De open wonden van conflicten in het Midden-Oosten

Afgezien van de beledigingen van Hillary Clinton over Donald Trump en Vladimir Poetin – en het wijzen met de vinger over ISIS – heeft het buitenlands beleid weinig aandacht gekregen in de Campagne van 2016, en dat geldt vooral voor het Israëlisch-Palestijnse conflict, meldt Dennis J. Bernstein.

 Door Dennis J Bernstein

Vrede in Palestina en de Palestijnse staat zijn tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 nauwelijks aan de oppervlakte gekomen, hoewel president Barack Obama zojuist een groot militair hulppakket voor Israël heeft goedgekeurd en Israël zijn nederzettingen op Palestijns grondgebied uitbreidt. Gedeeltelijk is de stilte te wijten aan het feit dat beide grote partijkandidaten, Hillary Clinton en Donald Trump, hun toewijding aan Israël al hebben beleden.

Maar de etterende wond van het Israëlisch-Palestijnse conflict, een belangrijke bron van geweld in het Midden-Oosten, die bijdraagt ​​aan de vijandelijkheden in Irak en Syrië, zal niet verdwijnen door genegeerd te worden, zoals Ali Abunimah, auteur van het boek Eén land: een gedurfd voorstel om een ​​einde te maken aan de Israëlisch-Palestijnse impasse en medeoprichter en directeur van de Elektronische Intifada, uitgelegd in een Flashpoints-interview.

Dennis Bernstein: Ali, welkom terug bij Flashpoints.

Ali Abunimah: Bedankt Dennis. Ik ben blij om terug te zijn op een van mijn favoriete plekken, en te spreken voor een van mijn favoriete organisaties, de Middle East Children's Alliance, en ongelooflijk werk te doen. En ik hoop dat mensen naar buiten zullen komen en hen zullen steunen.

DB: Nou, dat hoop ik ook. En nogmaals: het werk dat MECA doet is belangrijker dan ooit. Werken om zuiver water te brengen, om het belangrijke levensreddende werk te doen dat ze blijven doen. Er is veel gaande in deze wereld, Ali. En er is veel waar jij veel vanaf weet. […] We horen opnieuw dat het Iraakse leger op het punt staat Mosul terug te nemen. Ze zijn gewapend, ze zijn sterk, en we krijgen nu al berichten dat ze aan de winnende hand zijn. Wilt u ons uw eerste reactie geven als u hoort dat de Iraakse strijdkrachten zich opnieuw hebben verzameld om Mosul in te nemen? Hoe klinkt dat voor jou?

AA: Nou, het lijkt mij alsof in al deze situaties de eerste en belangrijkste slachtoffers weerloze burgers zullen zijn. En dat is wat mij zorgen baart, en wat mij het meeste zorgen baart. Dit plan om Mosul in te nemen is al een hele tijd in de maak. Het is al lang geleden aangekondigd, en de mensen in Mosul, evenals de mensen in heel Irak en Syrië, bevinden zich tussen een rots en een harde plek. Ze hebben geen keuze gekregen door wie ze gebombardeerd of gedood zullen worden.

DB: En er zijn veel mensen die zich zorgen maken dat dit slechts een deel is van deze zich uitbreidende oorlog, die we zien uitbreiden naar Syrië. Niemand weet echt waar dit heen gaat. Wilt u dit in de context van Syrië plaatsen? En om nog maar te zwijgen van het feit dat Gorbatsjov zojuist een verklaring heeft uitgegeven waarin hij zegt dat hij doodsbang is dat de situatie ernstig is in termen van Syrië. En de betrekkingen tussen de VS en Rusland zijn slechter dan ooit tevoren.

AA: Nou, je moet een beetje een stap terug doen en in zekere zin naar het grote geheel kijken. Ik bedoel, in de context van deze verkiezingscampagne, als je het zo mag noemen, zijn er onthullingen die echt behoorlijk schokkend zijn en die volledig worden verdoezeld omdat Trump alle krantenkoppen steelt. Maar het is onthuld dat Hillary Clinton in een memo die alleen via WikiLeaks was gelekt ronduit zei dat ISIS werd gefinancierd door twee van de nauwste Amerikaanse bondgenoten in de regio, Saoedi-Arabië en Qatar, en ISIS en andere groepen in Syrië.

