Het opkomende Arabisch-Israëlische beleid van de Trump-regering richt zich op Saoedi-Arabië en Israël, met weinig zorg voor de Palestijnen, die blijven protesteren voor hun rechten, waaronder een recente hongerstaking in de gevangenis, meldt Dennis J Bernstein.
Door Dennis J Bernstein
Op 17 april lanceerden ongeveer 1,500 Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen een hongerstaking die ruim een maand duurde, waarbij fundamentele mensenrechten werden geëist – een einde aan het weigeren van familiebezoek, goede medische zorg en behandeling, toegang tot hoger onderwijs en een einde aan het tot eenzame opsluiting, administratieve detentie en gevangenisstraf zonder aanklacht of proces.
Een bord ter ondersteuning van de vrijlating van de gevangengenomen Palestijnse mensenrechtenactivist Marwan Barghouti. (Wikipedia)
Israël bleef de eisen van gevangenen negeren, terwijl het misbruik en de collectieve straffen werden geïntensiveerd. Volgens de mensenrechtenorganisatie Addameer zijn “de afgelopen vijf decennia ruim 800,000 Palestijnen door Israël gevangengezet of vastgehouden, wat overeenkomt met ongeveer 40% van de totale mannelijke bevolking van de Palestijnse gebieden.”
Tegenwoordig zitten er nog steeds ongeveer 6,500 mensen gevangen, waaronder sommigen die wereldrecords hebben op het gebied van de langste detentieperiodes van politieke gevangenen. In de woorden van de Palestijnse hongerstakingsleider Marwan Barghouti: “Rechten worden niet verleend door een onderdrukker. Vrijheid en waardigheid zijn universele rechten die inherent zijn aan de mensheid en waar elke natie en alle mensen van kunnen genieten. De Palestijnen zullen geen uitzondering zijn. Alleen het beëindigen van de bezetting zal een einde maken aan dit onrecht en de geboorte van vrede markeren.”
Ik interviewde de Palestijnse mensenrechtenactivist Arab Barghouti over de recente hongerstaking onder leiding van zijn vader, Marwan Barghouti.
Dennis Bernstein: Ik begrijp dat u zojuist een ontmoeting heeft gehad met vertegenwoordigers van congreslid Barbara Lee. Vertel ons over de bijeenkomst. Wat was het doel.
Arab Barghouti: Ik overhandigde hen een brief van mij persoonlijk aan het congreslid, Barbara Lee. We proberen de aandacht te trekken van de Amerikaanse functionarissen, van het Amerikaanse Congres, van alle invloedrijke politieke hooggeprofileerde mensen die ons kunnen helpen het bewustzijn te vergroten en enige druk uit te oefenen op de Israëlische regering over deze kwestie. De hongerstaking duurt al lang.
DB: Vertel ons meer over de staking en de stakers, geleid door je vader.
AB: Dit was een van de grootste hongerstakingen in de moderne geschiedenis. Ongeveer 1,500 Palestijnse politieke gevangenen namen eraan deel. Mijn vader, Marwan Barghouti, is toevallig de leider van de hongerstaking en hij is een Palestijnse politieke leider die al vijftien jaar in Israëlische gevangenissen zit.
DB: Vijftien jaar. Hoe oud ben je?
AB: Ik ben 26.
DB: Je bent 26, dus je vader heeft het grootste deel van je leven in de gevangenis gezeten.
AB: Ja, meer dan de helft van mijn leven.
DB: Heb je hem gearresteerd zien worden?
AB: Ik herinner me eigenlijk nog dat toen ik een klein kind was, 11 jaar oud, de Israëlische soldaten naar ons huis kwamen, het huis overnamen en de Israëlische vlag op ons balkon plaatsten, mij samen met mijn twee broers en zussen en mijn moeder in één. slaapkamer. En we vroegen altijd toestemming om naar de keuken te gaan om te eten, of om naar het toilet te gaan. In die tijd was het Israëlische leger...
DB: Hebben ze je vader destijds gearresteerd?
AB: Nee, nee.
DB: Ze bezetten jouw huis.
AB: Ja, ze waren naar hem op zoek. Ze vragen me brutaal: "Waar is je vader?" Alsof ik ga liegen. Ik was nog maar een klein kind dat niets begreep. Nadat ze een paar dagen vertrokken waren, bleven ze een paar dagen bij ons in huis. Na een paar weken keek ik met mijn gezin naar de televisie en ik zag misschien wel het ergste moment van mijn leven. Ik zag mijn vader omringd door Israëlische soldaten, en het was heel zwaar voor mij. Ik begon te huilen en ik wist het niet, ik begreep niet eens dat het zo lang zou duren – alsof we het over vijftien jaar hadden. En mijn hele leven is niet bij mijn vader geweest. Hij is een gerespecteerd politiek leider en misschien wel de meest populaire Palestijnse leider in Palestina.
