De erfenis van Dennis Banks

De Indiaanse activist Dennis Banks, die op 29 oktober op 80-jarige leeftijd stierf, laat een erfenis achter die onder meer een hernieuwde beweging omvat die Amerika herinnerde aan zijn oorspronkelijke zonden van genocide en bedrog, zoals Dennis J. Bernstein meldt.

Door Dennis J Bernstein

Genoteerde burgerrechten activist Dennis J. Banks, die medeoprichter was van de American Indian Movement en opkwam voor de rechten van de inheemse bevolking ondanks de aanhoudende onderdrukking van de indianen, stierf op 29 oktober in zijn geboorteland Minnesota. Hij was 80 jaar oud.

Banks werd straatarm geboren in het Leech Lake Indianenreservaat van de Ojibwa-stam in het noorden van Minnesota. Hij groeide verarmd op in een huis zonder elektriciteit, stromend water of sanitair binnenshuis, niet ongebruikelijk voor Amerikaanse Indianen. Zoals veel inheemse kinderen werd Banks op vijfjarige leeftijd gedwongen naar een kostschool van het Bureau of Indian Affairs (BIA) te gaan, die bedoeld was om de kinderen te ‘beschaven’. Banks vergeleek de scholen later met ‘concentratiekampen’ vanwege de wrede en onmenselijke manier waarop ze de inheemse kinderen behandelden.

Banken verhuisden naar Minneapolis-St. Paul in 1966, nadat hij uit het Amerikaanse leger was ontslagen. Daar werd hij naar de gevangenis gestuurd wegens het stelen van boodschappen en andere benodigdheden om zijn gezin te voeden, zei hij.

Terwijl hij in de gevangenis zat, richtte Banks samen met andere gevangengenomen indianen de American Indian Movement of AIM op. AIM, zoals het bekend werd, werd een van de belangrijkste en meest invloedrijke activistische groepen op het hoogtepunt van de burgerrechtenbeweging.

AIM kreeg nationale aandacht tijdens de gewapende impasse in 1973 tussen Indiaanse activisten en de federale autoriteiten in Wounded Knee, South Dakota, in het Pine Ridge Indianenreservaat.

Het 72 dagen durende militante protest tegen stamleiders beschuldigde hen en het gehele Amerikaanse Bureau of Indian Affairs van wijdverbreide corruptie. Wounded Knee was in 1890 de locatie geweest van een bloedbad onder meer dan 300 Oglala Lakota-mannen, -vrouwen en -kinderen door Amerikaanse cavalerietroepen.

De Feds beschuldigden Banks en een andere AIM-leider, Russell Means, van samenzwering en andere misdrijven die verband hielden met de belegering. De aanklachten werden uiteindelijk afgewezen.

Ik sprak met Russells broer en mede-oprichter van AIM, Bill Means, na het overlijden van Banks.

Dennis Bernstein: Het spijt ons zo te horen over het overlijden van Dennis J. Banks. Misschien kun jij ons helpen de plaats van Dennis in de wereld van verzet en standhouden te begrijpen.

Bill Means: Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik Dennis ontmoette. Het was als een soldaat die terugkwam uit Vietnam. Mijn broer en mijn moeder waren op een conferentie in San Francisco en nodigden mij uit om te komen. Ik was verbaasd dat mensen in de Indiase gemeenschap samenkwamen om zich achter verschillende kwesties te organiseren, zoals verdragsrechten, de strijd tegen de winningsindustrieën en het blootleggen van de gezondheidsproblemen in de reservaten.

We maakten een dagtocht naar Alcatraz, dat destijds bezet was, en daar ontmoette ik Dennis Banks. Alcatraz was een van de vonken die het vuur van het Indiase verzet en inheemse bewegingen over de hele wereld aanwakkerden. Het Alcatraz-evenement werd georganiseerd door instellingen uit de Bay Area, waaronder studenten van de staat San Francisco en de organisatie van Lehman Brightman, United Native Americans. De Bay Area staat bekend om zijn zeer creatieve bewegingen gericht op zelfbeschikking.

Destijds kon ik niet wachten om dit uniform uit te trekken en deel uit te maken van deze beweging. Vanaf het moment dat ik zes maanden later werd ontslagen, was het enige waar ik aan dacht hoe ik bij de AIM-mensen kon komen, mijn universitaire opleiding kon afmaken en kon helpen organiseren wat er gaande was met verschillende acties in de Dakota's en Minnesota.

Dennis Bernstein: Praat over Wounded Knee en hoe je de geschiedenis in de jaren zeventig actueel hebt gemaakt.

