Veel Amerikanen uit de arbeidersklasse stemden op Donald Trump, in de overtuiging dat hij in hun behoeften zou voorzien, en niet in die van de rijke Republikeinen. Maar het lijkt erop dat alle politici zich uiteindelijk conformeren aan de prioriteiten van hun politieke groepering, zoals Lawrence Davidson uitlegt.
Door Lawrence Davidson
In 1956 publiceerde William H. Whyte een boek met de titel De organisatieman over Amerika's maatschappelijke veranderingen in de economie van na de Tweede Wereldoorlog. Op basis van zijn bevindingen op een groot aantal interviews met CEO’s van grote Amerikaanse bedrijven concludeerde Whyte dat, binnen de context van de moderne organisatiestructuur, het Amerikaanse ‘robuuste individualisme’ plaats had gemaakt voor een ‘collectivistische ethiek’. Economisch succes en individuele erkenning werden nu nagestreefd binnen een institutionele structuur – dat wil zeggen door ‘de organisatie te dienen’.
President Trump viert de goedkeuring door het Huis van Afgevaardigden van Obamacare met House Speaker Paul Ryan en andere Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden op 4 mei 2017, een kortstondige overwinning. (Schermopname van Whitehouse.gov)
Whyte's boek werd veel gelezen en geprezen, maar zijn proefschrift was niet zo nieuw als het leek. ‘Robuust individualisme’, voor zover het bestond, was (en is) de uitzondering op menselijk gedrag en niet de regel. We zijn geëvolueerd tot groepsgerichte dieren en niet tot eenzame wolven. Dit betekent dat de overgrote meerderheid van ons (en zeker niet alleen Amerikanen) ons leven leidt volgens gevestigde culturele conventies. Deze zijn op veel niveaus actief – niet alleen op nationaal patriottisme of op de gewoonten van het gezinsleven.
Waar Whyte tegenaan liep was de subcultuur van de werkplek, zoals gevolgd door degenen die zichzelf een ‘carrièrepad’ binnen een specifieke organisatie oplegden. De stereotiepe voorbeelden zijn die, om Whyte te citeren, “die zowel geestelijk als lichamelijk hun huis hebben verlaten om de geloften van het organisatieleven af te leggen. [Ze adopteren een ethiek die] de vraag van de organisatie naar trouw rationaliseert en degenen die deze met heel hun hart aanbieden, een gevoel van toewijding geeft.”
Tegenwoordig hebben sommige organisaties uit de particuliere sector afstand genomen van de meest extreme eisen van dergelijke conformiteit, maar sommige andere carrièrerichtingen niet. Twee voorbeelden hiervan zijn de militaire politiek en de carrièrepartijpolitiek.
Voor inzicht hierin kunnen we terecht bij de socioloog C. Wright Mills, wiens beroemde boek De Power Elite werd in hetzelfde jaar gepubliceerd als Whyte's De organisatieman. Mills' werk beperkt de heersende bureaucratieën in de wereld tot regeringen, het leger en economische topbedrijven. Degenen die carrière maken binnen deze entiteiten, vooral het leger en de overheid, zijn ideologisch geconditioneerd om hun welzijn te identificeren met de specifieke doelstellingen van de door hen gekozen organisaties. Dat betekent dat ze zich niet alleen moeten binden aan de doelstellingen, maar ook aan de ethiek van hun werkplek.
Degenen die weigeren, worden uiteindelijk gestraft en uit de organisaties geworpen. Degenen die deze organisaties leiden, en in wezen beslissen hoe regels en ethiek zullen worden geïnterpreteerd en toegepast, zijn de ‘machtselite’ van Mills.
Hoe dit in het leger uitpakt, is vrij duidelijk. Er bestaat een lange traditie van plichtsbetrachting. De kern van deze toewijding is het strikt opvolgen van bevelen van superieuren. Deze traditie wordt in stand gehouden, zelfs als het vermoeden bestaat dat iemands meerdere incompetent is.
Het kan voor de lezer een verrassing zijn dat de partijpolitiek, zoals die in veel westerse democratieën wordt beoefend, vrij gelijkaardig is. De ‘machtselites’ die aan de top van de zogenaamde macht zitten vettige paal, die posities bekleden als hoofd van regerende en strijdende partijen, zullen waarschijnlijk dezelfde soort gehoorzaamheid aan bevelen eisen als elke militaire officier.
