Hoewel een groot deel van de wereld de Amerikaanse pretenties van 'unipolaire' macht in toom hield, volgde VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon de lijn van Washington en ondermijnde hij de veronderstelde onpartijdigheid van de VN verder, schrijft Joe Lauria.
Door Joe Lauria
Na tien jaar van bijna totale gehoorzaamheid aan Washington trad Ban Ki-moon zondag af als secretaris-generaal van de Verenigde Naties, waarmee hij een treurige erfenis achterlaat die de legitimiteit van de VN heeft ondermijnd, die berust op haar werkelijke en waargenomen neutraliteit bij het toezicht op de wereldaangelegenheden.
Secretaris-generaal Ban Ki-moon maakt opmerkingen tijdens het speciale segment Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s). 20 september 2016 (VN-foto)
De tweede secretaris-generaal van de VN, Dag Hammarskjold, omschreef de rol van een diplomaat die het vermogen en de moed heeft om een koers te varen die onafhankelijk is van de grootmachten en ter verdediging van de wereldbevolking.
“Het recht van het Secretariaat op volledige onafhankelijkheid, zoals vastgelegd in het Handvest, is een onvervreemdbaar recht”, zei Hammarskjold kort na zijn verkiezing in 1953. Het doel van de VN, zo zei hij, was niet om zich te onderwerpen aan de grootmachten, maar om te streven naar “oplossingen die het algemeen belang benaderen.”
Ondanks zijn elitaire achtergrond onderscheidde zijn verdediging van het 'gemeenschappelijk belang' Hammarskjöld en verontrustte veel van de elites van de wereld die een plooibaarder secretaris-generaal wilden die op betrouwbare wijze hun kant zou kiezen, vooral bij het besturen van de Derde Wereld. Na slechts één jaar in functie veroordeelde hij de door de VS geleide staatsgreep in Guatemala, waarbij een democratisch gekozen president omver werd geworpen. Geen enkele secretaris-generaal heeft sindsdien publiekelijk kritiek geuit op een geheime CIA-operatie.
Hammarskjölds opkomen voor het gemeenschappelijk belang van Afrikanen en andere gekoloniseerde mensen bracht hem op gespannen voet met de blanke heersers van de apartheid in Zuid-Afrika en met het koloniale Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
“De discretie en onpartijdigheid die van de secretaris-generaal worden verlangd, mogen niet ontaarden in een beleid van opportunisme”, reageerde Hammarskjöld.
Toen hij ook de Sovjet-Unie boos maakte, die zijn ontslag eiste, antwoordde hij: “Het is heel gemakkelijk om af te treden. Het is niet zo eenvoudig om aan te blijven. Het is heel gemakkelijk om te buigen voor de wensen van een Grote Macht. Het is een andere zaak om weerstand te bieden.”
Door een onafhankelijke koers te varen te midden van de grootmachten zette Hammarskjöld de norm voor de functie van secretaris-generaal – en, zoals ik gerapporteerd in 2014 heeft dit mogelijk geleid tot zijn dood bij een mysterieus vliegtuigongeluk op 18 september 1961, tijdens een conflict over het mineraalrijke Congo.
Buigen naar macht
Geen enkele andere secretaris-generaal is in de buurt gekomen van Hammarskjölds onafhankelijkheid of zijn inventiviteit op het gebied van creatieve vredeshandhaving en persoonlijke bemiddeling. De weinige anderen die in zijn voetsporen probeerden te treden, zagen ook dat hun carrière bij de VN werd afgebroken. Zo kostte Boutros Boutros-Ghali's insubordinatie jegens Washington bij het verdedigen van de ontwikkelingslanden in het licht van de Amerikaanse post-Koude Oorlog, en de unilateralistische expansie in door de Sovjet-Unie vrijgekomen gebieden hem een tweede termijn. Hij had het lef om Madeleine Albright, destijds de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, te vertellen dat Washington zijn ‘probleem’ was.