Bill Means: AIM leidde de strijd tegen racisme in South Dakota, inclusief de dood van een jonge man genaamd Raymond Yellow Thunder in de stad Gordon, Nebraska. Er is altijd een zeer gespannen relatie geweest tussen de Indianen en de grenssteden die de reservaten omringen. De mishandeling van Indiërs leek niet veel op wat er in het Zuiden met Afro-Amerikanen gebeurde.

Naarmate de burgerrechtenbeweging groeide, groeide ook de Indiase rechtenbeweging. We vochten voor onze burgerrechten vanuit het perspectief van verdragsrechten. In tegenstelling tot welke andere minderheid in het land dan ook, hadden wij een politieke en juridische relatie met de regering van de Verenigde Staten die zich afspeelde op het niveau van natie-tot-natie en niet van staatsrechten. De staten hadden onze rechten altijd met voeten getreden. Zo ontstonden ze, door Indiaas land in te nemen.

We hebben altijd gevochten tegen de winningsindustrieën, of het nu om goud, uranium, steenkool of olie ging. Toen Raymond Yellow Thunder echter werd vermoord, had dat direct te maken met racisme en de behandeling van Indiërs. Hij werd op zaterdagavond naar een American Legion-club gesleept en werd entertainment voor de blanke boeren en boeren die in dat gebied woonden. Drie dagen later werd hij doodgeslagen aangetroffen in de kofferbak van een auto.

Minstens een week lang werd niemand beschuldigd van zijn dood. Zijn familie kwam naar de American Indian Movement in Omaha en vertelde ons dat ze bij de BIA, de FBI en de US Marshals waren geweest, en dat niemand hen wilde helpen. We namen een caravan van Omaha naar het Pine Ridge-reservaat. Twee dagen later marcheerden we naar Gordon en hielden de stad ongeveer twee dagen vast. Uiteindelijk brachten ze twee broers voor het gerecht, die elk twee jaar kregen. Uiteindelijk hebben ze iets meer dan een jaar vastgezeten wegens samenzwering om een ​​Indiaan te vermoorden. AIM liep voorop in de strijd tegen racisme en het onder nationale aandacht brengen van dit soort incidenten waarbij Indiase sterfgevallen onbestraft blijven.

In 1972 gingen we naar het BIA-hoofdkwartier. We hadden een zogenaamd twintigpuntenoplossingsdocument ontwikkeld en gingen naar Washington DC, waar we verschillende staatsdelegaties naar het nationale congres zouden ontmoeten. Toen we daar aankwamen, heeft de regering al deze bijeenkomsten geannuleerd. Vervolgens hebben we de BIA voor zeven dagen overgenomen, en niemand heeft het gemist! We hebben aangetoond dat de BIA een van de meest inefficiënte bureaucratieën in de Verenigde Staten was, waar 80% van hun budget naar administratieve kosten ging.

Ongeveer een jaar later gingen we naar Wounded Knee. Een delegatie van Oglalas kwam naar AIM en vroeg ons om hen te helpen in hun strijd tegen het corrupte leiderschap van de stamregering. De districts-Indianen, waartoe vooral volbloed Indianen behoorden, werden gediscrimineerd door de halfbloeden die de regering onder controle hadden. Dit was vergelijkbaar met de marionettenregeringen in Latijns-Amerika die de VS van middelen en arbeid voorzagen. Op de reservaten bestond een systeem van kolonialisme.

De traditionele leiding besloot dat we naar Wounded Knee moesten gaan. Dat was waar we niet alleen zouden zijn, maar samen met de geesten van onze voorouders die tijdens het bloedbad van 1890 waren omgekomen. We gingen naar Wounded Knee om een ​​verklaring af te leggen, dat we staan ​​voor onze verdragsrechten, dat we naties van mensen zijn, dat we zowel mensenrechten als burgerrechten hebben.

Dennis Bernstein: Je broer, Russell Means en Dennis Banks zijn aangeklaagd. Waar werden ze van beschuldigd? Het was een zeer krachtig proces en uiteindelijk werden ze niet schuldig bevonden.

Bill betekent: Eigenlijk werden meer dan 500 mensen aangeklaagd. Ikzelf werd beschuldigd van het bemoeien met een federale officier, het bezit van molotovcocktails en diverse andere aanklachten, die uiteindelijk allemaal werden ingetrokken.

Russell en Dennis werden afzonderlijk berecht in wat de ‘leiderschapsprocessen’ werden genoemd. Ze duurden negen maanden, langer dan enig ander proces in de Amerikaanse geschiedenis. De rechter heeft de zaak uiteindelijk afgewezen vanwege wangedrag van de FBI, waaronder dwang van getuigen en illegaal afluisteren. Een republikeinse rechter in South Dakota heeft de geschiedenis van racisme bij de federale rechtbank van South Dakota volledig ongedaan gemaakt door de beklaagden te verdedigen.