De organisatieman of vrouw in de politiek
Het kandidaat stellen en bekleden van een functie in landen als de Verenigde Staten en Canada vereist vaak dat iemand ‘de geloften van het organisatieleven aflegt’. Ondersteunt dit de democratie of erodeert deze? Hier is een vooruitziend antwoord: de manier waarop we onze partijpolitiek hebben gestructureerd heeft ons “een weerzinwekkend politiek systeem gegeven dat een stapsgewijze ontkenning van de democratie is en een solide basis voor een ‘zachte’ dictatuur.”
Een van de elegante kamers van de Mar-a-Lago-club van president Trump. (Foto van maralagoclub.com)
Dat zijn de woorden van wijlen Rafe Mair, een Canadese politicus, omroeporganisatie, auteur en een goede vriend van deze schrijver. Rafe bracht jaren door in de Canadese politiek, vooral in zijn thuisprovincie British Columbia, en zijn ervaring bracht hem tot de hierboven verwoorde conclusie. Hoe vertaalt zich dit naar de praktijk?
Rafe legde het zo uit: “In een parlementaire [of andere vorm van representatieve] democratie draagt de kiezer zijn rechten over aan zijn parlementslid [congreslid, senator of staatswetgever] om namens hem uit te oefenen – het probleem is dat door zich kandidaat te stellen voor zijn politieke partij de [gekozen persoon wordt er op zijn beurt toe gebracht om uw [de kiezer] rechten toe te wijzen aan de [partij] leider voor zijn exclusieve gebruik!”
Er is geen wet die de gekozen functionaris dit verplicht. De aansporingen daartoe zijn echter zeer krachtig.
Leiders van politieke partijen kunnen hun organisaties op dictatoriale wijze controleren. Ze hebben de macht om de cohorten van hun partij te belonen of te straffen op een manier die carrières kan maken of breken. Ze controleren bijvoorbeeld de verspreiding van partijgelden, van geld voor verkiezingen tot aan het kantoorbudget; zij bepalen of een kandidaat met een primaire uitdaging te maken krijgt; zij maken alle commissieopdrachten; ze kunnen binnen de partijrangen promoveren en degraderen.
Zoals Rafe Mair opmerkte, zijn de mogelijkheden voor zowel beloning als straf vrijwel eindeloos. Op deze manier raken gekozen functionarissen gebonden aan de dictaten van de leiders van hun partij. Ze kunnen normaal gesproken niet op hun geweten stemmen of hun kiesdistrict op betrouwbare wijze vertegenwoordigen, tenzij dit samenvalt met de wensen van de leiding van hun partij.
Democratie in gevaar
Wat hier wordt beschreven is een alomtegenwoordig systeemprobleem. Tot op zekere hoogte is dit probleem van centralisatie van macht binnen organisaties, vooral organisaties die loyaliteit van hun leden eisen, gebruikelijk – of het nu politieke organisaties zijn of niet.
Barack Obama en George W. Bush in het Witte Huis.
Als dit het geval is, hoeft het geen verrassing te zijn dat veel westerse democratieën onder dit systeemprobleem lijden. Het is ook niet verrassend dat het corrigeren van het probleem erg moeilijk is, als om geen andere reden dan degenen die het corrupte systeem controleren, bereid moeten zijn om aan de hervorming ervan deel te nemen.
Wat verrassend is, is dat hoewel veel burgers een probleem aanvoelen, slechts weinigen echt begrijpen wat er aan de hand is en waar dit toe kan leiden. Rafe zei het zo: “hoewel de manier waarop het systeem faalt inderdaad eenvoud is, durf ik te zeggen dat nauwelijks één op de honderd kiezers begrijpt dat de gevolgen fataal zijn voor alles behalve een schertsvertoning van de democratie.”
Waarom is dit zo? Het kan zijn dat buiten de klassieke gemeentehuisvergadering de afstand tussen de gemiddelde burger en de overheidsbureaucratie te groot is om de belangstelling van eerstgenoemde vast te houden. In normale tijden lijken apathie en een gevoel van machteloosheid de standaardreactie te zijn op alles wat geen invloed heeft op ons dagelijks leven.
