De bittere erfenis van George HW Bush in het Midden-Oosten

De lawine van begrafenishagiografieën verdronk elke mogelijke discussie over wat Bush het Midden-Oosten heeft aangedaan. As'ad AbuKhalil schrijft dat hij despoten tegen Irak heeft verenigd en een nieuwe, tirannieke veiligheidsorde in de regio heeft gevestigd.  

Vervolg op 'British Betrayal' van de Eerste Wereldoorlog

Door As`ad AbuKhalil
Speciaal voor consortiumnieuws

Elke nuchtere beoordeling van de politieke erfenis van wijlen president George HW Bush werd vorige week overstemd door de lawine van hagiografie door de reguliere media. Dit diende gedeeltelijk de rol van catharsis. Des te luider prezen de leden van de media Bush, wiens familie dat ook heeft gedaan pittige relaties met president Donald Trump, hoe meer het hen hielp hun vijandigheid tegenover de huidige president te uiten.  

In deze anti-historische, feitenvrije binge ging elke mogelijke discussie over de belangrijkste erfenissen van Bush verloren, waarvan er zeker één zijn grote vervalsing van de Arabische belangen in het Midden-Oosten is. Bijna elke Amerikaanse president sinds Harry S. Truman is meer pro-Israël geweest dan zijn voorganger. De enige uitzondering hierop was George HW Bush. Maar via de oorlog tegen Irak omarmde zijn regering de Israëlische belangen en regionale hegemonie in een zodanige mate dat dit blijvende schade toebracht aan de vrede en stabiliteit in de regio. 

HW Bush was bedreven in het veranderen van ideologieën, afhankelijk van de locatie. De man die voortkwam uit de ‘gematigde’ vleugel van de Republikeinse Partij aan de oostkust werd de politieke erfgenaam van president Ronald Reagan, die religieus rechts het hof maakte en abortus tot een lakmoesproef maakte voor alle genomineerden voor het Hooggerechtshof. 

Hoewel Bush geen presidentiële memoires heeft nagelaten (hij is de eerste sinds Franklin D. Roosevelt die dat niet doet), schreef hij wel samen met Brent Scowcroft, zijn nationale veiligheidsadviseur, een boek: ‘A World Transformed’. Dit vormt het bewijs van de nauwe banden van Bush met despoten van de Arabische Golf en de afgezette Egyptische sterke man Husni Mubarak, die als zijn belangrijkste adviseur voor de regio diende. 

Bush was duidelijk onder de indruk van de fantastische rijkdom en gastvrijheid van de Arabische potentaten. Op een bepaald moment in het boek, tijdens een verblijf in een van de marmeren gastenpaleizen van koning Fahd, verwondert hij zich over de kroonluchters en de airconditioning en vertelt hij uitvoerig over een uitgebreid staatsdiner. “Ik had nog nooit zoveel gezien – en van bijna elk denkbaar soort voedsel.” 

Rijke Arabische vrienden 

De banden van Bush met rijke Arabieren kwamen hem goed van pas. De Libanese zakenman Najad Isam Faris en de Syrische zakenman Jamale Daniel hielpen de zakelijke carrière van Bush' zoon Neil. Met zijn netwerk van medewerkers uit de Golfstaten fungeerde Bush als een gewaardeerde adviseur van de Carlyle Group, de mondiale private-equityfirma gevestigd in Washington, DC, met een specialiteit in het investeren in bedrijven die afhankelijk zijn van overheidscontracten.

De voetafdrukken van Bush in de regio beginnen met zijn jaren als oliebedrijf in Texas. Op dat moment, in de jaren vijftig, dienden oliemaatschappijen vaak als belangrijkste lobbymacht voor Golfregimes tegen de Israëlische lobby. Dit was niet te wijten aan enige humanitaire zorg voor het lot van het Palestijnse volk. Het was te wijten aan de gebruikelijke financiële motivatie. De Israëlische lobby verzette zich tegen nauwere banden tussen de VS en alle Arabische landen, wat oliebedrijven dwong hun leveranciers aan de Golf te verdedigen. Omdat de Israëlische lobby zich verzette tegen de Amerikaanse wapenverkoop aan regimes in het Midden-Oosten, had zij ook andere tegenstanders van de grote bedrijven.

Later in zijn leven had Bush ook te maken met het Midden-Oosten als Amerikaans ambassadeur bij de Verenigde Naties en als directeur van de CIA. (Het plaatsvervangend hoofd van de Saoedische inlichtingendienst tijdens Bush' tijd bij de CIA, Prins Turki Al-Faisal, was een van de weinige buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders die waren uitgenodigd om de begrafenis bij te wonen). 

Toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu vorige week hulde bracht aan Bush, verhulde hij een lange geschiedenis van Israëlische afkeer voor de man. 

Geef alstublieft aan onze eindejaarsactie door te klikken Doneren.

Als vice-president van Ronald Reagan had Bush – samen met James Baker, de stafchef van het Witte Huis, en Caspar Weinberger, de minister van Defensie – de koelste houding ten opzichte van Israël van alle leden van de regering, die overigens vol zat met vurige zionisten. Bush werd verguisd vanwege zijn opmerking uit 1991 dat hij ‘een eenzame man’ was die de strijd aanging met ‘duizend lobbyisten op de heuvel’.

Niettemin hield Bush de pro-Israëlische lijn aan en verdedigde hij de zaak van Joodse Sovjet-dissidenten en de sponsoring van de emigratie van Joden uit Ethiopië, Syrië en de voormalige Sovjet-Unie naar Israël. Hij rekruteerde ook vurige zionisten (Jack Kemp, Condoleezza Rice en Dennis Ross) voor zijn administratie.

