Dit is een van de grootste algemene stakingen ter wereld geweest, schrijft Vijay Prasad uit Kerala, terwijl de sociale onrust groeit in Marokko, Soedan, Nigeria en Los Angeles.
Werknemers over de hele wereld begroeten
2019 Met golf van demonstraties
By Vijay Prashad
Tricontinentaal: Instituut
voor Sociaal Onderzoek
Over twee dagen - jan. Op 8 en 9 gingen ruim 160 miljoen arbeiders in India in staking. Dit is een van de grootste algemene stakingen ter wereld geweest. De arbeiders, uitgeput door bijna drie decennia neoliberaal beleid en door de aanval op hun rechten, kwamen de straat op om hun pleidooi te houden voor een beter levensonderhoud en democratie op de werkvloer. Blokkades op treinsporen en rijkswegen sloten delen van het land af.
In Bengaluru sloten IT-arbeiders zich aan bij de staking. In Himachal Pradesh kwamen arbeiders bijeen om een einde te eisen aan de onzekere werkgelegenheid bij de overheid. Werknemers uit een breed scala van sectoren, van de productie tot de gezondheidszorg, sloten zich aan bij de staking. Er is geen reactie van de overheid gekomen. Lees alstublieft mijn verslag op de staking.
Mijn rapport is geschreven vanuit Kerala, waar vrijwel de gehele beroepsbevolking staakte. Deze aanval komt na de machtigen Vrouwenmuur die op 1 januari werd gebouwd. Voor een vollediger beeld van wat 5.5 miljoen vrouwen ertoe bracht een muur langs Kerala te vormen, zie mijn verslag. De titel van deze nieuwsbrief komt uit een bekend gedicht van de inmiddels radicale dichter Vayalar Ramavarma (1928-1975). Als arbeiders strijden, schrijft Vayalar, “is dat dan niet iets om het land trots op te maken?”
Marokko, Soedan, Nigeria en Los Angeles
Deze tweedaagse staking komt op het moment dat arbeiders over de hele wereld 2019 begroetten met een golf van demonstraties – van de ‘maand van woede’ die in Marokko werd gelanceerd door de vakbonden, tot de protesten in Soedan over stijgende prijzen; van de lerarenstaking in Los Angeles tot de mogelijke algemene staking in Nigeria over de lonen.
Demonstranten in Hamirpur, Himachal Pradesh, India. (Rahul)
Een internationaal vakbondsconfederatie verslag van vorig jaar is gebleken dat steeds meer landen werknemers uitsluiten van de arbeidswetten – 65 procent van de landen, volgens de laatste telling – en arbeidsmigranten, werknemers in de publieke sector en anderen uitsluiten van de rechten die hun worden geboden. Er zijn alle aanwijzingen dat de aanval op de rechten van werknemers en de democratie op de werkplek zal voortduren, ondanks de onrust onder de werknemers.
India
Brinda Karat, reflecteert een leider van de Communistische Partij van India (Marxistisch) – in onze januari Dossier– over de staat van dienst van de huidige extreemrechtse regering in India, de BJP, en over de uitdagingen waar links voor staat om een alternatieve agenda op te stellen die aan het volk kan worden voorgelegd bij de algemene verkiezingen van april 2019. Karat geeft een scherpe beoordeling van de aanvallen op vrouwen en de kleinering van het project van vrouwenemancipatie in India:
“De afgelopen decennia zijn vrouwen de openbare ruimte betreden om te werken en te leven. Ze hebben hun talenten, hun vaardigheden en hun capaciteiten op tal van terreinen gevestigd. Er is verzet geweest tegen deze toegenomen bewering. Het verzet wordt gevormd door extreme vrouwenhaat – of een sterk gevoel in delen van onze samenleving dat vrouwen een specifieke plaats hebben en dat iedereen die de grens overschrijdt, gestraft kan worden. Deze culturele muren waarachter vrouwen en meisjes geacht worden te leven (met enkele uitzonderingen voor bepaalde klassen), zijn sterker dan de hoge muren van een gevangenis. Wanneer een vrouw wordt verkracht, wordt zij beschuldigd van het betreden van de openbare ruimte, van het feit dat zij een vrije burger is, van de kleding die zij draagt, van de persoon met wie zij spreekt, van de plaats en tijd waar zij was. Het is de vrouw die verantwoordelijk wordt gehouden voor de misdaad. Dat is het karakter van de vrouwenhaat.”
