Exclusief: Officieel Washington geeft nooit graag een fout toe, hoe ernstig of voor de hand liggend ook. Te veel belangrijke mensen zouden er slecht uitzien. De rationalisaties houden dus nooit op, zoals bij het Libische fiasco, merkt James W. Carden op.
Door James W. Carden
In de afgelopen weken heeft de Washington Post's Bureauchef Sudarsan Raghavan in Caïro heeft een reeks opmerkelijke berichten gepubliceerd vanuit het door oorlog verscheurde Libië, dat nog steeds aan het bijkomen is van de nasleep van de NAVO-interventie van maart 2011 en de daaropvolgende omverwerping en moord op de Libische leider Muammar Gaddafi.
Mariniers dragen met vlaggen gedrapeerde kisten van vier Amerikaanse diplomatieke personeelsleden die op 11 september 2012 zijn omgekomen bij een aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, Libië. De overdrachtsceremonie vond plaats op Joint Base Andrews, Maryland, op 14 september. (Officiële foto van het Witte Huis door Pete Souza)
Op 2 juli Raghavan gerapporteerd wat neerkomt op de moderne slavenhandel van Libië. Volgens zijn rapport is Libië “nu de thuisbasis van een bloeiende mensenhandel. Omdat ze de exorbitante smokkelkosten niet kunnen betalen of worden opgelicht door mensenhandelaars, worden enkele van de meest wanhopige mensen ter wereld als slaven vastgehouden, gemarteld of tot prostitutie gedwongen.”
De cijfers helpen het verhaal te vertellen. “Het aantal migranten dat uit Libië vertrekt stijgt,” schrijft Raghavan, “met tot nu toe meer dan 70,000 migranten die dit jaar in Italië aankomen, een stijging van 28 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.”
Op 1 augustus keerde Raghavan terug naar de pagina's van de Post met een verontrustend portret van het leven in Tripoli en rapporteerde het volgende: “Zes jaar na de revolutie die dictator Moammar Gaddafi ten val bracht, is de stemming in dit vluchtige kapitaal is een samensmelting van hopeloosheid en somberheid. Diplomatieke en militaire inspanningen van de Verenigde Staten en hun bondgenoten zijn er niet in geslaagd de natie te stabiliseren; De ontknoping van de crisis blijft verre van duidelijk. De meeste Libiërs hebben het gevoel dat het ergste nog moet komen.”
Raghavan merkt op dat “onder Gaddafi het olieproducerende land ooit een van de rijkste landen ter wereld was.” Onder zijn bewind “ genoten Libiërs van gratis gezondheidszorg, onderwijs en andere voordelen onder het socialisme van de excentrieke sterke man.” Het zou moeilijk zijn om niet in te zien, schrijft Raghavan, dat “de onzekerheid die volgde op Gaddafi’s dood het Noord-Afrikaanse land heeft verscheurd.”
Alles bij elkaar genomen zouden de rapporten van Raghavan een grove schok moeten zijn voor de trouwe aanhangers van de NAVO-interventie in Libië. Toch blijft de beschamende hartstocht waarmee velen de interventie omarmden grotendeels onverminderd – met, zoals we zullen zien, één opmerkelijke uitzondering.
Een omgekeerde meritocratie
Anne Marie Slaughter, hoofd beleidsplanning op het ministerie van Buitenlandse Zaken onder Hillary Clinton, mailde haar voormalige baas na de start van de NAVO-operatie: zeggen: “Ik kan me niet voorstellen hoe uitgeput je moet zijn na deze week, maar ik ben nog nooit zo trots geweest dat ik voor je heb gewerkt.”
Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton getuigt voor het Congres op 23 januari 2013 over de fatale aanval op de Amerikaanse missie in Benghazi, Libië, op 11 september 2012. (Foto uit C-SPAN-verslaggeving)
Vijf maanden na het begin van de NAVO-operatie tegen Gaddafi maakte Slaughter haar goedkeuring openbaar in een opiniestuk voor de Financial Times getiteld “Waarom Libië-sceptici ernstig ongelijk bleken te hebben.” Slaughter bewijst op zijn minst dat het establishment van het buitenlands beleid een omgekeerde meritocratie is en bekleedt een bijzondere leerstoel in Princeton en is tevens de goedbetaalde president van de invloedrijke Washington-denktank New America.
Het besluit van president Obama om in te grijpen kreeg brede steun van beide partijen in het Congres en van mediafiguren uit het hele politieke spectrum, waaronder Bill O'Reilly en Cenk Oeigoers.
Maar de casus belli gebruikt om de interventie te rechtvaardigen, zoals een Brits parlementair rapport die afgelopen september duidelijk werd gemaakt, was gebaseerd op een leugen: dat de bevolking van de Oost-Libische stad Benghazi een onmiddellijk gevaar liep te worden afgeslacht door de strijdkrachten van Gaddafi.
Het rapport, uitgegeven door de commissie Buitenlandse Zaken van het Lagerhuis, stelt dat “ondanks zijn retoriek de stelling dat Muammar Gaddafi opdracht zou hebben gegeven tot het afslachten van burgers in Benghazi niet werd ondersteund door het beschikbare bewijsmateriaal.”
Het rapport merkte ook op dat hoewel “veel westerse beleidsmakers oprecht geloofden dat Muammar Gaddafi zijn troepen opdracht zou hebben gegeven burgers in Benghazi af te slachten … dit zich niet noodzakelijkerwijs vertaalde in een bedreiging voor iedereen in Benghazi. Kortom, de omvang van de dreiging voor burgers werd met ongerechtvaardigde zekerheid gepresenteerd. Ambtenaren van de Amerikaanse inlichtingendiensten hebben de interventie naar verluidt omschreven als ‘een beslissing die geen inlichtingen inhoudt.’”