Niettemin kunnen de toenemende onverschilligheid van de kant van de overheid en het groeiende bewustzijn van ambtelijke corruptie en wanbeheer leiden tot wijdverbreid onbehagen en frustratie onder de burgers. Op een gegeven moment kunnen de kiezers op zoek gaan naar alternatieve politici die beweren te weten wat de problemen zijn en hoe ze die kunnen oplossen.
Meestal zijn dergelijke beweringen op zichzelf niet meer dan gebakken lucht uit de campagne. Maar in hun onwetendheid kunnen kiezers wel eens op zulke hete lucht reageren, met als resultaat een sprong van de spreekwoordelijke koekenpan in het vuur. Het lijkt erop dat de Amerikaanse kiezers precies zo’n sprong hebben gemaakt toen ze Donald Trump tot president kozen.
Rafe Mair waarschuwde voor dit systeemprobleem en het vermogen ervan om onze democratieën uit te hollen. Hij is nu weg, maar wij en het probleem dat hij heeft geïdentificeerd, blijven bestaan. Kunnen we er effectief mee omgaan? Dat is mogelijk, maar het vergt het overwinnen van de massale apathie en onwetendheid en het vermijden van de misleidende boodschappen van irrationele leiders. Ik ben er niet zeker van dat de geschiedenis aan onze kant staat.
Lawrence Davidson is hoogleraar geschiedenis aan de West Chester University in Pennsylvania. Hij is de auteur van Foreign Policy Inc.: privatisering van het nationale belang van Amerika; Amerika's Palestina: populaire en officiële percepties van Balfour tot de Israëlische staatund Islamitisch fundamentalisme. Hij blogt op www.tothepointanalyses.com.
Ik heb dit lange tijd op een onbewust niveau begrepen, maar bedankt dat je de kwestie zo duidelijk en beknopt hebt gedefinieerd. Ik heb in 2016 hard gewerkt voor Bernie Sanders en ik geloof nu dat hij een organisatieman is geworden die niet in staat is de problemen op te lossen waarmee we vandaag de dag worden geconfronteerd. Ik walgde en werd zo boos over de huidige staat van ons politieke systeem dat ik voelde dat ik iets moest doen om te proberen mensen samen te brengen rond de kwesties in plaats van rond hun politieke ideologieën. Daarom ben ik de Facebookpagina van United America begonnen. Als je er net zo over denkt als ik, ga dan naar de Verenigde Amerika-pagina op: https://www.facebook.com/OurUnitedAmerica/ . Als je het eens bent met wat je ziet, like het dan en deel het met iedereen die je kent.
Dit is een uitstekende samenvatting van de mentaliteitsbasis van wat feitelijk een 21e-eeuwse versie van een fascistisch regime is. Ook al bestaan er misschien twee politieke partijen en de schilvormen van een republikeinse regering, de realiteit is dat de partijen facties zijn en dat de manier waarop dingen werken verloopt via conformiteit en loyaliteit aan een autoritaire machtsstructuur.
Democratie is een ander woord voor consensuele slavernij. In een communistisch systeem of een dictatuur enz. wordt je verteld dat je een slaaf bent omdat je geen stem of keuze hebt. In een democratie heb je inderdaad een keuze, en die is tussen de ene zalfmeester en de andere. Als u Democraat stemt, bent u net zo goed een slaaf van het systeem als wanneer u Republikein stemt. De mogelijkheid van een derde keuze die je misschien wel van je ketenen zou kunnen bevrijden, is een fantasie en alleen bedoeld als window dressing om de democratie enige geloofwaardigheid te geven. De term voor dit dilemma heet TOTALLY SCRWED!!
Amen Johannes. Je hebt gelijk, broer.
De delen van De Organisatieman die ik het meest interessant vond, waren de hoofdstukken over “Het testen van de Organisatieman”. De bedrijven hebben dat bewust gedaan selecteren voor mensen die we momenteel bedrijfspsychopaten noemen. Whyte stelde voor om enkele ‘houdingen’ uit het hoofd te leren voordat hij een van de tests aflegde. Onder hen:
Je kunt een aantal dingen vervangen die je niet toestaat het werk van het bedrijf in de weg staan.
Ecologie. Wetten. Regelgeving. Integriteit. Religie.