Kerala, 2019. (Sivaprasad Parinhattummuri)
Karats interview gaat dieper in op de moeilijke situatie onder de regering van premier Narendra Modi. Zij maakt bijvoorbeeld de volgende punten:
- Als gevolg van het Indiase overheidsbeleid is de agrarische nood acuut: tijdens het bewind van deze regering pleegden gemiddeld 12,000 boeren zelfmoord. De werkloosheid is op zijn hoogst.
- India valt op door de toegenomen ongelijkheid onder het bewind van Modi. Slechts 1 procent van de bevolking bezit 68 procent van het totale vermogen van huishoudens, een stijging van bijna 20 punten in de afgelopen vijf jaar. Aan de andere kant heeft volgens het sociaal-economische onderzoek van de regering ruim 90 procent van de Indiase bevolking een inkomen van minder dan 10,000 roepies, oftewel 143 dollar, per jaar.
Het is geen vanzelfsprekendheid dat grote ongelijkheid en sociale problemen tot een progressieve politiek leiden. In een dergelijke context is het net zo waarschijnlijk dat de cultuur van solidariteit onder de arbeidersklasse erodeert en het sociale geweld toeneemt, waardoor de voedingsbodem voor de neofascistische politiek ontstaat. Met dat doel voor ogen pleit Karat ervoor dat links in India – maar ook elders – zich moet bezighouden met de rigiditeiten van onze cultuur.
Culturen die door het kapitalisme en de markt worden gepromoot, bevorderen en verheerlijken het individualisme en bevorderen individualistische oplossingen. Dit alles draagt bij aan de depolitisering van een hele generatie jonge mensen. Dit is zeker een uitdaging: hoe kunnen we de meest effectieve manieren vinden om onze boodschap aan de jeugd over te brengen. In India wordt de klassenuitbuiting dan weer geïntensiveerd door het kastensysteem en omgekeerd. Het opbouwen van verzetsstrijd tegen het kastensysteem en de kastenonderdrukking en het verbinden van dergelijke strijd met de strijd tegen het kapitalisme in termen van strijd en doelstellingen is ook een uitdaging. Vakbonden en andere klassenorganisaties moeten zeker assertiever en aandachtiger zijn voor deze aspecten.
Links, zo suggereert Karat, moet zich volledig mengen in de strijd over de definitie van de voorwaarden van een cultuur. Vragen over waardigheid en discriminatie zijn van fundamenteel belang voor de ontwikkeling van een progressieve politiek. Geen enkele emancipatorische beweging kan elke vorm van sociale hiërarchie de rug toekeren. De democratische impuls moet zijn weg vinden naar de meest rigide culturele vormen.
Karat biedt een helder oordeel over de uitdagingen voor links bij de komende verkiezingen in India.
Brazilië
Ondertussen kijkt João Pedro Stedile vanuit Brazilië terug op de Braziliaanse verkiezingen waarbij de neofascist Jair Bolsonaro tot president werd verkozen. Stedile's interview, dat je kunt lezen hier, verklaart de huidige, lelijke context in Brazilië. Bolsonaro heeft al snel bewezen dat hij gelijk had met alle zorgen over zijn politiek. Stedile gelooft dat het enige tegengif tegen Bolsonaro een levendige arbeidersbeweging is; niet alleen op het platteland, maar ook in de stedelijke periferie.