Dennis Bernstein: Maar ze hebben op de een of andere manier een manier bedacht om Dennis Banks veertien maanden in de gevangenis te stoppen. Hoe is dat tot stand gekomen?

Bill Means: Dat was op staatsaanklacht, die terugging tot vóór Wounded Knee. In de stad Custer, South Dakota, was er een grote demonstratie geweest waarbij verschillende openbare gebouwen tot de grond toe waren afgebrand en er was een confrontatie tussen de politie en AIM en de Oglala-bevolking na de dood van een man genaamd Wesley Bad Heart Bull, die vermoord in een bar door blanke boeren die hem meer dan zevenentwintig keer hadden neergestoken. Niemand werd aangeklaagd. Dit was in januari en Wounded Knee gebeurde in februari. Dennis werd berecht door de staatsrechtbank, in tegenstelling tot de federale rechtbank, en hij zat in de staatsgevangenis.

Voordat hij werd veroordeeld, kreeg hij asiel van gouverneur Jerry Brown en woonde hij twee jaar in Californië voordat Brown werd verslagen bij de volgende verkiezingen, waarna hij werd verbannen naar een reservaat in New York. Hij gaf zichzelf uiteindelijk aan, werd berecht en veroordeeld en diende zijn tijd uit. Hij werd veroordeeld wegens oproer en enkele andere aanklachten. Toen de mensen in de rechtszaal weigerden op te staan ​​voor de rechter, beval de rechter de oproerpolitie om iedereen die weigerde op te staan ​​aan te vallen en te arresteren. En daarna werden er nog diverse andere aanklachten ingediend, om tot een soort veroordeling te komen.

Dennis Bernstein: Waar stond je voor bij Wounded Knee? Dat was een geweldig moment in de geschiedenis van de inheemse rechten. U noemde het ‘een schrikbewind’.

Bill Means: Dat was te wijten aan de onderdrukking van de FBI, wat resulteerde in de veroordeling van Leonard Peltier. Maar voor en tijdens Wounded Knee ging het om verdragsrechten: dat de Amerikaanse regering geen jurisdictie had over onze voorbehouden. In het verdrag van 1868 stond dat “als er slechte mannen onder ons zijn, zij voor de rechter zullen worden gebracht.” In een beroemd geval 'namen' de Verenigde Staten uiteindelijk de jurisdictie over de Indiërs over, omdat we begin 1900 geen staatsburgers van de Verenigde Staten waren. Bij Wounded Knee brachten we onze verdragsrechten ter sprake, dat we niet onder de Amerikaanse jurisdictie vallen.

Dennis Bernstein: Wat was precies het ‘terreurbewind’?

Bill bedoelt: Na Wounded Knee is het aantal FBI-agenten in het westen van South Dakota gestegen van drie naar ruim honderd. Al deze FBI-agenten kwamen naar het Pine Ridge-reservaat. Ze zeiden dat ze op zoek waren naar wapens en voortvluchtigen. Ze gingen verder met het terroriseren van de Indiase bevolking door de deuren van de huizen van mensen in te breken, vrouwen, kinderen en ouderen naar buiten te slepen en hen te dwingen op de grond te gaan liggen. Ze deden met de Indianen wat ze wilden, alsof ze terug in de tijd van Custer waren, toen de cavalerie de leiding had.

Dennis Bernstein: Als soldaat in Vietnam was je getuige van een nieuw schrikbewind. Het moet hebben geleken alsof alles wat ze bereid waren te doen met mensen in andere landen, ze ook bereid waren te doen om de genocide tegen de inheemse gemeenschap voort te zetten.

Bill Means: Vroeger noemden we South Dakota ‘de Mississippi van het noorden’. Toen werd de FBI nog wreder. Ze werden niet vervolgd, ze werden niet verantwoordelijk gehouden voor het overtreden van de wet. Pas tijdens het proces tegen Dennis Banks en Russell Means oordeelde een rechter dat ze zich schuldig hadden gemaakt aan wangedrag.

Dennis Bernstein: Tegen het einde voerde Dennis Banks een strijd tegen de diabetesepidemie onder de inheemse bevolking. Meerdere keren maakte hij lange wandelingen door de Verenigde Staten om de aandacht te vestigen op verschillende inheemse kwesties. Waarom liep hij zoveel?

Bill Means: Hij wilde mensen informeren en betrokken houden aan de basis. Hij was de stem van de basis. Hij maakte deze wandelingen om de aanwezigheid, de geest van AIM, levend te houden in de harten en geesten van de lokale bevolking. Dennis was een geweldige organisator, hij gaf nooit op, stopte nooit, stond altijd in de frontlinie.

Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audio-archieven op www.flashpoints.net.