DB: Dus toen je de kans had, keek je naar hem door de tralies in de gevangenis?
AB: Ja, ik heb mijn vader al vijftien jaar niet meer aangeraakt.
DB: Je hebt je vader al vijftien jaar niet meer aangeraakt.
Palestijnse jongens bereiden zich voor om Women's Boat te verwelkomen in Gaza, dat op 5 oktober 2016 werd onderschept door de Israëlische zeeblokkade.
AB: Ja, zelfs om hem de hand te schudden. Dat mag ik niet, en ze geven mij toestemming om hem eens in de twee jaar te bezoeken. Ik heb mijn vader al twee jaar niet gezien.
DB: Je hebt hem niet gezien. Je krijgt een keer in de twee jaar.
AB: Dat is het. En als ik hem ga bezoeken, duurt de reis 20 uur en dan kan ik amper 45 minuten met hem doorbrengen. Ik praat met hem aan de telefoon, waarbij ik zijn stem nauwelijks kan horen. Het is frustrerend en een vernedering, niet alleen voor de gevangenen, maar ook voor alle families van de gevangenen.
DB: En ik zou toch niet liegen als ik zou zeggen dat het verhaal dat u met ons deelt het verhaal van honderdduizenden Palestijnen vertegenwoordigt? Hier is een recente verklaring van je vader, na vijftien jaar achter de tralies: “Rechten worden niet verleend door een onderdrukker. Vrijheid en waardigheid zijn universele rechten die inherent zijn aan de mensheid en waar elke natie en alle mensen van kunnen genieten. De Palestijnen zullen geen uitzondering zijn. Alleen het beëindigen van de bezetting zal een einde maken aan dit onrecht en de geboorte van vrede markeren.” Ik wil het hebben over de huidige situatie, en nog iets meer over je vader: zijn intellectuele achtergrond en wat de familie, de familie Barghouti, de afgelopen zeven generaties heeft uitgespookt.
AB: De families Barghouti zijn een van de grootste families in Palestina. We hebben meer dan 20,000 mensen over de hele wereld, niet alleen in Palestina. Omdat we allemaal weten dat veel Palestijnen vluchtelingen zijn en in 1948 en 1967 uit hun land en hun huizen zijn gezet. Mijn vader verzet zich al meer dan vier decennia tegen de Israëlische bezetting. Hij heeft al eerder in de gevangenis gezeten, ruim zes jaar. Hij werd uit Palestina verwijderd en zeven jaar lang buitengesloten. Maar tegelijkertijd is hij een Palestijns parlementslid, dat tweemaal is gekozen.
DB: tweemaal verkozen.
AB: Ja, en hij is momenteel parlementslid. Dat is hij ook, hij is een goed opgeleide man. Hij promoveerde in de politieke wetenschappen aan de Universiteit van Caïro. Hij wordt zowel lokaal als internationaal zeer goed erkend.
En als we internationaal zeggen, hebben we het over iconen als Nelson Mandela zelf, die mijn vader en zijn vrijlating publiekelijk steunde. De bijnaam van mijn vader is de Palestijnse Mandela.
We hebben het over de voormalige Amerikaanse president die ons een video stuurde, de heer Jimmy Carter, die ons een video stuurde waarin hij sprak over de noodzaak van de vrijlating van Marwan Barghouti. En de noodzaak van zijn rol in die vredesoperatie. Angela Davis, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede. Mijn vader is genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Hij wordt erkend door honderden parlementariërs over de hele wereld. Het Europees Parlement stemde voor de vrijlating van Marwan Barghouti. Steden in Frankrijk, Italië, Zuid-Afrika en over de hele wereld gaven hem het ereburgerschap. Dit geeft je het idee dat wanneer de Israëlische regering over een terrorist spreekt, over hem en over alle 6,500 Palestijnse politieke gevangenen, dit niets betekent, omdat hij wordt gesteund door mensen die deze strijd hebben meegemaakt en de onderdrukking heel goed kennen. .
DB: En het is duidelijk dat ze aan de manier waarop zijn zoon hem vertegenwoordigt, iets moeten kunnen afleiden over wie deze man is. En ik moet u nog één detail vragen. Ik hoop dat je dit niet onzin vindt. Maar jij heet Arabische Barghouti. Hoe heeft hij dat gekozen, want ik denk dat het lijkt alsof je alle Arabieren vertegenwoordigt, is dit het?