Secretaris-generaal van de Verenigde Naties Dag Hammarskjöld. (Foto van Wikipedia)
‘Ik kom uit een ontwikkelingsland’, schreef Boutros-Ghali in zijn memoires: ‘Ik ben uitgebreid opgeleid in internationaal recht en diplomatie en heb ten onrechte aangenomen dat de grote mogendheden, vooral de Verenigde Staten, hun vertegenwoordigers ook in diplomatie hebben opgeleid en de waarde van diplomatie hebben aanvaard. Het. Maar het Romeinse Rijk had geen behoefte aan diplomatie. De Verenigde Staten ook niet.”
Anderen hebben hun lesje geleerd. De opvolger van Boutros-Ghali, Kofi Annan, de enige secretaris-generaal ten zuiden van de Sahara, was een groot voorstander van Amerikaanse initiatieven, waaronder de controversiële ‘responsibility to protect’-doctrine van militaire interventie (zoals toegepast in Kosovo) en een VN-partnerschap met particuliere bedrijven. , het zogenaamde Global Compact, dat uiteindelijk de VN dekking biedt voor neoliberale en multinationale wandaden.
Hoewel Annan een lieveling van Washington was, kwam hij in de problemen toen hij tegenover een aandringende BBC-interviewer toegaf dat de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 ‘illegaal’ was. De regering-Bush maakte de rest van zijn tweede ambtstermijn ellendig en probeerde het olie-voor-voedselschandaal op hem af te schuiven, ook al was het een programma van de Veiligheidsraad.
Ban, een Zuid-Koreaan, werd daarentegen door de Amerikanen vanaf het begin als hun man gezien. We “kregen precies waar we om vroegen”, een bestuurder en geen activist, zei John Bolton, de opvliegende VN-ambassadeur van Amerika toen Ban in 2005 werd verkozen. Het VN-handvest noemt de secretaris-generaal niet “president van de wereld” of ‘hoofddichter en visionair’, zei Bolton sarcastisch in een iinterview met mij en een collega voor The Wall Street Journal.
Ban zei dat zijn 'grootste blunder' tot dan toe in 2001 had plaatsgevonden, toen hij, als Zuid-Korea's voorzitter van de organisatie voor het verbod op kernproeven, een brief schreef ten gunste van het Anti-Ballistische Raketverdrag, slechts een paar maanden nadat George W. Bush trok de VS uit het verdrag. De Zuid-Koreaanse president Kim Dae-jung verontschuldigde zich publiekelijk en ontsloeg Ban vanwege zijn onbeschaamdheid. Het was de daad van een vazalstaat en markeerde de evolutie van Ban tot een slaafse diplomaat.
Adviseurs van het ministerie van Buitenlandse Zaken
Toen Ban in 2007 bij de VN werd geïnstalleerd, brak hij met de traditie door Amerikanen – twee voormalige diplomaten van het ministerie van Buitenlandse Zaken – te benoemen tot zijn belangrijkste politieke functionarissen tijdens zijn tienjarige ambtstermijn. Ze brachten een perspectief van het ministerie van Buitenlandse Zaken met zich mee voor de politiek meest invloedrijke baan in de organisatie.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu benadrukte zijn pleidooi voor het militaire offensief tegen Gaza tijdens een ontmoeting met VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon in 2014. (Foto van de Israëlische regering)
Ban volgde in zijn openbare uitspraken zorgvuldig de Amerikaanse lijn. Hoewel hij privé gerookt vanwege het Saoedische militaire bombardement in Jemen en de hooghartige omgang van Riyadh met de VN durfde hij de Amerikaanse bondgenoot niet de schuld te geven.
Ook toen Ban Israël scherp bekritiseerde vanwege zijn bombardement op VN-scholen in Gaza, waarbij tientallen onschuldige mensen omkwamen, sprak hij pas nadat het ministerie van Buitenlandse Zaken dezelfde kritiek had geuit, bijna woord voor woord.