Ondertussen heeft ons Tricontinental: Institute for Social Research-team in São Paulo – André Cardoso, Cristiane Tiemi en Olivia Carolino – een volledige beoordeling (in het Portugees) van de Braziliaanse economie voor 2019. Een nieuwe wet verlaagt het minimumloon, terwijl een andere reeks decreten de inheemse gemeenschappen van Brazilië rechtstreeks aanvalt. Het departement dat verantwoordelijk is voor inheemse rechten, of FUNAI, zal zijn toezicht verliezen aan het ministerie van landbouw, dat gedomineerd wordt door belangen op het gebied van landbouw, houtkap en mijnbouw. Bolsonaro's minister van Landbouw Tereza Cristina Dias was de leider van de landbouwbedrijvenlobby in het Congres. Sonia Guajajara, de leider van de Nationale Articulatie van de Inheemse Volkeren van Brazilië, of APIB, zei na de beslissingen van Bolsonaro: “Wij zijn de eersten die worden aangevallen. Wij moeten de eerste zijn die reageert.”
Palestina
Wij moeten de eerste zijn die reageert. Dit zou een uitdrukking zijn die de Palestijnse communist bekend voorkomt Shadia Abu Ghazaleh, geboren in Nablus in 1949 en vermoord in 1968. In 1967 sloot Abu Ghazaleh zich aan bij het nieuw gevormde Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Ze verliet haar studie in Caïro tot ontsteltenis van haar familie, die hun huis in Palestina was kwijtgeraakt. ‘Wat heb je aan een universitair diploma,’ vroeg Abu Ghazaleh hen, ‘als ik thuis geen muur heb om het aan te bevestigen?’
Vorig jaar werden 56 Palestijnse kinderen, de meesten uit Gaza, gedood door het Israëlische leger. De aandacht is verlegd naar de verkiezingen in Israël, maar er is weinig aandacht voor de Israëlische oorlogsmisdaden tegen de Palestijnen.
Schilderij van Shadia Abu Ghazaleh door Shad Khatibi.
Adalah, het juridische centrum voor Palestina, merkt dit op in een nieuwe verslag dat Israël geen bereidheid heeft getoond om een onderzoek in te stellen naar de moordpartijen in de perimeter van Gaza. Het roept op tot de tussenkomst van het Internationaal Strafhof. Er zal er geen verschijnen.
Het blijft de taak van de mensen om het voorbeeld van Shadia Abu Ghazaleh te volgen en actie te ondernemen om de opening van een nieuwe weg naar vrede in Palestina te forceren. Hun strijd zal een strijd zijn om hun land trots te maken.
Vijay Prashad is een Indiase historicus, journalist, commentator en een marxistische intellectueel. Hij is uitvoerend directeur van Tricontinental: Instituut voor Sociaal Onderzoek en de hoofdredacteur van LinksWoordboeken.
De foto's in dit artikel zijn gemaakt door Rahul, an onafhankelijke journalist gevestigd in Anantapur (Andhra Pradesh), wiens werk te zien is op de Volksarchief van landelijk India.
Bedankt voor de berichtgeving over deze belangrijke gebeurtenis in India, die volledig genegeerd is door de reguliere media in de VS, evenals door verschillende sites die als vooruitstrevend worden beschouwd. Het is duidelijk dat de plutocraten niet willen dat het publiek wordt geïnformeerd over de omvang van de onrust in de wereld.
Dit is de weg.
De volgende stap is mondiale coördinatie en cohesie.
Degenen die blijven dromen van een wereld gebaseerd op liefde en eerlijkheid, worden vermoord en uitgehongerd door de meedogenloze heersers en hun valse geldslavernijplannen. De slechtsten onder ons hebben de rest van ons in de ban. Hun onderdrukkingstechnieken zijn historisch gezien maar al te effectief geweest.
Tenzij we de rijken en machtigen omver kunnen werpen en een echte democratie kunnen vestigen die voor iedereen werkt, ben ik genoodzaakt te zeggen dat alle levende wezens veel beter af zouden zijn als de menselijke soort van de aarde zou verdwijnen.
Zoals John Wilson zei: een massale staking in India, en het kijken naar Amerikaans ‘nieuws’ wordt niet eens ter sprake gebracht, zelfs niet terloops.