En aan de andere kant heb je Rusland, dat het regime van Bashar al-Assad steunt, dat enorme aantallen burgers heeft gedood, dat Oost-Aleppo belegert en daar hel en vuur op de mensen laat regenen. En je hebt een oorlog die alleen maar bloediger en gruwelijker lijkt te worden.

En het lijkt mij dat ieder weldenkend mens zou zeggen dat de prioriteit moet liggen bij het stoppen van de oorlog. En de mensen die dat kunnen, of de machten die dat kunnen, zijn de Verenigde Staten en Rusland, die de macht hebben om te stoppen met het voeden van hun bondgenoten met wapens en geld, en om een ​​einde te maken aan het bloedvergieten. En vanaf dat moment moet er een politieke oplossing voor deze puinhoop zijn. Omdat anders de inspanning om te vechten tot de overwinning eenvoudigweg zal vernietigen wat er nog over is van Syrië, en nog meer mensen zal doden dan er al zijn gestorven.

Dat lijkt mij een verstandige zienswijze, maar tegelijkertijd zijn de hartstochten van mensen zo groot dat als je probeert te zeggen dat de prioriteit moet liggen bij het stoppen van de oorlog en het stoppen van het bloedvergieten, je ervan wordt beschuldigd de kant van de dictator te kiezen, of partij kiezen tegen de dictator, of de gruweldaden steunen die plaatsvinden, of zich ertegen verzetten.

Wat we wel weten is dat de VS betrokken zijn geweest bij het aanwakkeren van deze oorlog. Rusland is erbij betrokken, Iran is erbij betrokken. En ik behoor tot degenen die er niet van overtuigd zijn dat meer Amerikaanse wapens, of meer bombardementen door de VS, door Rusland of door welk ander land dan ook, betere resultaten zullen opleveren voor de mensen in Syrië. Dus als je nu kijkt naar wat Gorbatsjov zei, of zelfs naar wat hoge Amerikaanse militaire officieren hebben gezegd, zou een directere betrokkenheid bij Syrië feitelijk een oorlog met Rusland betekenen als de VS het op zich zouden nemen.

En ik denk dat we oud genoeg zijn om te weten hoe dat klinkt. Veel mensen tegenwoordig, veel jongere mensen met wie ik praat, hebben geen herinnering aan wat het betekende om in de schaduw van een nucleaire oorlog te leven, en dus horen dat misschien niet op dezelfde manier als mensen die dit hebben meegemaakt. dat tijdperk wel.

DB: Ik denk dat je daar een punt hebt. Ik herinner me dat ik me een beetje onder mijn bureau verstopte, en de grootste angst die ik had toen we die luchtaanvaloefeningen deden, was dat mijn moeder werkte en dat ik niet wist waar dat was. Ik wist niet hoe ik haar ooit zou vinden als de bom viel. En we zijn allemaal opgegroeid met dat soort angst. En hier is het dan, voor een nieuwe generatie van onze kinderen. Het is angstaanjagend. Ali, het leek erop dat er een moment zou komen waarop er een staakt-het-vuren zou komen en er een wapenstilstand zou komen. Het duurde ongeveer twee seconden en ontplofte toen in een nog ergere oorlog. Wat is er gebeurd?

AA: Nou, ik claim geen enkele expertise op dit gebied, maar wat ik zie is een cyclus waarin de partijen in Syrië dit zien als een strijd om… een existentiële strijd. Het regime beschouwt een overwinning als een existentiële strijd, net als veel van zijn aanhangers. En degenen die onder de gruwelijke bombardementen van het regime hebben geleden, zien het als een existentiële strijd. In een situatie als deze zal het niet stoppen, tenzij degenen die deze partijen bewapenen, financieren en ondersteunen zeggen: ‘Genoeg.’ Burgeroorlogen… dit is een van de meest gruwelijke burgeroorlogen in de moderne tijd, zo niet in de geschiedenis.

