Toen president Obama het gebruik van dodelijke drones uitbreidde, vertrouwden veel Amerikanen erop dat hij oordeelkundig zou handelen, maar nu zijn die uitzonderlijke bevoegdheden overgedragen aan de heethoofdige Donald Trump, merkt Jesselyn Radack op.
Door Jesselyn Radack
Het nieuws staat bol van de bedreigde en daadwerkelijke militaire tegenslagen van president Trump: in Syrië, Jemen en Noord-Korea. Maar deze militaire acties krijgen een nieuwe ernst, gezien de enorme en geheime machten die Trump heeft geërfd.
Een Predator-drone die een raket afvuurt.
Voormalig president Obama escaleerde het gebruik van drone-aanvallen – ook in niet-slagveldarena’s zoals Libië, Pakistan, Somalië en Jemen – dus het is geen verrassing dat president Trump met overgave is doorgegaan. Terwijl Obama enkele beperkingen oplegde aan drones, legde Trump de geheimzinnige, onverantwoorde CIA op nieuwe autoriteit om drone-aanvallen uit te voeren tegen ‘vermoedelijke militanten’.
Specifiek De beperkingen van president Obama over drones omvatte onder meer dat doelen een “imminente dreiging” vormen, dat hun verovering “niet haalbaar is” en dat er “bijna zekerheid” bestaat dat burgers niet gewond of gedood zullen worden. Obama hield zich echter niet altijd nauw aan zijn eigen beleid, dat zich tijdens zijn presidentschap ontwikkelde naarmate de legitieme kritiek op drone-aanvallen toenam.
Een van de beroemdste Amerikanen die het doelwit was en werd gedood door een drone, al-Qaeda-propagandist Anwar al-Awlaki, voldeed aan geen van de eerste gestelde criteria. Toch is de Ministerie van Justitie onder Obama gehandhaafd dat de president de eenzijdige bevoegdheid had om Amerikaanse burgers als al-Awlaki aan te vallen en te doden. Die macht berust nu bij president Trump, die in de begindagen van zijn presidentschap agressieve en rommelige militaire acties heeft ondernomen.
Trump heeft aangedrongen op een Een stijging van $ 54 miljard in de defensie-uitgaven. Amerikanen kunnen verwachten dat Trump hun geld zal gebruiken voor dure militaire acties zoals de mislukte inval in Jemen waarbij onschuldige vrouwen en kinderen en een Amerikaanse soldaat omkwamen en resulteerde in de vernietiging van een militaire helikopter van $ 75 miljoen. Of voor beslissingen die jarenlang beleid op het gebied van de internationale betrekkingen op zijn kop zetten, zoals de lancering ervan 59 Tomahawk-kruisraketten op Syrië. (Ze vervangen zal wel kosten waarschijnlijk minstens $ 1 miljoen per raket).
Uit angst voor de zoemende drone
Dit voorspelt niet veel goeds voor de miljoenen mensen die leven onder het dagelijkse geroezemoes van Amerikaanse militaire drones. De macht om te richten en te doden met behulp van drone-aanvallen was te ongecontroleerd in de regering-Obama, omdat we hem ‘vertrouwden’.
Gedaan “piloten” lanceren een MQ-1 Predator onbemand luchtvaartuig voor een aanval in het Midden-Oosten. (Amerikaanse militaire foto)
Hoewel kleine groepen op het gebied van de nationale veiligheid, burgerlijke vrijheden en vredesgroepen klaagden over de Trust Doctrine, die van toepassing leek te zijn op het meest controversiële gedrag waarmee ons land te maken had – van marteling tot surveillance tot drone-operaties – waren mensen in machtsposities doorgaans niet bereid of niet in staat zich voor te stellen hoe deze macht eruit zou zien in de handen van iemand die onvoorspelbaar, kleinzielig en wraakzuchtig is.
De regering-Obama heeft het droneprogramma verheerlijkt “chirurgische precisie”, de ingebouwde interne checks and balances, en de zorgvuldige berekeningen voordat er toegeslagen wordt. Omdat velen Obama zagen als een redelijke, intelligente president en bekwame leider die de Nobelprijs voor de Vrede won, accepteerden Amerikanen te kalm en te stilletjes de geheime moordpraktijken die aan de andere kant van de wereld werden gevoerd vanuit Amerikaanse luchtmachtbases in onze achtertuinen in Nevada en Californië.