“Schroef planeet Aarde. Exxon komt op de eerste plaats!” Of ‘Jezus en het paard waarop hij reed, verpesten. We moeten de belastingen verlagen en de begroting in evenwicht brengen. Mensen zijn arm omdat ze te lui zijn om een baan te vinden.”
Goede punten. Hersenspoeling in actie onthuld.
Ik geloof dat wat ons allemaal is overkomen het volgende is: “Het opleggen van een Nieuwe Wereldorde.” Dit plan werd geholpen door marionettenpolitici. Daarom moet de vraag worden gesteld: “Is er een openlijke samenzwering om de wereld te controleren”?
[Meer informatie hierover via onderstaande link]
http://graysinfo.blogspot.ca/2014/12/is-there-open-conspiracy-to-control.html
Stephen: waarom stel je de vraag waarop je het antwoord al weet? Ja, we zijn allemaal genaaid en dat is al jaren zo. De bankiers controleren de wereld al en het leger zorgt ervoor dat dit zo blijft.
Helemaal waar John Wilson. Vragen leiden tot antwoorden en informatie.
groetjes Stephen J.
Het is net als de gestolen brief van Poe: de waarheid over onze slavernij is zo duidelijk dat alleen diep gehersenspoelde mensen het niet kunnen zien.
Nergens in dit essay worden de termen ‘Hillary’ of ‘Clinton’ genoemd. Amerikaanse kiezers hadden de keuze tussen een bekend kwaad aan de “D”-kant van de stemming, of een andere persoon waarvan algemeen werd aangenomen dat hij een oppervlakkige, egocentrische, rijke ***** was. Hoe de stemming ook zou verlopen, ze zouden eindigen met een ongekwalificeerd persoon. Mogelijk ging de knipoog naar Trump omdat 1) zijn beloften zeker geloofwaardiger waren dan die van Clinton en 2) Trump nog niet de bekende vernietiger van hele naties was.
Het omschrijven van de hachelijke situatie van de kiezers als “onwetendheid” is gewoon niet eerlijk als we naar het algemene beeld kijken.
Ja. De kiezers werden in een situatie van geen winst gebracht. Daarom heb ik niet meegedaan aan de “show” verkiezing.
Wat waren de redenen van Obama om, nadat hij gekozen was, geen standpunt in te nemen over alle beloften die hij tijdens zijn campagnes had gedaan? Hij gaf de winkel meestal weg aan de andere kant en beledigde daarbij zijn aanhangers. Over progressieven gesproken die geen ‘overwinning’ behalen, zelfs niet nadat de verkiezingen zijn gehouden. Twee termijnen eerder noemden de media de strijd een van de twee ‘gematigden’ tussen Bush en Gore. Als dat ‘matigheid’ was die Dubya beoefende, heb ik een nieuw woordenboek nodig. De meeste recente verkiezingen zijn zinloos geweest, vooral omdat het Hooggerechtshof een volledige hertelling van de stemmen niet toestaat. In een veld van 13(!) primaire kandidaten vorig jaar kon de GOP niet één kwaliteitspersoon leveren. De Democraten speelden vals om ervoor te zorgen dat de slechtst mogelijke van hen de nominatie zou krijgen. Ik zie voor 2020 weer niets anders dan mentale en morele dwergen aan de horizon. Ik verwacht niet dat Trump zich herkiesbaar zal stellen. Als hij überhaupt zou overleven, zal hij een buikvol hebben gehad.
Allereerst wil ik Lawrence Davidson prijzen voor zijn selectie van twee van de meest inzichtelijke schrijvers van de jaren zestig, die hij als springplank voor zijn scherpzinnige essay kan gebruiken. Een derde (John Kenneth Galbraith) zou een trilogie van de briljante academische sociale analyse van die tijd voltooien. Galbraiths meesterwerk (The Affluent Society) onderzocht de invloed van de zware nadruk die bedrijfsreclame had op de Amerikaanse cultuur en concludeerde dat de economische/sociale structuur onevenredig scheef was gericht op het bbp (bruto binnenlands product) ten koste van investeringen in onderwijs. Dit stond in schril contrast met de populaire romans en essays van Ayn Rand, de godin van de hebzucht wiens valse filosofie de mentaliteit was gaan belichamen die de wereld nog steeds teistert met de neoliberale idealen die in de loop van de tijd onder vele namen opnieuw zijn uitgevonden; dwz laissez faire, trickle down, de Laffer-curve, vrijemarkteconomie en monetarisme.