Als president werd Bush in 1991 als antisemiet bestempeld omdat hij 120 dagen lang $10 miljard aan leninggaranties aan Israël had uitgesteld. Hij deed dit om te voorkomen dat Israël het geld zou besteden aan nederzettingen in de bezette gebieden van 1967. Bush probeerde Israël ook te overtuigen zich aan te sluiten bij het door de VS gesponsorde vredesproces. 

Serieus over nederzettingen

Dit was de enige keer dat de Amerikaanse regering de nederzettingen en de Israëlische rol in het vredesproces als een serieuze zaak behandelde. De regering-Obama heeft milde protesten geuit over de nederzettingen schenden het internationaal recht. Maar na Bush hebben de nederzettingen nooit meer enige ernstige irritatie veroorzaakt in de betrekkingen tussen de VS en Israël.

De regering-Bush heeft dit op een gegeven moment ook verboden Ariel Sharon, de Israëlische militarist en politicus, de Amerikaanse overheidsgebouwen niet betreden vanwege zijn uitspraken tegen de Amerikaanse rol in het vredesproces. (Toen Jack Kemp, destijds minister van Huisvesting, Sharon wilde ontmoeten, gaf James Baker hem de opdracht om buiten de regeringskantoren te vergaderen.) 

Maar in Irak begon de regering-Bush het proces van het verwijderen van een regime waar de Israëlische regering al jaren over klaagde. Dit was voordat Israël het Iraanse gevaar ontdekte. Het duurde ook vele jaren nadat Israël zichzelf van het Egyptische gevaar had verlost dankzij de Camp David-akkoorden tussen de despotische Egyptische president Anwar Sadat en de Israëlische regering onder auspiciën van de Amerikaanse mensenrechtenpresident Jimmy Carter. In de toekomst bombardeerden de VS alles wat op Israëls verlanglijst voor bombardementen in Irak stond.

Bush was van plan in 1990 oorlog te voeren tegen Irak. Hij stuurde Dick Cheney, de toenmalige minister van Defensie, en Colin Powell, de toenmalige voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, naar Riyad om de koning ervan te overtuigen dat Amerikaanse troepen ter plaatse nodig waren. Saoedi-Arabië om het koninkrijk te beschermen tegen een Iraakse invasie (Amerikaanse schepen waren al vertrokken voordat Cheney voet op Saoedisch grondgebied zette). 

Verzamelen tegen Irak 

De regering van HWBush verzamelde Arabische despoten tegen Irak en vestigde een regionale tirannieke orde. Zelfs het Syrische regime kwam boven zijn eerdere conflicten met de VS uit en stapte in. Samen ontzegden ze Saddam Hoessein, de president van Irak, de enige voorwaarde die hij stelde voor terugtrekking. Zoals Bush toegeeft in het boek waaraan hij medeauteur was, was de toegang tot de Perzische Golf de enige voorwaarde.

Vanaf 1991 begonnen de meeste leden van de Amerikaanse strijdkrachten – vooral de luchtmacht – te trainen boven (of op) Arabische landen. Tegenwoordig betekent dat bases en militaire activiteiten in Irak, Koeweit, Qatar, Libië, Saoedi-Arabië, Oman, de Verenigde Arabische Emiraten, Syrië (illegaal), om nog maar te zwijgen van andere plaatsen waar de VS geheime militaire en inlichtingenbases onderhoudt (het werd naar de pers gelekt). paar jaar geleden dat Dubai een van de grootste CIA-bases ter wereld herbergt). 

Bush maakte gebruik van de Golfoorlog om een ​​veiligheidsregime op te leggen waarin de VS – en niet de lokale despotische cliënten – de touwtjes in handen hadden. Bovendien introduceerde Bush het misbruik van de VN als “een extra dekmantel voor politieke dekmantel voor Amerikaanse oorlogen en acties”, zoals beschreven op pagina 416 van het boek waarvan hij co-auteur was.

Door zich op Irak te richten, begint Bush de grootste (zij het overdreven) Arabische militaire macht uit te schakelen. Hij drong er ook bij de Arabische regeringen op aan om oog in oog te staan ​​met Israël in Madrid, zonder enige concessies van Israël te verkrijgen. 

Het ‘vredesproces’ onder Bush was precies hetzelfde als onder zijn voorgangers en opvolgers. Het kwam neer op loze beloften van Amerikaanse beloningen voor de Arabische deelname aan de oorlog tegen Irak. Het was een herhaling van de “Brits verraad” van de Eerste Wereldoorlog, toen de Arabieren dachten dat ze, in ruil voor hulp in de strijd tegen het Ottomaanse Rijk, onafhankelijkheid zouden verwerven.

 As'ad AbuKhalil is een Libanees-Amerikaanse hoogleraar politieke wetenschappen aan de California State University, Stanislaus. Hij is de auteur van het “Historical Dictionary of Lebanon” (1998), “Bin Laden, Islam and America's New War on Terrorism (2002) en “The Battle for Saudi Arabia” (2004). Hij twittert als @assadabukhalil

Als u dit originele artikel op prijs stelt, overweeg dan alstublieft een gift doen aan Consortium News, zodat we u meer van dit soort verhalen kunnen vertellen. Geef alstublieft aan onze eindejaarsactie door te klikken Doneren.

Kunt u terecht op onze Facebook pagina waar je kunt deelnemen aan het gesprek door commentaar te geven op onze artikelen om de censuur op Facebook te helpen verslaan. Terwijl je daar bent, like en volg ons, en deel dit stuk!