Het droneprogramma wordt geplaagd door geheimhouding en onverantwoordelijkheid. Dat was al het geval voordat Trump de stakingsbevoegdheid bij de CIA legde en mogelijk de normen voor het doden van burgers versoepelde. Verschillende klokkenluiders hebben dat gedaan kom naar voren om te wijzen op misbruikpraktijken en een hoog verloop binnen het programma, misleidende verklaringen van de overheid over de nauwkeurigheid van aanvallen en doelgerichtheidsmogelijkheden, en een algemene druk om stakingen te lanceren, terwijl ten onrechte het propagandistische verhaal wordt gepresenteerd dat oorlogsvoering met drones precisietargeting mogelijk maakt zonder schadelijke gevolgen in eigen land de VS Dit valse verhaal blijft bestaan omdat politici willen dat wij het geloven – en wij ook.
We hebben de doos van Pandora geopend en drones op de mensheid losgelaten. Maar in dit geval was de schade volledig voorzienbaar.
Jesselyn Radack is een nationale veiligheids- en mensenrechtenadvocaat en leidt het project “Klokkenluiders & Bronbescherming” bij ExposeFacts. Twitter: @jesselynradack. [Dit artikel verscheen oorspronkelijk op https://exposefacts.org/what-have-we-done-executive-power-drones-and-trump/ ]
Naïeve, goedgelovige Amerikanen die de militaire en civiele leiders vertrouwen voor welk offensief beleid dan ook, ‘vragen om problemen’. Wanneer ze op een van deze clowns stemmen, verlaten ze de regels die zijn vastgelegd in de Amerikaanse grondwet en moedigen ze de wereldhegemonie aan. Obama en Trump waren berucht in hun bedrog.
Het zal niet lang meer duren.
***
Drones zijn zo netjes dat ze volledig buiten de publieke radar zijn. Wijs, klik en onze vijanden, zowel echte als ingebeelde, verdwijnen.
***
GRATIS AMERIKA
DIRECTE DEMOCRATIE
***
Er zal een dag komen waarop drones zullen worden gebruikt om in de hele VS grote schade aan te richten. Alleen dan zullen het moordwapens worden die verboden moeten worden.
Het gebruik ervan vandaag de dag brengt schaamte over ons allen die achterover leunen en het gebruik ervan accepteren.
De mensen die zich rond deze blog hebben verzameld en commentaar geven, geven mij hoop. Dit is het soort delen dat we nodig hebben om te kunnen omgaan met de puinhoop die onze menselijke wereld is geworden. Het is mijn wens dat dit soort gepraat over onze gemeenschappelijke problemen zich zou kunnen uitbreiden naar vele kleine groepen in de VS en daarbuiten. Kleine groepen zijn ideaal voor dit soort leren. Een passage uit een gedicht van Holderln (laat je niet afschrikken door de ‘spirituele’ verwijzing – lees het gewoon als ‘een groot deel van de waarheid’) –
Veel van de heiligen
Hebben we genoemd
Sinds ons leven bestaat
Word een gesprek
Hoe je het ook wilt bekijken, zonder eerlijk proces is executie door een door drones afgeleverde hellevuurraket buiten een legitiem oorlogstheater gewoon moord. Maar Washington en zijn media-sycofanten zijn veel te geïnteresseerd in het optellen van de misdaden van alle anderen om zich veel te bekommeren om die van Amerika.
Precies delia. Bedankt voor je inzicht.
Heeft Obama verstandig gehandeld? Hij dreunde als het ware op huwelijksfeesten, voetbalwedstrijden en familiebijeenkomsten.
Jeffrey St. Clair heeft hier een amusante, lange column met de titel “Love at first strike”, gebaseerd op redactionele artikelen van de MSM ten gunste van Donalds moed, en vervolgens uitgebreid naar de MOAB en andere zaken.
Hij vraagt wat er is gebeurd met de mensen die in de buurt van de tunnels woonden.
Over de raketaanval van de Amerikaanse top 100 kranten waren er 47 hoofdartikelen waarvan 39 “vurig voorstander” waren, waarvan er zeven dubbelzinnig waren en één tegen.
Via galup steunde echter 51% van het Amerikaanse publiek de stakingen, terwijl 40% tegen was
“Het is nu de rol van de reguliere pers om de 40% tot onderwerping te dwingen.”
http://www.counterpunch.org/2017/04/14/roaming-charges-2/
Ik denk dat het voor sommigen van ons passend is om iets te vertellen over wie we zijn en wat we hier delen……..