En het zal niet vanzelf eindigen, tenzij de machten, met name de Verenigde Staten en Rusland, besluiten dat ze er een einde aan gaan maken. En tot nu toe hebben ze nog niet besloten dat te doen. En er is een poging om de VS er nog meer bij te betrekken. En als we kijken naar de resultaten van de Amerikaanse betrokkenheid in Irak, in Libië, over de hele wereld, gedurende de afgelopen halve eeuw of langer, in Zuidoost-Azië, is het moeilijk om daarnaar te kijken en niet alleen het vooruitzicht te begrijpen van een nieuwe grote Amerikaanse militaire betrokkenheid. met echte angst en afgrijzen.

DB: Ik wil dieper ingaan op Palestina, maar nog één vraag. Ik moet het vragen. Mijn luisteraars hebben de neiging woedend op mij te worden als ik op deze manier kwesties ter sprake breng. Maar ik moet je vragen: heb je een voorkeur, denk je dat Trump of Hillary Clinton beter in staat zijn om met… Ik bedoel het niet als een kluchtige vraag. Het is een belangrijke vraag, want zij zijn het. Denk je dat de een beter is dan de ander? … Lange pauze.

AA: Lange pauze. Ik zal op geen van beide stemmen, dat is wat ik kan zeggen. En ik heb genoeg cycli meegemaakt om te weten dat het hele ‘mindere kwaad’-argument ons tot dit punt heeft gebracht. Als stemmen voor het kleinere kwaad een strategie was, zouden we nu niet voor de verschrikkelijke keuze staan ​​van Trump, die wordt gesteund door enkele van de meest vervelende, extreme, fascistische, racistische en blanke supremacistische elementen. Wie zichzelf is, zeer onvoorspelbaar. Ik denk niet dat iemand kan weten wat hij zou doen als hij president was. Ik denk niet dat alles wat hij zegt kan worden opgevat als een betrouwbare indicatie van wat hij morgen zal zeggen of doen.

En Hillary Clinton daarentegen zal, zoals deze lekken aantonen, de betrouwbare kandidaat zijn van de oorlogsindustrie, van de financiële sector, van... als je alleen maar kijkt naar de manier waarop zij beleid maakt. Ik bedoel, wat deze e-mails onthullen over Palestina, bijvoorbeeld over Israël, is dat het allemaal ging over... het is alsof we ons gaan verzetten tegen de boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging, omdat dat ons geld gaat opleveren van onze donoren.

Ze zegt schriftelijk, in deze e-mails en in memo's die ze haar personeel stuurt, dat Saoedi-Arabië ISIS financiert. En de Clinton Foundation neemt geld aan uit Saoedi-Arabië. En de regering-Obama sloot de grootste wapendeal in de geschiedenis met Saoedi-Arabië. Ze hebben voor 115 miljard dollar aan wapens verkocht aan Saoedi-Arabië. Kan ik met enige overtuiging zeggen dat dit het minste kwaad is? Eerlijk gezegd kan ik dat niet.

DB: Oké, laten we onze aandacht richten op de situatie in bezet Palestina. Dat woord 'bezet' haalt niet vaak de bedrijfspers. Maar dat is precies... het is niet alleen bezet, maar het is een zich uitbreidende bezetting. Sommigen noemen het een etnische zuivering. Maak uw keuze uit de termen. Apartheid, op Israëlische wijze.

Maar Ali, laten we het in twee delen opsplitsen. Waarom geeft u ons niet uw mening, geef ons een update, waar u de situatie nu ter plaatse ziet – is het erger na de laatste Israëlische slachting? Is het status-quo? Hoe zou u de situatie ter plaatse nu beoordelen?

AA: Nou, dat is de grote vraag. In de eerste plaats heeft het woord 'bezet' niet eens het platform van de Democratische Partij gehaald. Daar was een grote strijd over, en je had Cornel West, en je had de leden die waren benoemd door Bernie Sanders en die vochten om het woord 'bezet' op het podium te krijgen. En Hillary's aangestelden vochten met hand en tand, met succes, om het buiten te houden.

