Gezien hoe militaristisch het ministerie van Buitenlandse Zaken is geworden, zou het logisch kunnen zijn dat de nieuwgekozen president Trump zich wendt tot generaals voor zijn nationale veiligheidsteam, maar daar zitten ook risico's aan, zegt ex-CIA-analist Melvin A. Goodman.
Door Melvin A. Goodman
De nieuwgekozen president Donald Trump heeft die van Fletcher Knebel en Charles Bailey waarschijnlijk nooit gelezen Zeven dagen in mei in 1962 en zag nooit de filmversie van John Frankenheimer in 1964, die handelde over de dreiging van een militaire staatsgreep als gevolg van verzet tegen een kernontwapeningsverdrag met de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog.
President John F. Kennedy las het boek na de Cubaanse rakettencrisis en vond het scenario geloofwaardig, waarschijnlijk vanwege de tegenstand en bizarre capriolen van de stafchef van de luchtmacht, generaal Curtis LeMay, tijdens de crisis. Misschien moet Donald Trump zich vertrouwd maken met het boek of de film voordat hij nog een gepensioneerde generaal benoemt tot zijn nationale veiligheidsteam.
Gepensioneerde generaal van de marine James Mattis, de keuze van de verkozen president Donald Trump om minister van Defensie te worden.
In een paar weken tijd heeft Trump zich omringd met een groep grillige adviseurs en heeft hij een aantal strijdlustige en partijdige figuren benoemd op belangrijke posities in de nationale veiligheid. Als gevolg hiervan is de benoeming van de gepensioneerde generaal van de marine James Mattis verwelkomd door de reguliere media, inclusief de bezadigden New York Times. De media lijken het er over eens te zijn dat, aangezien Mattis, een viersterrengeneraal, ooit de controversiële nationale veiligheidsadviseur, generaal Michael Flynn, een driesterrenadviseur, heeft overtroffen en, in tegenstelling tot de verkozen president, feitelijk boeken leest en verzamelt die hij ook zal een stem van de rede brengen in de beleidsvormingskring in het Witte Huis. Niet zo snel!
Wat Trump sinds zijn verkiezing een maand geleden heeft gedaan, is het bedreigen van het evenwicht dat nodig is tussen de civiele en militaire gemeenschappen in de besluitvorming op het gebied van de nationale veiligheid, en het bedreigen van de civiele controle over het leger die bestaat sinds de Founding Fathers dit hebben bereikt.
De afgelopen veertig jaar hebben we gezien hoe het leger oorlogen in Vietnam, Irak en Afghanistan verloor, terwijl het Pentagon een grotere invloed op het buitenlands beleid heeft opgebouwd. Sinds de oprichting van het volledig uit vrijwilligers bestaande leger in de jaren zeventig is het leger te ver afgedwaald van de normen van de Amerikaanse samenleving, is het politiek buitensporig rechts geworden en is het veel religieuzer (en fundamentalistischer) geworden dan het land zelf. geheel.
De afgelopen decennia heeft het officierskorps zich actief verzet tegen de dienstverlening aan Afro-Amerikanen, vrouwen en homo's in hun gelederen. Iedereen die bekend is met het leger kan getuigen van de ‘republicanisering’ van het officierskorps.
De vaak genegeerde Goldwater-Nichols Act uit 1986 versterkte de politieke en militaire rol van de regionale opperbevelhebbers (CINC's) en marginaliseerde het ministerie van Buitenlandse Zaken en de civiele leiding van het ministerie van Defensie. De CINC's zijn invloedrijker geworden dan de Amerikaanse ambassadeurs, die feitelijk de belangen van de president vertegenwoordigen, en diverse assistent-staatssecretarissen die verantwoordelijk zijn voor gevoelige gebieden in de Derde Wereld.
De wet creëerde een krachtigere Joint Chiefs of Staff (JCS) en maakte van de voorzitter van de JCS de belangrijkste militaire adviseur van de president. Tijdens Desert Storm in 1991 negeerde de voorzitter vaak de minister van Defensie en informeerde hij de president persoonlijk over oorlogsplannen. Het is opmerkelijk dat de wet door de Senaat is aangenomen zonder echt debat en zonder zelfs maar één tegenstem.
De rol van Bill Clinton
President Bill Clinton heeft in de jaren negentig een belangrijke bijdrage geleverd aan het civiel-militaire onevenwicht, toen hij de Arms Control and Disarmament Agency en de United States Information Service afschafte en de financiering voor het Agency for International Development aanzienlijk verminderde. Clinton boog ook voor de oppositie van het Pentagon toen hij wegliep van internationale overeenkomsten die het Alomvattend Testverbodverdrag, het Internationaal Strafhof, het verbod op clusterbommen en het verbod op landmijnen ondersteunden.