Bedankt CN en Lawrence Davidson voor wat volgens mij een nauwkeurige verklaring is van het falen van onze democratie. Ik hou vooral van de verwijzing naar C. Wright Mills, die voor mij een heroïsch personage is. Ik denk dat het boek van de heer Mill over de Machtselite vooruitziend was, net als zijn denken in het algemeen. Hij publiceerde een weinig bekend boek “Listen, Yankee” (1960) dat zeer inzichtelijk was over de toen geldende Cubaanse Revolutie. Achteraf gezien lijkt het erop dat er destijds voldoende waarschuwingen waren aan Amerika om zich bewust te worden van de doelstellingen van de Big Government en Big Business, maar deze werden met succes onderdrukt of genegeerd door degenen die misschien een verschil hadden kunnen maken, zoals Labour. In ieder geval stierf C. Wright Mills te vroeg, omdat hij bij uitstek geschikt leek om een verschil te maken. Zijn schrijven blijft actueel, ik zal een link toevoegen.
http://www.cwrightmills.org
Ik ben ook een grote CW Mills-fan. We hebben veel waarschuwingen gehad – nu gaan we het lot ervaren van degenen die wijsheid negeren.
Hé, universiteit UWM 1984-1987 Mass Comm, ik ben niet afgestudeerd, maar we hebben Mills, Lewis Mumford en mijn favoriet Marshall McLuhan bestudeerd. Ook maakte ik voor het eerst kennis met Todd Gitlin en IF Stone. Hoewel ik geen leven in de journalistiek heb nagestreefd, waardeer ik iedereen die het harde werk heeft gedaan enorm. Ik heb nog steeds al mijn studie-eisen om boeken van deze mensen te lezen, het is als een reeks encyclopedieën, maar dan beter. En beter dan internet. Ga zo door CN, ik ben niet zo getalenteerd, maar wat je doet is belangrijk.
Trump heeft de TPP buiten beschouwing gelaten en verlangde naar een soort toenadering tot Moskou. Hij beweerde ook regelmatig dat hij de Amerikaanse productie in het binnenland opnieuw wilde opbouwen en de voetafdruk van Washington over de hele wereld wilde beperken. Natuurlijk capituleerde Trump uiteindelijk voor de militaristische Russofoben. Je kunt maar een beperkte mate van waarde hechten aan campagneverklaringen, maar hij kwam minder oorlogszuchtig over dan Killary, dat was voor elke eerlijke waarnemer duidelijk.
Trump is ook een nachtmerrie geweest als het gaat om de rechten van werknemers in het algemeen, consumenten- en milieubescherming en eerlijke belastingen als het gaat om regressieve versus progressieve tarieven. Hij was ook islamofoob als het om Iran ging en sloot zich precies aan bij Adelson en de andere zionistische psychopaten.
Het meest verwelkomende aspect van Trump was zijn verlangen om vrede te sluiten met Rusland, dit is volledig gesaboteerd door de deep state-militaristen. Dit is de reden dat de Corkers, Flakes en een groot deel van de massamedia van het establishment hem meedogenloos aanvallen. De meesten van hen negeren wat hem eigenlijk zou moeten worden vermaand als hij in plaats daarvan voor nucleaire rampen koos.
Dit is de beste beschrijving die ik heb gezien van de rol van Trump.
Ik geloof dat we gevangenen zijn van een corrupte ‘democratie’.
------------------------
13 juli 2017
De gevangenen van de “democratie”
...
Het naaien van de massa was de kracht van het politieke establishment. Het maakte niet echt uit welke politieke partij aan de macht was, of onder welke naam ze stond, ze hadden allemaal één regeerinstinct: belasting, belasting en nog eens belastingen. Deze roofzuchtige politici hadden een eindeloze honger naar belastingen, en ook naar het geven van enorme loonsverhogingen, pensioenregelingen, uitgaven en allerlei soorten rechten. Eén van hen zei zelfs: ‘Hij had recht op zijn rechten.’ Een openbaar ambt was een weg naar meer en meer vrijgevigheid, allemaal betaald door de verplichte belastingen van de massa die de gevangenen van de ‘democratie’ waren.