Een begrafenis voor iedereen
Ik werd vanochtend wakker en besefte dat ik een begrafenis nodig had
voor de mensheid en haar beschavingsverhaal. Aangezien ik er waarschijnlijk niet bij zal zijn om getuige te zijn van de dood van de laatste mens, moet ik rouwen om onze verliezen en onze overwinningen vieren voordat ik vertrek. Bij nader inzien besef ik ook dat de laatste mens op geen enkele manier zal kunnen weten dat hij/zij werkelijk de laatste van onze soort is. Maar als ik of iemand anders door wetenschap en begrip zou weten dat onze collectieve tijd op aarde nu kort is, zou dat voldoende reden moeten zijn om een begrafenis te houden, vóórdat het zover is.
De begrafenissen die ik heb bijgewoond en die een grote betekenis hadden, waren die relatief kleine bijeenkomsten van vrienden waar we terugdachten aan onze liefdevolle relatie met de overledene en de goede dingen vierden die we samen hadden gedeeld. Vaak deelden mensen hun gevoelens van verdriet en verbijstering bij het aangezicht van de dood, maar ook hun meer accepterende en filosofische standpunten over de grote mysteries van geboorte en dood. Er zou wat humor en gelach zijn rond onze overleden vriend om het verdriet dat wij ook voelden te verzachten. Maar de essentie van het delen en herdenken van de begrafenis zou zijn dat we aan het einde ervan allemaal een gevoel van afsluiting voelden en dankbaar waren dat we ons rouwproces konden delen binnen een ondersteunende vriendengemeenschap. Vaak aten we daarna samen in een heel goed restaurant ter herdenking van de dood van onze vriend en als laatste eerbetoon aan de zegening van onze vriendschap met hem/haar, en uit dankbaarheid jegens elkaar omdat we hem/haar een goede en liefdevolle tijd hadden gegeven. uitzending.
Maar ik heb een probleem. Ook al heb ik geprobeerd mijn kennis over de vrijwel zekerheid van onze uitsterving op korte termijn met enkele goede vrienden te delen, geen van hen heeft het echt op het niveau gebracht dat ik heb. Vaak heb ik het gevoel dat ze mijn uitspraken op dit vlak uit vriendschap voor mij aanvaarden, maar ze sluiten zich niet echt aan bij mijn 'doemscenario'-denken. Ik heb eindelijk van mijn kant moeten accepteren dat ze mij niet zullen volgen in mijn duistere visie op onze gemeenschappelijke nabije toekomst, en dat het mijn beste manier is om hun raadselachtige houding te accepteren, net zoals ze vriendelijk genoeg zijn geweest om de mijne te accepteren. Er is dus werkelijk geen sprake van om hen uit te nodigen voor de begrafenis van de beschaving/de mensheid.
Daarom heb ik besloten om jullie allemaal op deze blog, die zich rond een dovend vuur op het strand van de ondergang hebben verzameld, uit te nodigen om samen met mij een begrafenis te delen gewijd aan het sterven van onze soort en vele anderen die we met ons meenemen. Ik zal beginnen met mijn gedachten en gevoelens over de grote dood waarvan we getuige zijn…..
Ik heb vanaf het begin een problematische relatie gehad met mijn geboorte in dit rijk. Er is mij verteld dat de melk van mijn moeder “zuur werd” en dat ik vroeg werd gespeend. De filosofie waaraan ik als kind werd onderworpen, was bedoeld om mij zo snel mogelijk ‘op te laten groeien’ met een minimum aan moederschap. Ik moest vaak ‘mezelf uithuilen’. Het idee was om mij zo snel mogelijk sterk en onafhankelijk te maken, en mij voor te bereiden op de zware strijd die mijn ouders zagen als mijn lot in een hard hondenleven dat voor mij lag.
Ik was als kind intellectueel vroegrijp en werd voortdurend gepest op school en thuis; mijn leven was een nachtmerrie. Tegen de tijd dat ik naar de zevende klas ging, had ik me teruggetrokken uit het praten met wie dan ook en verlangde ik voortdurend naar de dood. Ik werd naar een kinderpsycholoog gebracht die de eerste in een lange reeks weldoeners werd, en die me geleidelijk uit mijn terugtrekking trok en mijn intellectuele bezigheden aanmoedigde. Niettemin had ik nog veel problemen in het verschiet, waaronder alcoholisme en andere verslavingen. Toen ik op 28-jarige leeftijd bij AA op de stoep stond, was mijn leven een totale ramp. Bovendien was ik totaal atheïst en voelde ik me niet echt thuis bij wat ik voor een stelletje onwetende gelovigen hield.