Voormalig CIA-directeur (en later minister van Defensie) Robert Gates.
President Barack Obama neigde ook in de richting van het leger bij het maken van belangrijke benoemingen op het gebied van de nationale veiligheid. Zijn nationale veiligheidsadviseur was de gepensioneerde generaal van de marine, James Jones, die jammerlijk faalde, en zijn eerste inlichtingentsaar was admiraal Dennis Blair, die eveneens faalde. Jones werd vervangen door Tom Donilon, wiens expertise op het gebied van binnenlandse aangelegenheden lag en die het Pentagon niet kon weerstaan bij de besluitvorming over Irak en Afghanistan.
Obama's onverstandige besluit om Robert M. Gates als minister van Defensie te behouden kwam ook tegemoet aan de belangen en voorkeuren van de JCS. De president leek zich geen zorgen te maken over Gates' ideologie uit de Koude Oorlog, laat staan over zijn politisering van de inlichtingendiensten namens de regering-Reagan gedurende de jaren tachtig. Toen Obama generaal David Petraeus tot directeur van de CIA benoemde, was de militarisering van de inlichtingengemeenschap vrijwel voltooid.
Tijdens het presidentschap van Obama heeft het Pentagon de controle overgenomen over de veiligheidshulp aan het buitenland, inclusief geallieerde landen in het buitenland, wat ooit de provincie was van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Het Pentagon heeft permanente controle over bepaalde hulpprogramma's en heeft dankzij zijn terrorismebestrijdingsactiviteiten in meer dan 80 landen een grotere controle over de Amerikaanse beleidsopties.
Ooit controleerden het ministerie van Buitenlandse Zaken en het Agentschap voor Internationale Ontwikkeling de buitenlandse hulp; vandaag kan het Pentagon de titel claimen. In plaats van buitenlandse legers op te bouwen, houdt het Pentagon zich veel meer bezig met hulp bij het verzekeren van de paraatheid van de Amerikaanse troepen.
In het licht van de internationale problemen waarmee de nieuwe president en zijn nationale veiligheidsteam in het Midden-Oosten en de Perzische Golf zullen worden geconfronteerd, laat staan de bilaterale betrekkingen met Rusland, China en Noord-Korea, is het zorgwekkend dat er een puur militaire en autoritaire cast zal worden gevormd. het nemen van belangrijke beslissingen. Er is een belangrijke rol weggelegd voor onderhandeling en diplomatie, inclusief dwangdiplomatie, bij vrijwel elke geopolitieke uitdaging, maar de verkozen president heeft er geen belang bij om op deze terreinen naar expertise te zoeken. Op dezelfde manier zal hij belangrijke beslissingen nemen over defensie-uitgaven en wapenverwerving, afhankelijk van adviseurs en kabinetssecretarissen die nooit over voldoende financiële middelen of wapens beschikken.
Er bestaat nog het gevaar dat de generaals Flynn en Mattis de 'garnizoensmentaliteit' van de gekozen president zullen versterken, het idee van Fort Amerika, dat strategisch insolvabel is en economisch stagneert. Het Amerikaanse gebruik van geweld sinds het einde van de Koude Oorlog heeft de natie alleen maar verzwakt, hulpbronnen uitgeput en de levens gekost van veel te veel vechtende mannen en vrouwen. Het is niet redelijk om aan te nemen dat de autoritaire stijl van de hogere officiersklasse deze trends zal keren.
Generaal James Mattis heeft een ontheffing nodig van zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden om te worden bevestigd als minister van Defensie. Sinds de oprichting van het Ministerie van Defensie in 1947 heeft slechts één generaal, George C. Marshall, een dergelijke vrijstelling ontvangen. Mattis moet niet worden verward met George C. Marshall.
Melvin A. Goodman is senior fellow bij het Center for International Policy en hoogleraar overheid aan de Johns Hopkins University. Goodman, voormalig CIA-analist, is de auteur van Falen van intelligentie: het verval en de ondergang van de CIA, Nationale onzekerheid: de kosten van het Amerikaanse militarisme, en de komende Het pad naar afwijkende meningen: een klokkenluider bij de CIA”(City Lights Uitgevers, 2015). Goodman is de nationale veiligheidscolumnist voor counterpunch.org, waar dit artikel voor het eerst verscheen.