Hier is dus een aanwijzing: om het aangrenzende artikel over het besmeuren van Corbyn en Assange te begrijpen – in het bijzonder waarom het establishment Corbyn of iemand zoals hij wil verpletteren – moet dit artikel van Vijay eerst worden gelezen. Wanneer wij proles worden getrakteerd op het schouwspel van de vervolging en belastering van iedereen in een leiderschapsrol die de waarheid spreekt tegen de macht of dat zelfs maar probeert, is het de bedoeling dat we de boodschap in ons opnemen dat ‘verzet nutteloos is’, of dat ‘ook dit zal gebeuren’. jou overkomen.”
De 1% maakt zich zorgen. Hoe intens de propaganda, het witwassen, het aanmatigen, etc. ook zijn, de enorme mondiale ongelijkheid die langzaam aan de kook is, kan niet worden verborgen. Overal beginnen mensen te beseffen dat geconcentreerde rijkdom en macht bedoeld zijn om de mensheid in een permanente staat van modern middeleeuwsisme te kanaliseren. Er zullen alleen heren en boeren zijn. Carl Rove was een van hun vele, vele profeten.
Bedankt vinnieoh. Ik zei tegen een collega-lezer/commentator dat ik het concept van Genade aan het onderzoeken was, omdat ik er zeker van was dat Wij (Het Volk) inspraak zouden hebben in de komende Waarheids- en Verzoeningshoorzittingen, toen ik besefte dat er mensen waren die dat zo vonden. verwerpelijk, dat ze waarschijnlijk geen zorgvuldige aandacht verdienden, mensen zoals degene die je hier noemde...
Ik was een hoopvol persoon; geen optimist, maar een realist met hoopvolle neigingen. Tijdens de W Bush-jaren heb ik met afgrijzen gezien hoe dit land zich tot oorlog verplichtte tot in de verste horizonten en daarbuiten. En ik keek ook met ontzag toe hoe Rove, Cheney en anderen zo behendig alle kritiek en protesten te slim af waren. Rove is echt een ziek individu; wat nog erger is, zijn alle andere zieke individuen (wiens namen en functies voor ons verborgen blijven) – hun handlangers – die werkelijk en trouw aan boord zijn van deze verkeerde afslag voor de mensheid.
De dingen die mij hoop gaven, zijn volbracht in mijn geboorteland: afschaffing van de slavernij; algemeen kiesrecht; afschaffing van kinderarbeid en de korte periode van eerlijkheid op de werkplek; het ontwaken van het milieu en de daaropvolgende pogingen om de ergste van onze industriële veronachtzaming te verzachten; en de laatste tijd de afname van de vervolging van niet-heteroseksuele personen. En nu wordt het duidelijk dat minstens 40% van mijn medeburgers (aangemoedigd door het kiescollege) dit allemaal ingetrokken zouden zien. Ter verduidelijking: ik steunde of stemde niet voor HRC, en ik wist heel goed dat we genaaid waren, ongeacht welk orgaan “gekozen” werd.
Ja inderdaad, een strijd van monumentale proporties. Maar omdat ik oorspronkelijk uit Kerala kom, word ik toch stil als ik denk dat dit de enige staat in de Indiase Unie is waar industrieën niet bestaan. Dat de belangrijkste inkomstenstroom voor de staat afkomstig is van buitenlandse geldovermakingen, van mensen zoals ik die de kans hebben gehad om naar het buitenland te gaan en in hun levensonderhoud te voorzien. Het is de olierijkdom uit de Golf vanaf de jaren zeventig, die binnen het bereik van Kerala lag, die ertoe leidde dat hordes geschoolde arbeiders en arbeiders een baan vonden in landen als Koeweit, Saoedi-Arabië, Oman en dergelijke. Anders zou de staat de armste van alle landen zijn geweest. de 70 staten van de Unie. Voor zover de rechten van werknemers zijn omarmd door de verschillende communistische regeringen die aan de macht zijn gekomen, was de eerste deelstaatregering van Kerala, als ik de feiten goed heb, de eerste democratisch gekozen regering ter wereld. Aan de andere kant heeft het ondernemingen en industrieën ervan weerhouden zich te vestigen uit angst voor arbeidsconflicten, en er zijn talloze voorbeelden waarin dat gebeurt. Vooral vrouwen hebben een stem gevonden, deels vanwege de hoge mate van geletterdheid van de staat, maar ook vanwege het lef om het establishment uit te dagen – ja zelfs in zogenaamd alleen door mannen gedomineerde heilige plaatsen zoals Sabrimala. Het lijkt erop dat alleen vrouwen uit de meerderheidsreligie, zoals de hindoes, protesteren tegen hun uitsluiting van deze heiligdommen, terwijl andere religies (christenen, vooral de oosters-orthodoxe types en moslims) nog steeds tevreden zijn met het achterover leunen van deze paternalistische edicten, nadat Dit zijn allemaal religies die vrouwonvriendelijke waarden omarmen in hun gelovigen.