AB: Ja. Het is net als grappig. Omdat toen ik me aanmeldde bij Facebook ze me vertelden dat Arabier een natie is, dus moest ik twee A's vooraan zetten om mijn naam te veranderen. Zelfs thuis is het geen gebruikelijke naam. Het is als een
natie.
DB: Nee, ik begrijp het. Ja, daarom vraag ik het je.
AB: Ja, precies. Mijn vader gelooft in de Arabische nationaliteit. Hij gelooft ook in eer. De naam van mijn broer heet Sharaf, wat eer betekent in het Arabisch. En het is ook een van zijn principes waar hij naar leefde, de Arabische cultuur. En ik vind het echt leuk. Alsof mensen schrikken als ze mijn naam horen, maar ik vind het leuk.
DB: Oké, Arab, ik heb nog een vraag voor je, laten we nu teruggaan naar de frontlinie. Dus, neem even de tijd en beschrijf de huidige omstandigheden nu alle gevangenen, deze 1,500?...je zegt dat ze in hongerstaking zijn?
AB: Ja.
DB: En alle anderen, inclusief kinderen, neem ik aan?
AB: Kinderen werden verhinderd…
DB: Ze zijn niet opvallend.
AB: Nee. Omdat mijn vader en de leiding van de gevangenen hen tegenhielden, ook al wilden ze plaatsvinden. Het gaat om 1,500 Palestijnse politieke gevangenen tussen de 18 en 65 jaar. We hebben veel
leiders daar. Ahmad Sardar is toevallig een van hen, Bashir Shaheed. Ook de heer Karim [Yunis], die het 35e jaar van zijn leven doorbrengt in Israëlische gevangenissen.
DB: Vijfendertigste jaar.
AB: Ja, het is de langste politieke gevangene in de moderne geschiedenis. De heer Karim zei, terwijl hij zijn leven riskeerde: “Ook al moeten we hiervoor helaas sterven, het is ons recht en deze rechten moeten met onze maag worden genomen.” En mijn vader zei dat een hongerstaking de meest vreedzame manier is om te protesteren tegen het onrecht dat tegen hem en zijn medegevangenen is beoefend.
En zij gaan deze strijd aan. Als je ernaar kijkt, vragen ze niet veel. Ze vragen om familiebezoek, ze vragen om het einde van de administratieve detentie, waarbij gevangenen jarenlang worden vastgehouden zonder zelfs maar de rechtbank te bezoeken, zonder zelfs maar een aanklacht te hebben ingediend. Betere gezondheidsomstandigheden. We hebben veel Palestijnse zieke gevangenen. We hebben er 19 met kanker. En ze worden niet menselijk behandeld. We hebben het over het einde van eenzame opsluiting. Mijn vader bracht ruim drie jaar in de eenzame opsluitingscel door.
DB: Drie jaar in eenzaamheid.
AB: Dit is onmenselijk. Dit is immoreel. En ze hebben geprobeerd en geprobeerd met de Israëlische gevangenisautoriteiten te praten, zonder zelfs… ze gaven niet eens antwoord. Ze moesten dus een stap zetten en gingen in hongerstaking. Helaas, en helaas, hebben we in de wereld waarin we anno 2017 leven 1,500 Palestijnse gevangenen die om hun fundamentele mensenrechten vragen. Ik vraag iedereen, vooral het Amerikaanse volk, om zijn stem te verheffen tegen het onrecht, niet alleen in Palestina, maar overal elders.
President Donald Trump neemt deel aan aankomstceremonies met president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit in het presidentiële paleis, 23 mei 2017, in Bethlehem. (Officiële Witte Huis-foto door Shealah Craighead)
DB: Het is mijn observatie dat als het om Palestina gaat, de bedrijfspers het niet goed doet. Dit verhaal bestaat vrijwel niet, dat moet je weten. Je volgt de krantenkoppen. Trump was bij Mahmoud Abbas. Trump heeft het daar over de vredespartners. Ik vraag me af wat denk je dat de stakers van dit bezoek vinden? Heeft Trump enige moeite gedaan om meer te weten te komen over martelingen, over de staking, over het lijden dat aan de gang is?
AB: Ik denk dat de Palestijnse gevangenen geïsoleerd zijn van de rest van de wereld. Ze weten niet wat er aan de hand is. Ze weten niets van wat hier aan de hand is. We hebben mensenrechtenorganisaties gevraagd, we hebben het Rode Kruis gevraagd, we hebben iedereen gevraagd om ons tenminste te vertellen dat het goed met mijn vader gaat. We willen alleen zijn gezondheidstoestand weten.
DB: En nogmaals, je hebt hem al twee jaar niet meer gezien.