Toen klokkenluider Edward Snowden de Amerikaanse massale surveillance van mensen over de hele wereld onthulde, Ban veroordeeld Snowden in plaats van het gemeenschappelijke belang van de wereldbevolking te verdedigen om beschermd te worden tegen de alomtegenwoordige schendingen van hun privacy door de Amerikaanse inlichtingengemeenschap.
Met betrekking tot de geostrategische strijd van onze tijd – Amerika’s unilaterale drang naar mondiale hegemonie versus een opkomende multipolaire wereld, geleid door Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika – zou de VN als de belangrijkste multilaterale organisatie ter wereld hebben geleken als een natuurlijke bondgenoot van de BRICS, die in 2006, slechts enkele maanden voordat Ban aantrad, zijn eerste formele top hield. Maar Ban steunde de VS tijdens elke geostrategische kwestie tegen Rusland en China tijdens zijn ambtsperiode.
Wat Syrië, Oekraïne en de Zuid-Chinese Zee betreft, herhaalde Ban de retoriek van Washington en deed geen moeite om in de geschillen te bemiddelen. Hij heeft nooit de door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev veroordeeld, noch de steun van Washington aan gewelddadige extremisten in Syrië, waarmee Rusland is geconfronteerd. Hij riep op tot regimeverandering in Damascus (nadat Obama dat deed).
Wat de gevoelige zorgen over de westerse inmenging in Afrika betreft, slaagde Ban er niet in zich op één enkel Afrikaans vraagstuk te onderscheiden, en onderschreef hij alleen maar wat de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk van plan waren op het continent. Ban was een prominente voorvechter in de strijd tegen de klimaatverandering, maar het was een standpunt dat volledig werd onderschreven door de regering-Obama.
De nieuwe secretaris-generaal, Antonio Guterres uit Portugal, erft de crises die Ban teisterden. Guterres, een voormalige Portugese premier en hoofd van de vluchtelingenorganisatie van de VN, die ik een paar jaar geleden een uur lang heb geïnterviewd zonder dat er begeleiders aanwezig waren, is slim, realistisch en uitgesproken voorstander van multilateralisme. Het zal niet lang meer duren voordat bekend wordt of hij de zwaarden zal kruisen met de regering-Trump, in de traditie van Hammarskjöld, of de weg van Ban zal volgen en Washington altijd zijn zin zal laten krijgen.
Joe Lauria is een ervaren journalist op het gebied van buitenlandse zaken die sinds 1990 bij de VN werkt. Hij heeft geschreven voor de Boston Globe, de London Daily Telegraph, de Johannesburg Star, de Montreal Gazette, de Wall Street Journal en andere kranten. Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd] en gevolgd op Twitter op @unjoe.
Een goed ding dat over Ban Ki-moon kan worden gezegd, is dat hij heeft opgeroepen tot verder onderzoek naar de vliegtuigcrash van 1961 waarbij een voormalige secretaris-generaal van de VN, Dag Hammarskjöld, om het leven kwam. Ban vroeg in 2014 om vrijgave van informatie over de dood van Hammarskjöld, en in augustus 2016 riep hij op tot de aanstelling van een onderzoeker.
Er zijn getuigen wier getuigenissen erop wijzen dat het vliegtuig van Hammarskjöld door een ander vliegtuig is neergeschoten. De NSA en de Britse inlichtingendienst weten zeker of deze berichten waar zijn of niet, maar ze weigeren te onthullen wat ze weten.
Het is onwaarschijnlijk dat het verzoek van Ban Ki-moon deze organisaties zal overtuigen om relevante informatie vrij te geven, maar het zal in ieder geval de aandacht vestigen op de mysterieuze dood van Hammarskjöld.