Zelfs toen duidelijk werd dat de revolutie een ramp voor het land was gebleken, bleven de scheidsrechters van aanvaardbare meningen in Washington volhouden dat de NAVO-interventie niet alleen een succes was, maar ook het juiste om te doen. Het is een mythe die veel aandacht heeft gekregen onder de kennissen van het buitenlands beleid van DC, ondanks het oordeel van de voormalige president Barack Obama, die de interventie omschreef als ‘een shitshow’.
Nog steeds aan het draaien
Een volledig jaar na het begin van de NAVO-campagne tegen Gaddafi bezochten voormalig NAVO-ambassadeur Ivo Daalder en geallieerd opperbevelhebber van de NAVO, James Stravidis, de bladzijden van die betrouwbare graadmeter van de opinie van het establishment: Buitenlandse Zaken, verklaren dat “de NAVO-operatie in Libië terecht wordt geprezen als een modelinterventie.”
De Libische leider Muammar Gaddafi kort voordat hij op 20 oktober 2011 in Sirte, Libië, werd vermoord.
Volgens Daalder en Stravidis “reageerde de alliantie snel op een verslechterende situatie die honderdduizenden burgers bedreigde die in opstand kwamen tegen een onderdrukkend regime.”
In 2016 een Clinton persbericht van de campagne ter rechtvaardiging van de weinig succesvolle interventie, beweerden dat “Kadhafi en zijn regime volkomen duidelijk hadden gemaakt wat hun plannen waren voor de omgang met degenen die tegen zijn bewind in opstand kwamen, waarbij ze walgelijke taal gebruikten om zijn achterban aan te sporen het land van deze rebellen te zuiveren. Dit was een humanitaire crisis.”
Verbazingwekkend genoeg beweert de campagne ‘Factsheet’ verder dat “er geen twijfel over bestond dat er nog meer wreedheden op komst waren, terwijl Kadhafi’s strijdkrachten richting de op een na grootste stad van de provincie stormden.” Toch is er, zoals zowel het Britse parlementaire rapport als een Harvard-studie door Alan J. Kuperman gevonden, geen enkel bewijs hiervoor.
“Kadhafi heeft in geen van de steden die zijn troepen vóór de NAVO-interventie hadden heroverd op de rebellen een ‘bloedbad’ gepleegd – inclusief Ajdabiya, Bani Walid, Brega, Ras Lanuf, Zawiya en een groot deel van Misurata – dus dat was wel het geval”, schrijft Kuperman. “vrijwel geen risico op een dergelijke uitkomst als hem toestemming was gegeven om het laatste rebellenbolwerk Benghazi te heroveren.”
Niettemin blijft de mythe bestaan. Brookings Institution Senior Fellow Shadi Hamid, de auteur van Islamitisch Exceptionalisme, blijft aandringen, tegen alle bewijzen in, dat de interventie een succes was.
“De interventie in Libië was succesvol”, zegt Hamid. “Het land is vandaag beter af dan het zou zijn geweest als de internationale gemeenschap dictator Muammar Kadhafi had toegestaan zijn razernij door het land voort te zetten.”
Hierin staat Hamid bepaald niet de enige. Linkse activisten die in de ban zijn van een trotskistische visie op een permanente revolutie blijven ook beweren dat de NAVO-interventie per saldo positief was voor het land.
In een recent interview met In These Times, Leila Al-Shami beweerde dat “Als Gaddafi niet was gevallen, zou Libië nu heel erg op Syrië lijken. In werkelijkheid is de situatie in Libië een miljoen keer beter. Syrische vluchtelingen vluchten naar Libië. Sinds de val van Gaddafi zijn er in Libië veel minder mensen om het leven gekomen dan in Syrië. De verdrijving van Gaddafi was een succes voor het Libische volk.”
Dat gevaar bij dit alles is dat door te weigeren de lessen van Libië (en Kosovo, Irak en Syrië) te leren, het establishment van het Amerikaanse buitenlands beleid waarschijnlijk steun zal blijven verlenen aan krachten die proberen het grotere Midden-Oosten te veranderen in een fundamentalistisch soennistan, dat geregeerd wordt door door de shariawetgeving, die volkomen vijandig staat tegenover religieus pluralisme, de rechten van vrouwen, minderheden en uiteraard de Amerikaanse nationale veiligheidsbelangen in de regio.
[Voor meer informatie over dit onderwerp, zie Consortiumnews.com's "Hillary Clintons mislukte 'doctrine' in Libië.“]
James W. Carden was adviseur voor het Ruslandbeleid bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Momenteel is hij schrijver bij het tijdschrift The Nation. Zijn werk is verschenen in de Los Angeles Times, Quartz, The American Conservative en The National Interest.
De Amerikanen hebben misschien niets van Libië geleerd, maar Kim Jong-un heeft de conclusie getrokken dat hij hetzelfde lot zal ondergaan als Kadhafi als hij ooit zijn nucleaire programma opgeeft, zoals de Libische dictator deed.
