Het begon tijdens de lunch en leidde tot de ontmaskering van een van de grootste schandalen in de Amerikaanse geschiedenis

Het volgende zijn opmerkingen bij de herdenking voor Bob Parry die zaterdag werden uitgesproken door Brian Barger, die veel naamregels met Bob deelde (en een drankje of twee) bij de Associated Press, waarmee hij het Iran-Contra-schandaal aan het licht bracht en de woede van AP-redacteuren opwekte: zenuwachtig over wat de twee vrienden te weten kwamen.

Door Brian Barger

Ik herinner me dat het een genoegen was om Bob in 1984 te ontmoeten. De CIA was bezig haar geheime oorlog in Nicaragua op te voeren. Nieuwsberichten uit de regio documenteerden de wreedheden begaan door de “vrijheidsstrijders” van president Reagan en hun CIA-handlangers. Het Congres begon het op te merken en dreigde de Amerikaanse hulp stop te zetten.

Ik kreeg een telefoontje van Betsy Cohn, een Latijns-Amerika-wetenschapper van de Georgetown University, die zei dat ik deze man van de AP moest ontmoeten. Tijdens de lunch deelden we aantekeningen. Ik had een groot deel van mijn verslaggeving gedaan vanuit Midden-Amerika en Miami, en Bob vanuit Washington. We waren het erover eens dat er veel laaghangend fruit aan dit verhaal kleefde, en we bespraken waarom er zoveel terughoudendheid bestond om erover te berichten, vooral onder de pers in Washington. We waren het erover eens dat dit een goed rapportagepartnerschap zou kunnen zijn.

En het was in deze beginperiode dat ik van Bob enkele belangrijke lessen over journalistiek leerde.

Het begon tijdens die lunch, toen Bob me er beleefd aan herinnerde dat ik de aanleiding had begraven in een recent verhaal dat brede aandacht had moeten krijgen, maar dat niet deed. Dit was journalistieke les nummer één van Bob Parry: Begraaf de lede niet.

Het verhaal ging over een blauwe, met stof bedekte handleiding, opgesteld door de CIA en verspreid onder contracommandanten in Honduras. Bob wilde een kopie. Dus journalistieke les nummer twee van Bob Parry: wees volhardend. Ik gaf het aan hem, en Bob produceerde een diepgaand stuk over wat daarna bekend stond als het CIA-moordhandboek. Les nummer drie: voer die tien extra telefoontjes voordat je er een einde aan maakt.

Dit was het begin van een duurzame vriendschap die 35 jaar duurde. Het was ook het begin van een duurzame werkrelatie. In de daaropvolgende twee jaar hebben we het verhaal achterhaald over Witte Huis-assistent Oliver North en de rol van het Witte Huis die een geheime oorlog in Nicaragua orkestreerde.

Naarmate we dieper doken, werd het verhaal gekker. North en de CIA hadden Cubaanse Amerikanen gerekruteerd die na de mislukte invasie in de Varkensbaai overgingen op meer lucratieve activiteiten zoals drugshandel. Al snel werden contra-landingsbanen in Midden-Amerika gebruikt voor cocaïnetransporten. Het Noord-netwerk rekruteerde huurlingen uit Alabama. Ze rekruteerden piloten die wapens naar beneden vlogen en drugs terug. Ze rekruteerden een DEA-functionaris in Costa Rica om onderzoekende FBI-agenten af ​​te weren. En ze rekruteerden een Amerikaanse advocaat in Miami om te voorkomen dat er een federale vervolging op het gebied van drugs en wapens zou plaatsvinden.

En veel mensen begonnen te praten, binnen en buiten het Noord-netwerk.

Dus, vroeg Bob zich voortdurend af, waarom was de reguliere pers hier niet op ingegaan? Die vraag zou het grootste deel van Bobs latere carrière bepalen. Ik denk dat dit verhaal de naïviteit die Bob nog had over de Amerikaanse journalistiek wegnam, en hem inspireerde om de regering – en de pers – in een nieuw licht te zien.

De illusie van winnen

Bob volgde de broodkruimels. Hij ontdekte de hand van een hoge CIA-functionaris, jarenlang hoofd van de psychologische operaties, een man genaamd Walt Raymond. Hij werd overgeplaatst naar de Nationale Veiligheidsraad om wat zij zwarte propaganda tegen het Amerikaanse volk noemden te institutionaliseren. Vroeger goedaardige public affairs-kantoren werden omgevormd tot ‘kantoren van publieke diplomatie’. Een van Raymonds dringende taken, zo meldde Bob, was het ‘schilderen van witte hoeden op de contra’s en zwarte hoeden op de Sandinisten.’ Een andere was het systematisch in diskrediet brengen van journalisten die zich niet hielden aan de gesprekspunten van Washington over Midden-Amerika.

Als ze op het slagveld niet konden winnen, zouden ze op zijn minst de illusie creëren dat ze zouden winnen. Perceptiemanagement noemden ze dat.