De tweede secretaris-generaal van de VN, Dag Hammarskjöld, werd vermoord. De VN zijn een spreekbuis geworden voor het Amerikaanse buitenlandse beleid. Het is uiterst ironisch dat conflicten waar de VN vanaf het begin bij betrokken was, zoals Kasjmir, Palestina en de grens tussen Koeweit en Irak, al zeventig jaar zo zwaar op de wereld wegen. Zo ook de oprichting van de staat Israël. Je wilt ironie, Amato, de door de VN aangewezen kandidaat om het IAEA te leiden, stond vertegenwoordigers van de Israëlische regering toe om deel te nemen aan debriefings van inspecteurs van het Iraanse nucleaire dossier, ook al heeft Israël geen ondertekenaar van het Nucleaire Non-proliferatieverdrag. Nu zie je dat de staat Israël zegt dat het de wil van de VN-Veiligheidsraad zal negeren (zonder repercussies) om gecensureerd te worden vanwege illegale nederzettingenactiviteiten op de Westelijke Jordaanoever. Ban was zielig, maar dat staat in de functieomschrijving. Al die diplomaten in New York wonen groot en geven Amerikaanse dollars uit in New York City, en zonder de VS eindigt de justrein. De VN hebben hun nut echter niet overleefd. Dat is de ultieme ironie. Gelukkig 70
Ban Ki-moons voorganger Kofi Annan onthulde ook hoe bevooroordeeld hij was toen hij in 2012 schreef nadat hij zijn baan als speciaal gezant voor Syrië had opgezegd:
“Het is duidelijk dat president Bashar al-Assad zijn ambt moet verlaten.”
https://www.ft.com/content/b00b6ed4-dbc9-11e1-8d78-00144feab49a
Het is vreemd dat een voormalig secretaris-generaal van de VN op die manier de basisprincipes van de nationale soevereiniteit volledig zou negeren door openlijk op te roepen tot de omverwerping, zonder verkiezing, van de leider van een land. Dat geldt vooral voor Assad, die de steun heeft gehad van een groot deel van de bevolking uit verschillende etnische en religieuze gemeenschappen, en tot zijn tegenstanders zeer veel extremisten behoren.
Ban Ki-moon gedroeg zich bijna alsof hij de woordvoerder van Washington over Syrië was, vooral de afgelopen maanden met zijn opmerkingen over Aleppo.
Hij bagatelliseerde de wreedheden van de islamistische militanten en legde in plaats daarvan bijna alle schuld bij de Syrische regering, zoals toen hij in september 2016 zei: “Er is geen militaire oplossing. Veel groepen hebben veel onschuldigen gedood – maar niemand meer dan de regering van Syrië, die doorgaat met het bombarderen van buurten en het systematisch martelen van duizenden gevangenen.”
In oktober, toen het Syrische leger Oost-Aleppo binnentrok, probeerde hij wanhopig deze opmars een halt toe te roepen door hysterie over een naderende genocide te verspreiden: “Er wordt ons gevraagd: hebben we niets geleerd van Srebrenica en Rwanda? Ons wordt gevraagd: wanneer zal de internationale gemeenschap zich verenigen om het bloedbad te stoppen? ”
Naarmate de opmars van het leger in december meer vooruitgang boekte, nam hij zijn toevlucht tot nepnieuws over wreedheden door het Syrische leger en zijn bondgenoten: “We hebben schokkende video’s gezien van een lichaam dat op straat brandt, ogenschijnlijk na luchtbombardementen, [het Bureau van de VN De Hoge Commissaris voor de Mensenrechten] heeft berichten ontvangen over burgers, waaronder vrouwen en kinderen, die in vier wijken zijn opgepakt en geëxecuteerd.”
Het lijkt er nu op dat de video van een brandend lichaam daadwerkelijk uit Darkoush in 2015 kwam, en dat er geen enkele verificatie is geweest van enige slachting van burgers. Heel Aleppo is nu op relatief vreedzame wijze bevrijd, wat bewijst dat Ban Ki-moon ongelijk had in bijna alles wat hij zei.