AB: Ik heb hem al twee jaar niet gezien. En hij werd verhinderd... deze hongerstaking, vanaf de eerste dag tot nu toe, om iemand anders te zien, behalve één keer op de 28e dag dat hij zijn advocaat zag en... kun je je voorstellen dat je hem na vier weken één keer hebt gezien, en hij vertelde hem hoe hij werd gemarteld, en hoe ze hem in een cel stopten die nauwelijks in zijn lichaam paste. Het was super vies. En hij moest stoppen met het drinken van water totdat ze hem naar een andere cel brachten. En toen ze hem verplaatsten, plaatsten ze geluid en licht in zijn gezicht zodat hij niet eens kon slapen, en ze verzonnen video's over hoe hij at, en ze doen goedkoop en dom zoals altijd.
En het enige dat ze niet doen is onderhandelen over de fundamentele mensenrechten, die volgens mij niet onderhandelbaar zijn. We hebben het over zeer fundamentele mensenrechten, en mijn vader en zijn medegevangenen zullen dit niet opgeven, wat betreft hun zeer fundamentele mensenrechten. We hebben het niet over waarom ze daar überhaupt zijn, omdat ze er niet zouden moeten zijn. Het zijn vrijheidsstrijders en ze verzetten zich op legale wijze tegen de bezetting. Het is legaal om je tegen de bezetting te verzetten.
Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audio-archieven op www.flashpoints.net.
Als de gemiddelde Amerikaan ook maar een tiende zou weten van wat Israël van de Amerikaanse economie heeft gestolen, zou Israël weer op de snelweg zijn, op zoek naar een nieuw nest om te bevuilen.
Gezien alle pro-Israëlische zionisten waarmee Trump zich heeft omringd en benoemd, denk ik dat de poorten naar het Israëlische parasitisme nog wijder open zullen staan.
Ik heb geen enkele hoop dat Trump de Amerikaanse belangen boven de eisen van zijn Israëlische vrienden zal stellen.
Schadevergoeding van $ 6.64 miljard geëist wegens gebruik van gestolen geheime Amerikaanse handelsgegevens door Israëlische regering en AIPAC
24 mei 2011 01:21 Eastern Daylight Time
WASHINGTON– (BUSINESS WIRE) -
Vandaag heeft het Sectie 301 Comité van de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger formeel een petitie ontvangen waarin 6.64 miljard dollar aan compensatie wordt geëist voor Amerikaanse exporteurs. In 1984 werden Amerikaanse exporteurs aangespoord om bedrijfsvertrouwelijke gegevens over hun prijzen, marktaandeel, interne kosten en marktstrategie aan de International Trade Commission te verstrekken. De USTR garandeerde de vertrouwelijkheid en verzamelde de gegevens in een geheim rapport voor gebruik bij de onderhandelingen over de vrijhandelsovereenkomst tussen de VS en Israël.
De Israëlische regering heeft het geheime USTR-rapport in handen gekregen en doorgegeven aan de Amerikaanse Israel Public Affairs Committee om te gebruiken bij lobbywerk en public relations. Uit vrijgegeven FBI-onderzoeksbestanden in de petitie blijkt dat de wetgevend directeur van AIPAC illegale duplicaties heeft gemaakt voordat hij het rapport op bevel van de USTR terugstuurde. De FBI interviewde de Israëlische minister van Economische Zaken Dan Halpern, die toegaf dat hij het geheime document had verkregen en aan AIPAC had gegeven.
Volgens de petitie heeft Israël op oneerlijke wijze gebruik gemaakt van de vertrouwelijke bedrijfsgegevens die waren gestolen van Amerikaanse bedrijven en industriële groepen om nieuwe exportgerichte industrieën te creëren om de Amerikaanse markt te penetreren. Israël behaalde daardoor een ongerechtvaardigd systeemvoordeel. De vrijhandelsovereenkomst tussen de VS en Israël is een anomalie onder alle bilaterale vrijhandelsovereenkomsten, omdat deze hoofdzakelijk ten goede komt aan de buitenlandse partij en een bestemming biedt voor 40% van de Israëlische export. In de petitie wordt beweerd dat het nu een door de particuliere industrie gefinancierd buitenlands hulpprogramma is. In 2010 zorgde de Amerikaans-Israëlische vrijhandelsovereenkomst voor een Amerikaans tekort van $11.2 miljard aan goederenhandel. Over een decennium bedroeg het Amerikaanse tekort gemiddeld 7.09 miljard dollar per jaar. Het cumulatieve tekort tussen de VS en Israël in lopende dollars sinds 1985 bedraagt 80.9 miljard dollar
Cal – “Als de gemiddelde Amerikaan ook maar een tiende wist van wat Israël heeft gestolen van de Amerikaanse economie, zou Israël terug op de snelweg zijn, op zoek naar een nieuw nest om te bederven.” Dat is grappig geschreven, Cal. Ik denk dat Israël, om dit allemaal stil te houden, echt de media en Hollywood zou moeten bezitten – oeps, dat doen ze!