De situatie in heel Palestina is dus behoorlijk grimmig. In Gaza, dat slechts een klein deel van het grondgebied beslaat, was er slechts sprake van een bevolkingsaantal van 2 miljoen. Weet je, het is nu iets meer dan twee jaar geleden sinds de laatste massale Israëlische slachting in Gaza, en er is geen verantwoording afgelegd. De economische situatie is een catastrofe. De belegering is heviger dan ooit. En de bouw, de wederopbouw is door Israël min of meer tot op een klein straaltje geblokkeerd. En de levensomstandigheden zijn onhoudbaar. Je hebt de VN die blijft zeggen dat Gaza in 2 onleefbaar zal zijn. Ik bedoel, het is al onleefbaar als je luistert naar de mensen die daar zijn, niet alleen in termen van het levensonderhoud dat mensen nodig hebben om te leven en te ademen, maar ook van de vooruitzichten.

Ik bedoel, de bevolking daar is overweldigend jong. Ruim 51% is jonger dan 18 jaar en mensen hebben geen perspectief. Dit is een van de hoogst opgeleide bevolkingsgroepen in de regio, en jonge mensen gaan naar de universiteit, ze doen het heel goed, en dan is er niets voor hen te doen. Het heeft het hoogste werkloosheidspercentage ter wereld. En dit is allemaal doelbewust gecreëerd door Israël, onderschreven door Barack Obama, onderschreven door de Europese Unie, met medeplichtigheid van de Verenigde Naties.

[…] En weet je, het is vergeten. Er wordt bijna geen melding gemaakt van wat er in Gaza gebeurt. Op de Westelijke Jordaanoever is het deze maand een jaar geleden dat er een grote opleving plaatsvond in de confrontaties tussen Palestijnen en Israëlische bezettingstroepen en kolonisten, die in werkelijkheid werd aangewakkerd door Israëls steeds agressievere invallen op het terrein van de Al-Aqsa Moskee in Jeruzalem. Het is onderdrukking van de bevolking in Oost-Jeruzalem. Dat is in werkelijkheid, samen met Hebron, het epicentrum van de toename van het geweld.

Het afgelopen jaar zijn op de Westelijke Jordaanoever ruim 250 Palestijnen vermoord. Dertig Israëliërs zijn gedood. En veel van de Palestijnen zijn vermoord zonder enig voorwendsel, zonder enige reden, zonder enige verantwoordelijkheid. Maar zeker een aanzienlijk aantal, ik denk meer dan 100, werd gedood in de context van het uitvoeren van aanvallen, voornamelijk op de Israëlische bezettingsmacht bij controleposten, in wat door alle mensenrechtenorganisaties die ernaar hebben gekeken, is beschreven als buitengerechtelijke executies.

Maar het belangrijkste punt hier is dat de meeste van degenen die dergelijke daden hebben gepleegd, zeer jong en niet-gelieerd zijn geweest. Dit wordt door geen enkele groep geregisseerd. En ik denk dat dit een uiting is van de pure hopeloosheid die veel jonge Palestijnen voelen. Dat Israël heeft besloten dat ze onder permanente omstandigheden van apartheid zullen leven, waarbij steeds meer van hun land wordt ingenomen.

De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever worden eveneens belegerd. Het is een beetje anders dan Gaza, maar ze worden ook in steeds kleinere gebieden geperst. En wat is de reactie van de Amerikaanse regering? Wat is de reactie van Barack Obama, die iedereen zo cool vindt? Weet je, hij verlaat zijn ambt en kijk eens hoe cool hij is, en we zouden willen dat hij nog acht jaar had. En dit soort dingen hoor je van mensen.

Welnu, dit is de president die het grootste militaire hulppakket aan welk land dan ook in de geschiedenis heeft ondertekend. Achtendertig miljard dollar in de komende tien jaar aan wapens voor Israël, om zijn bezetting en apartheid in stand te houden, en misschien om Gaza in de nabije toekomst opnieuw aan te vallen. En dat is de realiteit waar we mee te maken hebben.

En dan, weet je, de ironie: onlangs bracht het ministerie van Buitenlandse Zaken deze zeer krachtige verklaring uit over een nieuwe Israëlische nederzetting in het hart van de Westelijke Jordaanoever. Het ministerie van Buitenlandse Zaken zei: “Deze nederzetting staat dichter bij Jordanië dan bij Israël, en wij veroordelen dit ten stelligste.” En mensen zeggen: 'Wat bedoel je? U heeft zojuist deze onvoorwaardelijke weggeefactie van 38 miljard dollar ondertekend. Wat verwacht u van Israël? Waarom zouden ze zich anders gedragen?”