Ik ben er zeker van dat de bloedzuigende ratten van de heldinnenmaffia van het Britse Rijk/NAVO van het Pentagon veel lessen hebben geleerd over hoe ze moeten verkrachten en moorden uit hun verkrachting en moord op Libië.
t
Dit soort slavernij, gericht op de verkoop van mensen en tijdelijke arbeidskrachten in plaats van op de Noord-Amerikaanse manier, was tot voor kort honderden jaren een kenmerk van Noord-Afrika en specifiek Libië. Het was een deel van de oorzaak van de Amerikaanse Barbarijse oorlogen, aangezien ze Amerikaanse zeelieden als slaven meenamen van de Amerikaanse koopvaardijschepen die ze ook meenamen. Ze plunderden ook de Europese kust op zoek naar slaven, tot aan Ierland, maar met speciale aandacht voor Italië en Spanje.
Het uitbreken van een dergelijke slavernij mag niet als een ‘verrassing’ worden opgevat. Het is ‘natuurlijk’.
Dit is over het geheel genomen een geweldig stuk over het falen van het DC-establishment op het gebied van buitenlands beleid om te leren van zijn fouten in Libië. Carden moet echter voorzichtig zijn met het maken van ingrijpende uitspraken over “trotskisten die in de ban zijn van een theorie van permanente revolutie”. Het Internationale Comité van de Vierde Internationale (ICFI), de opvolger van Trotski's Vierde Internationale, beschouwt het Libische fiasco als een imperialistische oorlog voor regimeverandering. Degenen die pleitten voor interventie, met name leden van de Internationale Socialistische Organisatie (ISO), worden door de ICFI (en anderen van socialistisch links) gezien als integrale pseudo-linkse leden van het politieke establishment.
Zijn exacte bewoording luidt: “Linkse activisten in de ban van een trotskistische visie van permanente revolutie”, maar mijn punt blijft staan.
iedereen weet dat Libië is binnengevallen met leugens. de mensen die voor de interventie waren, liegen nu om hun smerige reputatie te beschermen. die mensen weten dat de invasie een ramp was en is.
Dan is er dit: Libië heeft ons niet aangevallen, noch heeft Libië ermee gedreigd. het was gewoon de zoveelste in een lange reeks illegale oorlogen. Als de principes van Neurenberg zouden worden toegepast, zou Obama worden opgehangen. in feite zou elke president sinds de Tweede Wereldoorlog dat zijn geweest.
“We hebben ons geld verspild en hun leven voor niets geruïneerd.”
NEE !
We hebben ons geld verspild en hun levens geruïneerd voor het succes van de neoconservatieve zionistische plannen voor het Midden-Oosten.
https://www.youtube.com/watch?v=Kd6vR1J0_6A
..
Het zal nog lang duren voordat de mensen die onder het bewind van Gaddafi, Saddam of zelfs Assad leefden, een even goede kans hebben om weer in een vreedzaam, stabiel land te leven. We hebben ons geld verspild en hun leven voor niets geruïneerd
De enige ‘les’ die ‘het establishment van het Amerikaanse buitenlands beleid’ leert, is dat met de niet-aflatende steun van medeplichtige media, van instellingen als Amnesty International en van intellectuelen als Chomsky, ELKE LEUGEN als waarheid kan worden verkocht (uit – ‘Gaddafi’s Viagra van verkrachtingskampen' tot 'dreigende genocide als we niet ingrijpen' enz. Het is een zelfmisleiding om je voor te stellen dat degenen die dit apparaat van macht en chaos besturen zich bezighouden met het 'leren' van wat dan ook. regionale naties die niet buigen voor Washington zijn al jaren een open beleid. De ‘les’ is dat ons leger heel goed in staat is om kleine, weerloze naties te vernietigen. Om te doen alsof onze ‘intentie’ iets nobelers is, en dat onze Beleidsplanners zouden iets kunnen “leren” door de Libische ramp ten onrechte als een “fout” te bestempelen in de ogen van het imperium.
Hoewel deze waarheden bekend zijn bij de lezers van Consortiumnews, moeten ze duidelijk worden herhaald telkens wanneer nieuwe feiten aan het licht komen. Het is jammer dat de ontvangen wijsheid deze oorlogsmisdaden en de daaruit voortvloeiende terugslag blijft verdoezelen, zoals hier opnieuw wordt opgemerkt.
Dit was GEEN ‘fiasco’.
De destabilisatie en tribalisering van Libië (een van de best opgeleide en rijke Arabische landen, zoals Irak en Syrië ooit waren) was een opzettelijke daad.
De mondiale neoconservatieven hadden dat resultaat voor ogen.
Dit was GEEN ‘fiasco’.
Nee, het was inderdaad een succes van de hoogste orde voor de neoconservatieven en hun New American Century-doel….(PNAC).
Hillary Clinton is er trots op dat ze dit tot stand heeft gebracht...
In navolging van MSN-propaganda liegen de NAVO, de VS, het VK en Fench enz. Luchtmachten begonnen Libië te bombarderen en veranderden het meest vooruitstrevende en geletterde land in Afrika in stof voor hun eigen zieke en kwaadaardige neoconservatieve plannen. Libië, het land dat het hoogst op de Human Development Index van de VN staat in Afrika werd teruggebombardeerd naar het Stenen Tijdperk omdat Gaddafi Afrika wegleidde uit de klauwen van het Westen, de hegemonie van de dollar en de destructieve aandacht van het IMF en de Wereldbank.