Een land binnen een land. Dat werkt nooit.
Ik was altijd een fervent volger van mondoweiss totdat ik niet meer de voortdurende rapporten en foto's kon maken van mannen, vrouwen en kinderen die zonder enige reden door verveelde IDF waren neergeschoten. Het maakte mij moorddadig.
Ik vind het dus moeilijk om zelfs maar iets over Palestina te zeggen. omdat de 70 jaar en de afschuw en het onrecht ervan mijn hoofd doen ontploffen..
Eén ding weet ik wel: je zult Israël nooit uit Palestina kunnen krijgen, of enige gerechtigheid voor Palestina, totdat je de Israëllobby en de Vijfde Colonne van de Amerikaanse zionisten uit de Amerikaanse regering en onze media hebt gehaald... en bij voorkeur uit ons land.
Elke keer dat iemand wijst op de tientallen door zionisten geleide Amerikaanse beleidsmaatregelen ten aanzien van Israël roepen ze antisemiet uit... nou, die smet stoort me al lang niet meer... want 'Verrader overtreft' Antisemiet elke dag van de week in elk land in de wereld. universum..altijd geweest en zal altijd zo blijven.
En die beschuldiging maakt politici meer bang dan alles wat de zios naar hen kunnen gooien... Dus dat is wat ik gebruik voor hen en hun omgekochte Amerikaanse politici.
Cal – 13 medesponsors in het Huis van Afgevaardigden, geen in de Senaat. Ja, ‘verrader’ is het perfecte woord.
Waarom Israël nooit zal vechten in een echte oorlog. Voor Amerikaanse zionisten is het idee van Joden (in Israël) als een soort superstrijders hun viagra. Maar ze zullen nooit een grondoorlog voeren – hun leger is meer een mepteam voor Palestina dan een leger.
http://turcopolier.typepad.com/sic_semper_tyrannis/2014/07/the-idf-ground.html
De grondmacht van de IDF - opnieuw gepost op 26 juli 2014
Kolonel Pat Lang
(uittreksel)
Ik heb vele jaren samengewerkt met en/of contact onderhouden met de Israel Defense Force (IDF). Deze activiteit vond plaats als onderdeel van mijn reguliere taken als officier van het Amerikaanse leger en later als civiel directeur van de Defense Intelligence Agency (DIA). Sinds mijn pensionering uit de Amerikaanse overheidsdienst heb ik vele gelegenheden gehad om Israël te bezoeken en de IDF in actie te zien tegen verschillende groepen Palestijnen overal op de Westelijke Jordaanoever. Ik heb veel vrienden die gepensioneerd zijn en/of reserveleden van de IDF. Mijn observaties over de IDF zijn op die ervaring gebaseerd
Er zijn geen sergeanten op de grond, behalve als technici. Tenzij het systeem zeer recentelijk is veranderd, hebben de grondtroepen van de IDF doorgaans geen carrière-onderofficieren in de LIJN van de gevechtswapens. Dit is een structurele traditie die oorspronkelijk voortkomt uit het leger van de Russische tsaar en die via Russische en Poolse zionistische immigranten naar Palestina is gekomen.
In Beit Suhur, buiten Bethlehem, heb ik IDF-troepen zien schieten op Palestijnse christelijke vrouwen die de was in hun tuinen hingen. Dit werd gedaan met coaxiale machinegeweren vanuit een ingedamd zandfort een paar honderd meter verderop, en kennelijk alleen maar voor de lol. In Bethlehem vertelde een luitenant mij dat hij zijn mannen mij op straat zou hebben laten neerschieten tijdens een demonstratie waarbij ik toevallig betrapt werd, maar dat hij dat niet had gedaan omdat hij dacht dat ik misschien geen Palestijn zou zijn en dat als ik niet de incident zou hem wat problemen hebben bezorgd. Ik heb veel van dat soort dingen gezien. Je zou kunnen zeggen dat er in oorlog iets gebeurt. Dat is waar, maar dergelijk gedrag duidt op een leger dat niet goed gedisciplineerd is en geen volledig betrouwbaar instrument van staatsbeleid is. Tijdens mijn reizen op de Westelijke Jordaanoever in maart 2008 viel het op dat het gedrag jegens Palestijnse burgers van IDF-troepen bij wegversperringen deed denken aan dat van welke groep post-adolescenten dan ook die wapens kregen en de hulpelozen mochten pesten om er stoer uit te zien. voor elkaar. Ik denk dat de IDF er goed aan zou doen om enkele echte sergeanten te laten groeien
Ziofascisme. Zo slecht, gemeen, gemeen. Onbeschrijflijk kwaad, woorden schieten tekort. Het wetsvoorstel 'Stop het bewapenen van buitenlandse terroristen' van Tulsi Gabbard heeft slechts dertien mede-indieners in het Huis van Afgevaardigden, en Rand Paul kan niet eens één mede-indiener vinden voor zijn begeleidende wetsvoorstel in de Senaat.
