vóór hun executie verkracht, zei Kass, eraan toevoegend dat kinderen “in brandende huizen werden gegooid. Ze worden in de lucht gegooid en met bajonetten gespietst. We hebben heel veel verhalen gehoord over kinderen die bij de enkels werden opgepakt en tegen palen werden geslingerd, zodat hun hoofden werden vernietigd.” [AP, 17 maart 1983]

Israël erbij betrekken

In het openbaar bleven hoge Reagan-functionarissen een blij gezicht trekken. In juni 1983 prees speciaal gezant Richard B. Stone de “positieve veranderingen” in de regering van Rios Montt, en Rios Montt drong bij de Verenigde Staten aan op tien UH-10H-helikopters en zes marinepatrouilleboten, des te beter om op guerrillastrijders en hun sympathisanten te jagen.

Omdat Guatemala niet beschikte over de Amerikaanse buitenlandse militaire verkoopkredieten of over het geld om de helikopters te kopen, zocht Reagan's nationale veiligheidsteam naar onconventionele manieren om de levering van de uitrusting te regelen die het Guatemalteekse leger betere toegang zou geven tot bergachtige gebieden waar guerrilla's en hun civiele aanhangers zich bevonden. verbergen.

Op 1 augustus 1983 riepen Oliver North en Alfonso Sapia-Bosch, de assistenten van de Nationale Veiligheidsraad, gerapporteerd aan de nationale veiligheidsadviseur William P. Clark dat zijn plaatsvervanger Robert “Bud” McFarlane van plan was zijn Israëlische kanalen te exploiteren om de helikopters voor Guatemala veilig te stellen. [Voor meer informatie over de Israëlische kanalen van McFarlanes, zie Consortium Nieuws "Hoe Neocons het Midden-Oosten hebben verpest.“]

“Met betrekking tot de lening van tien helikopters hebben wij begrepen dat Bud dit met de Israëli’s zal bespreken”, schreven North en Sapia-Bosch. “Er zijn verwachtingen dat die er zullen komen. Een andere mogelijkheid is om een ​​oefening te doen met de Guatemalteken. We zouden dan Amerikaanse monteurs en Guatemalteekse onderdelen gebruiken om hun helikopters op te knappen.’

Er waren echter meer politieke veranderingen op til in Guatemala. Het wraakzuchtige christelijke fundamentalisme van Rios Montt was, zelfs naar Guatemalteekse maatstaven, zo uit de hand gelopen dat generaal Oscar Mejia Victores op 8 augustus 1983 met een nieuwe staatsgreep de macht greep.

Ondanks de machtsverschuiving bleven de Guatemalteekse veiligheidstroepen straffeloos moorden, en gingen uiteindelijk zo ver dat zelfs de Amerikaanse ambassade bezwaar maakte. Toen in november 1983 drie Guatemalteken die voor het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling werkten, werden vermoord, vermoedde de Amerikaanse ambassadeur Frederic Chapin dat de 'Archivos'-hitseskaders een boodschap naar de Verenigde Staten stuurden om zelfs maar milde druk op de mensenrechten af ​​te wenden.

Eind november stelde de regering, in een korte blijk van ongenoegen, de verkoop van $ 2 miljoen aan reserveonderdelen voor helikopters uit. De maand daarop stuurde Reagan de reserveonderdelen echter toch. In 1984 slaagde Reagan er ook in druk uit te oefenen op het Congres om 300,000 dollar aan militaire training voor het Guatemalteekse leger goed te keuren.

Halverwege 1984 was Chapin, die verbitterd was geraakt over de koppige brutaliteit van het leger, verdwenen en vervangen door een extreemrechtse politieke aangestelde genaamd Alberto Piedra, die helemaal voor meer militaire hulp aan Guatemala was. In januari 1985 bracht Americas Watch een rapport uit waarin werd opgemerkt dat Reagan's ministerie van Buitenlandse Zaken "blijkbaar meer bezorgd is over het verbeteren van het imago van Guatemala dan over het verbeteren van de mensenrechten."

Volgens nu vrijgegeven Amerikaanse gegevens omvatte de Guatemalteekse realiteit ook martelingen uit de Middeleeuwen. Een telegram van de Defense Intelligence Agency meldde dat het Guatemalteekse leger halverwege de jaren tachtig een luchtmachtbasis in Retalhuleu gebruikte als centrum voor het coördineren van de counterinsurgency-campagne in het zuidwesten van Guatemala.

Aan de basis werden putten gevuld met water om gevangengenomen verdachten vast te houden. “Naar verluidt stonden er kooien boven de putten en was het waterniveau zodanig dat de individuen die daarin werden vastgehouden, gedwongen werden zich aan de tralies vast te houden om hun hoofd boven water te houden en verdrinking te voorkomen”, aldus het DIA-rapport. Later werden de putten gevuld met beton om het bewijsmateriaal te verwijderen.