http://www.libyanwarthetruth.com
De kwestie die noch in het Britse parlementaire rapport, noch in Kuperman aan de orde komt, is de reden waarom de westerse media en de westerse inlichtingendiensten er wederom voor kozen de rebellen te geloven. Ze hadden zeker de lessen moeten trekken van Irak 1 (baby’s uit couveuses gegooid) en 2 (massavernietigingswapens), en van Kosovo. Maar nee, wederom zijn ze er blijkbaar in Libië voor gevallen met het verhaal ‘Ghaddafi richt zich op burgers’ – volledig in diskrediet gebracht door zowel het parlementaire rapport als Kuperman. Aangezien degenen die voor de inlichtingendiensten werken vermoedelijk niet dom zijn, en tenminste een paar van de mensen die voor de westerse media schrijven een paar hersencellen hebben, wordt men onverbiddelijk tot de voor de hand liggende conclusie geleid dat deze verhalen bedoeld zijn om een grote groep mensen te overtuigen. Het goedgelovige en vergeetachtige publiek is zich bewust van de noodzaak van interventie, terwijl de echte redenen niet aan het licht komen. Enkele van de mogelijke redenen voor de betrokkenheid van Frankrijk zijn hierboven gegeven door John Wilson – het goud en de nieuwe Afrikaanse munt – maar waarom raakten Groot-Brittannië en de VS erbij betrokken? In het geval van Libië is Cameron uiteraard een verklaarde zionist en zou Ghaddafi het volk dat Libanon verdedigde tegen verder Israëlisch expansionisme – Hezbollah – van wapens kunnen voorzien. Hillary moet, net als bijna elke andere Amerikaanse politicus, aanbidden bij het altaar van Zion.
Als je bedenkt waar Libië was (volledig gesocialiseerde geneeskunde, onderwijs, huisvesting, enz.) vóór de door de NAVO gesponsorde regimeverandering en de moord op zijn staatshoofd, en waar het nu is (totale chaos, dood, vernietiging, massale vlucht en slavernij), moeten we ons afvragen over de geldigheid van de beschuldigingen die voortdurend door de westerse alliantie tegen de regering van Gaddaffi worden geuit. Heeft hij werkelijk de Pan-Am-vlucht boven Schotland neergehaald of was dat slechts een poging om een zeer succesvol, onafhankelijk socialistisch land in diskrediet te brengen? Natuurlijk zei hij enkele weinig complimenteuze dingen over Israël, die waarschijnlijk de totale verwoesting van zijn land volledig rechtvaardigen… in de hoofden van Neocons overal ter wereld.
Je hebt gelijk wat betreft de vlucht boven Schotland, Realist, het heeft duidelijk niets met Gadaffi te maken en veel van de slachtoffers geloven dit ook. De Schotse rechters die de zaak behandelden, waren doodsbang om beide mannen niet onschuldig te verklaren (wat ze duidelijk waren) en maakten de Amerikanen woedend, dus vonden ze de ene man schuldig en de andere onschuldig om hun absurde vonnis enige geloofwaardigheid te geven. Wat Gadaffi betreft die onaardige dingen zei over Israël, dus dat is deels de reden waarom zijn land werd verwoest: sommige posters van ons hier waren allesbehalve complimenteus voor Israël, dus we zullen waarschijnlijk binnenkort de klap te pakken krijgen! LOL.
De anti-Israëlische gevoelens van Libië bestonden al vóór Gadaffi.
Adam Curtis' Hypernormalization stelt dat het Syrië was, en niet Libië, en – net als Bin Laden – Gadhafi accepteerde eenvoudigweg dat hij veroordeeld was door de rechtbank van de internationale opinie en ontkende niets meer. Zijn ambities met betrekking tot een pan-Afrikaanse alliantie/unie vereisten dat hij geen paria-staat was, dus gaf hij heel publiekelijk massavernietigingswapens op (die hij misschien niet allemaal heeft gehad) om weer verwelkomd te worden in de competitie van respectabele en coöperatieve naties. Dat laatste maakte dat hij het doelwit was van regimeverandering (met behulp van de Libische burgeroorlog van de Arabische Lente) als voorwendsel. Of die strijd volledig “inheems Libisch” was, is onduidelijk.
De meeste Amerikanen hebben geen idee hoe slecht de oorlog in Bosnië (1992-1995) is verlopen … wat veelbetekenend is omdat het als sjabloon is gebruikt …. de Amerikaanse versie eindigt wanneer we de overwinning hebben uitgeroepen en naar huis zijn gegaan – missie volbracht – en de NAVO en de VN hebben achtergelaten om de boel ‘zo goed mogelijk op te ruimen’, wat voor veel betrokkenen niet netjes of bijzonder bevredigend was, zelfs nu in 2017. In 1992 vertrokken de laatste vredeshandhavers van de “stabilisatiemacht” in 2004 … en we zagen hoe Bosniërs undercover probeerden te vluchten voor de migrantencrisis …
Der Spiegel 2015: Wat drijft de exodus op de Balkan?
Ruim een derde van alle asielzoekers die in Duitsland aankomen, komt uit Albanië, Kosovo en Servië. Jong, arm en gedesillusioneerd in hun thuisland zoeken ze naar een betere toekomst. Maar bijna niemand van hen zal mogen blijven.
http://www.spiegel.de/international/europe/western-balkan-exodus-puts-pressure-on-germany-and-eu-a-1049274.html
ja, Faulkner komt weer in me op … en de miljoenen reeds bestaande vluchtelingen en ‘migranten’, zeker NIET Syriërs, die op één hoop gegooid werden met de ‘migrantencrisis’ om de schuld te krijgen van Assad en het ‘niet ingrijpen door de westerse machten’ – R2P
https://www.counterpunch.org/2015/09/11/the-refugee-crisis-beware-the-drums-of-war/
Het enige goede dat uit de Libische travestie voortkwam, was hoe ernstig het het idee van R2P en de reputatie van alle betrokkenen aantastte …
Dood, verwoesting, vernietiging en bedrog zijn de belangrijkste exportproducten van de VS en de EU sinds de opkomst van de Amerikaanse neoconservatieven in 2000. Het derde rijk heeft negen jaar geduurd, de neoconservatieve nieuwe Amerikaanse eeuw heeft tot nu toe zeventien jaar geduurd.