Bij de Nationale Veiligheidsraad werd Bob bestempeld als een uitgesproken liberaal met nauwe contacten binnen de Democratische Partij. Het was het nieuwe rood lokken. Ik herinner me dat Bob op een middag aan de telefoon was met een officier van de openbare diplomatie van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die hem had gewaarschuwd dat ik mogelijk een Bulgaarse inlichtingenagent was die met Sandinistische agenten naar bed ging. Twee dagen nadat Bob aandrong op bewijsmateriaal ter ondersteuning van zo'n wilde beschuldiging, arriveerde er een dik pakket met daarin kopieën van verhalen die ik de afgelopen jaren had geschreven.

Maar het bleek dat dit soort tactieken voldoende was om veel carrièregerichte journalisten ervan te weerhouden het verhaal aan te raken.

Het verhaal is teruggestuurd

Gedurende de tijd dat Bob en ik halverwege de jaren tachtig samenwerkten bij Associated Press, stuitten we op een muur van weerstand tegen onze verhalen die niet veel zin had. We leverden één verhaal in over het Oliver North-netwerk, waarbij we meer dan twintig bronnen citeerden, waaronder assistenten van North, contra-leiders en Amerikaanse wetshandhavers. Het verhaal is teruggestuurd. 'Kun je North niet zover krijgen dat hij gewoon bekent?' vroeg de chef van het AP-bureau.

We leverden nog een verhaal in, waaraan negen maanden werd gewerkt, over contra's die betrokken waren bij drugssmokkel. De redactie was ondraaglijk, en zelfs nadat onze bureauchef alle verwijzingen naar de betrokkenheid van de CIA had weggelaten, werd het verhaal ter dood gebracht. Het werd slechts per ongeluk via de Spaanstalige telefoonlijn gepubliceerd voordat de leidinggevenden van AP besloten dat ze het niet langer konden volhouden.

Het was rond deze tijd dat we vernamen dat onze bureauchef regelmatig met North bijeenkwam; zij waren stuk voor stuk hoofdrolspelers in de pogingen om AP-verslaggever Terry Anderson, die in Libanon gegijzeld werd, te bevrijden.

Hoe sympathiek Bob ook was voor het lot van Terry Anderson, hij dacht dat er sprake zou kunnen zijn van belangenverstrengeling, aangezien onze bureauchef erop had gestaan ​​persoonlijk verhalen over North te redigeren.

Nadat Bob en ik de AP verlieten, bleven we nog vele jaren informeel samenwerken.

Een vliegtuig stort neer

Ik herinner me dat ik begin oktober 1986 uit een interview kwam met een drugspiloot in het Miami Correctional Center en Bob belde om te bespreken wat ik had geleerd. Bob onderbrak mij en vroeg of ik het nieuws had gehoord: een Amerikaans vliegtuig dat wapens naar de contra's vervoerde, was neergeschoten en er was een overlevende.

Die middag zaten Bob en ik op een vlucht naar Managua, waar we de nacht doorbrachten met het overladen van dozen met documenten, identiteitsbewijzen en vluchtlogboeken die een uitgebreide luchtbevoorradingsoperatie in kaart brachten die vanaf de Ilopango-vliegbasis in El Salvador werd gevlogen. De operatie werd geleid door twee CIA-agenten: Felix Rodriguez, een goede vriend van CIA-veteraan Donald Gregg, destijds stafchef van vice-president George Bush, en Luis Posada Carriles, een andere CIA-agent en ervaren bommenmaker die net was ontsnapt. met de hulp van de CIA en Rodriguez, uit een Venezolaanse gevangenis waar hij vastzat voor het bombarderen van een commercieel vliegtuig.

Snel vooruit naar 2018, in een van onze laatste gesprekken vertelde Bob me wat hij had gevonden tijdens een van zijn bezoeken aan de Reagan-bibliotheek: meer documenten over Walt Raymond en zijn pogingen om desinformatie te gebruiken als een standaardwapen bij het temmen van de wereld. druk op.

Bob was geen ideoloog. Zijn ijver lag in het nastreven van de waarheid. Er was veel dat hij niet leuk vond aan politiek rechts, en hij had niet veel geduld voor links.

Ongecensureerde rapportage

Sinds eind jaren tachtig zag Bob de interventionistische neoconservatieve beweging als de grootste bedreiging voor de Amerikaanse democratie en voor de stabiliteit in de wereld. En hij zag Consortium News als een vehikel voor ongecensureerde berichtgeving en een manier om het soort historisch verhaal na te streven dat tegenwoordig zeldzaam is in de Amerikaanse journalistiek.

Natuurlijk was er ook de humoristische kant van Bob, die me urenlang liet lachen, vaak bij Larry's, Bob's favoriete homobar om de hoek van mijn huis.

En dat doet me denken aan minstens één project waar Bob en ik nog niet aan toe waren gekomen voordat hij stierf. We kwamen op het briljante idee om alles wat we hadden geleerd te verzilveren. We zouden een PR-bureau lanceren. We noemden het Psy-Ops Inc. En om onze waarde te bewijzen, selecteerden we de meest onwaarschijnlijke personages die we konden vinden, en veranderden ze in winnende kandidaten, met behulp van het speelboek van Walt Raymond. Het klonk als een geweldig idee, maar toen hadden we de Tea Party. En dan, nou ja, de rest is geschiedenis.