Volgens het DIA-rapport gebruikte het Guatemalteekse leger de Stille Oceaan als een andere dumpplaats voor politieke slachtoffers. Lichamen van doodgemartelde opstandelingen en van levende gevangenen die waren gemarkeerd voor ‘verdwijning’ werden in vliegtuigen geladen die over de oceaan vlogen, waar de soldaten de slachtoffers in het water duwden.

Regionale slachting

Guatemala was uiteraard niet het enige Midden-Amerikaanse land waar Reagan en zijn regering brutale counterinsurgency-operaties steunden en vervolgens probeerden de bloedige feiten te verdoezelen.

Reagan's poging tot vervalsing van de historische gegevens was ook een kenmerk van de conflicten in El Salvador en Nicaragua. In één geval haalde Reagan persoonlijk uit naar een individuele mensenrechtenonderzoeker genaamd Reed Brody, een advocaat uit New York die beëdigde verklaringen had verzameld van meer dan 100 getuigen van wreedheden begaan door de door de VS gesteunde Contra-rebellen in Nicaragua die vochten om de linkse partij van het land omver te werpen. Sandinistische regering.

Boos door de onthullingen over zijn favoriete ‘vrijheidsstrijders’ hekelde Reagan Brody in een toespraak op 15 april 1985. De president noemde Brody ‘een van de aanhangers van dictator [Daniel] Ortega, een sympathisant die het Sandinisme openlijk heeft omarmd.’

Privé had Reagan een veel nauwkeuriger inzicht in de ware aard van de Contra's. Op een bepaald moment in de Contra-oorlog wendde Reagan zich tot CIA-functionaris Duane Clarridge en eiste dat de Contra's zouden worden gebruikt om enkele door de Sovjet-Unie geleverde helikopters te vernietigen die in Nicaragua waren aangekomen. In zijn memoires herinnerde Clarridge zich dat “President Reagan mij apart nam en vroeg: 'Dewey, kun je die vandalen van je niet zover krijgen om dit werk te doen.'” [Zie die van Clarridge. Een spion voor alle seizoenen.]

Pas in 1999, tien jaar nadat Ronald Reagan zijn ambt verliet, werd de schokkende omvang van de griezelige realiteit over de wreedheden in Guatemala onthuld door een waarheidscommissie die zwaar leunde op documenten die president Bill Clinton had laten vrijgeven.

Op 25 februari 1999 schatte de Historical Clarification Commission dat de 34 jaar durende burgeroorlog het leven had gekost aan zo'n 200,000 mensen, waarbij de meest woeste bloedvergieten plaatsvonden in de jaren tachtig. Het panel schatte dat het leger verantwoordelijk was voor 1980 procent van de moorden en linkse guerrillastrijders voor drie procent. Vier procent werd als onopgelost beschouwd.

Het rapport documenteert dat het leger in de jaren tachtig 1980 bloedbaden heeft gepleegd tegen Mayadorpen. “De bloedbaden waarbij hele Maya-dorpen werden geëlimineerd zijn geen verraderlijke beschuldigingen, noch verzinsels, maar een authentiek hoofdstuk in de geschiedenis van Guatemala”, concludeerde de commissie.

Het leger “heeft de Maya-gemeenschappen volledig uitgeroeid en hun vee en gewassen vernietigd”, aldus het rapport. In de noordelijke hooglanden noemde het rapport de slachting ‘genocide’. [Washington Post, 26 februari 1999]

Naast het uitvoeren van moorden en ‘verdwijningen’ hield het leger zich routinematig bezig met marteling en verkrachting. “De verkrachting van vrouwen, tijdens marteling of voordat ze werden vermoord, was een gangbare praktijk” door het leger en paramilitaire troepen, aldus het rapport.

Amerikaanse schuld

Het rapport voegde eraan toe dat de “regering van de Verenigde Staten, via verschillende instanties, waaronder de CIA, directe en indirecte steun verleende aan sommige [van deze] staatsoperaties.” Het rapport concludeerde dat de Amerikaanse regering ook geld en training gaf aan een Guatemalteeks leger dat ‘genocidedaden’ tegen de Maya’s pleegde.

“In de overtuiging dat de doeleinden alles rechtvaardigden, voerden het leger en de staatsveiligheidstroepen blindelings de anticommunistische strijd voort, zonder respect voor enige wettelijke principes of de meest elementaire ethische en religieuze waarden, en verloren op deze manier volledig elke schijn van menselijke moraal.” zei commissievoorzitter Christian Tomuschat, een Duitse jurist.

“In het kader van de counterinsurgency-operaties die tussen 1981 en 1983 werden uitgevoerd, pleegden agenten van de Guatemalteekse staat in bepaalde regio’s van het land genocide tegen groepen van het Maya-volk,” voegde Tomuschat eraan toe. [NYT, 26 februari 1999]

In het rapport werden geen schuldige personen genoemd, noch in Guatemala, noch in de Verenigde Staten. Maar de Amerikaanse functionaris die het meest direct verantwoordelijk was voor het hernieuwen van de Amerikaanse militaire hulp aan Guatemala en het aanmoedigen van de regering in de jaren tachtig was Ronald Reagan.