De benoeming van zoveel voormalige generaals tot belangrijke para-militaire organisaties zoals Homeland en State, ja, ze hebben veel gewapende leden! en andere organisaties maken de VS rijp voor een militaire machtsovername, denk maar aan minder dan 70 kilometer van Jeruzalem, er zijn opstandige terroristen die oorspronkelijk door de staat zijn gefinancierd en die de mogelijkheid hebben om de Golanhoogten te verlaten om Jeruzalem aan te vallen en denk maar aan halverwege de vlakten van Armageddon, denk aan de opmerking hierboven: “het leger is te ver afgedwaald van de normen van de Amerikaanse samenleving, is politiek buitensporig rechts geworden en is veel religieuzer (en fundamentalistischer) geworden dan het land als geheel.” en je denkt dat er geen militaire staatsgreep zal plaatsvinden als zoiets zou gebeuren en de president niet onmiddellijk zou reageren, en hoe stopt het PUBLIEK zo'n actie als het leger de controle heeft over State Homeland en andere instanties! Zoals ik al zei, rijp voor de staatsgreep! Laten we allemaal hopen dat ik ongelijk heb!
De mate van scheiding tussen de militaire en civiel gecontroleerde regeringswapens is al enige tijd gestaag aan het afnemen en dit is niets ongewoons in de reikwijdte van de historische context. Hoewel het zeker iets is om in de gaten te houden, en precies waar Eisenhower voor waarschuwde met het groeiende militaire complex, zou het volkomen misleidend zijn om te veronderstellen dat de Amerikaanse regering en het leger niet inherent met elkaar verbonden zijn (en dat ook niet altijd zijn geweest).
Mijn voorspelling voorafgaand aan de verkiezingen was dat Trump zou winnen.
Ik heb ook voorspeld dat hij het, als hij eenmaal aan de macht is, heel moeilijk zal vinden om met het Congres samen te werken, waarvoor de Senaat al heeft verklaard dat ze van plan zijn heel hard te zijn tegen de genomineerden van Trump.
Bedenk dat Trump nog niet aan de macht is en dat wanneer hij wel naar het Witte Huis verhuist, een flink aantal van zijn selecties niet bevestigd zal worden.
Niettemin wordt in het essay van de heer Goodman op bondige wijze benadrukt dat het de hoogste tijd is om de uitvoerende macht af te schaffen, aangezien deze niet langer in staat lijkt om enige rationele basis te bieden voor het bestaan ervan, met uitzondering van het starten van oorlogen.
Zoals een jonge, intelligente universiteitsstudent een aantal jaren geleden zei: “De Verenigde Staten zijn een land dat in de 20e eeuw opereert met een 18e-eeuwse regeringsvorm”.
Het is ver voorbij de tijd voor een grote verandering…
Ik ben vastbesloten te geloven dat de heer Trump op 20 januari nooit de “indoctrinatie” zal bereiken.
Wat Trump sinds zijn verkiezing een maand geleden heeft gedaan, is het bedreigen van het evenwicht dat nodig is tussen de civiele en militaire gemeenschappen in de besluitvorming op het gebied van de nationale veiligheid, en het bedreigen van de civiele controle over het leger die bestaat sinds de Founding Fathers dit hebben bereikt.
Verschillende commentatoren hebben in het recente verleden interacties tussen het Congres en het Pentagon waargenomen en zijn bezorgd over een andere versie van de staart die met de hond kwispelt. In dit geval bestaat de ‘staart’ uit het Pentagon en het militaire-industriecomplex, waarbij de ‘hond’ het Congres is, vooral de comités van de strijdkrachten.
“Terwijl het officiële Washington geobsedeerd is door Rusland, voert de regering-Obama een soortgelijke strategie uit tegen China, omsingelt het land en beschuldigt het vervolgens van ‘agressie’”, zoals John Pilger uitlegt. – https://consortiumnews.com/2016/12/04/picking-a-war-with-china/ – “Het overwicht van het Pentagon in Washington – dat Daniel Ellsberg een stille staatsgreep heeft genoemd – wordt weerspiegeld in het recordbedrag van 5 biljoen dollar dat Amerika sinds 9 september aan agressieve oorlogen heeft uitgegeven, volgens een onderzoek van Brown University. De miljoen doden in Irak en de vlucht van 11 miljoen vluchtelingen uit minstens vier landen zijn het gevolg.”
pix = 1,000 woorden
http://www.zerohedge.com/sites/default/files/images/user3303/imageroot/2016/11/09/20161111_trump1.jpg
het einde van de wereld
(zoals we het kennen)
Wauw! En we hebben een onstabiele persoonlijkheid die opperbevelhebber zal zijn. Veel succes voor ons allemaal.
Ik kan niet wachten om te zien hoe de generaals 'in gevecht' zijn om positie te verwerven.