DB: Kunt u iets vertellen over de arrestatie en marteling van verzetsmensen, vooral jongeren? Worden er nog steeds jonge mensen gearresteerd en gemarteld, en lijden zij op deze manier?

AA: Ja. Weet je, wat er ook is gebeurd, is dat er een enorme toename van het aantal arrestaties heeft plaatsgevonden. Het afgelopen jaar zijn ruim duizend Palestijnse kinderen door Israël gearresteerd. Het aantal mensen dat momenteel in hechtenis zit, bevindt zich op het hoogste niveau sinds lange tijd. Ik denk dat er momenteel meer dan 1,000 in hechtenis zitten, waaronder enkele kinderen die nog maar 200 jaar oud zijn. En duizenden Palestijnen zitten momenteel, ik denk dat het aantal bijna 12 bedraagt, in Israëlische gevangenissen. En ruim 7,000 mensen worden vastgehouden in zogenaamde administratieve detentie. Dit is detentie zonder aanklacht of proces, die voor onbepaalde tijd kan worden verlengd. En dit is iets dat een overblijfsel is uit de Britse koloniale tijd.

En we hebben de afgelopen jaren consequent hongerstakingen gezien, maar dit is het afgelopen jaar weer geïntensiveerd, … Palestijnen die langdurige hongerstakingen ondernemen tegen deze administratieve detentie.

Dit gebeurt dus opnieuw, met volledige stilte van de rest van de wereld. Ik bedoel, weet je, Israël wordt elke dag geprezen als een liberale democratie. Het is een liberale democratie die een goelag beheert voor de bevolking die onder deze wrede bezetting leeft. Het is een zogenaamde liberale democratie, waar Palestijnen geen rechten hebben.

Ik bedoel, we hebben nu arrestaties […] aangezien we in de baai van San Francisco zijn, laten we Facebook bellen […] die medeplichtig zijn aan Israël in de censuur. Maar Israël arresteert zelf Palestijnen, meer dan 140 Palestijnen zijn gearresteerd wegens zogenaamde opruiing, omdat ze dingen op Facebook hadden gezegd. Onlangs werd de wereldberoemde Palestijnse astrofysicus Imad Barghouthi, die sinds dit voorjaar in de gevangenis zit, veroordeeld tot zeven maanden wegens opruiing.

Nu kan het aanzetten tot kritiek op Israël en op de bezetting betekenen. En wat de Israëlische militaire aanklagers – omdat dit militaire rechtbanken zijn – deden, was dat zij als bewijs het aantal “likes” introduceerden dat zijn Facebook-berichten hadden ontvangen, het aantal “likes” – het aantal “shares” – zoals bewijs tegen hem. […] Weet je, al deze mensen die praten over de vrijheid van meningsuiting en “Je suis Charlie” en al dit soort dingen, als het gaat om het harde optreden van Israël tegen de Palestijnen die zich zelfs maar kunnen uiten op sociale media, is er totale stilte .

Maar mensen gaan er voor naar de gevangenis. Er is de Palestijnse dichter Dareen Tatour die momenteel in de gevangenis zit vanwege een gedicht dat zij schreef. De journaliste Semite Dway die zes maanden gevangenisstraf uitkwam, opnieuw vanwege dingen die ze op Facebook schreef. En over deze gevallen wordt niet gesproken.

DB: Het is echt niet mijn bedoeling om terug te grijpen naar de campagne, behalve dat het belangrijkste van Trump is dat hij een muur gaat bouwen om de gevaarlijke Mexicanen buiten te houden. We hebben een muur gezien die op Palestijns land is gebouwd, een grote muur, een hoge muur. Ik denk dat je het vanuit de ruimte kunt zien. Wat is de impact van die muur geweest?

AA: Nou, het was verwoestend. Het loopt dwars door Palestijnse landen en gemeenschappen. Het ging niet om de veiligheid. Dat is een leugen geweest. Het ging over het annexeren van Palestijns land bij Israëlische nederzettingen. Maar weet je, hier is een smerig geheimpje waar de Israëli's niet over opscheppen: ze zijn ermee gestopt het te bouwen. Ze hebben het nooit afgemaakt, omdat het te astronomisch duur was. En de Palestijnen kunnen er hoe dan ook omheen. Ze hebben het dus nooit afgemaakt, ook al bestaat het in grote gebieden en heeft het grote schade aangericht in Palestijnse steden en landen.