Jessica, waar is de socialistische held Bernie Sanders? Gaat hij zijn socialisme opbouwen en tegelijkertijd al deze oorlogen, dood en vernietiging ondersteunen? Een paar jaar geleden las ik een artikel – toen Bernie zijn deelname aan de voorverkiezingen beraamde – waarin werd gesuggereerd dat Bernie een mol is die door het establishment is geplant. Hij is nu de outreach-directeur onder Chuck Schumer – de senator van City Bank. We leven in het soort Alice in Wonderland-wereld.
Trump heeft een Joodse arts benoemd die niet tot de Uber-zionisten lijkt te behoren, maar hij is geen veteraan en heeft Israël al toegelaten tot het Amerikaanse Veteran Affairs-agentschap. Stambanden aan het werk voor de Israëlische parasiet
Veteranenzaken komen naar voren als nieuwe grens in de militaire relatie tussen de VS en Israël
Geplaatst op 14 april 2017 door Lori Lowenthal Marcus/JNS.org en gearchiveerd onder Nieuws, Israël, VS en getagd Main.
De Amerikaanse minister van Veteranenzaken David Shulkin (links) en de Israëlische vice-minister van Defensie Eli Ben-Dahan ontmoeten elkaar in maart. Krediet: Gene Russell Photography.
De Amerikaanse minister van Veteranenzaken David Shulkin (links) en de Israëlische vice-minister van Defensie Eli Ben-Dahan ontmoeten elkaar in maart. Krediet: Gene Russell Photography.
Door Lori Lowenthal Marcus/JNS.org
Hoewel de militaire banden tussen de VS en Israël al lang bekend staan vanwege hun buitenlandse hulppakketten, het delen van inlichtingen en de gezamenlijk ontwikkelde raketverdedigingstechnologie, zouden veteranenzaken een belangrijke nieuwe grens in die relatie kunnen zijn.
De zaden van deze extra dimensie aan de reeds legendarische Israëlisch-Amerikaanse obligaties werden geplant tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van vorig jaar, vooral in de ogen van Israëlische regeringsfunctionarissen die belast waren met de zorg voor gewonde en vrijgelaten IDF-soldaten.
Ambtenaren van het Israëlische Ministerie van Defensie wijzen erop dat de toenmalige kandidaat en nu president Donald Trump zich aanzienlijk concentreerde op kwesties met betrekking tot veteranen op het campagnepad en die focus in de eerste maanden van zijn regering heeft gehandhaafd.
Een andere relevante ontwikkeling voor de Israëlische leiders is de benoeming door Trump van minister van Veteranenzaken David Shulkin, een Joodse arts en ziekenhuisbeheerder die op 13 februari unaniem werd goedgekeurd door de Senaat – geen geringe prestatie in dit hyperpartijdige tijdperk.
Binnen enkele weken namen de Israëlische vice-minister van Defensie Eli Ben-Dahan en zijn adviseurs contact op met Shulkin en vroegen om een ontmoeting. Die bijeenkomst – de eerste in zijn soort tussen Amerikaanse en Israëlische beleidsfunctionarissen die verantwoordelijk zijn voor de zorg voor gewonde en vrijgelaten (in de VS bekend als ‘ontslagen’) soldaten – vond eind maart plaats in Washington, DC. Het markeerde ook het eerste bezoek van Shulkin met een buitenlandse overheidsfunctionaris.
“Het niveau van de verwachte samenwerking brengt wat lange tijd een productieve relatie is geweest [op militair gebied], in termen van de aankoop van technologie en het delen van informatie, naar een geheel nieuw niveau”, vertelde Idit Druyan, een adviseur van Ben-Dahan, JNS.org.
“Shulkin is uiterst deskundig. Hij was zeer gastvrij voor ons en stond open om naar onze ideeën te luisteren. We waren enthousiast over zijn interesse in het werk dat hij wil volbrengen en zijn interesse in onze expertise”, voegde ze eraan toe.