dat was het probleem dat bush/hillary/obama en de neoconservatieven ‘opgelost’ hadden …
niet alleen in Libië maar in Afghanistan, Irak, Oekraïne, Jemen … en ze hebben hun ogen gericht op Noord-Korea en Iran, Rusland en China … alleen de stripfiguren in het Witte Huis en het Congres ‘staan hen in de weg’ … en dat doen ze niet’ Eigenlijk staan ze hen niet in de weg.
Robert Jackson zei dat in Neurenberg over de nazi's, maar het geldt net zo goed voor onze neoconservatieven in Washington DC. Jackson zei ook over de procedure in Neurenberg …
… en hij had weer gelijk. De regering van de VS heeft sinds de millenniumwisseling en het begin van de neoconservatieve nieuwe Amerikaanse eeuw in de voetsporen van het Derde Rijk getreden.
en wij allemaal, burgers van de VS … dat ‘baken van de democratie’, dat nu dood, verwoesting en vernietiging verspreidt als ons enige overgebleven exportproduct … zal leven in de schaduw van de misdaden van onze regering, en ons eigen onvermogen om te hebben gedaan wat het deed. het duurt nog tientallen jaren om daar een einde aan te maken, net zoals de Duitsers dat hebben gedaan.
Ik lees het verslag van een Independent over de opmerking “shit-show” van Obama uit maart 2016 en krijg een andere indruk uit dit rapport. Hier lijkt de opmerking verstandig, alsof ze van toepassing is op de aanval zelf, maar in het Independent-artikel is ze vooral van toepassing op de nasleep van de aanval, en niet op de aanval zelf, die Obama prijst. Hij was teleurgesteld, zegt hij, door het onvermogen van Cameron en de EU om toe te staan dat Libië uit de hand liep, en vooral door het feit dat Cameron van Groot-Brittannië destijds ‘afgeleid was geraakt’. Dit is de context van de “shit-show” opmerking, zoals ik die op dit moment begrijp. Obama zei ook dat het onvermogen van Cameron om op dit punt op te treden de reden was dat hij in 2014 aarzelde om Syrië aan te vallen vanwege het vermeende chemische incident uit die tijd, dat, zoals we nu weten, opnieuw een valse vlag was. Dit suggereert dat hij Syrië niet tegenhield vanwege de suggestie van Poetin om Syrië te helpen ontdoen van chemische wapens, of vanwege sceptische reacties op de toenmalige schuld aan Assad.
Titel van het artikel: “Barack Obama zegt dat David Cameron toestond dat Libië een sh*** show werd” 10 maart 2016.
Om Cardens artikel enigszins buiten het onderwerp te brengen, behandelt Seymour Hersh in zijn artikel uit 2015 The Red Line and The Rat Lane de CIA-overdracht van wapens vanuit Libië naar de ‘gematigden’, en is hij overtuigend over de chemische aanval op Assad met Obama’s "rode lijn." Het commentaar van Hersh draagt bij aan het voortreffelijke werk van Robert Parry destijds bij het blootleggen van de frauduleuze verschuiving naar Assad. Hersh legt een groot deel van het probleem bij Erdogan neer:
“We weten nu dat het een geheime actie was, gepland door het volk van Erdogan om Obama over de rode lijn te duwen”, zei de voormalige inlichtingenfunctionaris. “Ze moesten escaleren tot een gasaanval in of nabij Damascus toen de VN-inspecteurs” – die op 18 augustus in Damascus aankwamen – “daar waren. De afspraak was om iets spectaculairs te doen. Onze hoge militaire officieren hebben van de DIA en andere inlichtingendiensten te horen gekregen dat de sarin via Turkije werd geleverd – dat het daar alleen met Turkse steun had kunnen komen. De Turken verzorgden ook de training in het produceren van de sarin en het hanteren ervan.”
En: “Het belangrijkste bewijs kwam van de Turkse vreugde na de aanval en het terugslaan in talloze onderscheppingen. Operaties zijn altijd zo supergeheim in de planning, maar dan vliegt het allemaal uit het raam als het om kraaien achteraf gaat. Er is geen grotere kwetsbaarheid dan bij de daders die de eer opeisen voor hun succes. De problemen van Erdogan in Syrië zouden spoedig voorbij zijn: het gas gaat op en Obama zal de rode lijn zeggen en Amerika gaat Syrië aanvallen, althans dat was het idee. Maar zo werkte het niet.”
Deze analyse is ook beschikbaar in Hersh's boek The Killing of Osama Bin Laden, 2016.
Ik heb zojuist een boek ontdekt dat in de VS bijna geen aandacht kreeg, hoewel de Guardian het hier heeft besproken
https://www.theguardian.com/books/2017/jul/01/exile-review-osama-bin-laden-al-qaida
The Exile door Cathy Scott-Clark en Adrian Levy recensie – Osama Bin Laden na 9 september
De onderzoeksjournalisten hebben een onthullend werk geproduceerd over Al-Qaeda-leden die tussen 2001 en 2011 ondergedoken zaten in Pakistan en Iran.