Maar nog iets: de muur die Trump wil bouwen is niet hypothetisch. Die muur staat er al. Ik ben naar verschillende delen van de grens tussen de VS en Mexico geweest, naar San Diego, naar Arizona, naar Nogales, en ik heb de Obama-muur gezien. Laten we het zijn echte naam noemen: het is de Obama-muur. Er is een groot deel van de grensmilitarisering doorgevoerd door Obama, door de Democraten die altijd in de positie willen zijn om de Republikeinen aan de rechterkant te omsingelen en te zeggen: “Kijk eens hoe goed we zijn in het deporteren van mensen. Kijk eens hoe goed we zijn.”

En in feite zijn de verbindingen daar heel sterk omdat de regering-Obama een contract heeft gegund aan Elbit Systems, het Israëlische bedrijf dat de bewakingssystemen langs de Israëlische muren exploiteert. Obama gunde Elbit Systems een contract van $140 miljoen voor wat een virtuele muur wordt genoemd in Arizona. Dit is een systeem van radars en hightech surveillance van de bewegingen van mensen.

En dat wordt allemaal getest. Wie zijn de proefkonijnen voor deze technologieën die Israël in de Verenigde Staten verkoopt om Amerikanen, Mexicanen en anderen te controleren? De proefkonijnen zijn Palestijnen onder bezetting.

DB: Ze zijn het model geworden. Wil je de rebellenbevolking, die je al vijftig jaar wreed bent, onderdrukken? Roep Israël aan, volg hun...

AA: Absoluut, ik bedoel dat de Israëlische pers van tijd tot tijd artikelen heeft over – trotse artikelen – over hoe deze racistische, repressieve, rechtse regimes in Europa, zoals Hongarije, in werkelijkheid een antisemitisch regime zijn, anti-moslim, anti-immigranten. . Hoe ze zich nu tot Israël wenden om hen te helpen muren te bouwen om vluchtelingen buiten te houden die voor hun leven vluchten. Israël is dus, zoals Naomi Klein het noemde, “het winkelcentrum van de wereld” geworden voor deze zogenaamde binnenlandse veiligheidstechnologieën. En Israël is er trots op. Het is big business voor hen.

En dat is zeker waar in de VS, waar we zien dat deze enorme industrie van Amerikaanse politiediensten naar Israël overgaat voor training. En dat is ook een groot probleem geworden in de strijd tegen politiegeweld, racisme en politiemoorden in dit land. Omdat hun houding, zij het niet altijd de exacte technieken maar zeker de houding, is om de burgers in dit land, vooral in de grote steden, niet te zien als mensen die veiligheid en bescherming verdienen, net als iedereen, maar als een vijandige vijandige bevolking die gecontroleerd te worden.

En die houding wordt werkelijk wederzijds versterkt. Ik wil Israël er niet de schuld van geven, want dat zou oneerlijk zijn tegenover de Verenigde Staten, die werkelijk geen lessen in racisme van iemand anders nodig hebben.

DB: Weet je, nog een parallelle structuur, die virtuele muur waar je het over hebt aan de zuidgrens, snijdt door een aantal indianenstammen, en dwars door het land van de Indianen. En we zien nu een grote strijd in North Dakota om landrechten en om rechten op heilig grondgebied. Ik wil je vragen, Ali, dat ik vaak een parallelle structuur heb gehoord tussen het lot van de Palestijnen en het lot van de indianen. Wat vind jij van die strijd? Is dat een inspiratie voor de Palestijnse beweging?

AA: Zeker. Ik bedoel, de parallelle structuur heeft een naam en dat is kolonistenkolonialisme. En dit is een kolonistenland, net als Canada, Australië, al deze koloniale uitbreidingen van Europa, en in het bijzonder Groot-Brittannië, waarvan Israël er één is. Ze opereerden op dezelfde manier tegen de inheemse bevolking, door hen te behandelen alsof ze alleen maar hinderlijk waren op dit land dat God aan de indringers had gegeven.