Mijn weg naar herstel werd vergemakkelijkt door mijn intellectuele nieuwsgierigheid, die sinds mijn vroege kinderjaren een constant kenmerk van mijn leven was geweest. Ik ontwikkelde een interesse in het zenboeddhisme toen ik een tijdje bij AA zat, en begon het uitgestrekte terrein van spiritualiteit te verkennen met hetzelfde enthousiasme dat ik had getoond bij het ontdekken van wetenschap, muziek, literatuur, psychologie en vele andere gebieden. Ik heb in mijn leven duizenden boeken gelezen en bestudeerd, en lezen maakt nog steeds deel uit van mijn dagelijkse routine.
Wat ik heb gedeeld is om uit te leggen hoe diep mijn liefde is voor de hoogste prestaties van de beste menselijke producten van de beschaving die met ons hebben gedeeld en ons leven onmetelijk hebben verrijkt. Dit was het heiligdom waar ik aanbad. Dit gaf mij een betekenis en een doel voor mijn leven. Natuurlijk wilde ik heel graag dat het beste van onze mondiale cultuur ons zou leiden naar de hoogst mogelijke realisatie van ons potentieel voor kennis, liefde en wederzijds gedeelde utopie….
Maar opnieuw was er een probleem: oorlog, Auschwitz, Hiroshima, de onmenselijkheid van de mens tegenover de mens, kapitalisme, de vernietiging van de natuur, hoogmoed, geweld, liegen, waanzin…. En nu het hoogtepunt in NTHE. Ik heb jaren besteed aan het dieper in contact komen met de donkere kant van onze soort. Het dreef mij keer op keer tot wanhoop. Eindelijk heb ik te maken gekregen met ons vreselijke, totale, tragische onvermogen om een wederzijds leven te creëren dat gebaseerd is op liefde, waarheid en schoonheid.
Dus wat kan ik zeggen tegen deze cultuur, deze medemensen die zijn bezweken voor de ergste mogelijkheden in onszelf, en deze prachtige planeet in de nabije toekomst tot een dor en misschien levenloos lot hebben gedoemd? Ik heb het volledige scala aan duistere emoties en de hoop over deze ongelukkige aangelegenheid van ons planetaire verhaal doorgenomen. Nu het bijna voorbij lijkt, wil ik gewoon vieren wat goed was en vergeven wat niet was. Rust zacht, al mijn zusters en broeders.
Mag ik de Boeddhistische Peace Fellowship en het werk van Joanna Macy aanbevelen als u nog niet bekend bent met een van beide, of met beide. Het is heel moeilijk om niet overweldigd te raken door wanhoop. Ik vond vooral Macy's boek 'Despair and Personal Power in the Nuclear Age' behulpzaam bij het herformuleren en legitimeren van zowel de wanhoop als het verdriet... zonder verontschuldiging. Ze heeft een aantal keren bij Bioneers gesproken en een aantal video's op YouTube gemaakt, waarbij ze de laatste tijd (sinds 1983) enigszins is overgestapt van oorlog naar catastrofale klimaatverandering en milieukwesties. Het is lastig. Rondhangen om te bespreken hoe slecht de dingen zijn en hoe gedoemd het lijkt te zijn om in de toekomst hetzelfde te krijgen, is echt enerverend (als je snikken kunt vermijden). Namaste.
Een kleine studiegroep waartoe ik behoor, heeft zojuist Macy's boek Active Hope gelezen, haar recente samenvatting van haar workshops en ideeën om groepen activisten wakker te maken, en degenen die nog slapen. Uitstekend.
Ik hoop dat je genoeg AA-bijeenkomsten bezoekt, want ik weet dat ik, als ik niet regelmatig ga, erg wanhopig kan en zal worden. Hoewel ik veel van uw zorgen deel, heeft AA mij geleerd zo veel en zo imperfect mogelijk in het heden te leven, en mij te concentreren op wat ik kan doen om anderen te helpen. Angst is bijtend, en hoewel het menselijk is om het te ervaren, kan het verlammend worden als ik niet goed voor mijn geestelijke leven zorg. Je bent een welsprekende schrijver en je hebt een gevoelige ziel. Zorg alsjeblieft voor jezelf. Ik moet hetzelfde doen.