(Amerikanen blijven volhouden dat Bin Laden het “meesterbrein” was, ondanks dat hij was gestrand door de aanvallen in het Afghaanse achterland, blijkbaar maanden en maanden nadat de basisschets van wat de operatie zou worden, groen licht kreeg)
van Amazon-blurb
Bedankt voor de link hier. Hersh schrijft heel interessant over de moord op Bin Laden, wat controversieel is omdat sommige mensen geloven dat Bin Laden al in 01 stierf (hoewel de bron waarnaar je linkt dit idee ook betwist). Volgens het verslag van Hersh werd een zeer slimme list gebruikt toen artsen de compound bezochten waar Bin Laden feitelijk een gevangene van de ISI was. Dit was om vast te stellen dat het Bin Laden was, en dit gebeurde via DNA-monsters. Daarmee was Obama overtuigd en gaf opdracht tot de operatie, die in niets leek op de berichtgeving door de MSM als een soort groot gerommel. Onze jongens hebben hem feitelijk met hun automatische wapens versnipperd toen ze inbraken in zijn appartement op de derde verdieping. Hoogstwaarschijnlijk zijn zijn stoffelijke resten in de Hindu Kush gedeponeerd en niet in zee begraven, zoals destijds het verhaal was.
Marie-Ann Slaughter. Het zit allemaal in de naam.
Het Britse parlementaire rapport vermeldt dat dit artikel linkt naar apple.com. Kom op jongens.
De NAVO en de VS breken naties af, wij bouwen ze niet.
Ik ben er zeker van dat je vannacht beter zult slapen, wetende dat je als auteur(s) van dit stuk de fundamentele onderbouwing van waarom de Verenigde Staten nog steeds de hoofdrolspeler in grote oorlogen over de hele wereld blijven negeren! De reden waarom de Amerikaanse regering geen lessen trekt uit veel rampzalige interventies is dat ze als marionetten worden gecontroleerd door wereldbankiers die bij elk conflict beide kanten hebben bespeeld. De zogenaamde elites van het bankwezen worden met de dag rijker in dollars en goud; ondertussen vrolijk springend van vreugde naar de dwazen die als kanonnenvoer worden gebruikt in hun bloedige spel! Ze beschouwen de hele wereld als hun podium en de mensen die bloeden, lijden en sterven zijn slechts de prijs die betaald moet worden voor het entertainment van de elitebankiers. Zodra de leidende marionetten in het militair-industriële complex besluiten dat ze eeuwig leven willen in plaats van te worden uitgeroeid op de Dag des Oordeels, zullen we wereldvrede hebben en zullen de mensen vreedzaam leven. De oorlog in Libië vond plaats omdat Gaddafi geldelijke deals sloot met zijn enorme rijkdom aan goud om die deals te faciliteren zonder dat de wereldbankiers hun deel kregen. Gaddafi hielp ook mee aan de totstandkoming van een onafhankelijk banksysteem, voornamelijk gevestigd op het Afrikaanse continent. De bank die hij zou hebben ontwikkeld zou hebben geconcurreerd met de Europese bankenelites en daarom werd de oorlog tegen Gaddafi begonnen. China heeft plannen en heeft de afgelopen jaren de belangen van de Afrikaanse ontwikkeling sterk nagestreefd, en de bank van Gaddafi zou veel invloed hebben geoogst met deals die met medewerking van Chinese investeerders waren gesloten. Ik bid dat insiders van het militaire industriële complex om vergeving voor hun zonden smeken en zich snel bekeren. JFK werd vermoord, grotendeels vanwege hun onverschilligheid voor het leven van wie dan ook, wat hun winsten in de weg stond. Bankierelites zijn waarschijnlijk boven alle hoop verheven, maar misschien zullen de leidende marionetten en hun medewerkers die de oorlogen mogelijk maken op een dag hun eigen ziel redden door Schepper God om vergeving te smeken. Ik hoop echt dat dat snel gebeurt; we zullen eindeloze oorlogen voeren tot die dag komt ….. waarbij militaire mannen en vrouwen hun leven opofferen, samen met vele anderen in het buitenland, voor het vermaak van corrupte kwaadaardige bankiers …………. Als auteur van dit stuk vergat je gewoon te vermelden; de echte reden per ongeluk ……….. Toch?
Goed gezegd, Willem. De bankiers controleren de schulden die door conflicten ontstaan. Controle en winst; profiteert ook van diefstal van grondstoffen!
Hier is een fragment van 2 minuten uit de film “The International”:
https://www.youtube.com/watch?v=bWTZKrSejU0
“Jij hebt controle over de schulden, je hebt controle over alles… slaven van de schulden”
Ja, de bankiers zeker, maar in zekere zin vormen zij de ‘transnationale’ kant van het rijk. Je mag de eigenaren van de hulpbronnen van de aarde niet vergeten: de Saoedische koning, de familie Cargill en een paar andere families die de natuurlijke hulpbronnen van de wereld beheersen, en vijf technologie-eigenaren controleren de hele cyberspace. Het zijn minder dan honderd mensen, waarschijnlijk inclusief de bankiers helemaal bovenaan.
Mijn stuk hierboven draagt bij aan en ondersteunt uw zeer goede bericht vanuit een iets andere invalshoek.