In sommige opzichten zijn de systemen voor het werken met gewonde en vrijgelaten soldaten in de twee landen heel verschillend. De voortgang van Israëlische soldaten van het militaire gezondheidszorgsysteem naar het publieke systeem gebeurt op regeringsniveau en niet op initiatief van het individu, zoals het geval is in de VS.
Toch zijn er veel overeenkomsten in de soorten medische problemen die zich voordoen. Behandeling van posttraumatische stressstoornis en zelfmoordpreventie zijn van groot belang voor beide landen, en de leiders zijn overeengekomen om toekomstige samenwerking op die fronten na te streven.
Verder hebben de Israëlische leiders het idee verwelkomd dat de VS Israëlische experts zou gebruiken voor Amerikaanse presentaties tijdens internationale conferenties waaraan Israël zelf nog niet deelneemt. Een dergelijke kans zal de Israëli's in staat stellen hun kennis te presenteren op een wereldtoneel waartoe hun tot nu toe grotendeels de toegang is ontzegd.
En, nu we toch bezig zijn, waarom stelen we niet nog meer land? Uit een artikel getiteld “Israël maakt het officieel: de vernietiging van Syrië zal de Israëlische landroof legitimeren”:
“Israëls vice-minister van Diplomatie Michael Oren heeft aangekondigd dat 'er geen Syrië is om mee te onderhandelen', wat betekent dat Israëls illegale bezetting van de Golan door de internationale gemeenschap moet worden erkend.
Kapitaliseren op de chaos en vernietiging van een zesjarige oorlog om internationale erkenning van bezet land te bewerkstelligen? Dat is niet erg vriendelijk.
Volgens Oren: “Zonder Israël daar [op de Golan] zou de regio in gevaar komen. ISIS zou zich op de Kinneret bevinden.”
Misschien is dit de reden waarom Israël herhaaldelijk het Syrische leger en zijn bondgenoten heeft aangevallen tegen de Islamitische Staat in Syrië, in plaats van ISIS te bombarderen?”
Het bombarderen van het Syrische leger, NIET ISIS.
“Bedenk dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu eerder deze maand betoogde dat Israël bufferzones op Syrisch grondgebied nodig heeft om de door Israël bezette Golan te beschermen. Met andere woorden: Israël wil dat de internationale gemeenschap de bezetting erkent en ‘beschermt’. Het plan was vanaf het allereerste begin om Syrië in stukken te hakken. De Turken en Amerikanen kibbelen nu over Noord-Syrië, terwijl Israël stappen onderneemt om zijn bezetting te ‘legitimeren’ – en nieuwe bezette zones te creëren.”
Geen wonder dat niemand al die jonge mannen tegenhield die vanuit Syrië naar Europa stroomden, van wie velen, als ze waren gebleven, zich misschien bij het Syrische leger hadden aangesloten. “Ga daarheen, ISIS, en jaag al deze jonge mannen de stuipen op het lijf, hak een paar hoofden eraf, terroriseer de dorpen en steden en laat ze vluchten.” Met substantiële hulp van NGO's en zogenaamde humanitaire groepen hebben ze hun concurrentie van de hand gedaan en verdreven.
Het boek van Richard Falk getiteld “Palestine's Horizon: Toward a Just Peace” is zojuist gepubliceerd. Twee van zijn universitaire lezingen werden afgelast omdat zionistische militanten dreigden de conferentie te ontwrichten.
“Wat er in Groot-Brittannië is gebeurd, maakt deel uit van een steeds gemener wordende poging van pro-Israëlische activisten om het debat stil te leggen door zich bezig te houden met ontwrichtend gedrag, bedreigingen voor de veiligheid en door sprekers die als critici van Israël worden beschouwd als ‘antisemieten’ te besmeuren. geval als een ‘zelfhaatende’, zelfs een zelfhaatgevende Jood.”
Vervolgens gaven ze hem slechte recensies op de website van Amazon, waardoor de beoordelingen voor zijn boek naar het laagst mogelijke niveau werden gebracht.
“Ondanks dat ik in dit digitale tijdperk veel boeken heb gepubliceerd, heb ik nog nooit eerder een boek op deze online manier aangevallen, kennelijk met de bedoeling potentiële kopers te ontmoedigen en mij als auteur te vernederen. In feite is deze campagne een innovatieve versie van het digitaal branden van boeken, en hoewel visueel niet zo levendig als een vreugdevuur, zijn de wraakzuchtige bedoelingen dezelfde.”
Hij schrijft over hoe een nieuw VN-rapport “concludeerde dat het bewijsmateriaal met betrekking tot Israëlische praktijken jegens het Palestijnse volk neerkwam op ‘apartheid’, zoals gedefinieerd in het internationaal recht.” Wat deden Amerikaanse senatoren?