Ik bedoel, het is ongelooflijk inspirerend, en wat voor mij belangrijk is om te leren is dat we praten, vaak over inheemse mensen, over inheemse mensen in Noord-Amerika wordt gesproken alsof ze zijn weggevaagd, en hun strijd is voorbij. En ik denk dat het van cruciaal belang is om te erkennen, en dit is iets dat ik heb moeten leren, dat ze hier zijn, en dat ze vechten, en dat ze worstelen. En het is nog niet te laat voor restitutie aan de inheemse bevolking. Het is nog niet te laat om hun land te beschermen en om land terug te geven. Dit moeten allemaal levende en actieve eisen zijn die we moeten steunen. En de strijd in North Dakota is er één van vele. Ik bedoel, deze strijd vindt overal in Noord-Amerika plaats.

Ik was in april in Nieuw-Zeeland en vrienden daar namen me mee om een ​​belangrijke Maori-begraafplaats en heilige plaats te bezoeken, een van de laatste grote gebieden met open land nabij Auckland, vlakbij de luchthaven van Auckland. En in feite is het een wereldhistorische plek, omdat het de laatste plaats is waar mensen ongeveer duizend jaar geleden arriveerden voor een permanente vestiging. En ze willen er spoorwoningen op bouwen. Dus mensen daar vechten om dat land te beschermen. Dit is dus een mondiale strijd.

DB: …Voor de rechten van de inheemse bevolking, voor de rechten van de mensen wier land het werkelijk is.

AA: Absoluut.

DB: Nou, ik denk dat de laatste vraag is, en deze sluit goed aan bij uw lezing. Kan de Israëlische apartheid werkelijk worden verslagen? De andere kant van die vraag komt van de rechtervleugel, van Netanyahu, die zegt: “Ik heb geen partner voor de vrede.” Maar dit gaat niet over het zoeken naar een partner voor vrede, toch? Dit gaat enerzijds over de bevrijding van land, het land van het volk, en anderzijds over de inbreuk, het zich uitbreidende kolonialisme.

AA: Weet je, ik ga iets zeggen en misschien praat ik hier morgen verder over en ik ga nu iets zeggen dat misschien een beetje gek klinkt, namelijk: ik denk dat het al verslagen is. Wat zou ik kunnen betekenen als...

DB: Wat is er verslagen?

AA: Welnu, het idee en de legitimiteit ervan zijn verslagen.

DB: Van Israël?

AA: Van dit systeem waarin Israël recht heeft op voortdurend superieure rechten ten opzichte van de inheemse bevolking in Palestina. Ik denk dat dat al weg is. Niemand kan het meer verdedigen. En niemand doet echt zijn best, behalve de hardcore ultra-zionisten, die dat proberen te beargumenteren. Dus nu denk ik dat de strijd eigenlijk gaat over het verschuiven van het machtsevenwicht. Omdat de Israëlische apartheid een realiteit is. Het is een in diskrediet gebracht idee. Maar het is een harde realiteit en het gaat dus echt om vechten om de balans te verschuiven, om deze te vervangen door iets dat op gerechtigheid lijkt. Maar ik denk dat we de ideeënoorlog in die zin al hebben gewonnen.

DB: Dus, wat komt er daarna?

AA: Welnu, wat daarna komt, is waar we volgens mij allemaal voor strijden, namelijk een fatsoenlijk leven, van rechtvaardigheid, gelijkheid, bescherming en economische democratie, wat volgens mij fundamenteel is. Omdat we gewoon politieke rechten hebben, zoals we allemaal op 8 november kunnen gaan stemmen, toch? De meeste mensen kunnen ervoor gaan, als je niet rechteloos bent. Maar er bestaat geen economische democratie in dit land. Daarom zeggen velen van ons: “Nou, het maakt niet uit op wie ik stem.” Economische democratie is dus iets waar we hier, net als in Palestina, voor moeten strijden. En ik kan niet doen alsof ik daar alle antwoorden op heb, maar daarom wil ik deel uitmaken van deze maakmix.

Dennis J Bernstein is een gastheer van "Flashpoints" op het Pacifica-radionetwerk en de auteur van Special Ed: Stemmen uit een verborgen klas. U kunt toegang krijgen tot de audio-archieven op www.flashpoints.net.