[meer informatie hierover via onderstaande link]
http://graysinfo.blogspot.ca/2017/07/the-prisoners-of-democracy.html
Ja, onze vroegere democratie is volledig gecorrumpeerd. Dank aan Lawrence Davidson, William Whyte, C. Wright Mills en Rafe Mair voor deze beschouwing van de systemische corruptie van politieke partijen. De ziekten van conformiteit binnen partijorganisaties zijn een bijna inherent probleem van de democratie.
De ongepaste invloed die het beleid bepaalt dat de partijen volgen, is het centrale probleem en komt grotendeels voort uit de invloed van de economische machtselite, die het beleid bepaalt waaraan de organisatiemens gehoorzaam moet zijn om gekozen te worden. Deze vervorming kan worden geëlimineerd door amendementen op de grondwet om de financiering van massamedia en verkiezingen te beperken tot beperkte individuele bijdragen.
Ons probleem is dat we dergelijke hervormingen niet kunnen doorvoeren, omdat deze instrumenten van de democratie al worden gecontroleerd door de oligarchie, die nooit macht afstaat maar aan superieure kracht. Praten over gerechtigheid en vrede is niet in hun taal van macht maakt goed, en heeft geen enkel effect. Ze zwichten alleen voor de Civil Rights Act van 1964 omdat hun angst voor rellen op straat hen ertoe bracht te doen alsof MLK et al. overtuigend waren geweest.
De buitenlandse oorlogen kunnen worden gestopt door de nederlaag, het isolement en het embargo van de VS door buitenlandse machten. Maar binnen de VS moet de volledige prijs voor de democratie opnieuw aan het Amerikaanse volk worden betaald. De oligarchie moet worden verslagen door superieur geweld: alleen degenen die de handhaving van de oligarchie ontkennen en de rijken angst aanjagen, zullen hen ertoe brengen enige macht af te staan. Dat zal waarschijnlijk wachten op ernstigere recessies en ongelijkheid veroorzaakt door de egoïstische en onverantwoordelijke rijken.
Je hebt helemaal gelijk, Sam F. Helaas raakt de tijd snel op voor onze corrupte ‘beschaving’. De tijd om wijsheid te cultiveren en in praktijk te brengen is voorbij. De trieste waarheid is dat onze gans gaar is; Er zal geen cavalerie verschijnen om ons te redden. We zijn nu “ons karma aan het eten” en zullen onze verdiende beloningen oogsten. Niet omdat ik of wie dan ook dat zegt, maar omdat er nu onverzoenlijke natuurwetten zullen gelden. Dominante intellectuele soorten nemen een precaire positie in in de planetaire evolutie, en we staan aan de vooravond van een grote val – en alle paarden van de koning en alle mannen van de koning zullen niet in staat zijn onze uitstervende soort weer bij elkaar te brengen….
Uw antwoord raakt een gevoelige snaar, in die zin dat de mensheid zo weinig permanente vooruitgang lijkt te hebben geboekt in haar miljoenen jaren, vooral in de laatste paar honderd jaar, een onbeduidend deel van de planetaire geschiedenis. Maar de geschiedenis en literatuur van verloren gegane tijdelijke vooruitgang zijn van groot belang als bewaarplaats van ideeën voor toekomstige democratieën, op de zeldzame momenten waarop ze worden ontworpen.
Onze zieke samenleving is slechts één boom in het bos van democratieën. De VS zijn of zullen zijn als de ogenschijnlijk gezonde boom die gisteravond mijn elektriciteitskabels heeft neergehaald, een mooie rode eik met schitterende herfstbladeren, maar nu opzij en de weg blokkeert. Maar net als de bladeren aan die boom kunnen we het probleem zien en hopen we nog steeds net zo gelukkig te zijn als de bladeren van dit jaar aan gezondere bomen.
Net als in wat ik graag de universele geest van de mensheid noem, kunnen individuen vooruitziende blikken hebben en gedachten die verder gaan dan hun schijnbare functies, die overleven in die grotere geest van hun gedachten die zijn vastgelegd of zojuist zijn doorgegeven, en op die manier is hun leerproces niet tevergeefs.