“In een opmerkelijk vertoon van eenheid hebben alle honderd Amerikaanse senatoren onlangs de gepolariseerde sfeer in Washington overwonnen en meegewerkt aan het sturen van een arrogante brief naar de nieuwe secretaris-generaal van de VN, António Guterres, waarin ze een vriendelijkere, ‘blue washing’-benadering van Israël bij de VN eisen. met dreigende financiële gevolgen als er geen gehoor zou worden gegeven aan hun schandalige standpunten.”
https://www.counterpunch.org/2017/05/08/israels-new-cultural-war-of-aggression/
'DB: Je hebt je vader al vijftien jaar niet meer aangeraakt.
AB: Ja, zelfs om hem de hand te schudden. Dat mag ik niet, en ze geven mij toestemming om hem eens in de twee jaar te bezoeken. Ik heb mijn vader al twee jaar niet meer gezien.”
Waar zijn de Hollywood-kaskrakers hierover? En er mag geen woede worden opgebouwd? Als ik daar was, zou ik dood zijn.
De grond die sommigen Israël noemen, is doordrenkt met het bloed van degenen die gemarteld en onteigend zijn.
Verwacht iemand dat twee van de meest kwaadaardige actoren op het wereldtoneel zich zorgen maken over de mensenrechten? Ze zullen dergelijke zorgen alleen uiten als dekmantel voor hun wreedheden. Waardeerden de Amerikanen de mensenrechten van de indianen of de Afrikaanse slaven? Heeft Israël enige zorg voor de Palestijnen die zij proberen uit te roeien? Als u denkt dat deze staatsentiteiten enige zorg hebben voor de mensenrechten, bent u diep en gevaarlijk misleid.
Omdat hun land is weggenomen, vind ik dat de Palestijnen een thuisland moeten krijgen, ook al is dat eigendom van iemand anders. Ik stel Brooklyn voor. Als de inboorlingen dit redelijke voorstel weigeren, verdrijf ze dan met een kleine, nette oorlog. Het precedent leek goed te werken in Israël, nietwaar?
Goed idee Realist! Het staat op één lijn met het bescheiden voorstel van Swift.
Brooklyn is niet genoeg, laten we ze de hele staat Florida geven.
Ze kunnen de Joden uit hun appartementen gooien en dan zullen er voldoende woningen zijn.
De Palestina zijn gerenommeerde boeren, zodat ze bedrijven zoals het suikermonopolie van de gebroeders Fanjul kunnen overnemen onder een wet die vergelijkbaar is met de wet die Israël in 1950 voor zichzelf heeft opgesteld om beslag te leggen op alle Palestijnse eigendommen.
https://unispal.un.org/DPA/DPR/unispal.nsf/0/E0B719E95E3B494885256F9A005AB90A
EIGENDOMSRECHT VOOR AFWEZIGHEDEN, 5710-1950* Inter-
pretatie. 1. In deze wet –
(a) “eigendom” omvat onroerende en roerende goederen, gelden, een verworven of voorwaardelijk recht op eigendom, goodwill en elk recht op een lichaam van personen of op het beheer ervan;”
Door iedere burger of personen die aanwezig zijn in een ‘vijandelijk’ gebied of land te classificeren als ‘afwezig’ ten aanzien van eigendommen in Israël, waren ze in staat om het land, het geld, de investeringen, de huizen en het onroerend goed dat de Palestijnen hadden achtergelaten in beslag te nemen. die in 1948 gedwongen werden ontheemd. De wet is nog steeds van kracht en wordt meer dan zestig jaar later gebruikt om Palestijnse eigendommen in beslag te nemen.
Cal – Eigendomsrecht voor afwezigen – wauw, ongelooflijk!
Ja het is.
Wanneer ik Israël aan de ongeïnformeerden uitleg, vraag ik hen zich voor te stellen dat Texas of Virginia het ‘beloofde land’ van de Joden was en dat de VN hen in 1948 het land kende dat al eigendom was van en bewoond werd door de Texanen of de Virginians. Vervolgens beschrijf ik wat de Joodse immigranten zouden doen. hen hebben aangedaan – hetzelfde als wat ze met de Palestina hebben gedaan – hun gewassen verbranden, hen terroriseren, hun vee doden, hun waterbronnen vergiftigen, hen uit hun huizen verdrijven, degenen doden die zich verzetten, enz.
Dan vraag ik wat ze zouden hebben gedaan.
.
.
Cal – als je mensen toestaat te visualiseren hoe het voor hen zou zijn, hen de woede en frustratie laat voelen, zendt dat een krachtige boodschap uit. Goed voor je.