Ik dacht dat ik deze link zou plaatsen op een site met veel VN-roddels, plus veel Ban Ki-moon-nieuws om in te verdrinken.
http://www.innercitypress.com
Mijn verbeelding reist door een denkproces over hoe het nieuws in de VS zal worden gerapporteerd wanneer de volledig Republikeinse DC-menigte besluit de wereld te bedreigen met een Amerikaans vertrek uit dit mondiale establishment, en hoe dat zal uitpakken. Ik vermoed dat er veel opwinding zal zijn, samen met nog meer angst om mee om te gaan voordat het allemaal voorbij is. De bookmakers in Vegas zullen een geweldige dag hebben met de betere spelers, dat is vanzelfsprekend. Omdat ik geen haar beter ben, en mijn fantasie beperkt wordt door mijn kennis van de feiten, kijk ik toe vanuit de pindagalerij. Laten we zeggen dat wereldpolitici net zo nutteloos zijn als onze lokale politieke hacks, dus wat voor verschil maakt het? Laat me nu zien wat je anders kunt doen.
Bedankt meneer Lauria voor een geweldig informatief essay…Ik heb vandaag iets geleerd!
‘Ik kom uit een ontwikkelingsland’, schreef Boutros-Ghali in zijn memoires: ‘Ik ben uitgebreid opgeleid in internationaal recht en diplomatie en heb ten onrechte aangenomen dat de grote mogendheden, vooral de Verenigde Staten, hun vertegenwoordigers ook in diplomatie hebben opgeleid en de waarde van diplomatie hebben aanvaard. Het. Maar het Romeinse Rijk had geen behoefte aan diplomatie. De Verenigde Staten ook niet.”
Goede quote.
Uitstekend verslag van Joe Lauria. Ban is een totale marionet geweest. Ik vraag me af wat Joe te zeggen heeft over U Thant. Ik was toen nog een kind, maar ik heb nog steeds de vage herinnering dat hij een stuk onafhankelijker was dan de latere secretarissen-generaal.
U Thant speelde een belangrijke rol in de Cubaanse rakettencrisis waarvoor hij nooit de eer heeft gekregen, en hij verzette zich al vroeg tegen de oorlog in Vietnam. Hij werd door LBJ afgewezen tijdens een reis naar DC om de oorlog te bespreken, maar uiteindelijk werd het vredesproces in Parijs gebouwd op veel van U Thant's ideeën. Zelfs Waldheim bekritiseerde Nixons bombardementen op Noord-Vietnam en Nixon hekelde hem publiekelijk tijdens een persconferentie omdat hij dit deed.
Hartelijk dank Joep. Guterres zegt al dat niemand wonderen van hem mag verwachten, dus ik denk dat hij gewoon meer van hetzelfde zal zijn, maar wie weet!
Interessant dat Moon en Obama samen vertrekken in de schande van lafheid of medeplichtigheid aan de oligarchie, maar het is onwaarschijnlijk dat we binnenkort veel betere leiders zullen zien. Mocht er op een dag een wijdverspreide publieke vernietiging plaatsvinden van de massamediafaciliteiten en de woningen en kantoren van de oligarchie, dan zou de geschiedenis het begin kunnen volgen van een herstel van de democratie in het rijk dat gecorrumpeerd is door economische concentraties. Het is duidelijk dat educatieve inspanningen van wijzere geesten alleen niet voldoende zijn.
De Zuid-Koreaanse president Kim Dae-jung verontschuldigde zich publiekelijk en ontsloeg Ban vanwege zijn onbeschaamdheid. Het was de daad van een vazalstaat en markeerde de evolutie van Ban tot een slaafse diplomaat.
Zuid-Korea werd bestuurd door een reeks dictators die door de Verenigde Staten als president waren geïnstalleerd na het einde van de vijandelijkheden in de Koreaanse oorlog. Uiteindelijk kwam het volk in protest en maakte een einde aan deze dictatoriale heerschappij om plaats te maken voor de plutocraten om de macht over te nemen en terug te keren naar hun vazalstatus.