Ik heb een sombere kijk op alles wat met Libië te maken heeft, om te beginnen denk ik dat de imperiale staat (diep is het niet helemaal – het is de machinerie van de autoritaire imperiale macht) de operaties daar als een overwinning ziet. Het is duidelijk dat het keizerlijke verlangen is om de natiestaat en het idee van staatssoevereiniteit te elimineren. Chaos vinden ze prima, causaliteiten – het maakt ze gewoon niet uit. Ze hebben de kracht om de middelen te grijpen. Het is Margaret Thatchers ‘De samenleving bestaat niet’. De neoliberale ideologie wordt tot een gruwelijke conclusie gebracht.
Ze gingen er vandoor met het goud dat Gaddafi had verworven om de Afrikaanse munt te financieren. Ik vraag me af wie dat nu telt?
Het leven is een hel als je het Oded Yinon-plan afdwingt, nietwaar?
Ik ga de premisse van de auteur betwisten dat er enige vorm van “fout” of “lessen die geleerd moesten worden” bestond. Al deze activiteiten waren – met uitzondering van Syrië – schitterende successen. De moderne natie Libië werd vernietigd, uit haar uitgebreide arsenaal aan wapens werden veel bootladingen naar Syrië verscheept, en de EU-concurrent in het noorden staat onder druk en kan alsnog worden gedestabiliseerd. Wat moet niet leuk vinden?
Als koningin Hillary op 20 januari gekroond was – ik bedoel ingewijd – zou Syrië ook rond de wc-pot cirkelen. En we zouden kijken naar een aantal echt veelbelovende nieuwe Oorlogen voor Israël.
Dus de neoconservatieven zitten nu vast aan Trump, en nemen gelukkig de houding aan: als het leven je een citroen geeft, maak dan limonade. Trump krijgt een nieuwe vorm, en met een goede polsactie op de zweep zou het eindelijk zover moeten komen.
Zachary, je zit er zo vol van in je onwetende opmerkingen. De verkrachting van Libië door Amerika en zijn laffe bondgenoten is een van de meest verschrikkelijke tragedies van deze tijd. Libië was onder Gaddafi de kroon van Afrika. Toen zijn plan om een Afrikaanse Centrale Bank met een eigen munt op te richten bekend werd, kwamen de warhawks binnen, te beginnen met een media-blitz waarin Gaddafi werd gedemoniseerd vanwege zijn liberaal-socialistische regering.
Jouw manier van denken is voor mij steeds minder logisch. Je lijkt het niet eens te zijn met steeds meer dingen die hier worden gepubliceerd. Wat mij betreft was dit artikel goed, maar het liet niet zien hoe goedaardig de regering van Gaddafi was voor de Libiërs.
Niet als je het aan Hillary, Obama, Israël, ISIS, Frankrijk of Groot-Brittannië vraagt.
Ik vraag het hen niet – of jou.
Ik lees de opmerking van Zachary als ironisch en gericht op het idee dat dit beleid “fouten” versus opzettelijke bedoelingen zijn. Dat wil zeggen, het waren geen ‘lessen’ waar we van konden leren, alsof er ‘fouten’ waren uit een anderszins goedaardige bedoeling. Het punt over Trump is ook goed. Hij moet – naar hun mening – door de neoconservatieven worden hervormd of vervangen vanwege zijn onbekwaamheid op het gebied van het buitenlands beleid.
Ik heb het op dezelfde manier gelezen. Zachary maakt een heel goed punt: voor de Amerikaanse en westerse elites zijn dit geen noodzakelijke mislukkingen, althans niet op de korte termijn.
Je moet een speciale bril hebben om dat soort dingen te kunnen lezen, ik niet.
Ik lees het als sarcasme!
Yessir Zachary… als de doelstellingen van het Amerikaanse buitenlandse beleid een humanitaire verantwoordelijkheid inhielden om de democratie of het klassieke liberalisme te beschermen en te bevorderen om uiteindelijk vrede en stabiliteit te bereiken… nou dan zou het beleid moeten worden beschouwd als een verkeerde blunderitis waarvan nooit lessen zijn geleerd. Maar we weten dat dit sprookje niet waar is. Zoals Joe T. hieronder opmerkt, zijn de zaken volgens plan verlopen... en de beheerste chaos van een nooit eindigende oorlog is een kwestie van succes voor degenen die dit als hun winst zien.
De lessen werden in de jaren 80 geleerd in Midden- en Zuid-Amerika en veertien jaar geleden in Irak, en worden vandaag de dag nog steeds toegepast. Terroristen kunnen worden gekarakteriseerd als rebellen of vrijheidsstrijders, terwijl regeringsleiders meedogenloos en zelfs belachelijk kunnen worden gedemoniseerd... op de gekochte vierde macht kan worden gerekend voor dekking en promotie... en op het grote publiek kan worden gerekend vanwege geheugenverlies, borstkloppingen en mishandeling. de andere kant op kijken.
Het probleem is dat er lessen zijn geleerd.
Amerikanen leren geen lessen. Het is in strijd met de Amerikaanse religie van anti-intellectualisme en de subjectieve redenering van Horkheimer. Met andere woorden: de ‘mijn manier of snelweg’-houding is net zo Amerikaans als appeltaart.
Amerikanen verwerpen het debat en gaan rechtstreeks over tot verbale strijd als voorspel voor geweld, omdat het hun doel niet is om iets van elkaar te leren, maar om te domineren. Dus in plaats van vragen en antwoorden hebben ze verbale aanvallen en verbale reacties en, indien nodig, geweld en intimidatie, wat het uiteindelijke doel is van elk Amerikaans debat.
Vraag je je nog steeds af waarom Amerikanen niets kunnen leren?