Voor het eerst verenigd?
“Werknemers uit zowel de publieke als de private sector werden vergezeld door docenten en studenten uit het hele land, wat mogelijk de grootste staking in de geschiedenis vormde.”
Deep State maak je klaar om te sterven!
Een belangrijk punt dat de kansen van een land om een modern, succesvol land op te bouwen bepaalt, ligt in zijn reactie op de mislukkingen van het huidige beleid: armoede.
De boog van het morele universum is lang, maar buigt richting gerechtigheid – Theodore Parker 1810-1860, minister van de UU
Dat verzacht de pijn van het hier en nu niet, maar het kan wel helpen.
Ik vraag me af of er enige aandacht zal zijn voor dit massale protest tegen het neoliberalisme in de media in de VS, Frankrijk of Groot-Brittannië?
Hopelijk zal er op een gegeven moment internationaal bewustzijn en steun ontstaan onder de velen in deze brutale klassenoorlog.
Ongetwijfeld zullen de VS te laat komen met een dergelijk begrip, aangezien de Amerikaanse mythologie beweert dat er niet zoiets bestaat als klasse in deze voorbeeldige samenleving.
Je kunt je voorstellen dat de bevolking van India en ook die van Frankrijk door zulke onzin niet in hun begrip wordt belemmerd.
Ik heb India meerdere malen bezocht. Ik heb moeten concluderen dat dit misschien wel het meest verknipte land ter wereld is. Vervuiling erger dan in China, kinderen verminkt om ze effectievere bedelaars te maken, verschrikkelijke ongelijkheid, ongecontroleerd geweld tegen vrouwen en onaanraakbaren bestaan nog steeds, zelfs nadat dit jaren geleden verboden werd.
Dank aan Vijay hiervoor en zijn eerdere verslag over de enorme staking in India.
We kunnen zien waarom zovelen zich zorgen maken over Dem Star Tulsi Gabbard die zich volgend jaar kandidaat wil stellen voor POTUS. Ondanks haar progressieve punten is ze een toegewijd voorstander van de heer Modi en zijn BJP. arbeiders moeten oppassen, en ook vredestichters.
Misschien wel het meest interessante aan dit stuk is dat het de eerste keer is dat ik ervan hoor en dat ik een fervent volger van nieuws ben. Door dit soort cijfers lijken de gele hesjes in vergelijking nogal schamel. Ik zou deze staking naar ieders maatstaven als een grote gebeurtenis beschouwen, maar er staat niets over op de MSM. Een heel interessant rapport.
Helemaal juist joh, alhoewel ik zou willen suggereren dat het HETZELFDE protest is als de gele hesjes. Ik zie het als een revolutie of strijd om CONTROLE. – Niet alleen het overdragen van de controle van de ene partij naar de andere, het ene geslacht naar het andere, de ene bank naar de andere, en de ene welvaartssector naar de andere, maar een strijd voor mensen om persoonlijke controle en verantwoordelijkheid voor hun eigen leven te nemen. Denk aan zaken als verantwoording afleggen, publiekelijk geverifieerd, niet centraal gecontroleerd, niet centraal gereguleerd, gegarandeerd of centraal gecontroleerd.
Protesten van de arbeiders? Vuilnis, nu weer aan het werk.