De grote Amerikaanse kranten besteedden weliswaar slechts vluchtig aandacht aan het rapport van de waarheidscommissie. The New York Times maakte er de volgende dag het hoofdverhaal van. The Washington Post speelde het binnen af ​​op pagina A19. Beiden wezen op de verontrustende rol van de CIA en andere Amerikaanse overheidsinstanties in de tragedie in Guatemala. Maar nogmaals, geen enkele Amerikaanse functionaris werd bij naam verantwoordelijk gehouden.

In maart 1, 1999, de Washington Post's De neoconservatieve redactie ging in op de bevindingen, maar confronteerde ze niet, behalve door president Carter de schuld te geven van het stopzetten van de militaire hulp aan Guatemala in de jaren zeventig, waardoor de Verenigde Staten er zogenaamd van zouden worden weerhouden om Guatemala's gruwelijke mensenrechtengedrag te beteugelen.

Het hoofdartikel betoogde dat het wapenembargo een einde maakte aan ‘de minimale terughoudendheid die zelfs een zwakke Amerikaanse aanwezigheid te bieden had’. Het hoofdartikel maakte geen melding van het substantiële bewijs dat Reagan's hervatting van de militaire hulp in de jaren tachtig het Guatemalteekse leger efficiënter had gemaakt in het afslachten van zijn vijanden, gewapend en ongewapend. Zonder duidelijk gevoel voor ironie, de Post Het hoofdartikel eindigde met de opmerking: “We hebben onze eigen waarheidscommissie nodig”, hoewel er geen vervolg op dat idee kwam.

Tijdens een bezoek aan Midden-Amerika op 10 maart 1999 verontschuldigde president Bill Clinton zich voor de Amerikaanse steun aan rechtse regimes in Guatemala, die teruggaat tot 1954. “Voor de Verenigde Staten is het belangrijk dat ik duidelijk zeg dat de steun voor strijdkrachten en inlichtingeneenheden die zich schuldig maakten aan geweld en wijdverbreide repressie hadden ongelijk, en de Verenigde Staten mogen die fout niet herhalen”, zei Clinton. [Washington Post, 11 maart 1999]

In Washington was er echter geen interesse, laat staan ​​vastberadenheid, om iemand verantwoordelijk te houden voor het helpen en aanzetten tot de slachting. Het verhaal van de genocide in Guatemala en de medeplichtigheid van de regering-Reagan verdween snel in het grote Amerikaanse geheugengat.

Voor mensenrechtenmisdaden op de Balkan en in Afrika eisten de Verenigde Staten internationale tribunalen om overtreders en hun politieke beschermers van oorlogsmisdaden te arresteren en te berechten. In Irak vierde president George W. Bush het proces en de executie van de Iraakse dictator Saddam Hoessein wegens politiek gemotiveerde moorden.

Rios Montt (overleden op 1 april 2018 op 91-jarige leeftijd), na jarenlang de gerechtigheid te hebben ontweken onder verschillende amnestiemaatregelen, werd uiteindelijk aangeklaagd en berecht. (Hij werd in 2013 veroordeeld wegens genocide en misdaden tegen de menselijkheid, maar een hogere rechtbank, vol politieke bondgenoten, vernietigde zijn veroordeling.)

Maar zelfs nu de worstelende democratieën in Latijns-Amerika voorzichtige stappen hebben ondernomen om enkele van hun ergste mensenrechtenschenders ter verantwoording te roepen, heeft er in de Verenigde Staten geen inhoudelijke discussie plaatsgevonden over het onder ogen zien van de afschuwelijke geschiedenis van de jaren tachtig en Reagans schuldgevoel.

In plaats van een debat over Reagan als oorlogsmisdadiger die genocide heeft geholpen, wordt de voormalige president geëerd als een conservatief icoon met zijn naam verbonden aan Washington National Airport en tal van andere openbare sites. Chris Matthews van MSNBC heeft Reagan bestempeld als “een van de groten aller tijden”, en Democraten (waaronder Barack Obama) prijzen Reagan regelmatig in vergelijking met moderne rechtse Republikeinen.

Wanneer de Amerikaanse nieuwsmedia kortstondig de barbaarsheden van de jaren tachtig in Midden-Amerika onderkennen, gebeurt dat in de context van de manier waarop die kleine landen moedig hun gewelddadige verleden onder ogen zien. Er is nooit enige suggestie geweest dat de Verenigde Staten er een grote hand in hadden en dit voorbeeld zouden moeten volgen.

De overleden onderzoeksjournalist Robert Parry vertelde veel van de Iran-Contra-verhalen voor The Associated Press en Newsweek in 1980. U kunt een consortiumnieuws worden lid en ontvang een set van drie boeken geschreven door Parry.