Ik weet nu dat ik veel meer aandacht aan deze dingen had moeten besteden toen ik jonger was. Dertig jaar nadat ik de kiesgerechtigde leeftijd had bereikt, heb ik vooral geprobeerd plezier te hebben en de kost te verdienen, met prioriteit voor het eerste. Ik ken talloze andere Boomers die hetzelfde verhaal zouden vertellen.
Mijn perceptie is dat er de afgelopen vijftien jaar een versnelling heeft plaatsgevonden in de groei van het kwaad in dit land, van een periode waarin de verandering van jaar tot jaar niet eens merkbaar was, tot nu, waarin het lijkt alsof er een tsunami aankomt. op ons. Ik denk dat het een proces is dat lijkt op dat van waterlelies die over een vijver groeien, waarbij een vijver vol leven kan zijn met een beperkte hoeveelheid bloemblaadjes, maar sterft als de bloemblaadjes al het licht verdringen. Als de Tweede Wereldoorlog de waterlelies (de lelijke, kwaadaardige zwarte) had opgeruimd, met uitzondering van een of twee sterke overlevenden, en de waterlelies één keer per jaar verdubbelden, duurde het ~15 jaar voordat de vijver voor een kwart gevuld was – in, laten we zeggen, 70. Nu is het zo 2016, dus de vijver zal halfvol zijn, en we hebben geen idee hoe we deze verdomde waterlelies moeten stoppen voordat de vijver in 2017 dood is.
Eén ding is zeker: ik maak het goed dat ik in mijn jeugd niet genoeg oplet. Nu doe ik weinig anders.
Waar zijn alle bloemen naartoe?
De effectiviteit van ‘doden voor de vrede’ blijft onbetwist, net als de mythologie van de ‘kop van de slang’ of ‘grote man’-theorie dat als we de leider maar konden doden, de beweging in wanorde zou vervallen en zou verdwijnen. Na zestien jaar zijn er nog maar heel weinig mensen over die de ‘noodzaak van oorlog’ in twijfel trekken, ook al lijkt deze oorlog meer op een niet erg interessante soapserie die met tussenpozen wordt bezocht als deze onze huiskamers binnendringt, terwijl er ‘niets anders aan de hand is’. '
Mensen maken zich meer zorgen over de kosten (belastinggeld, prioriteit van uitgaven) dan over het doden, verminken, het veranderen van steden in woestenijen en hun bevolking in vluchtelingenkampbewoners en migranten.
De Verenigde Staten steunen niet eens degenen die willen onderhandelen … in Syrië, in Aghanistan, zelfs Irak … als ze onze standpunten en prioriteiten niet op de eerste plaats stellen …
Waar zijn de internationale instanties en het religieuze leiderschap … aangezien drones en gerichte moordpartijen zowel illegaal als immoreel zijn … We “verafschuwen” chemische wapens en zetten de MOAB in die de lucht in vuur verandert en de longen van zijn slachtoffers verbrandt, wat een snelle, maar verstikkende en pijnlijke dood veroorzaakt (echte wonden niet nodig). Waar zijn de VN geweest nu Korea dreigt met een kernproef en de VS dreigt met een preventieve aanval?
Een generatie is opgegroeid zonder visie op een alternatief, heeft geleerd dat anti-oorlog en pacifisme verzoening zijn, die waarschijnlijk uiteindelijk dodelijke gevolgen zullen hebben en toestaan dat die theoretische toekomstige dreiging de controle krijgt (en toestemming geeft) voor stilte en escalatie.
Mooi. We hebben echt meer zonnebloemen nodig….
Hier is een interessante kijk op het verband tussen Amerikaanse uitgaven aan drone-oorlogvoering en lobbyen:
http://viableopposition.blogspot.ca/2016/07/american-taxpayers-and-their-investment.html
De beloning voor lobbywerk op defensiegebied is enorm en is grotendeels de reden dat de Verenigde Staten voortdurend in oorlog zijn.
Geweld corrumpeert, uiteindelijk geweld corrumpeert uiteindelijk.
Geef iemand met de mentaliteit van een baldadige vijfjarige een doos met geladen geweren en handgranaten, en wat denk je dat er zal gebeuren? Wij komen erachter. Meer volgt nog….