Deze opmerking is anders dan uw doorgaans doordachte bijdragen, zoals bij alle generalisaties en scheldpartijen. Het voegt niets intelligents of nuttigs toe aan een discussie.
Ik zeg dat dit soort anti-intellectuele houding de hoogste echelons van de Amerikaanse machtselite domineert [vandaar Libië, Syrië etc.], terwijl het ook naar de natie wordt gepropageerd en helaas door velen wordt aangenomen dat het een instrument van oligarchische macht wordt.
In feite lijkt uw opmerking mijn punt te bevestigen. Je ging niet in op mijn punten, maar viel de boodschapper aan/veroordeelde in plaats van het debat aan te gaan.
Deze opmerking is coherenter. Bedankt.
Hé D5-5, Kalen heeft gelijk, maar wat hij heeft gemist is de zeer grote rol die de Europeanen in deze zaak speelden. Ik heb dit stuk eerder gepost, dat ik tegenkwam in een bekende rechtse nieuwskrant in Groot-Brittannië. Als je het nog niet hebt gezien, denk ik dat je het informatief zult vinden.
De door Frankrijk voorgestelde resolutie 1937 van de VN-Veiligheidsraad beweerde dat een vliegverbod boven Libië bedoeld was om burgers te beschermen, maar een e-mail uit 2011 aan Hillary Clinton – met als onderwerp: ‘Frankrijks cliënt en Gaddafi’s goud’ suggereert minder nobele motieven.
Uit de e-mail blijkt dat de ex-Franse president Sarkozy de aanval op Libië leidde met vijf doelen voor ogen: het verkrijgen van Libische olie, het verzekeren van de Franse invloed, het vergroten van de reputatie van Sarkozy in eigen land, het doen gelden van de Franse militaire macht en het beperken van Gaddafi's invloed in Franstalig Afrika. Er staat een lang hoofdstuk in de e-mails waarin de enorme bedreiging wordt geschetst die Gadaffi's goud- en zilverreserves – geschat op 143 ton goud en een vergelijkbare hoeveelheid zilver – vormden voor de Franse frank die als belangrijkste Afrikaanse valuta circuleert. In plaats van de zogenaamd nobel klinkende verantwoordelijkheid om de doctrine van het Libische volk te beschermen die via MSM aan het publiek wordt doorgegeven, is er een vertrouwelijke uitleg over wat werkelijk de oorlog dreef. De Libische goud- en zilverreserves waren verzameld lang voordat de opstand (gemanipuleerd door huurlingen die door de VS en Europa waren geplant) ooit begon en zouden worden gebruikt om een pan-Afrikaanse munt in te voeren, gebaseerd op de Libische gouden dinar. Gadaffi bedoelde deze onafhankelijke munt om Franstalige Afrikaanse landen een alternatief te bieden voor de Frank en de dollar. Het is duidelijk dat de Amerikanen, Frankrijk en de Britten geen enkele vorm van uitdaging van de status quo zouden tolereren, dus moest Gadaffi worden vermoord. De vraag is nu: “wie heeft het goud en het zilver gekregen”? Zoals een of andere klootzak een tijdje geleden op een post hier suggereerde, is de goud- en zilverbuit waarschijnlijk ergens veilig opgeborgen in de Amerikaanse federale reserve.
Hoewel de Amerikaanse betrokkenheid bij de verschrikkingen van Libië duidelijk is en afgezien van Clintons opmerking ‘we kwamen, we zagen dat hij stierf’, was er niets zo walgelijk als het zien hoe premier Cameron en zijn narrenkant William Haag schopten en zich na de moord naar Libië haastten. gruwelijke moord op Gadaffi, op een mars van triomf en glorie, om de terroristen daar de hand te schudden.
Dit was inderdaad een Frans/Britse creatie.
Bedankt. Ik maak bezwaar tegen losse generalisaties, en niet tegen inhoudelijke uitspraken over schurkenstaten in het Westen. Wat mij betreft heeft de Amerikaanse regering de verkrachting van Libië geleid, met Obama, de man van de vrede aan het roer.
Precies zoals een gewone crimineel “WIJ kwamen, we zagen Hij stierf” en zijn goud en zilver gingen naar de Amerikaanse federale reserve.
De Britten en Fransen waren instrumenten van Hillary. Ze ging daarheen en rekruteerde hen om de VS binnen te halen. Zowel de Britten als de Fransen wisten met volledige zekerheid dat ze dit niet alleen konden doen. Ze konden alleen maar de lucifer zijn die Hillary gebruikte om het kruitmagazijn tot ontploffing te brengen. Ze deden dat graag, maar het is verre van eerlijk om te zeggen dat het hun onderneming was.
Vergeet dat toonbeeld van ondeugd niet, dat pseudo-filosoof en hypocriete ziofascistische aandeel in de propaganda, Bernard Henri-Levy, dat monster!
Geef me een seintje als rede en intelligentie het beest hebben verslagen.
“Lessen leren”? Welke les is dat? Dat het verkeerd is om je te bemoeien met de aangelegenheden van een ander land. Dat het verkeerd is om buitenlandse leiders te vermoorden? De belangrijkste les die de “leiders” van de VS moeten leren is dat de VS NIET de politieagent van de wereld zijn en dat vrijwel elke actie die de VS ondernemen in buitenlandse gebieden illegaal is volgens het internationaal recht. Er kunnen geen lessen worden getrokken uit Libië, omdat het duidelijk verkeerd was dat Gaddafi werd omvergeworpen en vermoord. De enige les die de VS echt moeten leren is dat ze zich met hun eigen zaken moeten bemoeien!